เบล เป็นเฟรชชี่ในสถาบันการศึกษาเอกชนแห่งหนึ่งที่มีค่าเทอมเกินฐานะทางบ้าน เธอใฝ่ฝันอยากจะเป็นดีไซน์เนอร์ เพราะฉะนั้นเธอต้องมีงานพิเศษในบ้านของเศรษฐีใจดีแต่ความโชคดีไม่ได้เกิดขึ้นกับเธอเสมอไป เมื่อเธอดันไปพบเห็นคุณแป้งภรรยาสาวคนสวยของเศรษฐีใจดี ว่าคุณแป้งกำลังเริงสวาทชนิดที่ทำให้เธอหญิงสาวเวอร์จิ้นถึงกับตาค้างจนไม่อาจละสายตาจากภาพที่อยากรู้อยากเห็นนั้นไม่ได้ และเธอดันไปสบตากับคุณแป้งอย่างช่วยไมไ่ด้ในเวลาแบบนั้น ความซวยสะท้านต่อมหญิงก็มาบังเกิดกับเธอ ซึ่งมันเป็นจุดเปลี่ยนชีวิตเธอไปอย่างสิ้นเชิง “ฉันจะกลับก็ต่อเมื่อเบลกลับไปด้วยกันเท่านั้น” “คุณกลางต้องการอะไร!” “เธอ” “เบลไม่ได้เป็นโสเภณีประจำตัวคุณอีกแล้วนะคะ” “แน่ใจเหรอ” กลางยิ้มเยาะ เบลบอกตัวเองว่าเธอจะไม่เสียน้ำตา เธอจะไม่เสียใจให้กับเขาอีกแล้ว “ก็ได้ค่ะ เบลยอมแพ้ คุณกลางอยากจะทำอะไรก็ตามใจเถอะค่ะ” กลางยิ้มอย่างผู้ชนะ “ไปบนเตียง” เบลทำตามนั้น และเขาไม่ต้องพูดต่อเมื่อสายตาเขาบอกชัดเจนว่าให้เธอถอดเสื้อผ้าออกทั้งหมด คืนนี้เขาไม่ปล่อยเธอแล้ว

*** นิยายหมดสัญญาสำนักพิมพ์ เนื้อหาคงเดิม *** สองร้อยปี... ใจหนึ่งดวงนี้ไม่เคยลืมเลือน ความรักและเจ็บปวด กลับกลายเป็นไฟร้อนเร่าแผดเผาหัวใจ เจ้าของร่างบางเริ่มดิ้นน้อยๆ ใบหน้าละมุนสั่นส่ายไปมาบนหมอน ความอึดอัด ร้อนรุ่ม จากไฟสีน้ำเงินโอบล้อมรอบตัวเธอ มันร้อน... ทรมาน...เหมือนจะขาดใจ “พริซซี่...” เสียงเรียกของใครบางคนดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท เสียงห้าวแหบต่ำก้องสะท้อนอยู่รอบๆ พริมรสาอยากถามว่ากำลังเรียกใคร ชื่อนั้นไม่ใช่ชื่อเธอแต่ทำไมเธอถึงรู้สึกคุ้นเคยกับมันนัก... “พริซซี่... ลืมตาสิ” พริมรสาดิ้นรน ไฟสีน้ำเงินหายไป รอบๆ กายคือความมืดมิด เธอมองหา เหลียวซ้ายมองขวา เสียงนั่นมาจากที่ไหน “ลืมตาสิ... พริซซี่คนดี...” ความหนักอึ้งบนเปลือกตาคลายลง แพขนตาคู่กะพริบ ในความมืดสลัว หญิงสาวเดินตามเสียงเรียกนั้น ไม่ว่าเขากำลังเรียกใคร เผื่อมันจะมีทางออกให้เธอด้วย เธอกลัว กลัวไฟสีน้ำเงินนั่นเหลือเกิน “ใคร...” เงาร่างใครคนหนึ่งตะคุ่มดำชะโงกเงื้อมอยู่เหนือตัวเธอ พริมรสากะพริบตาเขม้นมอง แต่ไม่ว่าจะเพ่งขนาดไหนเธอก็ไม่อาจมองเห็นใบหน้าของคนผู้นั้นได้ สิ่งที่โดดเด่นเห็นชัดคือดวงตาสีฟ้ากระจ่างวาววาม จากรูปร่างที่เห็นบอกได้ว่าเขาเป็นผู้ชาย พริมรสาตกใจ จะยันตัวหนีแต่ตัวเธอหนักอึ้ง อยากกรีดร้องแต่ร้องไม่ออก ท่าทางทรมานทั้งกลัวทั้งตกใจของเธอกลับเรียกรอยยิ้มบนเรียวปากได้รูปนั้น “หนีทำไมล่ะพริซซี่” “ฉัน...ไม่ใช่” คราวนี้รอยยิ้มแต้มใบหน้าที่มองไม่เห็น เขาหัวเราะเบาๆ ตาสีฟ้าวาววามมากขึ้น เขากำลังหัวเราะเยาะหลอกล่อล้อเธอเล่นหรือยังไง พริมรสามองแล้วคิดอย่างฉุนๆ “ฉันไม่ใช่พริซซี่” เพราะรอยยิ้มนั้นคลายความตื่นกลัวของเธอลง “ไม่ก็ไม่” เจ้าของร่างใหญ่ยอมรับง่ายๆ ตาสีฟ้ากระจ่างคู่นั้นกลับเหมือนมีมนตร์ตรึงร่างบางให้นอนนิ่งอยู่ที่เดิม แม้ยามที่เขาโน้มตัวลงมาใกล้ เงาทาบลงทำให้พริมรสามองไม่เห็นอะไรนอกจากความดำมืดก่อนจะสะดุ้งเฮือก “จะ...ทำอะไร อย่า...” “ทำ... อย่างที่เราเคยทำ” เสียงนั้นบอกเรียบๆ ไม่เร่งร้อนแต่นิ้วแข็งแกร่งกลับพร่างพรมปลายนิ้วลงบนเรือนกาย มันทั้งชวนผวาและซ่านสยิวแปลกๆ

เพื่อหนีข่าวฉาวแทนคุณจึงหลบไปพักกายพักใจจากข่าวที่ขึ้นหน้าหนึ่งแทบทุกวัน หวังจะไปพักผ่อนให้สบายกายสบายใจ แต่กลับเจอเรื่องยุ่ง เมื่ออยู่ๆ ก็มีสาวสวยถูกฆ่าตายในบ้านพัก! อย่า!

“อ้อ ชอบหนุ่มตี๋” กายหนาขยับเข้าเบียดชิดมากขึ้น แล้ววงแขนกำยำแน่นมัดเนื้อก็วาดมาโอบกอดไหล่ดึงเข้าหาตัว คนตัวเล็กกว่าสะดุ้ง รีบยกมือดัน แต่... ยามที่มือพลาดแตะลงไปบนผิวกายเย็นๆ เธอตัวเกร็งมากขึ้น ภาสยิ้มล้อเลียน เลิกคิ้วยั่วเย้า ไม่นำพาต่อท่าทีแตกตื่น “น่าเสียดายผู้ชายในชีวิตจริงไม่มีเชื้อจีนสักนิดเดียว” ใกล้ไปแล้วไหม... หญิงสาวใจสั่นจนหัวใจจะวายอีกครั้งแล้ว พลันนึกถึงคำพูดเพื่อนกับผู้หญิงที่มหา’ลัยของเขา ภาสเชี่ยวชาญการเข้าหาผู้หญิงขนาดนี้ ถ้าไม่เคยคบใครเป็นแฟนจริงๆ ลวดลายเสือบนตัวเขาคงไม่เบานักหรอก ในจอทีวี พระเอกกำลังซัดพลังภายในใส่กันระหว่างศิษย์พี่น้อง นอกจอ... พลังความร้อนแปลกๆ กรุ่นกำจายออกมาจากมัดกายแน่นแกร่ง แผ่ขยายปกคลุมไปทั่วโซฟาอย่างรวดเร็ว “แต่เรื่องกำลังภายในคงไม่น้อยหน้าใครเท่าไหร่ เธออยากลองพิสูจน์ดูไหม” เธอถูกกักอยู่ในวงเวทพลังแห่งความสนิทเสน่หาที่เปล่งแสงแรงกล้าจากดวงตาพราวระยับเข้าอย่างจังเสียแล้ว “เธอเป็นแฟนฉัน เราตกลงคบกันแล้วนะเตยหอม เพราะงั้น เธอจะเอาแต่คิดกระโดดหนีทุกสามวินาทีที่ฉันเข้าใกล้ไม่ได้”

“เลิกเล่นตัว” ฮะ! “เล่นตัวมากๆ ขี้เกียจง้อว่ะ” “ใครใช้ให้ง้อ แล้วใช้คำผิดรึเปล่า ฉันไม่ได้งอน ไม่ได้เล่นตัว ฉันเกลียดนายต่างหาก” คำว่าเกลียดเริ่มไม่มีมนตร์ขลังตั้งแต่เมื่อไหร่ ปากได้รูปถึงยิ้มอย่างนั้น “เล่นตัวมาก ไม่ง้อ จับทำเมียเลยนะ” “อะ...ไอ้บ้า” คนถูกขู่จะจับทำเมียหน้าตึง หน้าร้อน กระตุกมือออกแต่มือใหญ่ไม่ปล่อย แถมบีบแน่น โจไม่ยิ้ม ไม่มีแววตาขี้เล่น จ้องนิ่งมองตาตื่นๆ ออกแรงค่อยๆ ดึงมือที่ตนกุมให้ร่างบางโน้มมาหา เขาหงุดหงิด เพราะเผลอทีไรแม่ใบบอนมักจะมีพวกแมลงมาตอมอยู่เรื่อย เลยต้องตามเฝ้า ตามเย้าตามแกล้งอยู่แบบนี้ หน้าคมขรึมจัดแบบไม่ต้องเก๊ก เขาไม่ชอบเลยที่เธอเสน่ห์แรง “สามปีก่อนเธอว่าฉันร้าย แต่ฉันก็ปล่อย สามปีให้หลัง ความร้ายของฉันสั่งสมขึ้นเรื่อยๆ” หน้าคมโน้มเข้าไปใกล้หน้าใสที่แก้มเริ่มก่ำแดง เขามองอย่างพอใจ ส่งเสียงพร่าต่ำเอาจริงออกไปอีกประโยค “ร้ายมากพอ... ให้ฉันไม่ปล่อยเธอในวันนี้ ใบบัว...” กลีบปากนุ่มเปิดเผยอ ดวงตาเบิกกว้าง หน้าตื่นๆ แบบที่เขามองแล้วกระตุกหัวใจแกร่งกร้าว แม้จะแค่ไม่กี่วินาที ใบบัวก็แปรเปลี่ยนเป็นใบบอนที่ชอบทำให้เขาคันคะเยอตวัดตาค้อนแทบคว่ำ จิกตาใส่เขาราวตัวเองเป็นแม่ไก่ ปากน่าจูบนั้นก็หาเรื่องให้เธอ “ไอ้หมาโจ” โจยิ้มมุมปาก กระตุกมือด้วยแรงระดับหนึ่ง ร่างบางก็เอนข้ามโต๊ะอ่านหนังสือมาหา “ระวังคืนนี้ หมาจะเลียปาก” อากาศในห้องสมุดอบอ้าวกะทันหัน พวงแก้มสองข้างของใบบัวร้อนฉ่า แววตายิ้มราวกับเย้ยของคนตรงหน้าตวัดริ้วบนเนื้อใจอ่อน รู้ว่าเขาแกล้งยั่วหยอกแต่อดเต้นตามไม่ได้ ใจกระตุกอย่างน่าหงุดหงิด นี่ให้สถานะแค่คนเคยคบ แค่ดีด้วยนิดหน่อย แค่เผลอปล่อยให้กอดจูบไม่กี่ครั้ง ริจะมาเรียกร้องประกาศก้องสิทธิ์รึไง ความหงุดหงิดจากสภาวะอารมณ์ผันแปรกะทันหัน ทำให้มือบางฉวยประมวลอาญา ก่อนจะทันคิดหน้าคิดหลัง หนังสือเล่มหนากระทบศีรษะผู้ชายปากกล้าเข้าเต็มเปา “โอ๊ย!”

ความรักคือของแสลง เขาจึงไม่เคยคิดอยากมีมัน กระทั่งเธอก้าวเข้ามา... “รู้ใช่ปะ นี่ไม่เกี่ยวกับรัก” สุ้มเสียงเคร่งขรึมชะงักคนบนตัก ก่อนเสียงหัวเราะแปร่งปร่าจะดังลอดลำคอระหง เรียวนิ้วขาวดันปลายคางระคายตอเครา ใบหน้าคมคายเข้มข้นด้วยอารมณ์ปรารถนานัยน์ตาฉายแสงแรงกล้าสานสบดวงตาคู่เยิ้มหยาดหากแพรวพราวด้วยประกายยั่วเย้า “ย้ำจริงว่ะ” เสียงใสสั่นน้อยๆ เพราะร่างกายขาวกระจ่างก็ถูกสุมด้วยไฟพิศวาสไม่ต่างกัน เอวบางขยับเบาๆ ส่งให้พื้นที่ที่มีการหลอมรวมเกิดความแปลบปลาบซ่านขึ้นช่องท้อง “ย้ำฉัน หรือย้ำตัวเอง~” “เธอ~” ชายหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟันปราม งับเรียวนิ้วที่กระด้างแตกเกินหญิงขบย้ำแต่ไม่กล้าขย้ำให้เจ็บ คนถูกขู่กลับเพียงหัวเราะเบาๆ ในลำคอ เคลื่อนกายเลื่อนรูดครูดเคล้นแผ่วหากเร้าทุกอณูอารมณ์ ตาคมไหววาบ ลมหายใจสะดุดห้วง “กลัวเหรอ” “คนอย่างพันภพไม่เคยกลัวอะไร” “กลัวติดใจฉันไง” ช่างยั่ว~ “ติดใจที่มีความหมายคล้ายๆ ‘หลงรัก’” หึ! “ความรักสำหรับฉัน มันก็แค่เซ็กซ์สนุกๆ แค่ปลดปล่อยเวลาอยากแค่นั้น” “จะเอาแน่ใช่มั้ยเพียว ฮะ! นายจะเอาแน่ใช่มั้ย” มือที่ยังมีผ้าพันไว้ยกขึ้นตั้งการ์ดบ้าง จังหวะเท้าสลับก้าวฟุตเวิร์กมั่นคงขึ้น คิ้วเข้มขยับปับๆ สองครั้งซ้อนอย่างยียวน มันทำให้เธอยิ่งเกรี้ยวกราด เลี่ยงมาตลอด~ เห็นเขาอยู่ซ้ายเธอจะไปทางขวา เห็นเขาอยู่ตรงหน้า เธอจะถอยหลังกลับ ไอ้บ้านี่ไม่รู้รึไงว่าตลอดหลายปีมานี้เธอต้องข่มใจแค่ไหน ทรมานเพียงใด ถึงได้บังอาจมาเท้าทวนความรู้สึกพวกนั้นขึ้นมา หมัดเล็กแต่พิษร้ายกาจหวดตวัดเต็มแก้มขาว หน้าคมสะบัดตามแรง เลือดสดๆ ปรี่ออกมาตรงมุมปาก เพียวยกหลังมือขึ้นเช็ด เขามองดูเลือดสีแดงก่อนจะมองวงหน้าสวยดุ “นายควรถอยซะตอนนี้”

“กรี๊ด!!!” ฉู่ฟางซินลุกขึ้นแล้วกระโดดออกมาอย่างรวดเร็ว เสียงกรีดร้องของเสี่ยวซินดังขึ้น กระนั้นทำให้คนอยู่บนคานไม้ถึงกับกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ เจ้านั่นช่างเอวบางร่างเล็กราวกับสตรีเหลือเกิน มีงูอยู่ในอ่างไม้ได้อย่างไร ชั่วพริบตาเดียวร่างหนากระโดดลงมาจากคานยืนตรงหน้านาง “กลัวราวกับสตรีไป…” เสิ่นจวินเอ่ยยังไม่ทันจบ ดวงตาจ้องมองส่วนบนส่วนล่างของเสี่ยวซิน ทรวงอกสีชมพูไม่เล็ก

เธอไปเที่ยวญี่ปุ่น พึ่งเข้าร่วมเทศกาลอาซากุสะคันนง ครั้งแรกในชีวิต อยุ่ดีๆ ก็ต้องย้อนกลับไปสมัยเอโดะ จุดเริ่มต้นของความวุ่นวาย ป่วน จึงเกิดขึ้น เมื่อลืมตาพบว่าเธออยู่ ในสถานที่เรียกว่า "โคมแดง"

วิญญาณคนตาย ทุกดวงล้วนไปเกิดใหม่ แต่เหตุใดเธอถึงย้อนมาในอดีต ถึง 800 กว่าปี แถมยังเป็นเด็กน้อยแค่ 8 ขวบ! ดอกเอ๋ยดอกแก้ว พี่รู้แล้วเจ้าหอมเพียงใด หวังสนิทคิดเปลี่ยนใจ รับพี่ไว้ในอ้อมอกเจ้าเอ่ย

เสียงลมหายใจสุดท้ายอธิฐาน หากย้อนเวลากลับไปยังอดีตได้ ฉันขอไม่เลือกเขา อาจเพราะคำขอที่แสนเจ็บปวด เธอจึงสมหวังย้อนกลับไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

พราะกำไลหยกสีเขียวลายเส้นสีทอง ทำให้เธอต้องข้ามภพมาต้าชิง ท่ามกลางสงครามการชิงบังลังค์ ศึกครั้งนี้เธอขอไม่เกี่ยวข้อง ขออยู่คนเดียวได้ไหม แต่พวกเขาไม่ฟังจะลากเธอขึ้นเตียงอย่างเดียว!

ลลิน สาวน้อยอายุย่าง19 เธอตัวเล็ก ผิวขาว ผมดกดำ ตาโตกลมแป๋ว ใบหน้าเหมือนตุ๊กตา แม่ของเธอโดนคดีร้ายแรงทางการเมืองจนต้องหลบหนีออกนอกประเทศ เมื่อไม่มีญาติคุณแม่จึงฝากลลินไว้กับพ่อเลี้ยงกล้ามโตที่ชื่อว่าภูผา ภูผาเป็นนักต่อสู้MMAที่ หล่อเหลา ลุคดูร้ายๆแบบแบดบอย เขาเป็นนักกีฬาดาวรุ่งและไฟแรง เขาเป็นคนดุดัน โมโหง่ายและใจร้อนแต่อบอุ่นและมีความรับผิดชอบสูง ลลินเป็นคนน่ารักและใจเย็นเธอกับเขาอยู่ด้วยกันจนผูกพัน เกิดกลายเป็นความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งยากเกินบรรยาย สาวน้อยหวั่นไหวกับความแข็งแกร่งและหล่อเหลาของคุณพ่อ พ่อเลี้ยงก็หลงรักและหวงแหนลูกสาวแสนสวยตัวน้อยๆ ทั้งคู่จะอยู่ดูแลกันจนสมหวังในความรักได้หรือไม่ คอยติดตามกันได้เลยค่ะ

: ซูเฉินเคราะห์ร้ายสูญเสียการมองเห็นจากการเผชิญหน้ากับชายแก่ลึกลับ จากเด็กหนุ่มที่เคยยืนอยู่จุดสูงสุดในตระกูลกลับร่วงลงมาสู่ก้นเหวแห่งความมืดมิด แม้จะทุกข์ทรมานกับโลกอันดำมืด แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้โดยง่าย ซูเฉินยังคงมุ่งมั่นฟันฝ่าอุปสรรคต่อไป เพื่อลิขิตโชคชะตาของตัวเองและเผ่ามนุษย์ขึ้นเสียใหม่!

หลิงตู้ฉิง ตอนนี้ได้เข้าไปอยู่ในวังวนแห่งความวุ่นวายเป็นที่เรียบร้อย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องหายนะของตระกูลมี่ ความน่ารำคาญของจักรพรรดิอาณาจักรจันทราเหลียงซาน การดวลกันของเหล่านักศึกษาของเขาที่จะทำให้โลกตะลึง และยังมีความวุ่นวายใหม่ๆ ของคนจากสำนักต่างทวีปหน้าใหม่ๆที่ต้องการจะบุกคฤหาสน์เขาเพื่อชิงของล้ำค่า!

ฉู่ชวิ๋นโดนเสนห์ของราชินีเองทำให้ประมาณต้องถูกขุมขังถึง 50 ปี! ตลอดเวลา 50 ปีนี้คนรอบข้างของฉู่ชวิ๋นต้องหาทางเอาตัวรอดกันเองแล้วแบบนี้พวกเขาจะเอาตัวรอดจากบรรดาศัตรูของฉู่ชวิ๋นไปได้ยังไง ติดตามได้ใน จักรพรรดิเซียนหวนคืน เล่ม 14

ฉู่เหิน จากเด็กหนุ่มธรรมดา จู่ ๆ ก็ได้ระบบวิเศษมาอยู่ในตัวและกลายเป็นจอมยุทธ์ผู้เก่งกาจ ทุกอย่างในชีวิตเขาเริ่มเปลี่ยนไป มีสิ่งที่ต้องปกป้องเพิ่มมากขึ้น ซึ่งศัตรูเองก็เพิ่มมากขึ้นเช่นกัน

“ถ้าเธอไม่เปลี่ยนใจฉันจะไม่เกรงใจนะ” กระป๋องเบียร์เย็นเฉียบแตะลงด้านข้างของแขนเรียวที่เจ้าตัวดันมือกับอกกว้าง เขาเลื่อนมันเบาๆ มาตามลำแขนเข้าหาตัวหญิงสาวท่ามกลางสายตาจับจ้องมอง เธอมีอาการขนลุก ตัวสั่น ตาเบิกกว้าง ขนอ่อนบนกายสาวลุกตั้งจนรูขุมขนดันตัวขึ้น ตุ่มความรู้สึกกระจายไปทั่วลำแขน เนินอก ลำคอ จู่ๆ เขาก็เทเบียร์ทั้งกระป๋องลงมาบนตัวเธอ ไล่ราดจากแก้ม ปลายคาง ลำคอ เนินอก

เมื่อความรักเกิดจากการข้ามกาลเวลา แต่คนรักกลับจำเขาไม่ได้จากอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นโดยมีใครบางคนอยู่เบื้องหลัง และความทรงจำที่หายไปนั้น ได้นำพาโรคประหลาดที่ไม่มีใครรักษาหาย

เมื่อสามีให้ในสิ่งที่เธอต้องการไม่ได้เพราะอุบัติเหตุ ปราณปรียาจึงต้องหาทางออก เธอได้พบกับเด็กหนุ่มที่ชื่อกวิน และนั่นคือที่มาของคำว่า...ชู้รักผู้ประกาศข่าวสาว

เมื่อเจ้าหญิงเอลิซาเบธแห่งนาวาลซีแลนด์เข้าพิธีอภิเษกสมรสกับเจ้าชายเดวิดแห่งอัสเกรการ์ด ทรงหวังว่าจะมีชีวิตที่เต็มไปด้วยความสุข แต่หารู้ไม่ว่า การแต่งงานครั้งนี้ กลับนำมาซึ่งกลกามที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

ในตอนแรก ‘ริลลดา’ ตกลงว่าจะยอมเป็นแฟนกับ ‘คีตธัชญ์’ ลูกเลี้ยงสุดที่รัก เพื่อปกป้องเกียรติยศและศักดิ์ศรีให้กับเขา แต่ด้วยนิสัยที่ชอบความตื่นเต้น ท้าทาย กล้าได้กล้าเสีย และใจถึง ทำให้ริลลดาถลำลึก และก้าวไปไกลกว่านั้นมาก เธอต้องการสั่งสอนทุกคนที่ทำร้ายลูกชายสุดที่รักของเธอ ไม่ว่าการกระทำนั้นจะต้องแลกด้วยอะไร หรือเสี่ยงอันตรายแค่ไหนก็ตาม...

เมื่อผู้เป็นพ่อเสียชีวิต และพิมพ์มาดาจำต้องรับตำแหน่งแทน เธอจึงจำเป็นต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้อำนาจมา ไม่เว้นแม้แต่ต้องยอมพลีกายของตัวเอง

เธอสวย... เธอเซ็กซี่... เธอร้อนแรง... และเธอ...ยอมเสี่ยงเพื่อภารกิจ เมื่อสายลับสาวอย่างพลอยนภัสร์ถูกเส็งจับตัวไปบำเรอกาม แถมยังส่งต่อให้นายพลพลกฤต ที่เบื้องหน้าเป็นคนดี แต่เบื้องหลังคือพ่อค้ามนุษย์และยาเสพติด เหล่าสายลับกลุ่มกุหลาบขาวจึงต้องหาทางช่วยพลอยนภัสร์กลับมาให้ได้

เมื่อชาลาโชคต้องการภรรยาในนามเขาจึงต้องล่อหลอกผู้หญิงซื่อ ๆ เซ่อ ๆ คนหนึ่งให้ยอมตกลงเซ็นสัญญาทำงานนี้ให้กับเขา หลังจากเลือกสรรมาเป็นอย่างดี กระยาหงันก็ได้เป็นหญิงสาวผู้โชคดีคนนั้นที่ชายหนุ่มตัดสินใจเลือกแล้ว เรื่องราววุ่น ๆ ของหนุ่มเพลย์บอยลูกครึ่งไทย – จีน และสาวซื่อใส ผู้มองโลกในแง่ดี