"ภูยอมเอื้อมได้หมดทุกอย่าง ยอมให้เอื้อมลงทัณฑ์ในทุกๆทาง ไม่ว่าจะเจ็บปวดเจียนตายยังไงก็จะขอรับไว้แต่โดยดี ...แต่เอื้อมไม่มีสิทธิ์ทิ้งภูแบบนี้ เฉดหัวภูทิ้งแบบนี้ไม่ได้!... ภูไม่ยอม ไม่ว่าใครหน้าไหนก็พรากเอื้อมไปจากภูไม่ได้ แม้แต่ตัวเอื้อมเองก็ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิด!

เพราะฉะนั้น ก็เลิกคิดที่จะไปจากภูซะ! แต่ถ้าเอื้อมยังดื้อ ดึงดันหาทางที่จะไปจากภูให้ได้อีกล่ะก็... ภูจะจัดการอ้ายอีทุกคนที่ให้ความช่วยเหลือเอื้อม ให้พวกมันพังพินาศย่อยยับจมธรณีให้หมด... ไม่เชื่อก็ลองดู!"

"คนเลว..." คนถูกขู่บริภาษเสียงสั่นเครือ ลำคอตีบตันเพราะก้อนสะอื้นที่จุดเสียดอยู่กลางอก

"ช่าย นี่แหละผู้ชายของเอื้อม... ฮึ! ปลื้มไหมจ๊ะฮันนี่ ที่ได้เป็นสุดรักสุดหวงของคนเลวๆพรรค์นี้น่ะ" เสียงเข้มยียวนรวนใส่ แค่นหัวเราะอย่างนึกสมเพชตัวเองเมื่อผู้หญิงที่เขารักและหวงแหนที่สุดในชีวิตมองมาด้วยสายตาผิดหวังแกมเจ็บปวดระทมทุกข์