การกลับบ้านหลังเลิกเรียนในวันธรรมดากลายเป็นไม่ธรรมดาอีกต่อไป เมื่อเขาทะลุมิติข้ามมาอีกโลกหนึ่ง กลับพบว่าคุณตาของตนเองที่เคยหายตัวไปเมื่อสิบปีก่อนเคยอาศัยอยู่ที่นี่มาก่อน คำเตือน 1. ตัวละครทั้งคู่บรรลุนิติภาวะแล้วตามปฏิทินของจักรวรรดิแดนแวมไพร์ ตามเซตติ้งยุโรปกลาง/พีเรียดตะวันตก 2.ตัวละครอายุห่างกันมากหลายร้อยปี 3.เลือด 4.มีการบรรยายฉากการต่อสู้รุนแรง 5.มีการบรรยายการลิ้มรสชาติเลือดของแวมไพร์อย่างละเอียด 6.มีการดูถูกต่างเผ่าพันธุ์ระหว่างมนุษย์กับแวมไพร์อย่างชัดเจน 7.ค่านิยมเน้นวิถีชีวิตของแวมไพร์เป็นหลัก

เมื่อเด็กฝึกงาน กับบอสแอบเล่นเสียว และพวกเขาก็เข้าขากันได้ดี แถมหญิงสาวมักจะชอบใส่ชุดนอนไม่ได้นอนจากเสื้อผ้าภรรยาของบอส

++ เล่มนี้เป็นบทสรุปของสามีและภรรยา อย่างกันสิตาและอนันต์ ++ ** เนื้อหาบางส่วน ** “แย่แล้ว ๆ ค่าคุณนาย ตะ ตอนนี้คุณผู้ชาย” น้ำเสียงสั่นเครือกล่าว ใบหน้าซีดเผือด ทำให้กันสิตารีบลุกนั่งอย่างไว โดยที่วงแขนอุ้มเด็กทารกน้อยเอาไว้ “ทำไมป้า คุณอนันต์ทำไมเหรอคะ” ดวงตากลมโต หัวใจที่เต้นอยู่ในอกเริ่มเต้นเร็วขึ้น จนหญิงสาวเริ่มกลัวว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา “คะ คุณผู้ชายเข้าโรงพยาบาลค่ะ ตอนนี้ไอ้ดำมันอยู่หน้าในห้องผ่าตัด” ป้าช้อยหน้าตาตื่นไม่แพ้กับคนฟัง

เพราะต้องการช่วยพี่สาวจัดการกำจัดคู่หมั้นเจ้าชู้ให้พ้นทาง นางจึงพลาดพลั้งไปกับความสัมพันธ์ที่ยากจะปฏิเสธ ทั้งที่แน่ใจว่าเราไม่รู้จักกันและไม่มีเหตุใดต้องสานสัมพันธ์ต่อจากวันนั้น ทว่ายิ่งหนีเหมือนยิ่งเจอ ยิ่งปฏิเสธยิ่งกลายเป็นพัวพันไร้หนทางให้เอ่ยปากไม่ยอมรับ “เจ้าไม่ใช่สตรีที่ขืนใจข้าวันนั้นจริงหรือ?” “ไม่ใช่แน่นอน ท่านจำคนผิดแล้ว” “เช่นนั้นเจ้าเป็นใครอย่าบอกว่าคือน้องสาวฝาแฝด” หญิงสาวอึ้ง หากบอกว่าใช่นั่นคือยอมรับ หากบอกว่าไม่นั่นคือใส่ร้ายพี่สาวตัวเองชัดๆ แย่แล้ว... ชายหนุ่มไม่สนอาการบื้อใบ้ จะใช่หรือไม่ นางตรงหน้าย่อมไม่ผิดตัว “เจ้าต้องรับผิดชอบข้าตลอดชีวิต...”

นานา สาวน้อยวัยสิบแปดที่อยู่บ้านกับคุณแม่สิตาเพียงสองคน วันนึงสาวน้อยแอบเห็นกิจกรรมต้องห้ามของคุณแม่กับหมาที่เลี้ยงไว้ นับจากนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป สาวน้อยได้ลิ้มลองรสลิ้นของบ็อบบี้ และถลำลึกถึงขั้นเสียตัวให้กับมัน......

++ คำโปรย ++ คำว่า 'ผู้หญิงใจแตก' มันดันออกมาจากปากของบุรากรเมื่อในอดีต แต่ปัจจุบันพวกเขาทั้งสองเป็นสามีภรรยา พร้อมกับเด็กน้อยที่ชื่อว่าน้องทราย เป็นลูกติดภรรยาของบุรากร จึงทำให้อนัญญาเป็นแม่เลี้ยงจำเป็นโดยไม่ได้ตั้งใจ ++ เนื้อหาบางส่วน ++ “อะ ออกไปจากห้องเลยนะ” น้ำเสียงอู้อี้ดังมาจากผ้าห่ม ทำเอาเขาที่หน้าถอดสีอยู่บนพื้น ต้องยกยิ้มที่มุมปากอีกครั้ง “คุณต้องดีใจนะ ลูกน้อยของผมหลายล้านตัวมันเข้าไปในร่างกายของคุณเรียบร้อยแล้ว” เมื่อกล่าวจบ เขาก็สาวเท้าจากไป ตุบ! หมับ! ตามมาด้วยหมอนหนุนที่หญิงสาวโยนใส่เขา แต่บุรากรรับไว้ได้ทัน ก่อนจะโยนกลับไป แต่กลับเป็นว่าหมอนใบเดิมมันกลับโดนศีรษะของหญิงสาวอย่างไรอย่างนั้น “โอ๊ย!” เธอร้องอุทานออกมาเบา ๆ และรีบเอาศีรษะออกจากผ้าห่ม จึงพบว่าเขาได้เดินจากเธอเข้าไปยังห้องน้ำ พร้อมกับเสียงหัวเราะที่อยู่ในลำคอ จึงทำให้อนัญญาได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในใจ และรีบจัดแจงตัวเองให้เรียบร้อย

ใครจะไปคิดล่ะว่า... เด็กสาวคล้ายขอทานซึ่งบังเอิญเจอกันในสนามรบ ขณะที่แม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นผิง กำลังนอนหายใจรวยระริน ท่ามกลางกองซากศพของทหารนับสิบ จะกลายเป็นผู้ที่กุมชีวิตของเขาเอาไว้ในกำมือหลังจากนั้น

นางเอกเป็นประธานบริษัทส่งออก เธอเลี้ยงเด็กไว้เป็นผัวมากมายหลายคน มีทั้งนักศึกษา นายแบบ บาร์โฮส และแม้กระทั่งนักบิน ที่สำคัญคือเธอสะดวกหมดทั้งชายหญิง นาดาว ลูกสาวมหาเศรษฐีชื่อดังของประเทศ เธอต้องก้าวขึ้นมาดูแลบริษัทแทนพ่อที่ป่วย หลังจากโดนหักอกตั้งแต่สมัยเรียนเธอก็ไม่ยอมมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเลย จะมีก็แต่ผัวลับๆ ที่เธอใช้เงินเปย์เพื่อเลี้ยงเอาไว้ให้ความสนุกสนานบนเตียงเพียงแค่นั้น

หนุ่มโสดแถมซิงดันมาตายเพราะข้าวเหนียวติดคอ แต่พระเจ้าเมตตามอบชีวิตใหม่ให้เขาอีกครั้ง ในโลกที่อย่างกับหนังแฟนตาซี เขาเกิดใหม่เป็นนักรบหุ่นล่ำพร้อมสกิลนักดาบเลเวล99 ทีแรกก็คิดว่าตัวเองเก่งที่สุด แต่ดันมีคนเจ๋งกว่า นั่นก็คือผัวเขา ใช่ผัว!!! พระเจ้าให้เขาเกิดใหม่เป็นนักรบหล่อล่ำ...แต่ดันมีผัว!!!

“คุณปลุกมันให้ตื่นต้องรับผิดชอบทำมันให้ลงด้วย” คัมภีร์จับมือของหญิงสาวไปวางบนความแข็งแรงที่ดันขึ้นมาจนกางเกงตุงคับไปหมด จากนั้นก็พามือบางนั้นนวดวน ขณะที่ตัวเองก็ขยับสะโพกรับพลางทำหน้าเคลิ้มพร้อมกับครางเบา ๆ “อ๊า...” “เอ่อ...” ยังไม่ทันที่โศภิตาจะได้พูดอะไร ชายหนุ่มก็ดึงเธอลงไปบดจูบอีกครั้ง ไม่นานก็ยอมผละออกอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะหลับตาลงแล้วเบือนหน้าหนี “เอาเป็นว่าผมขอโทษ ผมไม่ควรบังคับคุณ ผมจะให้เวลาคุณสามวิแล้วออกไปที่หน้าบ้านซะ” พูดจบคัมภีร์ก็เงียบไป ตามเวลาที่ให้ไว้ ทว่าเมื่อหันหน้ามา กลับพบหญิงสาวยังอยู่ที่เดิม ในขณะที่เขากำลังจะอ้าปากต่อว่า แต่เหมือนเพิ่งนึกออกว่าคนที่ควรออกไปไม่น่าจะเป็นเขามากกว่า เพราะข้างนอกเล่นน้ำแถมอากาศร้อนโคตร “โทษทีครับ เดี๋ยวผมไปเอง” ว่าแล้วคัมภีร์ก็ลุกขึ้นจะเดินหนี แต่เขาก็ต้องชะงักเมื่อโศภิตากลับเป็นฝ่ายดึงชายเสื้อเขาเอาไว้ “คุณรู้ใช่ไหมว่าถ้าผมยังขืนอยู่ที่นี่มันจะเกิดอะไรขึ้น” คัมภีร์หรี่ตามองหญิงสาวที่ยังยืนก้มหน้าครู่หนึ่งก่อนเขาจะเปิดยิ้ม เมื่อเธอพยักหน้ายอมรับ เพียงเท่านั้นคัมภีร์ก็จูงมือของโศภิตาขึ้นบนห้อง ปล่อยให้เพื่อนสนุกกับการเล่นสาดน้ำที่หน้าบ้าน แต่เขาขอสนุกกับการสาดน้ำบนเตียงก็แล้วกัน

ญารินดาเงยหน้าขึ้นเมื่ออีกฝ่ายเงียบไป แล้วเธอก็เห็นเขายืนจ้องนาเดียร์ และไอ้ท่าทางที่เหมือนมันจะถ่ายทอดมากับดีเอ็นเอนี่ทำให้เธอทั้งขำและหวาดกลัวว่าจะมีใครสังเกตเห็น คนพ่อที่ไม่รู้ตัวว่าเป็นพ่อยืนกอดอกเอียงคอจ้องคนเป็นลูกสาว ในขณะที่คนเป็นลูกสาวยืนนกอดตุ๊กตาเอียงคอมองตอบกลับอย่างงงๆ ก่อนทั้งคู่จะกัดที่ริมฝีปากพร้อมกัน นั่นทำให้รู้ว่ากำลังสงสัยอะไรบางอย่างอยู่ เธอจึงรีบไปดึงตัวลูกสาวมากอดเอาไว้ เพื่อที่จะให้ชายหนุ่มเลิกสนใจในตัวนาเดียร์ซะ “นี่ลูกสาว...” “ค่ะ ลูกสาวฉัน เธอคือลูกสาวฉัน” ญารินดารีบพูดแทรกขึ้นราวกับกลัวคำพูดต่อมาของชายหนุ่ม “มีสมใจแล้วนี่นะ แล้วพ่อของเด็กล่ะ” แดนไทยิ้มขืน เพราะมันคือเหตุผลที่หญิงสาวทิ้งไว้ให้เขาแล้วจากไปเฉย ๆ “นาเดียร์คือลูกสาวฉันคนดียว” ญารินดาเงยหน้าขึ้นมองเขาเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเยาะ แม้จะแค่ในลำคอแต่ก็ได้ยิน “หัวเราะอะไรมิทราบ” “ก็แค่สงสัยว่า เธอทำให้เด็กคนนี้เกิดมาได้ยังไงด้วยตัวคนเดียว” “ฉันจะเก็บของแล้ว ถ้าคุณออกจากห้องก็ปิดประตูให้ด้วยก็แล้วกันนะคะ” ญารินดาตัดบทเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังโดนอีกฝ่ายปั่นหัว

เขาโดนทำร้ายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด และได้เด็กน้อยวัยแค่สิบสองขวบช่วยชีวิตเอาไว้ ก่อนจากไปด้วยเกียรติของหัวหน้าเผ่าอีกาเขาทำการตีตราจองและสัญญาว่าจะกลับมารับเธอไปเป็นเจ้าสาวของเขาแน่นอน ใครก็ห้ามแย่ง +++++++++ “คุณเป็นของผม” วายสะที่จำใจถอนจูบออกมากระซิบเสียงพร่าชิดริมฝีปากอิ่มที่ดูบวมนิด ๆ จากฤทธิ์จูบ สกุณาที่หายใจหอบลืมตาขึ้นอย่างตกใจ ทั้งจากคำพูดของวายสะและตัวเองที่เผลอโอนอ่อนผ่อนตามเขาไป ก็ต้องหน้าร้อนผะผ่าวเมื่อสบเข้ากับนัยน์ตาสีรัตติกาล จะเบือนหน้าหนีก็ไม่ได้เมื่อใบหน้าของเธอตอนนี้นั้นถูกตรึงด้วยมือใหญ่ ดังนั้นสิ่งที่พอทำแก้เขินได้คือการหลุบตาลงเท่านั้น “เราเพิ่งเจอกัน ฉันจะไปเป็นของคุณได้ยังไง” หญิงสาวแย้งเสียงแผ่ว “ผมจะกลับล่ะ” วายสะไม่ตอบแต่เลือกที่ปล่อยหญิงสาวและหยิบเสื้อสูทที่พาดไว้บนพนักโซฟา ก่อนเดินออกจากห้องเขาก็ไม่ลืมที่จะหันไปยิ้มให้หญิงสาวที่ยืนมองเขาตาละห้อย “อย่ามองผมด้วยสายตาอย่างนั้น ไม่งั้นคืนนี้ผมจะนอนเป็นเพื่อนคุณจริง ๆ ด้วย” “ฉันไม่ได้เสียดายซะหน่อย จะกลับก็กลับสิ” คนร้อนตัว ไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอพูดความในใจออกไปเสียแล้ว นั่นทำให้วายสะถึงกับเปิดยิ้มกว้าง อดที่จะก้มลงไปจูบ คนปากกับใจไม่ตรงกันเบา ๆ ไปทีหนึ่ง “ฝันดี พรุ่งนี้ผมจะมารับ” ชายหนุ่มบอกหลังจากผละออกจากริมฝีปากอิ่มนั้นอย่างเสียดายนิด ๆ แต่ก็ต้องยอมตัดใจ เพราะมากกว่านี้เขานี่แหละจะอดใจไม่ไหว “เดี๋ยวสิคะ” เธอดึงชายเสื้อเขาเอาไว้ ขณะที่อีกมือหนึ่งก็เผลอลูบปากที่เพิ่งโดนจูบ “ไม่มีเจ้าอีกาแล้ว ฉันไปเองได้ค่ะ” “ผมไปส่งคุณ ไม่ได้ไปส่งเจ้าอีกา” “แต่ว่า...” หญิงสาวคิดจะแย้ง เพราะเกรงใจ แต่ก็รีบหุบปากฉับเมื่อได้ยินประโยคต่อมาของชายหนุ่ม “ขัดขึ้นอีกทีผมจะไม่กลับแล้วนะ” “ค่ะ” “ค่ะนี่คือ...” วายสะเลิกคิ้ว ใช้มือค้ำพนักโซฟายื่นหน้าเข้าจนเกือบชิดคนที่เขาถามยิ้ม ๆ “คุณกลับไปได้แล้วค่ะ” เพียงเท่านั้นวายสะก็กดจูบที่หน้าผากมนนั้นเบา ๆ เป็นการส่งท้าย แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างว่าง่าย นั่นทำให้สกุณาที่ใจเต้นแรงแทบระเบิดถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ฮู่ว์...” แล้วยกมือลูบหน้าลูบตาของตัวเอง ราวกับเรียกสติที่เหลืออยู่ให้กลับมาให้หมด พร้อมกับบ่นพึมพำ “บ้าไปแล้ว เจอแค่ไม่กี่วันโดนปล้นจูบไปละ ถ้านานกว่านี้สงสัยฉันจะโดนปล้นหมดตัวแน่” รวมไปถึงหัวใจด้วย...

เธอสวย เธอไร้เดียงสา แต่พอเจอมะเขือยาวอันนั้น เธอก็เริ่มเปลี่ยนไป

“ถ้าเธออยู่ได้ก็อยู่ไป แต่ถ้าเลิกโง่เลิกหน้าด้านแล้วถอดใจก็ไสหัวไป” “ผู้หญิงคนนั้นมันจมน้ำตายตั้งแต่คุณผลักไสทิ้งเพื่อไปช่วยคนรักของคุณแล้วล่ะ” เพราะความเข้าใจผิดทำให้การแต่งงานที่มีเพียงแค่เธอที่รักเขาฝ่ายเดียวถูกความเกลียดชังเข้าครอบงำจนทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจสร้างความเจ็บปวดให้เธออย่างไม่ยุติธรรม แล้วจะมีประโยชน์อะไรที่จะยื้อยุดฉุดรั้งเขาเอาไว้ จากที่เคยรักหมดหัวใจเหลือเพียงแค่เศษใจที่หมดรัก จิณณพัต จิตรศิลป์ (จิณณ์) ผู้ชายที่เธอคิดว่าเขามีบุญคุณเพราะเคยช่วยชีวิตในวัยเด็กพอผู้มีพระคุณขอร้องให้แต่งงานกับเขาเธอจึงไม่รีรอหรือปฏิเสธพร้อมอุทิศหัวใจถวายชีวิตให้เพื่อตอบแทนหนี้บุญคุณที่ยังติดค้างในใจ สำหรับเขาแล้วมีเพียงความคั่งแค้นที่สะสมมานานเพื่อตอบแทนอย่างสาสม ธาราทิพย์ มั่นเจริญทรัพย์ (สายน้ำ) ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียไร้ทะเบียนโดยที่เขาไม่คิดจะรักหรือดูแลจึงทำทุกอย่างเพื่อกำจัดเธอออกไปจากชีวิตเพราะมีคนที่รักรอเป็นเจ้าของอยู่แล้ว แต่เขาแทบล้มทั้งยืนเมื่อความจริงกระจ่างภายหลังว่าคนที่เขาเลือกที่จะฝากชีวิตไว้ด้วยกลับกลายคนที่อยู่เบื้องหลังการตายของผู้เป็นบิดาและเป็นคนที่อยากฮุบสมบัติของตระกูลจิตรศิลป์เสียเองจนในที่สุดเขาก็เสียผู้หญิงอีกคนไปพร้อมกับความรู้สึกผิดที่ติดอยู่ในหัวใจ แต่โชคยังเข้าข้างเมื่อเธอหวนคืนกลับมาอีกครั้งเขาจึงตั้งใจอยากไถ่โทษกับทุกสิ่งที่ผ่านมาเพื่อให้เธอรู้ว่าเขาสำนึกผิดและจะรักจะดูแลเธออย่างดีนับจากนี้ ทว่าทุกอย่างกลับสายเกินไปเมื่อการกลับมาใหม่ของเธอครั้งนี้ทำให้เขารู้ว่าเธอเป็นสายน้ำที่ไม่มีวันไหลกลับแม้เพียงเศษเสี้ยวใจรักของเธอก็ไม่หลงเหลือให้เขาอีกเลย อัคคี ดลวิริยวิทย์ (ไฟ) ผู้ชายซื่อ ๆ ที่แอบรักเธอมานาน ไม่เคยเรียกร้องสิ่งใดจากเธอ เมื่อพบเจอกันอีกครั้งความรู้สึกดี ๆ และปรารถนารักที่ซ่อนเร้นของเขายังเต็มเปี่ยมด้วยความร้อนแรง เป็นคนที่ทำให้สายน้ำเยือกเย็นดุจน้ำแข็งทะลุจุดเดือดและหลอมละลายจนพบกับจุดหมายปลายทางอันแสนงดงาม เพชรน้ำหนึ่ง จิโนวัตร (น้ำเพชร) นางแบบเบอร์ต้น ๆ ของเมืองไทย ชอบความสุขสบายและถูกใจจิณณพัตมานานก่อนจะเข้าหาและกลายเป็นคนที่จิณณพัตเลือกว่าจะลองคบหาในฐานะแฟนแต่เรื่องราวกลับไม่เป็นดั่งใจเมื่อนายจินตรัยประกาศกร้าวว่าจิณณพัตต้องแต่งงานกับธาราทิพย์เท่านั้น เขาเป็นผู้ชายของเธอ คนอื่นจะมาชุบมือเปิบไปแบบหน้าด้าน ๆ ไม่ได้ เธอจะทำทุกวิถีทางและต้องได้เขากลับคืนมาเป็นของตัวเอง

นางมารน้อยเกิดใหม่ในยุคศตวรรษที่ 21 เจอกับบทขัดแย้งการฟื้นฟู่พลังลมปราณคือต้องทำความดี เพื่อเป็นหนึ่งในใต้หล้าอีกครั้ง สิ่งอื่นใดนางมารล้วนยินยอม

เมื่อสโนไวท์เป็นของเล่นของคุณชายทั้งเจ็ด ความเสียว ความร่าน ความสนุกจะเป็นอย่างไร เข้ามาหาความสนุกกันได้เลยค่า

ใครจะโชคร้ายไปกว่านี้ครับ เกิดมาลืมตาดูโลกได้ชื่อใหม่ว่าพู่ร้าย แถมควบตำแหน่งเด็กส่งนม ส่งไปส่งมาดันมีผู้ชายอันตรายเข้ามาล่อลวงให้เสียตัว

“อันตัวข้า มีนามว่าไป๋ฟางเซียน” ปกติคนอื่นข้ามเวลาคงได้รับมิติ พลังวิเศษ ความเทพทรูต่าง ๆ แล้วนางเล่า ไม่เห็นเป็นเหมือนในนิยายที่เคยอ่านบ้าง เท่านั้นยังไม่พอ! นางยังเข้ามาอยู่ในร่างสาวงามอันดับหนึ่ง มีสถานะเป็นถึงภรรยาของท่านแม่ทัพ ที่สามีหาได้รักใคร่ชมชอบไม่ ออกจะเกลียดแสนเกลียดเสียด้วยซ้ำไป หนำซ้ำสามีหน้าตายผู้นั้นดันมีคนที่ตนพึงใจอยู่แล้ว เช่นนี้นางจะเอาตัวรอดต่อไปในโลกที่ไม่รู้จักได้อย่างไร นอกจากจะต้องปรับตัวอย่างมากแล้ว นางต้องคิดหาวิธีรับมือกับบุรุษผู้เป็นสามีที่จ้องแต่จะกินหัวนางอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันอีกด้วย! โอ สวรรค์ ท่านเกลียดชังอะไรข้านักหนา เหตุใดถึงให้ข้าเผชิญชะตากรรมเช่นนี้ ชีวิตสงบสุขที่ใฝ่ฝัน คงได้จบสิ้นกันแล้ว แต่ช่างเถอะ ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่ต้องเจอ ไม่สามารถหลีกหนีได้ นาง! ไป๋ฟางเซียนผู้นี้! จะขอร่วมลงประชันสนามอารมณ์กับเขาเอง! ให้มันรู้กันไปเลยว่า ภรรยาอย่างนาง จะเอาชนะสามีอย่างเขา... ไม่ได้!

++ คำโปรย ++ เมื่อภรรยาอย่าง 'กันสิตา' เกิดตั้งครรภ์ แต่เขาที่เป็นสามีของเธอกลับไม่ใสใจไยดีเธอแม้แต่น้อยหนำซ้ำเขายังพาผู้หญิงเข้าบ้าน และพรอดรักกันต่อหน้าภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายเรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร ** เนื้อหาบางส่วน ** “กลิ่นอะไรคะเนี่ยพี่อนันต์” เสียงแหลมเล็กดังมาแต่ไกล ทำเอาหญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นสูง ตามมาด้วยป้าช้อยที่ทำความสะอาดในห้องครัว “ขอโทษค่ะที่ทำให้คุณได้กลิ่นไม่พึ่งประสงค์ พอดีว่าคุณนายกำลังท้องกำลังไส้มีอาการแพ้ท้องอ่อน ๆ จึงต้องทานมะม่วงเปรี้ยวแก้แพ้ท้องค่ะ” เสียงป้าช้อยกล่าว เมื่อเห็นท่าไม่ดี จึงได้แววตาตำหนิของอนันต์ส่งมาให้ จึงทำให้ป้าช้อยหลบสายตาของผู้เป็นนาย “นั่งนี่ใครเหรอค่า” ไม่พูดเปล่า ชี้นิ้วมาที่หญิงสาว ที่นั่งเอกเขนกในชุดคลุมท้องอยู่บนโซฟา “ภรร-ยา-ของ-คุณ-อนันต์ค่ะ” ป้าแม่บ้านแน่นชัดทุกครั้ง เพื่อให้เกียรติผู้หญิงคนนี้ และลงไปนั่งพับเพียบบนพื้น

อารยาคือผู้ป่วยสาวความจำเสื่อมที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาพบว่าตัวเองเป็นเศรษฐีนีพันล้าน หลังจากกลับมาอยู่บ้านอารยาก็ค่อยๆฟื้นความจำกลับคืน เธอพบว่าก่อนหน้านั้นเคยมีสัมพันธ์สวาทกับผู้ชายมากหน้าหลายตา ทั้งลูกน้องที่ร้าน ลูกนายตำรวจข้างบ้าน พี่เขย ทว่าสุดสวยคนนี้ไม่รู้จริงๆว่าคนไหนคือคนที่เธอเคยรักมาก่อน หลังรอดจากความตายเป้าหมายเดียวของอารยาคนใหม่คือการรักเดียวใจเดียว และเธอจะต้องหาคนรักคนเก่าคนนั้นให้เจอจนได้

แม้จะรู้เต็มอกว่าเขาเป็นเสือ แต่ฉันก็อยากจะเป็นเหยื่อให้เขาขย้ำ

จากนางโลมสู่อนุเถ้าแก่ค้าเกลือ ความร่ำรวยที่ปรนเปรอให้ หรือจะสุขเท่าโลกีย์ที่นางโหยหาอย่างไม่สิ้นสุด

ผู้เชี่ยวชาญด้านการทวงหนี้อย่างเธอ เหตุไฉนจึงตายแล้วไปเกิดใหม่ในร่างของภรรยาที่แสนอาภัพนัก สามีก็ไม่รัก แม่สามีก็รังเกียจ ! .................................................................... “ผมยกห้องนอนให้คุณ ส่วนผมจะนอนในห้องหนังสือ เพราะมีบางวันที่ผมต้องทำวิจัยจนดึก” เขาพยายามคิด และทำทุกอย่าง เพื่อให้เธอหย่ากับเขาให้เร็วที่สุด แล้วเขาจะได้แต่งงานกับคนที่เขารัก จื่อชิงเลิกคิ้วสูง “...........” ซุนหมิงจึงรีบพูดต่อว่า “ห้ามคุณเข้าไปในส่วนที่เป็นพื้นที่ของผมโดยเด็ดขาด” “ถ้านายฝันร้ายแล้วเอะอะโวยวาย ฉันก็ควรเข้าไปปลุก” “ไม่ต้อง” เขาตอบกลับแทบจะทันที จื่อชิงเลิกคิ้วสูงถามด้วยเสียงกวน ๆ ว่า “แล้วถ้านายเป็นลมฉันต้องไปช่วยไหม” “ไม่ต้อง” ชายหนุ่มกดเสียงต่ำอย่างอดทน “แล้วถ้านายหัวใจวายตาย ผีบีบคอตาย ถูกโจร.....” “นี่คุณแช่งผมเหรอ !” เขาโพล่งออกมาอย่างเหลืออด นึกสาปแช่งนรกอยู่ในใจ เหตุใดถึงปล่อยให้เธอหลุดรอดขึ้นมาได้ “เปล๊า” จื่อชิงเสียงสูงหน้าตาย “ฉันไม่ได้แช่งนายเสียหน่อย แค่ถามเผื่อเอาไว้ เวลานายตายขึ้นมาจริง ๆ คนอื่นจะไม่ต้องมาโทษฉันว่า เป็นภรรยาไม่ดูแลสามี” “เธอนี่มัน” ซุนหมิงได้แต่แยกเคี้ยวใส่เธอ หมดปัญญาที่จะโต้ตอบ

"ช่วยพาเราหนีที" "หนีไปไหน?" "ไปเป็นเมียท่านก็ได้" "เมีย!" เขาออกมาช่วยตามหาน้องสาวที่ถูกจับตัวไปแต่กลับได้เมียกลับบ้านแทนเสียนี่ ดวงตะวันในม่านจันทรา เรื่องใหม่ในซีรีส์ "ลิขิตรักแห่งผืนทราย" มาแล้วค่ะ มาช้าไปนิดแต่ก็มานะคะ  เป็นเรื่องราวของภูตะวัน พี่ชายของหยาดฝน นางเอกในเรื่อง "ดั่งหยาดฝนพรมเม็ดทราย" เรื่องสุดท้ายของซีรีส์นี้ค่ะ มีทั้งหมดสามเรื่องด้วยกัน หวามรักในฮาเร็ม (ชีครามิล x วิรสา) ดั่งหยาดฝนพรมเม็ดทราย (ชีคมาคี x หยาดฝน) ดวงตะวันในม่านจันทรา (ภูตะวัน x ลูน่า) ---------------------------------------------------------------------------- ปึก! “โอ๊ย” “ข~ขอโทษครับ” ขณะที่กำลังจะถึงห้องน้ำอยู่รอมร่อก็มีผู้หญิงสวมชุดพื้นเมืองสีเขียวน้ำทะเลมีผ้าคลุมหน้าคลุมผมสีชมพูปกปิดเอาไว้เผยให้เห็นเพียงดวงตากลมโตหวานซึ้งโผล่มาจากไหนไม่รู้ชนเข้ากับร่างใหญ่ของภูตะวันอย่างแรง ชายหนุ่มรีบคว้าร่างอรชรของเธอเอาไว้กล่าวคำขอโทษเป็นภาษาอังกฤษให้อีกฝ่ายที่ไม่ทันได้ระวังตัวทว่าร่างแกร่งของเขาก็ถูกดึงเข้าไปหลบในซอกแคบ ๆ ที่อยู่ไม่ไกลอย่างรวดเร็วจนแทบจะล้มทับกัน “คุณ...” “ชู่ว์” “คุณ…อื้อ” ภูตะวันที่กำลังจะบอกอีกฝ่ายว่าเธอเหยียบเท้าของเขาต้องเบิกตากว้างเมื่อถูกรั้งลำคอตรงท้ายทอยให้โน้มหน้าลงมาปิดปากให้เงียบด้วยริมฝีปากรูปกระจับจิ้มลิ้มที่เขาทันเห็นเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นตอนที่หญิงสาวดึงผ้าปิดหน้าขึ้นก่อนจะประกบปากจูบขึ้นมา หญิงสาวนิรนามแนบจูบอันเงอะงะลงบนริมฝีปากหยักบางสีกุหลาบของภูตะวันพลางตลบชุดคลุมสีดำของเขาขึ้นมาคลุมทั้งสองร่างเอาไว้ ความเจ็บที่ถูกเหยียบเท้าหายไปปลิดทิ้ง รู้สึกเบาหวิวราวปุยเมฆที่ลอยคว้างกลางอากาศ ตุบ ๆ ตุบ ๆ ตุบ ๆ เสียงหัวใจสองดวงเต้นระบำตุบตับอยู่ในอกของคนทั้งคู่ ภูตะวันได้สติพยายามจะถอนริมฝีปากออกทว่าอีกฝ่ายกลับตรึงท้ายทอยของเขาเอาไว้แน่น ชายหนุ่มรับรู้ถึงอาการมือสั่นตัวสั่นที่แรงขึ้นของคนในอ้อมกอดเมื่อได้ยินเสียงห้าวของกลุ่มชายฉกรรจ์ห้าคนซึ่งคุยกันใกล้ ๆ เขาไม่รู้ว่าพวกนั้นคุยอะไร แต่อาการของคนที่แนบชิดจนร่างแกร่งของเขาแทบระเบิดอยู่นี้สั่นเทาเป็นเจ้าเข้าจึงเดาเอาว่าเจ้าหล่อนน่าจะกำลังหนีกลุ่มผู้ชายพวกนั้นอยู่ “หายไปไหนแล้ว ตามหาให้พบ อย่าให้หลุดหนีไปได้ ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าทุกคนหัวหลุดออกจากบ่าแน่ ๆ” เสียงเหี้ยมของคนที่คาดว่าเป็นหัวหน้าดังขึ้นก่อนที่เสียงฝีเท้าของกลุ่มคนพวกนั้นจะวิ่งห่างออกไป แรงบีบของคนในอ้อมกอดจึงผ่อนคลายลงก่อนที่อีกฝ่ายจะถอนริมฝีปากออกพลางชะโงกหน้าออกไปมองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวังทำให้ทุกส่วนด้านหน้าของร่างกายบดเบียดกับร่างสูงบึกบึนของภูตะวัน “ฟู่ ไปได้เสียที” หญิงนิรนามเปิดผ้าคลุมหน้าออกหลังจากดึงตัวเองกลับมา ภูตะวันตัวแข็งทื่อกะพริบตาปริบ ๆ ยืนนิ่งเป็นก้อนหินให้คนแปลกหน้ากอด ดวงตาคู่คมจับจ้องมองใบหน้าหวานที่เกลี้ยงเกลาปราศจากผ้าคลุมหน้าด้วยหัวใจเต้นถี่รัว รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนจนสะท้านไปทั้งร่าง “ช่วยพาเราหนีที” เสียงหวานเสนาะหูดังขึ้นเมื่อเงยหน้ามาสบสายตาคู่คมของคนในอ้อมกอดที่ยังแนบชิดกันจนแทบจะไม่เหลือช่องว่างให้อากาศลอดผ่านมีเพียงเนื้อผ้าของทั้งสองฝ่ายกางกั้นเอาไว้เพียงเท่านั้นทำให้ทั้งคู่รู้สึกร้อนวูบวาบราวกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านไปทั่วจนจับทิศทางไม่ถูก “หนีไปไหน?” คำอ้อนวอนแว่วหวานนั้นทำให้ภูตะวันถึงกับสะดุดลมหายใจของตัวเองถามออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวคนละเมอ ถ้าหากหญิงสาวตรงหน้าวิ่งหนีโจรหรือคนร้ายกลุ่มเมื่อครู่จนพลัดหลงกับครอบครัวเขาจะให้ทหารองครักษ์ของชีคมาคีช่วยพาเธอไปส่งที่บ้านหรือจุดที่พลัดหลงกับครอบครัวของเธอ ทว่าชายหนุ่มถึงกับอุทานเสียงดังเมื่อได้ยินคำตอบ “ไปเป็นเมียท่านก็ได้” “เมีย!” ภูตะวันอุทานเสียงหลงเมื่อคนตรงหน้าบอกว่าจะไปเป็นเมียของเขาพลางกวาดตามองทั่วดวงหน้าหวานจนหัวใจที่ยืนหยัดแกร่งกล้าต้านทานทุกอารมณ์ยามอยู่ใกล้ผู้หญิงทุกคนอ่อนยวบทันทีเมื่อสบสายตาคู่สวยซึ้งที่กำลังมีน้ำตาคลอ ทำไมเขาถึงเห็นแต่ความร้าวรานในดวงตาคู่นี้ ใบหน้าสวยของเธอเหมาะกับรอยยิ้มพิมพ์ใจประดับไว้มากกว่าความโศกเศร้าโศกาเช่นนี้ “อายุเท่าไหร่?” แม้จะไม่ได้คิดจะเอาคนแปลกหน้าไปเป็นเมียตามที่อีกฝ่ายขอแต่ก็อดที่จะถามไถ่ถึงอายุของเธอไม่ได้ “ท่านถามเราเหรอ?” “อยู่ด้วยกันสองคนจะให้ไปถามใครครับ?” ชายหนุ่มยียวนอย่างไม่รู้ตัวจนอีกฝ่ายหน้ายู่ใส่ “ยี่สิบ” หญิงสาวอ้อมแอ้มตอบพลางก้มหน้างุดบีบมือเข้าหากันแน่นร่างกายเริ่มสั่นเทาขึ้นมาอีกครั้งรู้สึกกังวลและหวาดกลัว หากผู้ชายตรงหน้าปฏิเสธที่จะช่วยเหลือเธอคงต้องหนีไปตายเอาดาบหน้าด้วยตัวเอง ส่วนภูตะวันนั้นเมื่อได้รับคำตอบถึงกับพูดไม่ออกบอกไม่ถูกจึงนิ่งเงียบใบ้รับประทานไปนาน “เอ่อ ขออภัยเราคงรบกวนท่านมากไป ขอบคุณที่ช่วยเหลือเราเมื่อครู่ ชาตินี้เราจะไม่ลืมพระคุณ” ลูน่า เงยหน้าขึ้นมาสบตาคู่คมของคนที่ช่วยชีวิตและมอบจูบแรกให้เมื่อครู่อย่างพยายามจะจดจำเครื่องหน้าที่หล่อเหลาจนคนครึ่งประเทศอิจฉาเป็นครั้งสุดท้าย เธอจะจดจำเขาไปตลอดชีวิต พลางเอ่ยลาก่อนจะรีบผละออกมาและวิ่งหนีกลุ่มชายฉกรรจ์พวกเดิมที่วิ่งวกกลับมาอีกครั้ง “อยู่ทางนั้นจับตัวมา อย่าให้หนีไปได้ วิ่งเร็วชะมัด” ภูตะวันหัวใจวูบโหวงเมื่อสาวน้อยดวงตาหวานคนนั้นวิ่งหนีออกไปแบบไม่ทันตั้งตัว เสียงเหี้ยมของชายฉกรรจ์คนเดิมนั้นบาดลึกถึงหัวใจที่ด้านชามานานนับสิบปีของภูตะวันก่อนที่พวกนั้นจะวิ่งผ่านหน้าเขาไปอย่างรวดเร็ว เธอกำลังถูกตามล่าอย่างนั้นเหรอ ทำไมเขาถึงรู้สึกเจ็บตรงอกข้างซ้าย ก้อนเนื้อข้างในกระหน่ำเต้นแทบหลุดออกมานอกอกเมื่อคิดว่าร่างอรชรนั้นถูกจับตรึงและถูกทำร้าย ชายหนุ่มออกแรงวิ่งตามหลังคนร้ายกลุ่มที่วิ่งตามสาวน้อยที่ทำให้ใจกระตุกสั่นไหวไปอย่างรวดเร็ว ทว่าร่างใหญ่ที่เหนื่อยหอบของเขาต้องหยุดวิ่งรีบโกยลมหายใจเข้าปอดพร้อมกับทรุดกายนั่งเข่าอ่อนหมดแรงเมื่อเขาตามกลุ่มคนร้ายพวกนั้นไม่ทัน ดวงตาคู่คมร้อนผ่าวเมื่อคิดไปว่าหญิงสาวอาจถูกพวกชายฉกรรจ์ลากตัวไปทำไม่ดีไม่ร้ายแล้ว “โธ่โว้ย” ------------------- โหลดตัวอย่างมาอ่านดูก่อนได้นะคะ IOS ซื้อผ่านหน้าเว็บถูกว่าค่ะแล้วค่อยมาอ่านในแอปทีหลังนะคะ ขอบคุณทุกแรงสนับสนุนค่ะ ด้วยรักจากหัวใจ เพชรรุ้งพราย