เมื่อสาวสายอ่อยสิบแปดมงกุฎได้รับข้อเสนอของมาเฟียหนุ่ม เธอจะต้องทำอย่างไร เพราะเงินเป็นสาเหตุที่ทำให้หนีไม่พ้นจากพันธนาการเขา ! นิยายเรื่องนี้เคยออกกับทางสำนักพิมพ์มาแล้วนะคะ ทางนักเขียนจะนำมาลงให้ใหม่ค่ะ ซึ่งใครที่เคยมีแล้วไม่จำเป็นต้องซื้อซ้ำ หรือถ้าหากต้องการให้กำลังใจนักเขียนสามารถซื้อซ้ำได้ตามความสะดวกค่ะ

เมียเด็ก ต้องฝึกให้ร่าน จนผัวสยบคาเตียง ! ...... เน้นกระบวนท่า ! เอากันให้ถี่ ๆ ! --------------------------------------------------------------------------- เมื่อนักศึกษาสาววางแผนจับหัวใจรุ่นพี่สุดหล่อ แต่กลับจับพลัดจับผลูหลงเข้าไปในระบบเกมสุดหื่นกับหนุ่มหล่อลูกครึ่งซึ่งเหม็นขี้หน้ากันตั้งแต่แรกพบ เรื่องราวจะลงเอยอย่างไร ไปติดตามความสนุกได้ในเรื่อง “เมียฝึกหัด” กันค่ะ

เหตุการณ์ในคืนนั้นทำให้ชีวิตเธอเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล... เมื่อมีคำสั่งเด็ดขาดจากคุณหญิงแม่ว่าเมื่อเรียนจบต้องแต่งงานกับผู้ชายที่เธอแสนเกลียดทันที มีหรือคุณหนูผู้เรียบร้อยที่ซ่อนความแสบไว้เต็มแม็คเช่นเธอจะขัดใจได้ ก็ต้องยอมทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้น่ะสิ!! เขา...กลับมาทวงสถานะของตัวเองคืนเมื่อครบกำหนด... "อย่าดื้อกับพี่!!" "ฟองกลับบ้าน!!" "หึง?" ...... เธอ...อยากเป็นอิสระแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากจำยอม... "จะดื้อมีไรป่ะ?" "ไอ้บ้าเวคินทร์ คนบ้าอำนาจ เกลียดที่สุด ชิ!" "ฉันไม่ได้หึง!! แค่ไม่อยากใช้สามีร่วมกับใคร!!"

“คุณภวัตดื่มมาเหรอคะ” ไม่ต้องถามก็รู้ เพราะได้กลิ่นแอลกอฮอร์ลอยออกมา ขณะที่คนตัวใหญ่กว่าเงยหน้าขึ้นมามองเธอ “ทำไม ฉันดื่มไม่ได้หรือไง แต่เธอลืมไปหรือเปล่าว่าเธอเป็นแค่แม่พันธุ์ ไม่มีสิทธิ์มาห้ามฉัน” ปาลิดารู้สึกร้าวในอก แต่ก็ฝืนไม่แสดงผ่านสีหน้า “ปานรู้ดีค่ะ” “ก็ดีแล้วที่รู้ตัว แล้วต่อไปก็อย่าคิดมาห้ามฉัน” “ค่ะ แต่ปานไม่ได้โทรฟ้องคุณท่านนะคะ แต่คุณท่านจับโกหกของปะ...” ปาลิดาพูดไม่ทันจบเสียงของคนตัวโตก็แทรกขึ้นมาก่อน “ฉันว่าเธอแล้วหรือไงถึงต้องรีบแก้ตัว” “เอ่อ...” ภวัตยกยิ้มเล็กน้อยแล้วพุ่งเข้าหาเจ้าสาวคนสวย “คุณภวัต!” ปาลิดาตกใจเมื่อสามีเอาหน้าซุกซอกคอ อาการตกใจทำให้เธอผลักเขาอย่างแรง “จะเล่นตัวทำไม ในเมื่อเธอก็อยากมีฉันเป็นผัวอยู่แล้ว” “ปาน...ปานขอโทษค่ะ ปานตกใจเลยเผลอผลักคุณ”

“หนี้คุณ” “ใช่ อย่าลืมซะล่ะว่าเธอมีค่าห้าไร่นะที่ตรงนั้นก็เกือบสิบล้าน” ดาหลากะพริบตาอย่างไม่เชื่อ สิบล้าน พ่อเธอเห็นแก่เงินจำนวนมหาศาลที่จะเอาไปเสวยสุขกับเมียใหม่วัยละอ่อนมากกว่าลูกสาวตัวเอง “หนูมีแต่ตัว และมันคงมีค่าไม่พอให้คุณขายได้ถึงสิบล้านหรอก” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันที่เขาพาเธอมาวันนี้เพราะอยากให้เธอได้เลือกซื้อของใช้จำเป็นสำหรับตัวเอง ลำพังของที่เขามีให้เธอใช้ก็ไม่ได้มากมายอะไร เสื้อผ้าเก่าๆ สองสามชุดของนวลตาสมัยยังสาว และของใช้ผู้หญิงสักชิ้นก็ไม่มี ธุระเขาคือเข้าเมืองมาเบิกเงิน และซื้อของให้คนดื้อที่นอนอยู่ข้างตัว ไม่ใช่จะพาเธอมาเร่ขายต่อให้ใครเสียหน่อย “รู้ตัวก็นอนไปได้แล้ว” เขาดุ “หนูอยากปลดหนี้” คิณฑ์เท้าแขนยกตัวขึ้นมามองใบหน้าใส “รู้ความหมายที่พูดแบบนี้หรือเปล่า” “หนูยังยืนยันคำเดิม หนูมีแต่ตัว”

+++ โปรย +++ “คุณผู้ช่วย เชิญทางนี้หน่อยครับ เอกสารหน้านี้ผมอ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจ” คนพูดนั่งเอาปากกาด้ามทองเคาะลงบนกระดาษตรงข้อความที่เป็นปัญหา ด้วยสีหน้ายับยุ่งก่อนเงยหน้าเรียกหญิงสาวที่วางถ้วยกาแฟกับน้ำเปล่าให้แล้วกำลังเดินถือถาดจะออกไป คนถูกเรียกกำลังเดินจะถึงประตูด้วยใบหน้าหงิกงอ พอถูกเจ้านายเรียกเรื่องงานรีบปรับสีหน้าอย่างไว เดินช้าๆ แทบจะลากขาเข้าไปหาเหมือนไม่เต็มใจ “มีอะไรคะ” เสียงหวานใสเอ่ยถาม แต่กลับยืนดูท่าทีเขาเสียห่าง เจ้าของห้องหรี่ตามองอย่างไม่ชอบใจนักได้แต่ตีหน้านิ่งต่อไป “มาใกล้ผมนี่ มีอะไรจะให้ดู” คนหน้าขรึมกวักมือเรียกเมื่อเห็นท่าทีของหญิงสาวยังไม่ยอมเข้ามาใกล้ เธอหยุดแค่หน้าโต๊ะทำงานซึ่งเขาคงลวนลามเธอไม่ถึง ตั้งแต่มาทำงานกับเขาไม่นานเท่าไหร่ รู้สึกว่าหญิงสาวเริ่มฉลาดและทันคนมากขึ้น...แต่ยังก่อน เช้านี้เขาจะต้องจัดการเมียเด็กที่แอบหนีไปอยู่กับเพื่อนโทษฐานหนีงานไม่ยอมรับการบ้านที่เขาอยากจะส่ง “ยืนตรงนี้ก็คุยได้ยินค่ะ” เธอยืนปักหลักอยู่ที่เดิมโดยเอามือกอดถาดเอาไว้มั่นเหมือนมันเป็นเกราะป้องกันจากคนที่นั่งตรงหน้า เขามองแล้วอยากหัวเราะเมื่ออ่านความคิดของเธอออก คิดเหรอว่าแค่ไอ้ถาดบางๆ นั่นจะกันอะไรเขาได้ “แต่ผมมีอะไรจะให้บัวดู ยืนไกลเสียขนาดนั้นไม่เห็นตัวหนังสือหรอก มาเร็วๆ ผมรีบ เสร็จงานแล้วจะได้ทำอย่างอื่นต่อ” เขายังคะยั้นคะยอด้วยสีหน้าขึงขัง จนหญิงสาวเชื่อแล้วเดินอ้อมโต๊ะเข้าใกล้เก้าอี้ที่เขานั่ง “ไหนคะ มีข้อความอะไรที่ท่านประธานไม่เข้าใจ” ศกุนตลาชะโงกหน้าไปดูเอกสารตรงหน้าคนตัวใหญ่โดยไม่ระวังตัว “เมื่อกี้เรียกสามีว่าอะไรครับ” เขาถามเสียงขุ่นอย่างไม่พอใจ “ท่านประธานค่ะ” คนตอบมองสบตาแล้วบอกอย่างชัดถ้อยชัดคำ “อุ้ย!” เสียงอุทานตกใจเมื่อร่างบางโดนรวบเข้าไปนั่งตักผู้บริหารใหญ่ คนกอดหัวเราะขลุกขลักในลำคออย่างชอบใจเมื่อหลอกคนตัวเล็กได้ “แบบนี้ต้องโดนทำโทษ ทำตัวเหินห่างผัวไม่ดี เดี๋ยวผมจะแก้ข้อความให้นะครับ เวลาถูกจูบก็ให้ครางเรียกว่าคุณพี่ขา ถ้าจะให้ดีก็ผัวขาไปเลยก็ได้” คนบอกนัยน์ตาพราวระยับ ยิ่งเมื่อเห็นสีหน้ายุ่งเหยิงของคนฟังก็เลยอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ศกุนตลามองเขาหัวเราะเพลิน ไม่คิดว่าผู้ชายหน้านิ่งเวลาหัวเราะแล้วจะดูอ่อนโยนแลดูอบอุ่น เขามีฟันขาวที่เรียงกันสวยอย่างเป็นระเบียบ เขาหยุดหัวเราะแล้วก้มหน้าเลิกคิ้วมองคนในอ้อมกอดเมื่อเห็นแววตามองเขานิ่งเหมือนเจ้าตัวคิดอะไรอยู่ในใจ “ว่าไงครับ จะลองดูมั้ย” ก้มหน้าชิดจนจมูกโด่งแทบจะชนแก้ม อีกทั้งอ้อมแขนกอดกระชับแน่นเข้า “ใครจะเรียกแบบนั้นน่าอายที่สุด” คนถูกกอดกระพริบตาถี่ๆ อย่างเขินแต่ยังบอกเขาเสียงอุบอิบ “ผัวเมียกันเขาก็พูดกันแบบนี้แหล่ะ ผมว่าเพราะดีออก ถ้าอยากรู้ว่าเพราะจริงหรือเปล่าก็ลองเรียกดูก่อนซิครับ”

+++ โปรยค่า +++ “นิ่มเดินได้แล้วค่ะ นิ่มเดินได้แล้ว” เสียงร้องอย่างดีใจเมื่อขาทั้งสองข้างขยับเดินได้ถึงแม้จะน้อยนิด แต่นั่นคือข่าวดีที่สุดสำหรับพรกัลยาราวกับได้ชุบชีวิตเธอขึ้นมาใหม่ “คนดี เก่งมากครับ” เสียงทุ้มนุ่มนวลเอ่ยชม ในยามไม่มีใครมีแต่เขาคนเดียวที่ร่วมยินดีและให้กำลังใจทุกครั้งที่เธอล้มและเฝ้าปลอบประโลมยามเธอสิ้นหวัง ทำให้เธอเกิดแรงฮึดสู้ขึ้นมาได้หลายครั้ง “ต่อไปคุณไม่ต้องมาเฝ้านิ่มก็ได้ค่ะ” พรกัลยายิ้มกว้างหันไปบอกเขา ร่างสูงที่ยืนอยู่ถึงกับจ้องหน้าเธอนิ่งไปชั่วขณะ “ทำไมครับ?” เขาถามเสียงเครียด “เกรงใจค่ะ คุณต้องเสียเวลาทำงานแล้วยังเสียเงินเป็นค่ารักษาให้นิ่มอีก เหลือแค่กายภาพเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องมาเฝ้าอีกก็ได้ค่ะ” “เป็นข้ออ้างที่กำลังไล่ผมหรือเปล่าครับ” เขาพูดเหมือนน้อยใจแต่พรกัลยาไม่ได้เอะใจ “เปล่าค่ะ คุณศาสตร์ดูแลนิ่มดีมาตั้งนาน นิ่มไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยนะคะ เพียงแต่เกรงใจที่คุณทิ้งบ้านมานาน แล้วแฟนคุณไม่ว่าเอาหรือคะ” “ผมยังไม่มีแฟน” พ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยเสียงเย็น ถ้าเขามีแฟนจะมานอนเฝ้าผู้หญิงอีกคนที่ไม่เกี่ยวข้องได้ยังไง “ขอโทษค่ะ ที่ละลาบละล้วง” หญิงสาวทำหน้าสลดเพราะคิดว่าเขาไม่พอใจ “มันเป็นความรับผิดชอบทางผม คุณอย่าคิดมากเลยนะไม่ต้องห่วงว่าผมจะทิ้งงานอะไรหรอก ผมมาเฝ้าคุณเพราะผมยินดีและเต็มใจอย่างยิ่งที่จะทำ” มือใหญ่ยื่นออกมาเชยคางเรียวเล็กให้จ้องสบตาสีดำสนิท แต่พรกัลยากลับปัดมือเขาออกแล้วเมินหลบ “นิ่มกลัวอะไร ผมยังโสดและไม่มีแฟนนะครับ” เขาบอกความจริง “ไม่ได้กลัวอะไรเลยค่ะ ก็อย่างที่บอกแค่เกรงใจคุณก็เท่านั้นเอง” คนพูดเริ่มหน้าออกสีระเรื่อ ศาสตร์ตรามองเห็น คราวนี้เขายิ้มตาพราว “ผมยินดีทำทุกอย่าง ขอเพียงแต่นิ่มอย่าไล่ผมเลยนะครับ” เขาไล่นิ้วบนกลีบปากเริ่มมีสีสดและคราวนี้เขาห้ามใจไม่ได้ ปากหยักได้รูปแนบลงบนปากอิ่มเบาราวปุยนุ่น “คราวนี้เข้าใจที่ผมพูดหรือยัง” หญิงสาวไม่ตอบแต่กลับหน้าแดงเขินอายแทน

+++ โปรย ฉากฟินๆ ในเรื่องค่า +++ เสียงเคาะประตูไม่กี่ทีแล้วเปิดเข้าไปเอง ร่างของเธอเริ่มสั่นไหวน้อยๆ กับท่ามองนิ่งๆ ของคนเปลือยอกยืนอยู่กลางห้องเหมือนเขานับเวลารอคอย รู้ทั้งรู้ว่าคนในห้องต้องการอะไรแต่ก็ยังประหม่าทุกครั้งเมื่อเขาเปิดเผยความต้องการ “มาแล้วก็เข้ามาข้างในสิ จะยืนนิ่งอยู่ทำไมอีก จะได้เริ่มทำงานให้มันเสร็จๆ ไปเสียที” เขาสั่งเมื่อเห็นว่าเธอยืนเก้กังอยู่ตรงหน้าห้องนอน “คุณใหญ่ ขะ...ขอเวลาหน่อยได้ไหมคะ” คนพูดปากสั่นเกร็งขาตรึงแน่นตรงขอบประตู มองเขาอย่างอ้อนวอน “ฉันมาแล้วไม่อยากเสียเวลา ครั้งที่แล้วเธอก็บ่ายเบี่ยง จะหลบหาพระแสงอะไรกันอีกล่ะ ฉันเสียเงินไปตั้งมากมาย เธอจะให้ฉันไปซื้อกินข้างนอกหรือไงฮะ” ร่างสูงก้าวยาวพรวดไม่กี่ทีก็มายืนอยู่ตรงหน้าคนปากสั่น “วันนี้ขวัญ....เอ่อ...” เธออ้ำอึงพูดไม่ออกยิ่งเมื่อเห็นแววตาเขามองมาเหมือนดุ คำพูดถูกกลืนลงคอและเดินเข้าไปในห้องที่จัดเป็นที่พักรับรองแขก “ฉันรู้ว่าประจำเดือนเธอหมดแล้ว เดินไปตรงนั้น” เขาชี้มือไปที่ปลายเตียง พาขวัญมองตามปลายนิ้วมือเรียวแข็งแรงด้วยความรู้สึกตื่นเต้น รู้ดีว่าคืนนี้คงไม่รอดแล้วเพราะเขาหายไปหลายวันระหว่างที่รอให้ร่างกายของเธอพร้อม “ค่ะ” เธอทำตามอย่างว่าง่าย รู้ว่าเขาส่งสายตามองอย่างนั้นแล้วต้องการอะไร เท้าเล็กยังเดินไปไม่ถึงจุดที่เขาสั่ง ชเยศก็เข้าสวมกอดจากด้านหลังอย่างห้ามใจไม่อยู่ “ทำอะไรอยู่นานจัง” เขาครางเสียงแหบต่ำและก้มจูบที่คอเนียน ดูดแรงจนเกิดริ้วรอยสีแดงตรงจุดที่เขาผละหน้าออก +++ คำแนะนำ โปรดโหลดตัวอย่างอ่านก่อนตัดสินใจซื้อ +++ +++ ขอบคุณทุกแรงสนับสนุนค่ะ +++

คนที่ไว้ใจสุดท้ายร้ายที่สุด... เมื่อเรื่องราวความรักของม่านไหมโรยไปด้วยกลีบกุหลาบที่ถูกก้องเกียรติสร้างขึ้นมา ชวนให้หลงมัวเมากับฉากหน้าอันแสนหวานยากจะถอนตัว กว่าจะรู้ตัวก็กลายเป็นว่าเธอถูกหนามแหลมคมของดอกกุหลาบที่ชื่นชอบคอยทิ่มแทงให้เธอเจ็บแล้ว ราวกับโลกทั้งโลกแหลกสลาย ความไว้ใจที่มีมาพังทลายลง! คนที่มั่นคงและซื่อสัตย์ในรักอย่างเธอต้องมานั่งเสียใจนอนร้องไห้ ต้องเจ็บปวดจากการกระทำของคนที่เธอรักและไว้ใจที่สุด เธอจะเลือกอะไรระหว่างอดทนยอมรับชะตากรรมความเจ็บปวดที่เธอไม่ได้เป็นคนก่อและให้อภัยเขาในที่สุด หรือ! เดินหน้าเริ่มต้นใหม่กับใครอีกคนที่หวังดีกับเธอตลอดมา เป็นกำลังใจให้ม่านไหมด้วยนะคะ ............................................... ตัวอย่างบางส่วนในนิยายค่ะ “ทำแบบนี้ทำไม” คำถามแผ่วเบาที่ออกจากปากของม่านไหม ทำให้ชายหนุ่มได้สติ ก้องเกียรติตวัดสายตาดุร้ายมองเธอ เขาไม่ตอบเลือกที่จะหันหลังเดินไปยังตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบมาแต่งตัว “ทำไมไม่ตอบ ทำแบบนี้ทำไม!” เสียงของม่านไหมดังขึ้น หญิงสาวไม่ปล่อยให้ชายหนุ่มหันหลังให้ เธอเดินเข้าไปแล้วกระชากให้เขามามองหน้าเธอทันที “ตอบสิ ทำแบบนี้ทำไม ม่านทำอะไรผิดเหรอ พี่ถึงได้ไปมีคนอื่นแบบนี้!” ม่านไหมโวยวาย สองมือของเธอทุบลงบนอกของเขา

“ตาแก่บ้า ปล่อยมือฉันได้แล้ว” “เรียกตาแก่มากๆ เดี๋ยวตาแก่ก็จับปล้ำทำเมียหน้าบ้านซะหรอก” เขาขู่ท่าทีทีเล่นทีจริง “จะเตะผ่าหมากให้!” คนอวดเก่งแก้มแดงแปร๊ด แต่โชคดีที่ตรงนี้ไม่ได้สว่างมากนัก อีกคนเลยเห็นไม่ชัด “กว่าจะได้เตะผ่าหมาก ปากนิ่มๆ คู่นี้คงโดนจูบจนปากช้ำไปแล้ว” รามยื่นมือมาเกลี่ยกลีบปากอิ่มเบาๆ ก่อนที่เจ้าของริมฝีปากจะสะบัดหน้าหนี “ตาแก่มือไว” นิรัสยาบ่นพึมพำ เพราะไม่กล้าบ่นออกไปดังๆ ด้วยเกรงว่าจะโดนคนแก่หน้าด้านลากตัวเข้าไปจูบ “บ่นอะไรเหรอแม่ตัวแสบ ปากยื่นปากยาวเลยนะ” รามเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าร่างเล็กที่ยืนหันหลังให้ และเพราะจุดนี้แสงสว่างส่องมาพอดี ทำให้รามได้เห็นสองแก้มออกสีระเรื่อแล้วก็นึกมันเขี้ยว อยากจะจับเจ้าหล่อนมาจูบให้ปากช้ำ “เปล่านี่” เสียงของเธอดังอ้อมแอ้ม แต่ถึงอย่างนั้นรามก็ได้ยิน เพราะก้มหน้าลงมาใกล้ใบหน้าแดงๆ ของคนตัวเล็กพอดี **งานหมดสัญญานะคะ ชื่อเดิม รสสวาทเจ้าบ่าวนักรัก**

“ไอ้พี่เสือ ไอ้ ไอ้…” “ไอ้พี่เสือ ไอ้ ไอ้…” “ไอ้ผู้ชายหน้าเหมือนแมวโดนปลาทูกัด ระ..รู้บ้างไหมว่าฉันต้องใช้ยานวดไปกี่หลอดถึงจะหายปวดขานะห๊ะ!! ไอ้ผู้ชายแฮงซวยเอ๊ย!!!” “มาเลยมาต้อยกันสักตั้ง มา!!” “รอยยิ้มบ้าบอแบบนั้นหุบไปเลย ห้ามยิ้ม!! “ไอ้พี่เสือไอ้ผู้ชาย…หน้าเหมือนแมวโดน..ปลาทู..กัด….” “…..” ผมนั่งมองร่างทั้งร่างของคนที่ยืนชี้มือด่าผมล่วงกลับไปหลับบนโต๊ะด้วยอาการเอ๋อแดก หน้าเหมือนแมวโดนปลาทูกัดงั้นเหรอ ถ้าบอกว่าเป็นคำด่าที่ทำผมน้ำตาซึมจะเชื่อไหม “โคตรสมน้ำสมเนื้อ”

“เฮ้ยๆ นั่นพี่ชาวินกับพี่วศินนี่หน่า เหมาะเลยหาคนเลี้ยงเหล้าดีกว่า” ริสาพูดจบก็รีบลุกขึ้นเดินเซลงไปที่โต๊ะข้างล่างหน้าเวทีพอดี เจ้าขานั่งอยู่เฉยๆ กับที่ไม่ได้คิดจะเดินตามไปแต่อย่างใด ในเมื่อเขาเองก็จำเธอไม่ได้ก็ขอให้จำเธอไม่ได้ตลอดไปแล้วกัน ร่างบางนั่งพิงราว มือบางหมุนแก้วไปมา พลางสมองก็คิดเรื่องที่จะไปฝึกงานที่โรงพยาบาล พลันสายตาคู่สวยก็เหลือบไปเห็นรองเท้าผ้าใบสีขาวที่หยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ ดวงตาคู่สวยมองตามกางเกงยีนขายาวและเสื้อสีฟ้าแขนยาวที่พับขึ้นไปบนข้อศอก กระดุมเสื้อปลดลงมาสองเม็ด ทำให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าอกผู้ชายที่ดูน่าสัมผัส เธอไล่สายตามองขึ้นไปจนสบเข้ากับดวงตาคมกริบที่อยู่ภายใต้แว่นใส หัวใจดวงน้อยเต้นแรงมากขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเขาทักขึ้นก่อน “ริสาให้พี่มาตามลงไปข้างล่าง” วศินพูดโดยไม่ได้รอให้เธอได้ตอบแต่อย่างใด มือหนาก็คว้าข้อมือของหญิงสาวให้ลุกขึ้นเดินตามเขาลงไปด้านล่างทันที ท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ที่มองมาด้วยความอิจฉา… ------------------------------ “พี่วศินเชื่อเจ้าขามั๊ยคะ เจ้าขาไม่ได้รังเกียจพี่จริงๆ นะ” เธอเริ่มรู้สึกใจไม่ดี เมื่อเห็นเขาเงียบไป จึงเอื้อมมือจับแขนเขาเขย่าเบาๆ สายตาออดอ้อนของเธอทำให้เขาหมดความควบคุมเพียงเท่านั้น ริมฝีปากหนากดประทับเข้ากับริมฝีบางชมพูอย่างหนักหน่วง จนเธอคอแทบเคล็ด มือหนาด้านซ้ายจับยึดท้ายทอยของเธอไว้เพื่อรับแรงจูบของเขาที่กดลงมา ร่างบางในชุดพยาบาลสีขาวดิ้นขลุกขลักเมื่อเหมือนจะขาดอากาศหายใจ ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออก ก่อนจะเอานิ้วมืออุ่นไล้ไปที่แก้มนวลอย่างแผ่วเบา เขาค่อยๆลูบไล้มาตามเรียวปากบางที่บัดนี้เผยอบวมจากแรงจูบของเขาเมื่อสักครู่ มืออีกข้างก็กอดร่างบางให้แนบเข้ากับลำตัวโดยแผ่นหลังของเธอแนบชิดกับหน้าอกแข็งแกร่งที่ผู้หญิงหลายคนใฝ่ฝันอยากจะสัมผัส ใบหน้าสวยแหงนเงยเมื่อริมฝีปากร้อนจูบลงบนต้นคอขาวนวลที่โผล่พ้นปกคอเสื้อของเธออย่างนุ่มนวล ก่อนจะกดลงแรงอีกนิดโดยที่เจ้าของถึงกับสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่าฟันของเขาขบลงเข้ากับต้นคอของเธอ

‘ภูวภัฒน์ พยัคฆ์เมฆาบดินทร์’ หรือ ‘ภีม’ นายหัวแห่งไร่ ‘พยัคฆ์วารี’ พยัคฆ์ตัวที่สุดท้ายของตระกูลพยัคฆ์เมฆาบดินทร์ และเป็นเจ้าของสวนปาล์มและยางพาราชื่อดังในจังหวัดนครศรีธรรมราช ต้องตามล่าหาคนที่ขโมยเอกสารสำคัญของไป และต้องเครียดหนักเมื่อเจ้าหล่อนตีหน้าได้อย่างแนบเนียนว่าไม่ได้เป็นคนเอาเอกสารของเขาไป! งานนี้ภูวภัฒน์ต้องสั่งสอนว่าอย่ามาลองดีกับเขา!!

เจ้าพ่ออัญมณีที่ขึ้นชื่อว่า โหด ดิบ เถื่อนและไร้หัวใจอย่าง “ภูบดินทร์ พยัคฆ์เมฆาบดินทร์” หรือ “ภาม” ทายาทคนที่สามของตระกูลพยัคฆ์เมฆาบดินทร์ กลับต้องมาสยบแทบเท้าสาวงามที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องสาวของศัตรู! “แพรววาพิรุณ ตฤษณะ” หรือ “น้ำค้าง” หญิงสาวแสนอ่อนโยน อ่อนต่อโลกและไร้เดียงสา แต่ด้วยร่างกายที่ไม่แข็งแรง เจ็บป่วยง่าย เธอเลยไม่ได้ออกไปไหนนอกจากจะมีคนไปเป็นเพื่อน โชคร้ายที่ต้องมารับโทษทัณฑ์จากผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นศัตรูของพี่ชายอย่าง “ภูบดินทร์ พยัคฆ์เมฆาบดินทร์” เจ้าพ่ออัญมณีชื่อดังของเมืองไทย ผู้ชายที่โหดเถื่อนและไร้หัวใจ น้ำค้างจะทำเช่นไรเมื่อเขาพาเธอมาย่ำยีขยี้พรมจรรย์ไม่มีเหลือและใจร้ายกับเธอสารพัดและที่โหดร้ายที่สุดสำหรับเธอ คือไม่ว่าเขาจะร้ายกับเธอย่างไรแต่หัวใจเจ้ากรรมดันเกลียดเขาไม่ลง แต่เธอหารู้ไม่ว่า ยิ่งเขาร้ายกับเธอมากเท่าไหร่ หัวใจของเขาก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น เจ็บ... โดยไม่รู้สาเหตุว่าทำไม ถึงเจ็บได้ขนาดนี้

เหมือนเรื่องราวทุกอย่างจะจบลงด้วยดี เพราะคุณหญิงภัทราพิมลได้อุ้มหลานอย่างที่หวังจากลูกชายคนโตคือภูผา พ่อเลี้ยงคนดังแห่งไร่พยัคฆ์อัคคีกับกรรณฑิมาลูกสะใภ้คนสวยของนาง แต่ด้วยนางอยากดัดหลังเจ้าลูกชายคนรองที่แสนจะเพลย์บอยให้อยู่กับร่องกับรอย จึงคิดแผนการกับลูกชายคนโตโดยอ้างว่าอยากอุ้มหลานที่เกิดจากลูกชายคนรองของนาง งานนี้ ‘ภูเบศน์ พยัคฆ์เมฆาบดินทร์’ พยัคฆ์ที่แสนเจ้าเล่ห์และเพลย์บอยที่สุดของบ้านแทบร้องจ๊าก เมื่องานช้างเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว! พยัคฆ์วายุอย่างเขาจะสิ้นชื่อแล้วหรือนี่!!!

ตระกูล ‘พยัคฆ์เมฆาบดินทร์’ เป็นตระกูลที่มีอำนาจมากที่สุดตระกูลหนึ่งในประเทศไทยตั้งแต่อดีตและปัจจุบัน ผู้สืบตระกูลรุ่นล่าสุดคือ 4 หนุ่มแห่งบ้านพยัคฆ์เมฆาหรือที่ใครๆ ต่างเรียกพวกเขาว่า ‘4 พยัคฆ์’ ลูกชายที่น่ารักของ ฯพณฯ ท่านภูเมืองและคุณหญิงภัทราพิมล บุตรชายคนโต คือ ‘ภูผา พยัคฆ์เมฆาบดินทร์’ หรือ ’ภูมิ’ (อายุ 36 ปี) พ่อเลี้ยงแห่งไร่ ’พยัคฆ์อัคคี’ ที่มีชื่อเสียงที่สุดของจังหวัดเชียงใหม่ เขาเป็นคนที่เงียบขรึม จริงจังกับงานมีข้อเสียคืออารมณ์ร้อน และเป็นปีศาจเอาง่ายๆ เมื่อไม่ดั่งใจหรือมีคนขัดคำสั่ง แต่จะอ่อนโยนกับคนในครอบครัว บุตรชายคนรอง คือ ‘ภูเบศน์ พยัคฆ์เมฆาบดินทร์’ หรือ ‘ภี’ (อายุ 34 ปี) เจ้าพ่อด้านอสังหาริมทรัพย์ ซึ่งชายหนุ่มนั้นมีสาขาทั้งในและต่างประเทศ ที่มีชื่อว่า ‘พยัคฆ์วายุ’ เขาเป็นหนุ่มเจ้าสำราญ เพลย์บอย มีคติรักสนุกแต่ไม่ผูกพัน เฮฮา แต่เมื่ออยู่ในโหมดทำงานแล้วเขาเป็นที่จริงจังและน่ากลัวในวงการธุรกิจเหมือนพี่ชายคนโต บุตรชายคนกลาง คือ ‘ภูบดินทร์ พยัคฆ์เมฆาบดินทร์’ หรือ ‘ภาม’ (อายุ 33 ปี) เจ้าพ่อธุรกิจด้านอัญมณีชื่อดังของเอเชียใน แบรนด์ ‘พยัคฆ์ปฐพี’ เขาเป็นคนที่มีนิสัยกวนเงียบ เป็นคนตรงไปตรงมาบางครั้งพูดจาแรงโดยไม่นึกถึงความรู้สึกของคนอื่น และโหด เถื่อน และบุตรชายคนเล็ก คือ ‘ภูวภัฒน์ พยัคฆ์เมฆาบดินทร์’ หรือ ‘ภีม’ (อายุ 29 ปี) น้องเล็กสุดของบ้าน นายหัวแห่งไร่ ‘พยัคฆ์วารี’ ที่มีชื่อในภาคใต้ จังหวัดนครศรีธรรมราช เขาเป็นคนที่มีนิสัยไม่แน่นอน แล้วแต่สถานการณ์ คนส่วนใหญ่จะเห็นว่าชายหนุ่มนิสัยดีและร่าเริง แต่น้อยคนที่รู้ว่าภายใต้หน้ากากนั้นมีพยัคฆ์ร้ายซ่อนอยู่ แต่แล้วชีวิตที่สงบสุขของเหล่า 4 พี่น้องพยัคฆ์ก็หายไปแบบไม่ทิ้งฝุ่น เมื่อคุณแม่สุดที่รักนึกคึกอยากอุ้มหลานขึ้นมาซะอย่างนั้น ลูกๆ ตัวดีทั้งหลายถึงกับไปไม่เป็น แต่แล้วเคราะห์กรรมทั้งหมดดันมาตกที่ ‘ภูผา’ พี่ชายคนโตที่ดันเกิดมาก่อน ตอนแรกก็จะโดนกันหมดหรอกหากว่าไอ้คนรองดันชิ่งไปหน้าด้านๆ คนกลางก็พูดตรงๆ ว่าไม่อยากมีเมีย ส่วนไอ้คนเล็กก็แถได้น่าถีบ ภาระอันใหญ่หลวงในการหาลูกสะใภ้จึงตกมาที่เขา! โอ๊ย! เขาละอยากจะลาบวช!!

“หมอกมีภาระ หมอกต้องหางานทำค่ะ แล้วคุณก็เลิกใส่ร้ายหมอกซะที หมอกไม่เคยคิดแย่งเอกภพมาจากใคร” “แล้วผมล่ะ คุณอยากแย่งผมบ้างหรือเปล่า” รณพีร์ลุกขึ้นแล้วใช้สองเท้าไปบนโต๊ะ ก่อนจะโน้มหน้าลงมาหาอดีตเลขา ที่ถอยหนีเกือบไม่ทัน “ทำไมหมอกต้องแย่งคุณจากใครด้วย หมอกไม่ได้...ไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณซะหน่อย” หลังๆ เสียงคนพูดเริ่มไม่ค่อยมั่นคง “เสียงไม่หนักแน่นเลย ถ้าให้เดา ผมว่าคุณคงแอบชอบผมอยู่บ้างใช่ไหม ถึงไม่กล้าปฏิเสธเสียงแข็ง” “เปล่านะคะ!” “ยิ่งตอบเร็วแบบนี้ ยิ่งมีพิรุธ งั้นผมสรุปเองเลยแล้วกันว่าคุณแอบชอบผม งั้น...” “หมอกไม่เคยชอบคุณ” คราวนี้คนรีบตอบหน้าออกสีแดงระเรื่อ ยิ่งทำให้คนที่จ้องจับผิดยิ้มพอใจเมื่อจับอาการคนเขินได้ “โอเค! ผมจะเชื่อคำตอบของคุณแล้วกัน ส่วนเรื่องอยากออกไปทำงาน ผมไม่อนุญาต ตราบใดคุณยังพิสูจน์ตัวเองไม่ได้ แต่หากคุณจะออกไปซื้อของก็ไปได้ แต่ถ้าคิดหนี คนรอบข้างคุณเดือดร้อนแน่” “คุณจะทำอะไรคะ” “ถ้าอยากรู้ ก็ลองหนีดู”

เธอแต่งงานตามคำขอของผู้มีพระคุณ ทำให้ต้องตกอยู่ในสถานะภรรยาลับ ๆ มีทะเบียนแต่ไม่มีตัวตน ข้าวหอมจะเอาชนะใจสามีได้ไหมเอาใจช่วยเธอด้วยนะคะ ส่วนเขาตกลงแต่งงานเพราะไม่อาจขัดใจผู้เป็นย่าได้ การแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความรัก นำพาความรักมาให้ คุณากรจะทำอย่างไรต่อไป ช่วยเป็นกำลังใจให้เขาด้วยนะคะ ....................................... ตัวอย่าง “ไม่ปล่อย ฟังนะครับข้าวเป็นภรรยาพี่ก็ต้องอยู่กับพี่” “ไม่ใช่! ฉันไม่ใช่ภรรยาคุณ ฉันจะกลับบ้านไปหาคุณท่านแล้วขอท่านหย่ากับคุณซะ” หญิงสาวพูดเสียงดัง “ว่าไงนะ” คุณากรพูดเสียงต่ำ “ฉันบอกว่าฉันจะหย่า” “ให้พูดอีกที” คุณากรมองดุและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ฉันบอกว่าฉันจะหย่า ได้ยินไหมว่ายะ... อื้อ” ข้าวหอมยังพูดไม่ทันจบประโยคก็ถูกคุณากรปิดปากเธอด้วยปากของเขา ร่างบางเม้มริมฝีปากแน่นพยายามสะบัดหน้าหนี หากแต่คุณากรก็ไม่ยินยอมยังคงรุกไล่ และกัดริมฝีปากของเธอจนหญิงสาวต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บ “เมียจ๋า... อย่ามองพี่แบบนั้นสิครับ” .........................................

หลิวซือซือ คุณหนูรองแห่งจวนตระกูลหลิว นางเชื่อมาโดยตลอดว่าการได้พบกับเขานั้นเป็นเพราะโชคชะตา ได้ครองคู่กันนั้นล้วนเป็นเพราะโชคชะตากำหนด แต่นางนั้นหารู้ไม่ว่า ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นล้วนเป็นส่วนหนึ่งในแผนการของหยางเฟยหลงทั้งหมด _______________________________ “เจ้ามีอะไรจะถามข้า”หยางเฟยหลงว่าพลางลุกขึ้นมานั่งจ้องตานางอยู่ข้างเตียง “ท่านมีอนุ สาวใช้อุ่นเตียงกี่คน แล้วจวนท่านที่บ้านนอกมีข้ารับใช้กี่คน ท่านทำกิจการอะไร แล้วทำไมท่านถึงได้รับปากท่านพ่อที่จะแต่งข้า... อื้ออออ อ่อย” นางยังถามไม่ทันจบเขาก็โน้มตัวลงประกบปากนาง บดเบียดขบกลีบปากหยอกล้อ ก่อนจะค่อย ๆ ผละออก เขายิ้มให้นางที่ทำได้แค่อ้าปากผะงาบ ๆๆ “ข้าไม่มีอนุภรรยา หรือ สาวใช้อุ่นเตียง ที่จวนบ้านนอกของข้ามีบ่าวรับใช้ให้เจ้าใช้งานอยู่ได้อย่างไม่ลำบาก ข้ามีแม่ครัวให้เจ้าเรียกใช้งาน เจ้าไม่ต้องเชือดไก่ ถอนขนเอง” เขากล่าวล้อเลียนนาง ในขณะที่นางได้แต่อ้าปาก ตกใจที่เขารู้เรื่องแม่ครัวจางสอนงานครัวนาง “ท่าน” นางกล่าวได้เพียงเท่านั้น เขาก็ประกบปากนางอีกครั้ง กว่าจะถอนริมฝีปากออกมาได้ นางแทบหมดลมหายใจ “ตัวข้าเป็นเพียงคหบดี ค้าขายเกี่ยวกับโอสถ มีร้านค้าโอสถประจำตระกูลอยู่หลายเมือง ครอบครัวข้าเหลือเพียงข้าและท่านปู่อยู่แค่สองคนเท่านั้น ท่านปู่ของข้ามีนิสัยแปลกประหลาด ชอบเลี้ยงสัตว์ไว้ทดลองโอสถไม่ค่อยอยู่จวน แต่ถ้าเจ้ามีเจ้าก้อนแป้งน้อยให้ข้าเมื่อไหร่ รับรองว่าท่านปู่ของข้าต้องอยู่ติดจวน พร้อมทั้งมอบสมบัติทั้งหมดให้เจ้าก้อนแป้งน้อยเป็นแน่” เขากล่าวจบ ก็อ้าปากประกบปากนาง มอบจูบหวานล้ำให้นางอีกครั้ง กว่าจะถอนกลีบปากออก นางก็แทบหมดลมหายใจไปอีกรอบ “คราวนี้เจ้ายังอยากถามอะไรข้าอีกไหม หนึ่งคำถามข้าคิดค่าตอบแทนหนึ่งจูบ” เขาแย้มยิ้มใสซื่อให้นางจนตาหยี พร้อมรอคอยคำตอบ

ซาตานดื้อรัก เมื่ออุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้ต้องกลายเป็นคนพิการ หนำซ้ำคู่หมั้นก็ทิ้งไป ทำให้เทพบุตรนักบิดอย่างเขากลายเป็นปีศาจที่ใครก็เข้าหน้าไม่ติด เธอที่ตั้งใจมาเพื่อดูแลจึงไม่ต่างจากแพะที่ถูกส่งมาบูชายัญ

อยู่เป็นโสดมาตั้งนาน พอคิดจะมีแฟนคนแรก ดันโป๊ะแตกว่ามีเมียแล้วซะงั้น แถมยังขี้หึงระดับนางยักษ์ที่พร้อมฉีกกินทุกคนที่ขวางหน้า "เพื่อน" ของเธอจึงต้องอาสามาช่วยเป็น "แฟน" ให้เพื่อให้รอดปากเหยี่ยวปากกา แต่ไหงคบไปคบมา หัวใจกลับสั่นแปลก ๆ นี่สิ ### ปฐวีเดินต้อนเธอถอยหลังไปชนผนัง ยกสองแขนขึ้นกันไว้ ทำให้เธอหนีไปไหนไม่ได้ สุดธิดาเงยหน้ามอง กะพริบตาปริบ ๆ “เธอรู้มั้ยว่าสถิติการก่ออาชญากรรมทางเพศส่วนใหญ่ เกิดจากคนใกล้ชิดของเหยื่อทั้งนั้น” “ระ...รู้แล้วจ้ะ” “ฉันไม่ได้ขู่นะ แต่ฉันเป็นห่วงความซื่อบื้อของเธอน่ะเข้าใจที่ฉันพูดใช่มั้ย” “เออ...เข้าใจแล้ว ทีนี้ก็อยู่ห่าง ๆ ฉันได้หรือยัง” “ยัง” ปฐวีตอบสั้น ๆ ก่อนจะก้มลงจุ๊บแรง ๆ หนึ่งที ### เรื่องนี้นางเอกซื่อจนเกือบเซ่อ ถ้าไม่เจอพระเอกของเขาเสียก่อนจะรอดปากเหยี่ยวปากกามั้ยนะนี่ ฝากให้กำลังใจกันด้วยนะคะ เรื่องที่คุณน่าจะสนใจ

เมื่อตอนเด็กเขานี่แหละเป็นหัวโจกคอยล้อเลียนเธอ หลายปีผ่านไปเขาเกือบจะจำเธอไม่ได้ ตรงข้ามกับเธอที่จำเขาได้แม่น...และไม่ลืมสักนิดเดียวว่านอกจากเขาจะเจ้าชู้แล้ว ยังเรียกเธอว่า "เป็ดดำ" -- แต่แปลกที่ทำไมสายตาของเขาในวันนี้นั้น ทำให้เป็ดดำอย่างเธอร้อน ๆ หนาว ๆ ได้ทุกครั้งที่ถูกจ้องมองก็ไม่รู้ “พี่ไม่ได้เมาเลยสักนิด ถ้าเมาจะเดินมาหาศาถูกได้ยังไง แล้วจะมีแรงทำแบบนี้กับศาได้ยังไง” ทินกรก้มจูบยืนยันอีกและเสียดสีร่างกายอย่างจงใจ รวิศาก็แทบจะขาดใจรอนๆ ไปแล้วเหมือนกัน “ศา...อย่ามองคนอื่นนะพี่ขอร้อง” รวิศาไม่เข้าใจก็เลยไม่ตอบ ทินกรจึงจูบซ้ำอีก “พี่ขอจองไว้ก่อน ให้ศารู้ว่าพี่ชอบศาและศาเป็นของพี่จะได้ไม่มีสายตาไปมองใครอีก” “ไม่นะคะ” ได้ยินประโยคเอาแต่ใจแบบนั้นรวิศาก็ฮึดขึ้นมาได้เหมือนกัน “ศาไม่ได้เป็นของพี่ทิน พี่ทินจะทำแบบนี้กับศาไม่ได้” "แน่ใจนะว่าทำไม่ได้"

เธอคือผู้หญิงธรรมดาที่มีสถานะไม่ต่างจาก "คนรับใช้" ของคู่ควงของเขา ส่วนสายตาของเธอ เขาก็เป็นเพียงคาสโนว่าที่ใช้เงินซื้อผู้หญิง...ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งคนที่ถูกซื้อจะเป็นตัวเธอเองไปซะได้... "ผมขอ...ได้ไหม" เขากระซิบเสียงทุ้มต่ำ จ้องมองเธอด้วยแววตาร้อนแรง "ทะ...ทำไมคะ เพื่อตอบแทนที่คุณช่วยฉันไว้อย่างนั้นหรือ" "ไม่ใช่ แต่เพราะผม 'ต้องการ' คุณ" หมายเหตุ : นิยายเล่มนี้เคยตีพิมพ์กับ สนพ. บงกช ในชื่อเรื่อง "เมียจ้างบำเรอรัก" นะคะ เนื้อหาเหมือนกันค่าาา (แต่ตอนนำมาพิมพ์ใหม่ จำชื่อเรื่องผิด เลยกลายเป็น "จ้างรักเมียบำเรอ" แทน แต่เนื้อหาเหมือนกันค่ะ ขออภัยที่ทำให้สับสนนะคะ

อีกคนอยากหนีการคลุมถุงชน อีกคนอยากหาคนช่วยล้างหนี้ เมื่อผลประโยชน์สอดคล้อง เขาและเธอจึงตกลงจะแต่งงานกันชั่วคราว แต่เขาไม่ได้บอกนี่นาว่าจะไม่ทำหน้าที่ "สามี" จริง ๆ "วิ...ที่คุณไม่กลับไปนอนบ้านเพราะคุณรังเกียจผมใช่ไหม" "เปล่านะคะ ฉันจะรังเกียจคุณไปทำไมกัน" "ก็แล้วทำไมไม่กลับบ้านล่ะ" "ก็...ก็ฉันกลัว" วิมาดาสารภาพและก้มหน้างุด ไม่กล้าสบตาเขา ปริญญ์งุนงง "กลัวใคร กลัวอะไร" วิมาดาไม่ตอบแต่หน้าแดงก่ำไปถึงคอ "อย่ากลัวสิวิมาดา ของแบบนี้มันต้อง...เอ่อ...บ่อย ๆ จะได้ไม่ต้องกลัวอีก"