“ฉัน…”
“ผมรู้ว่าคุณคงตกใจกำลังสิ่งได้รับรู้จากผม แต่ผมสาบานว่าเรื่องที่ผมชอบคุณ เป็นเรื่องจริง”
“ฉะ…ฉัน ฉันขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวบอกแล้วก็เดินเลี่ยงออกมา แต่แขนถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้
“คุณจะไม่หนีผมไปไหนใช่ไหม ลลิน”
“ฉัน…ฉันไม่รู้ค่ะ”
“ถ้างั้นผมขอให้คุณอย่าไปจากที่นี่ได้ไหมครับ คุณแม่ผม ท่านรักคุณ ส่วนเรื่องของผม ถ้าคุณยังไม่พร้อมให้โอกาสผม ผมรอได้ นานแค่ไหนผมก็จะรอ” พูดจบอเนชาก็ยอมปล่อยมือจากแขนเล็ก
ด้านลลินลักษณ์ก็รีบเดินกลับห้องพักของตัวเอง หญิงสาวไปนั่งอยู่บนเตียงอย่างคนสับสน