“ไม่พูดด้วยแล้ว” หญิงสาวบอกอาย ๆ แล้วหยิบหมอนข้างมาฟาดใส่ชายหนุ่มเป็นการแก้เขิน

“ก็อยากได้ยินอีกนี่นา” ไม่อ้อนด้วยคำพูดเพียงอย่างเดียว อาคเนย์ยังกดจมูกโด่งลงที่ต้นแขนซึ่งหอมกลิ่นแป้งเด็ก “ถ้าไม่พูดพี่จะปล้ำล่ะนะ”

กางเขนทำตาโตกับคำขู่ “อย่านะ”

“ก็พี่อยากได้ยินนี่นา”

“ก็บอกไปแล้วไง”

“พี่อยากฟังอีก” อาคเนย์กระชับอ้อมแขนให้แน่นกว่าเดิมเป็นการยืนยันคำพูดของตัวเอง

“กางเขนรักพี่เพรียว”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ไม่รู้ พอใจยังคะ?”

“ค่อยชื่นใจหน่อย” อาคเนย์ยิ้มอย่างมีความสุข แล้วกดจมูกโด่งมาที่ซอกคอของหญิงสาวด้วยความรักที่ท่วมท้นในหัวใจ

“อุ้ย พี่เพรียว ก็ไหนบอกว่าพูดแล้วจะไม่ปล้ำกางเขนไง”

“พี่ไม่ได้บอกสักหน่อยว่ากางเขนยอมพูดแล้วจะไม่ปล้ำ”

“อ้าว แบบนี้ขี้โกงกันนี่นา” กางเขนขยับตัวหนีทันที แต่ก็สายไป ขยับตัวได้นิดเดียวเธอก็ถูกอาคเนย์รั้งตัวเข้าไปในอ้อมแขนเรียบร้อย