ขัตติยะ...เพราะไม่อยากมีห่วงมาคล้องคอจึงคิดเกม 'แฟนกำมะลอ' ขึ้นมาเพื่อตบตามารดา
พีรยา...เพราะรักและหนี้จึงยอมกระโดดลงไปร่วมเกม 'แฟนกำมะลอ' อย่างเลี่ยงไม่ได้

“เธอทำอะไร”
“อ้าว ก็นายให้ฉันแสดงความรักฉันก็ทำแล้วไง”
“นี่แม่คุณ ฉันไม่ใช่ลูกชายหรือน้องชายของเธอนะ จะได้มาแสดงความรักโดยการกอด ลูบหัวลูบหลังอย่างนี้น่ะ”
ขัตติยะดันร่างนุ่มนิ่มในอ้อมแขนออก แล้วยืดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เท้าสะเอวเอียงคอมองหญิงสาวที่นั่งมองเขาตาเขียว ก่อนส่ายหน้า นี่เขาคิดผิดหรือคิดถูกที่มาเลือกยายลิงทโมนอย่างพีรยามาแสดงเป็นแฟนเนี่ย
“ยังไงการกอดมันก็ถือได้ว่า เป็นการแสดงความรัก ต่อคนที่รักอีกวิธีหนึ่งละน่า”
“แต่สำหรับคนเป็นแฟนกันมันต้องจูบ...เคยไหม จูบน่ะจูบ แล้วก็ต้องจูบตรงนี้ด้วย” ชายหนุ่มชี้ไปที่ริมฝีปากของตัวเอง พร้อมกับทิ้งตัวลงไปนั่งจนชิดกับหญิงสาวอีกครั้ง
“ห๊า! จูบปากนายเนี่ยนะ..."