องค์หญิงตัวประกันระหว่างแคว้น... ฮองเฮาที่ถูกทิ้งขว้างไว้ในตำหนักเย็น ทั้งสองฐานะนี้ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนได้ครอบครองก็คงต้องขนหัวลุกด้วยกันทั้งนั้น ซางหลิง... สาวซ่าอันดับหนึ่งอันดับหนึ่งของโลกปัจจุบัน กำลังโลดแล่นจัดการ กลุ่มชายชั่วอย่างเอาเป็นเอาตายจนตัวเองตกตึก โชคดี... ก่อนที่เธอจะดิ่งนรก เธอคว้าร่างของ ‘ชายชั่ว’ ไว้ได้คนหนึ่ง แล้วดึงมันลงมาพร้อมกับเธอ ฮ่าฮ่า อย่างน้อยชาตินี้ฉันก็ไม่ตายฟรี โชคร้าย... เธอฟื้นขึ้นมาอีกครั้งในร่างของฮองเฮาผู้ไม่เป็นที่รักของสามี เป็นองค์หญิงที่มีฐานะเป็นเพียงตัวประกันระหว่างแคว้นเท่านั้น และที่แย่ไปกว่านั้น... ฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน ดันเป็นศัตรูเก่าตัวร้ายที่ถูกเธอดึงลงนรกมาด้วยกัน! ฟ้าจะส่งเธอไปไหนก็ส่งเถอะ แต่ทำไมต้องส่งเจ้าหนี้เก่ามาด้วย ซวยแล้ว...

'เสน่หา' คือข้ออ้างที่ทำให้เขาเข้าใกล้เธอ โดยหารู้ไม่ว่าเธอคิดแต่จะปฏิเสธเขา ด้วยความแค้นสุมอกที่ต้องเอาคืนให้จงได้ ทว่า...เมื่อถูกเขาบังคับ และยัดเยียดตัวเองให้ เธอจึงจำเป็นต้องใช้ทุกแผนการและวิธี เพื่อลวงเขาให้มาเป็นหนึ่งในหมากของการล้างแค้น - - - - - - - - - - - - - - - - “เมื่อคืนคุณทำอะไรฉัน!” “ยังต้องถามอีกเหรอ สภาพแบบนี้คิดว่าเธออ้วกใส่ฉันจนต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า หรือคิดว่าเธอเมาถอดเสื้อผ้าตัวเองล่ะ” “คุณข่มขืนฉันเหรอ” “ข่มขืน? พูดอะไรน่ะแอฟ เมื่อคืนคุณสมยอมและเรียกร้องผมทั้งคืนด้วยซ้ำ ทศขา...อีกสิ...ทศขา...” “หุบปากไปเลยนะ! คนอย่างฉันไม่มีทางพูดแบบนั้นแน่” “จริงเร้อ...” ทศพลลากเสียงยาวด้วยน้ำเสียงครื้นเครง - - - - - - - - - - - - - - - - ความแค้นนับสิบปี... ทำให้เธอต้องใช้เสน่ห์ที่มีมาล่อลวงให้เขาติดกับ เพราะเขาคือหมาก ที่จะช่วยให้การแก้แค้นสำเร็จและจบสิ้น แต่เขาก็ไม่โง่ให้ลอกใช้ง่าย... เพียงแต่เลือกจะแกล้งโง่ให้เธอหลอกใช้ เมื่อเธอวางแผนที่จะลวงเขาให้เป็นหมากในเกมล้างแค้น เขาก็พร้อมจะให้ความร่วมมือแต่โดยดี ทว่าใครจะคิด...ว่าเสน่ห์ที่เธอใช้ลวงหลอกเพื่อล้างแค้น มันจะซุกซ่อนความรักอยู่ในนั้น แล้วเธอจะเลือกอะไร? ระหว่างความต้องการของหัวใจ... หรือหลีกหนีด้วยการปฏิเสธความช่วยเหลือของเขาอีกครั้ง

ชลินทราไล่สายตามองตั้งแต่ไหล่กว้าง แผงอกที่เต็มไปด้วยไรขน แล้วหยุดสายตาที่ขอบผ้าเช็ดตัว ก่อนจะหน้าเห่อร้อนเมื่อรู้ตัวว่าได้ทำอะไรลงไป “มาดูใกล้ๆ ก็ได้ ผมไม่คิดเงินหรอก ให้ดูฟรี แถมลูบคลำได้ด้วย” พูดไปมือก็กำที่ปมผ้าเช็ดตัว “คุณจะทำอะไร” ชลินทราถามเสียงดัง พลางถอยหลังกลับเข้าไปในครัว เมื่อเขาเดินเข้ามาหา นิคเตอร์หัวเราะร่วนเมื่อเห็นท่าทีตื่นกลัวของแม่สาวร่างเล็ก ทั้งที่ก่อนหน้าเธอยังจ้องเขาตาแทบถลนออกมาเบ้า “หัวเราะบ้าอะไร” ชลินทราถามเสียงเขียว “แล้วคุณถอยหนีผมทำไม” เขาถามด้วยเสียงเจือหัวเราะ “เปล่าหนี” ชลินทราเถียงเสียงสูง “งั้นเหรอ” เลิกคิ้วใส่ไม่พอ ปากหยักยังยิ้มได้น่าหมั่นไส้จนน่าเอามีดมาเฉาะ “นี่! อย่าตามมานะ” ร้องบอกเสียงเขียวเมื่อเขาเริ่มเดินตามอีกครั้ง “จะห้ามทำไม”

“เอ่อ...แขก...แขกคนที่พี่ส้มหาให้เป็นคุณพิชญ์เองเหรอคะ” “ใช่ผมเอง มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” “ไม่...เอ่อ...มีค่ะ” ฐานิศรตอบกลับอย่างลังเล เพราะเธอไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาเจอเขา มันเลยเกิดอาการตกใจระคนดีใจ “เราไปนั่งคุยกันที่โซฟาดีกว่า ผมมีเรื่องจะถามเยอะแยะเลย” พูดจบก็จับมือเล็กเดินไปที่โซฟา “คุยเหรอคะ” “ทำไม อยากให้ผมทำอย่างอื่นหรือไง” พิชญ์หันมาถามคนที่ตนจูงมือยิ้มๆ แต่ถึงอยากจะทำมากแค่ไหน เขาก็ไม่ทำเด็ดขาด นอกเสียจากเขาจะจัดการเรื่องหย่ากับภรรยาให้เรียบร้อยเสียก่อน “ศร...ศรไม่ได้คิดแบบนั้นค่ะ” “แน่ใจ” “แน่สิค่ะ” “เอาเถอะ แน่ก็แน่ แต่มานั่งนี่ก่อน ผมจะไปเอาน้ำมาให้ หรือจะดื่มไวน์” “ศรดื่มไม่เป็น คุณพิชญ์ก็รู้นะคะ” พูดแล้วก็นึกถึงครั้งแรกที่เขาพาเธอไปโรงแรมกับการทำงานคืนแรก เธอกลัวและอายมากจึงหันไปพึ่งไวน์ กระดกเสียเกือบหมดขวดจนไวน์ออกฤทธิ์เธอก็กลายร่างเป็นนางแมวยั่วสวาท บุกเข้าหาเขาซึ่งเป็นแขกคนแรก พอนึกทีไรก็อายทุกทีและบอกตัวเองว่าอย่าแตะต้องของมึนเมาอีก

“คุณเป็นบ้าอะไร ถึงมาทำร้ายฉัน” คนถามน้ำตาคลอเพราะความเจ็บ “ก็แล้วคุณกับแม่บุญธรรมของคุณกำลังคิดจะทำอะไรกันล่ะ หรือคิดว่าสิ่งกำลังทำจะไม่มีใครรู้” พารันเอ่ยถามเสียงห้าวห้วน นึกอยากบีบคอสวยๆ นี่นัก ที่บังอาจเข้าทางพ่อของเขา เพื่อทำลายความรักระหว่างเขาและภีรมาส แต่อย่าฝันว่าจะทำสำเร็จ! “ฉันไม่ได้คิดทำอะไรทั้งนั้น” “ยังปากจะแข็งอีกเหรอ” “ก็ฉันไม่ได้คิดจะทำอะไรอย่างที่คุณกล่าวหาจริงๆ” “ต้องให้ผมพูดใช่ไหมว่าคุณคิดจะทำอะไร” “ก็พูดมาสิค่ะ เพราะฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณคิดว่าฉันกับคุณท่านจะทำอะไร” เสียงหวานยอกย้อน หน้าก็เบ้ เพราะความเจ็บ “แม่บุญธรรมของคุณคิดจะจับผมไง ถึงได้นัดให้ผมมาดูตัวคุณ แต่คุณรีบไปบอกแม่บุญธรรมของคุณซะว่าให้เลิกคิดแผนชั่วๆ ได้แล้ว เพราะแม่บุญธรรมของคุณไม่มีวันจับผมได้สำเร็จ” เสียงห้าวห้วนพูดช้าชัด ย้ำทีละคำ ขณะที่คนฟังก็ตาเบิกกว้าง ตกใจกับข้อกล่าวหา “พอรู้ทันก็อึ้งไปเลยหรือไง!” พารันกระตุกยิ้มหยัน “ฉันกับคุณท่านไม่เคยมีความคิดแบบนั้น” เสียงหวานแย้ง พลางจ้องหน้าคนรักของเพื่อนสนิทอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าคนแบบเขาจะคิดอะไรแบบนี้ได้ “ไม่เคยน้อยไปสิ” “ฉันไม่เคยคิดจะจับคุณ” หญิงสาวย้ำให้เขาฟังชัดๆ ทีละคำ พารันยิ้มหยัน ก่อนขยับถอยห่างร่างเล็กแล้วมองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า “คุณก็ดูสวยดี แต่คงไม่มีปัญญาหาแฟนใช่ไหม ถึงได้ขอให้แม่บุญธรรมหาให้ แล้วแม่บุญธรรมของคุณคงแกล้งโง่แน่ๆ ถึงไม่รู้ว่าผมมีคนรักอยู่แล้ว” “คุณพารัน! คุณหยุดดูหมิ่นคุณท่านเดี๋ยวนี้” พารันไม่สนใจน้ำเสียงโกรธเคืองของหญิงสาว ปากหยักร้ายขยับยิ้มหยันแล้วพูดต่อ "แล้วผมจะบอกให้รู้ไว้ว่าผมกับกี้ เราก็รักกันมาก แล้วไม่ว่าคุณ แม่บุญธรรมของคุณ หรือใครหน้าไหนก็ไม่มีวันทำลายความรักของเราได้ จำเอาไว้!” พารันปล่อยมือจากแขนเล็กแล้วหันหลังจะเดินออกมาในขณะที่อีกคนกำลังอึ้งระคนตกใจ ที่เขาคิดได้เป็นตุเป็นตะ ก่อนจะช็อกอีกรอบเพราะน้ำเสียงห้วนๆ ที่หันกลับมาตอกย้ำให้เธอหน้าชา “สวยๆ อย่างคุณ ต่อให้แก้ผ้ายั่วถึงเตียง ผมก็ไม่สน!”

“ถ้าฉันรับข้อเสนอของคุณ แล้วคุณจะให้ฉันอยู่กับคุณไปถึงเมื่อไหร่คะ” “จนกว่าจะเบื่อ” พิรุณนภาฟังแล้วคำตอบแล้วก็สะอึกเบาๆ ในใจ ก่อนจะถามเขากลับไป “คุณจะไม่กำหนดหน่อยเหรอคะ” “ทำไมล่ะ” “ฉัน...ฉันไม่อยากทำงานแบบนี้นานๆ ค่ะ” “ทำไม? กลัวแฟนรู้หรือไง” “เปล่าค่ะ แต่ก็อย่างที่ฉันบอกไปก่อนหน้าว่าฉันไม่อยากทำงานแบบนี้นาน ฉันก็เลยอยากให้คุณกำหนดมาเลยว่าฉันต้องอยู่ทำหน้าที่นานแค่ไหน” “หนึ่งปี แล้วระหว่างหนึ่งปีคุณอย่าปล่อยท้องเด็ดขาด ผมยังไม่อยากมีครอบครัว” ธีรินทร์ย้ำเสียงหนักแน่น

“แกมันไอ้โจรสารเลว ชั่วช้า ต่ำทรามที่สุด ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน” เจ้าของเรือนร่างร้อนผ่าวจากการถูกปลายนิ้วร้ายกาจทำจาบจ้วงกับกลางร่างเค้นเสียงโต้กลับ ยกมือสองมืออ่อนแรงของตนผลักไสร่างใหญ่ออกไปให้ไกลตัว ทว่าเขาไม่ขยับห่างแม้แต่เซ็นต์เดียว “ปล่อยงั้นเหรอ ฉันบอกเธอหรือไงว่าฉันจะปล่อยเธอ...ปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงย้อนถามเสียงทุ้มลึก เขาเงยหน้าออกจากเนินอกอวบอิ่มแล้วจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวย พลางยิ้มหยันทั้งจากแววตาและริมฝีปากหยักมีเสน่ห์ของตน ปิ่นมุกรับรู้เพียงแต่ว่าเธอโกรธเขามาก...มากจนตัวสั่น ทว่าเธอทำอะไรผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย เมื่อสองมือของเธอถูกรวบด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว อีกข้างของเขาเลื่อนมาเชยคางมนของเธออยู่อย่างบังคับให้เธอแหงนหน้าสบตากับเขา “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ฉันไม่เคยทำอะไรให้พวกโจรชั่วอย่างแกเสียหน่อย” ปิ่นมุกยกเอาความบริสุทธิ์ของตนมากล่าวอ้างเพราะเธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าไปทำอะไรให้กลุ่มคนเหล่านี้โกรธแค้นตอนไหน พร้อมทั้งสะบัดหน้าหนีฝ่ามือใหญ่ ทว่าเขากลับใช้มือยึดและบีบแน่นไม่ให้เธอหนีไปไหนได้ ถังเฟ่ยหลงเกิดความรู้สึกโมโหผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้มากขึ้นที่บังอาจตะโกนใส่หน้าเขาว่าตัวเองบริสุทธิ์ ทั้งที่ความจริงคนในครอบครัว อิทธิเชษฐ์เลวทรามยิ่งกว่าเขาเสียอีก! “ฉะ...ฉัน ปละ...โอ๊ย! …” คำสั่งห้ามกลายเป็นครวญครางด้วยความเจ็บปวดแทน เมื่อถังเฟ่ยหลงละมือจากการเหนี่ยวรั้งสองมือเล็กเป็นกดฝ่ามือเคล้นคลึงทรวงอกคู่งามอย่างลงโทษ “เจ็บเหรอ งั้นก็พูดมาว่าฉันมีสิทธิ์แตะต้องผู้หญิงสกปรกอย่างเธอหรือเปล่า” ถังเฟ่ยหลงเค้นเสียงถาม ใบหน้าเครียดขึงอย่างน่ากลัว ปิ่นมุกพยายามปัดมือใหญ่ออกจากทรวงอกแต่เขาไม่ยอมปล่อย “ไม่ๆๆ พวกแกไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้ ฉันไม่เคยทำอะไรให้เลยนะ ปล่อย...ปล่อยฉัน” น้ำตาของคนอ่อนแอไหลพราก ร่างกายรูดลงไปกับผนังทันทีเมื่อถังเฟ่ยหลงปล่อยมือ เขาก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว เพื่อ เฝ้ามองหญิงสาวที่กำลังนั่งร้องไห้อย่างน่าเวทนา แต่สำหรับคนอย่างถังเฟ่ยหลงไม่คิดสงสารใคร!

เพราะไม่อยากเสียพรหมจรรย์ให้กับอาตี๋ตัวกลม เธอจึงต้องหาหนุ่มหล่อ (น่าลาก) มาพรากพรหมจรรย์ งานเลยเข้า 'เขา' อย่างจัง เมื่อถูกขอร้องแกมบังคับให้มาพรากพรหมจรรย์

ตราบาปที่เขายัดเยียดให้ในอดีต กลายเป็นความขมขื่นฝังแน่นในจิตใจ หากเลี่ยงได้ เธอขอไม่พบเจอหน้าคนเลวอย่างเขาอีก หากแต่เหมือนฟ้าดิ้นกลั้นแกล้งให้เธอต้องหวนกลับมาพบเขาอีกครั้ง ซ้ำยังตกเป็นทั้งทาสรักทาสสวาทของเขาอย่างไม่มีทางเลี่ยง +++++++++++++++++++++++++++++++ “อุ๊ย! ภรรยาคุณภูมิ เอมี่ขอโทษนะคะ พอดีเอมี่ไม่เห็นจริงๆ ค่ะ” เอมี่แสร้งทำเป็นตกอกตกใจ ก่อนจะลากมือลูบไล้แผงอกกำยำ แล้วแนบริมฝีปากลงบนปากหนา ทั้งสองแลกจูบกันอย่างดูดดื่มโดยไม่แคร์สายตาของใครอีกคน “คุณภูมิขา พอก่อนนะคะ อย่าลืมว่าภรรยาของคุณยังอยู่ยืนอยู่ตรงนี้นะ เกรงใจเธอหน่อยสิค่ะ” พูดจบก็เอมี่ก็แสร้งดันใบหน้าหล่อเหลออกห่าง “จะยืนดูผัวเองกอดจูบกับคนอื่นอีกนานไหม” ภูวเดชหันมาถามภรรยาสาวด้วยสุ้มเสียงไม่พอใจ

เกษศิรินทร์ เมตตาธรรม (แก้มป่อง) เฝ้าแอบมอง ‘พี่สอง’ ตั้งแต่แตกเนื้อสาว หากเธออยากสมหวังต้องออก ‘ล่า’ หัวใจนายตำรวจ ร้อยตำรวจเอก พุฒิธร โกสุมเรืองฤทธิ์ (สอง) กายข้านี้พลีชีพเพื่อแผ่นดิน หัวใจยังถวิลหาเพียง ‘เธอ’ และ กว่าจะรู้ใจตัวเอง ทั้งคู่ก็เสียเวลามานานเนิ่น จนต้องใช้ตัวช่วยอย่าง... ศิรินทร์เกษ เมตตาธรรม (ตาหวาน) ผู้หมวดปากหมา(น) อานนท์ นนทการันต์ มันก็จะอิรุงตุงนัง วุ่นวาย จนกลายเป็น... หนึ่งคู่ชู้ชื่น และ หนึ่งคู่กัด ฟัดกันนัว ล่าหัวใจนายตำรวจ (Beloved Cop)

เหตุเพราะความคลุมเครือ ธนะ วิสุทธิกุล เลยปักใจ ‘เชื่อ’ เหลือเกินว่า... ตนเองทำลูกสาวบ้านภูคำฝัน ‘ท้อง’ ในเมื่อถามดีๆ ไม่ยอมรับ ก็ต้องกำราบกันบ้าง แต่พอ ‘ความจริง’ แจ่มกระจ่าง กลับทำเขามืดแปดด้านซะงั้น!!! “นะ! หยะ... หยุด!” เอ่ยปากห้ามน้ำเสียงพร่าสั่น สยิวไปกับการรุกรานแบบรุกประชิด บิดส่าย กายไหว ซ่านซ่า เธอต้องบ้าแล้วแน่ๆ ที่ชื่นชอบ ยิ่งพอถูกอมครอบด้วยปากร้อน มันยิ่งสร้างอารมณ์ปั่นป่วน “อื้อ!” “รู้สึก ยังไงบ้าง ดา...” สอบถามเสียงทุ้มสั่นพร่า เรียวปากหนาใกล้เม็ดบัวไม่กี่เซนติเมตร เหลือบมองใบหน้านวลใสอมเลือดฝาด ไอรดาหายใจหอบตั้งสติตอบกลกับ “เฉยๆ” ต่อตากับคนเหนือร่างนัยน์ตาพราวเต้นระริก หอบโยน “ปากไม่ตรงกับใจ” เรียวปากหนาก้มปิด นวลแก้มถูกบีบบังคับให้หยุดนิ่งป้องกันการสะบัดหนีการรุกรานด้วยปลายลิ้น บีบกระพุ้งแก้มล้วงลึกชอนไช หยอกเอิน จนเธอสุดจะทานทน ใช้มือข้างที่ถูกปล่อยเป็นอิสระขยุ้มกล้ามเนื้อหนั่นแน่นบริเวณแผงอกกว้าง บิดส่ายรู้สึกรวดร้าวแสนสาหัส ลิ้นหนาสากระคายล้วงลึกดูดกลืนกิน นำพาคนอ่อนหัดให้ปฏิบัติตามอย่างอยากรู้อยากเห็น เปรยถามเสียงทุ้มนุ่ม “ดีไหม?” ฝ่ามือหนากอบกุมอกอวบพอดีมือคลึงเคล้าหยอกเอิน “อื้อ...” เปลือกตาปรือปรอย เผลอแลบเลียริมฝีปากแห้งผาก จึงถูกกระหน่ำซ้ำอีกระรอก คราวนี้ปลายลิ้นหนาสากระลากเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ซอกคอ ดูดเม้มหนักหน่วง ร่วมกับปลายนิ้วหนีบดึงเม็ดบัวสีหวาน บดคลึงทำเจ้าของแทบคลั่งตาย ร่างกายเธอก็ช่างกระไร ตอบสนองเร็วไวปานกัน “นะ... อื้อ...” “ร่างกายดาชอบ เห็นไหม?” ธนะให้เหตุผลกับคนใต้ร่างที่ยังคงปิดเปลือกตาพริ้มเพรา บิดส่ายร่างครางกระเส่า ตามแรงกำหนัดที่ถูกกระตุ้น ใช้ช่วงจังหวะร่างงามระทวยปลดชิ้นล่างจนเกลี้ยงเกลาเปลือยเปล่า ไม่กี่วินาทีท่อนล่างของไอรดาก็ไม่เหลือแม้แต่ชั้นในตัวจิ๋วปกปิด พออากาศเย็นเยียบสัมผัสต้องร่าง นั่นล่ะจึงทำให้คนใต้ร่างรู้สึก “ไม่นะ นะ!” เผยอกายหวังหลบ ทว่าไร้ผลเมื่อคนด้านบน รุกเร้าเธอด้วยปลายนิ้ว กรีดลึก เรียกร้อง “อ๊ะ!” จากที่ขยับจะลุกหนีเปลี่ยนเป็นแอ่นโค้งรับอย่างสุดกลั้น “นะ... อืมมม” “ดีไหม?” เรียวปากหนาเปรยถามชิดปลายยอดเม็ดบัวสีหวาน เม้มริมฝีปากหยอกเอินอีกข้างเพื่อไม่ให้น้อยหน้ากัน “ไม่ ขอร้อง อืม...” สติที่ยังคงเหลืออ้อนวอนขอ แต่ดูเหมือนคำขอจะไร้ผล “ร้องเลย ที่รัก” กระซิบบอกพลันจ้วงลึกด้วยปลายนิ้ว ทำคนใต้ร่างบิดเกร็ง แอ่นระแน้ “อ๊า! ตาบ้า เจ็บนะ อืมมม” ครางสั่นลั่นห้อง ยกสองแขนจิกทึ้งหมอนหนุน บิดส่าย ทุรนทุราย “นะ อ๊า...” ครวญครางแหบโหยเมื่อปลายนิ้วแกร่งไม่ยอมหยุดเพียงเท่านั้น เร่งกระชั้นทำเธอแทบคลั่ง “ฮือ... นะ... อย่า... ” “อย่าอะไร?” ร่างสูงแกร่งนั่งควบคุมจังหวะการสอดใส่ของปลายนิ้วตรงกลางหว่างขาเรียวสวย อีกมือเอื้อมตะปบอกนวดคลึงเร่งเร้าควบคุม “อ๊ะ!”

ขึ้นชื่อว่าคุณหนู ย่อมอ่อนหวาน น่าลิ้มลง แต่จะเป็นอย่างไรหาคุณหนูอยากลองรักบ้าง พบกับเรื่องชวนสยิวของคุณหนูวัยขบเผาะ กับพนักงานในโรงงานผู้แข็งแกร่งได้ใน... คุณหนูอาโออิ หนึ่งในนิยายชุด คุณหนูลองรัก

ขึ้นชื่อว่าคุณหนู ย่อมอ่อนหวาน น่าลิ้มลง แต่จะเป็นอย่างไรหากคุณหนูอยากลองรักบ้าง พบกับเรื่องชวนสยิวของคุณหนูวัยขบเผาะ กับบรรดาคนงานในบ้านผู้แข็งแกร่งได้ใน... คุณหนูอัญญ่า หนึ่งในนิยายชุด คุณหนูลองรัก

ขึ้นชื่อว่าคุณหนู ย่อมอ่อนหวาน น่าลิ้มลง แต่จะเป็นอย่างไรหากคุณหนูอยากลองรักบ้าง พบกับเรื่องชวนสยิวของคุณหนูวัยขบเผาะ กับคนขับรถผู้แข็งแกร่งได้ใน... คุณหนูดารัณ หนึ่งในนิยายชุด คุณหนูลองรัก

สะบันงามีพร้อมทุกอย่าง สามี ลูกชาย ลูกสาว ชีวิตเธอจึงมีแต่ความสุข แต่แล้วจู่ๆ อลัน เด็กหนุ่มซึ่งเป็นเพื่อนกับลูกชายของเธอก็ปรากฏตัวขึ้น และเข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตเธอไป...ตลอดกาล

จู่ๆ ไบรอัน แม็กกีย์ ก็พุ่งเข้ามาช่วยลูกชายของสะบันงาไว้ได้หวุดหวิด หลังจากนั้นเขาก็เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเธอ ช่วยเธอทุกอย่างตั้งแต่... เป็นพ่อครัว เป็นพี่เลี้ยงลูก รวมถึงสร้างความวาบหวามให้กับเธอ

สะบันงา หญิงผู้เลอโฉมและสะพรั่งไปด้วยความสาว กลับต้องสูญเสียสามีอันเป็นที่รักไปพร้อมๆ กับที่สุริยัน ผู้ที่เป็นพ่อสามี ที่ต้องเสียภรรยาไปในคราวเดียวกัน เมื่อชายหญิงผู้มีวัยต่างกันสองรอบปีนักษัตรต้องมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกันตามลำพังโดยปราศจากคนรัก ความเหงาและเปล่าเปลี่ยวจึงชักนำทั้งสองให้ประสบพบพานกับความรักครั้งใหม่ที่ไม่ควรเปิดเผยให้ผู้คนในสังคมรับรู้ มาร่วมลุ้นว่าความรักต่างวัยเช่นนี้จะลงเอยอย่างไร จะขมขื่น และวาบหวิวปานไหนใน... สะใภ้กระดังงา หนึ่งในซีรี่ส์ชุด หลงไฟกระดังงา

ไรท์ขอเสนอเรื่องสั้นอิโรติก อ่านสบาย ๆ ไม่ต้องซีเรียส แม้ว่าชีวิตตัวละครดูออกจะเครียด ๆ เพราะในความสมบูรณ์พูนสุขกลับขาดบางสิ่งบางอย่าง โดยเฉพาะเรื่องบนเตียง จนเมื่อมีผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามาในบ้านซึ่งก็คือเพื่อนของคู่ชีวิต จะโทษใครดี โยนไปให้กรรมลิขิตหรือเทวดาบนฟ้าดีไหม แต่ลองมาพิจารณากันว่าระหว่างชีวิตที่พลิกผันไม่มีใครที่ดีไปกว่าเพื่อนคนนี้ที่เข้ามารับภาระธุระทุกอย่างแทนหล่อน

ร่างเล็กของเด็กหญิงวัยแปดขวบถูกฉุดกระชากอย่างแรงจนแขนเสื้อขาด แขนขาที่ถูกเกาะกุมด้วยชายร่างใหญ่หลายคนที่ล้อมตัวนางอยู่ ร่างของนางถูกยกขึ้นเหนือพื้นแขนสองข้าง ขาสองข้างถูกมือสกปรกจับยกขึ้น แม้น้ำตาไหลอาบแก้มแต่นางยังมองเห็นเปลวเพลิง ผู้คนที่ถูกฆ่าอย่างเหี้ยมโหด บนพื้นนองไปด้วยเลือดสีแดงสด ท้องฟ้าถูกย้อมด้วยสีแดงของเปลวเพลิง แสงวาบหนึ่งผ่านมา ศีรษะของชายคนนั้นหลุดออกจากร่างอย่างรวดเร็ว เลือดสีสดพุ่งออกมา เลือดของคนชั่วกระเด็นใส่ใบหน้าของเด็กน้อย เพียงแวบเดียวนางรู้สึกได้ว่าแขนขาเป็นอิสระ เด็กหญิงลืมตาขึ้น สิ่งที่เห็นคือร่างไร้ศีรษะของคนเหล่านั้น และบุรุษผู้อยู่หลังอาชาสีดำทมิฬ ดวงตาคู่นั้นมีสีแดงราวกับโลหิต แววตาเยือกเย็น ไม่แสดงถึงอารมณ์ความรู้สึกใด อาภรณ์สีดำกลืนกินไปกับรัตติกาล มีเพียงกระบี่ในมือที่สีเงินที่หยาดโลหิตไหลย้อยลงพื้นดิน “ท่านจอมมาร” ..... นับจากเหตุการณ์ในคืนนั้น ‘ซินหราน’ กลายเป็นสาวใช้ข้างกาย ‘จอมมารเหิงหยางเซิง’ นางเพียงหวังใช้ชีวิตแต่ละวันอย่างสงบในสถานที่ที่อันตรายที่สุด จากเด็กหญิงวัยแปดขวบสู่หญิงสาววัยสิบหก นางไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองได้ยืนอยู่กลางใจบุรุษที่ได้ขึ้นชื่อว่าเหี้ยมโหดที่สุดในยุทธภพ ..... “อย่าขยับตัวส่งเดช” คำสั่งเฉียบขาดดุจเดียวกับสั่งกองทัพมารของตน ทำให้นางหวาดกลัวจนแทบไม่กล้าหายใจ ปล่อยให้มือใหญ่ขยับสาบเสื้อของนางออก เผยผิวกายขาวเนียนที่มีเอี้ยมสีชมพูหวานบังดอกบัวคู่งามที่สะท้อนขึ้นลงเพราะหัวใจที่เต้นรัว เมื่ออยู่ภายใต้แสงสว่างกลางวันเช่นนี้ รอยช้ำจ้ำเลือดจึงเห็นเด่นชัด กับสตรีคนก่อน เขาไม่รู้และไม่สนใจว่าตนทิ้งร่องรอยใดไว้บาง แม้แลดูน่าสงสารแต่เขาหมายมั่นว่านี่คือรอยตีตราประทับที่นางจะไม่มีวันเป็นของชายใดได้อีก มิอาจมีใครแตะต้องนางได้อีก #นิยายรักจีนโบราณ

เด็กสาวที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอเป็นตอนนี้เรียกว่าอะไรจึงเข้าใจว่ากำลังจะฉี่ ชายหนุ่มเองก้อแทบอั้นไม่ไหว รูของเด็กสาวมันตอดรัดลำแน่น ในที่สุด เด็กสาวก้อเกร็งตัว ถึงจุดสุดยอด ชายหนุ่มรีบกระแทกเร่งเร็วถี่ยิบ บดขยี้เนินโคกเสร็จตามทันที น้ำรักถูกปล่อยรดเนื้อสาวเพราะชายหนุ่มรู้ดีว่าเธอยังไม่พร้อมที่จะมีลูกในตอนนี้และอีกอย่างเขาอยากเก็บเธอไว้หาความสุขอีกสักพัก

สำหรับเขาเธอเป็นได้เพียงกาฝากที่ต้องคอยรองรับอารมณ์ของเขาฝ่ายเดียวโดยที่เธอไม่สามารถแสดงความรู้สึกออกมาได้เลย “หึหึ พรุ่งนี้ค่อยไปซื้อยาฉุกเฉินกินแล้วกัน มันนี้ขอมันก่อน” ชายหนุ่มลุกขึ้นพร้อมฉุดร่างของหญิงสาวให้ลุกตามขึ้น แล้วจับจูงไปยังห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายก่อนที่จะเริ่มต้นมีเซ็กส์กันอีกครั้ง “อือหือ หุ่นแม่งน่าจริงๆ ดูสิก้นเด้งดีเป็นบ้า จัดในห้องน้ำสักรอบถ้าจะมัน” “ยะอย่าค่ะ เดียร์ยังเจ็บตรงนั้นอยู่เลย” “มันเรื่องของเธอฉันจะเอาใครจะทำไม อ้าขาออกสิ ฉันจะดูว่ามันฉีกเยอะไหม” “คือ เดียร์ คือ”

[มดแดง&เค-วอลลิส] “ช่วยบอกฉันหน่อยได้มั้ย ว่าฉันต้องทำอย่างไรดี ถึงให้ฉันเป็นคนแรกและคนสุดท้ายของเธอ...มดแดง” [เมษา&เคลย์ตัน] “เอามันกลับไป และฝากข้อความถึงเจ้าของดอกไม้ด้วยว่า...ไปขอส่วนบุญที่อื่น” [หลิวหลิว&เควิ้น]“ได้เวลาตบรางวัลให้เธอแล้ว หลิวหลิว เมียของฉัน” หลิวหลิว,เมษา,มดแดง พวกเธอถูกหลอกล่อ ถูกลักพา ถูกกักขัง โดยเหล่าซาตานในคราบเทพบุตร เควิ้น,เคลย์ตัน,เค-วอลลิส เมื่อพวกเธอถูกพวกเขาทุ่มเทแรงกาย ชักนำความเร้าร้อน ดิบเถื่อน เข้าสู่โลกอันสดใสให้กับพวกเธอ STOCKHOLM SYNDROME [โรคหลงรักความเจ็บปวด] จึงเป็นผลลัพธ์ของการกระทำเหล่านี้

ตะวัน จารุกรุง คือหญิงสาวที่มีความฝัน ซึ่งบนกระดานแห่งความฝันข้อสูงสุดของเธอคือ --เป็นผู้หญิงของคีน ชอว์น-- และความฝันขอสุดท้ายบนกระดานแห่งความฝัน --สามวันสุดท้ายกับ คุณคีน-- ตะวันแตกต่างเพราะเธอไม่เพียงแต่แค่ฝันและแค่อยากจะทำ แต่เธอทำมันสำเร็จ ตั้งแต่ข้อล่างสุดไปจนถึงข้อสูงสุดของกระดานแห่งความฝันนั้น ก่อนที่ชีวิตเธอจะไม่เป็นของเธออีกต่อไป แต่ใครเล่าจะรู้ว่าช่วงเวลาสามวันที่ตะวันยอมแลกทุกอย่างให้ตัวเองบรรลุความฝันนั้น เธอต้องพบกับความสูญเสียมากเพียงใด เมื่อถึงวันหมดอายุของกระดานแห่งความฝันของเธอ ลูกชายที่กลายเป็นฆาตกรฆ่าพ่อตัวเอง และ คนเถื่อนนอกกฎหมาย คีน ชอว์น ซาตานในคราบมนุษย์ เดินเข้าสู่ทัณฑสถานชาย ด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึก ดวงตาแข็งกร้าวแดงก่ำอย่างกับไม่ใช่ดวงตาของมนุษย์ เขาหันกลับมาให้เจ้าหน้าที่คุมตัวปลดกุญแจมือก่อนที่เสียงลูกกรงค่อยๆเลื่อนปิดขวางกั้นอิสระภาพต่อหน้าต่อตาเขา