เว่ยชีเยว่ทะลุมิติมาอยู่ในร่างของนางรองที่แสนโง่งม ในนิยายของตัวเองหลังเธอสิ้นอายุขัยในวัยเบญจเพส ทั้งๆ ที่พยายามหลีกเลี่ยงพวกตัวเอกเพื่อเปลี่ยนแปลงเส้นเรื่อง ทว่ากลับกลายเป็นพัวพันไม่สิ้นสุด

“แฟนคุณไปไหน” “ผมยังไม่มีแฟน” “แต่ผู้หญิงคนนั้นประกาศต่อหน้าฉันว่าเป็นแฟนคุณ” “ผมก็ประกาศต่อหน้าคุณไปเหมือนกันว่าโสภิตาไม่ใช่แฟนผม” “แต่เธอ...” “ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น แล้วคุณก็รู้เอาไว้ด้วยว่าผมยังโสด ส่วนใครจะมาอ้างเป็นแฟนผม คุณก็อย่าไปใส่ใจ” “ถ้าคุณไม่มีใจให้เธอ เธอคงไม่กล้าประกาศตัว” “ผมไม่เคยมีใจให้โสภิตา แต่ถ้าเป็นคุณ ผมคิดว่าผมจะลองพิจารณาดู เพราะคุณนี่ก็...” ธรัฐหยุดพูดไว้แค่นั้น แล้วก็มองสำรวจว่าที่เจ้าสาว ที่บิดาหาใส่พานมาเสิร์ฟให้ถึงบ้าน “คนบ้า! ฉันไม่สินค้านะ อย่ามามองฉันแบบนี้” “ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่สินค้า” “งั้นก็เลิกมองฉันสิ” “เลิกไม่ได้ เพราะคุณจะมาเป็นแม่พันธุ์ให้ผม ผมก็ต้องเลือกบ้าง ไม่ใช่คลำดูว่ามีแค่ตรงนั้น แล้วก็จับทำพันธุ์ได้เลย” “ไอ้คนลามก!” ฐิตาภาหน้าแดงระเรื่อ ทั้งโกรธทั้งอายกำลังคำพูดของเขา

มู่อิ๋ง! ข้าเกลียดเจ้า! ข้าจะทำให้เจ้าอยู่ก็ไม่ได้ ตายก็ไม่อาจ! หยางจ้าวฉวน! ข้าก็เกลียดเจ้า! ข้าจะทำให้เจ้าไม่อาจเป็นฮ่องเต้ได้! ข้าจะสนับสนุนหยางซูหลานทุกวิถีทาง! เขาเกลียดเจ้ามู่ตี้ยิ่งนัก เกลียดเข้ากระดูกดำเลยทีเดียว เกลียดจนอยากจะสับมันเป็นหมื่นๆ ชิ้น ในที่สุดเขาก็มีโอกาสแก้แค้นแล้ว เขาจับมันกดกับเตียง! เจ้าจะทำอะไร!? เฉินมู่อิ๋งถามอย่างหวาดหวั่น

ในแผ่นดินหมอกคราม หากผู้ใดปรารถนาจักกลายเป็นยอดยุทธ์ ผู้นั้นจักต้องปลุกวิญญาณยุทธ์แห่งตนขึ้นมา เพื่อสื่อสารกับพลังฟ้าดิน และต้องบำเพ็ญตบะ เพื่อดูดซับลมปราณฟ้าดิน วิญญาณยุทธ์มีมากมายมหาศาลมิอาจคณานับ ซึ่งถูกแบ่งออกเป็นสี่ระดับใหญ่... หวง เสวียน พิภพและสวรรค์ แต่ละระดับแบ่งย่อยอีกสิบขั้น ยิ่งวิญญาณยุทธ์สูงส่งเพียงใด คนผู้นั้นจักฝึกฝนได้อย่างรวดเร็ว แข็งแกร่งและมีศักยภาพที่สูงยิ่งขึ้น ฉินหนาน มหาอัจฉริยะในใต้หล้าจักสร้างวิญญาณยุทธ์ไร้ผู้เทียบเคียง

เมื่อโชคชะตากลั่นแกล้งให้คนที่เธอรักจากไปถึงสี่ปีเต็มโดยที่เขาไม่รู้เลยว่า...ได้ฝากชีวิตน้อยๆไว้ในท้องของเธอ 'เธอจำเขาได้ไม่มีวันลืม' 'เขาจำอะไรเกี่ยวกับเธอไม่ได้เลย'

ความสัมพันธ์(รัก)ระหว่างเขากับเธอ เกิดสะดุด เมื่อเขามีตัวจริงที่ไม่ใช่เธอ

โคตรน้ำยาปรับสภาพยีน เล่ม 4 (ตอนที่ 217-265) 'เซี่ยเฟย' บังเอิญถูกจับเข้าไปในสำนักเงาสังหารซึ่งเป็นสำนักนักฆ่าต้นสังกัดของเงาอันธการ! ซึ่งในช่วงเวลานั้นเขาต้องพบเจอกับปัญหาต่าง ๆ อย่างมากมาย ทั้งยังจับพลัดจับผลูกลายเป็นทายาทของคนที่ตัวเองไม่รู้จัก!! ชายหนุ่มจะสามารถเอาตัวรอดออกมาจากสำนักเงาสังหารได้หรือไม่? ในช่วงที่เขาหายตัวไปจะมีเรื่องสำคัญอะไรเกิดขึ้นมาอีกรึป่าว? เชิญติดตามได้ภายในเล่ม!! **Trigger Warning** - การใช้ถ้อยคำหยาบคาย - การพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องเพศ - มีฉากฆาตกรรม

อายุที่มากขึ้นทุกวัน แต่ประสบการณ์รักดันไม่มี นั่นจึงทำให้เธออยากหาประสบการณ์รักสักครั้ง ซึ่งคนที่เธอเลือกก็ดันเป็นเพื่อนของเธอเอง

'หากวันใดคุณชายคิดตบแต่งฮูหยิน วันนั้นซิ่งหลิงจะจากไปไม่ให้คุณชายต้องหมองใจ' นางร้ายกาจ ส่วนเขาเจ้าเล่ห์ นางรังเกียจเขา แต่รักก้อนตำลึงทองที่เขามี ส่วนเขาก็รังเกียจนาง แต่ไม่มีสิ่งใดเลยที่เขาชอบพอ... นางเรียนรู้ได้หนึ่งอย่างไม่ว่าจะชาติก่อนหรือชาตินี้สิ่งที่สำคัญที่สุดล้วนเป็นเงินทอง ต่อให้นางต้องตบตีผู้อื่นเพื่อเงินทอง นางก็จะทำ! ต่อให้นางต้องคลานเข่าก้มเก็บเงินทอง นางก็จะทำ! ต่อให้ต้องทอดกายขายเรือนร่าง นางก็จะทำ! ทว่ามีสิ่งเดียวที่นางยึดถือเอาไว้ไม่ยอมปล่อยวาง ต่อให้จะต้องสูญเสียเงินทองเป็นตั้งตรงหน้าก็จะไม่ขัดหลักการของตนเอง 'ตัวข้าถือคติไม่แย่งชิงของผู้ใดและผู้อื่นก็ไม่อาจแย่งชิงของของข้า แน่นอนว่า...รวมถึงคนด้วยเจ้าค่ะ' ... แนะนำจากนักเขียน นิยายเรื่องนี้มี 3 เล่มจบค่ะ กรุณาโหลดตัวอย่างเพื่อพิจารณาประกอบการซื้อ เล่มนี้จะประกอบด้วย บทที่ 56-79 (จบ) + (ตอนพิเศษ 3 ตอน) ขอบคุณนักอ่านทุกคนค่ะ

สาวแว่นนั้นโดนใจ ยิ่งครูใส่โคตรโดนเลย

ติวเตอร์หนุ่มที่อุทิศแรงกาย แรงใจในการสอนอย่างเต็มที่ เขาไม่ได้เห็นแก่เงิน แต่เขาเห็นแก่ความสุข…ความสุขจากการร่วมรัก

ไม่ต้องเป็นแล้วครูฝึกสอน มาเป็นครูฝึกหนูดีกว่า

เมียเก็บของพ่อ ขอเคลมต่อได้มั้ย “มาเป็นของเรามั้ย เราให้คุณได้ไม่น้อยกว่าพ่อเราหรอก” โปรย.... เมียเก็บของพ่อ ที่ตอนนี้กลายเป็นเมียเก็บของฉัน! ผ้าแพร อายุ 22 ปี นักศึกษา คณะเศรษฐศาสตร์ ภาคอินเตอร์ ของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งในเมืองหลวง พันไมล์ อายุ 18 ปี นักเรียนโรงเรียนนานาชาติชั้นปีสุดท้าย ทายาทนักธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์ เรื่องย่อ................. “มาเป็นของเรามั้ย เราให้คุณได้ไม่น้อยกว่าพ่อเราหรอก” พันไมล์กอดอกคุยกับหญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่บนรถคันหรู ที่คนขับรถของบ้านเธอกำลังนำพายานพาหนะดังกล่าวแล่นออกจากที่แห่งหนึ่ง “พี่ไม่เข้าใจ” ผ้าแพรขมวดคิ้ว “อย่าคิดว่าเราไม่รู้ว่า พ่อเราพาเธอเข้าบ้านในฐานะอะไร” พันไมล์ไม่มองหน้าผู้ฟัง “พี่เป็นลูกบุตรธรรมคุณอาภิวัฒน์ มีศักดิ์เป็นพี่สาวของเธอนะ” ผ้าแพรพูดอย่างมีมารยาท แม้ในใจออกจากรำคาญท่าทีเย่อหยิ่งลูกสาวอาภิวัฒน์เหลือเกิน “อย่ามาทำเป็นเรื่องยาก ทำให้มากความเลยน่ะ เรารู้หรอกนะ คุณมันแรดขนาดไหน” สวัสดีค่ะ มาพบกับเรื่องใหม่ของไรท์นะคะ อีกเรื่องยังไม่ทันได้กี่ตอน เรื่องใหม่ก็ออกมา ฮ่า ๆ ๆ อยากเขียนคู่กันไปค่ะ เพื่อที่ตัวไรท์เองจะได้รู้สึกว่า ตัวเองมีอะไรที่ต้องทำ นอกจากนี้ มันเป็นนิสัยด้วยมั้งคะ ของไรท์น่ะ ถ้าลองสังเกตดู ไรท์ชอบเขียนควบคู่กันไปสองเรื่อง บางทีการเขียนเรื่องเดียวหัวมันจะไม่ไบร์ท (พูดไปนั่น ฮ่า ๆๆ) ฝากติดตาม เรื่องนี้ด้วยนะคะ ชื่อเรื่องอาจจะดูเสี่ยว ๆ เฉิ่ม ๆ ไปนิด แต่คิดว่าทุกคนน่าจะชอบ ขอเกริ่นไว้ก่อนว่า มีหลากหลายครบทุกรสชาติ ฝากด้วยค่ะ #เมียเก็บของพ่อ #พันไมล์ผ้าแพร

ป๋อเหวินรู้สึกตัวตื่นหลังจากร่างเล็กในอ้อมกอดพยายามดิ้นขลุกขลักให้หลุดพ้น เขาที่ไม่รู้ว่าจะต้องทำสีหน้าอย่างไร เมื่อเผลอนอนกอดหญิงสาวไว้ตลอดทั้งคืน จึงแกล้งทำเป็นหลับต่อและกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น แต่ผู้ใดจะคาดคิดว่าสตรีในห้องหออย่างนาง จะกล้ากัดยอดอกเขาอย่างแรงเช่นนี้ "นี่เจ้า คิดจะทำอันใด" "สามี เป็นท่านที่นอนกอดข้าไว้ไม่ปล่อย จะโทษข้าได้อย่างไร" ลู่เสียนนั่งเผชิญหน้ากับร่างหนาที่กำลังชี้หน้าคาดโทษนางอย่างไม่เกรงกลัว ความผิดนางเสียเมื่อใดกัน ผู้ใดให้มากอดนางไว้เช่นนั้น นางไม่กัดให้หลุดขาดก็ดีเท่าใดแล้ว "ปากยังเรียกข้าว่าสามี เจ้าก็ความรู้ว่าสามีภรรยาจะนอนกอดกันหาใช่เรื่องผิดอันใด" "ก็ใช่ที่ท่านเป็นสามีข้า แต่ท่านก็ไม่มีสิทธิ์มากอดข้าเช่นนี้" "ไม่มีสิทธ์ได้อย่างไร เมื่อวานเจ้ายังรับปากกับท่านย่าอยู่เลยมิใช่หรือ ว่าจะรีบมีเหลนให้ท่าน" "ไม่ ปล่อยข้านะ" ลู่เสียนถอยหลังจนติดผนังด้านในไร้ทางหนี จึงถูกมือใหญ่จับนางรวมข้อมือนางยกขึ้นสูงค้างไว้ พร้อมใบหน้าหล่อเหลายื่นเข้ามาแบบชิด จนนางรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนยามเขาเอ่ยพูด เมื่อวานนางเพียงแสร้งตอบรับฮูหยินผู้เฒ่าไปส่ง ๆ เพื่อความสบายใจของผู้ได้ยินเท่านั้น ไม่คาดคิดว่าเขาที่นั่งอยู่อีกมุมของห้อง จะได้ยินสิ่งที่พวกนางสนทนากัน "มิอยากมีเหลนให้ท่านย่าแล้วหรือ เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าทำอย่างไร ในนี้ถึงมีเหลนให้ท่านย่าข้าได้" ใบหน้าสวยสะบัดหนีนิ้วยาวที่ไล้ลูบตามกรอบหน้า ขนอ่อนลุกตั้งชันรู้สึกเสียววูบไปทั้งกายกับท่าทีจู่โจมของชายหนุ่ม เมื่อครู่เขายังมีสีหน้าแสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวดจากการที่โดนนางกัด ยามนี้กลับผลัดเปลี่ยนเป็นยกยิ้มมุกปากเจ้าเล่ห์ จนนางคาดไม่ถึงว่าบุรุษที่มีท่าทีเย็นชามาตลอด จะกลับกลายเป็นเช่นนี้ได้ ป๋อเหวินจากเพียงหยอกล้อเอาคืนที่หญิงสาวกัดเขาเพียงเท่านั้น แต่กลิ่นกายหอมผนวกกับเรือนร่างนุ่มนิ่มเย้ายวนของนาง ทำให้เขายากจะยับยั้งฝ่ามือร้อนไม่ให้ลูบไล้ลงหาปทุมถันอวบอิ่มตรงหน้าได้ "อืออ" ริมฝีปากบางกัดเม้มเข้าหากัน หลังเผลอครางเสียงน่าอายออกมา เมื่อถูกชายหนุ่มลุกล้ำบีบเคล้นหน้าอกนางแรงขึ้น ด้วยเวลานอนลู่เสียนไม่ชอบใส่เอี้ยมตัวในให้รำคาญ เมื่อคืนนางคิดว่าเขาจะไม่กลับเข้ามา จึงแต่งกายเข้านอนเหมือนเช่นทุกครั้งกับตอนอยู่ที่เรือนตน ทำให้นิ้วยาวสัมผัสลูบผ่านยอดถันนางโดยมีเพียงผ้าบางกันเท่านั้น ป๋อเหวินฝั่งจมูกลงยังซอกคอขาว พิสูจน์อีกครั้งว่ากลิ่นหอมนั้นมาจากผิวกายหญิงสาวอย่างที่เขาคาดการณ์ไว้ กลิ่นกายนางหอมเป็นเอกลักษณ์จนเขายากจะหยุดสูดดม ยากชนิดที่ว่าเขาไม่สามารถจะยับยั้งใจตน ไม่ให้ส่งเรียวลิ้นเลียสัมผัสผิวขาวเนียนตรงหน้าได้อีกต่อไป "โม่ป๋อเหวิน ท่านรักข้าหรือไม่"

ขนเสบียงนับล้าน มาเป็นมาร(ดา)ของเหล่าวายร้าย เล่ม 5 (บทที่ 218-260) ในที่สุดฤดูหนาวก็มาเยือน ทว่ามันมาพร้อมกับภยันตรายจากนักล่าผู้โหดเหี้ยมอย่างเผ่าหมาป่า! ทางด้านเผ่าของหูเจียวเจียวได้เตรียมการรับมือศัตรูเอาไว้เรียบร้อยแล้ว พวกเธอจะสามารถป้องกันเผ่าจากการรุกรานของเหล่าภูตหมาป่าได้หรือไม่? แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น… และมันบีบหัวใจของหลงโม่เป็นอย่างมาก! **Trigger Warning** - การทำร้ายร่างกาย - การทารุณกรรมเด็ก - การกักขังหน่วงเหนี่ยว - ความรุนแรงแบบเลือดโชก ถึงขั้นอวัยวะต่าง ๆ ฉีกขาด

พรึ่บ! ผ้าคลุมหน้าถูกคันชั่งทองหรูอี้เลิกขึ้นพร้อมกับที่มงกุฎหงส์ถูกยกออกจากหัว ถานซงลี่ค่อยๆช้อนตาขึ้นมองดวงตาดำลุ่มลึกที่คืนนี้แฝงไว้ด้วยความคมกริบราวกับใบมีด จิ่งหนานแตะมือลงบนหน้าผากมนที่ยังมีผ้าพันแผลพันเอาไว้ พลางยิ้มหยัน ก่อนจะละมือราวกับต้องของร้อนทันควัน “เจ้ารักพี่ชายข้ามาก รู้สึกอย่างไรที่ต้องมาแต่งงานกับข้า!” น้ำเสียงของจิ่งหนานเย็นชาหาใดเปรียบ สายตาของเขาคมกริบบาดลึกถึงทรวง “แม้แต่วันแต่งงาน ก็ยังหลงเหลือร่องรอยของความรักที่เจ้ามีต่อเสด็จพี่ให้ข้าผู้เป็นสามีเห็น ข้าสมควรดีใจใช่หรือไม่?” “ท่านพี่...” ถานซงลี่ครางแผ่ว มองเขาด้วยสายตาเข้าอกเข้าใจ แต่ทว่า...สายตาดังกล่าวทำให้จิ่งหนานรู้สึกเหมือนตนโดนดูถูก คล้ายถูกอีกฝ่ายแสร้งทำเป็นเห็นใจและสำนึกผิด เขาจึงตวาดออกมาดังลั่นว่า “อย่ามาเรียกข้าว่าท่านพี่!”

“อ๊า! คุณชอบเอเลี่ยนอย่างผมไหม อืม..” เสียงแหบพร่ากล่าวถาม พลางมองไปยังใบหน้าของหญิงสาว ที่กำลังมีความสุข ก่อนที่เขาจะใช้ลิ้นอันใหญ่โตเลียเข้าไปที่ใบหน้า รวมไปถึงนมสองเต้าของหญิงสาวด้วยเช่นกัน จ๊วฟ! จ๊วฟ! จ๊วฟ! แผล็บ! แผล็บ! แผล็บ! เขาได้นำริมฝีปากของเขาดูดเลียเข้าไปที่เต้านมของบีบี ซึ่งปากของเขา ดูดเต้าของเธอได้ทั้งเต้า จนเธอร้องครวญครางออกมาอย่างชอบใจด้วยใบหน้าที่มีความสุข “ชะ ชอบ อ๊า! ฉะ ฉันไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลย อ๊าสสส ดะ ได้แต่ใช้ของปลอม อ๊ะ!” หญิงสาวเปิดเปลือกตาและจ้องมองไปยังเขา ที่กำลังใช้ริมฝีปากกลืนกินเต้าของเธอ

"นี่คุณกำลังทำอะไร คิดว่าเงินมันซื้อได้ทุกอย่างหรือไง อย่ามาดูถูกมนุษย์ด้วยกันแบบนี้ เป็นผู้ชายซะเปล่า ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ เกิดจากท้องพ่อท้องแม่ ไม่เคยเจอผู้ชายแบบนี้ที่ไหน แล้วไอ้คนที่นั่งอยู่ในรถ มันวิเศษวิโสมากหรือไง ถึงได้แต่นั่งมองเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ"

มู่อิ๋ง! ข้าเกลียดเจ้า! ข้าจะทำให้เจ้าอยู่ก็ไม่ได้ ตายก็ไม่อาจ! หยางจ้าวฉวน! ข้าก็เกลียดเจ้า! ข้าจะทำให้เจ้าไม่อาจเป็นฮ่องเต้ได้! ข้าจะสนับสนุนหยางซูหลานทุกวิถีทาง! เขาเกลียดเจ้ามู่ตี้ยิ่งนัก เกลียดเข้ากระดูกดำเลยทีเดียว เกลียดจนอยากจะสับมันเป็นหมื่นๆ ชิ้น ในที่สุดเขาก็มีโอกาสแก้แค้นแล้ว เขาจับมันกดกับเตียง! เจ้าจะทำอะไร!? เฉินมู่อิ๋งถามอย่างหวาดหวั่น

รอมาตั้งนานได้แต่งงานกันสักที เมื่อคุณหนูโอเมกาฮอร์โมนกระพร่องกระแพร่งคนเดิมที่ตอนนี้แข็งแรงจนได้แต่งงานกับอัลฟาคู่แห่งโชคชะตาของตัวเองคุณชายลู่ชายผู้ขยันสร้างเรื่องให้ปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน เพราะว่ารักมากก็ย่อมหวงมากพอหวงมากก็เกิดงอนกันใหญ่โตเมื่อเห็นภรรยาให้ความสนใจคนอื่นมากกว่าตัวเองไม่เว้นแม้กระทั่งลูกน้อยในท้องที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร งานนี้ลู่เหวินจึงต้องหาทางเรียกสามีคนดีที่หนึ่งเข้ามาปรับทัศนคติก่อนที่ชีวิตคู่นั้นจะมีปัญหาลุกลามไปใหญ่

พรึ่บ! ผ้าคลุมหน้าถูกคันชั่งทองหรูอี้เลิกขึ้นพร้อมกับที่มงกุฎหงส์ถูกยกออกจากหัว ถานซงลี่ค่อยๆช้อนตาขึ้นมองดวงตาดำลุ่มลึกที่คืนนี้แฝงไว้ด้วยความคมกริบราวกับใบมีด จิ่งหนานแตะมือลงบนหน้าผากมนที่ยังมีผ้าพันแผลพันเอาไว้ พลางยิ้มหยัน ก่อนจะละมือราวกับต้องของร้อนทันควัน “เจ้ารักพี่ชายข้ามาก รู้สึกอย่างไรที่ต้องมาแต่งงานกับข้า!” น้ำเสียงของจิ่งหนานเย็นชาหาใดเปรียบ สายตาของเขาคมกริบบาดลึกถึงทรวง “แม้แต่วันแต่งงาน ก็ยังหลงเหลือร่องรอยของความรักที่เจ้ามีต่อเสด็จพี่ให้ข้าผู้เป็นสามีเห็น ข้าสมควรดีใจใช่หรือไม่?” “ท่านพี่...” ถานซงลี่ครางแผ่ว มองเขาด้วยสายตาเข้าอกเข้าใจ แต่ทว่า...สายตาดังกล่าวทำให้จิ่งหนานรู้สึกเหมือนตนโดนดูถูก คล้ายถูกอีกฝ่ายแสร้งทำเป็นเห็นใจและสำนึกผิด เขาจึงตวาดออกมาดังลั่นว่า “อย่ามาเรียกข้าว่าท่านพี่!”

เกิดใหม่ครั้งนี้สิ่งที่ต้องการ คือ ความเรียบง่าย สุขตามสถานะ

เจินไป๋เจียเกิดไปชดใช้กรรม โดนหลอกกลายเป็นเมียน้อยทั้งที่นางทำความดีมาตลอดก่อนสิ้นใจจึงขอให้สวรรค์ชดเชยให้กับนาง ได้กลายมาเป็นฮูหยินเอกแม่ทัพมากอนุภรรยา สวรรค์ชดเชยเช่นนี้ นางกลับไม่เข้าใจ เพราะจดจำได้เพียงหนึ่งภพชาติ

สวัสดีค่ะ ช่วงต้นเดือนแบบนี้ ห้องสมุดจัดเอาเล่มสบายๆ ฮาๆ อย่าง ‘กุ้ยเฟยขี้นินทา’ มาฝากทุกคน กุ้ยเฟยขี้นินทาเป็นผลงานของนักเขียน ‘เมียหลวงยืนหนึ่ง’ อันเลื่องลือ แต่เล่มนี้มาแนวตลกและค่อนข้างทันสมัยในภาษาพูดของตัวนางเอกที่เป็นสาวยุคปัจจุบัน เรียกว่าเป็นงานแนวโบราณที่เลือกใช้ภาษาทันสมัย ถึงพริกถึงขิง และแหวกแนวกว่าเล่มอื่นๆ ของห้องสมุด นางเอกของเราค่อนข้างสำมะเลเทเมา เกเร ตีหมาด่าคนแก่ แต่ดันต้องเข้าวังแทนน้องสาวที่หนีตามผู้ชายไป นางต้องกลายเป็นพระสนมชั่วคราวให้ฮ่องเต้สายโหด ความสุขในโลกวังหลังอันแสนจะน่าเบื่อของนางก็คือการนินทาฮ่องเต้ในใจโดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายได้ยิน–ทุก–ประโยค และจดบัญชีหนังหมาเอาไว้แล้ว แต่พอถึงวันจะเอาคืน... เอ้า! หมดโปร น้องสาวดันกลับมา สรุป ‘เต้’ จะได้เอาคืน ‘กุ้ย’ ไหม? เกมนี้ใครรักก่อน... คนนั้นแพ้ใช่หรือเปล่า? เปิดหน้าถัดไปเพื่อติดตามเรื่องราวของทั้งคู่กันได้เลย ละมุนหัวใจมากค่ะเล่มนี้ โปรย เธอคนนี้ ‘กุ้ยเฟย’ ลือกันว่าใต้หล้านี้ จะหาหญิงใดมั่นคงในรักเทียบเท่ากุ้ยเฟยเป็นไม่มี ความรักของนางแว่วหวานดุจเสียงลม มั่นคงยิ่งภูผา อุ่นละมุนกว่าแสงแดดในยามเช้า ยืนหยัดเคียงข้างฮ่องเต้ที่ประชาราษฎร์ล้วนสาปแช่ง แต่นางหาได้ใส่ใจ เพราะนางคือรักเดียว รักแท้ ที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป เขาคนโน้น ‘เกาจิ้น’ เพื่อขึ้นครองบัลลังก์ ฮ่องเต้เกาจิ้นหักหลังบิดา สังหารพี่น้อง แม้แต่ฟ้าดินได้ยินชื่อเขายังปวดใจ ถึงกับส่งสายฟ้าฟาดลงกลางม้าศึกที่เขาควบฝ่าสายฝน แต่คนเลว แม้แต่นรกยังไม่ต้องการ เขา—ไม่ตาย แล้วมันทำไม? กองทหารม้าคุ้มกันฮ่องเต้ที่บาดเจ็บสาหัสเข้าสู่วังหลวง พวกรู้ดีรีบส่งข่าวไปตำหนักของกุ้ยเฟย นางถลามาเฝ้าดูพระอาการราวกับนกน้อยปีกหัก ร่ำไห้ใจจะขาด เกาจิ้นเห็นดังนั้นพลันรู้สึกหวั่นไหว ยื่นมือลูบแก้มเนียนนุ่มของนาง “เราไม่เป็นไร เจ้าไม่ต้องห่วง” แต่หูกลับได้ยินเสียงแว่วตอบกลับ ‘ไอ้ลูกหมา ใครห่วงกัน’ เกาจิ้นตะลึงค้าง มองกุ้ยเฟยที่กำลังช่วยประคองอยู่ด้านข้าง ริมฝีปากนางปิดสนิท มิได้พูดสิ่งใด แล้วเมื่อครู่... ใครพูด?