“ยังจะอายอะไรอีก เธอก็เห็นของฉันหมดแล้ว แล้วไม่ได้เห็นแค่ครั้งเดียวด้วย แล้วไม่ได้แค่เห็นอย่างเดียว เธอยังทั้งจับทั้ง…”
“พอแล้วค่ะ”
“ไม่อยากฟังเหรอ” เขาถามใบหน้าเปื้อนยิ้ม แล้วไม่รู้เพราะอะไร เพียงแค่ได้เห็นแก้มแดงๆ ของคนตัวเล็ก ความเหนื่อยล้า ความกลัดกลุ้มที่มีก่อนหน้าก็มลายหายไปหมด
“เนยไม่ฟังได้หรือเปล่าคะ” คนหน้าหวานย้อนถาม มือที่กำลังยื่นไปจะปลดกระดุมเสื้อให้คนตัวโตก็เริ่มสั่น
“ก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไรนะ ทำไมจะฟังไม่ได้ อีกอย่าง ตรงนี้ก็มีแค่เธอกับฉัน”
“ก็…” นราวดีจะแย้ง แต่ก็พูดไม่ทันคนตัวโต
“ฟังบ่อยๆ ทำบ่อยๆ เดี๋ยวก็ชินไปเอง อีกอย่างฉันก็ชอบพูดด้วย เพราะเวลาฉันพูดเรื่องนั้นแล้ว แก้มของเธอจะแดง ฉันชอบมอง”
นราวดีย่นจมูกใส่ ก่อนจะยื่นมือสั่นๆ ของตัวเองไปปลดกระดุมเสื้อ