“กินก่อนนะ ที่สตูดิโอไม่มีอะไรเลยนอกจากมาม่าไข่ กินแล้วจะได้นอนพักผ่อน”
อิงนภาลังเลจะรับถ้วยมาม่าในมือใหญ่ แต่สุดท้ายก็รับมาเมื่อท้องของเธอเริ่มประท้วงส่งเสียงดังออกมาขายหน้า
"หึหึ กินให้อิ่มนะ พี่ฝันก็จะกินเหมือนกัน” เขาถือถ้วยของตัวเองกับช้อนส้อมใส่ในถ้วย และส่งช้อนส้อมอีกคู่ให้อิงนภา แล้วถาดก็เอามาวางไว้พื้นข้างเตียง
“หนูพีร์จะกลับบ้าน” มองถ้วยต้มมาม่าในมือแล้วเอ่ยขึ้นขณะที่คนตัวโตกำลังโซ้ยต้มมาม่า
“ดึกแล้ว ค้างด้วยกันนะครับคนดี ไม่ดื้อนะ” หยุดโซ้ยต้มมาม่าหันไปวางถ้วยไว้ที่ถาดที่ว่างไว้ก่อนหน้านี้ แล้วขยับตัวเข้าไปประชิดร่างเปลือยเปล่าของอิงนภา
“กินให้อิ่มนะครับ อิ่มแล้วจะได้นอนหลับสบาย” ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มนวล ก่อนจะเอาถ้วยต้มมาม่าในมือของอิงนภามาถือไว้ แล้วเริ่มตักเส้นป้อนเธออย่างเอาใจ
“น้อยใจนะครับ คนเขาตั้งใจทำให้กิน” เมื่อเห็นปากนอนเม้มแน่นไม่ยอมเปิดปากรับมาม่าที่ตักรอป้อนให้สักที
อิงนภาเปิดปากรับมาม่าที่เขาตักรอป้อนอย่างอาย ๆ แค่นั่งเปลือยไม่มีอะไรปิดหน้าอก หล่อนก็อายมากพอแล้ว แล้วยิ่งตอนนี้ฝันดีมานั่งจ้อง ป้อนต้มมาม่าเอาอกเอาใจเธอก็ยิ่งห้ามหัวใจตัวเองไม่ได้ ห้ามไม่ให้ไม่รักเขามันยากเหลือเกินตอนนี้
ป้อนสาวคำและตัวเองกินคำสลับไปมาจนหมดถ้วยในมือ เขาก็เอาถ้วยในมือไปวางไว้ในถาดแล้วหยิบอีกถ้วยที่เส้นอืดเต็มอยู่ขึ้นมาจะป้อนอิงนภาอีก แต่สาวเจ้าดันถ้วยออกพร้อมกับส่ายหน้าบอกว่าไม่ไหวแล้ว
“นี่ไง กินน้อยแบบนี้ไงถึงตัวเล็กเท่านี้ หึหึ”
“ไม่ไหวแล้วค่ะ หนูพีร์กลับบ้านไปหาป้าอณาได้ไหมคะ”
“ไม่ได้ครับ ดึกแล้วพี่ฝันเป็นห่วง โทร.บอกป้าได้ไหมว่าค้างกับเพื่อน มาทำรายงาน” ยังไงก็ไม่มีทางยอมให้กวางน้อยแสนหวานกลับไปแน่นอน
“มือถือหนูพีร์อยู่ข้างล่างค่ะ อีกอย่าง ตอนนี้ปิดเรียนคงบอกว่าทำรายงานไม่ได้ค่ะ นะคะให้หนูพีร์กะ...”
“ใช้มือถือพี่แทนก็แล้วกัน ส่วนจะบอกว่ายังไงนั่นก็แล้วแต่หนูพีร์ เพราะยังไงหนูก็ต้องค้างที่นี่กับพี่ฝัน”
พูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปหากางเกงยีนส์ที่กองอยู่ที่พื้นโดยมีถ้วยต้มมาม่าถือติดมือมาด้วย อีกมือก็ล้วงค้นเอาโทรศัพท์มาให้อิงนภาโทร.บอกกับผู้เป็นป้า เพื่อไม่ให้ท่านเป็นห่วงว่าเธอหายไปไหน
“จำเบอร์ป้าได้ไหม” ส่งยื่นโทรศัพท์ในมือให้อิงนภา แล้วเขาก็ทิ้งตัวนั่งที่เดิม แต่ครั้งนี้หันหลังให้เธอ เพื่อจะให้ความเป็นส่วนตัวตอนเธอคุยโทรศัพท์