สั่งสอนเธอไงล่ะ...แม่นางฟ้าจอมหยิ่ง .. บทที่ 1 (1)

จะมาขอลงให้อ่านเป็นตัวอย่างแค่ 25% เท่านั้น

……………. ♥ …………….

คืองี้นะ …

เรื่องมันมีอยู่ว่า …

ที่มหาวิทยาลัยเอกชนนานาชาติ ของบุตรหลานเหล่าคนชั้นไฮโซฯสุดหรู ที่ผมมากำลังมายืนจังก้า เท่ สง่า หยี่ตามองผ่านหมวกผ้าหนึ่งในยูนิฟอร์ม ที่ปักโลโก้เก๋ๆ บ่งบอกรสนิยมความเป็นคนชั้นสูงแทบไปซะทุกระเบียบนิ้ว บนหมวกปีกกว้าง แถมหน้ากากขาวสะอาดปิดจมูก แต่เสื้อเชิ้ตดำมอฝุ่น แขนยาวเนื้อสากกระด้างหนานิดๆ ที่เพิ่งจะยกหลังมือกว้างปาดเหงื่อ เพื่อกวาดสายตาจ้องแน่วไปยังห้องธุรการติดแอร์เย็นฉ่ำอย่างครุ่นคิด

มันยังไม่มีอะไรผิดปกติ

ไม่มีคนแปลกหน้าเข้ามา … ยังไม่มีใครที่ดูน่าสงสัยหรือมีพิรุธอะไร และยังไม่มีใครนัดใครออกไปเจอกันที่ไหนให้ดูมีท่าทีน่าสนใจอะไรนัก

จนผมคิดว่าถ้าเสร็จจากงานกวาดเศษใบไม้ตรงนี้ … ที่วันนี้ ... ยามตัวใหญ่หน้าใหม่อย่างผมซึ่งวันนี้หยุด แต่ขยัน ผมเลยฉวยโอกาส อาสามาทำหน้าที่ภารโรงแทนลุงแม้นหัวหน้าภารโรงผู้มีอายุมากสุดคนหนึ่งที่ป่วยเป็นไข้ แกเลยขอนอนพักอยู่ที่ห้องพักของแกแหละวันนี้ …

เสร็จตรงนี้ ผมก็ว่าจะไปพักดื่มน้ำแล้วล่ะ และกะว่าจะฉวยโอกาสไปนั่งคุยกับนักการคนเก่าคนแก่บางคนที่เผื่อว่า น่าจะมีเรื่องอะไรน่าสนใจ หรือกฎระเบียบ ข้อห้าม ข้อหวงลึกลับอะไร ที่มันไม่มีอยู่ในระเบียบสัญญาทั่วไป จะได้มาคุยให้ยามคนใหม่อย่างผมได้รู้ ได้ฟัง ได้ระมัดระวังอะไรกันไว้บ้าง

และตรงส่วนที่ผมยืนอยู่ตรงนี้ มันเป็นคณะที่รวมของเด็กพ่อแม่รวยเว่อร์ เข้าขั้นระดับเศรษฐีที่รวยมหาศาลกันก็หลายคน และที่มหาวิทยาลัยนานาชาติสุดหรู ติดแอร์แม้กระทั่งห้องน้ำในโรงยิม แถมบริการปานโรงแรมห้าดาวแห่งนี้ …

ซึ่งที่นี่ มันก็เป็นกิจการที่เครือบริษัทของผมยึดมาได้ไม่นานนี้ เนื่องจาก เจ้าของเดิมที่โดนมอดโดนปลวกชอนไชคอรัปชั่นจนล้มละลาย กลายเป็นหนี้เครือบริษัทพ่อผมอยู่จนจะเหยียบๆ ร้อยล้านบาทเข้าไปแล้วในตอนนี้ และในตอนนี้ทุกคน ณ ที่นี้ก็ยังไม่มีใครรู้หรอกว่าได้มีทายาทเจ้าของธุรกิจหมื่นล้านอย่างผม ที่ครั้งนี้ต้องมาทำตัวโทรมๆ แอบแฝงตัวเข้ามา เพราะบิดาสั่งการมาว่าต่อไปในอีกไม่ช้านี้ ผมจะต้องมีหน้าที่เข้ามาบริหารสั่งการดูแลงานที่นี่ในอนาคต … หาไม่ ตะแก่ชายชราหน้าเงินที่มีฐานะเป็นบิดาของผมจะมีเมตตากรุณาส่งคน … ไปเผาไร่น้อยสุดรักของผมทิ้ง ... เพราะตาแก่บ้าอำนาจคนนั้นดันเชื่อว่าที่นั่น มันเป็นที่ที่ทำให้ผมจมปลักอยู่แต่กับอดีตและความงมงาย

ผมก็ไม่เข้าใจว่า … มันจะงมงายได้ไงวะ

ก็ในเมื่อที่นั่น … มันเป็นที่ดินผืนที่แม่ของผม …

ผืนดินของเมียแต่งถูกต้องตามกฎหมายของตาแก่นั่น … ที่เธอรักมันมากที่สุดเลยนะ!!

แต่ถึงอย่างไร คำสั่งขู่เข็ญของผู้ชายเลือดเย็น เห็นแก่งาน เห็นแก่เงินอย่างพ่อผม ก็กระชากผมออกมาจากที่ไร่นั่นได้สำเร็จ … เพราะสุดท้ายผมต้องละมือจากมันมา เพื่อจะมาจับตาบุคคลที่ดูแลบริหารงานแผนกต่างๆ ของคนเดิมๆ ที่นี่ เพื่อหาสาเหตุสำคัญว่ามอดปลวกตัวไหนมาชอนไชที่นี่อยู่ เพราะผมมีแผนการณ์ว่าหากหาสาเหตุเจอ และขจัดปัญหา อุดรอยรั่วใดๆ ให้ตาแก่นั่นได้สำเร็จ ผมจะส่งผู้ช่วยมือดีที่ไว้ใจได้มาบริหารงานที่นี่แทน ก่อนที่จะกลับไปซุกตัวอาศัยในไร่น้อยแสนสุขและสงบของผมต่อไป

ต้องเพิ่มเติมเล่าต่ออีกนิดว่า โดยพื้นฐานเบื้องต้นของผมที่เป็นคนห่าม ทะโมน และผมก็ชอบที่จะมักมีความคิดอะไรแผลงๆ ในหัวตลอด และครั้งนี้ผมก็มีความคิดที่ว่าจะมาแฝงตัวปะปน แอบสืบดูการทำงานของบรรดาเหล่าลูกน้อง บริวาร ครูบาอาจารย์ รวมไม่เว้นแม้แต่ยาม แม่บ้าน แม่ครัว นักการภารโรงทุกระดับ ว่าเบื้องหลังที่แท้จริง ใครทำงานทำการกันอย่างไรบ้าง

เช้าชามเย็นชาม แต่ตะกละตะกลามมูมมามกันแค่ไหน

หรือจะผักชีโรยหน้า กาไก่..อูมามิ… กันมากน้อยเพียงไร

ซึ่งถ้าจะให้ผมมาเปิดตัวเองในฐานะทายาทเจ้าของธุรกินหมื่นล้าน จัดคอนเสริต์ต้อนรับกันแบบอลังการงานสร้างราวพระเอกจากซีรีส์เกาหลี …

ผมคงไม่ทำ … มันเปลืองตังค์ผ้มมมมม …

เลยคิดว่าน่าจะทำสิ่งที่..เก๋กว่า … การ์ตูนแฟนตาซีมากกว่า และเหมาะสมกับผมหนังหน้าโหดๆ เถื่อนๆ ของผมดีกว่าก็คง ….

ใช่!!

ผมว่า … ผมจะแฝงตัวมาเป็น …. ‘จ้าววววฮะ’

อ้าว … ไม่ใช่ละ!

ผมว่าผมจะมาเป็น .... ‘ยาม’

เหม่อ...มองฟ้าาาา~~~~ // จบเพลงแค่นี้นะ … กดปิด

……………. ♥ …………….