เพราะอนาคตของน้องสาว เพราะแม่ พลอยหวาน สาวสมองขี้เลื่อยจึงต้องมารับกรรมที่ไม่ได้ก่อ
คีตะคราม เขาหล่อ แต่เขาร้าย แต่ไม่ปราณีเธอ แม้เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ
วันที่หลานชายเขาฟื้นขึ้นมาจากการหลับใหล เธอรู้ว่าตนเองท้อง ทว่าพ่อของลูก คนใจร้ายคนนั้นไม่ยอมรับฟัง เขายังต้องการให้เธอไปให้ไกลตาหลานชายของเขา
แต่กลับไปบ้าน สักวันคนบ้านนั้นอาจจะรู้เรื่องน้องสาว ที่ไม่เคยเหลียวแลพี่สาวอย่างเธอ ดังนั้นเธอต้องไปหางาน หาเงินเอาข้างหน้า
คลอดลูกเมื่อไหร่ จะเอามาให้พ่อเขาก็แล้วกัน
ไม่โกรธแม่ใช่ไหมลูก? เธอน้ำตาไหล
เธอหวังลูกจะตอบกลับเป็นประโยคเดียวกับคำถามของเธอ

------
“ฟังอยู่หรือเปล่า เก็บของใช้แล้วออกไปภายในวันนี้เลย ได้ข่าวว่าไม่อยู่บ้าน แต่ไม่ต้องห่วง ของใช้เธออยู่หน้าบ้าน มาเอาไป”
“ฉันท้อง” เสียงเธอแผ่วเบา มืออีกข้างมาช่วยกุมมือถือ ราวมันเป็นหินที่หนักเป็นกิโล
เธอรอให้ปลายสายตอบ แต่ไม่มีเสียงใด เธอมองมือถือ
กดวางสายดีกว่า คงไม่มีทางได้ยินอะไร ทว่าถ้อยคำบางอย่างดังมาตามสาย ประโยคนั้น ทำเธออึ้ง เจ็บหน่วงในใจ
“ท้อง ตลกน่า อย่าเอามาอ้างเพื่ออยู่ต่อ สงสัยฉันจะเลี้ยงให้สบายสินะ และเธอหวังมากกว่ามาทำงานไถ่บาป หึ”
ท้องจริงๆ นะ
เสียงแผ่วดังในใจ ก่อนได้ยินปลายสายเงียบไป เธอเก็บมือถือ หวนคิดถึงรั้วบ้านหลังใหญ่
กระเป๋าเสื้อผ้า ของใช้เธอจะเปียกหรือเปล่า เหมือนฝนกำลังจะตก เธอรีบเดินไปโบกแท็กซี่เพื่อไปที่บ้านหลังนั้น
รอวันนี้ไม่ใช่เหรอ แม้มีของแถมออกมาจากที่นั่น ก็ต้องมีสติ ตอนนี้ห่างคนใจร้ายได้เป็นพอ