ของฝากจากชายแปลกหน้า คือสิ่งล้ำค่าที่เอมิการักสุดหัวใจ เพราะ 'อกหัก' เอมิกาเลยคิดจะปลิดชีวิตตัวเอง เธอเอาลมหายใจเฮือกสุดท้ายไปทิ้งทะเล แต่...มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เธอไม่ตาย!! เมื่อลืมตาตื่น เธอได้พบเทพบุตร มีความทรงจำแสนหวานกับผู้ชายที่เพอร์เฟคสุดๆ มันเป็น 'ความสัมพันธ์ บนข้อตกลง' เธอไม่ได้หวังให้หนุ่มรูปงามรับผิดชอบ แค่อยากประชดชีวิต แต่...เธอดันหลงรัก ผู้ชายคนนั้นเสียนี่ซิ เมื่อถึงเวลาต้องลาจาก...เอมิกาได้แต่ภาวนาให้เขาเหลือบางสิ่งไว้กับเธอ คำชวนของเขา เธอปฏิเสธ เธอรู้ดีว่าตนเอง ไม่เหมาะสมกับเขา เธอขอแค่สิ่งเล็กๆ ไว้แทนใจ และเอมิกาก็สมหวัง 3เดือนต่อมาเธอท้อง!! คุณแม่ลูกหนึ่งไร้สามี ใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไป เธอมีความสุขที่มีลูก ในบางครั้งก็แอบฝันถึงคนไกลคนนั้น สวรรค์ไม่ได้ทอดทิ้งเธอ...คนที่เธอรัก ย้อนกลับมา เพราะเขาเองก็ลืมเธอไม่ได้ นิยายหมดสัญญานะคะ...เนื้อเรื่องเดิม เพิ่มเติมคือเกลาภาษาใหม่...

หนังสือแนวแฟนตาซีที่ฮอตที่สุดในปี 2017, จางเซวียนข้ามไปอีกโลกหนึ่งโดยบังเอิญ ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกลายเป็นครูไปเสียแล้ว ซ้ำยังเป็นครูที่ไม่เก่งและกำลังจะถูกไล่ออกอีกด้วย ทว่าจางเซวียนกลับพบความลับอันยิ่งใหญ่ของร่างใหม่ร่างนี้ นั่นก็คือ... เขามีสมองเพชร! ในสมองของครูหนุ่มคนนี้แอบซ่อน 'หอสมุด' ขนาดใหญ่ไว้ด้านใน ไม่ว่าอะไรก็ตามที่จางเซวียนเห็น ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสิ่งของ ล้วนถูกเก็บสู่คลังหนังสือในรูปแบบของสมุดเล่มหนึ่ง ก็ถ้าในเมื่อมีไอเท็มสุดยอดนี้อยู่กับตัวแล้ว ใครยังจะกล้าเรียกเขาว่าครูกระจอกอีก?! (บทที่ 524-บทที่ 546)

美人谋律 Author: หลิวอั้นฮวาหมิง Translator:  hongsamut Chinese edition copyright by 上海玄霆娱乐信息有限公司 Thai edition copyright by Hongsamut.com  All right reserved -------------------------------------------- นางคือ ‘ชุนถูหมี’ หมอความอันดับหนึ่งแห่งราชวงศ์ถังผู้ฟาดฟันศัตรูด้วยคำพูด ในสายตาของบิดานางคือบุตรสาวตัวน้อยที่แบกภาระครอบครัวไว้บนบ่า ในสายตาของเพื่อนบ้าน นางคือเด็กสาวกำพร้าแม่ที่แสนจะน่าสงสาร ในสายตาประชาชน นางคือที่พึ่งสุดท้ายของผู้ตกทุกข์ได้ยาก ในสายตาของฮ่องเต้ นางคือแสงทองอันรุ่งโรจน์หนึ่งเดียวที่ราชวงศ์ถังรอคอยมานาน แต่ในสายตาของนางเอง... ชาตินี้ข้าคงต้องขึ้นคานเพราะพูดเก่งเกินไป คงไม่มีใครกล้าจีบแล้ว！ (บทที่ 1-บทที่ 54)

เมื่อเจ้าสาวของ วาโย หายตัวไปก่อนพิธีวิวาห์ เป็นเหตุให้เขาต้องเข้าพิธีกับผู้หญิงที่เขาทั้งรัก ทั้งแค้นอย่าง มุกไหม ที่ถูกเขาตราหน้าว่า ผู้หญิงหลอกลวง... .................................... "จะแค้นเคืองอะไรกันหนักหนาค่ะ ไม่รักกันเเล้วหรือไง?" เอ่ยถามเขาด้วยเสียงสะอื้น จนคนฟังรับรู้ได้ถึงความเศร้าจากน้ำเสียง "... ต้องการอะไร?" น้ำเสียงยังเย็นชาจับจิต คงไม่ต่างจากจิตใจของเขาที่ด้านชาในตอนนี้ "แค่ต้องการให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม ได้มั้ยคะ?" เว้าวอน ออดอ้อนด้วยน้ำเสียงที่ยังเจือสะอื้น แต่กระนั้นยังต้องกลืนก้อนสะอื้นที่จุกแน่น ก่อนจะกระพริบตาเพื่อไล่น้ำตาที่จวนเจียนจะไหล "หึ เธอฝันไปหรือเปล่า? ตื่นซะที!! อย่าพูดอะไรที่มันฟังดูง่ายไปหน่อยเลย" ร่างสูงแค่นเสียงหัวเราะ มุมปากยกยิ้มหยัน สายตาเขาเหยียดหยามจนแทบปิดไม่มิด "แล้วตรงใหนค่ะที่มันยาก?" มุกไหมตอกกลับเขาทันควัน "ยากตรงที่ใจฉันมันพังไปแล้วไง!! ใจคนไม่ใช่เครื่องจักร มันมีความรู้สึก มันเจ็บเป็น!" ตะคอกเธอกลับอย่างไม่ลังเลตามเเรงอารมณ์ที่อัดอั้นมานาน คนอย่างเขาถ้ารักก็มาก แต่ถ้าเกลียดจะเกลียดมากกว่าที่เคยรัก!! .................................. "ได้โปรด มุก...ยกโทษให้ผู้ชายสารเลวคยนี้ด้วย ฮึก อึก..ได้โปรด...ที่รัก" "ฮือ มะ ไม่ ฮึกฮึก"น้ำตาเม็ดโตพรั่งพรูเต็มสองข้างแก้มนวล ใบหน้าหวานแดงก่ำ มือบางโอบรอบแก้มสากขอเขาไว้ พลางโขกขมับแนบชิด สองสายตาสื่อประสานกัน ปากบางเริ่มเอื้อนเอ่ย.... ................................... โหลดตัวอย่างเพื่อทดลองอ่าน ก่อนกดซื้อได้นะคะ

เขา...ผู้มีอดีตที่แสนเลวร้าย ความผิดหวัง ทำให้เขาเกลียดกลัวความรักสุดหัวใจ เธอ...คืออดีตที่แสนเลวร้ายของเขา ความไม่ตั้งใจ ความพลั้งเผลอทำร้ายหนึ่งชีวิตจากไปโดยไม่ทันตั้งตัว!

(บทที่ 143-170) หนังสือแนวแฟนตาซีที่ฮอตที่สุดในปี 2017, จางเซวียนข้ามไปอีกโลกหนึ่งโดยบังเอิญ ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกลายเป็นครูไปเสียแล้ว ซ้ำยังเป็นครูที่ไม่เก่งและกำลังจะถูกไล่ออกอีกด้วย ทว่าจางเซวียนกลับพบความลับอันยิ่งใหญ่ของร่างใหม่ร่างนี้ นั่นก็คือ... เขามีสมองเพชร! ในสมองของครูหนุ่มคนนี้แอบซ่อน 'หอสมุด' ขนาดใหญ่ไว้ด้านใน ไม่ว่าอะไรก็ตามที่จางเซวียนเห็น ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสิ่งของ ล้วนถูกเก็บสู่คลังหนังสือในรูปแบบของสมุดเล่มหนึ่ง ก็ถ้าในเมื่อมีไอเท็มสุดยอดนี้อยู่กับตัวแล้ว ใครยังจะกล้าเรียกเขาว่าครูกระจอกอีก?!

หนังสือแนวแฟนตาซีที่ฮอตที่สุดในปี 2017, จางเซวียนข้ามไปอีกโลกหนึ่งโดยบังเอิญ ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกลายเป็นครูไปเสียแล้ว ซ้ำยังเป็นครูที่ไม่เก่งและกำลังจะถูกไล่ออกอีกด้วย ทว่าจางเซวียนกลับพบความลับอันยิ่งใหญ่ของร่างใหม่ร่างนี้ นั่นก็คือ... เขามีสมองเพชร! ในสมองของครูหนุ่มคนนี้แอบซ่อน 'หอสมุด' ขนาดใหญ่ไว้ด้านใน ไม่ว่าอะไรก็ตามที่จางเซวียนเห็น ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสิ่งของ ล้วนถูกเก็บสู่คลังหนังสือในรูปแบบของสมุดเล่มหนึ่ง ก็ถ้าในเมื่อมีไอเท็มสุดยอดนี้อยู่กับตัวแล้ว ใครยังจะกล้าเรียกเขาว่าครูกระจอกอีก?!

เหรินจิ่ว... หัวหน้าโจรภูเขาที่คิดมาตลอด ว่าชาตินี้คงจะหาผู้ชายดีๆมาแต่งด้วยไม่ได้แล้ว จู่ๆ ก็เก็บตกบุรุษหน้าตาดีได้คนหนึ่ง ทั้งๆที่คุยกันไม่ค่อยเข้าใจ แต่เขาก็เป็นตัวเลือกเดียวที่จะช่วยให้นางตะกายลงมาจากคาน เป็นสามีที่ฟ้าประทานมาให้ตรงหน้า เหมือนขว้างลงมาจากสวรรค์เลยเชียว ใครไม่เอาก็โง่แล้ว! แต่น่าเสียดาย เขากลับไม่สนใจนางสักเท่าไหร่ สนแต่จะตามหายานบินของเขาให้เจอ！ (บทที่ 1-บทที่ 34)

เรื่องราวของหญิงสาวใจดี ที่ประคบประหงมแมวน้อยน่าสงสาร โดยไม่ระแคะระคายว่าแท้จริงแล้ว... เป็นเสือ！ งานใหม่ของเธอมาพร้อมกับภาระชิ้นใหญ่ ระยะนี้ ชีวิตของหลินเฉี่ยนมีทั้งข่าวดีและข่าวร้ายวิ่งเข้ามาหา ข่าวดีคือ... เธอเพิ่งได้งานใหม่ ตำแหน่งดี ค่าตอบแทนสูง ข่าวร้ายคือ... วันแรกที่เข้าทำงาน ถึงได้รู้ว่าบริษัทใกล้เจ๊งอยู่รอมร่อ มีการลดจำนวนพนักงาน ทั้งยังเปลี่ยนตัวผู้บริหาร บอสใหม่ของหลินเฉี่ยนเป็นอดีตนายทหารที่เพิ่งปลดประจำการ เขามารับช่วงธุรกิจต่อจากบิดาแบบงง ๆ ทหาร... ที่เป็นทหารมาทั้งชีวิต ทหาร... ที่กินอยู่กับกองทัพ ไม่เคยก้าวเท้าออกมาไกลกว่านั้น แบบนี้แล้ว หลินเฉี่ยนไม่รู้จะสงสารบริษัทหรืออนาคตของตัวเองดี แต่ที่แน่ ๆ เธอจำเป็นต้องสอนมวยคุณทหารหน้ามนคนนี้เสียหน่อย ว่าโลกธุรกิจมันโหดร้าย และไม่ได้ฆ่ากันได้ง่ายๆเหมือนในสนามรบ หวังว่าเขาจะเป็นนักเรียนที่ดีนะ ----------------------------------- Author: 丁墨（Ding Mo） Original story and characters created and copyright  丁墨（Ding Mo） Thai edition copyright  Hongsamut.com Co., ltd ALL RIGHTS RESERVED

เรื่องราวของหญิงสาวใจดี ที่ประคบประหงมแมวน้อยน่าสงสาร โดยไม่ระแคะระคายว่าแท้จริงแล้ว... เป็นเสือ！ งานใหม่ของเธอมาพร้อมกับภาระชิ้นใหญ่ ระยะนี้ ชีวิตของหลินเฉี่ยนมีทั้งข่าวดีและข่าวร้ายวิ่งเข้ามาหา ข่าวดีคือ... เธอเพิ่งได้งานใหม่ ตำแหน่งดี ค่าตอบแทนสูง ข่าวร้ายคือ... วันแรกที่เข้าทำงาน ถึงได้รู้ว่าบริษัทใกล้เจ๊งอยู่รอมร่อ มีการลดจำนวนพนักงาน ทั้งยังเปลี่ยนตัวผู้บริหาร บอสใหม่ของหลินเฉี่ยนเป็นอดีตนายทหารที่เพิ่งปลดประจำการ เขามารับช่วงธุรกิจต่อจากบิดาแบบงง ๆ ทหาร... ที่เป็นทหารมาทั้งชีวิต ทหาร... ที่กินอยู่กับกองทัพ ไม่เคยก้าวเท้าออกมาไกลกว่านั้น แบบนี้แล้ว หลินเฉี่ยนไม่รู้จะสงสารบริษัทหรืออนาคตของตัวเองดี แต่ที่แน่ ๆ เธอจำเป็นต้องสอนมวยคุณทหารหน้ามนคนนี้เสียหน่อย ว่าโลกธุรกิจมันโหดร้าย และไม่ได้ฆ่ากันได้ง่ายๆเหมือนในสนามรบ หวังว่าเขาจะเป็นนักเรียนที่ดีนะ ----------------------------------- Author: 丁墨（Ding Mo） Original story and characters created and copyright  丁墨（Ding Mo） Thai edition copyright  Hongsamut.com Co., ltd ALL RIGHTS RESERVED

เรื่องราวของหญิงสาวใจดี ที่ประคบประหงมแมวน้อยน่าสงสาร โดยไม่ระแคะระคายว่าแท้จริงแล้ว... เป็นเสือ！ งานใหม่ของเธอมาพร้อมกับภาระชิ้นใหญ่ ระยะนี้ ชีวิตของหลินเฉี่ยนมีทั้งข่าวดีและข่าวร้ายวิ่งเข้ามาหา ข่าวดีคือ... เธอเพิ่งได้งานใหม่ ตำแหน่งดี ค่าตอบแทนสูง ข่าวร้ายคือ... วันแรกที่เข้าทำงาน ถึงได้รู้ว่าบริษัทใกล้เจ๊งอยู่รอมร่อ มีการลดจำนวนพนักงาน ทั้งยังเปลี่ยนตัวผู้บริหาร บอสใหม่ของหลินเฉี่ยนเป็นอดีตนายทหารที่เพิ่งปลดประจำการ เขามารับช่วงธุรกิจต่อจากบิดาแบบงง ๆ ทหาร... ที่เป็นทหารมาทั้งชีวิต ทหาร... ที่กินอยู่กับกองทัพ ไม่เคยก้าวเท้าออกมาไกลกว่านั้น แบบนี้แล้ว หลินเฉี่ยนไม่รู้จะสงสารบริษัทหรืออนาคตของตัวเองดี แต่ที่แน่ ๆ เธอจำเป็นต้องสอนมวยคุณทหารหน้ามนคนนี้เสียหน่อย ว่าโลกธุรกิจมันโหดร้าย และไม่ได้ฆ่ากันได้ง่ายๆเหมือนในสนามรบ หวังว่าเขาจะเป็นนักเรียนที่ดีนะ ----------------------------------- Author: 丁墨（Ding Mo） Original story and characters created and copyright  丁墨（Ding Mo） Thai edition copyright  Hongsamut.com Co., ltd ALL RIGHTS RESERVED

หนังสือแนวแฟนตาซีที่ฮอตที่สุดในปี 2017, จางเซวียนข้ามไปอีกโลกหนึ่งโดยบังเอิญ ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกลายเป็นครูไปเสียแล้ว ซ้ำยังเป็นครูที่ไม่เก่งและกำลังจะถูกไล่ออกอีกด้วย ทว่าจางเซวียนกลับพบความลับอันยิ่งใหญ่ของร่างใหม่ร่างนี้ นั่นก็คือ... เขามีสมองเพชร! ในสมองของครูหนุ่มคนนี้แอบซ่อน 'หอสมุด' ขนาดใหญ่ไว้ด้านใน ไม่ว่าอะไรก็ตามที่จางเซวียนเห็น ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสิ่งของ ล้วนถูกเก็บสู่คลังหนังสือในรูปแบบของสมุดเล่มหนึ่ง ก็ถ้าในเมื่อมีไอเท็มสุดยอดนี้อยู่กับตัวแล้ว ใครยังจะกล้าเรียกเขาว่าครูกระจอกอีก?!

บำเรอรัก สัญญาสวาท “นางบำเรอ” นี่คือคำนิยามที่หญิงสาวได้รับจากมาเฟียหนุ่ม เพื่อแลกกับหนี้สินที่บิดาเป็นคนก่อ อเล็กซิส มาเฟียหนุ่ม เจ้าหนี้ผู้แสนเร่าร้อน ที่มอบบทรักอันร้อนเร่าให้กับนางบำเรอสาวจนเธอติดอยู่ในบ่วงเสน่หาของเขา ฟ้าลดา หญิงสาวผู้แสนโชคร้าย ต้องตกเป็นนางบำเรอให้กับมาเฟียหนุ่ม ด้วยหนี้สินที่เธอไม่ได้เป็นคนก่อ แล้วเธอจะทำยังไง เมื่อดันตกหลุมพรางที่เขาขุดไว้จนถอนตัวไม่ขึ้น จากแค่ต้องการปลดหนี้ กลับกลายเป็นพันธนาการรัก ที่เธอไม่อาจหลบหนีเขาไปได้ด้วย “สัญญาสวาท” ............................................ นิยายเรื่องนี้ โนวดราม่าน้ำตาแตก เหมือนดราม่าทั่วไป แต่ก็มีบ้าง แต่งเพื่อความสนุกหฤหรรษ์ให้กับไรท์และผู้อ่านทุกท่าน ออกไปในแนว 18+ ซะส่วนใหญ่ เพราะฉะนั้น ควรใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ กดถูกในแฟนเพจได้ที่...Jutharat

“ฉันมีเรื่องสำคัญมากที่อยากจะคุยกับคุณ” มัทรีรีบเปิดบทสนทนาอย่างไม่อ้อมค้อม เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เพราะชักจะเริ่มรำคาญกับบรรดาผู้หญิงโต๊ะข้างกันที่เอาแต่พากันสะกิดให้มองมาหาว่าที่เจ้าบ่าวของหล่อน ซึ่งเขาก็เอาแต่นั่งอมยิ้ม “เรื่องงานแต่งเหรอ?” “เอ่อ...” มัทรีอ้ำอึ้ง หล่อนไม่แน่ใจนักว่าจะใช่หรือเปล่า “คือว่า...เรื่องหย่าน่ะ” มัทรีโพล่งออกมาในที่สุด หนุ่มลูกครึ่งหน้าเข้มถึงกับพรวดกาแฟออกจากปากอย่างยั้งไม่อยู่ มัทรีมองพฤติกรรมแปลกๆ ของเขาอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก “ว่าไงคะ” “ผมไม่เข้าใจ เรายังไม่แต่งงานกันเลยนะ” “เรื่องแต่งไม่สำคัญเท่าเรื่องหย่าค่ะ” “งั้นพูดมาครับ ผมรอฟังอยู่” “คือเรามาตกลงกันแบบนี้ดีกว่าค่ะ ไหนๆ ก็หนีคำสัญญาสาบานอะไรนั่นไปไหนไม่ได้แล้ว ก็ขอให้มันจบๆ ไป แต่เราแต่งแล้วเราก็หย่ากันก็แล้วนะคะ ภายในสามเดือนเลย เข้าใจไหมคะ!” มัทรีบอกเขาเสียงจริงจัง บ่งบอกว่ากติกามันต้องเป็นแบบนี้แหละ แต่กลับทำเอาหนุ่มลูกครึ่งขมวดคิ้วเข้มอย่างครุ่นคิด “แล้ว...คุณไม่คิดจะมีลูกกับผมเหรอ?” เขาไม่ตอบแต่ถามกลับ มัทรีแทบกรี๊ดใส่หน้าเขาให้ได้ และคำถามของเขาก็ช่างนำความน่าปวดหัวมาให้กับมัทรีมากขึ้นไปอีก “คุณจะบ้าเหรอ แค่แต่งงานด้วยฉันก็ว่ามันก็แย่อยู่แล้วนะ ฉันจะไปมีลูกกับคุณได้ยังไงเล่า!” มัทรีสวนคืนอย่างเหลืออด เขายักไหล่เหมือนไม่ยี่หระกับอาการเริ่มเหวี่ยงของมัทรีเพราะไม่ได้ดั่งใจ “ก็นึกว่าอยากมีลูกด้วยกัน ผมไม่มีปัญหานะ” เขายังคงพูดต่อ มัทรีหน้าแดงด้วยความโมโห “เราจะมีลูกด้วยกันไม่ได้! เราจะหย่ากันแทนภายในสามเดือน คำสาปนั่นก็หมดไป แล้วเราก็ทางใครทางมัน ถ้าหากคุณไม่มีปัญหาอะไรก็ทำตามที่ฉันพูดนี่แหละ” มัทรีออกคำสั่งอย่างไม่ต้องให้อีกฝ่ายได้ขัดแย้งอะไรขึ้นมาได้ เขาได้แต่ยิ้มที่มุมปาก และอดคิดไปไม่ได้ว่าในวันนี้กับวันที่พบกันวันแรก มัทรีเหมือนคนละคน ยกเว้นก็แต่ดวงตาเจ้าเล่ห์แสนกลที่หล่อนมีนั้นยังคงเหมือนเดิม

“ทำไมแกไม่แต่งตัว” เสี่ยเหิมถามลูกชายเสียงกร้าว เมื่อลูกชายตัวดียังไม่ใส่เสื้อผ้าที่ตนเตรียมไว้ให้ “แต่งไปทำไม ในเมื่อผมไม่ได้มาร่วมงานแต่งของพ่อ” “แล้วแกมาทำไม” “ผมจะมาพังงานแต่งของพ่อ พ่อ! ยกเลิกงานแต่งกับผู้หญิงคนนั้นเถอะ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้รักพ่อ” เนติใช้ไม้อ่อนด้วยการขอร้องบิดา แต่หากไม่เชื่อกัน เขาจะบุกเข้าไปพังงานจริงๆ พังแบบไม่สนหน้าใครทั้งนั้น! “ฉันรู้ดีว่าเจ้าสาวคนนี้ไม่ได้รักฉัน” “แล้วพ่อจะแต่งไปทำไม หรือโดนครอบครัวผู้หญิงคนนั้นรวมหัวกันวางแผนจับพ่อ พ่อเลยจำใจแต่ง” เนติคิดเองเออเองเป็นตุเป็นตะ “คนอย่างเสี่ยเหิมไม่ยอมให้ใครหลอกง่ายๆ หรอกโว้ย” จะมีก็แต่ลูกชายตัวดีคนนี้ ที่หลอกว่าจะกลับบ้านหลายครั้ง แต่ก็ไม่ยอมกลับซะที จนต้องใช้แผนขั้นเด็ดขาด “แล้วพ่อแต่งทำไม หรือพ่อรักผู้หญิงคนนั้น” “ฉันไม่ได้รัก” “แล้วพ่อจะแต่งทำไม” ยิ่งพูดคุยกันยิ่งทำให้เนติไม่เข้าใจบิดาว่าจะจัดงานแต่งขึ้นมาทำไม ในเมื่อต่างก็ไม่ได้รักกัน “คนที่แต่งคือแก ไม่ใช่ฉัน!” “พ่อ!” เนติตะโกนเรียกเสียงดัง หน้าตาก็เหมือนคนโดนผีหลอก “จะมัวเรียกพ่อหาพระแสงอะไร รีบไปแต่งตัว เดี๋ยวจะไม่ทันฤกษ์” เสี่ยเหิมออกคำสั่งก่อนจะเดินไปหยิบชุดมาส่งให้ลูกชาย “รับไปสิว่ะ!” “ผมโตแล้ว พ่อจะมาจับผมแต่งงานไม่ได้” “แกแน่ใจว่าไม่แต่ง” “ผมไม่แต่ง!” เนติยืนยันคำเดิม “งั้นฉันแต่งเอง!”

การกลับมาในครั้งนี้เพื่อเรียกร้องสิทธิผู้ชายคนแรกของเธอ ขาเรียวที่เหมือนจะไร้เรี่ยวแรงก้าวเดินออกจากตัวบ้านเพื่อไปปิดประตูรั้วให้แน่นหนา และคิดว่าคงจะพยายามข่มตาหลับให้ได้แม้ว่าหญิงสาวจะคิดถึงเขาจนหลับไม่ลงก็ตาม แต่ป่านนี้เขาคงมีความสุขกับลลิตาไปแล้ว แต่แล้วมือของหล่อนก็ต้องชะงัก เมื่อรถเก๋งของเขาวิ่งเข้ามาจอด พร้อมกับร่างสูงที่เดินลงมาจากรถเพียงคนเดียว ชายหนุ่มไม่รอให้หล่อนตั้งสติได้ เขาจัดการเปิดประตูรั้วเหล็กเล็กๆ และแทรกตัวเข้ามาทันที “คุณพชร!” “เข้าบ้าน!” เขาออกคำสั่งพร้อมทั้งอุ้มเอาคนที่ตะลึงงันไว้ในอ้อมกอด “ปล่อยนะคะ” หล่อนทุบไปตามอกเขาอย่างไม่เข้าใจ จู่ๆ เขาจะมาอุ้มหล่อนทำไม ถึงหล่อนจะเหนื่อยแค่ไหน แต่ก็เดินเองได้ เขาวางหล่อนลงไปยังโซฟาและนั่งลงตามไปด้วย ไม่สนใจกับคนที่ปั้นหน้ายักษ์และแววตาที่ส่งมาให้อย่างไม่ชอบใจเลยสักนิดเดียว “คุณมาทำไม?” “มาหาคุณกับลูก” เขารั้งเอาเอวของหล่อนเข้ามาหาอีก หล่อนยังคงขืนตัวไว้ หากแต่เขาสังเกตได้ถึงใบหน้าอันแดงซ่านและความต้องการที่หล่อนมีต่อเขา “ฉันเคยบอกคุณแล้วไง...ว่าไม่ใช่ลูกคุณ!” ชายหนุ่มคว้าหมับที่ต้นแขนด้วยความไม่พอใจที่หญิงสาวไม่ยอมรับความจริงและพยายามผลักไสเขาออกไปจากชีวิตของหล่อนเสียให้ได้ “งั้นบอกผมมาสิกษมา...บอกมาสักชื่อหนึ่ง ถ้ามันเป็นไอ้คนที่มีปัญญาจ่ายให้ได้ระดับเดียวกับผม ผมคิดว่าผมก็น่าจะรู้จักบ้างละ ไหนว่ามาสิ...แล้วผมจะไปถอนชื่อออกจากการเป็นพ่อซะ มันง่ายมาก!”

เมื่อเธอเสนอ เขาจึงสนอง “คุณเป็นอะไรมากไหม” เขาถามออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ชายหนุ่มเป็นห่วงความรู้สึกของหล่อนขนาดนี้ได้ยังไงกัน? เรียวปากอวบอิ่มสั่นระริก หล่อนลอบยิ้มกับคำถามที่แฝงไว้ด้วยความห่วงหาอาทร แต่แล้วหล่อนก็ส่ายหน้าไปมาช้าๆ แทนการเปล่งคำพูดอะไรออกมา “มัน...คนที่คุณรัก พูดอะไรกับคุณ” “คะ” หล่อนไม่ได้หันหน้าไปเผชิญหน้ากับเขา แต่ก็งุนงงที่เขาถามคำถามนั้น “มันพูดอะไร ที่ทำให้คุณต้องดื่มไอ้สิ่งที่คุณไม่ชอบ” “คุณรู้ได้ยังไงคะ” “ตอบคำถามของผมดีกว่า...กษมา” “ฉันไม่อยากจะพูดถึงเขาอีก...ขอตัวนะคะ” หล่อนตัดบท ไม่อยากนึกถึงคำพูดที่ทำให้เจ็บใจ เรียวขาของหล่อนเริ่มก้าวออกจากคนที่ปล่อยท่อนแขนออกหลวมๆ แต่แล้วหญิงสาวก็ถูกเขาสวมกอดเอาอีก พร้อมกับจมูกคมที่กดลงมายังแอ่งชีพพจร หญิงสาวยืนแข็งทื่อ เรียวปากของเขานั้นร้อนผ่าวโดยที่หญิงสาวรับรู้ได้ไม่ยาก “ลืมเขาคนนั้นเถอะนะ คุณปิดใจทำไมในเมื่ออาจจะมีคนคอยคุณอยู่ก็ได้ ผู้ชายที่ไม่รู้ใจตัวเองไม่ควรคู่ที่คุณจะต้องมาเสียเวลาด้วยเลย” เขากระซิบบอกทั้งเป็นการปลอบใจและเพื่อช่วยให้หล่อนคิดได้บ้าง “ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันควบคุมสติได้” หล่อนรู้สึกว่าหัวใจที่ห่อเหี่ยวนั้นชุ่มฉ่ำขึ้นมาบ้าง แล้วกษมาก็หันหน้ามาเผชิญกับใบหน้าเข้มที่แดงก่ำไปจนถึงใบหู มือสวยยกขึ้นปัดเอาไรผมออกจากหน้าผากหนา ไล่ปลายนิ้วชี้ไปทั่วแก้มสากอีกข้างอย่างแผ่วเบาแต่ก็ทำให้เขาสั่นสะท้านไปทั้งหัวใจ “คุณไม่เห็นต้องดีกับฉันก็ได้นี่คะ” “ผมไม่ใช่คนใจร้ายใจดำ”

“ผมจะไปรู้ได้ยังไง ป่านนี้คุณกับหมวดธีร์คงไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว ผมคงไม่โง่แต่งงานกับคุณเพื่อกินเดนใครหรอกนะ จริงๆ แล้วคุณก็ชอบหมวดใช่มั้ย ทำไมถึงยอมให้เขาทำแบบนั้น ฮึ!” “เผียะ!” เสียงฝ่ามือฟาดลงบนซีกหน้าตามแรงอารมณ์ ผู้กองหนุ่มยืนนิ่งชั่วครู่เมื่อรู้สึกเจ็บชาไปทั่วใบหน้าคมคร้าม เส้นแห่งความอดทนของเขาขาดผึงลงทันที “ฉันจะไปนอนกับใครมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ กลับไปได้แล้ว!” รัญชน์เอ่ยปากไล่อีกฝ่ายด้วยความโมโหที่พุ่งพรวดขึ้นมา หญิงสาวเปิดประตูห้องครัวที่อยู่ชั้นล่างของตัวบ้านก่อนวิ่งหนีเข้าไปในนั้น “ไม่เกี่ยวใช่มั้ย! ถ้าผมทำให้มันเกี่ยวล่ะ!” เขาพุ่งพรวดตามมาด้วยความรวดเร็ว ก่อนปิดประตูตามหลังอย่างแรง รัญชน์ยืนตัวสั่นหน้าซีดด้วยความตกใจ สัญชาตญาณของเธอบอกว่าในนี้ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป “อย่านะ!” ชายหนุ่มพุ่งพรวดเข้ามาก่อนดันร่างเล็กไปชิดผนังห้อง มือแข็งราวคีมเหล็กจับข้อมือเล็กเอาไว้ทั้งสองข้างก่อนตรึงเอาไว้กับผนัง ในขณะที่รัญชน์พยายามดิ้นรนสุดชีวิตเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการของอีกฝ่าย แต่ความพยายามกลับไม่เป็นผล เมื่อเขาดันสะโพกแกร่งเข้ามาขวางกั้นเอาไว้ “ผู้กอง คุณกำลังขาดสติ ปล่อยฉัน!” รัญชน์พยายามอ้อนวอนเสียงสั่นเครือ เนื่องจากคิดว่าถ้าเขาจะทำอะไรขึ้นมาจริงๆ เธอคงไม่มีปัญญาที่จะขัดขืนได้ “ผมมีสติตลอด แต่ผมไม่พอใจที่คุณให้หมวดธีร์ถูกเนื้อต้องตัวก่อนผม” ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงไป เขากระซิบชิดริมฝีปากระเรื่อเมื่อไม่อาจหยุดยั้งตัวเองได้อีกต่อไป “ทีหลังอย่าทำอีกจำเอาไว้!” “มันไม่ใช่…อื้อ” หญิงสาวพูดได้แค่นั้น เสียงทั้งหมดต้องถูกกลืนหายลงไปในลำคอ เมื่อเขาฉกริมฝีปากลงมาอย่างรวดเร็ว ในขณะที่รัญชน์พยายามส่ายหน้าหนีเพื่อให้พ้นจากการถูกครอบครอง ชายหนุ่มละมือข้างหนึ่งที่ตรึงข้อมือเล็กเอาไว้เปลี่ยนมาบีบปลายคางเรียวให้เงยหน้าขึ้นมารับจูบของเขา…มันเป็นจูบที่แสนจะป่าเถื่อนในความรู้สึกของเธอ เมื่อมือข้างหนึ่งเป็นอิสระ รัญชน์สอดแขนไปโอบแผ่นหลังกว้างเอาไว้ ก่อนฝังเล็บแหลมคมลงไปบนนั้นแรงๆ แต่ดูท่าว่าอีกฝ่ายจะไม่สะทกสะท้านเพราะความหนาของเสื้อพราง หญิงสาวจึงเคลื่อนขึ้นไปยังต้นคอของเขาก่อนจิกแล้วครูดอย่างแรงหวังให้เขาเจ็บแล้วผละออกห่าง แต่ดูเหมือนว่าจะไร้ประโยชน์ เพราะทัตเทพกำลังหน้ามืดกู่ไม่กลับ ความเจ็บปวดที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้ยังน้อยกว่าความหวานล้ำที่ได้รับจากเรียวปากนุ่ม รสจูบที่เร่าร้อนและรุนแรงแปรเปลี่ยนเป็นความนุ่มนวลและอ่อนโยนในคราหลัง คล้ายเรียกร้องให้อีกฝ่ายคล้อยตามอย่างเต็มใจ ผู้กองหนุ่มคลำไปยังแผลที่บริเวณต้นคอ เมื่อความรู้สึกเจ็บแสบยังไม่หายไป ชายหนุ่มต้องยิ้มเย็นใส่หน้าอีกฝ่ายเมื่อเห็นเลือดติดมากับนิ้วมือ “หึ ขอบอก รสจูบไม่เป็นสับปะรด อย่างอื่นก็คงจืดชืดเหมือน กัน แล้วแบบนี้หมวดธีร์จะติดใจเหรอครับคุณครู”

'คุณพ่อแน่ๆ' แต่แล้วชื่อไอดีที่แปลกไปไม่คุ้น และรูปประจำตัวที่ไม่มีหน้าเจ้าของไอดี หัวใจของเธอก็เหี่ยวแฟบลงไปตามเดิม 'ใคร ไม่ใช่คุณพ่อนี่นะ' "คิดถึง นอนไม่หลับ" หญิงสาวมองช่องแชทอย่างงุนงง เพราะจู่ๆ ไอดีลึกลับก็มาบอกคิดถึงกันกลางดึก 'คนบ้าที่ไหน ส่งผิดหรือเปล่า' หญิงสาวเลิกใส่ใจเพราะเห็นว่าไม่ใช่คนที่รอ เธอโยนโทรศัพท์ไว้ข้างตัวอย่างไม่ใยดีเพราะคิดว่าจะไม่รออีกต่อไป แต่แล้วข้อความที่เด้งเข้ามาใหม่พร้อมรูปถ่ายของเจ้าตัวก็ทำให้ต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง 'ผู้พัน!' ไม่ใช่คนบ้าที่ไหนแต่เป็นคนที่รู้จักดี มือที่กำโทรศัพท์แนบเข้าหาตัวพร้อมอาการนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ เพราะไม่คิดว่าเขาจะหาช่องทางติดต่อเธอได้จริงๆ ความตกใจมาพร้อมใจที่เต้นแรงเพราะความคาดไม่ถึง ไม่คิดว่าจะได้คุยกับเขาอีกครั้ง 'บ้าจริง รู้ไอดีเราได้ยังไง' "ผมรู้ว่าคุณยังไม่ได้นอน เพราะคุณอ่านข้อความผม อ่านแล้วไม่ตอบ ใจร้ายยย" “คุณรู้ไอดีฉันจากไหนเหรอคะผู้พัน" "ผมเป็นคนเดาอะไรเก่งอยู่แล้ว" เขาเอาถ้อยคำเธอมาล้อเลียน จนคนอ่านอดที่จะหัวเราะกับตัวเองไม่ได้ "แค่นี้นะคะ ฉันจะนอนแล้ว" "เดี๋ยวสิครับ กว่าผมจะหาคุณเจอไม่ใช่ง่ายๆ หาจนแทบพลิกแผ่น ดินกว่าจะเจอ ใจคอจะไม่ถามไถ่กันเลยเหรอครับ หรือเห็นผมเป็นแค่ทหารจนๆ ก็เลยไม่สนใจ" หญิงสาวพลิกกายนอนหงาย นิ้วจิ้มๆ พิมพ์ตอบโต้เขาไปด้วยความหมั่นไส้ "แล้วมาทำไมป่านนี้ล่ะคะ มันดึกมากแล้วฉันกำลังจะนอน" "ผมเพิ่งว่าง เสร็จจากงานก็รีบแชทหาคุณ...คิดถึงจังขอหอมหน่อย" คีตัญชลีแลบลิ้นใส่โทรศัพท์เมื่อเขาส่งรูปตัวเองมาให้ดู หญิงสาวเอานิ้วจิ้มไปที่ใบหน้าบนหน้าจอ เมื่อทำท่าส่งจูบมาให้ผ่านช่องแชทที่ใช้เพียงความรู้สึกสัมผัสในกันและกัน "คุณยังไม่อาบน้ำเหรอคะ หรือว่าไม่เคยอาบเป็นประจำอยู่แล้ว อี๋..." ถามเพราะเห็นเขายังอยู่ในชุดครึ่งท่อน ที่เขาบอกว่าเพิ่งเลิกจากงานนั้นคงจะจริง ทำไมงานของเขาจึงไม่เป็นเวลาเหมือนคนอื่นๆ หญิงสาวคิดเพราะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่กำลังคุยด้วยเขาทำอะไรอยู่ในกองทัพ "เดี๋ยวจะไปอาบแล้ว แต่คุณรู้ไหมตอนนี้ผมทำอะไรอยู่" "คุยแชทจีบสาวอยู่ไงคะ" "ตอนนี้ผมกำลังคลายเครียดไปด้วย ดูรูปคุณไปด้วย อย่าเพิ่งนอนนะที่รักให้ผมทำให้เสร็จก่อน" "หือ?" “ลูกพลัมจ๋า…” ‘ทำบ้าอะไรของเขา’ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน เมื่อสติ๊กเกอร์ตัวการ์ตูนที่สื่อถึงความเจ้าเล่ห์รัวมาเป็นชุด “ส่งรูปให้ดูหน่อยสิครับ รูปโปรไฟล์มันเล็กไปผมดูไม่ถนัด" "อะไรของคุณผู้พัน คุณทำอะไรกับรูปฉัน" "ผมดูรูปคุณ แล้วแค่อยากปลดปล่อย...อูยยย...ผมกำลังจะ...จะ.. " "ไอ้คนโรคจิตเอ๊ย ไอ้หื่น ลามกที่สุด ไอ้คนทุเรศ ช่วยตัวเองต่อไปเถอะ ไปตายซะ!" คำก่นด่ารัวมาเป็นชุด ตามมาด้วยสติ๊กเกอร์ที่บ่งบอกถึงอารมณ์อันเดือดปุด สักพักอีกฝ่ายก็กดบล็อคไอดีไม่ให้ติดต่อได้อีก ปรานต์มองห้องแชทที่เต็มไปด้วยคำก่นด่าแล้วถึงกับหัวเราะออกมา เขาแค่ต้องการแกล้งเธอเล่นไม่ได้ทำแบบนั้นจริงๆ เสียหน่อย ชายหนุ่มคิดขณะใช้ไอดีอีกอันแอดไลน์ไป และถึงทำเขาคงจะไม่บอกให้เธอรู้ว่าจินตนาการเขานั้นล้ำแค่ไหน

“ไม่เห็นใจมันหรือไง ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะมันอยากรักน้องเพื่อน…อยากรักใจจะขาด…” เขากระซิบออดอ้อน เมื่อรู้สึกปวดร้าวหนึบหนับจากการที่ไม่ได้ถูกปลดปล่อยมานาน เขาอยาก…อยากที่จะจับท่อนขาขาวๆ พาดบ่าแล้วค่อยๆ แทรกลึกเข้าไปในความนุ่มหยุ่นที่แสนคับแน่น จากนั้นจึงออกแรงขยับโยกให้เธอต้องร้องออกมาด้วยความเสียวกระสัน ให้เธอต้องเป็นฝ่ายอ้อนวอนร้องขอด้วยความทรมาน เพียงแค่คิดจินตนาการความเป็นชายก็ยิ่งแข็งขึง บดเบียดเสียดสีอยู่กับบั้นท้ายเต่งตึงแสนยั่วใจ ปลายนิ้วแกร่งจัดการรูดทั้งชั้นในและกางเกงนอนของเธอให้ไปกองที่ปลายเท้าอย่างชำนาญ เมื่อความอดทนเดินทางมาถึงจุดสิ้นสุด ยังไงคืนนี้เขาต้องได้ล่วงล้ำแทรกลึก จะให้ต้องปล้ำเมียตัวเองเขาก็จะทำ เขาไม่เคยเห็นใครถูกจับเข้าคุกในข้อหาปล้ำเมียสักคน หากเขาจะเป็นรายแรกก็ให้มันรู้ไป “ซี๊ดดดด…” แค่เริ่มต้นก็ทำให้เขาถึงกับร้องออกมาเบาๆ ด้วยความเจ็บที่แล่นพล่าน เมื่อปลายเล็บแหลมฝังลงบนผิวเนื้อแล้วออกแรงกดเต็มแรง เพราะต้องการต่อต้านที่เขาอาศัยพละกำลังที่มีมากกว่าจับท่อนขาเรียวให้ขึ้นไปพาดไว้กับสะโพกแกร่ง พลังต่อต้านของเธอทำให้เขาถึงกับเลือดซิบ ชายหนุ่มมองไปยังรอยแผลที่เป็นทางยาวตามรอยครูดบนท่อนแขนของตน ขณะที่ความเจ็บเปลี่ยนเป็นความแสบซ่านทรวง แสบเข้าไปถึงหัวใจ “รังเกียจพี่ถึงขนาดนี้เชียวเหรอ” “ใช่ รังเกียจที่สุด” หญิงสาวตอบสั้นๆ แต่นั่นคือการยิ่งยั่วยุให้เขาเดินหน้า ยามนี้ไม่มีอะไรที่จะมาหยุดเขาได้ ต่อจะต้องให้ได้มาอีกสักกี่แผลเขาจะยอม เจ็บแค่นี้นับว่าไกลหัวใจมากนัก เจ็บเพราะรอยแผลนั้นไม่ถึงตาย แต่เขากำลังจะตายเพราะไม่ได้ปลดปล่อย ดูสิว่าคราวนี้เธอจะฝากรอยแผลไว้บนร่างกายเขาที่ไหนอีกบ้าง ชายหนุ่มคิดขณะสอดประสานแทรกลึก พร้อมๆกับซุกไซร้ใบหน้าไปตามซอกคอหอมกรุ่น ในเมื่อเธอฝากรอยแผลเขาก็จะฝากรอยรัก เป็นรอยรักสลักจิตที่ไม่อาจลืม หญิงสาวพยายามส่ายหน้าหลีกหนีสัมผัสสากระคาย ที่กำลังปั่นป่วนหัวใจให้ต้องร้อนรุ่ม และในที่สุดก็จะตกเป็นทาสของเขาอีกครั้ง ทอดกายให้เขาได้เชยชมทั้งที่ยังไม่หายขุ่นเคือง “ไหนลองพูดอีกครั้งสิว่าเกลียด หากพูดออกมาพี่ก็จะหยุด ไม่มาเข้าใกล้ ไม่มารบกวนอีก” ชายหนุ่มกระซิบเสียงพร่าพร้อมๆ กับขยับโยกหนักหน่วง ผ่อนจังหวะให้ช้าลงเมื่อเขาอยากรักษาช่วงเวลาแห่งความสุขเอาไว้ไม่ให้จบลงอย่างรวดเร็ว สัมพันธ์รักสำหรับเขาและเธอมันคือความพันผูกยาวนาน เมื่อมาจากความรักมันจึงสุขล้ำและลึกซึ้ง ไม่ใช่สัมพันธ์ฉาบฉวยที่อาศัยความใคร่เป็นตัวนำพา สัมพันธ์แบบนั้นเมื่อต่างฝ่ายต่างถึงจุดหมาย ก็ไม่มีอะไรให้จดจำฝังใจ ไร้ซึ่งเยื่อใยและความอาลัยอาวรณ์ “ทั้งรัก…แล้วก็ทั้งเกลียด เคยได้ยินไหม” “ต่อให้เกลียดแค่ไหน…พี่ก็ยังรัก” “เกลียด เกลียดที่สุด” “ถ้าพูดอีกคำ พี่จะเอาออกจริงๆ นะ” “……” “พูดสิครับว่าเกลียด” “เพื่อน…” รอยยิ้มเล็กๆ ระบายขึ้นบนใบหน้าคมคร้าม เมื่อสาวเจ้าอ้ำอึ้ง นั่นยิ่งทำให้เขาย่ามใจ ที่กล้าท้าทายก็เพราะจับได้ว่ากายสาวกำลังสั่นสะท้านไปกับรสสัมผัสล้ำลึก…เขารู้ว่าเธอชอบมัน…ชอบกับการที่เขาฝากฝังตัวตนไว้ในร่างกายเธอ

ชุดนี้มีสองเรื่องนะคะ เพลิงพันธะ (ภรรยาพาร์ทไทม์) หฤทัยพันธน์ (ภรรยาจำยอม) สนใจแบบรูปเล่ม สอบถามได้ที่แฟนเพจ อิสรียา แฟนเพจปรายฝัน Publishing, Mail : maay24608@gmail.com สามารถโหลดอ่านตอนพิเศษ หฤทัยพันธน์ ได้ในรูปแบบอีบุ๊คนะคะ ขอบคุณทุกๆ ยอดโหลดค่ะ ********************************************** มือบางกำผ้าห่มเอาไว้จนแน่น เมื่อสัมผัสได้ถึงเตียงนอนที่ไหวยวบลงไปเหมือนเขาขึ้นมานั่งอยู่ด้านหลัง คล้ายจะได้ยินเสียงลมหายใจดังแผ่วเบาอยู่ข้างใบหู ความร้อนรุ่มที่ผ่อนออกมาจากปลายจมูกคมสันเป่ารดลงบนพวงแก้ม แม้ภายในห้องจะเย็นฉ่ำแต่กลับพ่ายแพ้ให้กับไอความร้อนที่มาจากร่างกายกำยำนั่น เขาทำให้เธอต้องนอนเกร็งอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่น ไม่กล้าที่จะขยับกายให้รู้ว่าเธอตื่นนานแล้ว หญิงสาวสะดุ้ง เมื่อฝ่ามือเย็นเฉียบล้วงเข้ามาใต้ผ้าห่มผืนหนา แล้วลูบไล้ไปตามเอวคอด จากนั้นจึงไล่ขึ้นไปหยุดนิ่งยังหัวไหล่นวลเนียน ก่อนที่เขาจะฝากรักด้วยริมฝีปากรุ่มร้อน คลอเคลียกับความนุ่มละมุนราวกับหลงใหลไม่อยากจากไป วินาทีที่จุมพิตร้อนกดลงหนัก ๆ บนผิวแก้มสาว ทำให้พิมพ์มาดาแทบอยากลุกพรวดขึ้นอย่างหมดความอดทน แล้วตะโกนใส่หน้าหล่อๆ ว่าเธอไม่ใช่อีตัวที่เขาซื้อมา ไม่ได้เต็มใจมาขึ้นเตียงกับเขาแม้จะแสดงออกมาอย่างสมจริงก็ตาม และเขาก็เข้าใจผิดไปแล้วเต็มประตูเมื่อคืนนี้ แต่ใครจะโง่เชื่อ เมื่อมันฟังดูเหมือนนิทานหลอกเด็ก ถ้าหากจะบอกเขาว่าเธอไม่รู้ว่ามาโผล่ที่ห้องนี้ได้อย่างไร และยิ่งเป็นเขาด้วยแล้วคงยากที่จะเชื่อคำแก้ตัวของเธอ หญิงสาวคิดพลางขบกรามแน่นอย่างปวดร้าว เมื่อความทรงจำเมื่อคืนฝังรากลึกอยู่ในใจ ยากที่จะลบเลือน

เขา...เกลียดผู้หญิงทั้งโลก แต่มีเธอเป็นดั่งดวงชีวา ส่วนเธอเหมือนลูกนกหลงรัง ที่ถูกกักขังไว้ในกรงทอง ********************** "รู้สึกดี...ขึ้นมั้ย" หญิงสาวไม่ตอบ ได้แต่ปรือตามองก่อนจะค่อยๆ ยันกายลุกนั่งสบตากับคนตรงหน้า แววตายาวรีที่จับจ้องกลับมาทำให้ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบคล้ายกำลังหยุดคิดเพื่อทบทวนหัวใจ ความใกล้ชิดท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงัดและแสงสลัวจากไฟดาวน์ไลท์ พาให้ใจสองดวงปั่นป่วนและสั่นไหวจนเกินต้านทาน สายตาสองคู่ที่สบประสานสื่อความหมายแทนคำพูดได้อย่างชัดเจน 'ให้ตายสิปรายฟ้า...เธอช่าง....' อารชวินใจกระเจิดกระเจิงเมื่อหญิงสาวตรงหน้ากำลังจะทำให้เขาตบะแตก พลางคิดว่าคงไม่มีใครแปลกประหลาดเท่าเขาแน่นอน ที่พยายามข่มความปรารถนาไม่ให้ปะทุขึ้นมาแม้จะมีเนื้อหวานๆ มารออยู่ตรงหน้า พยายามท่องในใจว่าเธอกำลังเมา เขาไม่อยากฉวยโอกาสกับคนเมาเลยสักนิด แต่แววตาที่คล้ายยอมจำนนของเธอนั้น คือเชื้อเพลิงอย่างดีที่จุดให้ไฟปรารถนาโหมกระพือขึ้นมา ชายหญิงเมื่อได้ใกล้ชิดกันในบรรยากาศเป็นใจ ประกอบกับความรู้สึกซ่อนเร้นที่เป็นแรงกระตุ้นจนยากที่จะหักห้าม แล้วมันจะไปเหลืออะไรถ้าต่างฝ่ายต่างต้องการในกันและกัน "ต้องการ...ใช่มั้ยคะ" คนฟังตบะแตกขึ้นมาจริงๆ มาถามกันแบบนี้หากเขาไม่จับกดลงกับเตียง คงจะเสียเชิงชายชาติอาชาไนยแน่นอน แววตาคมกริบทอประกายวาววับพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าในมือที่ถูกโยนจนไปกองแหมะที่ข้างเตียงอย่างไม่ใยดี "หรือเธอไม่ต้องการ ปฏิเสธออกมาสิปรายฟ้า"

"ไอศูรย์" เจ้าของธุรกิจสินค้านำเข้าและร้านอาหารชื่อดังที่มีสาขามากมายในเมืองไทย ต้องถูกเรียกขานว่า ‘คุณพ่ออุปถัมภ์’ เพียงเพราะส่งเสีย "ยาหยี" สาวน้อยผู้แสนน่ารักที่มีอายุห่างจากเขาร่วมยี่สิบปี ให้ร่ำเรียนหนังสือ เริ่มต้นด้วยความรู้สึกสงสาร แต่ลงท้ายกลับกลายเป็นความรัก ถึงอย่างนั้นก็คิดจะมองดูอยู่ห่างๆ ทว่ากลับมีตัวเสี้ยมชั้นดี จนต้องเปลี่ยนแผน คว้าเธอมาแนบกาย โดยใช้ ‘มารยาชาย’ เป็นตัวหลอกล่อ! ♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥ สาวน้อยรู้สึกกลัวขึ้นมาอีกครั้ง แม้จะชอบให้เขากอดจูบลูบไล้ แต่เธอก็ยังไม่พร้อม... ตายแล้ว ถ้าถูกเขาปล้ำ เธอจะทำอย่างไร! “คุณใหญ่ขา” ยาหยีเรียกเขาตัวสั่น “หนูยะ...ยังไม่พร้อมจริงๆ นะคะ” เขาก้มลงมาดูดซับถ้อยคำจำนรรจาของสาวขี้กลัวอย่างอ่อนโยน ก่อนจูบปลายจมูกโด่งรั้นอย่างถนอม “ไว้ใจฉันนะ” พูดพลางปลดกระดุมเสื้อของเธอไปด้วย เขาพูดอย่างกับว่ากำลังทำสิ่งที่น่าไว้ใจที่สุดอย่างนั้นละ ทั้งที่มันตรงข้ามกันเลย! “ฉันสัญญาว่าจะไม่ถอดกางเกงตัวเอง...”

“คุณมิก ปล่อยเมนะ” ยิ่งเห็นเตียง เมลดายิ่งกลัว เธอดิ้นสุดแรงที่มี “จะกลัวอะไรนักหนา ในเมื่อเธอตั้งใจมาให้ท่าฉันเอง” “เมไม่ได้ให้ท่า! แล้วเมก็ไม่ได้มาหาคุณมิก เพื่อให้คุณมิกทำแบบนี้กับเม ปล่อยนะ! ปล่อย!” “ฉันแค่กอดเธอเองนะเมลดา ไม่ได้ปล้ำซะหน่อย โวยวายอยู่ได้ น่ารำคาญ” “เมไม่ใช่ผู้หญิงของคุณมิก คุณมิกห้ามกอดเม” “แต่เธอประกาศต่อหน้าผู้หญิงของฉันเองว่าฉันเป็นสามีของเธอ เพราะงั้นฉันจะทำอะไรเมียตัวเองก็ย่อมได้ เธอว่าจริงไหม” “เมไม่มีวันยอมให้คุณมิกทำกับเมเหมือนที่คุณมิกทำกับผู้หญิงของคุณมิก” เธอประกาศกร้าวออกไปทั้งๆ ที่ตอนนี้กลัวเขาจับขั้วหัวใจ “แล้วเธอรู้ได้ไงว่าฉันกับผู้หญิงของฉันทำอะไรกันบ้าง หรือที่ผ่านมาเธอแอบมาดูฉันกับผู้หญิงของฉัน” “เมไม่ได้มาแอบดู” “แล้วเธอรู้ได้ไงว่าฉันกับผู้หญิงของฉันทำอะไรกัน!”