'ใครๆก็หาว่าเธอบ้าที่แต่งงานกับคนบ้าผมยาวหนวดเครารกรุงรัง คลุ้มคลั่งขึ้นมาอาจตายได้ แต่หากคนบ้าจะหล่อล่ำกล้ามใหญ่ น่ารักช่างเอาใจ เปย์ไม่อั้น พร้อมจะทำทุกอย่างให้เธอมีความสุข เรื่องอะไรเธอจะต้องปฏิเสธล่ะ?'

อ่อยเรียกน้ำย่อย

“ยอมให้ชิม ให้กินดี ๆจะยกให้ทุกอย่าง อยากได้อะไรก็จะให้” บอกพลางซุกไซ้ใบหน้าเข้าไปในตรงกลางหว่างขาส่งปลายลิ้นร้อนออกมาเลียไล้กลืนกินน้ำหวานแสนชุ่มฉ่ำจากกลีบดอกด้านนอกจนหมดแล้วค่อยๆสอดแทรกชำแรกลิ้นลึกเข้าไปในกลีบดอกด้านใน

“อะ...อื้อ...คุณอลันโด้ อื้อ…”

โปรยปราย (พอให้เดาพล็อตเล่น ๆ อิอิ)

“มาทำไม” เสียงเข้มห้วนเอ่ยถาม เมื่อรู้สึกตัวหลังจากมัวแต่คิดว่าเป็นผีหรือภาพหลอนกันแน่ จนกระทั่งถูกมือเล็กมีกระแสไฟแรงสูงช็อตเข้าให้ตอนเธอถือวิสาสะมาจับเนื้อต้องมือเขานั่นล่ะ ถึงได้แน่ใจว่าสิ่งที่เห็นตรงหน้าคือคนเป็น ๆหาใช่ภาพหลอนหรือผีแปลงกายมา

“แวะมาคุยแล้วก็เจรจาต่อรองค่ะ” อรรัมภาตอบกลับเสียงนุ่ม มองตามคนตัวใหญ่หนวดเครารกรุงรังที่กำลังเดินไปล้างหน้าแปรงฟันที่โอ่งหน้าบ้าน

“นึกว่าจะมาให้เชือด จะได้ไปลับคมมีด” แปรงฟังล้างหน้าเสร็จเขาก็หันมามาบอกเสียงเหี้ยม ก่อนจะใช้ขันจ้วงตักน้ำในโอ่งขึ้นมาอาบรดเนื้อตัว

อรรัมภารีบเบือนหน้าหนีไม่กล้ามองหุ่นล่ำกล้ามโต อกกว้างหน้าท้องเป็นลูก ๆของเขา แม้ว่าความมืดสลัวจะทำให้เห็นไม่ค่อยชัดนักก็ตาม ร่างบอบบางเดินไปนั่งที่ขั้นบันไดรอจนเขาอาบน้ำเสร็จ เพราะใต้ถุนกระท่อมไม่มีแคร่ไม้ไผ่หรือเก้าอี้ให้นั่ง

“คุณกินยารึยังคะ” เสียงหวานเอ่ยถาม

“ยาอะไร”

เขาอุตส่าห์ตอบกลับ เธอนึกว่าเขาจะเงียบไม่เสวนาด้วยซะอีก

“ก็ยาระงับประสาทไงคะ ถ้ายังไม่ได้กินเดี๋ยวงามไปหยิบมาให้ เก็บไว้ที่ไหนคะ” รีบบอกอย่างหวังดี

หวังดีกับตัวเองนั่นล่ะ ด้วยตอนนี้ยังไม่แน่ใจว่าเขาเป็นคนบ้าหรือคนปกติกันแน่

“ยาหมดมาเป็นอาทิตย์แล้ว”

“อุ๊ย!” ร่างบอบบางสะดุ้งเฮือก เมื่อจู่ ๆเสียงห้าวเข้มก็มาดังอยู่ข้างหู หยดน้ำจากตัวเขาก็หยดติ๋ง ๆใส่เธอ

“งั้นวันนี้ไปเอาไหมคะ เดี๋ยวงามไปเป็นเพื่อน” รีบเสนอตัว แล้วเดินตามเขาขึ้นไปบนกระท่อม

“ไม่! ตามมาทำไม หรือจะยอมให้เชือดจริง ๆ เช้า ๆแบบนี้เชื้อบ้ายิ่งชอบกำเริบอยู่ด้วย”

“จะ...จริงเหรอคะ” ถามเสียงสั่น มองซ้ายแลขวากำลังตัดสินใจว่าจะหนีหรือเดินหน้าต่อดี

ถึงจะคิดว่ายอมเสี่ยงเพื่อคนที่รัก แต่พอเอาเข้าจริง ๆอรรัมภาก็รักตัวกลัวตายเช่นกัน

“ใช่! ถ้าไม่รีบหนีไปตอนนี้เธออาจจะกลายเป็นเหยื่อรายแรกที่ถูกฆ่าตายในกระท่อมของคนบ้าแน่”

นิยายรักฉบับผู้ใหญ่ หาสาระไม่ได้ แต่อ่านแล้วอารมณ์ดี ฟิน ๆ ใส ๆ (ตรงไหน? )

ผลงานเรื่องใหม่ของเปรมมิกา อัปให้อ่านคั่นเวลา เพื่อความบันเทิงระหว่างรอเรื่องอื่น ๆ อัปตามวันเวลาและสะดวกของนักเขียน แต่หากมีเสียงเรียกร้องเข้ามาก็จะพยายามมาตามคำเรียกร้องค่ะ อิอิ ^_^

***ยังไม่มีแพลนทำเล่ม ***

อ่านในเว็บฆ่าเวลา เพิ่มความหวานความฟินไปวัน ๆก่อนนะคะ

ป.ล. 1 ฉบับยังไม่ผ่านการรีไรท์อาจพบคำผิดประปรายต้องกราบขออภัยอย่างสูง

ป.ล. 2 กดฟังเพลงประกอบจะมีความสุขในการอ่านมากขึ้น

ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่าาา

*** นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น เนื้อหา ตัวละคร และสถานที่ไม่มีอยู่จริง เรื่องราวคำเรียกขาน ลักษณะอาชีพการทำงาน ไม่อิงหลักความเป็นจริง รวมทั้งชื่อ-สกุลของตัวละคร หากบังเอิญไปตรงกับท่านใด ก็กราบขออภัย มา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

*** ไม่อนุญาตให้ลอก แคป ก็อป ตัดแปลง พล็อต เนื้อหา หรือส่วนใดส่วนหนึ่งของนิยาย ไม่ว่าจะเพื่อการใดก็ตาม***หากพบเห็น จะดำเนินการตามกฎหมายอย่างเข้มงวด สูงสุด ไม่มีการผ่อนปรนใด ๆ

*** หากอ่านแล้วชอบ กดแอด Fav. เป็นแฟนคลับ โหวต คอมเม้นท์หรือเขียนคำวิจารณ์ ไรท์เตอร์จะได้มีกำลังแรงใจอัพ และนำคำติไปปรับปรุง

*** ขอความกรุณา โปรดใช้ภาษาที่ธรรมดา ไม่หยาบคายในการคอมเม้นท์ วิจารณ์ หรือท้วง ทวงให้ไรท์อัพนิยายนะคะ

ด้วยความขอบคุณ

เปรมมิกา

เปิดอัปลงเว็บให้อ่าน 15/9/2017

อวด อวยในเฟสและแฟนเพจเดือนกันยายน 2017