บทนำ

“นายแว่นฉันจองนายนะวันนี้”

นิ้วเรียวชี้หน้าเหยื่อพลางสั่งเสียงอ้อแอ้ ดวงตาที่ฉ่ำเยิ้มมองนายแว่นอย่างหมายมาด วันนี้เธอจะปู้ยี่ปู้ยำผู้ชาย ฮะฮะ ไหนๆ ก็โสดก็กินผู้ชายฉลองโสดนี่แหละ เมื่อคิดดังนั้นมือเรียวจึงวางแก้วเตกิล่าซันไรส์ [1] ลงบนเคาน์เตอร์ก่อนจะวางแบงก์พันสองใบให้บ๋อยแล้วจูงเหยื่อเดินออกจากผับหรูในโรงแรม

“อ่า เราต้องเปิดห้อง” เมื่อแสงไฟมันส่องตาเธอจึงหรี่มองหาเคาน์เตอร์เช็กอิน ก่อนจะยิ้มเมื่อเจอป้าย

“อา เจอแล้ว” หญิงสาวเดินเซไปมาพลางลากเหยื่อตรงไปยังเคาน์เตอร์เช็กอินพร้อมทั้งหัวเราะคิกคักเมื่อวันนี้เธอรู้สึกถึงการมีอำนาจจริงๆ ทำไมต้องให้ผู้ชายมันทิ้งฝ่ายเดียว ทำไมต้องให้ผู้ชายหิ้วขึ้นห้อง เธอนี่แหละที่จะเปลี่ยนแปลงประเทศไทยด้วยการชิงหิ้วผู้ชายก่อนเอง เอิ้กส์

“หนึ่งห้อง เตียงคิงส์”

“รบกวนขอบัตรประชาชนหรือพาสปอร์ตของคุณผู้ชายด้วยครับ”

“ใคร? พาสปอร์ตใคร? นายแว่นนี่คนไทยชัดๆ เอ หรือจะเป็นอาตี๋สเปกเรานะ เออ ยังไงก็ช่างเถอะ เอาของฉันละกัน เพราะฉันเป็นคนอ็อฟนายนี่เอง ฮะฮะฮะ” มือเรียวยื่นกระเป๋าเงินให้พนักงานทั้งกระเป๋าอย่างมึนงง แต่ไม่นานก็มีมือที่คล้ำกว่าของใครสักคนเปิดกระเป๋าเงินเธอแล้วหยิบอะไรออกมา

อาตี๋นี่ดำแฮะ ไม่ใช่สเปกเท่าไร แต่ช่างเถอะ ผู้ชายขายน้ำ ยอมง่ายๆ จะเอาอะไรมากมาย ฮึ

“เรียบร้อยครับ นี่ครับคีย์การ์ด ห้องพักจะเป็นห้องสุพีเรียร์ชั้นสิบสองห้องสิบสองนะครับ ขอให้มีความสุขกับการพักผ่อนครับผม” เมื่อได้คีย์การ์ดเท้าเรียวจึงลากเหยื่อตรงไปยังลิฟต์ก่อนจะกดสะเปะสะปะเพราะตาลายจนเหยื่อใจง่ายช่วยกด เธอจึงยิ้มให้นายแว่นพลางยื่นมือหมายจะลูบหัวนายนั่นทว่า ทำไมนายแว่นสูงจังนะ เมื่อยื่นไม่ถึงเธอจึงจับหน้านายแว่นให้อยู่นิ่งๆ พลางขมวดคิ้ว

เอ นายแว่นนี่ถอดแว่นแล้วหรือ

“นี่นาย..แว่นนายหายไป นายรู้ไหม? ”

“...”

“นี่ฉันออฟคนใบ้เหรอนี่ ครั้งแรกช่างน่าสมเพชจริงๆ แต่ช่างเถอะ อย่างน้อยวันนี้เราก็เป็นใหญ่ ฮ่าๆ ๆ” ร่างเล็กเซนิดเมื่อมือนายแว่นดึงเธอเข้าไปในลิฟต์ก่อนที่มันจะปิดลง หญิงสาวหันไปผลักอกนายแว่นอย่างโมโห

“วันนี้ฉันเป็นคนออฟนายนะ นายอย่ามาฤทธิ์เยอะ เข้าใจม้ายยย เอิ้กส์”

“ง่วงจัง เฮ้อ นี่นายแว่น มายืนใกล้ๆ กว่านี้อีกสิ อา นั่นแหละ กอดฉันไว้ด้วย อืม ใช่เลย ฉันจะงีบสักแป๊บนะ ยืนนิ่งๆ”

คาวี แมคเคนซี มองยัยรั่วด้วยสีหน้าขบขัน คนเราเวลาเมามันจะรั่วได้แค่ไหนกันนะ เขาเองก็ไม่เคยเห็นตัวเองเมาไม่รู้เรื่องแบบนี้ซะด้วย แต่เพื่อนๆ ที่หิ้วปีกเขาไปนอนมันก็ไม่เคยเอามาล้อนะในเรื่องนี้..

หลังจากคุยงานเสร็จเขาจึงลงไปนั่งดื่มที่เลานจ์โรงแรมตามปกติ แล้วเขาก็เห็นเธอ..คราแรกเขาไม่อยากเชื่อว่านี่คือยัยมิยาบิ..หรือชื่อจริงของเธอคือปิ่นประวีณ์ เพราะคุณเธอเล่นแต่งตัวล่อจะเข้ เมาไม่ได้สติ และที่สำคัญเพ้ออะไรก็ไม่รู้ ก็รู้นะว่าอกหักมาแต่นี่มันหมดยุคอกหักแล้วเมาปลิ้นให้ผู้ชายหิ้วขึ้นห้องแล้วมาร้องไห้ทีหลังแล้วนะแม่คู๊นนน.. แต่เอ๊ะ ยัยนี่ทำอะไร ดวงตาสีเทาลุกวาบเมื่อยัยมิยาบิจับมือไอ้หน้าจืด เขาจึงเดินเข้าไปใกล้ทันได้ยินพอดี

“นายแว่นฉันจองนายนะวันนี้”

คาวีกัดฟันแน่น ริอ่านจะทำตัวเป็นสาวใหญ่หิ้วผู้ชายเรอะ...ยัยมิยาบิ เมื่อมือเล็กๆ ขาวผ่องเอื้อมมาจะลากผู้ชายเขาจึงจับที่ไหล่ไอ้ผู้ชายคนนั้นแล้วมองสบตามันนิ่งๆ และอีกฝ่ายก็ดูจะคุยรู้เรื่องเมื่อยอมถอยไป ดวงตาคมหันไปมองไอ้หนุ่มนั่นนิดอย่างระอา ทว่ายังไม่ทันจะได้สั่งสอนยัยมิยาบิ คุณเธอก็คว้าหมับที่มือเขาแล้ววางเงินลงบนเคาน์เตอร์พร้อมลากเขาออกจากผับ

“อ่า..เราต้องเปิดห้อง” เขาก้มลงมองยัยมิยาบิอย่างไม่เชื่อสายตาเมื่อได้ยินคุณเธอพึมพำ

“เฮ้ เฮ้..”

ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สนใจว่าเขาจะพูดอะไร เพราะใบหน้าเล็กๆ มองซ้ายขวาก่อนจะยิ้มออกมาและเขาก็ได้แต่มองตามตาค้าง เคาน์เตอร์เช็กอิน..

“อา เจอแล้ว”

แล้วยัยมิยาบิขี้เมาก็ลากเขาตรงไปยังเคาน์เตอร์ พลางหัวเราะคิกคักอย่างขาดสติ มือหนาโบกมือห้ามพนักงานเพื่อบอกว่าไม่ต้องเปิดห้อง ทว่ายัยขี้เมาดูเหมือนจะไม่สนใจหน้าหลังเพราะคุณเธอเอ่ยออกมาเสียงดังเพื่อแสดงเจตจำนงอย่างชัดเจน

“รบกวนขอบัตรประชาชนหรือพาสปอร์ตของคุณผู้ชายด้วยครับ”

“ใคร พาสปอร์ตใคร นายแว่นนี่คนไทยชัดๆ เอ หรือจะเป็นอาตี๋สเปกเรานะ เออ ยังไงก็ช่างเถอะ เอาของฉันละกัน เพราะฉันเป็นคนออฟนายนี่เอง ฮะฮะฮะ”

เจมส์นิ่วหน้าเมื่อได้ยินเธอเรียกเขาว่าอาตี๋ ชายหนุ่มหันไปมองกระจกนิด ไม่มีตรงไหนที่แสดงถึงความเป็นอาตี๋เลยสักนิด ยัยมิยาบิเมาไม่รู้เรื่องขนาดนี้เลยเรอะ แล้วดูใช้คำ “ออฟ” อย่างนั้นหรอ เฮ้ เฮ้ มือแกร่งจับที่ไหล่บ้างเพื่อให้เธอหันมาสนใจ ทว่ามือเล็กๆ กลับปัดออกพลางยื่นกระเป๋าเงินให้พนักงานทั้งกระเป๋าจนเขาต้องเป็นคนจัดการดึงบัตรออกมาเองไม่ใช่อะไรหรอก เปิดห้องให้ยัยนี่ไปนอนพักก็น่าจะดี ดูท่าคงเมาไม่รู้เรื่องจริงๆ

“เรียบร้อยครับ นี่ครับคีย์การ์ด ห้องพักจะเป็นห้องสุพีเรียร์ชั้นสิบสองห้องสิบสองนะครับ ขอให้มีความสุขกับการพักผ่อนครับผม”

เมื่อได้คีย์การ์ดยัยมิยาบิก็ลากเขาตรงไปที่ลิฟต์ ทีอย่างนี้คล่องแฮะ มือเรียวจิ้มสะเปะสะปะจนเขาต้องช่วยกด ก่อนที่เขาจะตาพร่าเมื่ออีกฝ่ายยิ้มให้พลางยื่นมือมาควานหาอะไรสักอย่างที่เขา แล้วมือเล็กๆ ของเธอก็จับหน้าเขานิ่งๆ ก่อนจะขมวดคิ้ว

“นี่นาย..แว่นนายหายไป นายรู้ไหม”

“...” คาวีมองยัยมิยาบิจอมรั่วด้วยสีหน้าระอา ก่อนจะส่ายหัวให้และดูท่าคุณเธอจะไม่จบง่ายๆ

“นี่ฉันออฟคนใบ้เหรอนี่ ครั้งแรกช่างน่าสมเพชจริงๆ แต่ช่างเถอะ อย่างน้อยวันนี้เธอก็เป็นใหญ่ ฮ่าๆ ๆ”

อีกครั้งที่เขาระคายหูชะมัดกับคำพูดคำจาของคนเมา แม่นี่คิดว่ากำลังจะออฟเขาอย่างนั้นเหรอ คิดได้นะแม่คุณ สภาพอย่างนี้เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ ถ้าไม่ใช่เขานี่ป่านนี้คงอยู่ที่ไหนสักที่แล้ว เมื่อลิฟต์เปิดคาวีจึงโอบหญิงสาวเข้าไปในลิฟต์พลางกดชั้น 12

“วันนี้ฉันเป็นคนออฟนายนะ นายอย่ามาฤทธิ์เยอะ เข้าใจม้ายยย เอิ้กส์”

ดวงตาสีเทากลอกไปมาเมื่อได้ยิน มันน่าถ่ายวิดีโอไว้ให้ดูจริงๆ อยากรู้นักถ้าสร่างเมาแม่นี่จะกรี๊ดลั่นแค่ไหน

“มิยาบิ เมาเหมือนหมาเลยนะ..ตอนดีๆล่ะปากเก่งจริง”

ชายหนุ่มพึมพำว่าอีกฝ่ายเสียงเบา ก่อนจะตัวแข็งทื่อเมื่อร่างเล็กๆ ของคนเมาดึงเขาให้ไปยืนชิดผนังแล้วซบลงมา พร้อมกับสั่งเขาด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้แต่เขาเป็นผู้ชาย เมื่อร่างอวบอิ่มที่สุดแสนจะเซ็กซี่มาคลอเคลีย..ไอ้อวัยวะที่ไม่เคยฟังคำสั่งสมองก็เริ่มสำแดงฤทธิ์

อา..แม่ตัวดี หาเรื่องให้ตัวเองแล้วไหมล่ะ..

เมื่อลิฟต์เปิดออกยังชั้นที่ต้องการคาวีก็อุ้มร่างอ่อนปวกเปียกตรงไปยังห้องพัก ก่อนจะเสียบคีย์การ์ดแล้วเปิดประตูพาร่างที่เริ่มหนักอึ้งไปโยนลงบนเตียง

“นายแว่น นายนี่..ม่ายมีความเป็นสุภาพบุรุษเลยน้า..นายดูซีรี่ส์ไหม.. พระเอกต้องบรรจงวางนางเอกลงบนเตียงนะ” เสียงที่อ้อแอ้ทำให้คาวีส่ายหัวไปมาอย่างระอา

“เคยดูแต่หนังโป๊..มันมีแต่จับกดไม่มีวางอย่างบรรจง” คาวีพึมพำตอบอีกฝ่ายไปด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

“อะไรนะ ยี้ นายนี่เหมือนอีตาวัวถึกข้างบ้านฉันซะจริง..นายนั่นน่ะลามกที่สุดเลย ขี้เหร่ด้วย มามะอาตี๋มาให้ฉันแอ้มง่ายๆ ดีกว่า เสียเวลาคิดถึงหมอนั่นให้รกสมอง” ร่างเล็กๆ ซวนเซเดินเข้าหาเหยื่อที่ดูจะยืดได้ เพราะอีกฝ่ายสูงกว่าเธอมากเลย

คาวีหรี่ตามองแม่คนช่างนินทานิ่ง ก่อนจะมองมือที่ดึงเขาให้ล้มไปนอนบนเตียงอย่างไม่เชื่อสายตา อย่าบอกนะว่าแม่นี่จะปล้ำเขาจริงๆ ..อา แม่มิยาบิตัวดี หาเรื่องเข้าตัวได้ตลอดจริงๆ

“ก่อนอื่นมันน่าจะเริ่มจากจูบ”

ปิ่นประวีณ์พึมพำพลางมองปากหยักสวยตรงหน้าอย่างหมายมาด ก่อนจะเคลื่อนเข้าไปประกบปากนั้นช้าๆ นิ่งๆ มันร้อน..แต่ไม่มีอะไรมากกว่านั้นเลยนี่นาเธอทำถูกอยู่นะ เธอดูซีรี่ส์เกาหลีเขาก็ทำแบบนี้แหละ เอาปากแนบปาก นางเอกตาเบิกโพลง มันแค่นี้เองเหรอ..ชักไม่สนุกแล้วล่ะสิ

คาวีกลั้นหายใจรอยัยมิยาบิจอมยั่วให้ทำต่อ แต่ดูท่าว่าเธอคงจะหยุดแค่นี้ สงสัยเขาคงต้องช่วยเธอแล้วล่ะ ปากคมค่อยๆ เผยอออกนิดๆ ก่อนที่ลิ้นสากระคายจะดุนดันให้ปากเล็กๆ เผยอแยก เมื่อเธอทำตามด้วยสติอันน้อยนิดเขาก็สอดแทรกปลายลิ้นเข้าไปควานหาความหวานอย่างกระหาย คาวีจูบเหมือนที่อยากจูบมานาน สอดแทรกซอกซอนอย่างที่อยากจะทำมาตลอด ลิ้นสากระคายดูดดื่มลิ้นเล็กๆ ของเธอจนพลิ้วไหวก่อนจะครางออกมาเสียงพร่าเมื่อเธอเริ่มตอบสนอง...ฉันจะต้องได้กินเธอ..แม่จอมยั่ว

“อื้ม..”

ปิ่นประวีณ์หลับตาพริ้มเมื่อความรู้สึกซาบซ่านโหมกระหน่ำ จูบมันดีแบบนี้นี่เอง นายแว่นทำไมร้อนแรงแบบนี้นะ เธอจะขาดใจตายแล้ว แม้จะคิดแบบนั้นแต่ทว่าหญิงสาวกลับโอบกระชับคอแกร่งของนายแว่นไว้แน่นตามสันชาตญาณ ยิ่งมือหนาของนายนั่นลูบไล้ลากเอาความร้อนลุกลามไปทั่วเธอยิ่งกัดฟันแน่น..

นายนี่กำลังฆ่าเธอชัดๆ ..

[1] เตกิล่าซันไรส์ คือ ค็อกเทลชนิดหนึ่งที่มีสีส้มแดงคล้ายตอนพระอาทิตย์ขึ้น