“จะทำอะไรคุณวิช ปล่อยฉันนะ ฉันจะกลับไปที่โต๊ะ”

“คุณต้องแก้ข่าว”

“ฉันไม่จำเป็นต้องแก้ มันเป็นเรื่องจริงทำไมคุณถึงไม่เชื่อ”

“ถ้าเชื่อ ผมก็บ้าแล้วนิล”

ธราวิชว่าเสียงแหบพร่าแววตาวาววับขยับร่างแกร่งเข้าแนบชิดร่างอรชรที่พยายามถอยหนีจนแทบจะฝังกับผนัง

“รู้ไหมว่าทำไม”

“ฉะ...ฉันจะไปรู้คุณเหรอ”

นิลตากลืนน้ำลายลงคอเผลอไล้เลียริมฝีปากที่แห้งผากราวกับขาดน้ำมาหลายวัน ธราวิชจับจ้องกิริยานั้นด้วยนัยน์ตาเข้มลึกพลางกระซิบตอบ

“ก็เพราะว่าคุณเพิ่งผ่านจูบแรกกับผู้ชายมาเมื่อเย็นนี้เอง ซึ่งคนๆนั้นก็คือผม”

ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้เธอมากขึ้น นิลตารีบใช้ฝ่ามือดันแผงอกแกร่งไว้ตามสัญชาตญาณปกป้องตัวเอง

“มันไม่...อื้อ”