คำโปรยปกหน้า
คณิกาฝันอยากมีบุตรนับว่าเรียบง่ายธรรมดาสามัญ ติดก็แต่หนทางที่จะสานฝันนั้นช่างทุลักทุเลเหลือเกิน…

คำโปรยปกหลัง
มี่จื่อเป็นคณิกาตัวเล็กๆ ที่มีความฝันแสนจะสามัญธรรมดาเช่นการมีบุตร
และใช้ชีวิตเรียบง่ายในชนบท
ทว่าชีวิตไม่ราบรื่นเท่าไหร่ออกรับแขกทีไรเป็นต้องตะกุยหน้าแขกเหล่านั้นจนเสียโฉม
อยู่ท่ามกลางดงบุรุษผู้มาหาความสำราญแต่กลับบริสุทธิ์ผุดผ่องไร้ราคีเช่นนี้
ไม่เรียกนางว่าตัวประหลาดแล้วจะเป็นอะไร
ชีวิตที่ไม่มีโอกาสสานสัมพันธ์กับบุรุษสักครึ่ง
คนเช่นนี้ยังจะสานฝันธรรมดาของนางให้เป็นจริงได้อย่างไร
ถึงกระนั้นในความมืดยังมีแสงอันริบหรี่
สวรรค์ยังเข้าข้างอยู่บ้างเมื่อโจรหนุ่มผู้ลึกลับปรากฏตัวขึ้น
ประเด็นสำคัญคือยามตกใจนางหาได้ตะกุยหน้าเขา
นางชักชวนให้เขาย่ำยีนางโดยหารู้ไม่ว่าบุรุษผู้นี้
จะทำให้ความฝันแสนธรรมดาไม่ง่ายดายอย่างที่ควรเป็นเสียแล้ว...
จินจิ่นกวางไม่รู้ว่าระหว่างเขากับคณิกาน้อยนางนี้ใครลึกลับกว่ากันแน่
เพราะยิ่งรู้จักนางมากเท่าไรเขาก็ยิ่งแน่ใจว่านางไม่เหมือนคณิกาแม้แต่น้อย
แล้วเหตุใดนางถึงทำท่าจะรุกล้ำเข้ามาในหัวใจเขาได้ง่ายดายเช่นนั้นเล่า
บางทีที่เขาเข้าใจว่าทรวงอกของตนไร้หัวใจคงต้องคิดใหม่เสียแล้วกระมัง
“แม่นางเจ้าทำอะไร?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองหญิงสาวจับมือตนไปวางบนหน้าอกนาง สัมผัสนุ่มหยุ่นทำให้ดวงตาเขาลุกวาว
“ข้า...” นางแก้มแดง มือน้อยๆ บีบมือเขาแน่น เพื่อความฝัน นางต้องยอมกล่าวประโยคน่าขายหน้าอีกรอบด้วยเสียงดังขึ้นเล็กน้อย
“ข้าอยากให้ท่านย่ำยีข้าเจ้าค่ะ”