“คุณรู้ใช่ไหมว่าระหว่างที่คุณทำงานนี้ให้ผมห้ามมีแฟน”
“ทราบค่ะ” วาริศามองเขาด้วยสีหน้างุนงง
“คิดจะมีก็ห้าม” ปัถย์เสียงเข้มขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจของหญิงสาว
“ทราบค่ะ”
“ทราบ...” ปัถย์ยิ้มเยาะ เดินผละออกไปแล้วเดินย้อนกลับมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ “แล้วผู้ชายเมื่อกลางวันนี้ใคร อย่าคิดว่าทำอะไรแล้วผมจะไม่เห็นนะ”
วาริศาชะงักไม่คิดว่าเขาจะเห็น แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ตกใจอะไร บอกเขาออกไปตามตรง “พี่เขาเป็นแค่คนรู้จัก”
“รู้จักลึกขนาดไหน ลึกเท่าที่ผมรู้จักคุณหรือเปล่า” ปัถย์กระชากหญิงสาวเข้ามาในอ้อมแขน
“เรารู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย...” วาริศาพยายามแก้ต่างให้ตัวเอง แต่เหมือนเขาไม่ค่อยอยากจะฟัง ยังคงพยายามยัดเยียดความเชื่อของตัวเองให้กับเธอ
“ถ้าจะกลับไปคืนดีก็ขอให้ทำงานนี้ให้จบก่อน จากนี้คุณจะไปไหนกับผู้ชายเป็นร้อยเป็นพันคนมันก็เรื่องของคุณ ไม่ใช่ไปทั้งที่ยังมีภาระหน้าที่อยู่ ถ้ายังมั่วกันไม่เลิก มันจะไม่มีที่ยืนในที่แห่งนี้” พูดจบก็ผลักหญิงสาวออกห่างราวกับรังเกียจ
“เราสองคนไม่ได้เป็นอย่างที่คุณกล่าวหาเลยสักนิด พี่เขามีภรรยาและลูกน่ารักที่ต้องดูแล อย่าดึงเขาเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วยเลยค่ะ ซีรู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่และควรวางตัวยังไง ขอให้คุณสบายใจได้เถอะค่ะ” วาริศาตอบกลับด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ เพียงแค่นี้ก็รู้แล้วว่าในสายตาของเขาเธอมีค่าแค่ไหน อย่าไปถลำลึกอย่างที่ฉันทวิชญ์ได้เตือนเอาไว้
“ถ้ารู้ก็ดี”