“หัวไหล่หริงหริงๆดันที่นอน ส้นเท้าเกร็งเป็นที่สุด ในการทำให้ลิ้นตุลย์เป็นที่สุดของความภาคภูมิใจ ของเหลวหลั่งไหล นิ้วของเขาแช่อยู่กับของเหลวและสีชมพูอัน โอ้รสสัมผัสหามีสิ่งใดเสมอเหมือน ร่างหริงหริงส่ายร่อนอยู่กลางอากาศ แข็งขืนดึงดันกันด้วยหมู่มวลเนื้อสีชมพู ให้เขาล้วงเข้ามา ลากออกไปให้ลึกเป็นที่สุด “สุดยอด” นี่เป็นเสียงหริงหริงเดียวที่ตุลย์อยากรับรู้ แล้วเขาก็ได้รับรู้ว่า หริงหริงสุขสมอารมณ์หมายอีกครั้งแล้ว เหงื่อพร่างพรูแทบจะชโลมร่าง ให้นี่เป็นการอาบน้ำเลยใช่มั๊ย ทั้งร่างร่อนสูง โยกต่อต้านการบุกรุกของลิ้น น่าจะมีลมแรงแรงพัดร่างนี้ให้ห่างไกลจากที่นอนอยู่นานนาน”

บัวชมพู หญิงสาวที่เพิ่งเรียนจบ เข้าทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง เธอคิดว่าชีวิตกำลังไปได้สวย มีงานทำ มีแฟนคนแรกเป็นตัวเป็นตน แต่แล้วชีวิตไม่ราบรื่นอย่างที่คิด เพราะท่านประธานสุดแปลก ที่แปลกแบบเนียน ๆ หัวใจดวงน้อยจะไม่หวั่นไหวได้อย่างไร

ด้วยกาลเวลาที่ผ่านไป ผู้คนที่เรารักก็ล้มหายตายจาก...แต่เมื่อเวลาได้ผ่านไปนานแสนนานอีกครั้ง ผู้คนที่เรารักและคิดถึงก็ได้กลับมาเกิดใหม่! เต็มไปด้วยความคิดถึงและโหยหาอย่างไม่อาจอธิบายได้ คนที่จอมมารฉู่ต้องขอบคุณด้วยชีวิตของเขา!

การผ่านไปยังเมืองสี่ฝางก็บังเกิดเรื่องบังเอิญการเกิดของภูติน้ำทำให้มีจอมยุทธมากมายรวมตัวกันที่นั่น และนี่ถือว่าเป็นโอกาสของเซียวหลงที่จะเก็บเกี่ยวคะแนนประสบการณ์ ติดตามในเล่ม

สำหรับเรื่อง “หมอคะ จิ้มหนูที” เป็นซีรี่ย์ชุด Fast Food Sex : ลำดับที่ 30 ซึ่งเป็นเรื่องราวของ มะลิ หญิงสาวที่มีชีวิตแสนอาภัพ ทั้งเป็นเด็กกำพร้า ทั้งถูกเลี้ยงโดยแม่ชี อีกทั้งนรกยังซ้ำเติม ในวันแต่งงานนั้น เธอพบว่า ตนเองไม่มีรูทางสวรรค์ ! ชีวิตคู่ของเธอจะแตกหักหรือไม่ ? จะสนุกแค่ไหนไปติดตามกันค่ะ

หลักสามเชื่อฟังสี่จรรยาเป็นสิ่งที่สตรีทุกคนในยุคนี้ล้วนจำต้องพึงปฏิบัติ ในยุคที่ชายเป็นใหญ่ การที่ฮูหยินเอกใจแคบนับว่าไม่สมควรยิ่ง นางที่แต่งให้เขาตามหน้าที่จึงยิ้มรับร่า ยามเมื่อเห็นสามีที่หายหน้าไปรบนานถึงสามปีเต็มกลับมาพร้อมกับสตรีข้างกายผู้หนึ่ง "คนผู้นี้คือสตรีที่ท่านรักสินะเจ้าคะ! แล้วท่านจะแต่งนางเข้าวันใดดี ให้ข้าช่วยหาฤกษ์ยามให้ดีหรือไม่?" กล่าวจบก็มอบของมีค่าให้มากมาย ไม่แม้แต่จะฟังคำปรามของสามีเลยแม้แต่นิด แว่นแคว้นแห่งนี้ไม่มีผู้ใดใจกว้างไปกว่าฮูหยินน้อยจวนเว่ยอู่โหวอีกแล้ว ... "อ้อ! ข้ายกตำแหน่งฮูหยินเอกให้เจ้าด้วยเลยก็แล้วกัน!" รู้หรอกว่าใจกว้าง ... แต่นี่มันก็กว้างเกินไปไหม!? ------------------------------------- “แล้วสำหรับฮูหยิน สิ่งที่ยากที่สุดของฮูหยินคืออะไรเช่นนั้นหรือ?” คำถามของสามีเล่นเอาฉินจื่อเถิงมึนหัวตึ๊บ เขากับนางตอนนี้เหมือนกำลังเล่นเกมถามตอบกันอยู่ก็ไม่ปาน โดยมีเขาเป็นคนถาม และนางเป็นคนตอบ แต่มันก็สนุกดี “การเชื่อใจใครสักคนเจ้าค่ะ” ฉินจื่อเถิงตอบโดยไม่ต้องคิด และก็เป็นคำตอบที่เจียงฮ่าวหรานไม่นึกฝันมาก่อน “เพราะถูกทำร้ายมาเยอะ ข้าเลยไม่เชื่อใจใครเลยแม้แต่น้อย มักจะสร้างกำแพงสูงขึ้นมาในใจเอาไว้เสมอ และก็ไม่มีใครก้าวข้ามมันมาได้สักคนนานแล้ว” “เช่นนั้นกำแพงที่ว่านั่นของฮูหยิน ... เคยมีคนข้ามไปได้หรือ?” หญิงสาวหัวเราะในลำคอ “ไม่มีหรอก” ------------------------------------- นิยายสั้น แนวสืบสวน+นางเอกมีปม+พระเอกซื่อ(บื้อ) ค่า อย่าลืมอ่านตัวอย่างประกอบการตัดสินใจนะคะ

***ยิ่งหนีก็ยิ่งใกล้ ยิ่งไกลก็ยิ่งคิดถึง อภัสราต้องออกจากมหาวิทยาลัย ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบเทอมแรกด้วยซ้ำ เมื่อไปมีความสัมพันธ์กับรุ่นพี่ สาวน้อยอายุ18แบกหัวใจที่บอบช้ำพร้อมกับลูกในท้อง หนีไปถึง 6 ปีเต็ม +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ครืด~ครืด มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นขึ้น เมื่อมีข้อความเข้า มือแกร่งหยิบขึ้นมาเปิดอ่าน เมื่อวางลูกบนเบาะรถและคาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อย มือหนาสั่นขึ้นเมื่อกวาดสายตาไปตามตัวหนังสือที่ถูกส่งเข้ามาทางอีเมลของเขา [ถ้าพี่ธามเปิดอ่านข้อความเนยคงไปไกลแล้ว ฝากลูกด้วยนะคะ พี่ธามเคยเอาลูกไปเลี้ยงหลายครั้ง คงรู้ว่าลูกชอบไม่ชอบอะไร พี่ธามรู้หรือยังคะว่าลูกเป็นโรคG6PD ต้องระวังเรื่องอาหารและยาบางตัว เนยจดรายละเอียดสิ่งที่ควรระวังใส่ไว้ในสมุดประจำตัวลูกแล้ว ฝากพี่ธามอ่านด้วยนะ เวลานอนพี่ธามกอดลูกด้วยนะ ลูกชอบให้กอดถึงจะหลับสนิท เนยรบกวนพี่ธามมากไปไหมคะ สุดท้ายนี้เนยอยากจะบอกว่า เนยขอโทษสำหรับความผิดทุกอย่างที่ทำไว้กับพี่ ยกโทษให้เนยด้วยนะคะ] มือแกร่งวางมือถือลงข้างตัวก่อนจะยกมือขึ้นกุมขมับ ไม่มีคำตัดพ้อหรือต่อว่า มีเพียงข้อความขอโทษ อภัสราขอโทษเขาซ้ำๆ เพราะคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของเธอ ตาคู่คมมองมือถืออีกครั้ง เธอคงตั้งเวลาส่งเมล เพราะเขาได้รับมันหลังจากที่เธอจากไปแล้ว ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ทดลองอ่านตัวอย่างก่อนกดซื้อนะคะ ขอบคุณมากค่ะ

"คุณปล่อยนะ!"ร่างบางดิ้นหนี เมื่อถูกกอดรัดจากด้านหลัง มือเรียวแกะแขนเขาออกจากเอว รู้สึกโมโหและเขินอายในเวลาเดียวกัน เขาไม่มีสิทธิ์มาทำกับเธอแบบนี้ "ปล่อย! ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย"ลันลดาขู่ "ไม่ปล่อยครับ เฮียจะไม่ปล่อยจนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง"อาคมตอบกลับ พร้อมกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น มีแรงดิ้นก็ดิ้นไปเขาจะรัดเธอไว้อย่างนี้ "คุยอะไรคะ ฉันบอกคุณไปหมดแล้ว ปล่อย!"บอกอย่างแสนงอน เมื่ออยู่ๆก็น้อยใจเขาขึ้นมา "ป่านจะกลับกรุงเทพพรุ่งนี้เหรอครับ"อาคมตัดสินใจถามคำถาม แต่มันกลับให้เธอดิ้นมากขึ้น เขาไม่เคยสนใจเรื่องเธอเลยสักนิด ลันลดาคิดในใจ "ค่ะ"ลันลดาตอบกลับ เธอแน่ใจว่าพูดเรื่องนี้กับลลนาแค่คนเดียว เขารู้ได้ยังไง ความลับไม่มีในโลก คำพูดนี้เป็นเรื่องจริง อาคมสูดลมหายใจที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของคนในอ้อมแขนเข้าจนเต็มปอด ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้น ทำให้หัวใจของเขายืนยันอย่างชัดเจน ว่าเขาชอบเธอ ไม่สิอันที่จริงต้องบอกว่ามากกว่าชอบ เขาตกหลุมรักเธอเลยด้วยซ้ำ มันไม่ได้เพิ่งเกิด แต่มันเกิดขึ้นมานานแล้ว สาเหตุที่เขาไปขโมยตัวเธอมา ส่วนหนึ่งเพื่อนายหญิง แต่อีกส่วนก็เพื่อตัวเอง เขาเฝ้ามองเธอมานาน ตั้งแต่สมัยที่เข้าไปเจรจาเรื่องของเผ่าเพชร แล้วก็ต้องบอกตัวเองให้ตัดใจ เมื่อเธอคือของต้องห้าม เพราะเธอเป็นคู่หมั้นของเจ้านาย จนกระทั่งเขาเจอเธออีกครั้ง อาคมไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะพาเธอมา "ปล่อย!"ลันลดายังดิ้นรนขัดขืน มือบางทุบตีไปบนแขนแกร่ง หัวใจดวงน้อยเต้นผิดจังหวะ ความอบอุ่นจากแผงอกกว้าง ที่กระจายไปทั่วแผ่นหลัง มีผลกับอัตราการเต้นของหัวใจเหลือเกิน เมื่อใจไม่รักดีมันคอยจะเอนเอียงไปหาเขา "ยังไม่ต้องกลับตอนนี้ได้ไหมครับ"ในที่สุดอาคมก็เอ่ยคำนี้ออกมา เมื่อทบทวนหัวใจตัวเองแล้วว่า เขาคงปล่อยเธอไปไม่ได้ ถ้ายังไม่บอกความในใจให้เธอรับรู้ "ทำไมคะ"ถามกลับไปทั้งๆที่ไม่น่าถาม เพราะเท่ากับว่าเธอเปิดโอกาสให้เขาได้อธิบายเหตุผล อาคมอมยิ้มเมื่อได้ยินคำถามของคนในอ้อมแขน เธอให้โอกาสเขา เพราะถ้าเขาบอกเหตุผลที่สามารถทำให้เธอใจอ่อนได้ เธอก็จะอยู่ต่อ ***ฝากเฮียคมกับหนูป่านด้วยนะคะ*** นิยายชุดนี้มี 4 เรื่องนะคะ 1.พ่ายรักเมียสวมรอย 2.สินธรภัทรทิรา 3.กรงรักพันธะเถื่อน 4.ฉุดลากกระชากรัก ฝากด้วยนะคะ

ภาพที่เห็นเบื้องหน้าทำให้อารดาตาค้าง มันคือภูเขาที่รายล้อมไปด้วยน้ำทะเล อย่าบอกนะว่าเขาจะเอาเธอมาปล่อยเกาะ ไม่มีเวลาคิดนาน เมื่อเสียงของคนที่อยู่ในน้ำเอ่ยเร่ง ให้เธอลงไปเร็วๆ ร่างบางมองซ้ายขวา ก่อนจะตัดใจโดดตามเขาลงไป น้ำบริเวณนี้แค่หน้าอก แต่ด้วยการแต่งตัวของเธอ ก็ทำให้เดินลำบากไม่น้อย ธนากรเดินกลับมายังร่างของคนที่ยืนโงนเงน แต่ยังไม่ทันได้เข้าไปถึงตัว อารดาก็ตวาดแหวใส่เขา พร้อมกับใช้มือตีน้ำ จนธนากรโมโห "อย่าเข้ามานะ นี่แน่ะๆ"หญิงสาวทั้งตีน้ำ ทั้งวักน้ำสาดใส่ จนชายหนุ่มเริ่มหมดความอดทน ร่างสูงไม่พูดพร่ำทำเพลง ตรงเข้าไปหาคนร่างบาง ก่อนจะรวบตัวเธอ แล้วแบกขึ้นบ่า เดินขึ้นฝั่งไปเร็วๆ ลุงพงษ์ส่ายหัว เมื่อเห็นการกระทำของนายหัวหนุ่ม "ลำบากลำบนแท้"บ่นพร้อมกับส่ายหัวไปมา ไม่เข้าใจว่าเจ้านายจะดั้นด้นพาคุณคนสวยมาที่นี่ทำไม จะมาหาแต่ละครั้งก็แสนจะลำบาก "ลุงวางของแล้วก็กลับไปได้เลยนะ คืนนี้ผมจะนอนที่นี่"ธนากรหันมาบอกคนงาน ก่อนจะแบกคนบนบ่าเดินต่อไปเร็วๆ ในท่านี้อารดาเวียนหัวจนแทบอาเจียน แค่เมาเรือก็แย่พอแล้ว ยังจะมาถูกจับห้อยหัวอีก "กรี๊ดดด! ช่วยด้วย!"ส่งเสียงร้องไปอย่างนั้น ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์ "จะแหกปากทำไมวะ!"ธนากรตวาด ก่อนจะโยนคนบนบ่าลงพื้นอย่างแรง "โอ้ย!"อารดาเจ็บจนร้องไม่ออก ร่างบางตัวงอ ก่อนจะยกมือกุมท้อง "อย่าสำออย ลุกขึ้น!" หญิงสาวไม่ตอบ แต่ยังคงนอนเอามือกุมท้องอยู่แบบนั้น ตาคมเข้มกวาดมองไปทั่วตัว คนที่อยู่ตรงหน้า ตอนนี้อารดา มอมแมม จนแทบจะมองไม่เป็นคน เสื้อผ้าขาดวิ่น หัวฟูเป็นรังนก แถมกระโปรงก็ขาดจนเห็นกางเกงชั้นใน ธนากรยิ่งโมโหหนัก เมื่อเห็นเธอนั่งไม่ระวังแบบนั้น "ลุกขึ้น!"ออกคำสั่งอีกครั้ง แต่คนตัวเล็กยังนั่งนิ่ง ร่างสูงส่ายหัว ก่อนจะขยับเข้าหา ทันทีที่ชายหนุ่มย่อตัวลง ทรายก็สาดเข้ามาเต็มหน้า ดีที่เขาหลับตาทัน ไม่อย่างนั้นตาคง บอดแน่นอน เพราะอารดาจงใจซัดมันเข้ามาบนหน้าเขาอย่างแรง ร่างบางถอยหนี ก่อนจะพยุงตัวลุกขึ้น แล้ววิ่งหนี วิ่งทั้งๆที่ไม่รู้จะไปทางไหน "หยุดนะอารดา!"ธนากรตวาดลั่น ใช้ชายเสื้อเช็ดหน้าลวกๆ แล้ววิ่งตามไป ร่างบางวิ่งไปทางที่เรือจอดอยู่ อย่างน้อยนั่นก็เป็นทางเดียวที่เธอจะได้ไปจากที่นี่ อารดาลุยน้ำมาถึงเรือ ก็เป็นจังหวะที่ลุงพงษ์กำลังจะขับเรือกลับพอดี "ลุง! ลุงคะ! ช่วยฉันด้วย!"ร่างบางร้องเรียก แล้วเร่งฝีเท้าวิ่งมาที่เรืออย่างเร็ว "อะไรอีกว้า ผู้หญิงคนเดียวเอาไม่อยู่นิ"ลุงพงษ์บ่นเป็นภาษาท้องถิ่นให้เจ้านายหนุ่ม เดี๋ยววิ่งขับ เดี๋ยวว่ายน้ำหนี คนแก่ชักเริ่มเหนื่อยใจแทน "ช่วยฉันด้วยค่ะ ฉันมีเงิน พาฉันไปจากที่นี่นะ ฉันจะตอบแทนลุงอย่างงามเลย นะคะลุง ช่วย...ว้าย!"คำพูดที่เหลือถูกกลืนลงคอ เมื่อมือของใครบางคนคว้าหมับเข้าที่หัวไหล่ "จะกลับก็รีบไปเลยลุง มานี่!"ธนากรร้องบอกลุงพงษ์ ก่อนจะคว้าเข้าที่ลำคอขาวเนียน ลงน้ำหนักบีบ ก่อนจะจับหัวเธอกดลงน้ำ เพราะโมโหที่เธอพยศไม่เลิก ลุงพงษ์ตาเหลือก เมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มทำแบบนั้น ก่อนจะรีบขับเรือหนีไป หวังว่าคุณคนสวย คงไม่ช้ำในตายไปก่อนนะ ชายหนุ่มนับหนึ่งถึงสามในใจ แล้วดึงหัวอารดาขึ้นจากน้ำ เขาก็ไม่อยากทำแบบนี้ แต่เธอพยศจนเขาหมดความอดทน "แค่กๆๆ"ร่างบางไอจนหน้าดำหน้าแดง ก่อนจะหันมามองชายหนุ่มตาขวาง "จะหมดฤทธิ์ได้รึยังห๊ะ!"ธนากรตวาดลั่น ก่อนจะโมโหสุดขีด เมื่ออารดาทำบางอย่างกับเขา "ถุย!" เพียะ! ทันทีที่น้ำลายกระทบผิวหน้า ฝ่ามือแกร่งก็ฟาดลงบนใบหน้าสวยเต็มแรง อารดาหน้าหันไปตามแรงตบ ก่อนจะหันมาจ้องหน้าชายหนุ่ม อย่างไม่เกรงกลัว "เอาสิ ตบมาอีกสิ จับกดน้ำอีกสิ ทำสิ ทำสิ!ไอ้...อื้อ"คำด่าถูกกลืนหาย เมื่อปากบางถูกทำโทษด้วยปากร้อนของคนตัวโต ธนากรตัดสินใจปิดปากที่ตะโกนด่าปาวๆ ด้วยวิธีของเขา ผู้หญิงคนนี้เป็นคนถือดี เขารู้ตั้งแต่วันที่เธอเอาเช็คใบนั้นมาโยนใส่หน้าเขาแล้ว ***ฝากลุงนะสายโหดด้วยนะคะ***

***ตราบาปที่เขาทำกับเธอในวันนั้น กลายมาเป็นของสำคัญในวันนี้ พสิกาตัดสินใจใช้ร่างกายใช้หนี้ให้ปภังกร เพื่อจบปัญหาหนี้สินที่เธอไม่ได้ก่อ วันหนึ่งเธอรู้ว่าสิ่งที่ได้มาจากเขา มันมากกว่าความเจ็บปวด ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ "ทำไมไม่รับโทรศัพท์!"เสียงแหบห้าวตะโกนถาม เมื่อหันมามองหน้าเธอเต็มสองตา "ฉัน..."พสิกาหาเสียงตัวเองไม่เจอ จะบอกว่าไม่สบายมันก็ไม่ใช่เหตุผลที่รับสายเขาไม่ได้ ใบหน้าสวยเชิดขึ้น เมื่อหันมาสบตากับเขา ไม่มีอะไรต้องกลัวเพราะอีกไม่นานเธอจะเป็นอิสระ เธอมีช่องทางหาเงินมาคืนเขาแล้ว "ฉันไม่อยากรับ!"เขาแรงมาเธอก็แรงกลับ คำตอบและน้ำเสียงของเธอทำให้หัวคิ้วเข้มกระตุก ตาคู่คมมองหน้าหญิงสาว มองตากลมโตที่มีแววถือดีอยู่ในนั้น "กล้ามากนะที่พูดแบบนี้กับผม ลืมแล้วเหรอว่าฐานะคุณคืออะไร แล้วมีหน้าที่ทำอะไร!" "ฉันไม่เคยลืมหรอกค่ะว่าฉันเป็นลูกหนี้ของคุณ คุณนั่นแหละที่ลืมสถานะของตัวเอง คุณเป็นเจ้าหนี้ไม่ใช่เจ้าชีวิตฉัน คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้" "ไม่มีสิทธิ์เหรอ แล้วใครกันที่มีสิทธิ์ คุณเป็นลูกหนี้ผม ผมจะทำอะไรกับคุณก็ได้"มือแกร่งเอื้อมไปบีบปากบางเอาไว้ เมื่อพสิกาเถียงกลับมาแบบนั้น "ปล่อย!"ใบหน้าสวยสะบัดออก มือบางยกขึ้นมาปัดป้องตัวเอง เมื่อถูกบีบจนเจ็บร้าวไปทั้งแก้ม "หาเงินมาคืนก่อนสิ แล้วจะปล่อย!"พูดพร้อมกับโน้มหน้าลงไปหา แต่หญิงสาวยกมือมาดันช่วงคางเขาเอาไว้ เธอเกลียดเขา เกลียดทุกอย่างที่เขาทำกับเธอ "อย่านะ!"มือบางออกแรงผลักเมื่อรู้ว่าเขาจะทำอะไร เธอไม่ชอบเวลาที่เขาจูบปากข้อนี้ปภังกรรู้ดี แต่เขาก็ไม่เคยตามใจเธอสักครั้ง ยิ่งเธอแสดงท่าทางรังเกียจ เขาก็ยิ่งอยากเอาชนะเธอ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ทดลองโหลดตัวอย่างอ่านก่อนนะคะ ฝากคุณดิวกับหนูก้อยด้วยน๊า

หลังพ้นเคราะห์ซ้ำกรรมซัดด้วยกันมาหลายต่อหลายครั้ง ในที่สุดลี่เซียวและซือหยวนเฉินต่างก็ปลอดภัยหายดีกันถ้วนหน้า ทว่าอุปสรรคความรักของพวกเขายังไม่จบแค่นี้ เมื่อมีทั้งคนที่เห็นด้วยและไม่เห็นด้วยต่อความรักของพวกเขา มนุษย์และเทพจันทรา ขณะที่พวกเขาได้รับรู้อดีตของกันและกัน ทั้งสองจะข้ามผ่านอุปสรรคใหม่และลงเอยกันในที่สุดเช่นไร ความรักระหว่างมนุษย์และเทพจะสมหวัง ครองรักกันได้อย่างไม่สั่นคลอนหรือไม่ ติดตามอ่านต่อบทสรุปความรักของทั้งคู่ใน เมื่อผมตกหลุมรักเทพจันทรา เล่ม 2 !

ฉินเย่หนีการไล่ล่าของเหล่าผู้มีอำนาจของมนุษย์มายังเมืองเป่าอัน และได้พบกับเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ที่ไม่ได้เจอกันมานาน แต่อะไรก็ไม่น่าเบื่อเท่ากับเขาต้องมาเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ในชั่วชีวิตอันยาวนานของเขา ทว่าการเข้ามหาวิทยาลัยครั้งนี้ของเขากลับไม่ได้ง่ายดายเหมือนทุกครั้งอย่างที่เขาคิดไว้เลยสักนิดเดียว...

น้องโมจิเคยอำมหิตอย่างไง ความแตกต่างมีซะที่ไหน ก็แค่ไม่กางขาโชว์ว่า อาการอ้าอมถูครูดเป็นยังไง แล้วดีกับหัวใจบอลซะที่ไหน ความใกล้ตายเมื่อแหม็บแหม็บยังไม่ทันเจือจาง การเป็นผู้ถูกกระนำทั้งจากการกระแทกใส่ตาใส่จมูกของสายฝนเทียม ความใหญ่ๆโดนความอำหิตแห่งแรงกระชับ บีบเค้นกันซะ โอ้หัวใจนี้เคยใกล้ตายกันยังไง ความใกล้จะสิ้นสติ หัวใจจะระเบิดออกมาจากอกกัน คืนสู่วาระเมื่อจะแป๊ป แป๊ป สติก็กลับมาริบหรี่กันอีกแล้ว ความอำมหิตควบขี่ตอกโครมโครมกันซะราวกับว่า ต้องห้อตะบึงกันให้เข้าเส้นชัย100เมตรข้างหน้าให้ได้ นาทีนี้เลย โอ้หัวใจบอลไม่ไหวอีกแล้ว ควบมาได้แค่10เมตรนี่ ใกล้จะจวนเจี่ยนตายซะให้ได้ บอลต้องแหกปากออกมา ฝ่าสายฝนให้น้ำเข้าปาก “ทำไมน้องโมจิต้องคับแน่นขนาดนี้ด้วย”

แต่ร่างเธอก็ถูกพลิกให้นอนลงไปในอ่างน้ำ ความลึกนี้เกินกว่า70เซ็นติเมตร รินโดนอัดเป็นแซนด์วิชระหว่างชายชรากับอ่าง อยู่ในความลึกก้นสุดของอ่าง 2เต้ากลายเป็นบังเหียนถูกกุมไว้แม่นมั่นให้จมลึกอยู่ในน้ำ เกมส์พยายามจะตัดสิน การห้อสุดแรง อัดใส่เต็มเหนี่ยว ความเป็นชายกำลังมุ่งมั่นให้ถึงเส้นชัยในนาทีนี้ ปากเธอ ปอดเธอน่าจะมีแต่น้ำ ไม่มีอากาศแม้แต่กระผีกลิ้น โอ้รินไม่ไหวแล้ว โดนอัดเป็นแซนด์วิซอยู่ข้างล่าง มันทำลายความอดทนอดกลั้นของเธอไปสิ้น น้ำทั้งอ่างกำลังท่วมร่าง ไม่มีส่วนใดของร่างสูงกว่าน้ำ ในอาการสำลักน้ำนี้ ร่างกายนี้เชื่อว่า กำลังจะตาย ออกัสซั่มทำเอาทั้งร่างสั่นระริก เธอกำลังตะกายขึ้นสวรรค์พร้อมกับจมน้ำตาย ชายชรายิ่งกดหน้าเธอจมลึกลงในน้ำ แรงเค้นอัดหน้าเธอเข้ากับก้นอ่าง เจตนาไม่น่าจะเป็นอื่นนอกจากฆ่า ชายชราร้องลั่น “ตาย ตาย ตาย”

ฉันแอบรัก 'พี่ชายต่างสายเลือด' มาสิบกว่าปี...แต่เขาไม่เคยรักฉัน…แต่แล้วฉันก็พลาดไปมีอะไรกับเขาจนเกิด ‘สัญญากาย’ ขึ้นมา ----- “ห้ามไปไหนนะ ซานไม่ให้พี่ไป ยังไงพี่ก็ต้องกินเลือดซานอยู่ดี และซานไม่มีทางเลิกชอบพี่ด้วย!” “จะเอายังไงห้ะ ยัยซาน ให้พี่ทำยังไงเธอถึงจะเลิกชอบพี่ไปซักที มันน่าเบื่อ” เจ้าตัวดีกลืนน้ำลายลงคอจนโชคเกอร์ลูกไม้สีดำที่พาดบนลำคอระหงบดบังรอยคมเขี้ยวที่มีเลือดซึมจางๆ ขยับไหว ร่างสูงเบือนหน้าหนีภาพยั่วตาตรงหน้าแล้วท่องในใจว่านั่นน้อง น้อง น้อง “รักกับซานคืนนี้… กล้ามั้ยล่ะคะ ถ้าพี่กล้า ซานจะเลิกชอบเลิกวุ่นวายกับพี่” เจ้าของเรือนผมดำขลับยาวถึงกลางหลังหลบตาอ้ำอึ้งพูดเสียงค่อย ใบหน้าแดงจัดไปถึงใบหูเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ คิ้วกระตุกขึ้นมาทันที “รัก? หมายถึงให้นอนกับน้องนะเหรอ” คนตัวโตแค่นยิ้มร้ายออกมาด้วยสีหน้าเอาจริง เพราะเริ่มจะทนไม่ไหวกับอาการรุ่มร้อนในกาย “แน่ใจมั้ยที่พูดแบบนี้”

ดารินทร์ดิ้นรนขัดขืน เมื่อถูกนดลกระทำไม่ต่างจากปลุกปล้ำ ปากร้อนที่บดขยี้ลงมาสร้างความขยะแขยงให้เธอที่สุด เธอเกลียดเขา เกลียดสัมผัสของเขา นดลกอดหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งสนุก ชอบใจเวลาที่หน้าอกใหญ่เกินขนาด เสียดสีไปกับผิวเนื้อเปล่าเปลือยของเขา "ปล่อย!"ทันทีที่หลุดมาจากแขนแกร่งดารินทร์ก็ถอยร่นเข้าไปด้านใน นดลหรี่ตามองคนที่ลนลานหนีเขา ตากลมโตกวาดมองไปรอบห้อง เพื่อหาอะไรที่ใช้เป็นอาวุธได้ โมโหตัวเองที่สุด รู้ทั้งรู้ว่าเขาอยู่ในบ้านแต่ก็ยังเข้ามา ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้เธอจะขับรถออกไปทันทีที่เห็นรถเขา "นายจะทำอะไร! "ดารินร์ถามคนที่ย่างสามขุมเข้ามาด้วยความหวาดกลัว เท้าบางถอยหนีไปจนชิดขอบเตียง "เอาคุณไง"นดลตอบพร้อมกับยักไหล่ มุมปากหยักยกยิ้ม เมื่อเห็นคนปากดีกลัวจนตัวสั่น "ถ้านายยังไม่ออกไป ฉันจะร้องให้คนช่วย ดูสิถ้าคุณแม่มาเห็น นายจะยังลอยหน้าอยู่ในบ้านฉันอีกได้ไหม"ดารินทร์ไม่ได้ขู่ ถ้าเขาก้าวเข้ามาอีกก้าวเธอจะร้องจริงๆ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าแม่จะเชื่อคำพูดเธอหรือไม่ แต่อย่างน้อยก็ได้ลอง เขาเป็นคนโปรดของแม่ หลายครั้งที่เธอมีปากเสียงกับแม่เพราะเรื่องของเขา ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ***นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นเพื่อความบันเทิง ทดลองอ่านตัวอย่างก่อนซื้อนะคะ*** ฝากพี่กายกับน้องเดียร์ด้วยน้า^^

***นิยายเรื่องนี้แนวเพื่อนกินเพื่อนนะคะ*** "ฟังนะเติ้ง ฉันจะเห็นแกตัวทำร้ายแกได้ยังไง แกก็รู้ว่าก่อนหน้าที่ฉันจะนอนกับแก ฉันไปทำอะไรมา ฉันคงทำร้ายแกไม่ได้ แกปล่อยฉันเถอะนะ พรุ่งนี้ฉันจะเอาเด็กออก ทุกอย่างก็จบ อย่าให้เรื่องนี้มาทำลายมิตรภาพของเราเลย ฉันยังอยากเป็นเพื่อนกับแกตลอดไป แกกลับไปเถอะนะ"ปรายฟ้าตอบ นี่คือสาเหตุหนึ่ง ที่เธอไม่เคยลุกขึ้นมาโวยวายหรือเรียกร้อง สิ่งที่ธนดลทำกับเธอ เพราะเธอกลัวเสียคำว่าเพื่อน ไม่มีมิตรภาพอะไรจะยั่งยืน เท่ากับคำว่าเพื่อน "ไม่ๆๆๆปรายแกฟังฉันก่อน สิ่งแรกที่ฉันอยากจะบอกก็คือ ฉันรักแกนะปราย รักมากและก็รักมานานแล้ว"ธนดลตัดสินใจพูดความในใจออกไป เพราะถ้าเขายังเก็บมันเอาไว้ ปรายฟ้าก็จะเข้าใจเขาผิดไปตลอดกาล "เติ้ง!"ปรายฟ้าตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ร่างสูงใช้จังหวะนี้แทรกตัวเข้ามาในห้อง แล้วปิดประตูลงกลอน ขังตัวเองเอาไว้ เธอจะได้ไม่ต้องไล่เขาอีก "นั่งก่อนนะปราย กำลังไม่สบายอยู่"ธนดลสัมผัสถึงความเย็นที่ฝ่ามือเล็ก จึงประคองหญิงสาวมานั่งที่เตียงนอน โดยเขานั่งลงกับพื้น แล้วเปลี่ยนจากการกุมมือ มาเป็นกอดเอวเธอเอาไว้ เพราะสิ่งที่เขาจะพูดต่อไป สุ่มเสี่ยงกับชีวิตเขามาก "ขอบใจนะที่แกรักฉัน แต่ฉันคงรับรักแกไม่ได้ ฉันไม่คู่ควรกับแกหรอก"ปรายฟ้ายังยืนยันคำเดิม ผู้หญิงมีตำหนิอย่างเธอไม่คู่ควรกับเขา ต่อให้ธนดลจะไม่ใช่ผู้ชายที่ดีพร้อมก็เถอะ แต่เธอเป็นผู้หญิง และเธอไม่อยากให้เขาต้องมารับผิดชอบลูกของคนอื่น "ฟ้าแกฟังฉันนะ ขอโอกาสให้ฉันได้อธิบายได้ไหม ผู้ชายคนนั้นคือฉันเอง คนที่นอนกับแกคืนนั้นคือฉัน ฉันรักแก รักจนฉันไม่สามรถให้ใครมาทำอะไรแบบนั้นกับแกได้ ฉันก็เลยปลอมตัวแล้วก็มานอนกับแก"แขนแกร่งที่กอดรอบเอวอวบ กระชับขึ้นอีกนิด ธนดลหลับตา เตรียมตัวรอรับฟังคำด่าทอ หรืออะไรก็ได้ ที่เธอจะเอามาลงโทษเขา แต่มันกลับตรงกันข้าม เมื่อสิ่งที่เขาได้รับคือเสียงสะอื้น ของคนที่เขากอดเอาไว้ เมื่อเธอไม่ร้องโวยวาย เขาก็ยิ่งรู้สึกผิด "ปราย...ฉัน" "สนุกมากไหม ที่ทำแบบนี้"คำถามง่ายๆ แต่ทำให้คนตอบรู้สึกหนัก เหมือนมีใครเอาหินมาถ่วงไว้ที่คอ "แกหลอกฉันได้ยังไง แกทำฉันได้ยังไง"มือบางพยายามแกะมือที่เอวออก เมื่อเขายังรัดแน่น เธอก็เปลี่ยนมาใช้เล็บจิก ข่วน เท่าที่เธอจะทำได้ การทำโทษของเธอ ไม่ได้ทำธนดลรู้สึกระคายผิวเลยสักนิด "ฉันรักแกไงปราย รักจนให้ใครหน้าไหนมายุ่งกับแกไม่ได้ ก็เลย..." "ก็เลยหลอกฉัน...แกรู้ไหมว่าฉันเครียดแค่ไหน ฉันแค่ไหนกลัวไปหมดทุกอย่าง กลัวท้อง กลัวติดโรค แต่แกกลับเฉย แกนั่งดูฉันตีอกชกหัว เป็นบ้าเป็นบอมาเป็นเดือนๆ แกได้ยังไง"พูดพร้อมกับผลักหน้าคนที่ซบลงมากับตักให้ออกห่าง ไม่ต้องมาประจบ ไม่ต้องมาง้อ เธอไม่ยกโทษให้เขาหรอก ***ฝากนายเติ้งตัวร้ายกับยายปรายตัวแสบด้วยนะคะ***

"ลุกขึ้น!"เสียงที่ดังมาพร้อมกับแรงกระชาก ปลุกคนหลับให้ตื่นขึ้น สลิสาลุกขึ้นแขนเรียวกอดตัวเองด้วยความเหน็บหนาว "พี่จอม..."เพราะความงัวเงีย หญิงสาวจึงเรียกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จอมทัพมองหน้าเธอก่อนจะออกแรงลากอีกครั้ง ต้องการปลุกให้เธอตื่นเต็มตา "ลุกขึ้น!"ชายหนุ่มย้ำคำพูดเดิมอีกครั้ง "จะพาฉันไปไหน!"เมื่อได้สติน้ำเสียงที่อ่อนโยนในตอนแรกก็แข็งกร้าวขึ้น "เลิกแสดงแล้วเหรอ" "ฉันไม่ได้แสดง ปล่อย! พี่จะพาฉันไปไหน" "คิดว่าฉันอยากนอนกับขยะเน่าๆอย่างเธอหรือไง"คำพูดของเขาทำให้หัวคิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน แล้วใครอยากให้เขามานอนด้วย "ไปอาบน้ำ!"จอมทัพออกคำสั่ง แล้วคว้าลงที่ข้อมือบาง "ฉันไม่อาบ!"ตวาดกลับพร้อมกับสะบัดแขนออกจากมือแกร่ง ถึงแม้จะเหนียวเหนอะหนะไปทั้งตัว แต่เธอก็ไม่อยากทำตามคำสั่งเขา "เมื่อไหร่พี่จะพาฉันกลับ ป่านนี้แม่คงเป็นห่วงฉันมาก" "พูดเหมือนเธอไม่เคยออกจากบ้าน พอชุบตัวเป็นคนรวยเข้าหน่อย ลืมกำพืดเดิมเลยเหรอ คุณหนูมะนาวลูกสาวแม่เลี้ยงนัยนา ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอมาจากไหน" "เลิกขุดคุ้ยอดีตได้แล้วพี่ ฉันไม่อยากพูดถึงมันอีก" "ฉันจะพูดเธอจะทำไม" "ก็เพราะมันไม่มีประโยชน์ไงพี่ ฉันทำให้พี่เลิกกับคุณแก้มก็จริง แต่ถ้าพวกพี่รักและเชื่อใจกัน ฉันหรือใครหน้าไหนจะแทรกเข้าไปได้ไหม พี่ลองคิดดีๆสิ ว่าแท้จริงแล้ว สาเหตุมันมาจากฉันหรือเปล่า ถ้าพี่รักกันจริง พี่จะไม่เลิกกันเพราะเรื่องแค่นี้หรอก!"สลิสาพูดออกมาด้วยความอัดอั้น เธอยอมรับผิดทุกอย่าง ขอโทษก็แล้ว แต่เขาก็ยังจะรื้อฟื้น เธอก็ต้องลองใช้ไม้นี้ดู เผื่อจะได้ผล "ปากดี ลุกขึ้นเดียวนี้!" "ว้ายพี่จอม!"มือบางตะปบเสื้อเชิ้ตที่ห่อหุ้มร่างกายเอาไว้ แต่ก็ช้ากว่ามือหนาที่จงใจกระชากมันออกไปอย่างแรง ตาคู่คมมองหน้าอกอวบอิ่มขนาดพอดีมือ ที่เจ้าของพยายามปกปิดมันด้วยแขนและมือทั้งสองข้าง เขาเคยเห็นมันมาหลายต่อหลายครั้ง ยังจะทำเป็นอายทุเรศสิ้นดี ร่างสูงลากคนเนื้อตัวเปล่าเปลือยออกมาด้านนอก อากาศหลังฝนตกหนาวจนเข้ากระดูก ริมฝีปากบางขบเข้าหากัน เมื่อความเจ็บปวดเข้าเล่นงาน ตากลมโตมองแผ่นหลังกว้างที่เต็มไปด้วยรอยข่วน รู้สึกสะใจเมื่อเห็นรอยเลือดแห้งกรังเป็นทางยาว แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ มันยังไม่ได้เศษเสี้ยวที่เขาทำกับเธอ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ***นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ทดลองอ่านตัวอย่างก่อนซื้อนะคะ ฝากจอมทัพด้วยน้า ขอบคุณมากค่ะ

"จะไปไหน!"ทันทีที่เท้าบางแตะพื้น เสียงแหบห้าวของคนที่ยืนอยู่ปลายเตียงก็ตวาดขึ้น "กะ...กลับบ้านค่ะ"มือบางรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาห่อตัว เมื่อถูกมองด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก "จ่ายไปครึ่งแสน คิดว่าฉันจะพอแค่นี้หรือ" "ครึ่งแสน!!!"พิชญาร้องออกด้วยความตกใจ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเขา อะไรคือครึ่งแสนค่าตัวเธอ 30,000 บาทไม่ใช่เหรอ ตาคู่คมมองใบหน้าสวยที่แดงก่ำ นึกตลกกับตากลมโตที่เบิกขึ้น แล้วมองค้างอยู่ที่ใบหน้าเขา มองปากสีแดงสดที่ช้ำเพราะการกระทำของเขา ผิวเนื้อของเธออ่อนนุ่ม แตะนิดแตะหน่อยก็เขียวช้ำไปทั้งตัว เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงพูดประโยคนั้นออกไป ที่ผ่านมาเขาไม่เคยรั้งคู่นอนคนไหนเอาไว้ แค่ครั้งเดียวก็เกินพอ เขามาที่นี่เพื่อระบาย เมื่อบรรลุเป้าหมายก็แยกทาง แต่ผู้หญิงคนนี้กับรู้สึกต่างกันออกไป คงเป็นเพราะเธอสดเขาถึงได้อยากจะซ้ำอีกสักครั้งสองครั้ง ความบริสุทธิ์ไม่ได้มีผลกับความรู้สึกของเขา เพราะทุกอย่างมันอยู่ในกติกา เขาจ่ายเงินเพื่อซื้อความสนุก แต่ครั้งนี้จ่ายแพงเลยอยากใช้ให้คุ้มค่า บารมีหาเหตุผลมารองรับความรู้สึก เมื่อพาตัวเองมายืนตรงหน้าคนที่นั่งกอดผ้าห่มไว้แน่น ตัวเธอสั่นเมื่อเขาก้าวขึ้นมาบนเตียง พิชญาหลับตาลงเมื่อถูกผลักให้ล้มลงบนที่นอน คำพูดของเขายังก้องอยู่ในหู ครึ่งแสนอย่างนั้นหรือ อย่างน้อยความสาวของเธอก็มีค่าตั้งครึ่งแสน ***ฝากคุณบีมกับหนูจ๋าด้วยนะคะ*** นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง อ่านตัวอย่างก่อนซื้อนะคะ ขอบคุณมากค่ะ

กาลครั้งหนึ่ง... นานมาแล้ว.. ณ แคว้นลูแตทซ์บาน พระราชาโด้ว์มิดลูว์มีธิดาพระสิริโฉมงดงามนามว่า "เจ้าหญิงลูหงี" แต่โชคร้ายนัก ในคืนฉลองพระชนมพรรษาครบสิบหกปี กลับถูกแม่มดลูเด้าซ์สาปให้สิ้นทั้งตระกูล เจ้าชายพระองค์ใดจะเป็นผู้ถอนคำสาปนี้ !

นางเป็นถึงฮองเฮา ผู้ยิ่งใหญ่แห่งวังหลัง แต่กลับถูกคนใกล้ชิดทรยศหักหลัง นางถูกใส่ร้ายว่าเป็นกบฏ จนพระสวามีจำใจต้องพระราชทานยาพิษให้นาง นางตายตาไม่หลับ แค้นมันยิ่งนัก! แค้นเหลือเกิน ข้าจะต้องแก้แค้น!

หลังจากเวลาผ่านมาแล้วหลายพันปีนับตั้งแต่ หลิงตู้ฉิง มาเกิดใหม่และแล้วเขาก็แข็งแกร่งพอที่จะเปิดเผยตัวตนอย่างสมบูรณ์แบบ เป้าหมายแรกในการประกาศศักดาคือการแทรกแซงการคัดเลือกราชันแห่งมวลมนุษย์ให้ลูกของเขาได้ครองบัลลังก์ จากนั้นช่วยถังชี่หยุนให้กลายเป็นมหาปราชญ์และสุดท้ายการคิดบัญชีแค้นกับหัวเรือใหญ่ผู้ที่ชักใยอยู่เบื้องหลังการตายของทั้ง ทาสกระบี่และภูตินางฟ้าผีเสื้อซึ่งเป็นถึงสำนักที่ร่ำรวยและแข็งแกร่งที่สุดในโลกก็ว่าได้!

คนหนึ่งผลักทุกคนออกจากตัว เพื่อหนีจากความรัก อีกคนโหยหาความรักจากใครสักคน แต่ไม่เคยได้รับ คนสองคนมาเจอกัน เพื่อมอบความรักที่แท้จริงให้แก่กัน เขามอบความอบอุ่นและจูงมือเธอออกมาจากโลกอันโดดเดี่ยว ส่วนเธอตอบแทนเขาด้วยความรักทั้งหมดของหัวใจ ................................................................................................................. ความสามารถในการมองเห็นวิญญาณของ 'อิงฟ้า' นำพาเธอมายังป่าร้างแห่งหนึ่งเพื่อช่วยเหลือศพที่ถูกฝังอยู่อย่างน่าสงสาร เธอพยายามช่วยตามหาฆาตกรตัวจริง โดยไม่รู้เลยว่ามันทำให้เธอเข้าไปพัวพันกับคดีลับของ 'สารวัตรตะวัน' ผู้ชายที่กำลังจะเป็นสามีของเธอ

“พี่ต้า” เธอชะโงกหน้าเข้าไปใกล้หูของเขาก่อนเรียกขึ้นใหม่ ต้าหันขวับมาตามเสียงเรียกและแก้มของเขาก็ชนกับริมฝีปากกับจมูกของเธอเข้าไปเต็ม ๆ จุ๊บ! ไปแล้วง่า กรี๊ดด คนเยอะด้วยสิ “เรียกพี่ทำไมคะ” เขาถามคนที่ยังก้มหน้ามองมือตัวเองอยู่ “คะ” กุนเงยหน้าขึ้นมารับคำถาม “ลืมไปแล้วค่ะ” เรียกแล้วได้จุ๊บแก้ม เรื่องอื่นช่างมันเถอะค่ะ “งั้น กินขนมค่ะ” “อร่อยมั้ยคะ” เคยกินจนย่อยออกมาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ แต่ต้องแกล้งถามเพราะหวังผล “อร่อยค่ะ ลองดูสักชิ้นมั้ย” สงสัยทิวไม่เคยซื้อให้กินแน่เลย เขาเปิดกล่องใบเล็กที่สุดให้เธอ กุนมองขนมไข่ในมือของพี่ต้า ช้อนสายตามองเขาก่อนจะถามเสียงหวานแผ่วเบาแต่ชัดเจน “ป้อนได้มั้ย กุนยังไม่ได้ล้างมือเลยค่ะ”ต้ามองแววตา อาการอ้อนของคนตรงหน้าแล้ว เอื้อมมือไปหยิบซองผ้าเปียกอเนกประสงค์จากกระเป๋าผ้าใบใหญ่ของตัวเองออกมายื่นให้ โง้ยยย คุณแฟนต้า พี่ต้า ของช้านน เธอยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขา รับซองผ้าเปียกไปแต่โดยดี แกะผ้าออกมาหนึ่งผืน คว้ามือของเขามาเช็ดให้เสียอย่างนั้น เอาซี้ จะป้อนกันดี ๆ มั้ยล่ะ