“ดีเจ้”

เสียงทักทายจากไอ้เด็กเปรต ตะโกนมาแต่ไกล ทันทีที่เห็นเจ้จ๋า หรือจารุณา เพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ เดินเข้ามาในออฟฟิศด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ซึ่งสาเหตุก็มาจากการจราจรที่ติดขัด ไหนจะเส้นทางที่ใช้ดันมีอุบัติเหตุรถชนกัน ทำให้เธอต้องมาถึงสำนักงานช้ากว่าใครเพื่อน

“เออ” จารุณาตอบกลับห้วนๆ

“โห เจ้ หน้าตาดูอารมณ์ดี แต่พูดจาไม่เพราะเลย”

“อารมณ์ดีบ้านแกสิ”

“เป็นอะไรอ่ะเจ้ หน้าบูดมากๆ เดี๋ยวแก่ไวนะครับผม”

อุดมศักดิ์ว่ายิ้มๆ ก่อนจะนั่งเท้าคางมองคนที่เดินมายืนเท้าสะเอว มองหน้า (อก) ของอีกฝ่ายนัยน์ตาเยิ้ม

“แกมองอะไรไอ้เด็กเปรต คิดอกุศลกะฉันอยู่ใช่มะ” จารุณาตวาดแว้ด

“เปล่าาาาาาาา” คนตอบลากเสียงยาว

“เปล่าอะไร ยังจะมาเถียงอีก”

“ไม่ได้คิดอกุศลจริงๆ เจ้ แค่คิดอยากจะกราบเฉยๆ”

ไอ้เด็กเปรตมันว่าหน้าตาเฉย แถมยังทำตาพริ้มกว่าเดิมอีกต่างหาก

“กราบอะไรวะ”

“กราบสวัสดีที่อกอ่ะเจ้”

“อ๊ายยยย ไอ้เปรตเป๊ก แกตาย!”

จารุณากรีดร้องลั่น ทั้งเจ็บใจทั้งอายเสียงหัวเราะที่ดังครึกครื้นกันทั้งสำนักงาน แต่ไอ้เด็กปากมอมมันดันรู้ตัว กระโจนหนีออกไปไกล วิ่งตามไปได้หน่อยเดียวเธอก็หอบแฮก ด้วยเพราะแก่กว่ามันหลายปี ไอ้บ้านั่นก็ไวปานลิง

ฝากไว้ก่อนเถอะ เผลอเมื่อไหร่จะเอาคืนให้กระอักเลย

จารุณาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโมโห ก่อนจะสะบัดหน้าหนีไอ้คนทะลึ่งที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่วิ่งไปอยู่เสียห่างไกลเพราะกลัวจะโดนตบกบาล