เสียงส้นสูงกระทบพื้นกระเบื้องยาวตลอดทางเดินกระจกใสของชั้นบนสุด หญิงสาวในชุดสูทเรียบหรูแต่กระโปรงสั้นเหนือเข่าปรับชายกระโปรงอย่างลนๆ ขณะยืนรอหน้าห้องประชุมห้องใหญ่สุดของบริษัท A.K. Creative & Co.

ภีมสูดลมหายใจเข้าลึก นี่เป็นพรีเซนเทชันแรกของเธอหลังเข้าทำงานไม่ถึงเดือน และนั่นไม่ใช่แค่ความกดดันจากความใหม่ในอาชีพ... แต่เพราะคนที่อยู่ในห้องนั้นคือ "คุณคีย์"—ชายผู้มีทั้งอำนาจ ทรงผมเนี้ยบ และสายตาเยือกเย็นที่สามารถหยุดลมหายใจได้

เสียงประตูเปิดอัตโนมัติพร้อมเสียงเตือนเบา ๆ ของระบบรักษาความปลอดภัย

“เชิญครับ คุณภีม”
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น พร้อมร่างสูงในสูทสีดำสนิทที่หันมาสบตากับเธอโดยตรง

เธอพยายามไม่กลืนน้ำลาย แต่ลำคอกลับแห้งผาก ความกลัวผสมปนเปกับความตื่นเต้นที่ไม่ควรมี… และร่างกายของเธอก็ทรยศต่อสมองอย่างหน้าด้าน

เขาหล่อกว่าที่เธอคิดไว้… หล่อจนเหมือนภาพเคลื่อนไหวที่มีเสน่ห์ประหลาด ชวนให้จ้องอยู่นานโดยไม่รู้ตัว

“งานนี้คุณเสนอเองใช่ไหม” เขาถาม
“ค่ะ” เธอพยักหน้าก่อนจะเสียบแฟลชไดร์ฟเข้ากับเครื่อง
“ฉันมั่นใจว่ามันจะช่วยเปลี่ยนภาพลักษณ์แบรนด์ให้ทันสมัยขึ้นได้”

แสงจากโปรเจกเตอร์ฉายภาพงานครีเอทีฟสีจัดจ้านขึ้นบนจอ
เธอเริ่มอธิบายอย่างมั่นใจ ลำดับไอเดีย การวางภาพ แคมเปญย่อย
ทุกอย่างเหมือนจะไปได้ดี... หากไม่ใช่เพราะ สายตาของเขา

คุณคีย์ไม่ได้มองสไลด์เลย
เขามองเธอ
มองริมฝีปากของเธอตอนอธิบาย
มองมือที่กำลังชี้
มองต้นคอเหนือปกเสื้อเชิ้ต

ภีมรู้ตัวว่ากำลังหน้าแดง เธอพยายามเพ่งสมาธิในสิ่งที่พูด แต่ในหัวกลับมีแต่คำถามว่า "เขาคิดอะไรอยู่?"

"คุณคิดว่างานนี้จะดึงลูกค้ากลุ่มใหม่ได้จริงหรือ?"
เสียงเขาดังขึ้นหลังเธอพูดจบ พร้อมเดินเข้ามาใกล้

ใกล้กว่าที่ควรจะเป็น
ใกล้จนเธอได้กลิ่นน้ำหอมจางๆ ที่ทำให้หัวใจเต้นถี่

“ค่ะ” เธอตอบ “ฉันเชื่อในไอเดียนี้”

เขายิ้ม—รอยยิ้มมุมปากที่ไม่ได้ให้กำลังใจ แต่มัน… เร่าร้อน
ราวกับท้าทายให้เธอมั่นใจต่อไปอีกนิด
ก่อนเขาจะทำลายทุกอย่างลงต่อหน้า

“กล้าเหมือนกันนะ สำหรับเด็กใหม่” เขาโน้มตัวลงข้างหู
“คุณกล้าท้าไฟ…”

มือเขาวางบนโต๊ะ ดันร่างเธอเบาๆ จนแผ่นหลังชนกับโต๊ะประชุม

"แล้วคุณรู้ไหม ไฟมันทำอะไรกับคนที่ไม่ระวัง?"

ภีมเงยหน้าสบตาเขา ลมหายใจตะกุกตะกัก
แต่ดวงตาไม่ถอย

“แล้วคุณเคยเจอคนที่ ‘ชอบ’ เล่นกับไฟไหมคะ?”
น้ำเสียงเธอสั่นนิด แต่สายตามั่นคง

เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วปลายนิ้วเรียวยาวก็แตะขอบกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธอเบา ๆ
ไล่ไปยังคอเสื้อที่เปิดนิด ๆ ตามแฟชั่นสาวออฟฟิศยุคนี้
“ระวังหน่อยนะครับคุณภีม…”
“เพราะผม… ดันเป็นไฟเสียด้วยสิ”

ภีมแทบกลั้นหายใจตอนที่ริมฝีปากของเขาแตะแผ่วเบาลงบนผิวเนื้อเหนือกระดูกไหปลาร้าของเธอ
เธอสั่นสะท้านจนเกือบเผลอครางออกมา

"ถ้าไม่อยากให้ผมทำมากกว่านี้ ก็แค่บอกว่า 'หยุด'"
เขากระซิบที่ข้างหู ราวกับทดสอบพรมแดนสุดท้าย

แต่เธอกลับเงียบ... เงียบอย่างเต็มใจ
และนั่นคือคำตอบที่เขารอ

คุณคีย์จับขอบโต๊ะทั้งสองข้าง ประกบภีมไว้กลางอ้อมแขนที่แข็งแรง เขาก้มลงลิ้มรสกลิ่นหอมหวานจากต้นคอ ไล่ไปยังมุมกราม ไล้เบาๆ ด้วยริมฝีปากที่ร้อนผ่าว

ปลายนิ้วเขาลูบต้นแขนเธอเบาๆ ก่อนจะไล้ลงมาที่สะโพก
กดนิ้วแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับจะย้ำว่าทุกอณูในห้องนี้ เป็นอาณาเขตของเขา

ภีมไม่ใช่คนอ่อนแอ
เธอผ่านความสัมพันธ์มา
แต่ไม่มีใคร… เคยทำให้เธอ ละลาย ได้แค่เสียงหายใจ

เสียงซิปเบาๆ ดังขึ้น ร่างสูงขยับประชิด
และในชั่วพริบตา เธอไม่ได้อยู่ในฐานะพนักงานใหม่
แต่กลายเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังถูก “กลืนกิน” ด้วยความหิวกระหายจากชายผู้มีอำนาจ

เธอครางเบา ๆ ร่างกายอ่อนไหวตอบสนองทุกสัมผัส
เสียงหอบของเขาเป็นจังหวะ
แรงกดของมือ
ริมฝีปากที่แทบจะไม่ผละ

ไม่มีคำพูด
มีแต่เสียงลมหายใจ และเสียงเนื้อแนบเนื้อ
หัวใจเธอเต้นจนกลัวว่าโต๊ะไม้จะได้ยิน
แต่เธอไม่อยากหยุด

เมื่อทุกอย่างสงบลง เขาโน้มหน้ามากระซิบ

“งานพรีเซนต์คุณ… ดีมาก”
“แต่คุณเองก็ดีไม่แพ้กัน”

ภีมกัดปาก ลุกขึ้นดึงเสื้อสูทให้เข้าที่ ใจยังเต้นระส่ำ

“คุณคีย์... แล้วเรื่องงาน—”

“ส่งฉบับจริงมาให้ผมพรุ่งนี้ ผมจะเอาไปนำเสนอลูกค้าเอง”
เขาพูดขณะติดกระดุมแขนเสื้อ แล้วเดินกลับไปยังเก้าอี้ตัวเดิม

“และอย่าลืม… อย่าให้ใครรู้ว่าเราประชุมกันแบบไหน”
เขาหันมายิ้มอีกครั้ง แววตาร้อนแรงเจือเสน่ห์เจ้าเล่ห์
“เพราะผมอาจอยากประชุมกับคุณบ่อยขึ้น”

ภีมไม่ตอบ เธอแค่ยิ้ม แล้วเปิดประตูออกจากห้องประชุม
ทิ้งไว้เพียงกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ และความลับที่ทั้งสองคนจะไม่มีวันลืม