“เมื่อไรล่ะ”

“เมื่อไรอะไร” รามิลยังคงรักษาความราบเรียบไว้เป็นอย่างดี

“เมื่อไร คุณจะทำอย่างที่ต้องการสักที”

“คุณหมายถึง เมื่อไรที่ผมจะนอนกับคุณงั้นเหรอ”

“ใช่” เธอตอบ และเป็นครั้งแรกที่เธอหันมาสบตากับเขาอย่างจริงจัง

“ผมพร้อมเสมออยู่แล้ว”

“งั้นคุณจะรออะไร” เธอบอกเขา

“แล้วคืนนี้คุณไม่ต้องกลับบ้านหรือไง”

“ฉันไม่อยากกลับ” วาริสาตอบก่อนจะยกแก้วเครื่องดื่มกระดกเข้าปาก รามิลเอื้อมมือมาจับแก้วเธอไว้ก่อนจะขยับตัวไปใกล้เธอมากกว่าปกติ แล้วเอ่ยกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำของเขา

“ผมไม่ชอบนอนกับผู้หญิงขี้เมา” เขาเอ่ยเสียงเบา วูบหนึ่งเธอแอบเห็นความอ่อนโยนของเขาที่ส่งมาให้ทางสายตา แต่ชายหนุ่มก็ดับฝันเธอด้วยคำพูดที่ร้ายกาจของเขา

“ถ้าคุณไม่มีสติแบบนี้ ตอนเราอยู่บนเตียงด้วยกันคุณจะรับรู้ถึงความเจ็บปวดได้ยังไงกัน”

ฝากติดตามนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ