มีหนี้ก็ต้องจ่าย… ถ้าเงินไม่มีก็ใช้ตัวเข้าแลก… แต่คนอย่างเสี่ยดนัยผลประโยชน์ต้องมาก่อนตัณหาเสมอ กินคนเดียวมันจะไปสนุกอะไร สู้แบ่งปันความสาวความสวยให้หนุ่มๆได้เจริญอาหารทางสายตา ไปพร้อมกับกำไรอื้อซ่าดีกว่า ……………………………………………………………… “หนูต้องทำยังไงบ้างคะ” “แค่ทำตามที่ผู้กำกับบอกแค่นั้นเอง ปล่อยไปตามอารมณ์” “ไม่ต้องกลัวไปนะ เสี่ยจะให้คนมาดูแลหนูอย่างดีเลย” แน่นอนตัวทำเงินเด็ดๆอย่างหนู เสี่ยจะทะนุถนอมเป็นอย่างดี… Trigger warning : คอสเพลย์นักเรียนญี่ปุ่น Trigger warning : พ่อหนุ่มผิวคล้ำ Trigger warning : พระเอกสองคน Trigger warning : ชายแก่ตัณหากลับ

ป่าลึกอันกว้างใหญ่ ได้ทำให้หญิงสาวติดใจจนไม่อยากกลับ!

นิยายฟิลกู๊ด เบาสบายต่อจิตใจ ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่ต้องการความดราม่า น้ำตาท่วม --- จากบางบทบาทตอน --- “จูเอ๋อร์ ข้าอยากให้เจ้ากลับเรือนไป๋อวิ๋นกับข้า แต่ยามนี้สกุลกงล้วนมีแต่เรื่องวุ่นวาย ข้าจึงอยากให้เจ้าอยู่ที่นี่จะปลอดภัยทั้งเจ้าและลูก” เขาเป็นห่วงแต่นางกลับคิดไปอีกทาง ไป๋จูหลุบสายตาลงมองแผ่นอกของเขาที่อยู่ใกล้ปลายจมูกของนาง ก่อนจะเอ่ยตัดพ้อออกมาอย่างน้อยใจ “ท่านคงกลัวว่าข้าจะทำร้าย คุณหนูสกุลกงผู้นั้นกับลูกของท่าน” ข้อกล่าวหาร้ายแรงยังคงติดอยู่ในใจของนาง ยามนั้นนางถูกใส่ร้ายอย่างไร้ความยุติธรรม นางมิได้ทำเช่นนั้นสักหน่อย “ใครว่า ข้ากลัวพวกนางทำร้ายเจ้ากับลูกต่างหาก” ไป๋จูเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่แน่ใจ พยายามหาความไม่จริงใจในสายตาของเขาแต่กลับไม่พบ “ท่านพูดจริงหรือ ท่านไม่เชื่อพวกนางหรือว่าข้า...เอ่อ” “จูเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าข้าเป็นบุรุษโง่งมเช่นนั้นหรือ ข้ามิได้เลอะเลือนจนถึงขนาดให้ผู้ใดอุ้มท้องลูกของข้าโดยที่ข้าไม่เต็มใจหรอกนะ” กงซุนหยูพูดจบก็กดริมฝีปากลงบนหน้าผากนูนของนางอย่างแสนรัก ภายในใจของไป๋จูเต็มไปด้วยความสับสน ความคิดวิ่งวนจนตีกันยุ่งไปหมด “แต่ว่า นางกำลังตั้งท้องลูกของท่านมิใช่หรือ” --- ปล. อ่านตัวอย่างก่อนจ่ายเงิน เพื่อประกอบการตัดสินใจก่อนกดซื้อ ---- ด้วยความปรารถนาดี จาก กัญณัฐฐ์

จางหยางไท้ คุณชายผู้สูงศักดิ์ ที่รักการค้าขายและผลกำไรเป็นที่สุด จากคุณชายในจวน สู่การเป็นพ่อค้า ผู้มีใบหน้าเป็นอาวุธ นางคือ สตรีที่ก้าวออกจากตระกูล พร้อมคำกล่าวขานว่าวิปลาส เมื่อการกลับมาเพื่อตอบแทนผลกรรมที่เคยถูกกระทำเมื่อวัยเยาว์ของนาง เรื่องราวทั้งหมดจะทุกจุดเริ่มต้นของความรักความแค้นในครั้งนี้หรือไม่ การโคจรมาพบกันของทั้งคู่มันคือบุพเพหรือชะตากรรมกันแน่

"ปากว่าตาขยิบปิ๊บๆ" เสียงห้าวดังลอยตามหลัง กวนอารมณ์ขุ่นมัวให้ข้นคลั่กมากยิ่งขึ้น มันเพราะ ค่ำคืนที่ผ่านมา เขาเรียกร้องเสียจนเธอแทบไม่ได้นอน เช้าขึ้นก็ถูกลากตามมาชายแดนด้วยจนได้ โดยที่เขาไม่สนว่าเธออยากมาไหม เธอมีเรียนหรือเปล่า "ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ตลอดแต่จอดด้วยไม่ยอมให้หยุดทุ้ก...ที แบบนี้ใช่มั้ยที่ตรงกับสุภาษิตไทย" เธอสุดทนฟัง หันขวับกลับไปจ้องจิกคนตาใสที่ใส่จริตจะกร้านว่าบ้องแบ๊วปานลูกหมาชิวาวา แต่ขอโทษทีเหอะอย่างเขาน่ะ มันไดร์วูลฟ์ปิศาจชัดๆ "คุณภูไพร!" "คร้าบ ยาหยี เรียกเสียงดังแบบนี้ อยากจะเล่นต่อคำกันอีกสักทีสองทีเหรอจ๊ะ" ตีหัวหมาสักทีจะผิด พรบ. คุ้มครองสัตว์ปรับหรือจำนะ หรือทั้งจำทั้งปรับ เธอจะได้คำนวณเงินถูก หน้าระรื่นชื่นทรวงในแบบที่ว่าคงไม่เคยรู้จักคำว่าสามัญสำนึก ทำให้ปอสะบัดหน้าหนี ก้าวเท้าเร็วๆ หวังจะอยู่ให้ห่าง กับคนพรรค์นี้ พูดอะไรด่าคำไหนจะสะทกสะท้านสะเทือนต่อมสำนึกมั่งหรือเปล่าเหอะ เพราะฉะนั้นอย่าเสียเวลามาคิดหาคำด่าให้ไมเกรนรับประทานดีกว่า “อ๊ะๆ ยาหยีจ๋า คิดชื่นชมกันในใจอยู่เหรอจ๊ะยาหยี” คนหน้าด้าน เอ๊ะ! รึจะเรียกว่าหมาหน้าด้านดียังตามมาหลอกหลอนยิ่งกว่าผีจูออน แต่ทำไมนะ แทนที่จะโกรธเกลียดเขา ใจเธอกลับกระตุกไหวๆ หน้าร้อนวูบวาบ กระดากเขินกลัวคำพูดพวกนั้นจะดังไปถึงเขื่อนที่เดินนำหน้า ภูก้าวเร็วๆ ขึ้นมาขวางหน้า ยิ่งได้เห็นหน้าหงิกงอของคนตัวหอม เขายิ่งหัวเราะร่วนอย่างชื่นอกสมใจ โน้มหน้าลงไปใกล้ เธอผงะถอยจิกตาจ้องกลับมา ถ้าเธอเป็นไก่ รับประกันได้ เขาพรุน! ทั้งตัว “แล้วไอ้ต่อมสามัญสำนึกที่ว่าน่ะพี่ไม่มีหรอกนะคะ มีแต่ต่อมหื่น ยิ่งยาหยีเดินบิดก้นหนีพี่ก็ยิ่งตื่นจ้ะ ตื่นทั้งตัว ทั้งแท่ง”

ดอกไม้งามไม่หอม ดอกไม้หอมย่อมไม่งาม เปรียบได้ดั่งหมอหญิงผู้เย็นชาแห่งลั่วเหยา เพราะแม้จะรู้ว่าเฉียนเทียนเป็นอ๋อง แต่นางก็หาได้สมัครใจยอมรักษาคนป่วยเจียนตายเพราะอาการช้ำรักเช่นเขาไม่ หรูเฉวียหน้าแดงหนักขึ้น นึกโกรธตัวเองที่ปล่อยให้สาวรับใช้ปั่นหัวจนต้องเดินมาเหยียบหลุมพรางของเขาเข้าจนได้ ยามนี้ผู้ที่ตกทุกข์ก็คือนาง ผู้ที่รอดพ้นความลำบากก็คืออี้ฉิน เช่นนี้แล้วต้องเรียกว่าบัณฑิตแบกหญ้าให้ลากินย่อมมิผิด “ถ้าท่านยอมให้ข้าออกไปจากห้อง โดยที่ท่านสัญญาว่าจะไม่แพร่งพรายเรื่องนี้แล้วล่ะก็ ข้าหรูเฉวียสาบานว่าจะไม่เอาเรื่องท่าน” “เห็นทีท่าจะยาก เพราะตอนที่ข้านำเจ้าเข้ามาในห้องนี้ คนทั้งหอนางโลมก็ล้วนแต่คิดว่าข้าเสพสมกับชายหนุ่ม ดังนั้นหากข้าจะยอมปล่อยให้เจ้าเดินออกไปจากห้องโดยที่ปล่อยให้ตนเองรับกรรมเพียงลำพัง ข้าว่ามันไม่ถูก เพราะอย่างน้อยข้าไม่ได้เป็นฝ่ายรบเร้าให้เจ้ามาหา” “ท่าน ท่านยังเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือไม่” “ข้าย่อมเป็นลูกผู้ชายแน่นอน เมื่อคืนเจ้าเองก็เป็นผู้พิสูจน์แล้วมิใช่หรือ ว่าข้านั้นเป็นชายหนุ่มเต็มตัวและเลือดร้อนเพียงใด” “ท่าน ช่างไร้ยางอายนัก รังแกสตรีอ่อนแอเช่นข้าแล้วยังกล้าตีฝีปากกับข้าอย่างไม่ละอายอีก” เฉียนเทียนพรายยิ้มยั่ว “เรื่องตบตีกับอิสตรีข้าไม่ถนัด แต่ถ้าหากเป็นเรื่องบดจูบริมฝีปากสตรีผู้อ่อนแอเช่นเจ้าล่ะก็ข้าถนัดยิ่งนัก ว่าอย่างไรเล่าอยากให้ข้าช่วยทบทวนกลอนวสันต์เมื่อคืนอีกสักรอบหรือไม่เล่าภรรยา” หรูเฉวียจำต้องนิ่งสงบปากเพราะริมฝีปากของชายหนุ่มทำทียั่วเย้าจะโน้มลงมาหา “ท่าน ไม่ละอายข้าเลยรึ” “จะให้สามีอายภรรยา เช่นนั้นแล้วจะมีทายาทสืบสกุลได้อย่างไรกัน จริงหรือไม่”

ในที่สุดฮันลั่วเซวี่ยและมารดาอู๋เหว่ยก็ได้มีชีวิตที่ดีขึ้นแล้ว ขณะเดียวกัน ทางฝั่งของหลินเป่ยเฉิน ระหว่างนี้เขาก็กำลังล่าสัตว์อสูรอย่างเมามันส์ในหุบผาอเวจี โดยไม่รับรู้เลยว่าขณะนี้ตัวตนเจี๋ยนเซียวเหยาของเขาได้แพร่กระจายไปไกลแล้ว! ทว่าเรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นเช่นไร หลินเป่ยเฉินจะได้เข้าร่วมการทดสอบด้วยวิธีใด? ขอเชิญทุกท่านมาติดตามไปพร้อมกันได้ใน เซียนกระบี่มาแล้ว เล่ม 31!

วันเวลาล่วงเลยผ่านไป ความสัมพันธ์ใกล้ชิดระหว่างฉินเย่จือและกู้เสี่ยวหวานก่อตัวขึ้นเป็นความรัก หากแต่ตอนนี้ยังไม่ถึงช่วงเวลาอันเหมาะสม แต่ฉินเย่จือทำได้เพียงอดทนรอและอดกลั้นกับเหล่าฮูหยินที่มายุ่งย่ามกับแมวน้อยของตนเอง ฉินเย่จือจะกำจัดกับคนพวกนี้ให้หมดไปได้อย่าง? ให้กำลังใจกู้เสี่ยวหวานและฉินเย่จือได้ในทะลุมิติไปสาวนาผู้ร่ำรวย เล่ม 15

เป็นเพราะข้าเผลอสบตาหญิงงามนางหนึ่งแต่ด้วยความขัดแย้งจึงไม่อาจบอกว่าข้ามีใจภายนอกที่เห็นจึงดูเหมือน..ไร้ซึ่งหัวใจ..

ตื่นขึ้นมาก็มีสามีโดยไม่ตั้งใจ เเถมยังเป็นสามีอัปลักษณ์เเละป่าเถื่อนอีกด้วย

สัญญาที่แพรพลอยไม่ได้เป็นคนยินยอมพร้อมใจ แต่เธอกลับต้องรับหน้าที่ “แม่อุ้มบุญ... เครื่องมือผลิตทายาท” กับซูเปอร์สตาร์หนุ่มที่เคยมีเรื่องบาดหมางกันในอดีต เขาอยากกลั่นแกล้งหญิงสาวโดยการเสนอให้ทั้งคู่ใช้ “วิธีธรรมชาติ” ทำให้ทั้งคู่ต้องใช้ชีวิตด้วยกันอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง ทว่า... เขากลับตกบ่วงที่ตัวเองสร้างขึ้นเสียเอง กลับเป็นฝ่ายตกหลุมรักอย่างไม่ตั้งใจ จากต้องการผลักไสกลับกลายเป็นต้องการอีกฝ่ายชนิดถอนตัวถอนใจไม่ขึ้น

ใบบัว สาวแม่ฮ่องสอนหุ่นสะบึมความต้องการทางเพศสูง เธอเดินทางมาจังหวัดกระบี่ เพราะพึ่งได้งานใหม่เป็นพี่เลี้ยงลูกสาวนายหัวเมธา แค่ได้เห็นหน้านายหัวนายเมธาครั้งแรก ใจเธอก็เต้นระรัว ตรงนั้นมันตอดตุบๆ อยากโดนเขากระแทกแรงๆ เมธา หนุ่มหล่อลูกติดขาหื่น แต่เพราะมัวแต่ยุ่งกับลูกสาวที่ขยันก่อเรื่องซะเหลือเกิน เขาเลยไม่มีเวลาจะหาเมียมาช่วยคลายความอยาก แต่พอพี่เลี้ยงลูกสาวคนใหม่เดินเข้ามา เขาก็ไม่อยากอยู่อย่างเปล่าเปลี่ยวแล้วสิ อยากจะได้เธอมาแนบชิดกายมากกว่า แล้วความรักของหนุ่มสาวขาหื่นจะลงเอยอย่างไร ในเมื่อมีลูกสาวตัวแสบของเมธาคอยขัดขวางพวกเขาทุกวิถีทาง (มาลุ้นไปเสียวไปด้วยกันนะคะ ncจัดหนัก ระวัง...)

เธอรับงานแปลกประหลาดและต้องพาตัวเองไปอยู่ ณ คฤหาสน์หลังใหญ่กับคนป่วยหนึ่งคน แต่ชีวิตของเธอต้องแปรเปลี่ยนไปอย่างคาดไม่ถึง... ตลอดชีวิต

นางรักเขามาตั้งแต่วัยเยาว์ ส่วนเขาเป็นทายาทของคู่ปรับบิดา แต่ฟ้าสวรรค์มิได้ตาบอด... ส่งเขาให้มาอยู่ในกำมือนาง!!!

รุ้งมณี แพทย์สาวจากยุคปัจจุบัน จู่ๆ ก็ข้ามกาลไปยังยุคโบราณ เธอต้องเข้าไปเกี่ยวพันกับจ้าวผู้ครองเมืองทั้งหลาย จ้าวเหล่านั้นก็หื่นซะเหลือเกิ๊น อยากจะจับเธอทำเมียเสียจริง เธอจะรอดพ้นจากเงื้อมือพวกเขาหรือไม่

หญิงงามที่ผู้ชายทุกคนต่างยอมสยบเช่นนางจะต้องแต่งงานกับผู้ชายที่แสนจืดชืดเช่นนี้นะหรือ เตรียมตัวรอวันหย่าเลยแล้วกัน

“...ผมยินดีให้คุณยืม เข็มหมอ.... เย็บ...” เรื่อง “พลีกายให้หมอ” ซึ่งเป็นเรื่องราวของ เด็กสาวบ้านนอกที่มาทำงานกับสามีในเมืองกรุง แต่แล้วชะตากลับเล่นตลกให้สามีบาดเจ็บสาหัส เธอจะช่วยชีวิตสามีไว้ได้หรือไม่ ? ไปติดตามกันค่ะ -------------------------- “ถอยขึ้นไปอีกนิด ยกขาสองข้างขึ้นเตียง นั่งเป็นรูปตัวเอ็ม” เสียงราบเรียบสั่งต่อในขณะที่เขาถอดเสื้อกาวน์ออกพาดไว้บนเก้าอี้ แล้วปลดกระดุมแขนเสื้อเชิ้ต จากนั้นก็ดึงปลายแขนเสื้อทั้งสองข้างขึ้นให้มาอยู่เหนือข้อศอก แม้เขาจะอยู่ในวัยสามสิบห้าปีแล้ว แต่ใบหน้าคมสันของเขายังดูอ่อนกว่าวัยมากนัก “คะ ?” รัมภาส่งเสียงออกมา คิ้วบนใบหน้าสวยใสขมวดเข้าหากันเล็กน้อย หมอแท่งทองกระตุกยิ้มที่มุมปาก เขาไม่รังเกียจแม้แต่น้อยที่จะค่อย ๆ สอนเด็กสาวเรียนรู้เรื่องอย่างว่า “ผมบอกว่าให้นั่งชันขาขึ้นเป็นรูปตัวเอ็มแบบนี้” หมอแท่งทองไล้ฝ่ามือไปตามขาเรียวสวย จากนั้นก็จับข้อเท้าของเธอทั้งสองข้างยกขึ้น ให้เรียวขาแยกออกจากกันเป็นรูปตัวเอ็ม “หมอคะ” รัมภาเรียกเขาเสียงสั่น รู้สึกร้อนผะผ่าวผสมปนเปกับอาการหนาววูบวาบที่ส่วนล่าง เมื่อขาเรียวถูกจับให้ชันขึ้น กระโปรงยาวที่เคยคลุมเข่า ก็ร่นลงมากองที่เอวเผยให้เห็นเรียวขายาวขาวผ่อง ตรงหว่างขาปกปิดด้วยกางเกงในลูกไม้สีดำ “อืม ลูกไม้สีดำเซ็กซี่มาก” ดวงตาของหมอมีประกายไฟลุกขึ้น อดไม่ได้ที่จะไล้มือลงไปบนลูกไม้สีดำที่ปกปิดกลีบเนื้อสาวเอาไว้ “หมอคะ” รัมภาครางแผ่ว มือสองข้างค้ำไปด้านหลัง ความเสียวสยิวจากปลายนิ้วที่สัมผัสลงบนเนินเนื้อสาวผ้าบางเบาทำให้เธอหุบขาเข้าหากันโดยอัตโนมัติ “อ้าขาออก เด็กดี” หมอแท่งทองจับขาเธอให้แหกอ้าออกอีกครั้ง เขาสอดนิ้วมือเข้าไปในกางเกงของเธอ ฝ่ามือแกร่งกอบกุมเนินเนื้อของเธอไว้ “หมอคะ ฉะ ฉัน” รัมภาคว้าจับข้อมือแกร่งที่รุกรานเบื้องล่างของเธอเอาไว้ หัวใจดวงน้อยเต้นรัวราวกับกองตี รับรู้สึกกระแสความเสียวซ่านที่เริ่มแผ่ขยายออกจาง ๆ “ทำไม หรือคิดจะเปลี่ยนใจ” มืออีกข้างของเขาจับคางของเธอเชยขึ้น ในขณะที่อีกมือหนึ่งที่อยู่ตรงหว่างขาเธอก็ค่อย ๆ เคลื่อนไหว ถูไถ จนเนื้ออ่อนนุ่มมีน้ำแฉะฉ่ำออกมา เขากดนิ้วลงบนตุ่มไตสาวที่ไวต่อความรู้สึก บด บี้ และสั่นกระตุกมันให้ร่างสวยเต็มไปด้วยอารมณ์ รัญจวน ดวงตาวาววับของเขาจับจ้องดวงหน้าสวยใส บัดนี้ขึ้นสีแดงระเรื่อ ริมฝีปากของสาวน้อยเผยอขึ้น แล้วครางออกมาเบา ๆ อย่างกระสันเสียว ช่างเป็นภาพที่ยั่วให้เขาร้อนฉ่าตั้งหัวจรดปลายเท้า “มะ ไม่ค่ะ อื้อ อ่า” สาวน้อยกัดริมฝีปากครางกระเส่า รู้สึกถึงการรุกรานของนิ้วแกร่งมากขึ้น เขาสอดนิ้วเข้าไปในร่องสาวแล้วขยับมันเข้าออกเนิบช้า เร่งความทรมานในกายสาวให้เกิดขึ้นมากเป็นพันเท่า จนเธอต้องขยับสะโพกของตนเข้าหานิ้วร้ายเพื่อบรรเทาความรู้สึกรวดร้าวที่เกิดขึ้น “ปล่อยตัวตามสบาย คิดเสียว่าเธอทำเพื่อสามีก็แล้วกันนะ” เด็กสาวเผยอริมฝีปากแดงซ่านครางตอบเบา ๆ ดวงตาปรือฉ่ำหวาน ความไร้เดียงสาของเธอช่างเร่าร้อนเกินไป ทำให้เขาตื่นตัวมากขึ้นจนไม่อาจต้านทานแรงเสน่ห์เย้ายั่วได้อีกต่อไป !

.. คำโปรย .. เดียร์ วี ข้าว สามสาวเป็นคู่รักเลสเบี้ยน ที่ชอบมีเสพสุขกับกิจกรรมรัก และทางมหาวิทยาลัยปิดหลายวัน จึงทำให้พวกเธอเสพสุขกับไฟราคะ และมีความคิดที่จะสำเร็จความใคร่ข้ามปี -- เนื้อหาบางส่วน -- “ลองนอกสถานที่ดูบ้างมั้ย” วีหยักคิ้วลิ่วตาไปหาเดียร์และข้าว “ฉันมีความคิดที่ดีกว่านั้น” ข้าวว่างพลางส่งยิ้มมาให้ทั้งสองสาว “อะไรวะ” วีและเดียร์เปิดปากถามพร้อมกัน “ห้องเรียนในมหาวิทลัยไงแก แต่ก็ต้องใส่ชุดนั้นมาด้วย ห้ามถอด ฉันอยากได้แกคาชุด” “มันจะดีเหรอข้าว คนเยอะนะเว้ย ใครมาเห็นเป็นเรื่องแน่ ๆ” เดียร์มีสีหน้ากังวล เพราะเรื่องแบบนี้รู้ถึงไหนอายถึงนั้น “ฉันว่าก็ท้าทายดีนะยัยเดียร์ นาน ๆ จะนอกสถานที่บ้าง และฉันจะเอาของเล่นไปด้วย” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้น “พวกแกนี่มันหื่นชะมัด” เดียร์กล่าวพลางตักอาหารเข้าปากไปพลาง “ไม่ใช่แก่ แตกคาปากฉัน รอบนี้ฉันจะแตกคาปากแกให้ได้ยัยเดียร์” ข้าวเอื้อมแขนไปหยิกหัวนมของเดียร์ด้วยความมันไส้

ชายมากประสบการณ์อย่างเขาสุดท้ายก็ยอมศิโรราบให้กับหญ้าอ่อนซึ้งไร้ประสบการณ์ เธอสามารถมัดใจเขาอยู่หมัดจนไม่อาจมองใครอื่นได้อีกต่อไป

“หว้า!” พัณณิตาสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกเรียก “เป็นอะไรหรือเปล่า เห็นลุกมาแต่เช้ามืดหลายวันแล้ว” “เอ่อ...หว้า หว้ารู้สึกไม่ค่อยสบายค่ะ เลยตื่นมาเข้าห้องน้ำแต่เช้าค่ะ หว้าขอโทษนะคะที่ทำให้คุณพลอยตื่นตามไปด้วย” “จะขอโทษทำไม แล้วนี่เป็นอะไร” ปากก็ถามไป มือก็จับหน้าจับตา อังหน้าผากคนตัวเล็กไปด้วย ที่จริงเขาก็สังเกตมาหลายวันแล้ว เห็นเจ้าตัวชอบลุกมาเข้าห้องแต่เช้ามืด มาวันนี้เลยตื่นมาดู “หว้า...หว้ารู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยค่ะ” “อย่าปิดบัง แล้วก็ไปเอาของที่ซื้อมาหลายวันก่อน เอามาตรวจด้วย” พัณณิตาถึงเงยหน้ามองคนพูดตาโต “คุณเห็นเหรอคะ” ถามเสียงแผ่วๆ เพราะตอนนี้เธอกำลังกลัวจนมือไม้เย็น “เห็น แต่ไม่อยากถามอะไร เห็นดูเป็นความลับเหลือเกิน เลยไม่อยากไม่ไปเซ้าซี้และอยากให้หว้าบอกด้วยตัวเอง แต่เธอน่ะดื้อ! ไม่ยอมบอก” (***คุณศรัณย์ เป็นเพื่อนคุณนพกรจากเรื่อง แผนร้ายซ่อนเสน่หา***)

โปรย...เมื่อความรักไม่ได้สวยงามอย่างที่คิดเสมอไป แต่มันกลับเป็นความเจ็บปวดและทรมานมาตลอดสองปี เพียงเพราะเธอท้องแต่เขาไม่รู้...

สัมพันธ์หวาบหวามในคืนเมา ๆ ก่อนจบทริปเที่ยวภูเก็ตก่อให้เกิดสองหนูน้อยอารมณ์รุนแรงในท้องของอริสาหรืออลินและไอ้คนที่ทำเธอท้องก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นไอ้คู่ปรับตั้งแต่สมัยเรียนอย่างศารทูลที่เธอเกลียดหนักหนา

"เมียจ๋า" เธอได้ยินเขาเรียกแบบนี้ทีไร ต้องเสียวทุกทีสิน่า

นั่งหน้าซื่อตาใสทำงานอยู่ดีๆ คุณบอสตัวจี๊ดก็เข้ามาวนเวียนเกี้ยวพาให้หัวใจมันแกว่ง