“คุณศิรินทร์! คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉันนะบอกว่าให้ปล่อยไง!!! คุณมันก็คงจะเป็นพวกพ่อค้าหน้าเลือดที่คอยแต่จะตักตวงผลประโยชน์จากผืนแผ่นดินนี้เท่านั้น” หญิงสาวรวบรวมพละกำลังที่มีอยู่ทั้งหมดของหล่อนเพื่อที่จะสลัดหนีสัมผัสที่ยอดข้าวแสนจะชิงชังจากผู้ชายคนนี้แต่มันก็ไร้ผล

การดิ้นรนและแสดงอาการรังเกียจเขานั้นทำให้ศิรินทร์นึกสนุกอยากจะกลั่นแกล้งหล่อนขึ้นมา จะดูซิว่าน้องสาวคนเก่งของเขาจะทำอย่างไรหากต้องพบกับสถานการณ์ที่น่าหวาดหวั่นเช่นสิ่งที่เขากำลังจะกระทำนี้

“ใช่...คุณพูดถูก ผมเป็นพ่อค้าและสิ่งที่พ่อค้าต้องการก็คือผลประโยชน์และผมไม่สนด้วยว่ามันจะได้มาจากไหน”

“เลว! คุณมันเลวจริงๆ ฉันเกลียดคุณ”

“แต่ผมชอบคุณนะ...ยอดข้าว” ศิรินทร์กระชากเรือนร่างบอบบางนั้นมาไว้ในอ้อมกอดของเขา กระซิบแผ่วเบาที่ริมหูขาวเนียนนั้น ยอดข้าวต่อสู้จนสุดกำลังผู้ชายคนนี้ไม่มีสิทธิ์มาทำเช่นนี้กับหล่อน หนทางสุดท้ายที่หญิงสาวตั้งใจจะใช้ป้องกันตัวเองนั้นแม้มันจะดูไร้ซึ่งศักดิ์ศรีแต่หญิงสาวก็ต้องทำ หล่อนอ้าปากด้วยหมายจะกัดที่หัวไหล่ของเขาตั้งใจให้เนื้อชั่วๆ ของชายหนุ่มขาดติดปากหล่อนมาเลยทีเดียว แต่ยอดข้าวก็ต้องมีอันผิดหวังเมื่อศิรินทร์รู้ทันความคิดนั้นและเบี่ยงตัวหลบได้ทัน

“แน่ะ! คิดจะกัดผมน่ะมันไม่ง่ายอย่างที่คิดหรอกนะคุณยอดข้าว”ศิรินทร์พูดเสียงกลั้วหัวเราะโดยที่ลำแขนแข็งแกร่งนั้นยังมิได้ปลดปล่อยหล่อนหากเขายังแกล้งกระชับอ้อมกอดนั้นแนบแน่นจนเนื้อตัวหล่อนแทบจะจมหายเข้าไปในเรือนร่างของเขา

“ปล่อยนะคนบ้า! ฉันหายใจไม่ออกนะ”

“ดี...ให้ขาดใจตายไปเลยโทษฐานที่คิดจะทำร้ายผม” ยอดข้าวนิ่งสงบเมื่อดิ้นรนจนไม่เหลือเรี่ยวแรงใดๆ ศิรินทร์คลายอ้อมกอดนั้นอย่างแสนเสียดายเขาจับไหล่ทั้งสองของหล่อนมองสบกับแววตาหวานซึ้งซึ่งอยู่ในความทรงจำของเขาตลอดมานับแต่เริ่มพบหน้า หากแต่บัดนี้กลับแดงก่ำขึ้งแข็งประหนึ่งว่ามีกองไฟมหาศาลลุกโชนอยู่ในลูกแก้วคู่นั้น ศิรินทร์นึกสนุกอยากแกล้งหล่อนให้โกรธเขามากกว่านี้โดยไม่คิดว่าเหตุการณ์ข้างหน้าจะเลยเถิดไปจนเขาเองก็คุมสถานการณ์ไม่อยู่

“หากคุณยอมเป็นผู้หญิงของผมกรรมสิทธิ์ในที่ดินผืนนี้จะเป็นของคุณทันที... ผมถูกใจคุณมากนะยอดข้าว” โดยที่ยอดข้าวมิต้องฟังให้จบว่าประโยคต่อไปศิรินทร์จะเอื้อนเอ่ยคำใดออกมาเรี่ยวแรงที่หมดสิ้นไปเมื่อครู่กลับคืนมาจนหล่อนสลัดตัวเองออกจากการเกาะกุมของเขา และโดยที่ศิรินทร์คาดไม่ถึง ฝ่ามือน้อย ๆ ของหญิงสาวประทับลงบนใบหน้าหล่อเหลานั้นจนปรากฏรอยฝ่ามือของหล่อนอยู่บนซีกแก้มของชายหนุ่มอย่างชัดเจนสีหน้าของหญิงสาวสาแก่ใจกับริ้วรอยซึ่งปรากฏ

“ยอดข้าว!!!”

“ทำไม! คุณจะทำอะไรฉันใครใช้ให้คุณมาดูถูกฉันล่ะ” มองจ้องอย่างท้าทายพร้อมรอยยิ้มหยัน แต่ความสาแก่ใจของหล่อนที่ได้เห็นเขาเจ็บปวดก็อยู่กับยอดข้าวได้ไม่นานเมื่อศิรินทร์กระชากหญิงสาวมาสู่อ้อมกอดอีกครั้งโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงริมฝีปากร้อนเร่าของเขาประทับลงบนริมฝีปากบอบบางของหล่อนอย่างลงทัณฑ์และจากปฏิกิริยาของยอดข้าวศิรินทร์มั่นใจว่าเขาคือ ‘จูบแรก’ ของหล่อน เมื่อริมฝีปากแดงช้ำห้อเลือดของหญิงสาวถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระ สองมือของศิรินทร์ยังคงประคองใบหน้าหวานนั้นไว้ สองแก้มงามของหล่อนเอ่อนองด้วยน้ำตา โกรธ เกลียด เสียใจ อับอาย ความรู้สึกเลวร้ายหลากหลายเกิดขึ้นภายในจิตใจของยอดข้าว

“นี่คือสิ่งที่จะทำให้คุณไม่มีวันลืมผมไปตลอดชีวิต และสิ่งนี้อาจจำเป็นสำหรับคุณหากคุณเปลี่ยนใจ” ชายหนุ่มวางนามบัตรของเขาไว้ในอุ้งมือสั่นเทาของยอดข้าวก่อนจะก้าวเดินไปยังรถยนต์คันนั้นและขับออกไปอย่างรวดเร็ว

สายตาเคียดแค้นชิงชังมองตามภาพนั้นจนลับสายตา หล่อนขยำนามบัตรของศิรินทร์ก่อนจะปาทิ้งไปยังกอหญ้าริมถนนนั้น หญิงสาวทรุดตัวลงกำปั้นของหล่อนทุบลงบนพื้นดินข้างทาง เม็ดกรวดจำนวนมากที่บาดลึกจนทำให้เลือดไหลซึมออกมาจากผิวพรรณบอบบางของยอดข้าวไม่ได้สร้างความรู้สึกเจ็บปวดให้แก่หญิงสาวมากเกินไปกว่าความเจ็บปวดที่เกิดจากการกระทำของศิรินทร์