“ฉันไม่แต่ง....ว้าย!” หญิงสาวร้องเสียงหลงเมื่อมือใหญ่เอื้อมมากระชากตัวเธอทีเดียวก็ลอยเข้าไปปะทะกับอกกว้าง “ถ้าไม่อยากแต่ง แล้วไปเสนอตัวอยากแต่งงานกับคุณพิมพ์พรรณทำไม คุณก็รู้ว่าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายได้หมั้นหมายผมไว้กับใคร!” เสียงห้าวห้วนเอ่ยถาม “ฉันเปล่าทำนะ” “คุณนี่...โกหกเก่งจริงๆ” “ฉันไปโกหกคุณตอนไหน” “นอกจากโกหกเก่งแล้ว ยังตีหน้าซื่อได้แนบเนียนอีกด้วย” ชายหนุ่มแค่นยิ้มใส่ “คุณเป็นบ้าหรือเปล่า ถึงได้มาตัดสินว่าฉันเป็นแบบนั้นแบบนี้ ทั้งที่คุณไม่เคยรู้จักฉันมาก่อน ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!” ธาวิตาดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการที่ยึดแน่นของเขา “ไม่รู้จัก แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่าคุณเป็นคนยังไง” “แต่ฉันเชื่อว่าคุณรู้มาผิดแน่ๆ” “ฮึ!” ชนวีร์บีบแขนเล็กแน่นขึ้น “ปล่อยฉันนะ” “เสนอตัวอยากแต่งงานเอง แล้วจะมาร้องให้ปล่อยทำไม แต่ผมบอกไว้เลยว่าก่อนที่เราสองคนจะแต่งงานกัน ผมต้องได้พิสูจน์ว่าคุณเก่งเรื่องบนเตียง!

‘ฉันไม่รู้ว่าโลกนี้มันจะกลมแค่ไหน แต่อย่าให้ฉันเจอเธออีก... เพราะงั้นฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแน่’

ชลินทราไล่สายตามองตั้งแต่ไหล่กว้าง แผงอกที่เต็มไปด้วยไรขน แล้วหยุดสายตาที่ขอบผ้าเช็ดตัว ก่อนจะหน้าเห่อร้อนเมื่อรู้ตัวว่าได้ทำอะไรลงไป “มาดูใกล้ๆ ก็ได้ ผมไม่คิดเงินหรอก ให้ดูฟรี แถมลูบคลำได้ด้วย” พูดไปมือก็กำที่ปมผ้าเช็ดตัว “คุณจะทำอะไร” ชลินทราถามเสียงดัง พลางถอยหลังกลับเข้าไปในครัว เมื่อเขาเดินเข้ามาหา นิคเตอร์หัวเราะร่วนเมื่อเห็นท่าทีตื่นกลัวของแม่สาวร่างเล็ก ทั้งที่ก่อนหน้าเธอยังจ้องเขาตาแทบถลนออกมาเบ้า “หัวเราะบ้าอะไร” ชลินทราถามเสียงเขียว “แล้วคุณถอยหนีผมทำไม” เขาถามด้วยเสียงเจือหัวเราะ “เปล่าหนี” ชลินทราเถียงเสียงสูง “งั้นเหรอ” เลิกคิ้วใส่ไม่พอ ปากหยักยังยิ้มได้น่าหมั่นไส้จนน่าเอามีดมาเฉาะ “นี่! อย่าตามมานะ” ร้องบอกเสียงเขียวเมื่อเขาเริ่มเดินตามอีกครั้ง “จะห้ามทำไม”

“เอ่อ...แขก...แขกคนที่พี่ส้มหาให้เป็นคุณพิชญ์เองเหรอคะ” “ใช่ผมเอง มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” “ไม่...เอ่อ...มีค่ะ” ฐานิศรตอบกลับอย่างลังเล เพราะเธอไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาเจอเขา มันเลยเกิดอาการตกใจระคนดีใจ “เราไปนั่งคุยกันที่โซฟาดีกว่า ผมมีเรื่องจะถามเยอะแยะเลย” พูดจบก็จับมือเล็กเดินไปที่โซฟา “คุยเหรอคะ” “ทำไม อยากให้ผมทำอย่างอื่นหรือไง” พิชญ์หันมาถามคนที่ตนจูงมือยิ้มๆ แต่ถึงอยากจะทำมากแค่ไหน เขาก็ไม่ทำเด็ดขาด นอกเสียจากเขาจะจัดการเรื่องหย่ากับภรรยาให้เรียบร้อยเสียก่อน “ศร...ศรไม่ได้คิดแบบนั้นค่ะ” “แน่ใจ” “แน่สิค่ะ” “เอาเถอะ แน่ก็แน่ แต่มานั่งนี่ก่อน ผมจะไปเอาน้ำมาให้ หรือจะดื่มไวน์” “ศรดื่มไม่เป็น คุณพิชญ์ก็รู้นะคะ” พูดแล้วก็นึกถึงครั้งแรกที่เขาพาเธอไปโรงแรมกับการทำงานคืนแรก เธอกลัวและอายมากจึงหันไปพึ่งไวน์ กระดกเสียเกือบหมดขวดจนไวน์ออกฤทธิ์เธอก็กลายร่างเป็นนางแมวยั่วสวาท บุกเข้าหาเขาซึ่งเป็นแขกคนแรก พอนึกทีไรก็อายทุกทีและบอกตัวเองว่าอย่าแตะต้องของมึนเมาอีก

“ถ้าฉันรับข้อเสนอของคุณ แล้วคุณจะให้ฉันอยู่กับคุณไปถึงเมื่อไหร่คะ” “จนกว่าจะเบื่อ” พิรุณนภาฟังแล้วคำตอบแล้วก็สะอึกเบาๆ ในใจ ก่อนจะถามเขากลับไป “คุณจะไม่กำหนดหน่อยเหรอคะ” “ทำไมล่ะ” “ฉัน...ฉันไม่อยากทำงานแบบนี้นานๆ ค่ะ” “ทำไม? กลัวแฟนรู้หรือไง” “เปล่าค่ะ แต่ก็อย่างที่ฉันบอกไปก่อนหน้าว่าฉันไม่อยากทำงานแบบนี้นาน ฉันก็เลยอยากให้คุณกำหนดมาเลยว่าฉันต้องอยู่ทำหน้าที่นานแค่ไหน” “หนึ่งปี แล้วระหว่างหนึ่งปีคุณอย่าปล่อยท้องเด็ดขาด ผมยังไม่อยากมีครอบครัว” ธีรินทร์ย้ำเสียงหนักแน่น

“แกมันไอ้โจรสารเลว ชั่วช้า ต่ำทรามที่สุด ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน” เจ้าของเรือนร่างร้อนผ่าวจากการถูกปลายนิ้วร้ายกาจทำจาบจ้วงกับกลางร่างเค้นเสียงโต้กลับ ยกมือสองมืออ่อนแรงของตนผลักไสร่างใหญ่ออกไปให้ไกลตัว ทว่าเขาไม่ขยับห่างแม้แต่เซ็นต์เดียว “ปล่อยงั้นเหรอ ฉันบอกเธอหรือไงว่าฉันจะปล่อยเธอ...ปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงย้อนถามเสียงทุ้มลึก เขาเงยหน้าออกจากเนินอกอวบอิ่มแล้วจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวย พลางยิ้มหยันทั้งจากแววตาและริมฝีปากหยักมีเสน่ห์ของตน ปิ่นมุกรับรู้เพียงแต่ว่าเธอโกรธเขามาก...มากจนตัวสั่น ทว่าเธอทำอะไรผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย เมื่อสองมือของเธอถูกรวบด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว อีกข้างของเขาเลื่อนมาเชยคางมนของเธออยู่อย่างบังคับให้เธอแหงนหน้าสบตากับเขา “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ฉันไม่เคยทำอะไรให้พวกโจรชั่วอย่างแกเสียหน่อย” ปิ่นมุกยกเอาความบริสุทธิ์ของตนมากล่าวอ้างเพราะเธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าไปทำอะไรให้กลุ่มคนเหล่านี้โกรธแค้นตอนไหน พร้อมทั้งสะบัดหน้าหนีฝ่ามือใหญ่ ทว่าเขากลับใช้มือยึดและบีบแน่นไม่ให้เธอหนีไปไหนได้ ถังเฟ่ยหลงเกิดความรู้สึกโมโหผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้มากขึ้นที่บังอาจตะโกนใส่หน้าเขาว่าตัวเองบริสุทธิ์ ทั้งที่ความจริงคนในครอบครัว อิทธิเชษฐ์เลวทรามยิ่งกว่าเขาเสียอีก! “ฉะ...ฉัน ปละ...โอ๊ย! …” คำสั่งห้ามกลายเป็นครวญครางด้วยความเจ็บปวดแทน เมื่อถังเฟ่ยหลงละมือจากการเหนี่ยวรั้งสองมือเล็กเป็นกดฝ่ามือเคล้นคลึงทรวงอกคู่งามอย่างลงโทษ “เจ็บเหรอ งั้นก็พูดมาว่าฉันมีสิทธิ์แตะต้องผู้หญิงสกปรกอย่างเธอหรือเปล่า” ถังเฟ่ยหลงเค้นเสียงถาม ใบหน้าเครียดขึงอย่างน่ากลัว ปิ่นมุกพยายามปัดมือใหญ่ออกจากทรวงอกแต่เขาไม่ยอมปล่อย “ไม่ๆๆ พวกแกไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้ ฉันไม่เคยทำอะไรให้เลยนะ ปล่อย...ปล่อยฉัน” น้ำตาของคนอ่อนแอไหลพราก ร่างกายรูดลงไปกับผนังทันทีเมื่อถังเฟ่ยหลงปล่อยมือ เขาก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว เพื่อ เฝ้ามองหญิงสาวที่กำลังนั่งร้องไห้อย่างน่าเวทนา แต่สำหรับคนอย่างถังเฟ่ยหลงไม่คิดสงสารใคร!

เพราะไม่อยากเสียพรหมจรรย์ให้กับอาตี๋ตัวกลม เธอจึงต้องหาหนุ่มหล่อ (น่าลาก) มาพรากพรหมจรรย์ งานเลยเข้า 'เขา' อย่างจัง เมื่อถูกขอร้องแกมบังคับให้มาพรากพรหมจรรย์

ตราบาปที่เขายัดเยียดให้ในอดีต กลายเป็นความขมขื่นฝังแน่นในจิตใจ หากเลี่ยงได้ เธอขอไม่พบเจอหน้าคนเลวอย่างเขาอีก หากแต่เหมือนฟ้าดิ้นกลั้นแกล้งให้เธอต้องหวนกลับมาพบเขาอีกครั้ง ซ้ำยังตกเป็นทั้งทาสรักทาสสวาทของเขาอย่างไม่มีทางเลี่ยง +++++++++++++++++++++++++++++++ “อุ๊ย! ภรรยาคุณภูมิ เอมี่ขอโทษนะคะ พอดีเอมี่ไม่เห็นจริงๆ ค่ะ” เอมี่แสร้งทำเป็นตกอกตกใจ ก่อนจะลากมือลูบไล้แผงอกกำยำ แล้วแนบริมฝีปากลงบนปากหนา ทั้งสองแลกจูบกันอย่างดูดดื่มโดยไม่แคร์สายตาของใครอีกคน “คุณภูมิขา พอก่อนนะคะ อย่าลืมว่าภรรยาของคุณยังอยู่ยืนอยู่ตรงนี้นะ เกรงใจเธอหน่อยสิค่ะ” พูดจบก็เอมี่ก็แสร้งดันใบหน้าหล่อเหลออกห่าง “จะยืนดูผัวเองกอดจูบกับคนอื่นอีกนานไหม” ภูวเดชหันมาถามภรรยาสาวด้วยสุ้มเสียงไม่พอใจ

เกษศิรินทร์ เมตตาธรรม (แก้มป่อง) เฝ้าแอบมอง ‘พี่สอง’ ตั้งแต่แตกเนื้อสาว หากเธออยากสมหวังต้องออก ‘ล่า’ หัวใจนายตำรวจ ร้อยตำรวจเอก พุฒิธร โกสุมเรืองฤทธิ์ (สอง) กายข้านี้พลีชีพเพื่อแผ่นดิน หัวใจยังถวิลหาเพียง ‘เธอ’ และ กว่าจะรู้ใจตัวเอง ทั้งคู่ก็เสียเวลามานานเนิ่น จนต้องใช้ตัวช่วยอย่าง... ศิรินทร์เกษ เมตตาธรรม (ตาหวาน) ผู้หมวดปากหมา(น) อานนท์ นนทการันต์ มันก็จะอิรุงตุงนัง วุ่นวาย จนกลายเป็น... หนึ่งคู่ชู้ชื่น และ หนึ่งคู่กัด ฟัดกันนัว ล่าหัวใจนายตำรวจ (Beloved Cop)

เหตุเพราะความคลุมเครือ ธนะ วิสุทธิกุล เลยปักใจ ‘เชื่อ’ เหลือเกินว่า... ตนเองทำลูกสาวบ้านภูคำฝัน ‘ท้อง’ ในเมื่อถามดีๆ ไม่ยอมรับ ก็ต้องกำราบกันบ้าง แต่พอ ‘ความจริง’ แจ่มกระจ่าง กลับทำเขามืดแปดด้านซะงั้น!!! “นะ! หยะ... หยุด!” เอ่ยปากห้ามน้ำเสียงพร่าสั่น สยิวไปกับการรุกรานแบบรุกประชิด บิดส่าย กายไหว ซ่านซ่า เธอต้องบ้าแล้วแน่ๆ ที่ชื่นชอบ ยิ่งพอถูกอมครอบด้วยปากร้อน มันยิ่งสร้างอารมณ์ปั่นป่วน “อื้อ!” “รู้สึก ยังไงบ้าง ดา...” สอบถามเสียงทุ้มสั่นพร่า เรียวปากหนาใกล้เม็ดบัวไม่กี่เซนติเมตร เหลือบมองใบหน้านวลใสอมเลือดฝาด ไอรดาหายใจหอบตั้งสติตอบกลกับ “เฉยๆ” ต่อตากับคนเหนือร่างนัยน์ตาพราวเต้นระริก หอบโยน “ปากไม่ตรงกับใจ” เรียวปากหนาก้มปิด นวลแก้มถูกบีบบังคับให้หยุดนิ่งป้องกันการสะบัดหนีการรุกรานด้วยปลายลิ้น บีบกระพุ้งแก้มล้วงลึกชอนไช หยอกเอิน จนเธอสุดจะทานทน ใช้มือข้างที่ถูกปล่อยเป็นอิสระขยุ้มกล้ามเนื้อหนั่นแน่นบริเวณแผงอกกว้าง บิดส่ายรู้สึกรวดร้าวแสนสาหัส ลิ้นหนาสากระคายล้วงลึกดูดกลืนกิน นำพาคนอ่อนหัดให้ปฏิบัติตามอย่างอยากรู้อยากเห็น เปรยถามเสียงทุ้มนุ่ม “ดีไหม?” ฝ่ามือหนากอบกุมอกอวบพอดีมือคลึงเคล้าหยอกเอิน “อื้อ...” เปลือกตาปรือปรอย เผลอแลบเลียริมฝีปากแห้งผาก จึงถูกกระหน่ำซ้ำอีกระรอก คราวนี้ปลายลิ้นหนาสากระลากเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ซอกคอ ดูดเม้มหนักหน่วง ร่วมกับปลายนิ้วหนีบดึงเม็ดบัวสีหวาน บดคลึงทำเจ้าของแทบคลั่งตาย ร่างกายเธอก็ช่างกระไร ตอบสนองเร็วไวปานกัน “นะ... อื้อ...” “ร่างกายดาชอบ เห็นไหม?” ธนะให้เหตุผลกับคนใต้ร่างที่ยังคงปิดเปลือกตาพริ้มเพรา บิดส่ายร่างครางกระเส่า ตามแรงกำหนัดที่ถูกกระตุ้น ใช้ช่วงจังหวะร่างงามระทวยปลดชิ้นล่างจนเกลี้ยงเกลาเปลือยเปล่า ไม่กี่วินาทีท่อนล่างของไอรดาก็ไม่เหลือแม้แต่ชั้นในตัวจิ๋วปกปิด พออากาศเย็นเยียบสัมผัสต้องร่าง นั่นล่ะจึงทำให้คนใต้ร่างรู้สึก “ไม่นะ นะ!” เผยอกายหวังหลบ ทว่าไร้ผลเมื่อคนด้านบน รุกเร้าเธอด้วยปลายนิ้ว กรีดลึก เรียกร้อง “อ๊ะ!” จากที่ขยับจะลุกหนีเปลี่ยนเป็นแอ่นโค้งรับอย่างสุดกลั้น “นะ... อืมมม” “ดีไหม?” เรียวปากหนาเปรยถามชิดปลายยอดเม็ดบัวสีหวาน เม้มริมฝีปากหยอกเอินอีกข้างเพื่อไม่ให้น้อยหน้ากัน “ไม่ ขอร้อง อืม...” สติที่ยังคงเหลืออ้อนวอนขอ แต่ดูเหมือนคำขอจะไร้ผล “ร้องเลย ที่รัก” กระซิบบอกพลันจ้วงลึกด้วยปลายนิ้ว ทำคนใต้ร่างบิดเกร็ง แอ่นระแน้ “อ๊า! ตาบ้า เจ็บนะ อืมมม” ครางสั่นลั่นห้อง ยกสองแขนจิกทึ้งหมอนหนุน บิดส่าย ทุรนทุราย “นะ อ๊า...” ครวญครางแหบโหยเมื่อปลายนิ้วแกร่งไม่ยอมหยุดเพียงเท่านั้น เร่งกระชั้นทำเธอแทบคลั่ง “ฮือ... นะ... อย่า... ” “อย่าอะไร?” ร่างสูงแกร่งนั่งควบคุมจังหวะการสอดใส่ของปลายนิ้วตรงกลางหว่างขาเรียวสวย อีกมือเอื้อมตะปบอกนวดคลึงเร่งเร้าควบคุม “อ๊ะ!”

[มดแดง&เค-วอลลิส] “ช่วยบอกฉันหน่อยได้มั้ย ว่าฉันต้องทำอย่างไรดี ถึงให้ฉันเป็นคนแรกและคนสุดท้ายของเธอ...มดแดง” [เมษา&เคลย์ตัน] “เอามันกลับไป และฝากข้อความถึงเจ้าของดอกไม้ด้วยว่า...ไปขอส่วนบุญที่อื่น” [หลิวหลิว&เควิ้น]“ได้เวลาตบรางวัลให้เธอแล้ว หลิวหลิว เมียของฉัน” หลิวหลิว,เมษา,มดแดง พวกเธอถูกหลอกล่อ ถูกลักพา ถูกกักขัง โดยเหล่าซาตานในคราบเทพบุตร เควิ้น,เคลย์ตัน,เค-วอลลิส เมื่อพวกเธอถูกพวกเขาทุ่มเทแรงกาย ชักนำความเร้าร้อน ดิบเถื่อน เข้าสู่โลกอันสดใสให้กับพวกเธอ STOCKHOLM SYNDROME [โรคหลงรักความเจ็บปวด] จึงเป็นผลลัพธ์ของการกระทำเหล่านี้

ตะวัน จารุกรุง คือหญิงสาวที่มีความฝัน ซึ่งบนกระดานแห่งความฝันข้อสูงสุดของเธอคือ --เป็นผู้หญิงของคีน ชอว์น-- และความฝันขอสุดท้ายบนกระดานแห่งความฝัน --สามวันสุดท้ายกับ คุณคีน-- ตะวันแตกต่างเพราะเธอไม่เพียงแต่แค่ฝันและแค่อยากจะทำ แต่เธอทำมันสำเร็จ ตั้งแต่ข้อล่างสุดไปจนถึงข้อสูงสุดของกระดานแห่งความฝันนั้น ก่อนที่ชีวิตเธอจะไม่เป็นของเธออีกต่อไป แต่ใครเล่าจะรู้ว่าช่วงเวลาสามวันที่ตะวันยอมแลกทุกอย่างให้ตัวเองบรรลุความฝันนั้น เธอต้องพบกับความสูญเสียมากเพียงใด เมื่อถึงวันหมดอายุของกระดานแห่งความฝันของเธอ ลูกชายที่กลายเป็นฆาตกรฆ่าพ่อตัวเอง และ คนเถื่อนนอกกฎหมาย คีน ชอว์น ซาตานในคราบมนุษย์ เดินเข้าสู่ทัณฑสถานชาย ด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึก ดวงตาแข็งกร้าวแดงก่ำอย่างกับไม่ใช่ดวงตาของมนุษย์ เขาหันกลับมาให้เจ้าหน้าที่คุมตัวปลดกุญแจมือก่อนที่เสียงลูกกรงค่อยๆเลื่อนปิดขวางกั้นอิสระภาพต่อหน้าต่อตาเขา

เมื่อความรักระหว่างเขากับเธอก็น่าจะราบรื่นดี ถ้าเธอไม่ทำผิดต่อเขาโดยการหนีการแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้น โดยไม่บอกกล่าวใดๆ ...การตามล่า ทวงคืนหัวใจจึงเกิดขึ้น แต่แล้วเมื่อเขาได้รู้สาเหตุของการหนีครั้งนี้ เขาจึงทุ่มเททุกอย่างให้กับเธออีกครั้ง ไม่เว้นแม้แต่ชีวิต จนเขากลับกลายเป็นปีศาจร้าย... น้ำใสจะหาทางออกกับเรื่องนี้อย่างไรต่อไป ระหว่างเธอและเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกมั้ย.... จอมใจมาเฟีย [Mafia’s Beloved] คำโปรย: “ถอยไปนะ!!!” “ไม่สู้แล้วเหรอ” น้ำใสกำปมผ้าขนหนูไว้แน่น ดวงตากลมจดจ้องเข้าไปในดวงตาสีเทาของเขาเขม็ง แม้ตัวเองจะเสียเปรียบแต่เธอไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ “จะเอายังไง” “นั่นสินะ! ไม่อยากเชื่อเลยว่าอย่างเราสองคนจะมาถึงจุดนี้ได้เหมือนกัน...ใครกันนะที่บอกรักกันได้ทุกเวลา...ไม่อายปากบ้างเหรอ” คำเย้ยหยันที่ถูกพ่นออกมามันไม่ได้แค่ทำร้ายจิตใจคนฟังเพียงฝ่ายเดียว ในทางตรงข้ามคนพูดน่าจะอาการสาหัสยิ่งกว่า “แล้วไง! คุณก็เหมือนของกินมีใครบ้างที่กินของเดิมซ้ำๆกันทุกวัน คำแรกมันก็ชื่นมื่นน่าลิ้มลองเป็นธรรมดา คำที่สองก็ยังน่าพิสมัย แต่คำต่อๆไปใครจะยังกลืนมันลงละในเมื่อรู้รสชาติแล้ว เมื่อถึงเวลาก็ต้องหารสชาติใหม่ๆมาลอง...ใช่มั้ย” แววตาของเอ็ดเวิร์ดเปลี่ยนไป สีหน้าและแววตาของน้ำใสมันช่างเข้าได้กับคำพูดของเธอเสียจริง นี่เขาเกิดหวั่นไหวใช่เหรอเปล่าว่าเธอคิดอย่างที่พูดจริงๆ ความเบื่อหน่ายอย่างงั้นเหรอ... “ได้!!! ในเมื่อเธอเบื่อรสชาติที่ฉันอุตส่าห์ปรุงแต่งมันเพื่อเธอคนเดียว งั้นลองรสชาติใหม่ก็...แล้ว...กัน!” อร้ายยยย!!! น้ำใสร้องดังลั่นเมื่อเอ็ดเวิร์ดกระชากผ้าขนหนูออกจากการปกป้องเรือนกายเปลือย ควับ!!! แรงเขากับแรงเธอมันเทียบกันไม่ได้หรอก ควับ!!! และอีกผืนที่หลุดล่วงไปคือของเขา สองร่างเปลือยเปล่าแนบชิดกัน เมื่อน้ำใสพยายามจะหนีให้พ้นจากรัศมีไอร้อนของร่างกายเขาที่พวยพุ่งออกมากระทบพื้นผิวเนียนของเธอ

เดม่อน ดาร์เลเน่ เด็กชายวัยหกขวบ เพียงแค่ครูสได้เห็นเพียงครั้งแรกครั้งเดียว สัญชาตญาณในตัวเขาบอกเขาโดยทันทีว่า นั่นคือลูกชายของเขา ญาติสายเลือดเดียวกันที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวบนโลกใบนี้ของเขา และเมื่อเด็กคนนั้นเดินจูงมือมากับเอวา ดาร์เลเน่ ผู้หญิงที่เขามีสัมพันธ์ด้วยเมื่อเจ็ดปีก่อน เรื่องราวน่าจะจบลงด้วยดี เพียงถ้าเขาไม่ได้ต้องการแค่ลูกแล้วอะไรจะเกิดขึ้นเมื่อ เขาจึงทำทุกอย่างทั้งที่ถูกต้องและการกระทำที่ก่อให้เกิดข้อหามากมายกับเขาไม่ว่าจะเป็นการพรากผู้เยาว์ , ลักพาตัว , กักขังหน่วงเนี่ยว , ข่มขืน , แบล็กเมล์ , ทำร้ายร่างกาย เอวาต้องประสบพบเจอกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น แล้วผู้หญิงตัวเล็กๆที่ไม่มีทั้งอำนาจและเงินทองเธอจะทำอย่างไรต่อไป ‘อดทน’ สิ่งนี้มันจะอยู่กับเธอได้นานมั้ย เพราะเธอเป็นแค่คนธรรมดาที่มีเลือดเนื้อไม่ใช่ ‘ซาตาน’ อย่างเขา

“เรามาเป็นอะไรกันมั้ย? จะได้เลิกถามเลิกใช้คำนั้นสักที...ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน” Part 2 : คำโปรยเรียกน้ำย่อย กอหญ้า: คุณตำรวจฉันขอแจ้งความค่ะ ฉันถูกละเมิดสิทธิของการเป็นประชาชน นายคนนี้ลวนลามฉันค่ะ ตำรวจ: เดี๋ยวคุณใจเย็นๆก่อนนะครับ กอหญ้า: ทำไมค่ะ หวังว่าคุณตำรวจคงจะไม่ปฎิบัติหน้าที่สองมาตราฐานหรอกนะค่ะ ฉันเป็นประชาชนที่เสียภาษีคนหนึ่งฉันมีสิทธิ เสรีภาพ ที่จะเข้าแจ้งความจับนายคนนี้ ขอหาลวนลามฉันค่ะ ตำรวจ: OK ครับ ผมจะลงบันทึกประจำวัน รบกวนคุณผู้หญิงให้รายละเอียดด้วยครับว่า ผู้ชายคนนี้ลวนลามคุณยังไง? กอหญ้า: ลวนลามค่ะ ก็คือลวนลาม ตำรวจ: ผมต้องขอรายละเอียดที่มากกว่านี่ครับ กอหญ้า: เอ่อ!!! .... มัน มัน จูบฉันค่ะ!!!!! ตำรวจ: ครับ จูบนะครับ จูบตรงไหนครับ? กอหญ้า: คุณตำรวจค่ะ มันต้องละเอียดแค่ไหนค่ะ คริสต์ที่นั่งเงียบมาตลอด รอยยิ้มเกิดขึ้นบนใบหน้าทันทีพร้อมกับสายตาเหลือบมองกอหญ้าที่ตอนนี้ใบหน้าแดงก่ำ ตำรวจ: ต้องระเอียดครับ ผมต้องลงบันทึกประจำวัน และต่อจากนั้นต้องสืบพยานและหลักฐานต่อนะครับ กอหญ้า: .....เอ่อ..... คริสต์: ให้ผมช่วยบอกรายละเอียดให้ก็ได้ครับ ว่าผมจูบเธอยังไง ตรงไหน และใช้เวลาจูบเธอนานแค่ไหน กอหญ้าหันไปมองคริสต์ด้วยดวงตาที่โตมากกว่าเดิม

“ข้อเสนออะไร” ต้องดาวเอ่ยถามไปในที่สุด หลังจากที่นินทาเขาในใจแล้ว “ผมจะจ่ายให้คุณ” “ฉันไม่ได้มีอาชีพขายตัว เก็บเงินของคุณไปเถอะ ข้อเสนอนั้นตกไป ฉันว่าคุณอยู่เฉยๆ อย่างที่ฉันบอกไปตอนแรกก็พอ ต่างคนต่างอยู่ แค่คนร่วมโลกเท่านั้นก็พอ” “ผมไม่เคยกินใครฟรีๆ ผมจะจ่ายให้” ไบรอัลโน้มตัวเข้าไปใกล้ต้องดาว กดเสียงต่ำรอดไรฟันอย่างอดทน “อ่อ! คุณไม่กินใครฟรีๆ เลยอยากจะลบล้างความเลวของตัวเองโดยยัดเยียดอาชีพขายตัวให้กับฉันอย่างงั้นสินะ!” ต้องดาวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ไบรอัล กดเสียงต่ำตอบกลับไปเช่นกัน ไร้ซึ่งความเกรงกลัว ไบรอัลเงียบลงทันที เพราะสิ่งที่เธอพูดก็ถูกครึ่งเดียว คือครึ่งหลัง แต่ครึ่งแรกที่ว่าเขาเลว อันนั้นเขาไม่ยอมรับเด็ดขาด “ถ้างั้นคุณก็มาเป็นผู้หญิงของผม”

อัญมณีอสูร [My treasure] เขา คือ ชอว์ ตอนนั้นเขาอายุ32 เขาจับตัวเธอมาเป็นตัวประกัน ในขณะที่เธออายุเพียง19 ด้วยสาเหตุเพราะเธอไม่คืนของของที่เขาตามหาอยู่ แต่ดูเหมือนเด็กอย่างเธอจะไม่รู้จักสถานะคำว่าตัวประกันเลย แม่นี่! ช่างกินอิ่มนอนสบายเกินไปแล้ว... เธอ คือ หนูอัญ ‘สิ่งมีชีวิตที่เกิดจากความเกลียดชังและไม่ตั้งใจ’ ในคืนหนึ่งที่เธอไปร่วมงานวันเกิดครบรอบสิบเก้าปีของเพื่อน เธอดันไปเห็นการฆาตกรรมเข้า...ก็แค่อยากจะหนีจากเมืองไทยไปสักพักให้เรื่องการตามหาพยานสงบเงียบลง แต่เธอดันหนีเสือปะจระเข้เสียได้ ห๊า!!! แต่แค่นั้นมันยังน้อยไปเมื่อเสือที่เธออุตส่าห์หนีมานั้่นดันกลายร่างเป็นจระเข้ไปอีกซะงั้น... คำโปรย เสียงกระแทกยามเนินเนื้อจากคนทั้งสองปะทะกัน ดังอย่างต่อเนื่อง เสียงโหยหวลของผู้หญิงอีก หนูอัญต้องอดทนต่อความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองอย่างมากอีกคืนและอีกครั้ง เขาไม่เคยห้ามเธอเขาเต็มใจให้เธอได้เห็นได้ยินอยู่แล้ว แต่เธอมียางอายมากพอที่จะไม่ยอมเปิดตาขึ้นมามองจนกระทั่ง... ปัง! เสียงประตูถูกปิดลง และความสงบก็กลับคืนมาแล้วในค่ำคืนนี้ “ไม่ศึกษาไว้บ้าง เมื่อถึงเวลาของหนูอัญ ระวังนะฉันจะไม่ประทับใจ” เสียงกระซิบที่ชอว์เอ่ยออกมา เมื่อเขาดึงหูฟังออกมาจากหูของเธอ “กว่าจะถึงเวลานั้น คุณอาจจะเป็นเอดส์ตายไปเสียก่อนก็ได้” ชอว์ยกยิ้มมุมปาก “งั้นเราก็ตายด้วยโรคเดียวกัน”

“ทำไมภาพของเราสองคน ถึงไปอยู่ในหัวของผม?” ปีเตอร์เป็นฝ่ายเปิดบทสนทนา ตั้งคำถามต่อข้อสงสัย “ภาพ?...ภาพอะไร?” หนูนาถามกลับอย่างไม่เข้าใจ “เราสองคนกำลัง เมคเลิฟกัน” คำตอบที่ตรงประเด็นของปีเตอร์ ทำให้หนูนาหยุดการนำอากาศเข้าปอดอย่างกะทันหันและทำตาโต และหน้าคงแดงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “หายใจ” ปีเตอร์ต้องร้องเตือนเพราะเมื่อสิ้นคำคำตอบของเขา เธอก็จะฆ่าตัวเองตายซะด้วยการหยุดหายใจซะงั้น “น่ารักแฮะ” ปีเตอร์คิดในใจแบบขำๆ “…….” ไม่มีคำตอบอะไรออกมาจากหนูนา แล้วจะให้ตอบอย่างไรละ “บอกว่า ใช่ เราสองคนมีอะไรกันทุกวันตั้งแต่ที่เราสองคนบอกรักกัน อย่างงั้นเหรอ คนบ้าฉันจะพูดมันไปได้อย่างไร มองเห็นเองก็หาความจำส่วนนั้นกลับมาเองเถอะคนบ้าพูดมาได้“เห็นภาพเราสองคนกำลัง เมคเลิฟกัน”” จ้างให้ก็ไม่พูดออกไปแน่นอน “ตกลงจะไม่บอกใช่มั้ย?” “…..”