รัก เป็น นิจ

รักมากน้อยไม่สำคัญ ขอแค่รักทุกวัน รักเป็นนิจ

ปฏิพน (ปูน) : พระเอกทางเลือก สำหรับคนเบื่อความจำเจ ปฏิพนเป็นพระเอกสายฮาเฮ หื่นโหย มโนแจ่ม

ตัวอย่าง

ปฏิพนปรามตัวเองให้หยุดมองภาพตรงหน้า การบาดเจ็บของอิงฟ้าสำคัญกว่า แต่ขาเรียวยาวที่สาบเสื้อเปิดอ้าออกนั้นช่างละลานใจ

‘ขาว เรียว ผ่อง ไม่มีไฝ ไม่มีแผล ไม่มีขนหน้าแข้งสักเส้น สัญญาว่า... ถ้าได้ลูบสักทีจะเป็นคนดีของสังคม’

ปฏิพนไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว แต่รอยแหวกของสาบเสื้อกดภูมิคุ้มกันความชั่วของเขาลงจนต่ำ อยากให้อิงฟ้ายังต้องอยู่ในท่านั้น กึ่งนั่งกึ่งนอน สาบเสื้อถ่วงต่ำ ผิวขาวนวลผ่องราวกับเรืองแสงในที่มืด

“ไม่คิดจะช่วยก็อย่าขวางสิ”

เสียงดุของอิงฟ้าทำให้ปฏิพนรู้ตัวว่าเขาเข้ามาอยู่ข้างๆ ร่างของอิงฟ้าแล้ว ไม่เชิงข้างหรอก แต่กำลังคร่อมเสียมากกว่า

ห่าปูน! หยุดหื่นก่อน

ปฏิภาณ (อิฐ) : แฝดพี่คนเท่ ปากหนักรักจริง สายซึน กับสาวหน้ามึนที่ชื่อ 'ไอ้ปุ้ม'

ตัวอย่าง

“ให้ปลอบใจไหม”

คำถามที่ดังชิดใบหูทำให้ปุญญาภานิ่งงัน ปลอบใจของคนอื่น อาจเป็นการตบบ่าเบาๆ คำพูดน่าฟัง หรือเป็นกอดแน่นๆ สักครั้ง แต่ระหว่างเธอกับเขามันคือการ...

“จูบนะ”

จะเรียกว่าขออนุญาตคงไม่ใช่ นับเป็นคำเตือนไม่ได้เสียด้วยซ้ำ ทันทีที่จบคำ ริมฝีปากหยักก็ทาบทับลงมา นุ่มนวลโหยหา ชักจูงให้เธอละลืมความเศร้าหมองในอกไปจดจ่ออยู่กับริมฝีปากนุ่มที่ขยับปัดเป่าให้ ปุญญาภารู้ว่าเธอละโมบและเห็นแก่ตัว แต่ห้ามใจไม่ได้ที่จะตักตวงการปลอบโยนแสนหวานนี้ไว้ให้เต็มอก

บ่าที่ถูกดันออกแม้จะไม่แรงนักแต่สั่นสะเทือนความรู้สึก ปุญญาภาเสยผมของเธอให้เป็นรูปเป็นทรง คำบอกนั้นเต็มไปด้วยรสขมแต่ไม่วายกวนประสาทตามนิสัย

“ฉันไม่รู้ว่าแกปลอบโยนไอ้ยักษ์ ไอ้มิ่ง ไอ้จืดยังไง แต่... ถ้าเห็นว่าพวกมันเป็นเพื่อน ก็อย่าทำอย่างนี้อีก”