“ซ้าย ขวา ซ้าย เอ้า ซ้าย ขวา ซ้าย”

เสียงแซวไม่หยุดดังมาจากนักเรียนวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งที่กำลังยืนคุยกันอยู่ริมถนนที่เป็นทางผ่านกลับบ้านของพัชรียา ทันทีที่มองเห็นเธอกำลังเดินมาคนเดียว

‘แย่แล้ว อายจังเลย ทำยังไงจะเดินผ่านไปได้ละเนี่ย ก้าวขาจะไม่ออกอยู่แล้ว อ๋อย’

พัชรียาคิดพลางเดินลงเท้าเสียงดัง จึ๊ก จึ๊ก จึ๊ก เหมือนหุ่นยนต์เพราะตัวแข็งด้วยความประหม่า จะว่าไปแล้วเธอเดินเหมือนจอบกำลังขุดดินมากกว่า

ไม่นานนัก แข้งขาของเด็กสาวก็พันกันเองจนเป็นเหตุให้ตัวเองล้มลงบนถนน พร้อมกับสมุดหนังสือที่หอบไว้ตกกระจัดกระจายเต็มไปหมด ซึ่งเธอก็รีบเก็บทันที ทั้งๆที่อายแสนอายแต่เด็กสาวก็แกล้งทำเฉยทั้งที่ใบหน้าแดงแจ๋

“ฮ่าๆๆๆๆๆ” เสียงเหล่านักเรียนชายหัวเราะลั่น ขบขันกับปฏิกิริยาของเธอ

หลังเก็บสมุดหนังสือครบแล้ว พัชรียาก็ลุกขึ้นฝืนเดินต่อไปท่ามกลางเสียงแซวที่ดังไม่หยุด เธอมีความรู้สึกเหมือนกับว่าพื้นดินกำลังดูดขาเธอลึกลงไปมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ก้าวขาแทบไม่ออก แต่ถึงกระนั้น ร่างเล็กก็ยังฝืนยกขาเดินต่อไป

เด็กสาวรู้สึกว่าเวลามันช่างยาวนานราวกับเป็นปี กว่าที่เธอจะเดินผ่านคนกลุ่มนี้ไปได้

‘แย่จริง ทำไมเราขี้อายแบบนี้นะ เราจะต้องแก้ไขตัวเองให้ได้!’ เธอตั้งปณิธานไว้ในใจ

หมายเหตุ สำหรับผู้ที่ไม่อยากจ่ายมาก อยากอ่านด้วยราคาถูกๆ ก็ตามไปที่กลุ่ม ขี้เหร่แต่เสน่ห์แรง นะคะ ขอเข้ากลุ่มในราคาสุดประหยัดค่ะ