“คราวหน้าเจ้าควรตัดเล็บให้สั้นกว่านี้นะเหม่ยเหริน” เสินอี้อวดแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยรอยเลือดซิบให้คนที่นอนหมดแรงอยู่บนเตียงได้เห็นก่อนจะสวมเสื้อคลุมปิดทับ ยิ้มขันได้ใจเมื่อได้เห็นใบหน้าแดงก่ำจนต่อคำพูดโต้ตอบ “แต่ความเจ็บที่เสียดสีกับเนื้อผ้านี้ก็ไม่เลวสักเท่าไหร่ เพราะมันทำให้ข้ารู้ตัวว่าได้ทำอะไรกับเจ้า”

เหม่ยลี่อับอายต่อคำพูดของเขาจนหน้าแทบระเบิด ใจเต้นรัวดั่งกลองเพล

“ยังจะมีคราวหน้าอีกเหรอ อ๊ะ!” รีบเบี่ยงหน้าที่แดงจัดหนีไปทางอื่นเมื่อเขาทิ้งตัวลงมาหา ตัดสินใจลุกหนีก่อนที่จะพลาดโอกาส

“จะไปไหน” มือใหญ่คว้าแขนเรียวเล็กเอาไว้ได้อย่างรู้ทัน ดึงเบาๆ ร่างเล็กก็เซมานั่งแปะลงบนตักแกร่ง

“ซันนี่ จะไปหาซันนี่”

“ฟังคำตอบของข้าก่อนสิ”

“คำตอบอะไร” เธอไม่ได้ถามอะไรเขานี่

นางอายได้น่ารักจนเขาละสายตาไม่ได้เลยทีเดียว ก้มต่ำไปหาใบหูเรียว

“ครั้งเดียวไม่พอหรอก ต้องมีครั้งหน้าและครั้งต่อๆ ไปอีกหลายครั้งจนนับไม่ถ้วนเลยทีเดียว เพราะข้าจะมีชีวิตอยู่ได้ด้วยการเสพสมเจ้า ถ้าเจ้าไม่ยินยอมให้ข้าเสพสม พลังชีวิตของข้าคงดับสูญในเร็ววัน”