นางสงสารกลัวเด็กชายอยู่เพียงผู้เดียวจะยิ่งคิดถึงบิดาที่จากไป ถึงแม้ยามมีชีวิตอยู่ผู้เป็นบิดาจะพูดคุยกับเขานับคำได้ก็ตาม ยามกลางคืนเป็นช่วงเวลาที่เงียบเหงาน่าเป็นห่วงที่สุด นางจึงให้เขามานอนกับนาง ทั้งที่ตอนนั้นเขาอายุสิบสองปีแล้วก็ตาม เด็กชายที่เริ่มไร้แววเป็นเด็กชาย ก็มิได้อิดออดตีหน้าเศร้านอนให้นางกกกอดจนหลับอยู่ทุกค่ำคืน

หากคิดดูแล้วเรื่องมันคงจะผิดพลาดเกินแก้ไขมาตั้งแต่ตอนนั้น

จวบตอนนี้ให้หลังมาแปดปีเต็มแล้ว เขาก็ยังมิยอมกลับเรือนตนไป

คราแรกเขาบอกนางว่าอย่างไรนะ หากจำมิผิด เขาว่ามารดาจากไปแต่ยังเล็ก เขามิเคยได้มีโอกาสดูดนมจากเต้ามารดาสักครั้ง เขาจึงขอดูดนม 'ท่านแม่' จะได้หรือไม่

ผ่านมาถึงหกปีแล้ว จนเขาได้แต่งตั้งเป็นท่านโหว กินตำแหน่งใหญ่ในราชสำนัก เหตุใดเขายังดูดนมท่านแม่อย่างนางอยู่อีกเล่า