พิทย์และไอศิกาตกลงแต่งงานด้วยเงื่อนไขว่าจะหย่ากันหลัง 6 เดือน แต่ในระหว่างการใช้ชีวิตคู่ปลอมๆของพวกเขากลับเกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย ที่สำคัญ..ความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นกับหัวใจของทั้งสองนั้นไม่ใช่สิ่งที่จะมองข้ามไปได้เลย แล้วไอศิกาจะทำอย่างไรเมื่อพิทย์คือคุณสามีที่เธอเคยตั้งใจไว้ว่าจะไม่มีวันรัก!

เธอกับครอบครัวต้องหลบหนีพวกคนชั่ว เพียงเพราะยาเพิ่มสมรรถภาพร่างกายที่คิดค้นขึ้น ทำให้เธอต้องพลัดพรากจากครอบครัว ก่อนหนีเธอยังถูกยาปลุกเซ็กส์อีก เวรเอ้ย!

นางทะลุมิติเข้ามาในโลกแห่งนี้ เข้าร่างหญิงร้ายแห่งแคว้นต้าโจว ที่เป็นชายาเวยอ๋อง นางจะโดนสามีของนางกำจัด หนิงเยียนจำเป็นต้องสวมบทเป็นคนดี เพื่อไม่ให้สามีสังหารนาง

บิดามันเถอะ ! บุรุษผู้นี้ปากร้ายยิ่งกว่าเสือเช่นนี้ ฝูเหยารังเกียจหยางเย่ว์เข้าไส้ตั้งแต่แรกพบ แล้วไยบิดานางต้องบังคับให้แต่งกับบุรุษพรรค์นี้ด้วย ดังนั้น นางจึงต้องร้ายให้สุด ๆ เพื่อให้เขาหย่า !! เรื่องราวจะสนุกแค่ไหน ไปติดตามกันค่ะ

เธอกับครอบครัวต้องหลบหนีพวกคนชั่ว เพียงเพราะยาเพิ่มสมรรถภาพร่างกายที่คิดค้นขึ้น ทำให้เธอต้องพลัดพรากจากครอบครัว ก่อนหนีเธอยังถูกยาปลุกเซ็กส์อีก เวรเอ้ย!

เธอ... หนีเขาเพราะละอายในความผิดที่เคยทรยศในความรัก เขา... ไม่ตามหาเพราะเขารู้ดีว่าสักวันเธอจะกลับมาเอง

เธอ... คือภาระที่ดึงถ่วงชีวิตเขาเอาไว้ เขา... ยอมทุกอย่างเพื่อชดใช้ความผิด แต่ไม่เคยเต็มใจ

เธอ... มาพบเขาเพื่อชำระบัญชีหนี้ที่ไม่ได้เป็นคนก่อ เขา... ผู้ผลักไสเธอให้ไกลตัวเพียงเพราะเธอไม่ใช่คนที่เขาต้องการ

เมื่อมนุษย์ผัวอาละวาดเที่ยวประกาศความเป็นเจ้าของแล้วมนุษย์เมียจำยอมจะห้ามใจไม่ให้หวั่นไหวได้ยังไงกัน!

ข้าโหยหาอิสระเสรี...ท่านจึงเป็นอิสระเสรีของข้า แต่เพราะท่านไม่ปรารถนาในตัวข้า ข้าจึงยินดีใช้ชีวิตอันไร้ค่าของข้าอยู่ร่วมกับท่านอย่างต่ำต้อย เพื่อชดใช้ความผิดที่คนสกุลของข้ากระทำไว้ ด้วยการตายจากไปด้วยน้ำมือของคนชั่ว...

ไม่รู้เพราะพรหมลิขิตหรืออะไรกันแน่ทำให้เธอต้องตกเป็นเมียของเขาอย่างไม่ตั้งใจ จะเพราะอะไรก็ช่าง แต่เขาเป็นผู้ชายที่ยิ่งอยู่ด้วยแล้วยิ่งน่ารัก จะอะไรก็ช่างที่ทำให้เขาได้เธอมาเคียงข้าง แต่เขาก็ขอบคุณพรหมลิขิตที่ทำให้ความพยายามของเขาไม่สูญเปล่า “คุณยายให้เอาข้าวมาให้ลูกหมูขี้งอนน่ะ” กันต์เอ่ยขึ้นหลังจากวางถาดอาหารไว้บนโต๊ะในห้องนอน เขาแอบเห็นหรอกว่าเธอกำลังชะเง้อเหมือนรอใคร แต่พอเขามาก็รีบมุดเข้าใต้ผ้าห่ม นอนป่องเหมือนซาลาเปา “ไม่กิน ไม่หิว คนจะนอนอย่ามายุ่งนะ แล้วเค้าก็ไม่ใช่ลูกหมูขี้งอนด้วย” คนบนเตียงพูดโต้ตอบกลับมาเสียงงอนๆ “ตามใจ” กันต์เดินเลยผ่านไปคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ คนบนเตียงดีดตัวลุกจากเตียงด้วยความรู้สึกงอนมากกว่าเดิม “คนบ้า ทำไมไม่ง้อเราสักนิด ใช่นะสิ ไปเจอผู้หญิงสวยๆ หุ่นดีๆ มา เลยไม่ง้อเรา ไม่สนใจเราเลย ตอนนี้เราอ้วนเป็นหมูใช่ไหมเลยไม่สนใจ” “จะรีบไปไล่ควายที่ไหน” เสียงหาเรื่องตามมาติดๆ พิมพ์นารารีบเดินไม่ยอมหยุด เธออายเกินกว่าจะหันไปพูดคุยกับคนที่เดินตามมาจากทางด้านหลัง “นี่คุณ” “ว้าย! ปล่อยนะ” พิมพ์นาราสะบัดแขนจนหลุดจากการเกาะกุมเมื่อเขารั้งแขนเธอเอาไว้ หันมามองตาเขียวอย่างเอาเรื่อง “อะไรกัน เมื่อคืนมากกว่านี้อีก” เขายื่นหน้าเข้ามาหาอย่างยียวน “หลีกไปเลยนะ” พิมพ์นาราผลักใบหน้าของอีกฝ่ายออกห่าง “เมื่อคืนพูดว่าไงนะ แรงๆ หน่อยสิคะ โอ๊ย โอ้ว... ฟินจัง” เขาแหย่คนน่ารัก พิมพ์นาราอาจจะแตกต่างจากบัวบูชาตรงที่อวบๆ ไม่ได้หุ่นดีบอบบางเหมือนกัน แต่เขาก็ชอบคนตรงหน้า เธอหน้ากลมแบ๊ว น่ารัก อืม... กันต์ลงความเห็นว่าเขาชอบผู้หญิงน่ารัก โดยเฉพาะคนตรงหน้า

เขาคือผู้ชายเพียบพร้อมทั้งหน้าตา ฐานะ และชาติตระกูล กังสดาลคิดว่าผู้ชายเช่นเขาคงไม่สนใจผู้หญิงอย่างเธอจริงๆ หรอก เขาคงอยากจีบเล่นเพื่อเอาชนะ เพราะเธอจีบยากกว่าผู้หญิงที่เขาเคยผ่านมา... กระมัง เธอคือผู้หญิงที่แปลกไปจากผู้หญิงที่เขาเคยคบ ไม่ใช่เพราะจีบยาก แต่เพราะเธอเป็นเธอ ไม่เหมือนใคร และไม่มีใครเหมือน มีคนบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่คู่ควรกับเขา แต่สำหรับเชาวน์แล้ว เธอคือผู้หญิงที่เขาอยากลืมตาตื่นขึ้นมาพบเจอในทุกๆ วัน *** “คุณลืมรูปซิปกางเกงค่ะ” เชาวน์สะดุ้งสุดตัว เขาแทบกระโดดขึ้นมาเพื่อรูดซิป แต่ปรากฏว่า... เขาโดนหลอก!!! “คุณกั้งแกล้งผมเหรอครับ หลอกผมอีกแล้วนะ” ครั้งก่อนเธอก็ใช้มุกนี้หลอกเขา เชาวน์ลูบท้ายทอยไปมา เขินหนักจนหน้าแดง เมื่อโดนเพื่อนผิวปากแซวกันยกใหญ่ “ยอมก็ได้ค่ะ คุณเชาวน์พยายามขนาดนี้นี่คะ” *** กังสดาลร้องอุทานเมื่อมือของเขาสัมผัสกับแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเธอ เขาหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาให้เธอสวมใส่ ก่อนหันไปจัดการกับตัวเอง กังสดาลกำลังอ้ำอึ้ง ทำท่าจะสวมเสื้อคลุม แต่ขาเจ้ากรรมดันสะดุดกับชุดแต่งงานที่ยาวรุ่ยร่ายเหลือเกิน “ว๊าย!” “อ้าว... คุณกั้ง ลงไปทำอะไรตรงนั้นครับ” เชาวน์รีบเข้ามาตะครุบหญิงสาวที่ล้มลงไปหน้าเตียง แต่ชุดแต่งงานของเธอโดนรูดซิปไปแล้วทางด้านหลัง ชุดของเธอเลยร่นลงมาจนถึงเอวคอด เห็นทรวงอกอวบอิ่มเต็มๆ ตา “ว้าย!” กังสดาลร้องเสียงหลงเมื่อเขาตะครุบหน้าอกของเธอแทน “เอ่อ... นิ่มดีนะครับ โอ๊ย!” กังสดาลตีมือเขาเผียะใหญ่ เชาวน์ร้องเสียงหลง ดึงมือออกแทบไม่ทัน ก่อนที่หญิงสาวจะหนีเขาเข้าห้องน้ำไป “คุณกั้งโกรธผมเหรอครับ ที่ผมจับนมคุณ” “คุณเชาวน์บ้า ลามก” ดูเขาพูดเข้าสิ น่าตบปากนัก “อ้าว...” เขาร้องคราง เกาหัวไปมา เขาพูดอะไรผิดล่ะนี่

ถิ่นจ้องมองร่างน้อยที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนอนกว้าง เขาถลกผ้าห่มที่คลุมกายของเธอออก พบว่าร่างน้อยของเธอเปลือยเปล่า ไร้อาภรณ์ห่อหุ้ม เขาจึงซุกไซ้เข้าหา เธอบิดกายเร่าๆ ร้องครางด้วยความเสียวซ่าน จิกมือกับผ้าปูเตียงแน่น จนเธอต้องลืมตาตื่น เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง เมื่อเธอตื่นและพร้อมจะดิ้นอยู่ใต้ร่างของเขา เขาก็แยกขาของเธอออกแบบที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว รวิดาร้องครางเสียงหลงเมื่อกายของเขาฝากฝังเข้ามาจนมิดเม้น “เฮีย... พอก่อนค่ะ” รวิดาร้องประท้วง เธอเพิ่งได้นอนไปเอง ตั้งแต่ที่พี่ชายของเธอคดโกงเขา เพราะพี่ชายทำงานให้เขา เขาก็เปลี่ยนไป จากพี่ชายที่แสนใจดีกลายเป็นพี่ชายที่สุดแสนจะใจร้าย พี่ชายของเธอหนีไป พร้อมด้วยการหอบเงินไปก้อนใหญ่ ถิ่นโกรธมาก เขาจึงมาลงเอากับเธอ พี่ชายของเธอทิ้งเธอเอาไว้ให้คอยแบกรับภาระหนี้สินทั้งหมด รวิดาดันหน้าท้องแกร่งของเขาเอาไว้ แต่ถิ่นไม่ได้สนใจ เขาปัดมือของเธอออก พร้อมกดไปกับที่นอนกว้าง อันเป็นสมรภูมิรักที่เขาทำกับเธอตั้งแต่วันแรกที่พาเธอมาอยู่ด้วยกันที่ไร่แห่งนี้

“ผู้นำฮั่นตะวันออก” คำที่เตปูจินใช้เรียกหยางเยว่ซือหนวี่หวงตี้ หลายคนคงยินดีกับคำยกยอนั้นหากแต่ไม่ใช่กับมิสเฉิน เธอชอบคำว่า “ผู้นำฮั่น” มากกว่า และฮั่นในที่นี้เธอไม่มีความตั้งใจจะแบ่งดินแดนใดให้ใครทั้งสิ้น ไม่ว่าจะดินแดนที่เตปูจินได้ไปแล้วอย่างฉางซุน หรือแม้กระทั่งดินแดนที่ถูกหมายตาอยู่อย่างเจียงซูก็ตาม… เจียงซู เมืองบัณฑิตที่ดูเหมือนจะเป็นลูกไก่ในกำมือ เป็นหมากขาตายในกระดาน แต่กลับกลายเป็นหมากที่ดื้อด้านกว่าที่คิดเอาไว้ จนวินาทีสุดท้ายที่ความตายมาเคาะถึงหน้าประตูก็ดูเหมือนว่าบัณฑิตเหล่านี้จะไม่สามารถวาง​​ทิฐิตนเองได้เลย… ‘ถ้าไม่เป็นมิตรก็จงติดหนี้บุญคุณไปเสียเถอะ’ เชื่อได้เลยไม่มีใครชอบการติดหนี้มิสเฉินเป็นแน่

สงครามเป็นเครื่องหมายของการขยายอำนาจ แต่ในสายตาของผู้นำบางคนแล้วสงครามเป็นเพียงเครื่องมือเพื่อนำมาซึ่งผลประโยชน์เท่านั้น ดินแดนฮั่นถูกแบ่งเป็นตะวันออกตะวันตก ความเชื่อถือในราชสกุลเดิมถูกบั่นทอนลงไป "โอรสสวรรค์" ไร้ซึ่งความสำคัญหากชาวเมืองอยู่ในนรก นรกที่ชื่อว่าสงคราม

"ต้าซียึดครองโลหยางได้แล้ว" เหมือนจะเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ก็แต่ต้าซีได้อำนาจของโลหยาง แต่แท้จริงแล้วเรื่องนี้ใหญ่กว่าที่คิดเอาไว้ คานอำนาจของฮั่นสะบั้นลงแล้ว เฉียนฉินไม่ใช่ศูนย์กลางอำนาจอีกต่อไป "ไม้เล็กไม่อาจโตใต้ร่มเงาไม้ใหญ่ได้" บางคนกล่าวไว้เช่นนั้น "ก็โค่นไม้ใหญ่ทิ้งเสียสิ" ไม่มีอะไรยากเกินมือของเฉินมี่จวน

ความเป็นพ่อนั้นทำให้บางครั้งเรื่องโง่ ๆ ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นก็เกิดจนได้ มิสเฉินไม่เข้าใจเอาเสียเลย แต่ก็ตามความน่าจะเป็นนั่นแหละนะ จะคาดหวังอะไรกับคนในยุคที่เชื่อว่าการครองแผ่นดินไม่ใช่เรื่องของสตรีและเด็กนัก หลิ่งอี้เป็นเด็กเก่งที่เห็นได้ในเชิงประจักษ์แม้กระทั่งเถียนเจิ้งซื่อยังไม่อาจแย้งได้ การถูกเข้าใจผิดโดยคนคลั่งคุณธรรม ความช่วยเหลือของเมืองทางเหนือ แผ่นดินฮั่นแตกเป็นสองฝ่ายนั้นใช่เรื่องดีแน่หรือ "ช่างปะไร หากตอนนี้ไม่ดีก็แก้ให้ดีเสียทีหลังก็ไม่เห็นยาก คนชนะได้เขียนประวัติศาสตร์อยู่แล้ว"

ทำไมถึงได้มีพวกมดแมลงมาวุ่นวายกันเต็มไปหมดเลยนะ?! อวี้ฮ่าวหราน มหาจักรพรรดิแห่งมวลเทพ ผู้ซึ่งควรจะมีชีวิตที่มีความสุขกับการเป็นประธานบริษัท พร้อมกับลูกสาวตัวน้อยที่น่ารักกลับยังคงต้องพัวพันกับแก๊งมาเฟียใหญ่จนได้...เพราะอยู่ ๆ หัวหน้าแก๊งมังกรคราม ซึ่งไม่ค่อยเป็นที่สบอารมณ์เขาสักเท่าไหร่กลับเอ่ยปากชวนเข้าแก๊ง ฮึ! ช่างกล้าดีเหลือเกินที่จะให้คนอย่างเขาเป็นลูกน้อง ไอ้พวกมดแมลง!

(บทที่ 121-180) หยุนลี่เต๋อต้องการย้ายออกและแยกเป็นครอบครัวเดี่ยว ด้านการค้าขายของหยุนเชวี่ยเป็นไปได้ด้วยดี ฉะนั้นแล้วนางจึงใช้เงินที่หามาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรงตนเองซื้อของเล็ก ๆ น้อย เพื่อเป็นรางวัลให้แก่คนในครอบครัว วันหนึ่งนางยังได้รับหินมากจากสืออีและพบว่ามันคือหินเกลือ หนทางร่ำรวยของนางอยู่ไม่ไกลแล้ว

บทที่ 121-180 ชีวิตของจางซิ่วเอ๋อและจางชุนเถายังไม่ค่อยราบรื่นดีนัก​ ต้องเผชิญกับความวุ่นวายหลายอย่าง​ ล่าสุดต้องเข้าไปพัวพันกับคุณชายผู้สูงศักดิ์​คนหนึ่ง​ แต่ในเรื่องร้ายก็เหมือนจะมีเรื่องดีอยู่บ้าง​ เมื่อจางซิ่วเอ๋อพบกับเครื่องเทศสูตรลับที่ทำเงินได้​ และดูเหมือนว่ามิตรภาพระหว่างนางกับชายชุดเทาปริศนาจะเป็นไปในทางที่ดีเช่นกัน สองพี่น้องตระกูลจางผู้ถูกกล่าวหาว่าเป็นตัวขาดทุนแถมหนึ่งในนั้นยังเป็นแม่ม่ายตัวน้อยจะสู้ชีวิตกันต่อไปอย่างไร​ ติดตามได้ใน ทะลุมิติ​ไป​เป็น​แม่ม่ายสาวชาวสวน​ เล่ม​ ​3 นี้

หลังจากที่ได้ทำการหลอกล่อให้ดอกบ๊วยสิบสามไปโดนอาจารย์ของสถาบันจันทร์กระจ่างยำจนเละและยังปล้นเงินของไป ซูอันก็รีบมุ่งหน้าไปที่บ่อนของดอกบ๊วยเจ็ดเพื่อทำการเสี่ยงเล่นพนันหาทางรวยทางลัดตามแผนของเขาต่อไป และเพื่อเป็นการแก้มือจากคราวก่อนอีกด้วย ซูอันจะทำสำเร็จและรวยสมใจหรือไม่?! ไปติดตามได้ที่เซียนคีย์บอร์ด เล่ม3 กันเล๊ยยย วู้วววว!!!

[บทที่ 361-420] การแย่งชิงคนอื่นมาได้อาจเป็นความสุขชั่วครั้งชั่วคราว​ แต่จะเป็นกรรมติดตามเป็นเงาตามตัวไปตลอดชีวิต ทะลุมิติไปเป็นเศรษฐีนียุค​ 80 เล่มนี้จะเป็นการเปรียบเทียบชีวิตของสองตัวละครหญิงที่ต่างคนต่างใช้ชีวิตต่างกันแบบสุดขั้ว​ ฝ่ายหนึ่งใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเรียบง่ายค่อยเป็นค่อยไปตามอัตภาพ​ ส่วนอีกฝ่ายหนึ่งใช้ชีวิตโลดโผน​ หลงระเริงไปกับความทะเยอทะยานของตน​ ชิงรักหักสวาทจนคนรอบด้านต้องวุ่นวาย​ แต่ถึงอย่างนั้นจุดหมายของทั้งคู่ก็เป็นอย่างเดียวกัน​ นั่นก็คือชีวิตที่มั่งคั่งร่ำรวยในตอนท้าย ใครจะก้าวหน้า​ ใครจะตกต่ำ​ ขึ้นอยู่กับผู้อ่านทุกท่านที่ต้องหาคำตอบภายในเล่มนี้แล้ว

สำหรับเรื่อง “พายุร้าย มาเฟียเถื่อน เป็นเรื่องราวของ ทิชา ผู้ซึ่งถูกเขาตราหน้าว่า หญิงแพศยา แล้วลงทัณฑ์เธอด้วยไฟสวาทของเขา แผดเผาทั้งร่างกาย และจิตใจ เหมือนกับตายทั้งเป็น ! แต่ทำไม เธอกลับเกลียดเขาไม่ลง ไปติดตามกันค่ะ ------------------------------------------------------------ “ร้องเลย ร้องดัง ๆ ยิ่งเธอเจ็บปวด ฉันก็ยิ่งสาแก่ใจ” เขาบีบคางหล่อนไว้เพื่อให้เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา สายตาของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจเหยียดหยาม “อึก” ฉับพลันนั้นเขาก็โฉบปากประกบลงที่ริมฝีปากเธอ “อื้อออออ” “อึก.... อื้อ” แพทริคบดเบียดกลีบปากนุ่มอย่างหนักหน่วง ล้ำลึก ให้สมกับที่เขาสูญเสียเธอไปถึง 6 ปี “ไง... รสจูบของผัวเก่า พอจะทำให้เธอระลึกถึงความหลังระหว่างเราได้หรือยัง หรือยังซ่านใจสู้ได้ขี้ยาคนนั้นไม่ได้ !” “มะ.... ไม่” ทิชาพยายามส่งเสียงปฏิเสธออกมา เธอไม่ใช่เมียเขา และไม่เคยถูกชายใดแตะต้องตัวมาก่อน “หึ !” เขาแค่นเสียง แล้วจับขาเรียวแยกออกกว้างอย่างหยาบคาย แล้วจ่อหัวร้อนฉ่าเข้าที่ประตูอ่อนนุ่มของหญิงสาว “รู้ไหมว่าการจำผัวตัวเองไม่ได้ ต้องได้รับการลงโทษอย่างไร” สิ้นคำ เขาก็ขยับสะโพกเข้าสู่กายสาวเต็มแรงจนสุดลำ “อ๊ายยยยยย”