‘น้องชีท’ หนุ่มแว่นหน้ามนที่ดูภายนอกเป็นคนติ๋ม แต่ร่านพอตัวทำงานเป็นพนักงานสั่งของต้องเข้ามาส่งของให้ผู้รับรายหนึ่งซึ่งสั่งเก็บเงินปลายทาง นั่นจึงเป็นจุดเริ่มต้นที่ของการเสียตัว

ความสัมพันธ์ของเพื่อนที่ต่างฝ่ายต่างแอบรักมานาน แต่เพราะคำว่า 'เพื่อน' มันค้ำคอจึงต้องเก็บเป็นความลับ แล้วยังต้องแกล้งทำเป็นเพื่อนที่แสนดี จนเมื่อเธอเมาเรื่องทุกอย่างก็ได้เปลี่ยนไป เมื่อความสัมพันธ์ของทั้งสองกำลังจะเข้าที่ แต่แล้วแฟนเก่าของเขาเข้ามาทำให้เรื่องยุ่งยากขึ้น และสร้างเรื่องในทั้งสองอีกครั้ง ความสัมพันธ์ของทั้งสองจะเดินทางไปทิศทางไหน? จะจบลงอย่างไรกันแน่?

“นายอย่าโทษฉันนะ นายเองที่เป็นคนยั่วฉันเอง” ชายหนุ่มดึงเกลเข้ามาประกบริมฝีปากแล้วมอบจูบสุดร้อนแรงให้กับเจ้าตัวทันที เสื้อของเขาถูกร่างบางเป็นคนถอดให้ ส่วนเขาก็เป็นคนจัดการกับเสื้อผ้าของคนตรงหน้า ทุกอย่างดำเนินอย่างไม่รีบร้อนนัก ราวกับว่าค่ำคืนนี้ยังอีกยาวนาน “นายคืนนี้ทำให้เราลืมความเจ็บปวดจากผู้หญิงเลวๆ คนนั้นจะได้ไหม?” “ได้สิ ฉันจะทำให้คืนนี้ นายมีความสุขที่สุดรับรอง” สิ้นคำพูดซานมอบจูบให้เกลอีกครั้ง มันร้อนแรงกว่าเมื่อตะกี้นี้เสียอีก จนร่างบางเคลิ้มตามรสสัมผัสที่ได้รับ สองมือของร่างหนาเริ่มที่จะหยอกเย้ากับยอดอกอย่างเบามือ ปากของเขาไล่ลงมายังซอกคอระหง กลิ่นกายของเกลช่างยั่วยวนชายหนุ่มมากขึ้น เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีผู้ชายคนใดทำให้คลั่งไคล้ได้ขนาดนี้

“ปออยากทำงานค่ะ” “ฉันจะเลี้ยงดูเธอเอง ส่วนค่าบ้าน ฉันจะจ่ายให้ทั้งหมด เธอไม่ต้องห่วง ส่วนข้าวของ ถ้าอยากกลับไปเอาอะไรมาเพิ่ม ก็บอกโยธิน เดี๋ยวโยธินจะพาไป” ปณิตาตกใจกับคำบอกกล่าว ‘เลี้ยงดู’ หมายความว่าอย่างไรกัน หรือเขาจะเลี้ยงดูเธอเหมือนที่เพื่อนบางคนของเธอ มีเสี่ยเลี้ยง? “ปอขอบคุณนะคะที่คุณจะจ่ายค่าบ้านให้ปอ แต่ปอไม่ต้องการรับความช่วยเหลือจากคุณค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธเมื่อคิดว่าเขาจะเลี้ยงดูเธอในฐานะอะไร “ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว อย่าเรื่องมาก!” ภากรดุแล้วหันไปสนใจกับเครื่องดื่ม เขาดื่มราวกับน้ำเปล่า ด้านปณิตาก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม “ทำไมยังไม่ไปอาบน้ำนอน” “ก็ปออยากกลับไปอยู่บ้าน” “กลัวที่ต้องอยู่กับฉันหรือไง หรือหน้าตาฉันมันเหมือนพวกหื่นกาม เธอถึงอยากกลับไปอยู่บ้านนัก ทั้งที่เธอก็รู้ว่าที่บ้านมีอันตรายรออยู่” “อยู่กับคุณก็อันตรายเหมือนกัน” ปณิตาแย้งเบาๆ ก่อนจะรีบถอยหลังหนี เมื่อเขาเดินเข้ามาหา “ฉันอันตรายตรงไหน” “เอ่อ…” “ตอบมาสิว่าฉันอันตรายตรงไหน หรือเธอกลัวฉันจะบุกไปขืนใจเธอในห้อง” ภากรยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อพูดจบ สายตาของเขาก็มองใบหน้าของหญิงสาวนิ่ง

ซีรีส์ชุด พ่ายรักภรรยาสัญญาจ้าง ลำดับที่ 2 (ทุกเรื่องจบในเล่มค่ะ) ++++++++++++++ “ถ้าคุณลำบากใจกับข้อเสนอของผม ผมก็มีอีกข้อเสนอมาให้คุณลองพิจารณาดู ถ้าคุณสนใจ เราก็มาทำสัญญากันได้เลย” “ฉันขอถามได้ไหมว่าข้อเสนอที่สองของคุณคืออะไร” “เป็นนางบำเรอของผม” “คุณ!” “ผมว่าตำแหน่งนี้ก็น่าสนใจมากเลยนะ คุณไม่สนใจบ้างหรือไง” “น่าสนใจตรงไหนเหรอคะ” คริษฐาย้อนถามเสียงขุ่น “ก็น่าสนใจตรงที่ตำแหน่งนางบำเรอไม่ต้องอุ้มท้อง เพราะเราจะเน้นแค่สนุกกันอย่างเดียว” ไบรอันย้ำคำว่าสนุก และมุมปากก็ขยับยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้เห็นสีหน้าของเอกสาวเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

ซีรีส์ชุด พ่ายรักภรรยาสัญญาจ้าง ลำดับที่ 1 (ทุกเรื่องจบในเล่มค่ะ) ++++++++++++++ “คุณหมอ! นี่ดื่มมาด้วยเหรอคะ” พอเข้ามาใกล้ๆ หมอแล้วอรพินท์ถึงกับหน้าเบ้ เพราะกลิ่นเหล้าฉุนมากๆ ไม่รู้หมอดื่มหรืออาบมากันแน่ “ผมดื่มแค่นิดหน่อยครับ แต่ผมไม่ได้ขับรถกลับมาเองนะครับ” “พินเห็นแล้วค่ะ แต่คุณหมอเข้าบ้านก่อนนะคะ เปียกหมดแล้ว” คนพูดก็ช่วยพยุงและกางร่มบังฝน แต่ด้วยร่มที่ไม่ได้ใหญ่มากและฝนก็ตกหนักเลยทำให้เปียกทั้งคนมารับและหมอ “บรรยากาศดีมากเลยว่ามั้ย” “หมอว่าอะไรนะคะ” “เปล่าครับ” บุพกรปฏิเสธแต่ซ่อนรอยยิ้มไว้ ทว่าอีกคนไม่ทันเห็นเพราะหันมาดูของในมือ ด้านอรพินท์ก็คิดว่าตัวเองอาจหูฟาดไป เพราะตอนนี้มีทั้งฝนทั้งฟ้าร้อง เลยไม่ไม่ได้ถามเซ้าซี้ แล้วหันมาสนใจกับร่มในมือ “ว้าย! หมอทำอะไรคะ”

คนหนึ่งก็ดูรั่วๆ เพี้ยนๆ มาเจอคนดีๆ แต่กำลังจะเพี้ยนตามเธอในเร็ววัน เมื่อเจ้าสาวคนสวยนางนี้ก็ขอไปอยู่กับเขาแบบดื้อๆ +++++++++++++++++++ ปราบหาญจ้องหน้าคนบนเตียงแล้วพูดขึ้น “ผมว่าเราเลิกพูดอะไรไม่เข้าท่าดีกว่านะ” “แล้วพูดอะไรดีล่ะ ที่มันเข้าท่า” นรียาย้อนถามตาแป๋ว ด้านคนฟังก็ถึงกับถอนใจออกมาเบาๆ แล้วจ้องหน้าหญิงสาว “ตกลงว่าคุณจะไปเชียงใหม่กับผมจริงๆ ใช่ไหม” “ไปสิ ฉันอยากไป” “แล้วคุณจะไม่บอกกล่าวใครสักคนเลยหรือไง เช่นญาติพี่น้อง” เพราะเขากลัวจะโดนตำรวจแจ้งจับทีหลัง แล้วเขาก็ท่าจะบ้าเหมือนกันนั่นแหละ ที่จะพาหญิงสาวคนนี้ไปอยู่ด้วย พาไปอยู่ ทั้งที่ไม่รู้จักกัน “ฉันจำไม่ได้” นรียาตอบเสียงอ่อยๆ และไม่กล้าสบตาด้วย ปราบหาญถึงกับเครียด เขาจ้องหน้าหญิงสาวอย่างตัดสินใจ(อีกที) “ถ้าคุณจะไปกับผม คุณก็บอกชื่อมาก่อน ผมจะได้เรียกถูก” “จำไม่ได้” นรียาตอบกลับเสียงอ่อยๆ เช่นเดิม และก็ยังไม่กล้าสบตากับเขา เพราะกลัวโดนจับได้ว่ากำลังโกหก “เวรกรรม!” “แค่จำชื่อไม่ได้ถึงกับต้องเวรกรรมเลยเหรอคุณ” “ไม่เวรไม่กรรมก็ได้ แต่ผมจะตั้งชื่อให้ใหม่แล้วกัน” “ชื่ออะไรเหรอ” “ผมจะเรียกคุณว่าบุญทิ้งแล้วกัน” “ตั้งชื่อเหมือนฉันเป็นหมาโดนทิ้งเลยนะคุณ” เจ้าของเสียงทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจกับชื่อใหม่

“คุณหนูของพี่โตแล้วนะเจ้าค่ะ” “โตแล้วอย่างไรเล่าพี่ฮุ่ยเจียง” “คุณหนูก็สมควรออกเรือนได้แล้วอย่างไรเจ้าค่ะ แล้วคุณชายลู่ก็ดูสนใจคุณหนู คุณหนูชอบคุณชายลู่หรือไม่เจ้าคะ” “พี่ฮุ่ยเจียง ท่านห้ามถามข้าเช่นนี้อีก” “ทำไมหรือเจ้าคะ เอ๊ะ! หรือคุณหนูไม่มีใจให้คุณชายลู่” “ข้าน่ะหรือมีใจให้คุณชายลู่” “ก็...” “ก็อะไรพี่ฮุ่ยเจียง” “ก็ถ้าคุณหนูสึกเขินอาย เวลาเจอคุณชายไงเจ้าคะ อย่างที่พี่เคยเป็นสมัยสาวๆ เมื่อพี่เจอคนที่ชอบ ผิวหน้าของพี่จะร้อนราวกับมีใครเอาไฟมาอังที่หน้าเลยนะเจ้าค่ะ” “ขนาดนั้นเลยหรือพี่ฮุ่ยเจียง” “ใช่เจ้าค่ะ หรือคุณหนูไม่รู้สึกอะไรเลยเวลาเจอคุณชายลู่” “ข้าเฉยๆ” “เช่นนั้นคุณหนูคงมิได้มีใจให้คุณชายลู่” หมิงฮวานึกถึงคำพูดของพี่เลี้ยงสาว ที่มักจะชวนพูดคุยเรื่องรักใคร่ให้ฟังบ่อยๆ นับตั้งแต่นางอายุครบสิบแปดปี แต่พี่ฮุ่ยเจียงโชคร้ายไม่ได้สมหวังกับชายที่รัก เมื่อชายที่รักถูกฆ่าตาย ‘ถ้าเช่นนั้น อาการที่ข้าเป็นก็หมายความว่าข้ามีใจให้...’ “หมิงฮวา!”

“ผมมีข้อแม้” พิชญาภัคเงยหน้ามองคนพูดทันที “ข้อแม้อะไรเหรอคะ” “คุณต้องอยู่เป็นผู้หญิงของผมจนกว่าผมจะไม่ต้องการ” “นานกว่าหนึ่งเดือนเหรอคะ” “ใช่” “แล้ว...” “อย่าถามเรื่องเวลาตอนนี้เลยทูนหัว ผมยังบอกไม่ได้ แล้วบ้างทีผมอาจต้องการคุณตลอดไป หรือไม่ ผมก็อาจจะไม่ต้องการคุณเร็วกว่าหนึ่งเดือน” พิชญาภัคเบือนหน้าไปทางอื่นพร้อมขยับเปลือกตาไปมาสองสามครั้ง ที่เธอก็รู้สึกแปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องไปรู้สึกกับคำพูดของเขาด้วย “ตกลงค่ะ พีชจะอยู่กับคุณไปจนกว่าคุณ...จะเบื่อพีช” “งั้นข้อตกลงใหม่ของเราก็เริ่มขึ้นแล้ว นับตั้งแต่วินาทีนี่”

“ขอโทษนะคะ พอดีวันนี้รถติดมาก กานเลยมาช้า” มลสิกานต์บอกเจ้าของห้องพักสุดหรูด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ เพราะสภาพของเขาในตอนนี้มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวปกปิดร่างกาย และดูเหมือนผ้าผืนนั้นจะหลุดได้ทุกวินาที “ไม่เป็นไร แต่อาบน้ำก่อนไหม” “ก็...ดีค่ะ” “งั้นผมให้เวลาสิบนาที พอไหม” “พอค่ะ” พัสกรยิ้มเล็กน้อย แล้วยื่นมือไปคว้าร่างเล็กเข้ามาใกล้ๆ จากนั้นเขาก็โน้มหน้าลงไปหอมแก้มนุ่ม “คิดถึงจัง” เขาบอกเบาๆ แล้วมองสบตากับหญิงสาว สายตาเหมือนจะไม่ยอมปล่อยหญิงสาวไปอาบน้ำอย่างที่บอกไปก่อนหน้า

“คุณยิ้มแบบนี้หมายความว่าไง” “อดอยากผู้ชายมากหรือไงถึงต้องไปสนิทสนิมกับสามีคนอื่น” “คุณดิน!!” “ไม่เอาน่า อย่าทำหน้าโกรธกันขนาดนั้น” “ออกไป!” เกวลินตวาดไล่ด้วยใบหน้าแดงจัด เธอยอมรับว่าโกรธผู้ชายคนนี้สุดๆ “ผมไม่ไปทั้งนั้น จนกว่าจะได้รื้อฟื้นความหลังกับคุณ ไม่รู้ว่าคุณลืมลีลารักของผมไปหมดหรือยัง เราห่างกันไปนานแค่ไหนนะ หนึ่งปีกับอีกสามหรือสี่เดือนนะที่รัก” “หยุดความคิดบ้าๆ ของคุณเดี๋ยวนี้ เพราะฉันไม่ใช่ที่รักของคุณนับตั้งแต่วันที่ฉันบอกเลิกคุณไปแล้ว” “แต่สำหรับผม คุณยังเป็นที่รักของผมเสมอ แล้วก็ต้องเป็นตลอดไป” อิทธิพันธ์พูดจบก็คว้าร่างเล็กเอาไว้ “กะ...อื้อ!”

“แฟนคุณไปไหน” “ผมยังไม่มีแฟน” “แต่ผู้หญิงคนนั้นประกาศต่อหน้าฉันว่าเป็นแฟนคุณ” “ผมก็ประกาศต่อหน้าคุณไปเหมือนกันว่าโสภิตาไม่ใช่แฟนผม” “แต่เธอ...” “ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น แล้วคุณก็รู้เอาไว้ด้วยว่าผมยังโสด ส่วนใครจะมาอ้างเป็นแฟนผม คุณก็อย่าไปใส่ใจ” “ถ้าคุณไม่มีใจให้เธอ เธอคงไม่กล้าประกาศตัว” “ผมไม่เคยมีใจให้โสภิตา แต่ถ้าเป็นคุณ ผมคิดว่าผมจะลองพิจารณาดู เพราะคุณนี่ก็...” ธรัฐหยุดพูดไว้แค่นั้น แล้วก็มองสำรวจว่าที่เจ้าสาว ที่บิดาหาใส่พานมาเสิร์ฟให้ถึงบ้าน “คนบ้า! ฉันไม่สินค้านะ อย่ามามองฉันแบบนี้” “ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่สินค้า” “งั้นก็เลิกมองฉันสิ” “เลิกไม่ได้ เพราะคุณจะมาเป็นแม่พันธุ์ให้ผม ผมก็ต้องเลือกบ้าง ไม่ใช่คลำดูว่ามีแค่ตรงนั้น แล้วก็จับทำพันธุ์ได้เลย” “ไอ้คนลามก!” ฐิตาภาหน้าแดงระเรื่อ ทั้งโกรธทั้งอายกำลังคำพูดของเขา

“พร้อมยัง” นพกรเอ่ยถามขณะเดินเข้ามาในส่วนของห้องน้ำ “พร้อมค่ะ” “ดี” ชมจบแล้วก็จัดการถอดเสื้อผ้าหน้าตาเฉย ทั้งที่ตอนนี้มีแม่บ้านอยู่ด้วย ทำเอากัญญาพัชรตกใจตาโต ไม่รู้จะเอาไงกับสถานการณ์ตอนนี้ แล้วถ้าเขาถอดเสื้อหมดแล้ว ต่อไปก็คงกางเกง แล้วก็กางเกงตัวน้อย กัญญาพัชรรีบหันหน้าเข้ากับผนังทันที เพราะไม่อยากเห็นอะไรที่ทำให้ชวนขนลุก ทำเอานพกรที่ก็สังเกตท่าทีของแม่บ้านผ่านกระจกยิ้มชอบใจ แต่เขาก็ยังเดินหน้าถอดเสื้อผ้าต่อไป และจงใจเหวี่ยงเสื้อผ้าพวกนั้นลงกับพื้น ก่อนจะเดินตัวเปล่าไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบสะโพก แล้วไปที่อ่างน้ำ ที่มองเห็นทิวทัศน์ด้านนอก “มานวดตัวได้แล้ว” เขาบอกขณะที่ก้าวลงไปในอ่างน้ำ แล้วก็จัดท่านั่งพิงให้สบาย แล้วรอให้แม่บ้านมานวดให้ ทางด้านหมดนวดจำเป็นอย่างกัญญาพัชรก็ใจเต้นตึกๆ จนแทบทะลุออกมานอกอก และตอนนี้เธอก็คิดจนวุ่นวายไปหมดแล้วว่า ตกลงเจ้านายของเธออยู่ในอ่างน้ำในสภาพไม่มีอะไรเลย หรือกำลังยืนเปลือยอยู่ข้างอ่างน้ำกันแน่ และเพราะแบบนี้ ทำให้เธอไม่กล้าหันหน้าออกจากผนัง “หันมาเถอะ ไม่ได้โป๊”

“หว้า!” พัณณิตาสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกเรียก “เป็นอะไรหรือเปล่า เห็นลุกมาแต่เช้ามืดหลายวันแล้ว” “เอ่อ...หว้า หว้ารู้สึกไม่ค่อยสบายค่ะ เลยตื่นมาเข้าห้องน้ำแต่เช้าค่ะ หว้าขอโทษนะคะที่ทำให้คุณพลอยตื่นตามไปด้วย” “จะขอโทษทำไม แล้วนี่เป็นอะไร” ปากก็ถามไป มือก็จับหน้าจับตา อังหน้าผากคนตัวเล็กไปด้วย ที่จริงเขาก็สังเกตมาหลายวันแล้ว เห็นเจ้าตัวชอบลุกมาเข้าห้องแต่เช้ามืด มาวันนี้เลยตื่นมาดู “หว้า...หว้ารู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยค่ะ” “อย่าปิดบัง แล้วก็ไปเอาของที่ซื้อมาหลายวันก่อน เอามาตรวจด้วย” พัณณิตาถึงเงยหน้ามองคนพูดตาโต “คุณเห็นเหรอคะ” ถามเสียงแผ่วๆ เพราะตอนนี้เธอกำลังกลัวจนมือไม้เย็น “เห็น แต่ไม่อยากถามอะไร เห็นดูเป็นความลับเหลือเกิน เลยไม่อยากไม่ไปเซ้าซี้และอยากให้หว้าบอกด้วยตัวเอง แต่เธอน่ะดื้อ! ไม่ยอมบอก” (***คุณศรัณย์ เป็นเพื่อนคุณนพกรจากเรื่อง แผนร้ายซ่อนเสน่หา***)

“วรรษชล! ฉันถามว่าเธอไปทำอะไร ทำไมไอ้กสินถึงได้แอบเข้ามามองเธอ” เสียงห้วนดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อภรรยาไม่ยอมตอบอะไร “ชล...ชลไม่ได้ทำอะไรนะคะ” วรรษชลที่เพิ่งตื่นจากภวังค์ตอบกลับเสียงติดขัด “ไม่ทำ แล้วไอ้กสินมันเข้ามาแอบมองเธอทำไม” “ชลไม่รู้จริงๆ ค่ะ ว่าคนงานคนนั้นเข้ามาทำไม” “เธอแน่ใจว่าไม่รู้” คนพูดหรี่ตามองอย่างจับผิด และเขาก็เกลียดนัก พวกเลี้ยงไม่เชื่อง! “ชลแน่…” “หรือที่ฉันปรนเปรอให้เธอทุกคืน มันยังไม่พอ เธอถึงต้องออกไปอ่อยผู้ชายคนอื่น!” เสียงของนายหัวหนุ่มพูดแทรกขึ้นมา ทำเอาวรรษชลตกใจกับคำครหา “นายหัว!”

“ไอ้ลามก! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” “ดาร์ลิ่ง ที่ดิ้นนี่ชอบหรือครับ งั้นผมขอทำมากกว่านี้ได้ไหม ผมเริ่มทนไม่ไหวแล้วล่ะ” คนหน้าด้านเอ่ยเสียงนุ่ม แววตาฉายชัดว่าต้องการจนอีกคนหน้าร้อนผ่าว เริ่มดิ้นเบี่ยงตัวหลบอย่างสุดฤทธิ์ ทว่าคนหน้าด้านก็ดันร่างกำยำบดเบียดเข้าหาร่างเล็กให้มากขึ้น “ไอ้บ้า! เอามือออกไป เดี๋ยวนี้!” พัทตราตวาดใส่ด้วยความอับอาย เมื่อเจ้าของฝ่ามือร้อนฉ่าเริ่มรุกเร้ามากยิ่งขึ้น เกิดมายังไม่เคยเจอใครลามก หน้าด้านเท่าอีตาฝรั่งนี่สักคน นึกโทษตัวเองเสียจริงที่เดินออกมาอยู่ที่นี่ “ไม่ได้หรอกดาร์ลิ่ง คุณรู้ไหม ตัวผมมันร้อนจนแน่นเปรี๊ยะ แล้วนะ” เสียงแหบพร่ากระซิบที่ซอกคอหอมกรุ่น ก่อนฉกวูบมาที่เรียวปากนุ่มนิ่ม “อื้อ” พัทตราครางท้วงอยู่ในลำคอ ก่อนเอนตัวเพื่อหลบริมฝีปากของเขา ทว่ามันกลับเป็นการเปิดโอกาสให้เขาได้สัมผัสกับทรวงอกอวบอิ่มของเธอได้เต็มที่ เมื่อร่างเธอถูกหมุนให้หันมาเผชิญหน้าแถมเธอยังแอ่นตัวให้ริมฝีปากเขาได้ครอบครองยอดอก

เธอ..เปรียบเสมือนสินค้าข้างถนน ที่ใครๆ ต่างนำเธอออกมาเร่ขายเพื่อแลกเงิน เขา..เปรียบเสมือนเทพบุตรแสนดีที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเธอให้พ้นขุมนรก แต่เธอกลับไม่รู้ว่า ‘เขา’ อาจจะเป็นยิ่งกว่าขุมนรกที่เธอกำลังปีนป่ายออกมา

(ซีรีส์ชุดยาใจคนเถื่อน) 1.บัญชารักเทพบุตรเถื่อน (วิลเลียม-แพรนภัส) 2.แดนรักมาเฟียเถื่อน (เอเรส-ปัญญาวีร์) 3.บ่วงรักบอดี้การ์ดเถื่อน (ไรอัน-มัลลิกา) ++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “กรี๊ด! จะทำอะไรน่ะ” มัลลิการ้องเสียงหลง เมื่อร่างกายเบียดเข้ากับเรือนกายแข็งแกร่งจนสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ตื่นตัว เพราะเธอไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสาถึงจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร คุณหนูตระกูลลี่พยายามเรียกพละกำลังของตนกลับมาแล้วผลักไสร่างใหญ่ออก แต่ก็ไร้ผล เพราะเขาไม่ขยับเขยื้อนห่างแม้แต่เซ็นต์เดียว “แล้วผู้หญิงปากเสียๆ แบบคุณ คิดว่าผมจะทำอะไรดีล่ะ” ไรอันกระซิบเสียงพร่าทั้งที่เขาตั้งใจให้มันดุดัน ตาคมมีเสน่ห์จดจ้องนัยน์ตาหวานสั่นระริกราวลูกกวางตัวน้อยๆ กำลังรนรานหาทางหนีนายพรานจอมโหด “เอาหน้าทุเรศๆ ของนายออกไปให้ห่างฉันนะ ไม่งั้นนายไม่ได้ตายดีแน่ นายรู้ไหม ว่าฉันเป็นลูกใคร ถ้าไม่อยากตาย ก็ปล่อยฉันซะดีๆ” คุณหนูตระกูลลี่พยายามข่มความหวาดกลัวและข่มหัวใจที่เต้นรัวแรงแล้วเค้นเสียงข่มขู่กลับไป ด้วยหวังจะให้ตัวเธอรอดพ้นจากสถานการณ์ชวนให้ใจสั่นเสียที แต่กลับไปกระตุ้นให้อีกคนรู้สึกถึงชัยชนะว่ามันอยู่ใกล้แค่เอื้อม ไรอันกระตุกยิ้มเหี้ยมข่มขวัญหญิงสาวอีกครั้ง “ไม่ได้ยินที่ฉันบอกหรือไง” คนอวดเก่งแต่เอาแม่มาขู่ร้องถามเสียงสูง แต่น้ำเสียงกลับสั่นๆ เพราะข่มความหวาดกลัวไม่ได้ หนำซ้ำท่าทีของอีกฝ่ายก็ดูเงียบพิลึกจนเธอชักไม่ไว้ใจสถานการณ์ในตอนนี้เอาเสียเลย “คุณนี่...นอกจากจะมารยาทแย่แล้ว ยังไม่รู้ตัวอีกหรือไงว่าตัวเองเป็นลูกใคร แต่ผมจะบอกให้คุณรู้เอาไว้ว่าอย่าเอาคนในครอบครัวมาขู่ผม” ไรอันยอกย้อนด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้เช่นเดิม จงใจให้ริมฝีปากใกล้กับกลีบปากสวย “จะ...จะทำอะไรฉัน” มัลลิกาถามเสียงตะกุกตะกัก ก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อป้องกันการถูกรุกล้ำและไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไปเหมือนกัน เดี๋ยวก็หน้าร้อนผ่าว เดี๋ยวก็ใจเต้นโครมครามสลับกันอยู่ได้ ทั้งที่ผู้ชายแปลกหน้าคนนี้หน้าตาก็ธรรมดา หล่อสู้แฟนหนุ่มของเธอก็ไม่ได้ แล้วทำไมใจเธอถึงได้พากันเต้นกระหน่ำแบบนี้เล่า! “ทำเสียงให้มั่นคงหน่อย คนสวย” เสียงทุ้มดังชิดผิวแก้มนุ่มราวผิวเด็กจนอดใจไม่ไหวเผลอทาบปากสัมผัสแก้มนุ่มก่อนตัดใจถอยห่าง แต่สองมือยังไม่คิดจะละห่างจากเรือนร่างของหญิงสาว “อย่าทำอะไรฉันนะ ไม่งั้นฉันจะฟ้องคุณแม่ แล้วก็ฟ้องพี่ชายฉันด้วย คราวนี้นายไม่ได้ตายดีแน่ ไอ้คนปากเสีย” คุณหนูคนสวยเค้นเสียงขู่ด้วยอาการปากสั่นระริก “ไม่ทำหรอก เพราะผมจูบคุณไม่ลง” ไรอันโต้กลับชิดริมฝีปากคู่สวย ปากบอกไม่อยากจูบ แต่ตอนนี้ใจทั้งหมดของเขากำลังอยากลิ้มลองริมฝีปากคู่นี้สักครั้ง เมื่อปากกับใจสวนทางกันและเขาก็ขอทำตามใจมากกว่า ไรอันจึงกดปากร้อนทาบบนปากนุ่ม ดูดเม้มกลีบปากบางที่เม้มสนิทเพียงเสี้ยวนาทีแล้วถอยห่าง มัลลิกาเบิกตาโต ร่างกายทุกส่วนเกร็งไปหมด กลีบปากสวยที่เม้มสนิทในคราแรกก็เผยอเชิญชวนโดยไม่รู้ตัว ไรอันจึงทาบริมฝีปากบดเคล้าลงอีกครั้ง กดคลึงริมฝีปากล่างจนพอใจในรสชาติที่หวานละมุนไม่เหมือนใคร เขาก็หันมาทำเช่นเดียวกันกับริมฝีปากบน จัดการแทะเล็มอ้อยอิ่ง “อืม...” อดีตนายตำรวจหนุ่มพึมพำพอใจและคิดไม่ถึงเลยว่าปากเสียๆ เช่นเธอจะหวานล้ำและเดียงสาได้มากขนาดนี้ หรือแม่คุณจะเสแสร้ง แต่ช่างเถอะ เธอจะเสแสร้งหรือไม่ เขาก็ไม่สนใจเพราะเขาชื่นชอบความหวานของหญิงสาวเสียแล้ว “อื้อ” เสียงเล็กครางท้วงแล้วเงียบหายไป สองมือเล็กที่ถูกปล่อยได้ครู่ใหญ่แล้ว เจ้าตัวใช้มันยึดเอวสอบ บางเวลาก็กดจิกและขย้ำเสื้อผ้าของอีกฝ่ายพร้อมเสียงครางฮึ่มฮั่มเล็ดลอดออกมา ไรอันเผยยิ้มอย่างครึ้มอกครึ้มใจกับน้ำเสียงไพเราะเพราะพริ้งนั้น พร้อมมอบจุมพิตเร่าร้อนสลับหยอกเย้าเข้าไปสั่นกระเส่าหัวใจเจ้าของริมฝีปากคู่สวย

“คุณเป็นบ้าอะไร ถึงมาทำร้ายฉัน” คนถามน้ำตาคลอเพราะความเจ็บ “ก็แล้วคุณกับแม่บุญธรรมของคุณกำลังคิดจะทำอะไรกันล่ะ หรือคิดว่าสิ่งกำลังทำจะไม่มีใครรู้” พารันเอ่ยถามเสียงห้าวห้วน นึกอยากบีบคอสวยๆ นี่นัก ที่บังอาจเข้าทางพ่อของเขา เพื่อทำลายความรักระหว่างเขาและภีรมาส แต่อย่าฝันว่าจะทำสำเร็จ! “ฉันไม่ได้คิดทำอะไรทั้งนั้น” “ยังปากจะแข็งอีกเหรอ” “ก็ฉันไม่ได้คิดจะทำอะไรอย่างที่คุณกล่าวหาจริงๆ” “ต้องให้ผมพูดใช่ไหมว่าคุณคิดจะทำอะไร” “ก็พูดมาสิค่ะ เพราะฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณคิดว่าฉันกับคุณท่านจะทำอะไร” เสียงหวานยอกย้อน หน้าก็เบ้ เพราะความเจ็บ “แม่บุญธรรมของคุณคิดจะจับผมไง ถึงได้นัดให้ผมมาดูตัวคุณ แต่คุณรีบไปบอกแม่บุญธรรมของคุณซะว่าให้เลิกคิดแผนชั่วๆ ได้แล้ว เพราะแม่บุญธรรมของคุณไม่มีวันจับผมได้สำเร็จ” เสียงห้าวห้วนพูดช้าชัด ย้ำทีละคำ ขณะที่คนฟังก็ตาเบิกกว้าง ตกใจกับข้อกล่าวหา “พอรู้ทันก็อึ้งไปเลยหรือไง!” พารันกระตุกยิ้มหยัน “ฉันกับคุณท่านไม่เคยมีความคิดแบบนั้น” เสียงหวานแย้ง พลางจ้องหน้าคนรักของเพื่อนสนิทอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าคนแบบเขาจะคิดอะไรแบบนี้ได้ “ไม่เคยน้อยไปสิ” “ฉันไม่เคยคิดจะจับคุณ” หญิงสาวย้ำให้เขาฟังชัดๆ ทีละคำ พารันยิ้มหยัน ก่อนขยับถอยห่างร่างเล็กแล้วมองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า “คุณก็ดูสวยดี แต่คงไม่มีปัญญาหาแฟนใช่ไหม ถึงได้ขอให้แม่บุญธรรมหาให้ แล้วแม่บุญธรรมของคุณคงแกล้งโง่แน่ๆ ถึงไม่รู้ว่าผมมีคนรักอยู่แล้ว” “คุณพารัน! คุณหยุดดูหมิ่นคุณท่านเดี๋ยวนี้” พารันไม่สนใจน้ำเสียงโกรธเคืองของหญิงสาว ปากหยักร้ายขยับยิ้มหยันแล้วพูดต่อ "แล้วผมจะบอกให้รู้ไว้ว่าผมกับกี้ เราก็รักกันมาก แล้วไม่ว่าคุณ แม่บุญธรรมของคุณ หรือใครหน้าไหนก็ไม่มีวันทำลายความรักของเราได้ จำเอาไว้!” พารันปล่อยมือจากแขนเล็กแล้วหันหลังจะเดินออกมาในขณะที่อีกคนกำลังอึ้งระคนตกใจ ที่เขาคิดได้เป็นตุเป็นตะ ก่อนจะช็อกอีกรอบเพราะน้ำเสียงห้วนๆ ที่หันกลับมาตอกย้ำให้เธอหน้าชา “สวยๆ อย่างคุณ ต่อให้แก้ผ้ายั่วถึงเตียง ผมก็ไม่สน!”

“ถ้าฉันรับข้อเสนอของคุณ แล้วคุณจะให้ฉันอยู่กับคุณไปถึงเมื่อไหร่คะ” “จนกว่าจะเบื่อ” พิรุณนภาฟังแล้วคำตอบแล้วก็สะอึกเบาๆ ในใจ ก่อนจะถามเขากลับไป “คุณจะไม่กำหนดหน่อยเหรอคะ” “ทำไมล่ะ” “ฉัน...ฉันไม่อยากทำงานแบบนี้นานๆ ค่ะ” “ทำไม? กลัวแฟนรู้หรือไง” “เปล่าค่ะ แต่ก็อย่างที่ฉันบอกไปก่อนหน้าว่าฉันไม่อยากทำงานแบบนี้นาน ฉันก็เลยอยากให้คุณกำหนดมาเลยว่าฉันต้องอยู่ทำหน้าที่นานแค่ไหน” “หนึ่งปี แล้วระหว่างหนึ่งปีคุณอย่าปล่อยท้องเด็ดขาด ผมยังไม่อยากมีครอบครัว” ธีรินทร์ย้ำเสียงหนักแน่น

“แกมันไอ้โจรสารเลว ชั่วช้า ต่ำทรามที่สุด ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน” เจ้าของเรือนร่างร้อนผ่าวจากการถูกปลายนิ้วร้ายกาจทำจาบจ้วงกับกลางร่างเค้นเสียงโต้กลับ ยกมือสองมืออ่อนแรงของตนผลักไสร่างใหญ่ออกไปให้ไกลตัว ทว่าเขาไม่ขยับห่างแม้แต่เซ็นต์เดียว “ปล่อยงั้นเหรอ ฉันบอกเธอหรือไงว่าฉันจะปล่อยเธอ...ปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงย้อนถามเสียงทุ้มลึก เขาเงยหน้าออกจากเนินอกอวบอิ่มแล้วจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวย พลางยิ้มหยันทั้งจากแววตาและริมฝีปากหยักมีเสน่ห์ของตน ปิ่นมุกรับรู้เพียงแต่ว่าเธอโกรธเขามาก...มากจนตัวสั่น ทว่าเธอทำอะไรผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย เมื่อสองมือของเธอถูกรวบด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว อีกข้างของเขาเลื่อนมาเชยคางมนของเธออยู่อย่างบังคับให้เธอแหงนหน้าสบตากับเขา “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ฉันไม่เคยทำอะไรให้พวกโจรชั่วอย่างแกเสียหน่อย” ปิ่นมุกยกเอาความบริสุทธิ์ของตนมากล่าวอ้างเพราะเธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าไปทำอะไรให้กลุ่มคนเหล่านี้โกรธแค้นตอนไหน พร้อมทั้งสะบัดหน้าหนีฝ่ามือใหญ่ ทว่าเขากลับใช้มือยึดและบีบแน่นไม่ให้เธอหนีไปไหนได้ ถังเฟ่ยหลงเกิดความรู้สึกโมโหผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้มากขึ้นที่บังอาจตะโกนใส่หน้าเขาว่าตัวเองบริสุทธิ์ ทั้งที่ความจริงคนในครอบครัว อิทธิเชษฐ์เลวทรามยิ่งกว่าเขาเสียอีก! “ฉะ...ฉัน ปละ...โอ๊ย! …” คำสั่งห้ามกลายเป็นครวญครางด้วยความเจ็บปวดแทน เมื่อถังเฟ่ยหลงละมือจากการเหนี่ยวรั้งสองมือเล็กเป็นกดฝ่ามือเคล้นคลึงทรวงอกคู่งามอย่างลงโทษ “เจ็บเหรอ งั้นก็พูดมาว่าฉันมีสิทธิ์แตะต้องผู้หญิงสกปรกอย่างเธอหรือเปล่า” ถังเฟ่ยหลงเค้นเสียงถาม ใบหน้าเครียดขึงอย่างน่ากลัว ปิ่นมุกพยายามปัดมือใหญ่ออกจากทรวงอกแต่เขาไม่ยอมปล่อย “ไม่ๆๆ พวกแกไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้ ฉันไม่เคยทำอะไรให้เลยนะ ปล่อย...ปล่อยฉัน” น้ำตาของคนอ่อนแอไหลพราก ร่างกายรูดลงไปกับผนังทันทีเมื่อถังเฟ่ยหลงปล่อยมือ เขาก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว เพื่อ เฝ้ามองหญิงสาวที่กำลังนั่งร้องไห้อย่างน่าเวทนา แต่สำหรับคนอย่างถังเฟ่ยหลงไม่คิดสงสารใคร!

เพราะไม่อยากเสียพรหมจรรย์ให้กับอาตี๋ตัวกลม เธอจึงต้องหาหนุ่มหล่อ (น่าลาก) มาพรากพรหมจรรย์ งานเลยเข้า 'เขา' อย่างจัง เมื่อถูกขอร้องแกมบังคับให้มาพรากพรหมจรรย์

ตราบาปที่เขายัดเยียดให้ในอดีต กลายเป็นความขมขื่นฝังแน่นในจิตใจ หากเลี่ยงได้ เธอขอไม่พบเจอหน้าคนเลวอย่างเขาอีก หากแต่เหมือนฟ้าดิ้นกลั้นแกล้งให้เธอต้องหวนกลับมาพบเขาอีกครั้ง ซ้ำยังตกเป็นทั้งทาสรักทาสสวาทของเขาอย่างไม่มีทางเลี่ยง +++++++++++++++++++++++++++++++ “อุ๊ย! ภรรยาคุณภูมิ เอมี่ขอโทษนะคะ พอดีเอมี่ไม่เห็นจริงๆ ค่ะ” เอมี่แสร้งทำเป็นตกอกตกใจ ก่อนจะลากมือลูบไล้แผงอกกำยำ แล้วแนบริมฝีปากลงบนปากหนา ทั้งสองแลกจูบกันอย่างดูดดื่มโดยไม่แคร์สายตาของใครอีกคน “คุณภูมิขา พอก่อนนะคะ อย่าลืมว่าภรรยาของคุณยังอยู่ยืนอยู่ตรงนี้นะ เกรงใจเธอหน่อยสิค่ะ” พูดจบก็เอมี่ก็แสร้งดันใบหน้าหล่อเหลออกห่าง “จะยืนดูผัวเองกอดจูบกับคนอื่นอีกนานไหม” ภูวเดชหันมาถามภรรยาสาวด้วยสุ้มเสียงไม่พอใจ

“ปล่อยฉันไปเถอะ อย่าทำอะไรฉันเลย” หญิงสาวขอร้องตัวสั่นงันงก “ตัวเธอหอมดีจริงๆ ปางสิริน” คนที่ร้างราเรื่องบนเตียงมานานเพ้อออกมาด้วยเสียงแหบพร่า ขยับเบียดร่างกายชิดกับร่างหอมกรุ่น “อย่าทำอะไรฉันเลย” “ฉันไม่ทำก็ได้ แต่เธอจะโดนลูกน้องของฉันทำแทน” ปากหยักร้ายกระตุกยิ้ม เมื่อเห็นหน้าสวยๆ ซีดเผือด “ว่าไง โดนฉันเอาคนเดียว หรือจะโดนลูกน้องฉันเรียงคิว” ทางเลือกไม่มีเลยสำหรับปางสิริน เธอก้มหน้า น้ำตาคลอเบ้า ใจสั่นระรัวอย่างหวาดกลัว และอยากรู้ว่าผู้ชายคนนี้จับเธอมาทำแบบนี้เพื่ออะไร เธอทำอะไรผิด? “ว่าไง” “ฉัน...ฉันทำผิดอะไร” “เธอไม่มีสิทธิ์ถาม ปางสิริน เลือกมาว่าจะโดนฉันเอา หรือโดนลูกน้องฉันเอา” “ฉัน...” น้ำตาของปางสิรินร่วงหล่นราวกับสายฝน “ฉัน...ฉันเลือกแก” บอกออกไปด้วยเสียงสั่นเครือ “พูดอีกที” “ฉันเลือกคุณ” อึดใจต่อมาร่างของเธอก็ถูกพามายังเตียง คนเลวจับให้เธอนั่งลงบนเตียง แล้วเขาก็เดินมาหยุดตรงหน้า ปางสิรินก้มหน้านิ่ง น้ำตาคลอเบ้า “ถอดเสื้อผ้า” “ฉัน...ฉันไม่ได้ใส่อะไร” “หมายถึงเสื้อผ้าผม” “ก็ถอดเองสิ” เพราะเธอตอนนี้ใช้มือปิดร่างกายเอาไว้อยู่ แม้จะปิดได้ไม่มากก็เถอะ แต่ก็ดีกว่าเปิดโล่งให้คนชั่วเห็นทุกสัดส่วน เธอเหลียวมองไปที่ประตูอย่างมีความหวังว่าจะหนีออกไปก่อนจะถูกย่ำยี “ถ้าเธอก้าวพ้นห้องนี้ไป คงไม่ต้องบอกนะว่าจะโดนอะไร” เสียงพร่าข่มขู่ แล้วเริ่มปลดเสื้อผ้าของตัวเองออก ไม่นานเสื้อเชิ้ตก็ถูกโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี มือใหญ่เลื่อนมาปลดกระดุมกางเกงยีนแล้วตามด้วยซิป เสียงรูดซิปนั่นทำให้หัวใจของคนบางคนเต้นกระหน่ำ