สายฝน นางเอกหนังโป๊ที่ตายด้วยเรื่องไม่คาดฝัน จากนั้นจึงโผล่มาอยู่ในร่างของสตรีนางหนึ่งที่ได้รู้ที่หลังว่าคือมารดาของนางร้ายในนิยายที่ตนได้อ่าน อีกทั้งนิยายเรื่องนี้ยังมีฉากบนเตียงแซ่บถึงทรวงมากด้วย!

“พอได้คุยกับชายชู้ หน้าตาระรื่นเลยนะ” คำพูดแดกดันนั่นทำให้ณัฐธิดานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับสามี “พ่อเลี้ยงพูดเรื่องอะไรคะ” หล่อนเอ่ยถามอย่างสงสัย พลางมองท่าทีของสามีอย่างหวาดระแวง “ไอ้เรื่องตีหน้าซื่อๆ นี่ เธอตีเก่งดีนะณัฐธิดา” ภูผาขยับเข้าใกล้ ส่วนณัฐธิดาก็ถอยหนีอัตโนมัติ “ดาไม่ได้ตีหน้าซื่อนะคะ” หล่อนตอบเสียงสั่นๆ พลาง ขยับถอยหลังเรื่อยๆ เมื่อสามียังไม่หยุดเดินไล่ต้อน ดวงตาคู่สวยก็เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น “เห็นกับตา ยังจะกล้าเถียงอีกหรือไง ว่าแต่ไอ้ชู้รักของเธอนี่มันลีลาเด็ดดีไหม แล้วเธอชอบลีลาของใครมากกว่ากัน ระหว่างลีลาผัวกับชู้” ปากหยักกดยิ้มร้ายทันทีที่พูดจบ ขณะที่ณัฐธิดาก็หน้าชา สองมือของเธอสั่นระริก “ไม่ตอบแบบนี้ แสดงว่าลีลาของชู้ยังไม่เด็ดพอ” “พ่อเลี้ยงหยุดพูดจาหยาบคายซะทีค่ะ แล้วดาก็ไม่ได้มีชู้อย่างที่พ่อเลี้ยงกำลังกล่าวหาด้วย” ณัฐธิดาปัดมือมือใหญ่ที่ยื่นมาหาสุดแรง ท่าทีแสดงออกราวกับรังเกียจนั่นเป็นเหตุให้อารมณ์ของภูผาระเบิด “ผัวแตะนิดแตะหน่อยทำสะดีดสะดิ้งเหลือเกินนะ!” ภูผากระชากร่างเล็กเข้ามาปะทะอกแกร่ง ดวงตาเรืองโรจน์ด้วยแรงโทสะ “พ่อเลี้ยงปล่อยดา” “ผัวแตะทำเป็นบอกให้ปล่อย แต่กับไอ้ตะวันเธอคงจะร้องบอกให้มันทำไม่หยุดเลยสิ” ยิ่งพูดก็เป็นเขาที่ยิ่งเดือดดาล มือใหญ่ที่ยึดแขนเรียวจึงกดแรงๆ จนแขนเรียวแทบหัก “พ่อเลี้ยงปล่อยดา ดาเจ็บ” ณัฐธิดาร้องบอกด้วยหน้าตาเหยเก “เจ็บสิดี จะได้สาสมกัน หรือเธอลืมไปแล้วว่าเธอทำให้ฉันเจ็บแค่ไหน” ภูผาตวาดกลับเสียงดังลั่น “ดาไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น” ณัฐธิดาเงยหน้าขึ้นมาตอบโต้กลับไปเสียงดังแต่ก็ยังแพ้สามีอยู่ดี “ไม่ได้ทำ! แล้วเธอไปนอนแก้ผ้าอยู่บนเตียงเดียวกับฉันได้ยังไง! บอกมาสิ หรือเธออิจฉาอาย ที่ฉันรักอายคนเดียว เธอเลยวางแผนอุบาทว์ เพื่อแย่งชิงฉันมา เธอนี่...ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกนายอำเภอเลย ไม่รู้หรือไงว่าทำแบบนี้จะทำให้นายอำเภออับอายแค่ไหน ที่ลูกสาวคนดีทำเรื่องได้เลวระยำสิ้นดี!”

เมื่อ มัสยา หญิงสาวผู้เพียบพร้อม อดีตพริตตี้สาว ตัดสินใจแต่งงานกับ ธนากร ไฮโซหนุ่มและนักธุรกิจก่อสร้างยักษ์ใหญ่ของเมืองไทย เธอก็ฝากชีวิตไว้กับเขา และสัญญาว่าจะมอบหัวใจให้กับเขาเพียงคนเดียว หากชีวิตที่เต็มไปด้วยความสุขของเธอกลับมาถึงทางตัน เมื่อผ่านไปสิบสามปี เธอกับเขาก็ยังไม่มีลูกกันเสียที ในที่สุดพ่อสามีที่ต้องการอุ้มหลานชายก็กดดันเธอจนจำเป็นต้องหันไปพึ่งบริการของนักการเงินหนุ่มรุ่นน้องในบริษัท โดยหารู้ไม่ว่า...ความกำหนัดไม่เคยปรานีใคร และนั่นคือประตูสู่การเป็น...ผู้หญิงหลายผัว ที่พร้อมจะมีเซ็กซ์กับผู้ชายทุกคน นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง ตัวละคร สถานที่ ที่ปรากฏเป็นเพียงการสมมติ ไม่ได้มีอยู่จริง บางช่วงบางตอนอาจมีคำไม่สุภาพ และตัวละครอาจมีความร้อนแรงมาก โดยเฉพาะนางเอกของเรื่อง จึงเป็นนิยายรักที่เหมาะสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น

เพราะผิดหวังในความรักทำให้ติลิชาตัดสินใจหลบไปพักใจในดินแดนทะเลทรายตามคำเชิญของผู้เป็นลุง โดยไม่รู้เลยว่าโชคชะตาจะนำพาให้เธอเกี่ยวพันกับเพชรล้ำค่าของราชวงศ์มุกเคอร์จี ชีค ชารีฟ ชาฮ์ มุกเคอร์จี ไม่คิดว่าตนเองจะระงับความปรารถนาต่อหญิงสาวคนนั้นไม่ไหว จึงฉกฉวยเธอมาพร้อมเครื่องเพชร “น้ำตาจันทรา” “ทำไม? รังเกียนจข้านักรึ” ชีคชารีฟกระซิบถามชิดมุมปากของหญิงสาว “ใช่! ฉันเกลียดคุณ! ฉันเกลียด...อุ๊บ!!” ยังไม่ทันได้พูดให้จบประโยคเธอถูกปิดปากอีกครั้ง เขาบดขยี้เธออย่างรุนแรงไร้ความเมตตา ความร้อนแรงที่เขามอบให้แทบทำให้เธอไร้แรงทรงตัว พยายามดิ้นรนหาอิสรภาพ ทั้งที่อยากจะเห็นเธอทุกข์ทรมานและหวาดกลัว แต่เขากลับรู้สึกย่ำแย่เสียเอง

เธอกับครอบครัวต้องหลบหนีพวกคนชั่ว เพียงเพราะยาเพิ่มสมรรถภาพร่างกายที่คิดค้นขึ้น ทำให้เธอต้องพลัดพรากจากครอบครัว ก่อนหนีเธอยังถูกยาปลุกเซ็กส์อีก เวรเอ้ย!

อยู่อย่างไร้ค่า ตายอย่างไร้ความหมาย ชีวิตของเธอช่างผ่านไปอย่างยากลำบากและน่าสมเพช การได้รักแต่ไม่ได้รับความรักตอบช่างดูโหดร้าย และการตายที่ยังคงปริศนา แต่ไม่เป็นไรฉันตงฟางหรงจะเปลี่ยนทุกอย่างเอง

ในที่สุดก็มาถึงการแข่งขันสุดท้ายแล้ว ผู้เข้าแข่งขันรอบสิบคนสุดท้ายจำต้องมาจับสลากเลือกเรือ ส่วนผลการประลองจะปั่นป่วน จะดุเดือด หรือจะได้ปะทะกับเฉาพั่วเถียนหรือไม่ เห็นทีคงต้องไปตามอ่านต่อกันในเซียนกระบี่มาแล้วเล่ม 8 !!

เพราะมีสามีที่รักงานมากกว่าทุกสิ่ง เขาสิงสถิตย์อยู่กับงานกับป่ากับเขา เธอจึงห้ามใจไม่อยู่ เมื่อปู่คือพ่อสามีที่ทำตัวเหมือนเสือร้าย จ้องจะตะปบเธอตลอดเวลา สะใภ้ตัวแสบอย่างเธอเลยเสนอตัวซะเลย

“ปออยากทำงานค่ะ” “ฉันจะเลี้ยงดูเธอเอง ส่วนค่าบ้าน ฉันจะจ่ายให้ทั้งหมด เธอไม่ต้องห่วง ส่วนข้าวของ ถ้าอยากกลับไปเอาอะไรมาเพิ่ม ก็บอกโยธิน เดี๋ยวโยธินจะพาไป” ปณิตาตกใจกับคำบอกกล่าว ‘เลี้ยงดู’ หมายความว่าอย่างไรกัน หรือเขาจะเลี้ยงดูเธอเหมือนที่เพื่อนบางคนของเธอ มีเสี่ยเลี้ยง? “ปอขอบคุณนะคะที่คุณจะจ่ายค่าบ้านให้ปอ แต่ปอไม่ต้องการรับความช่วยเหลือจากคุณค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธเมื่อคิดว่าเขาจะเลี้ยงดูเธอในฐานะอะไร “ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว อย่าเรื่องมาก!” ภากรดุแล้วหันไปสนใจกับเครื่องดื่ม เขาดื่มราวกับน้ำเปล่า ด้านปณิตาก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม “ทำไมยังไม่ไปอาบน้ำนอน” “ก็ปออยากกลับไปอยู่บ้าน” “กลัวที่ต้องอยู่กับฉันหรือไง หรือหน้าตาฉันมันเหมือนพวกหื่นกาม เธอถึงอยากกลับไปอยู่บ้านนัก ทั้งที่เธอก็รู้ว่าที่บ้านมีอันตรายรออยู่” “อยู่กับคุณก็อันตรายเหมือนกัน” ปณิตาแย้งเบาๆ ก่อนจะรีบถอยหลังหนี เมื่อเขาเดินเข้ามาหา “ฉันอันตรายตรงไหน” “เอ่อ…” “ตอบมาสิว่าฉันอันตรายตรงไหน หรือเธอกลัวฉันจะบุกไปขืนใจเธอในห้อง” ภากรยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อพูดจบ สายตาของเขาก็มองใบหน้าของหญิงสาวนิ่ง

‘หมอหญิงพลิกธรรมเนียม’ เป็นเรื่องราวของ ‘ถิงไป่’ แพทย์ทหารผู้เก่งกาจ นางตื่นขึ้นมาพบว่าตนเองทะลุมิติมาอยู่ในยุคโบราณ และได้มาอยู่ในร่างของ ‘เจียวเจี๋ย’ เด็กสาวอายุ 12 ปี ที่บิดามารดาตกเขาตายทั้งคู่ และยังมีน้องตัวเล็กๆ ที่ต้องเลี้ยงดูอีก 3 ชีวิต โดยใช้วิชาทางการแพทย์เลี้ยงดูตนและครอบครัวจนไปเข้าตาฮ่องเต้และฮองเฮากระทั่งได้เข้ารับการศึกษากับหมอหลวงแห่งยุคใช้ความเฉลียวฉลาดวิเคราะห์โรคต่างๆ และหาทางรักษาจนได้รับการยกย่องเป็นหมอหญิงแห่งยุค

เธอสวย... เธอเซ็กซี่... เธอร้อนแรง... และเธอ...ยอมเสี่ยงเพื่อภารกิจ เมื่อสายลับสาวอย่างพลอยนภัสร์ถูกเส็งจับตัวไปบำเรอกาม แถมยังส่งต่อให้นายพลพลกฤต ที่เบื้องหน้าเป็นคนดี แต่เบื้องหลังคือพ่อค้ามนุษย์และยาเสพติด เหล่าสายลับกลุ่มกุหลาบขาวจึงต้องหาทางช่วยพลอยนภัสร์กลับมาให้ได้

นางก็แค่บุตรีขุนนางหลักลอย มีพี่ชายบ้าธรรมะธัมโม จึงต้องหาสาวงามมาทำให้พี่ชายตบะแตกเพื่อจะได้มีทายาทสืบสกุล แต่ใครจะไปคิดว่าสกุลหยางของนางจะถูกปองร้าย จู่ๆท่านข่านแห่งเผ่าเฮ่อเจ๋อก็ปรากฏตัวออกมา ผู้ชอบทำหน้ามึนเรียกข้าว่า "เค่อตุน" ของเขาอยู่ร่ำไป ท่านข่าน...ถ้าท่านชอบข้าเพราะรอยหยักในสมองข้ามีน้อย เช่นนั้น...ท่านย่อมมีรอยหยักในสมองน้อยกว่าข้าถึงต้องการข้าไปเป็นภรรยา!!!

จูบแรกที่ผมหวงแหน เพื่อเก็บไว้ให้คนที่ผมรัก กลับโดนไอ้บ้าโรคจิตที่ไหนไม่รู้ มาขโมยไปอย่างป่าเถื่อน ผมเกลียดมันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ แต่ก็อย่างที่โบราณว่า "ยิ่งเกลียด ยิ่งเจอ" "เกลียดสิ่งไหน มักได้สิ่งนั้น" มันคงจะจริง เพราะตั้งแต่วันนั้นมันก็ติดตามผมไปเกือบทุกที่ แม้กระทั้งในหัวใจ....ดวงนี้!!

“ปล่อยฉันไปเถอะ อย่าทำอะไรฉันเลย” หญิงสาวขอร้องตัวสั่นงันงก “ตัวเธอหอมดีจริงๆ ปางสิริน” คนที่ร้างราเรื่องบนเตียงมานานเพ้อออกมาด้วยเสียงแหบพร่า ขยับเบียดร่างกายชิดกับร่างหอมกรุ่น “อย่าทำอะไรฉันเลย” “ฉันไม่ทำก็ได้ แต่เธอจะโดนลูกน้องของฉันทำแทน” ปากหยักร้ายกระตุกยิ้ม เมื่อเห็นหน้าสวยๆ ซีดเผือด “ว่าไง โดนฉันเอาคนเดียว หรือจะโดนลูกน้องฉันเรียงคิว” ทางเลือกไม่มีเลยสำหรับปางสิริน เธอก้มหน้า น้ำตาคลอเบ้า ใจสั่นระรัวอย่างหวาดกลัว และอยากรู้ว่าผู้ชายคนนี้จับเธอมาทำแบบนี้เพื่ออะไร เธอทำอะไรผิด? “ว่าไง” “ฉัน...ฉันทำผิดอะไร” “เธอไม่มีสิทธิ์ถาม ปางสิริน เลือกมาว่าจะโดนฉันเอา หรือโดนลูกน้องฉันเอา” “ฉัน...” น้ำตาของปางสิรินร่วงหล่นราวกับสายฝน “ฉัน...ฉันเลือกแก” บอกออกไปด้วยเสียงสั่นเครือ “พูดอีกที” “ฉันเลือกคุณ” อึดใจต่อมาร่างของเธอก็ถูกพามายังเตียง คนเลวจับให้เธอนั่งลงบนเตียง แล้วเขาก็เดินมาหยุดตรงหน้า ปางสิรินก้มหน้านิ่ง น้ำตาคลอเบ้า “ถอดเสื้อผ้า” “ฉัน...ฉันไม่ได้ใส่อะไร” “หมายถึงเสื้อผ้าผม” “ก็ถอดเองสิ” เพราะเธอตอนนี้ใช้มือปิดร่างกายเอาไว้อยู่ แม้จะปิดได้ไม่มากก็เถอะ แต่ก็ดีกว่าเปิดโล่งให้คนชั่วเห็นทุกสัดส่วน เธอเหลียวมองไปที่ประตูอย่างมีความหวังว่าจะหนีออกไปก่อนจะถูกย่ำยี “ถ้าเธอก้าวพ้นห้องนี้ไป คงไม่ต้องบอกนะว่าจะโดนอะไร” เสียงพร่าข่มขู่ แล้วเริ่มปลดเสื้อผ้าของตัวเองออก ไม่นานเสื้อเชิ้ตก็ถูกโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี มือใหญ่เลื่อนมาปลดกระดุมกางเกงยีนแล้วตามด้วยซิป เสียงรูดซิปนั่นทำให้หัวใจของคนบางคนเต้นกระหน่ำ

คิดจะจับเขาเป็นผัว มันไม่ง่ายขนาดนั้น! (รามิล หนุ่มหล่อจากเมืองกรุง) คิดว่าฉันอยากได้คุณเป็นผัวนักหรือไง! (ปาริมา สาวบ้านป่าจากหมู่บ้านดาวคะนึง) +++++++++ “คุณหายไปไหนมา” พอเจอหน้าคู่หมั้นสาวแล้วรามิลก็ยิงคำถามใส่ไปทันที “ฉันก็ทำงานอยู่ในบ้านนี่แหละ แล้วคุณมีอะไรเหรอคะ หรือว่าหิว ถ้าหิวก็กินได้เลย ฉันเตรียมข้าวปลาไว้ให้แล้ว วางอยู่บนโต๊ะ” ปาริมาชี้ไปที่โต๊ะเล็กๆ ริมหน้าต่างที่เธอได้จัดเตรียมข้าวปลาไว้ให้ “ตกลงบ้านคุณมีห้องน้ำหรือเปล่า” รามิลถามกลับเสียงแข็ง เพราะตอนนี้เขาต้องการเข้าห้องน้ำมากกว่า ด้านปาริมาก็ชี้ไปหลังบ้านที่เมื่อคืนรามิลคิดว่าเป็นห้องเก็บของ “นั่นไง คุณเดินไปสิ รับรองได้ว่าห้องน้ำสะอาด” “ไหนเมื่อคืนคุณบอกไม่มีห้องน้ำ” รามิลจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง “ก็ตอนนี้มีแล้ว!” “แสดงว่าเมื่อคืนคุณจงใจออกมาอาบน้ำยั่วผมใช่ไหม” รามิลเดินเข้าไปหาเจ้าของบ้าน ที่ตอนนี้ปาริมาเริ่มไม่ไว้ใจคู่หมั้น ‘ปล้ำ’ คำนี้ผุดขึ้นมาในหัวทันทีทันใด “ใช่ไหม” รามิลถามย้ำและเดินเข้าไปหาคู่หมั้นสาวอย่างเอาเรื่อง “คุณรามิล! คุณอย่าคิดทำอะไรฉันเด็ดขาด ถ้าคุณยังอยากมีชีวิต” ปาริมาหันไปคว้ามีดที่เธอชอบเหน็บไว้ตามที่ต่างๆ ของบ้านออกมาขู่ “เล่นมีดเลยเหรอคุณ” รามิลมองมีดในมือของหญิงสาว มันเงาวับสะท้อนตาเลยแหละ “ก็ถ้าคุณไม่อยากโดนฉันฟันคอขาด ก็ถอยไปห่างๆ ฉัน เพราะคนอย่างฉันขอสู้ตาย ดีกว่าโดนข่มขืน!” ปาริมาตอบกลับเสียงแข็ง ตาคู่สวยก็กร้าวพร้อมสู้ตายอย่างที่พูด “เฮ้ย!”

เมืองเจินไห่คึกคักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนจากการดำรงอยู่ของ หลิงตู้ฉิง แต่ปัญหาทุกอย่างกลับถูกปัดเป่าไปด้วยการมาเยือนของหญิงสาวผู้สูงศักดิ์ผู้มีชะตาต้องกับ หลิงตู้ฉิง และด้วยการช่วยเหลือของหญิงสาวผู้นั้น พวกเขาก็เริ่มออกเดินทางไปยังจุดหมายถัดไป ที่ซึ่งพวกเขาจะได้เจอความท้าทายใหม่และตัวตนที่อยู่ในระดับตำนานผู้ซึ่งเก็บตัวมานานนับหมื่นปีรวมไปถึงต้องเผชิญกับเรื่องราวเบื้องหลังอันน่าสยดสยองของเมืองที่โบราณที่นับได้ว่าแปลกประหลาดที่สุดในอาณาเขตนภา!

หญิงสาวจอมเฉิ่มผู้ที่พลาดมีสัมพันธ์กับชายหนุ่มแปลกหน้าโดยไม่รู้ตัวและหลังจากในคืนนั้นเธอก็ได้ให้กำเนิดสองแฝดชายหญิงที่น่ารักออกมาหญิงสาวเฝ้าทะนุถนอมลูกของเธออย่างดีตัวคนเดียวมาตลอด เขาเป็นชายหนุ่มที่กอบกุมกิจการใหญ่โตแทบจะเป็นนักธุรกิจเบอร์ต้นๆ ของประเทศเพอเฟคไปเสียทุกอย่างแต่มีบางอย่างที่เขานั้นยังค้างคาใจว่าผู้หญิงในคืนนั้นเธอคือใคร เรื่องวุ่นๆ กำลังจะเกิดขึ้นแล้วในเรื่องโซ่สายใยหวนใจรักฝากติดตามกันด้วยนะคะ

(บทที่ 301-360) ณ ตอนนี้บ้านหลังใหม่ของครอบครัวหยุนก็เสร็จสมบรูณ์พร้อมเข้าอยู่แล้ว ไม่นานจากงานมงคลได้เกิดภายในหมู่บ้าน ทำให้บรรยากาศรอบ ๆ เป็นอย่างครึกครื้น ซึ่งนั้นก็คืองานแต่งงานของพี่สาวเหอยาโถว ‘เหอเซียงเอ๋อ’ เช่นนี้แล้วเด็กสาวและเด็กชายจึงใช้โอกาสนี้นำผักดองซึ่งเป็นสินค้าชนิดใหม่ของพวกเขา แจกจ่ายให้ทุกคนในงานเลี้ยงได้ลิ้มลอง แต่สวรรค์ก็เหมือนจะเข้าข้างมีคนสนใจผักดองของนาง และมาขอซื้อสตรูมันไป เด็กสาวจะขายสตรูผักดองนี้ของนางหรือไม่มาติดตามกันได้ใน ‘ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยชาวสวน เล่ม 6’

玉兰 ยอดบุปผาเหนือบูรพา เป็นหนึ่งนิยายใน ชุดยอดบุปผา ซึ่งมีด้วยกันสามเรื่องหลัก ได้แก่ 芳娘 ยอดภรรยาสามสามี (มีภาคพิเศษ : 芳荣 ยอดศิษย์เหนืออาจารย์) 玉兰 ยอดบุปผาเหนือบูรพา (มีภาคพิเศษ : ข้ากลายเป็นสาวใช้ของตัวร้าย) 婵安 ยอดบรรณาการสองจอมทัพ คำโปรย “ข้าต้องการเจ้า” อวี้หลันมองคนเจ้าเล่ห์ที่เอ่ยเสียงหยอกเย้านางแล้วขบกรามแน่น ก่อนเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบจริงจัง ในสายตาเขา เห็นนางเป็นหญิงนางโลมหรือไร “หม่อมฉันเป็นองครักษ์ ไม่ถนัดงานปรนนิบัติบุรุษเพคะ” รัชทายาทฟังน้ำเสียงขุ่นเคืองของคนใต้ร่างแล้วยิ้มกว้าง ขยับมือหนายกขึ้นไล้ผมที่พวงแก้มนางออกทัดหูอย่างใส่ใจ “ฝีมือปรนนิบัติของเจ้าข้าเคยเห็นแล้ว ให้เป็นยอดนางโลมก็ไม่อาจเทียบเคียง”

“ไม่ต้องทำเป็นมารยาบีบน้ำตากับฉันหรอกนะสาวน้อยเพราะไม่ว่าอย่างไรที่ไหนหรือเมื่อไหร่ ถ้าฉันต้องการปลดปล่อยเธอก็ต้องพร้อมที่จะเป็นเครื่องสนองความอยากของฉันได้ทุกเวลา” ชายหนุ่มพูดเสียงเหี้ยมพร้อมกับรวบข้อมือบางทั้งสองข้างกดลงกับที่นอนด้วยมือแกร่งเพียงข้างเดียว ในขณะที่มือหนาอีกข้างดึงทึ้งชุดสวยที่ขาดวิ่นหลุดจากเรือนกายบอบบางเผยให้เห็นความงามที่เขาเชยชมมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ยิ่งได้เชยชม ยิ่งได้สัมผัสความต้องการของเขากลับยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ “ไม่...อย่านะ ได้โปรดเถอะคุณแอนดี้” หญิงสาวร้องห้ามด้วยความหวาดกลัวกับการกระทำอันป่าเถื่อนของอสูรร้ายเอาแต่ใจ “อ้อนวอนร้องขอทั้งๆที่เธอเพิ่งจะด่าว่าฉันมันเป็นคนชั่ว คนเห็นแก่ตัวไม่มีหัวใจ เดี๋ยวเธอก็จะได้รู้บทรักของคนชั่วมันไม่มีหัวใจมันจะรุนแรงไปถึงแก่นใจเธอเลยหรือเปล่า” รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏบนริมฝีปากหยักได้รูปที่ก้มลงขบเม้มรอยช้ำรอยเดิมเพื่อตีตราย้ำชัดอีกครั้งว่าเขาคือเจ้าของเธอเพียงผู้เดียว

“คุณจะให้ฉันทำอะไร” คนกล้าๆกลัวๆโพล่งถามด้วยความหวั่นใจ “ถอดเสื้อผ้า...” “ถะ...ถอดเสื้อผ้า? คุณต้องบ้า..ไปแล้วแน่ๆ ฉันไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด” พะพราวปฏิเสธโดยไม่ต้องคิดแม้เธอจะเคยมีคนรักแต่เธอก็ไม่เคยทำเรื่องน่าอายแบบนี้ต่อหน้าผู้ชายคนไหน “ฮึ...ก็ดี ผมจะได้เรียกลูกน้องให้มาจับคุณแก้ผ้าแล้วมัดไว้กับเตียง คิดดูนะผู้ชายหื่นๆที่มันไม่ค่อยเจอเรื่องอย่างว่ามานับเดือนจะหื่นกระหายขนาดไหนถ้าได้เจอผู้หญิงหุ่นน่าฟัดอย่างคุณ...ผมแทบไม่อยากจะคิด...ว่ามันจะสนุกถึงใจคุณขนาดไหน” อากิยกยิ้มร้ายหลังจากข่มขวัญจนอีกฝ่ายกระเจิดกระเจิง

ข้ากลายเป็นสาวใช้ของตัวร้าย เป็นนิยายภาคพิเศษ จากเรื่อง 玉兰 ยอดบุปผาเหนือบูรพา หนึ่งนิยายใน ชุดยอดบุปผา ซึ่งมีด้วยกันสามเรื่องหลัก ได้แก่ 芳娘 ยอดภรรยาสามสามี 玉兰 ยอดบุปผาเหนือบูรพา และ 婵安 ยอดบรรณาการสองจอมทัพ ข้ากลายเป็นสาวใช้ของตัวร้าย จะกล่าวถึง ว่านจูถิง นักอ่านสาวที่หลงเข้ามาในนิยายที่ตนเองกร่นด่าผู้แต่งและตัวเอกของเรื่อง เพียงแต่ผู้อื่นล้วนข้ามภพ ทะลุมิติ มาเป็นนางเอก นางร้าย หรืออย่างน้อยก็เป็นตัวประกอบที่มีชื่อในนิยายสักสองบรรทัด เหตุใดพอเป็นนางกลับเป็นเพียงตัวละครไร้ชื่ออย่างเช่นสาวใช้ตัวร้ายเช่นนี้เล่า ที่สำคัญตัวร้ายที่นางเคยเห็นใจ เหตุใดจึงเหี้ยมโหดไร้ใจถึงเพียงนี้ เช่นนี้แล้วนางจะมีชีวิตรอดไปได้อย่างไร และจะย้อนออกไปจากนิยายได้หรือไม่

พรึ่บ! ผ้าคลุมหน้าถูกคันชั่งทองหรูอี้เลิกขึ้นพร้อมกับที่มงกุฎหงส์ถูกยกออกจากหัว ถานซงลี่ค่อยๆช้อนตาขึ้นมองดวงตาดำลุ่มลึกที่คืนนี้แฝงไว้ด้วยความคมกริบราวกับใบมีด จิ่งหนานแตะมือลงบนหน้าผากมนที่ยังมีผ้าพันแผลพันเอาไว้ พลางยิ้มหยัน ก่อนจะละมือราวกับต้องของร้อนทันควัน “เจ้ารักพี่ชายข้ามาก รู้สึกอย่างไรที่ต้องมาแต่งงานกับข้า!” น้ำเสียงของจิ่งหนานเย็นชาหาใดเปรียบ สายตาของเขาคมกริบบาดลึกถึงทรวง “แม้แต่วันแต่งงาน ก็ยังหลงเหลือร่องรอยของความรักที่เจ้ามีต่อเสด็จพี่ให้ข้าผู้เป็นสามีเห็น ข้าสมควรดีใจใช่หรือไม่?” “ท่านพี่...” ถานซงลี่ครางแผ่ว มองเขาด้วยสายตาเข้าอกเข้าใจ แต่ทว่า...สายตาดังกล่าวทำให้จิ่งหนานรู้สึกเหมือนตนโดนดูถูก คล้ายถูกอีกฝ่ายแสร้งทำเป็นเห็นใจและสำนึกผิด เขาจึงตวาดออกมาดังลั่นว่า “อย่ามาเรียกข้าว่าท่านพี่!”

เพียงพริบตาที่ฟ้าร้องฟ้าผ่า หญิงสาวพลันลืมตาในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ผู้อื่นทะลุมิติมาเป็นนางเอกในนิยาย แต่ข้ากลับกลายเป็นนางร้ายในนิยายไปเสียได้ สามีหนีไปรบตั้งแต่แต่งงานได้ไม่นาน ตระกูลสามีคิดกำจัด ซ้ำยังมีลูกอีกหนึ่งคน ชีวิตช่างดีเหลือเกิน แต่จะให้สาวจากยุคปัจจุบันทันด่วนต้องมีชะตาชีวิตเช่นนางร้ายในนิยาย ไม่มีทาง นางจะหย่าแล้วไปหาผัวใหม่ หลิวอวิ้นหยางกระโดดลงจากหลังม้า เมื่อสารถีเปิดม่านรถม้า จึงประสานมือคารวะ "คารวะอันผิงโหว" "คนกันเองทั้งนั้น ลูกเขยอย่าได้เกรงใจ" ชวีหลี่จงเอ่ยน้ำเสียงติดจะเย็นชาเล็กน้อย แม้เสียดายบุรุษดีเช่นนี้ แต่ในเมื่ออีกฝ่ายไร้ใจ เขาก็ทำอันใดไม่ได้ หลิวอวิ้นหยางลอบมองในรถม้า ครั้นเห็นบุรุษหนุ่มน้อยนั่งอยู่ด้วย พลันขมวดคิ้วแปลกใจ แต่พอเพ่งมองให้ดี ใบหน้านี้คุ้นตาอยู่บ้าง ชวีเยว่เล่อโบกมือทักทายหลิวอวิ้นหยาง "ไฮ ว่าที่สามีที่กำลังจะถูกหย่า ไม่ต้องตกใจที่เห็นข้า ข้าตามมาดูแลท่านพ่อ" นางกล่าวชัดเจนเพียงนี้ หวังว่าเขาจะไม่มองว่านางตามตื๊อเขาอีกนะ สตรีอย่างนาง ไม่จำเป็นต้องครองรักกับพระเอกเสมอไป เพราะบุรุษทุกคนในใต้หล้า สามารถเป็นพระเอกได้ต่างหากเล่า หลิวอวิ้นหยางมุมปากกระตุก ผู้ใดจะคาดคิด นางจะเอ่ยวาจาดั่งผายลมออกมา จะร้องประกาศให้ทั้งแผ่นดินรู้เลยหรือ เขาสะบัดปิดม่านรถม้าลง กลับไปขึ้นหลังม้า ตะโกนออกเดินทางด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด