“คุณจะมากอดเมียน้องชายแบบนี้ไม่ได้นะ ปล่อยแนนนี่”

“อย่าท้าทายอารมณ์กันให้มากนักนะแนนนี่ เพราะถ้าฉันควบคุมตัวเองไม่อยู่เธออาจแหลกยับคามือฉันก็ได้”

“ปล่อยนะ ไม่งั้นแนนนี่จะฟ้องแด๊ดว่าคุณแบล็คปล้ำแนนนี่”

คนอวดเก่งขู่เขาน้ำเสียงสั่นเทา ถ้าเป็นไปได้เธออยากให้เจ้าของอ้อมกอดรัดแน่นเป็นคนที่หัวใจใฝ่ปองรัก ไม่ใช่ผู้ชายตัวโตที่ต้นแขนเต็มไปด้วยรอยสักชวนสะอิดสะเอียน

จันทร์รัญจวนชิงชังภาพลักษณ์ความดิบกระด้างของโรแกน จำได้ว่าตอนที่เธอยังเด็กเขาถือตัวและหยิ่งยโสจนเธอนึกเกลียด

“แรดอย่างเธอคงไม่ต้องเสียแรงปลุกปล้ำหรอก เพราะขนาดนอนแก้ผ้าแผ่หลาให้ท่าก็ไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าสมสู่กับเธอ”

“คนทุเรศ! หยุดดูถูกแนนนี่เดี๋ยวนี้นะ” เจ็บกับคำพูดหยามหยันจนหน้าชาวาบ ความรู้สึกนั้นลุกลามลงไปสู่ก้อนเนื้อบริเวณอกซ้ายอย่างทารุณ

จันทร์รัญจวนดิ้นรนในอ้อมกอดที่ไม่อาจพาตัวเองรอดพ้นออกมาได้ เนื้อตัวนุ่มนิ่มเสียดสีกับกล้ามเนื้อแกร่ง หารู้ไม่ว่ามันคือภัยร้ายที่กระตุ้นอารมณ์หนุ่มฉกรรจ์ให้ลุกกระพือขึ้นมา

“ปล่อยนะ…”

“ฉันจะขอเตือนเป็นครั้งสุดท้าย อยู่ให้ห่างน้องชายฉันซะ” พร้อมกับใบหน้าคมคายที่ชะโงกลงมาใกล้อย่างไม่ให้ผู้หญิงเจ้าเล่ห์ได้ตั้งตัว จันทร์รัญจวนมีโอกาสเห็นแววตาคู่อาฆาตเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่ร่างของเธอจะถูกเหวี่ยงลงไปล้มอยู่บนพื้น

คนตัวโตกว่าเบือนหน้ามาแล้วปรายตามองอย่างไม่สนใจนัก ก่อนจะเดินหายไปท่ามกลางความมืด แต่เสียงกร้าวของเขายังดังก้องอยู่ในห้วงคำนึง

“ถ้ายังเห็นเธอให้ท่าไอ้บราวน์ ฉันจะทำให้เธอไม่มีสิทธิ์ไปแรดกับผู้ชายคนไหนได้อีก จำไว้”

“คุณจะมากอดเมียน้องชายแบบนี้ไม่ได้นะ ปล่อยแนนนี่”

“อย่าท้าทายอารมณ์กันให้มากนักนะแนนนี่ เพราะถ้าฉันควบคุมตัวเองไม่อยู่เธออาจแหลกยับคามือฉันก็ได้”

“ปล่อยนะ ไม่งั้นแนนนี่จะฟ้องแด๊ดว่าคุณแบล็คปล้ำแนนนี่”

คนอวดเก่งขู่เขาน้ำเสียงสั่นเทา ถ้าเป็นไปได้เธออยากให้เจ้าของอ้อมกอดรัดแน่นเป็นคนที่หัวใจใฝ่ปองรัก ไม่ใช่ผู้ชายตัวโตที่ต้นแขนเต็มไปด้วยรอยสักชวนสะอิดสะเอียน

จันทร์รัญจวนชิงชังภาพลักษณ์ความดิบกระด้างของโรแกน จำได้ว่าตอนที่เธอยังเด็กเขาถือตัวและหยิ่งยโสจนเธอนึกเกลียด

“แรดอย่างเธอคงไม่ต้องเสียแรงปลุกปล้ำหรอก เพราะขนาดนอนแก้ผ้าแผ่หลาให้ท่าก็ไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าสมสู่กับเธอ”

“คนทุเรศ! หยุดดูถูกแนนนี่เดี๋ยวนี้นะ” เจ็บกับคำพูดหยามหยันจนหน้าชาวาบ ความรู้สึกนั้นลุกลามลงไปสู่ก้อนเนื้อบริเวณอกซ้ายอย่างทารุณ

จันทร์รัญจวนดิ้นรนในอ้อมกอดที่ไม่อาจพาตัวเองรอดพ้นออกมาได้ เนื้อตัวนุ่มนิ่มเสียดสีกับกล้ามเนื้อแกร่ง หารู้ไม่ว่ามันคือภัยร้ายที่กระตุ้นอารมณ์หนุ่มฉกรรจ์ให้ลุกกระพือขึ้นมา

“ปล่อยนะ…”

“ฉันจะขอเตือนเป็นครั้งสุดท้าย อยู่ให้ห่างน้องชายฉันซะ” พร้อมกับใบหน้าคมคายที่ชะโงกลงมาใกล้อย่างไม่ให้ผู้หญิงเจ้าเล่ห์ได้ตั้งตัว จันทร์รัญจวนมีโอกาสเห็นแววตาคู่อาฆาตเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่ร่างของเธอจะถูกเหวี่ยงลงไปล้มอยู่บนพื้น

คนตัวโตกว่าเบือนหน้ามาแล้วปรายตามองอย่างไม่สนใจนัก ก่อนจะเดินหายไปท่ามกลางความมืด แต่เสียงกร้าวของเขายังดังก้องอยู่ในห้วงคำนึง

“ถ้ายังเห็นเธอให้ท่าไอ้บราวน์ ฉันจะทำให้เธอไม่มีสิทธิ์ไปแรดกับผู้ชายคนไหนได้อีก จำไว้”