เรื่องนี้จะทำการรีไรท์ตั้งแต่ตอนแรกเลยนะคะ หาว่าใครที่อ่านแล้วไม่ต้องอ่านก็ได้ เพราะว่าไม่ได้เปลี่ยนแปลงเนื้อหามาก เพียงแต่บางช่วงมันแข็งมันทื่อ พยายามทำให้ซอร์ฟสักหน่อยค่ะ ว่างๆ ช่วงอีสเตอร์และหลบโควิดด้วย

#ซื้อที่แถมเมีย

ขุนพล เจ้าของอู่ซ่อมรถซอมซ่อ ดวงซวยๆมักจะมากับดวงดีๆ

“สวย เอ่อ จะมานอนด้วยกันเหรอครับ”

“ค่ะ ขอแม่แล้ว” หล่อนบอกทั้งหน้าแดง พานทำเอาหัวใจของขุนพลดีใจอย่างลิงโลด ชายหนุ่มขยับตัวเพื่อให้มีที่ว่างสำหรับรวิสา พลันก็คิดว่าเตียงนอนไม่ใหญ่แบบนี้นี่แหละดีที่สุด เพราะหญิงสาวจะได้เบียดเข้ามาหาเขา มาแนบชิดตัวติดกัน คืนนี้เขามั่นใจว่าเขาจะต้องนอนหลับเป็นตายแน่

“เตียงเล็กนะคะเนี่ย” หล่อนพูดทั้งหน้าแดง วางหมอนไปแนบชิดติดกับหมอนของเขาและมันก็พอดีกับขอบเตียงอีกด้วย เขานำมือจับเอาหมอนของเขาวางไว้บนพื้น แล้วจับเอาหมอนของหล่อนให้วางไว้ตรงกลางเตียง “ทำอะไรคะ”

“หมอนใหญ่เกินเทอะทะ เราหนุมหมอนใบเดียวกันนะ มานอนได้แล้วยืนมองทำไมกันครับ” หล่อนย่นจมูกมองคนเจ้าเล่ห์นี่ขนาดว่าตัวระบมไปหมด เขายังคิดว่าจะกล้านอนหมอนเดียวกันกับหล่อน เกิดหญิงสาวพลิกกายไปมา เขาจะไม่ช้ำเอาเหรอ

ลำแขนแข็งแรงกอดหมับไปยังเอวเล็กที่เขารู้ว่ามันช่างเล็กซะจริงๆ ก้มหน้าจูบไปยังบ่าและซอกคออย่างถือสิทธิ์ “แล้วแม่คิดยังไงยอมให้สวยมานอนกับผม”

“แม่คงกลัวขุนตายมั้ง ไม่งั้นละชวดเงินล้าน” หล่อนหาเหตุผลตลกๆมาเล่าสู่เขาฟัง แต่คนฟังก็ถึงกับทำหน้าว่าเชื่อ “เออ เจ๊เอ้ยแม่สำรวยนี่ก็นะ หายใจเข้าออกมันต้องเป็นเงินสิน่ะ”

“งก จะด่าว่าแม่ยายตัวเองงกก็ด่ามาเถอะ”

“สวยจะไปบอกแม่ป่ะล่ะว่าผมด่า”

“เมื่อไหร่ที่ขุนทำให้โมโหจะไปแฉให้หมดเลย” แล้วหล่อนก็ถูกเขาก้มมาหา จูบหนักหน่วงไปยังเรียวปากที่หาเรื่องให้ตัวเอง “อื้อ ขุนอ่ะสวยเจ็บนะคะ”

“ก็ใครบอกให้ปากดีขนาดนี้ล่ะครับ ถ้าแฉผมนะ อย่าหาว่าผมไม่เตือนไม่ได้”

“ก็ห้ามทำให้โมโหสิคะ”

“ไม่ทำหรอก ผมจะทำให้สวยมีความสุขแทน”