บทนำ

“ไปนอนอยู่ตรงนั้นทำไม” คาร์ลอสเริ่มซัก น้ำเสียงดุดันราบเรียบดังเดิม ดวงตาจดจ้องกลีบปากเล็กนั่นตลอดเวลา

“คะ...” ดนุดาทำสีหน้างง ดวงตาแสดงออกชัดว่าเธอไม่เข้าใจที่เขาถามเลยสักนิด

“ถามว่า...ไปนอน...อยู่หน้าบ้านหลังนั้น...ทำไม?” เสียงดุย้ำช้าๆ ชัดๆ ทีละคำด้วยนึกว่าเธอฟังไม่เข้าใจ

“นอน...” คิ้วเรียวขมวดมุ่นก่อนจะเบิกตากว้าง เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ก่อนจะตื่นขึ้นมาเจอกับบรรดาชายหนุ่มหุ่นล่ำกล้ามทั้งหลายนี่

“อ๋อๆ ไม่ได้นอนค่ะ...แต่หนู...เอ่อ...เผลอหลับ” ดนุดาแก้ความเข้าใจผิดของอีกฝ่าย เธอไม่ได้ตั้งใจนอนหลับซะหน่อย แต่คงเพลียจากการเดินทางและอากาศร้อน พอเจอร่มไม้และลมพัดเย็นๆ เข้าหน่อยก็เลยเผลอหลับไปเท่านั้น

คาร์ลอสเมื่อได้ยินข้อแก้ตัวของเธอ เขาถึงกับนิ่งอึ้ง ก็เห็นอยู่ว่านอนหลับ ยังจะมาบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ...แต่เผลอ...สรุปแล้วมันก็คือหลับนั่นแหละ ยังจะมาเถียงอีก!

“สรุปแล้วหลับ! ใช่ไหม?”

“ก็...ค่ะ หลับก็หลับ” เสียงเบาก้มหน้าตอบเพราะน้ำเสียงของอีกฝ่ายนั้นไม่ควรอย่างยิ่งที่เธอจะหาญกล้าไปต่อปากต่อคำด้วย

“ก็แค่นั้น” เสียงทุ้มราวกับยินดีเมื่อได้ยินเสียงยอมรับของเธอ

ถ้อยคำของทั้งสองที่กำลังดังอยู่นั่นทำเอาคาสันและบรรดาหนุ่มๆ ที่ยืนอารักขาเจ้านายอยู่เต็มห้องโถง ถึงกับเงยหน้าขึ้นส่งสายตาเป็นคำถาม

‘เจ้านายกำลังเถียงกับเด็ก’ และพวกเขาเห็นว่ามุมปากหยักนั่นยิ้มกริ่ม เมื่อเด็กยอมรับความพ่ายแพ้ด้วยการนั่งก้มหน้านิ่ง!

คาร์ลอส ดาวัต แวนโดรอซซี่ เนี่ยนะกำลังนั่งต่อปากต่อคำกับเด็กตัวเล็กๆ !!!

ปล. นิยายลงไม่จบนะคะ!!!

"นำมาลงเป็นตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้ออีบุ๊คเท่านั้น"