เมื่อ เซอเรนัล์ฟ ไคลน์ กลับมาในฐานะเจ้าของดีฮันเตอร์ บริษัทผลิตอากาศยานไร้คนขับยักษ์ใหญ่ ของอเมริกา สลัดคราบผู้ชายที่เคยอ่อนหวานและแสนสุภาพ กลายเป็นบุรุษผู้หยิ่งทะนง ทั้งเลือดเย็นและโหดร้ายยิ่งกว่าราชสีห์ เขาไม่เพียงตราหน้าว่า อิสลิน เบอร์กแทรนช์ เป็นหญิงแพศยา ชั่วช้า เป็นนางกากี ที่แต่งงานไปกับผู้ชายคนใหม่ สุดท้ายต้องเป็นหม้ายเพราะผัวหย่า ซึ่งก็ถึงเวลาที่ซาตานอย่างเขา...ต้องเอาคืน!! “เมื่อก่อนผมไม่ทันคนเลยถูกหลอก แต่ถ้าไม่เกือบตายตอนนั้นคงไม่รอดกลับมารับรู้ว่าคนที่ตัวเองรักและคิดว่าเป็นนางฟ้าที่แท้ก็โสเภณีชั้นสูงดี ๆ นี่เอง ผู้หญิงที่กล้าเอาพรหมจารีย์เข้าแลกกับผลประโยชน์ถ้าไม่เรียกว่าเลว แล้วจะเรียกว่าอะไร!” “ไคลน์!...นี่คุณ!” เสียงของซาตานร้ายทำลายความอดกลั้นของหญิงสาว สำนึกสุดท้ายผลักให้เธอเงื้อมืออีกข้างหวังจะฟาดลงบนใบหน้าคร้ามเข้มแต่ไม่ทันมือของเขาที่จับไว้ได้ทันควัน “โอ๊ย!...ไม่! ปล่อยฉัน!” อิสลินร้องออกมาอย่างเจ็บปวดในขณะเดียวกันก็ต้องอดกลั้นต่อความทรมานไม่อาจโวยวายเสียงดังกลัวอีวี่จะตื่นมาเห็นเธอในสภาพถูกจับมือไพล่หลังไว้ทั้งสองข้าง “ร้องออกมาดัง ๆ สิ อีฟ! ร้องออกมาอีก คุณมันงูพิษชัด ๆ ผมเผลอเมื่อไหร่ก็คิดจะทำร้ายได้เมื่อนั้น คราวนี้ผมจะทำให้คุณได้ลิ้มรสชาติความเจ็บปวด รู้ว่าการอยู่อย่างตายทั้งเป็นมันทุกข์ทรมานยังไง!”

เยี่ยเปาที่ถูกสาวงามแต่งกายพิลึกตามเกี้ยวพาอยู่นานสามปีเต็ม อยู่มาวันหนึ่งนางก็เปลี่ยนไป ไม่ได้สนใจเขาเหมือนกาลก่อน เยี่ยเปา : 'เหตุใดครานี้นางถึงไม่สนใจข้า....' หนึ่งบุรุษที่ธรรมดา และหนึ่งสตรีที่เป็นใหญ่ กับความรัก และขนมธรรมเนียมที่ผิดเพี้ยนไป เพราะเขาต้องแต่งเข้าเป็น 'ฮูหยิน' ของนาง จึงเกิดเป็นความรักที่วุ่นวายขึ้นของคนทั้งสอง

Original title: 有匪 Author: PRIEST Original Chinese copyright by 北京晋江原创网络科技有限公司 Thai translation copyright by PaLang Publishing Co., Ltd. ALL RIGHTS RESERVED ------------------------- สักวัน ข้าจะเก่งพอ... สักวัน ข้าจะข้ามผ่านแม่น้ำสี่ม่อที่เย็นยะเยือกสายนี้ ไปยังโลกกว้างภายนอกให้ได้ ยี่สิบปีก่อน... หลี่เวย--ดาบใต้ผู้โด่งดังผันตัวเป็นโจร และปักหลักซ่องสุมค่ายโจรที่หุบเขาสู่ซัน ทุกคนต่างพากันเรียกขานที่แห่งนี้ว่า ‘สี่สิบแปดค่ายโจร’ ‘สี่สิบแปดค่ายโจร’ อ้าแขนต้อนรับเหล่าจอมยุทธ์ผู้ไร้ที่พึ่ง ตั้งแต่ราชนิกุลตกอับยันยาจก ตั้งแต่ประมุขพรรคชื่อก้องยันขอทาน ขอเพียงท่านทั้งหลายไม่มีที่ไป ปฏิบัติตามกฎระเบียบอย่างเคร่งครัด สี่สิบแปดค่ายโจรล้วนยินดี โจวเฝ่ย... หลานสาวคนเดียวของหลี่เวยถือกำเนิดกลางสี่สิบแปดค่าย ตลอดชีวิตไม่เคยก้าวออกไปจากที่นี่แม้แต่ก้าวเดียว แต่แล้ววันหนึ่ง... ชายหนุ่มชื่อเซี่ยอวิ่น ก็ลักลอบเข้ามาในค่ายพร้อมกับคำสั่งจากเบื้องบน จากนั้นทุกอย่างก็เริ่มต้น โลกของโจวเฝ่ยเปลี่ยนไป จากสาวน้อยที่ไม่เคยรับรู้อะไรเลย ต้องก้าวออกไปเผชิญหน้ากับอันตรายในยุทธภพ เข้าไปในที่ที่ไม่ควรอยู่ พบเจอบุคคลในตำนานที่ไม่เคยคิดว่าจะมีจริง และแล้ว... ความลับยี่สิบปีก็เริ่มเปิดเผย

ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนกับผู้ชายแปลกหน้าอาจผ่านพ้นไปจากชีวิตของมีนา ถ้าหากว่า เขา ไม่ใช่เจ้านายคนใหม่ของเธอ และไม่ใช่พี่ชายของแฟนเก่าที่เคยตัดความสัมพันธ์ ต้นเหตุของความอัปยศในคืนนั้นที่เธอกินเหล้าจนเมามายแทบไม่ได้สติ “มีน่า...ผมไม่รู้เลยว่าคุณเป็นใคร บ้านของคุณอยู่ที่ไหน แต่...โอ...พระเจ้า...คุณกำลังทำให้ผมคลั่ง” ชายหนุ่มทาบทับตัวเองลงบนร่างบอบบางอีกหน คราวนี้เขาสอดมือเข้าไปด้านหลังของหญิงสาวแล้วค่อย ๆ ปลดตะขอบราเซียซึ่งมีเพียงตะขอเดียวที่เกาะเกี่ยวผ้าลูกไม้แสนสวยไว้ด้วยกัน ทันทีที่มันหลุดออกจากเรือนร่างอ้อนแอ้น ความอวบใหญ่ของโนมเนื้อทั้งสองก็โดดเด้งขึ้นมาท้าทายสายตาคู่นั้น ความอวบอัดนั้นไม่สมกับสัดส่วนเล็กบางของเธอเลยสักนิด เขาค่อย ๆ วางฝ่ามือที่ว่าใหญ่แล้วแต่ก็ยังกอบกุมปทุมถันทั้งสองไว้ได้แทบไม่หมด “คุณคะ...ฉันหนาว....อา...ได้โปรด”

เมื่อก่อนเธอเป็น ‘หนูยิ้ม’ ที่สดใสของทุกคน แต่ทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไปตลอดกาลในฐานะ ‘สมาย’ นางเอกสาวดาวรุ่ง

เพราะผิดหวังในความรักทำให้ติลิชาตัดสินใจหลบไปพักใจในดินแดนทะเลทรายตามคำเชิญของผู้เป็นลุง โดยไม่รู้เลยว่าโชคชะตาจะนำพาให้เธอเกี่ยวพันกับเพชรล้ำค่าของราชวงศ์มุกเคอร์จี ชีค ชารีฟ ชาฮ์ มุกเคอร์จี ไม่คิดว่าตนเองจะระงับความปรารถนาต่อหญิงสาวคนนั้นไม่ไหว จึงฉกฉวยเธอมาพร้อมเครื่องเพชร “น้ำตาจันทรา” “ทำไม? รังเกียนจข้านักรึ” ชีคชารีฟกระซิบถามชิดมุมปากของหญิงสาว “ใช่! ฉันเกลียดคุณ! ฉันเกลียด...อุ๊บ!!” ยังไม่ทันได้พูดให้จบประโยคเธอถูกปิดปากอีกครั้ง เขาบดขยี้เธออย่างรุนแรงไร้ความเมตตา ความร้อนแรงที่เขามอบให้แทบทำให้เธอไร้แรงทรงตัว พยายามดิ้นรนหาอิสรภาพ ทั้งที่อยากจะเห็นเธอทุกข์ทรมานและหวาดกลัว แต่เขากลับรู้สึกย่ำแย่เสียเอง

นางมีสามคำให้เขา ยั่วยวน เจ้าเล่ห์ สมสู่ ส่วนเขามีเพียงคำเดียวให้นาง เจ้าเป็นของข้า! **** อ๋องนักรบ เล่มพิเศษนี้ คือเรื่องราวความรักของบิดามารดาจากเรื่องจอมนางพญามาร *** เล่มเดียวจบ

ปณิธานอันยิ่งใหญ่ของสตรีธรรมดาคนหนึ่งก็มีเท่านี้ เติบโต งดงาม ยืนหยัด สืบทายาท

เกิดเหตุบังเอิญที่ มุกมาริน มนัญญา นักร้องสาวในโรงแรมหรูต้องเข้าไปรับรู้ว่าพี่ชายของเธอทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งประสบอุบัติเหตุกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ผู้หญิงคนนั้นแท้จริงคือคู่หมั้นสาวที่กำลังจะเข้าพิธีวิวาห์กับเรืออากาศเอก คิลเลียน แม็คไพรด์ ทายาทมหาเศรษฐีในตระกูลอันมั่งคั่งแต่เลือดร้อนและบ้าระห่ำ เขาลากตัวนักร้องสาวมาเค้นความจริงด้วยการทรมานต่าง ๆ นานา เขาจะตามฆ่ามัน! ไอ้ผู้ชายคนนั้นที่ทำให้คู่หมั้นอยู่ในขั้นโคมาร์ เสียงเพลงที่เธอขับขานจะกลายเป็นเสียงแห่งความทุกข์ทรมานอย่างสาหัส หากแต่เมื่อการทวงคืนใกล้สิ้นสุด กลับมีบางอย่างจุดประกายช่วงโชติท่ามกลางเพลิงแค้น “คุณมันปากแข็ง...ได้!...ถ้าคิดว่าจะปกป้องความผิดของไอ้พี่ชายสารเลวก็เตรียมตัวรับโทษแทนมันก็แล้วกัน” “ไม่!” เสียงร้องนั้นไหลย้อนกลับเข้าไปในอกเมื่อเขาบีบบังคับร่างเล็กด้วยการแยกเรียวขาออกจากกันด้วยท่อนขาแกร่ง มุกมารินจุดความคับแค้นขึ้นในใจที่ร้อนรุ่ม เขาจะทำให้เธอเจ็บชนิดที่ต้องจดจำและอดสูตัวเองไปชั่วชีวิต คิลเลียนรูดซิปกางเกงลง เขาไม่ใส่ใจที่จะโอ้โลมหญิงสาวแต่กลับกดความดิบเถื่อนแทรกลงตรงแก่นกลางอย่างไม่ปราณี ร่างงามเปล่าเปลือยดิ้นเร่า แต่แล้วทุกอย่างกลับหยุดชะงักเมื่อชายหนุ่มรู้สึกชัดถึงเยื่อบางที่กั้นกลางระหว่างเธอและเขา มุกมารินหยุดดิ้นและนิ่งไปเมื่อสิ่งที่เธอปรารถนาเก็บรักษาไว้ฉีกขาดจนหมดสิ้น ร่างสูงออกอาการตระหนก หากก็เพียงเสี้ยววินาทีเมื่อโมหะท่วมท้นขึ้นมาอีก เขาเริ่มโกรธตัวเองที่ไม่เคยได้ล่วงล้ำคู่หมั้น แต่กลับได้ครอบครองพรหมจรรย์จากผู้หญิงที่เขาชิงชังรังเกียจอย่างที่สุด “คิลเลียน...ไม่...ไม่” มุกมารินแอ่นร่างขึ้น มันเป็นความเจ็บปวดสุดประมาณในชีวิตลูกผู้หญิง เธอหอบหายใจกระชั้นถี่เมื่อชายหนุ่มไม่ยอมหยุดตัวเอง ตรงข้ามกลับดึงดันที่จะแทรกความแข็งแกร่งลึกลงไปเรื่อย ๆ

ในความคิดของมู่หานเซี่ย ผู้ชายอย่างหลินม่อเฉินเปรียบดังเหล้าพิษที่ร้ายกาจ ทว่ามีแต่เขา เขาคนเดียวเท่านั้นที่กอดเธออย่างทะนุถนอมและแนบแน่น เขาคนเดียวเท่านั้นที่จดจำคำมั่นสัญญาระหว่างกันได้ เขาบอกกับเธอว่า “คุณบอกว่าไม่รักผม คิดหรือว่าผมจะเชื่อ” เขาบอกกับเธอว่า “จะรักก็ดี จะเกลียดก็ช่าง แต่เราจะไม่แยกจากกัน” ทุกช่วงเวลาในชีวิตของมู่หานเซี่ย จะมีหลินม่อเฉินคอยประคับประคอง เขาเฝ้าเลี้ยงดู ฟูมฟัก ผลักดันเธอจากลูกเป็ดตัวน้อย ๆ จนกลายเป็นนางหงส์ เขาเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ และพร้อมจะวางทุกอย่างในมือลง เพื่อรอเธอกลับมา เป็นเช่นนี้แล้ว... ต่อให้รู้ว่าเขาเปรียบดังเหล้าพิษ เธอยังกล้าจะกล้าปฏิเสธอีกหรือ?

(ตอนที่ 261- 300) ณ ประเทศตะวันออกที่ห่างไกลมีร้านอาหารเล็ก ๆ แปลก ๆ แห่งหนึ่งที่อาจหาญกล้า 'ปฏิเสธการจัดอันดับสามดาว‘ โดย Michelin Guide อยู่หลายครั้ง อาหารที่นี่ราคาแพงมาก ข้าวผัดธรรมดาจานหนึ่งกับซุปหนึ่งชาม ราคาก็ปาเข้าไป 288 หยวนแล้ว (ประมาณ 1500 บาท) เคี่ยวขนาดนี้ก็ยังมีคนต่อคิวยาวเหยียดเพื่อจะรอกิน อ้อ... ที่นี่เขาไม่รับจองคิวด้วยนะ! แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนจำนวนมากนั่งเครื่องบินส่วนตัวมาเพื่อจองคิวอีก! ทำไมต้องนั่งเครื่องบินน่ะเหรอ ก็เขาไม่มีที่จอดรถให้น่ะสิ ที่นี่บริการแย่ ลูกค้ากินแล้วต้องล้างจานเช็ดโต๊ะเอง ไม่รู้เจ้าของร้านคิดอะไรอยู่... สงสัยคงเป็นคนบ้าคนหนึ่ง

(ตอนที่ 220- 260) ณ ประเทศตะวันออกที่ห่างไกลมีร้านอาหารเล็ก ๆ แปลก ๆ แห่งหนึ่งที่อาจหาญกล้า 'ปฏิเสธการจัดอันดับสามดาว‘ โดย Michelin Guide อยู่หลายครั้ง อาหารที่นี่ราคาแพงมาก ข้าวผัดธรรมดาจานหนึ่งกับซุปหนึ่งชาม ราคาก็ปาเข้าไป 288 หยวนแล้ว (ประมาณ 1500 บาท) เคี่ยวขนาดนี้ก็ยังมีคนต่อคิวยาวเหยียดเพื่อจะรอกิน อ้อ... ที่นี่เขาไม่รับจองคิวด้วยนะ! แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนจำนวนมากนั่งเครื่องบินส่วนตัวมาเพื่อจองคิวอีก! ทำไมต้องนั่งเครื่องบินน่ะเหรอ ก็เขาไม่มีที่จอดรถให้น่ะสิ ที่นี่บริการแย่ ลูกค้ากินแล้วต้องล้างจานเช็ดโต๊ะเอง ไม่รู้เจ้าของร้านคิดอะไรอยู่... สงสัยคงเป็นคนบ้าคนหนึ่ง

(ตอนที่ 180- 219) ณ ประเทศตะวันออกที่ห่างไกลมีร้านอาหารเล็ก ๆ แปลก ๆ แห่งหนึ่งที่อาจหาญกล้า 'ปฏิเสธการจัดอันดับสามดาว‘ โดย Michelin Guide อยู่หลายครั้ง อาหารที่นี่ราคาแพงมาก ข้าวผัดธรรมดาจานหนึ่งกับซุปหนึ่งชาม ราคาก็ปาเข้าไป 288 หยวนแล้ว (ประมาณ 1500 บาท) เคี่ยวขนาดนี้ก็ยังมีคนต่อคิวยาวเหยียดเพื่อจะรอกิน อ้อ... ที่นี่เขาไม่รับจองคิวด้วยนะ! แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนจำนวนมากนั่งเครื่องบินส่วนตัวมาเพื่อจองคิวอีก! ทำไมต้องนั่งเครื่องบินน่ะเหรอ ก็เขาไม่มีที่จอดรถให้น่ะสิ ที่นี่บริการแย่ ลูกค้ากินแล้วต้องล้างจานเช็ดโต๊ะเอง ไม่รู้เจ้าของร้านคิดอะไรอยู่... สงสัยคงเป็นคนบ้าคนหนึ่ง

(ตอนที่ 143- 179) ณ ประเทศตะวันออกที่ห่างไกลมีร้านอาหารเล็ก ๆ แปลก ๆ แห่งหนึ่งที่อาจหาญกล้า 'ปฏิเสธการจัดอันดับสามดาว‘ โดย Michelin Guide อยู่หลายครั้ง อาหารที่นี่ราคาแพงมาก ข้าวผัดธรรมดาจานหนึ่งกับซุปหนึ่งชาม ราคาก็ปาเข้าไป 288 หยวนแล้ว (ประมาณ 1500 บาท) เคี่ยวขนาดนี้ก็ยังมีคนต่อคิวยาวเหยียดเพื่อจะรอกิน อ้อ... ที่นี่เขาไม่รับจองคิวด้วยนะ! แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนจำนวนมากนั่งเครื่องบินส่วนตัวมาเพื่อจองคิวอีก! ทำไมต้องนั่งเครื่องบินน่ะเหรอ ก็เขาไม่มีที่จอดรถให้น่ะสิ ที่นี่บริการแย่ ลูกค้ากินแล้วต้องล้างจานเช็ดโต๊ะเอง ไม่รู้เจ้าของร้านคิดอะไรอยู่... สงสัยคงเป็นคนบ้าคนหนึ่ง

(ตอนที่ 107- 142) ณ ประเทศตะวันออกที่ห่างไกลมีร้านอาหารเล็ก ๆ แปลก ๆ แห่งหนึ่งที่อาจหาญกล้า 'ปฏิเสธการจัดอันดับสามดาว‘ โดย Michelin Guide อยู่หลายครั้ง อาหารที่นี่ราคาแพงมาก ข้าวผัดธรรมดาจานหนึ่งกับซุปหนึ่งชาม ราคาก็ปาเข้าไป 288 หยวนแล้ว (ประมาณ 1500 บาท) เคี่ยวขนาดนี้ก็ยังมีคนต่อคิวยาวเหยียดเพื่อจะรอกิน อ้อ... ที่นี่เขาไม่รับจองคิวด้วยนะ! แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนจำนวนมากนั่งเครื่องบินส่วนตัวมาเพื่อจองคิวอีก! ทำไมต้องนั่งเครื่องบินน่ะเหรอ ก็เขาไม่มีที่จอดรถให้น่ะสิ ที่นี่บริการแย่ ลูกค้ากินแล้วต้องล้างจานเช็ดโต๊ะเอง ไม่รู้เจ้าของร้านคิดอะไรอยู่... สงสัยคงเป็นคนบ้าคนหนึ่ง

(ตอนที่ 71 - 106) ณ ประเทศตะวันออกที่ห่างไกลมีร้านอาหารเล็ก ๆ แปลก ๆ แห่งหนึ่งที่อาจหาญกล้า 'ปฏิเสธการจัดอันดับสามดาว‘ โดย Michelin Guide อยู่หลายครั้ง อาหารที่นี่ราคาแพงมาก ข้าวผัดธรรมดาจานหนึ่งกับซุปหนึ่งชาม ราคาก็ปาเข้าไป 288 หยวนแล้ว (ประมาณ 1500 บาท) เคี่ยวขนาดนี้ก็ยังมีคนต่อคิวยาวเหยียดเพื่อจะรอกิน อ้อ... ที่นี่เขาไม่รับจองคิวด้วยนะ! แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนจำนวนมากนั่งเครื่องบินส่วนตัวมาเพื่อจองคิวอีก! ทำไมต้องนั่งเครื่องบินน่ะเหรอ ก็เขาไม่มีที่จอดรถให้น่ะสิ ที่นี่บริการแย่ ลูกค้ากินแล้วต้องล้างจานเช็ดโต๊ะเอง ไม่รู้เจ้าของร้านคิดอะไรอยู่... สงสัยคงเป็นคนบ้าคนหนึ่ง

(ตอนที่ 36 - 70) ณ ประเทศตะวันออกที่ห่างไกลมีร้านอาหารเล็ก ๆ แปลก ๆ แห่งหนึ่งที่อาจหาญกล้า 'ปฏิเสธการจัดอันดับสามดาว‘ โดย Michelin Guide อยู่หลายครั้ง อาหารที่นี่ราคาแพงมาก ข้าวผัดธรรมดาจานหนึ่งกับซุปหนึ่งชาม ราคาก็ปาเข้าไป 288 หยวนแล้ว (ประมาณ 1500 บาท) เคี่ยวขนาดนี้ก็ยังมีคนต่อคิวยาวเหยียดเพื่อจะรอกิน อ้อ... ที่นี่เขาไม่รับจองคิวด้วยนะ! แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนจำนวนมากนั่งเครื่องบินส่วนตัวมาเพื่อจองคิวอีก! ทำไมต้องนั่งเครื่องบินน่ะเหรอ ก็เขาไม่มีที่จอดรถให้น่ะสิ ที่นี่บริการแย่ ลูกค้ากินแล้วต้องล้างจานเช็ดโต๊ะเอง ไม่รู้เจ้าของร้านคิดอะไรอยู่... สงสัยคงเป็นคนบ้าคนหนึ่ง

(ตอนที่ 1 - 35) ณ ประเทศตะวันออกที่ห่างไกลมีร้านอาหารเล็ก ๆ แปลก ๆ แห่งหนึ่งที่อาจหาญกล้า 'ปฏิเสธการจัดอันดับสามดาว‘ โดย Michelin Guide อยู่หลายครั้ง อาหารที่นี่ราคาแพงมาก ข้าวผัดธรรมดาจานหนึ่งกับซุปหนึ่งชาม ราคาก็ปาเข้าไป 288 หยวนแล้ว (ประมาณ 1500 บาท) เคี่ยวขนาดนี้ก็ยังมีคนต่อคิวยาวเหยียดเพื่อจะรอกิน อ้อ... ที่นี่เขาไม่รับจองคิวด้วยนะ! แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนจำนวนมากนั่งเครื่องบินส่วนตัวมาเพื่อจองคิวอีก! ทำไมต้องนั่งเครื่องบินน่ะเหรอ ก็เขาไม่มีที่จอดรถให้น่ะสิ ที่นี่บริการแย่ ลูกค้ากินแล้วต้องล้างจานเช็ดโต๊ะเอง ไม่รู้เจ้าของร้านคิดอะไรอยู่... สงสัยคงเป็นคนบ้าคนหนึ่ง

“จะ…จะทำอะไร” พิมพกานต์เอ่ยถามด้วยเสียงสั่นๆ “ตกลงผมหล่อสู้หนุ่มในฝันคุณได้ไหม” เมื่อต้อนจนคุณหนูคนสวยจนมุมไปแล้ว อติชาก็ใช้สองมือดันผนังกันไม่ให้คุณหนูหลบไปไหนได้ ตาของเขาและเธอมองประสานกัน ใบหน้าก็อยู่ห่างกันเพียงเล็กน้อย “ถะ…ถอยไปเลยนะ นายบอดี้การ์ดบ้า” พิมพกานต์ที่ตอนนี้หัวใจเต้นรัวแรงเอ่ยไล่ด้วยเสียงตะกุกตะกัก “ตอบผมมาก่อน” “จะให้ตอบอะไรล่ะ” “ก็ที่ผมถามไปไง” “ฉะ…ฉัน ฉันไม่มีหนุ่มในฝัน” “งั้นผมก็มีสิทธิ์เป็นสามีคุณได้ ใช่ไหม” อติชาถามกลับแบบไม่อ้อมค้อม ทำเอาคนฟังถึงกับใจเต้นแรงกว่าเดิม

นี่ฉันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง แล้วที่นี้ที่ไหนกัน!!!!!!!!

ครั้งแรกเกิดขึ้นได้กับทุกคน แต่เมื่อครั้งแรกนี้มันคือความรัก รากของมันจึงหยั่งลึกจนยากเกินจะถอน **************** การบอกเลิกในวันนั้นแยกชีวิตคนสองคนออกจากกันอย่างไม่น่าเชื่อ แต่เมื่อเธอกับเขาได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ทั้งคู่จะจัดการยังไงกับความรักที่ยังฝังใจแบบไม่มีวันลืมมาตลอด 14 ปี ปากหนาที่ถอนออกมาหลังจากมอบความรู้สึกที่เขามีผ่านจูบของเขา หญิงสาวที่ยังตาปรือเพราะความหวานทำให้ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปกดริมฝีปากซ้ำบนกลีบปากบางของเธอเบาๆ “แต่งงานกันนะ” คำถามเดิมของเขาผ่านออกมาจากริมฝีปากหนาอย่างอ่อนโยน หัวใจที่พองโตของเธอตอนนี้บอกได้คำเดียวเลยว่าเธอไม่มีคำตอบไหนที่จะให้กับเขาได้เลยนอกจาก... “อืม!” หญิงสาวได้แต่ทำเสียงในลำคอและพยักหน้าเป็นคำตอบ ความสุขที่จุกอกทำให้น้ำใสๆ ไหลมาคลอรอบดวงตากลมโตของเธอ เธอไม่ได้เสียใจแต่มันคือความสุข มันเป็นความสุขที่เธอบรรยายไม่ได้ มันมีมากจนเธอไม่อาจกลั้นน้ำตาของความดีใจเอาไว้จนต้องปล่อยให้มันไหลรินในที่สุด

ข้ามีนามว่าฮุ่ยน่า เกิดมาอาภัพนัก มารดาจากไปตั้งแต่ข้ายังเยาว์ บิดาละเลย ไร้คนค้ำชู เป็นถึงคุณหนูใหญ่ แต่เทียบมิได้แม้แต่สาวใช้ในเรือน ********************* บทนำ เมฆสีเทาลอยต่ำบดบังแสงตะวัน สายลมบางเบาพัดหอบปุยหิมะหมุนวนเป็นเกลียวอยู่ในอากาศ แดดอ่อนๆ ส่องกระทบผิวน้ำใส สะท้อนเห็นดวงหน้างามพิลาสของสตรีผู้หนึ่งยืนอยู่เหนือลำธารน้ำใส เส้นผมสีดำขลับยาวปกคลุมสะโพกอ้อนแอ้น พลิ้วไหวล้อเล่นสายลม นัยน์ตาสีนิลทอดมองภูเขาสูงชันที่อยู่เบื้องหน้า วันเวลาแห่งความสุขมักจะสั้น สิบกว่าปีที่ใช้ชีวิตอยู่ในจวนเสนาบดีเจิ้ง แม้จะพยายามอยู่อย่างไร้ตัวตน ทำตัวคล้ายเป็นอากาศ ที่ผ่านมานางพยายามจะแสวงหาแต่ความสงบให้ตนเอง หากแต่ก็ไม่เคยได้มันมาโดยง่าย นับวันยิ่งคล้ายขอนไม้ที่ขวางทางน้ำ ขัดตาขัดใจผู้อื่น ฮุ่ยน่า มองกองหิมะขาวโพลน ทับถมจนเกิดเป็นภูเขาขนาดเล็ก อากาศเริ่มจะหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆ นางในฐานะคุณหนูใหญ่แห่งจวนเสนาบดี ควรสวมอาภรณ์ที่สวยสดงดงาม แน่นอนว่าเนื้อผ้านั้นต้องหนาและนุ่ม แต่เพราะเป็นเพียงบุตรสาวที่มิมีตัวตนพอจะให้บิดาหันมาเหลียวแล อาภรณ์ที่สวมใส่จึงไม่ต่างจากบ่าวผู้หนึ่งในเรือน หากมองดูให้ดีสาวใช้คนสนิทขั้นหนึ่งของฮูหยินใหญ่ ยังสวมอาภรณ์เนื้อดีกว่าคุณหนูตกยากอย่างนางเสียอีก ผู้อื่นย่างเข้าวัยสิบหกหนาว บิดาหน้าบาน มารดายิ้มกว้างด้วยบุตรสาวถึงวัยออกเรือน หากบุตรสาวบ้านใดงดงามย่อมร่ำลือไปทั่ว หน้าประตูจึงไม่เคยขาดแม่สื่อพากันเข้าทาบทาม เชื่อมสัมพันธ์ผูกด้ายแดงที่ปลายนิ้วนาง นางล่วงเลยวัยปักปิ่นเข้าสู่วัยออกเรือน ยามนั้นแม้แต่พิธีสู่ความเป็นผู้ใหญ่ยังถูกบิดาละเลย ไม่มีมารดาคอยเกล้าผม ไร้ซึ่งบิดาคอยปักปิ่น คุณหนูใหญ่ของจวนเสนาบดี เป็นแค่บุตรีที่ถูกลืม แม้จะมีฐานะเป็นคุณหนูใหญ่ มีมารดาเป็นถึงภรรยาเอก อีกทั้งได้สลักชื่อลงในตระกูลเจิ้ง แต่ก็แล้วอย่างไรเล่า! ในเมื่อนางอยู่ในจวนนี้อย่างไร้ตัวตน ไร้ค่านับตั้งแต่มารดาจากไป นางไม่อาจลืม! ทุกคืนวันที่อาศัยอยู่ในจวนเสนาบดี ถึงจะผ่านมาสิบแปดปีแล้วก็ตาม ยามหลับตาลงคราใดก็มักเห็นภาพเมื่อครั้งมารดาจากไป ทว่ายังไม่ถึงเจ็ดราตรีเสียด้วยซ้ำบุรุษมากรักผู้นั้นไม่คิดจะรั้งรอ รีบยกย่องภรรยารองแต่งตั้งขึ้นเป็นภรรยาเอก นับจากนั้นชีวิตของเด็กสาวในวัยเพียงแปดหนาว ก็ล้มคว่ำไม่เป็นท่า เรือนที่เคยอาศัยหลับนอนกลับถูกสองแม่ลูกเข้ายึดครอง เด็กน้อยแอบซุกตัวอยู่ข้างเตียงลอบมองสินเดิมของมารดาที่เก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี ถูกพวกสุนัขหิวโซแย่งชิงไว้เป็นของตนเองทั้งที่ไม่ใช่ ฮุ่ยน่ามองบิดาด้วยสายตาตัดพ้อ แต่ก็ไม่เห็นสิ่งใดในแววตาคู่นั้นนอกจากความเฉยชา กระทั่งไม่อาจเก็บกักน้ำตาไว้ได้ มันจุกแน่นในอกตีขึ้นผ่านลำคอจนนางอาเจียนโลหิตออกมา สติที่เลือนรางคล้ายม่านหมอกบดบัง เห็นเพียงบ่าวชายร่างใหญ่กำยำยกร่างของนางแบกขึ้นบ่า แล้วโยนลงบนเตียงแคบๆ ในเรือนเก่าที่ทรุดโทรม และเหม็นอับ ข้างกายมีเพียงมี่ซินที่นั่งตัวสั่นงันงกร่ำไห้อยู่ข้างเตียง สาวใช้ผู้นี้มารดาซื้อมาจากตลาดทาสด้วยวัยเพียงสิบหนาว นับจากวันที่ถูกโยนเข้ามาในเรือนเก่าชีวิตก็ไม่ต่างจากบ่าวคนหนึ่งในเรือน มีสิ่งใดบ้างที่สองนายบ่าวไม่ได้ทำ แม้กระทั่งขโมยอาหารกินให้ตนเองได้อิ่มท้องก็ตาม ตะวันคล้อยดวงจันทร์สลับขึ้นจากขอบฟ้า สตรีที่มีอายุย่างเข้าสิบแปดหนาวเลยวัยออกเรือนมาหลายปีแต่ยังไม่มีแม่สื่อทาบทาม คาดว่าอีกไม่เกินสองปีนางจะกลายเป็นสาวเทื้อ ไม่คาดคิดจะมีผู้หวังดีช่วยกระพือข่าวเสียใหญ่โต ไม่เช่นนั้นบุตรสาวที่ไร้ตัวตนผู้ใดจะสนใจ น้ำใส่ย่อมมองเห็นก้นบ่อ สตรีที่ตกเป็นหัวข้อสนทนาก็หาได้สนใจไม่ ปล่อยให้เรื่องทั้งหมดแพร่สะพัดไป แล้วแค่รอให้ฝนตกเพลิงก็จะดับเอง ทว่าผู้ที่นั่งไม่ติดราวกับไฟลนก้นกลับเป็นบุรุษผู้ที่รักหน้าตายิ่งกว่าสิ่งใด เขาคือผู้ที่นางไม่เคยเรียกขานว่าบิดานานร่วมสิบปี กระทั่งความอดทนของบิดาสิ้นสุดลง จึงออกคำสั่งราวกับสายฟ้าฟาดกลางศีรษะ ขับไล่บุตรสาวที่ไร้ค่าออกจากจวน เนรเทศสู่หมู่บ้านดินแดนทุรกันดารที่มีไว้กักขังบุตร และสตรีที่ไร้ค่าของผู้คนชั้นสูง และนั่นคือวันแรกของการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของนาง ฮุ่ยน่า

เจ็ดปีที่ถูกพร่ำสอนให้เป็นภรรยาที่ดียึดถือหลัก สามเชื่อฟังมาตลอด สองปีที่เป็นภรรยาคอยเฝ้าเรือนร้าง..... เวลาเก้าปีที่เสียไปผู้ใดจะชดใช้ให้นาง...... กาลเวลาที่ผ่านไปปีแล้วปีเล่า ได้ขโมยสิ่งต่างๆ จากเราไปทีละสิ่ง.....