“อุ๊ย! คุณสิง” เธออุทานเมื่อโดนอ้อมแขนแกร่งสวมกอดเอาไว้และหอมแก้มของเธอซ้ายขวา “ทำไมมาช้า แบบนี้ต้องทำโทษคนมาช้า” เขาตวัดแขนอุ้มร่างน้อยของเธอขึ้นสู่อ้อมแขน “คุณสิง” เธอเรียกเขา ไม่รู้จะพูดอะไรดี ก็รู้ดีว่าเขาจะทำอะไร “ไหนแกะเสื้อคลุมออกหน่อย” เขาวางให้นั่งบนขอบเตียง ขยับร่างสูงออกไปเล็กน้อยเพื่อมองเธอเปลื้องผ้า “หรือจะให้ฉันถอดให้” เขาขยับเข้ามาใกล้เธอหลับตาปี๋ เลื่อนไปปลดเสื้อคลุมของตัวเองออกด้วยมืออันสั่นเทา สิงหลมองอย่างเอ็นดูไม่น้อย เธอแกะปมเชือกเสื้อคลุมออก แล้วหยุดนิ่งหลับตาหนี เขาเลยจุ๊บปากน้อยเบาๆ “อุ๊ย!” น้ำอิงลืมตาหลังจากอุทาน หน้าแดงเมื่อใบหน้าของเขาอยู่ในระยะกระชั้นชิด เขาแหวกเสื้อคลุมออกทำให้เห็นชุดนอนซีทรูตัวสั้นสีชมพูบางเบา “ไม่ต้องใส่บราแล้วนะ” เขาดึงบราออกไป ในขณะที่ชุดนอนเนื้อบางเบายังติดอยู่กับเรือนร่าง สายเสื้อร่วงลงไปติดอยู่ตรงข้อศอกทั้งสองข้าง “ไหนดูท่อนล่างหน่อยสิ เลิกให้ดูหน่อยสิ” “คุณสิง” เธอครางแล้วใบหน้าก็ร้อนผ่าว “หรือจะให้ฉันเปิดเอง ฉันถนัดเปิดนะ” เขาจับเธอยืนขึ้น รั้งสายเสื้อขึ้นไปไว้บนบ่าเหมือนเดิมแล้วจับมือเธอมาดึงรั้งชายกระโปรงชุดนอนเนื้อบางเบาขึ้นไป

โปรย เข้าห้องผิดชีวิตเปลี่ยน!!! +++ “เธอเป็นใคร” เขาเอ่ยถามเสียงเข้ม สีหน้าที่รกไปด้วยหนวดเคราและร่างสูงใหญ่ที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งทำให้นิรินมีท่าทีหวาดกลัว ร่างบอบบางพยายามดิ้นแต่เขาข่มขู่เสียงเข้มทำให้เธอไม่กล้าดิ้น “ถ้าเธอดิ้นอีกฉันจะปาดคอเธอซะ” เขานึกครึ้มอกครึ้มใจอยากแกล้งคนขี้กลัว เธอหยุดกึกในขณะที่มือบอบบางถูกกดเอาไว้เหนือศีรษะ “ตอบคำถามมาเสียดีๆ ห้ามโวยวายกรีดร้องไม่งั้นได้เป็นศพก่อนจะมีคนมาช่วยแน่ๆ” พอเขาพูดแบบนั้นเธอก็รีบพยักหน้าทันที ร่างของเขายังคร่อมทับร่างของเธออยู่ หญิงสาวกลัวจนตัวสั่น พอเขาปล่อยเธอก็ทำท่าจะร้อง “อื้อ...” เขาก้มลงบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่ม เธอรัวกำปั้นทุบแผ่นหลังเขาระรัว พอเขาปล่อย เธอทำท่าจะกรีดร้องเขาก็บดจูบลงมาอีกครั้ง นิรินหอบหายใจระรัวเมื่อเขาปลดปล่อยริมฝีปากเธออีกหน “เธอเป็นใคร” เขาเอ่ยถามเสียงเข้ม “ไอ้โจรห้าร้อย” “ใครบอกว่าฉันเป็นโจรห้าร้อย ทั้งเนื้อทั้งตัวมีอยู่ยี่สิบ ฉันเป็นโจรยี่สิบบาทต่างหากล่ะ” เธอกะพริบตาปริบๆ กับประโยคของเขา “เธอเป็นใคร” นรราชถามซ้ำ หรี่ตามองคนใต้ร่าง เขาเห็นใบหน้าของเธอไม่ชัดจึงเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง แสงสลัวจากโคมไฟทำให้มองเห็นใบหน้าของสาวน้อยชัดเจน ใบหน้าหวานหยดคุ้นเคยนั้นทำให้นรราชชะงักงัน “ทำไมไม่ตอบคำถามล่ะ” เสียงของเขาเหมือนสำลักเมื่อได้เห็นใบหน้ากลมหวาน ดวงตากลมโต คิ้วโก่งเรียวงาม ริมฝีปากเต็มอิ่ม เขาอยากหอมแก้มสาวแรงๆ ด้วยความมันเขี้ยว “ลุงราช” นิรินจำเขาได้ หลานชายคนโตของคุณย่าทวดลักษณ์นาราผู้แสนใจดี แต่หลานชายของท่านโคตรใจร้าย แม้ใบหน้าของเขาจะรกไปด้วยหนวดเคราแต่เธอก็จำเขาได้ ปีหนึ่งจะได้เจอกันหนึ่งครั้ง บิดาของเธอกับนรราชไม่ใคร่จะลงรอยกันนัก และท่านก็ไม่ต้องการให้เธอยุ่งเกี่ยวกับเขาเป็นอันขาด...

อธิปหลบฉากอยู่อีกด้านของสวน เขามองเห็นร่างโปร่งบางที่เดินออกมาจากบ้านหลังสวยแล้วถึงกับกลืนน้ำลายลงคอด้วยความกระหาย ชัชญาอยู่ในชุดสบายๆ ด้วยกางเกงขาสั้นโชว์เรียวขาผ่องสวยที่เขาต้องกลืนน้ำลายติดกันหลายครั้ง เสื้อยืดเอวลอยพอดีตัวรัดรึงส่วนสัดยวนตา อกเป็นอก เอวเป็นเอว เธอเป็นคนแขนขายาวแต่ไม่ได้ดูเก้งก้าง ดูกลมกลึงนุ่มนิ่มน่ารัก เรือนผมสลวยสีน้ำตาลเข้มที่ดัดเป็นลอนสวยถูกมัดเอาไว้หลวมๆ กลางกระท่อม ทำให้เธอดูอ่อนเยาว์เหมือนเด็กอายุสิบเจ็ดย่างสิบแปดที่เพิ่งแตกเนื้อสาว หญิงสาวทิ้งตัวลงนอนบนเตียงผ้าใบตัวใหญ่ ทำให้ร่างของเธอดูเล็กนิดเดียว มือบางหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาอ่านอย่างแสนสบาย อธิปจ้องมองหญิงสาวไม่วางตาด้วยความเผลอไผล เธอน่ามองชะมัด มองยังไงก็มองไม่เบื่อ ชายหนุ่มดึงบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ พิงหลังไปกับต้นไม้ใหญ่ สายตายังจับจ้องเธอไม่วาง แล้วคนน่ารักก็ค่อยๆ เผลอหลับไปทั้งๆ ที่ยังจับหนังสือเอาไว้ หนังสือเล่มเล็กของเธอจึงตกลงข้างตัวเพราะมือบางค่อยๆ คลายออก หลังจากเข้าสู่ห้วงนิทรารมย์อันแสนสุข ร่างสูงเพรียวเคลื่อนตัวว่องไว ค่อยๆ เดินไปหยุดยืนอยู่ข้างๆ เตียงผ้าใบของหญิงสาว เขาทอดสายตามองเธอใกล้ๆ มองผิวเนียนละเอียดหอมกรุ่น แก้มเธอแดงระเรื่อแต่เป็นไปตามธรรมชาติ เขาเพิ่งเคยเห็นผู้หญิงไม่แต่งหน้าแล้วน่ามองขนาดนี้ มือหนาจึงค่อยๆ เคลื่อนไปสัมผัสกับแก้มเนียน เมื่อเห็นคนน่ารักหลับตาพริ้ม “โอ๊ย!!!” อธิปร้องเสียงหลงเมื่อเธอลืมตาตื่นแล้วคว้าหมับเข้าที่มือเขา แต่ที่ทำให้เขาเจ็บเพราะเธอหักนิ้วเขาเต็มแรง นิยายชุด 1. สวาทรักคนเถื่อน 2. ยอดสวาทคนเถื่อน

“อย่าดิ้นสิแม่คุณ เดี๋ยวตกจากหลังม้าหรอก” เสียงเข้มปนรำคาญดังขึ้นตรงหน้าเธอ พวงชมพูเพิ่งรู้ว่าเธอถูกอุ้มลอยขึ้นมาอยู่บนหลังม้าเสียแล้ว แถมยังเจอกับผู้ชายหน้าดุที่รกไปด้วยหนวดเครา “กรี๊ด!!! ปล่อยนะ นายจะทำอะไรฉันน่ะ จะพาฉันไปไหน” “อย่าดิ้นมากสิคุณ เห็นไหมว่ายิ่งดิ้นยิ่งเบียดเสียดสีกับอะไรของผมบ้าง” “ลามก โรคจิต” พวงชมพูหยุดดิ้นทันทีเพราะเธอเองก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างของผู้ชายที่ตุงอยู่ใต้กางเกงยีนส์หนาเก่าๆ ตัวที่เขาสวมอยู่ เธอไม่ใช่เด็กไร้เดียงสา เข้าใจดีว่ามันคืออะไร “อยากรู้ไหมว่า... ลามก โรคจิตเป็นยังไง หึหึ” อุกฤษฏ์แกล้งยื่นหน้าเข้าไปหา พวงชมพูเบี่ยงหน้าหนี มองตาเขียว ผู้หญิงอะไรแก้มเนียนหอมชะมัด นี่เขายังไม่ได้ประทับปากลงไปตรงๆ หรอกนะ แค่อยู่ระยะกระชั้นชิดก็ทำให้เขาไขว้เขวได้แล้ว “อย่านะ ไอ้บ้ากาม นายจะพาฉันไปไหนนี่ ปล่อยฉันไปเถอะนะ” พวงชมพูถามอย่างหวาดระแวง ไม่คิดว่าการเดินทางมาหาบิดาครั้งนี้จะโชคร้าย “สาวๆ สวยๆ แบบนี้พาไปทำอะไรดีนะ เอาไปทำเมียดีหรือเปล่า” อุกฤษฏ์หัวเราะอย่างครื้นเครง ยิ่งเห็นใบหน้าหวานหยาดเยิ้มหยดย้อยแดงก่ำด้วยความโกรธ ยิ่งอยากยั่วเข้าไปอีก “ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันจะไม่เอาเรื่องนายแน่นอน เพราะถือว่านายช่วยชีวิตฉันไว้ บ้านฉันรวยมากนะ นายจะเอาเงินเท่าไหร่ฉันจะให้คุณแม่เงินส่งมาให้” เธอรีบยกมือไหว้เขา เอ่ยขอร้องเสียงสั่น เพราะยิ่งเขาควบม้าไปเรื่อยๆ ก็ยิ่งเข้าไปในป่าลึก แถมลูกน้องของเขายังตามมาเป็นพรวน ผู้ชายเป็นโขยงแบบนี้ ถ้ายังแข็งข้อ พวงชมพูคิดว่าตัวเองคงไม่รอด คงต้องใช้ไม้อ่อนพูดจาเกลี่ยกล่อม บางทีเธออาจจะรอดก็ได้ “เรื่องอะไรจะปล่อยง่ายๆ ได้ทั้งเมียได้ทั้งเงินไม่ดีกว่าเหรอ” อุกฤษฏ์หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ พวงชมพูยิ่งหวาดกลัวจนตัวสั่น ไม่คิดว่าจะโชคร้ายมาเจอโจรกลางทางแบบนี้ นิยายชุด 1. สวาทรักคนเถื่อน 2. ยอดสวาทคนเถื่อน

อาเกื้อขา... วันนี้ไปที่บ้านของหนูดีนะคะ” เธอเอ่ยชวนเขาเสียงหวาน “ไปทำไมครับ” “ไปเก็บเสื้อผ้าค่ะ จะหนีตามมาอยู่กับอาเกื้อ” “แค่กๆๆๆ” เกื้อการุณถึงกับสำลักในประโยคนั้นของเด็กสาว *** “อยากเอาใจอาเกื้อ” “มีแผนอะไรหรือเปล่า” เขาไม่ค่อยไว้วางใจเธอนัก “ไม่มีหรอกค่ะ แต่คืนนี้หนูดีจะนอนกับอาเกื้อ” เธอออดอ้อนซุกหน้าที่อก ถูไถเหมือนลูกแมวตัวน้อย เกื้อการุณก้มมอง พอเขาขยับเธอก็กอดรัดแนบแน่นไม่ยอมลุกจากตัก ก่อนจะเอื้อมไปตักอาหารมากิน แทนที่จะผลักไสเขากลับมองเธอเพลิน แก้มเนียนละเอียด ผิวผุดผ่องทำให้เขาหลงลืมตัวไปชั่วคราว “อาเกื้อขา...” เสียงหวานๆ ทำให้เขาหลุดจากภวังค์ความคิดอันแสนจะวุ่นวายของตัวเอง “อะไร” เขากระแอมกระไอถามเสียงดุๆ “อุ้มหนูดีไปนอนด้วยคนนะคะ คืนนี้ขอนอนด้วยนะ นะคะๆ” “รู้ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่” เกื้อการุณเอ่ยถาม แต่เขาก็อุ้มเธอขึ้นห้องไปโดยง่าย จะเรียกว่าเขาใจง่ายก็ย่อมได้

เมษ หนุ่มใหญ่วัย 42 ปี (เจ้าหนี้รายใหญ่ของครอบครัว) มีนา สาวน้อยวัยเพิ่งจบการศึกษา (ลูกหนี้แสนหวานที่ต้องเดินทางมาไกล่เกลี่ยหนี้สินของครอบครัว)

“ทำไมคุณถึงไม่ปฏิเสธแม่ของคุณเรื่องแต่งงานไปล่ะคะ” “ปฏิเสธไม่ได้” “ทำไมคะ” “เดี๋ยวลูกหนี้เบี้ยว อย่างน้อยก็ได้อะไรบ้าง” “นี่คุณคิดหรือแม่ของคุณคิดคะ” หน้าเลือดชะมัดเธอแอบคิดในใจ “ผมคิด แต่แม่อยากได้คุณมาเป็นลูกสะใภ้น่ะ” “ทำไมคะ มีผู้หญิงเยอะแยะ” “ไม่รู้สิ อาจเพราะคุณก้นใหญ่ นมใหญ่ น่าจะเป็นแม่พันธุ์ผลิตหลานให้ท่านได้หลายๆ คนมั้ง” “บ้าน่ะสิ!” เธอค้อนเขาหน้าคว่ำ พูดมาแต่ละอย่างหาความน่าเชื่อถือไม่ได้เลยจริงๆ

ในสายตาของเขา เธอคงเป็นได้แค่เพียง เศษธุลีดินที่ไร้ค่า +++ “คุณเหม พอก่อนค่ะ พลับพลึงไม่ไหวแล้ว” เธอเปลี่ยนสรรพนามเรียกเขาว่าคุณ แทนคำว่า ‘พี่’ ในอดีต เพราะความห่างเหินเย็นชาที่เขามีให้เธอมันมากมายหลายร้อยเท่านัก หญิงสาวร้องบอกเสียงแหบพร่า ดันหน้าท้องแกร่งของเขาออกห่าง แต่เหมือนผลักหินผาหนักอึ้งที่ไม่ยอมขยับเลยแม้แต่น้อย “คนอย่างเธอกล้าหืออือกับฉันเหรอ...” เขาก้มมองร่างน้อยที่ล้มซุนไปกับกองฟาง พลับพลึงร้องไห้สะอื้นยามเขาย่ำยี “กับฉันทำเป็นสะดีดสะดิ้งร้องไห้สะอึกสะอื้น เวลาอยู่กับผู้ชายคนอื่น เธอหัวร่อต่อกระซิก ระริกระรี้เหมือนปลากระดี่ได้น้ำ” เขาไม่เคยสนใจน้ำตาของคนอย่างเธอ สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอให้จมดิน

“กลางวันแสกๆ ไม่อายฟ้าอายดิน” พันศักดิ์เบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้า เด็กสาวใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ตัวสั่นเทาสะบัดมือหนีมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ ก่อนจะเดินกระเผลกๆ ออกจากกระท่อม หนุ่มใหญ่สบถยาวเหยียดเมื่อหันไปเห็นก้นขาวๆ ของเด็กสาววัยสิบแปด เธอเอาเสื้อผ้าขาดๆ ปิดบังเนื้อตัว ร้องไห้สะอึกสะอื้นเดินหนีด้วยเนื้อตัวสั่นเทา “จะไปไหน” ร่างสูงใหญ่เกือบร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรตามมากระชากแขนเล็กของเด็กสาว เธอสะดุ้งสุดตัวยังร้องไห้ไม่ขาดสาย “มังคุดจะกลับบ้าน” มังคุดตอบเสียงสั่นๆ สะอื้นจนตัวโยน “เดินแก้ผ้าไปแบบนี้น่ะเหรอ” ขาเอ่ยถามอย่างหงุดหงิดใจไม่น้อย “แล้วจะให้มังคุดทำยังไง” เด็กสาวถามเสียงสะอื้น “เอาใบกล้วยปิดไหมกันอุจาดตา” เขาประชดแต่เธอกัดปากตัวเองแล้วสะบัดมือหนี “โกรธรึที่มาขัดจังหวะ” พันศักดิ์เลิกคิ้วขึ้นถาม “ปากร้าย มังคุดไม่เคยคิดจะมีผัวทีเดียวสิบคนหรอกนะ” “อ้อ... นึกว่าอยาก” “ลุงศักดิ์!” เธอเสียงดังใส่เขายังร้องไห้สะอึกสะอื้นน้ำตาเปรอะเปื้อน กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด! เสียงกรีดร้องดังขึ้น พันศักดิ์อุ้มร่างเล็กขึ้นสู่อ้อมแขนหลังจากสะพายปืนลูกซองไปทางด้านหลัง เธอปัดป้องปิดบังเนื้อตัวเป็นพัลวัน “อย่าดิ้นสิ ตกลงไปแข้งขาหักไม่รู้ด้วยนะ” คนเถื่อนหน้าดุทำเสียงดุ เด็กสาวรีบหยุดดิ้นกอดคอหนาเอาไว้เพราะกลัวตก ยังสะอึกสะอื้นอยู่ไม่หาย เธอซุกหน้าที่อกกว้าง อับอายหนักหนาที่ต้องมาเปลือยกายต่อหน้าเขา “ทีหลังก็นัดมันมาทีละคนสิ สิบคนไม่ฉีกขาดรึ” “มังคุดเปล่านัดใครนะ พวกนั้นมาดักฉุดจะรุมข่มขืน ไม่เห็นหรือไงว่ามังคุดร้อง” เธอเถียงคอเป็นเอ็น “อ้อ... จะไปรู้เรอะ ผู้หญิงบางคนชอบร้องให้ผู้ชายตื่นเต้น” เธอกัดปากตัวเองเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น

วิชญ์ วิชญนนท์ พ่อหม้ายลูกติดที่แอบรักลูกสาวเพื่อนมาตั้งแต่เธอแตกเนื้อสาว เขาทำทุกวิถีทางเพื่อจะครอบครองทั้งตัวและหัวใจของเธอ... ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนตร์ก็เอาด้วยคาถา จิรดา ปรีชาเลิศวัฒนา สาวน้อยวัยยี่สิบสองที่กำลังจะเดินทางไปฝึกงาน และอยู่ภายใต้การดูแลของเพื่อนบิดามารดา สาวน้อยไม่รู้เลยว่ากำลังเดินเข้าไปให้เสือหนุ่มขย้ำแล้วกักหัวใจเอาไว้ชั่วนิรันดร์... นิยายชุด 1. ไอรักเพลิงตะวัน 2. เล่ห์รัก เพลิงรัญจวน

เจ้าหญิงตื่นขึ้นมาเพราะโดนมือนุ่มๆ ลูบศีรษะ ก่อนจะเห็นเจ้าชายรูปงามอยู่ตรงหน้า “ไปอยู่กับข้าในเมืองนะเจ้าแมวเหมียว” เขาเรียกมันอย่างเอ็นดู สายตาที่เต็มไปด้วยความปรานีนั้นทำให้เมขลาตามเจ้าชายกลับเข้าวัง “ร้อนจัง” เมขลาบ่นเบาๆ นั่นทำให้เจ้าชายตกใจระคนแปลกใจไม่น้อย “เจ้าพูดได้เหรอแมวเหมียว” เมขลาเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะหลุดเสียงพูดออกไปเช่นนั้น เจ้าชายเมฆาดีใจมากที่ได้แมวยักษ์รูปร่างเหมือนเสือแต่หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูกลับวัง “เพคะ” “เจ้าร้อนเหรอ” “เพคะ” “งั้นเดี๋ยวไปเล่นน้ำกัน ด้านหน้ามีลำธารอยู่นะ” เจ้าชายเมฆาบอกเจ้าแมวยักษ์ตัวใหญ่ พอเดินทางไปอีกไม่นานก็เจอลำธารใหญ่ที่มีน้ำใสไหลเย็นเต็มไปด้วยฝูงปลา “ไปเล่นน้ำกัน ข้าก็ร้อนอยากอาบน้ำเหมือนกัน” เมฆาหันไปสั่งทาสรับใช้ให้ไปคอยอยู่อีกด้าน เพราะจะเล่นน้ำกับเจ้าแมวยักษ์ ทาสรับใช้จึงไปจัดหาผลหมากรากไม้และหุงหาอาหารเตรียมเอาไว้ เมขลาตกใจเมื่อเห็นเจ้าชายหนุ่มถอดเสื้อผ้าออก ก่อนที่เลือดกำเดาของเธอจะไหล “เจ้าเป็นอะไร เลือดไหลทางจมูกขนาดนั้น” กำเดาเจ้าหญิงไหล!!! เจ้าชายหนุ่มเอ่ยถาม ก่อนจะเข้าไปเช็ดเลือดให้เจ้าแมวยักษ์ เมขลาแก้มร้อนซู่ เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็นผู้ชายเปลือยกายมาก่อน ทำไมเจ้าชายถึงต้องมาแก้ผ้าตรงหน้าเธอด้วยนะ ลามกเสียจริง เจ้าเหมียวยักษ์เอาแต่เบือนหน้าหนี เจ้าชายทำหน้างงก่อนจะนั่งยองๆ ลงตรงหน้า “เจ้าอายเราเหรอ ไหนๆ มาดูสิเพศอะไร” อ๊ายๆๆๆ คนลามก จะมาดูของเค้าแบบนี้ไม่ได้นะ เจ้าหญิงเมขลากรีดร้องอยู่ในใจ

เขาคือหนุ่มใหญ่ที่พ่ายรักหลานสาวนอกไส้อย่างพิมพ์ดาวจนต้องหาทางครอบครองเธอทั้งกายใจ เพลิงตะวัน สุริยะเมฆา หนุ่มวัย 36 ปี กลับต้องมาหวั่นไหวกับหลานสาวนอกไส้อย่างพิมพ์ดาว เขากระโจนตกลงไปในหลุม (รัก) ของสาวน้อย จนถอนตัวถอนใจไม่ขึ้น... นิยายชุด 1. ไอรักเพลิงตะวัน 2. เล่ห์รัก เพลิงรัญจวน

“เราเปลี่ยนสรรพนามกันใหม่ดีกว่า เรียกแทนตัวเองฉันๆ เธอๆ นายๆ มันดูห่างเหิน เราไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันแล้วนะ” เขายื่นหน้าเข้ามาหา เธอเบี่ยงหลบแต่ไม่พ้น เพราะโดนเขากอดเอาไว้หลังจากที่เขาวางให้เธอเหยียบยืนบนพื้นห้องน้ำ “ไม่เรียก ไม่เปลี่ยน” “เรียกฉันว่าที่รัก แทนตัวเองว่ามิ” “ไม่!” เธอเสียงแข็งใส่เขา “แน่ใจใช่ไหมที่พูดแบบนี้ งั้นฉันจะจูบจนกว่าเธอจะยอมเรียก” เขาไม่ได้ขู่แต่เอาจริง “เรียกแล้วๆ ที่รักพอใจหรือยัง” “พอใจมากครับที่รัก” เขายื่นหน้ามาหา ยิ้มใส่ตาเธอ “นาย... เอ๊ย ที่รักจะแกล้งมิไปถึงไหน” “ไม่ได้แกล้งแต่จะจีบจริงๆ แอบชอบมานานแล้ว” “จีบมิแต่ด่ามิเสียๆ หายๆ นี่นะเหรอ” “ก็หวงนี่นา” “ไม่เชื่อหรอก ที่รักต้องแกล้งมิแน่ๆ” เธอรู้สึกแปลกๆ จะด่าเขาแต่เรียกที่รัก รู้สึกจั๊กจี้เหลือเกิน “ก็น่าแกล้ง” “ปล่อย” “ไม่ปล่อย มาอาบน้ำด้วยกันม๊ะ เดี๋ยวจะได้กินกัน” “กินกัน!” “อ้อ... หมายถึงทำอะไรกินกันไง คิดลึกนะเรา” เขาบีบจมูกคนน่ารักอย่างเอ็นดูระคนหยอกล้อ เสร็จเขาแล้วก็ต้องเสร็จกันไปตลอดชีวิต มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง เขาไม่ยอมปล่อยให้เธอหลุดมือเด็ดขาด “อย่ามาพูดสองแง่สองง่ามกับมินะ” “น่ารัก” “อะไร” “ก็แทนตัวเองว่ามิน่ารัก” “เกลียด” “ไม่น่ารักแล้วบอกเกลียดผัวตัวเอง” “อื้อ...” เธอครางเมื่อโดนเขาบดจูบหนักๆ มือนิ่มรัวกำปั้นใส่เขาไม่ยั้ง แต่สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ จิกมือกับไหล่กว้างของเขาแทน “เกลียดหนึ่งที จูบสิบที” เธออ้าปากค้างกับประโยคของเขา “พูดเกลียดเมื่อไหร่จับปล้ำสิบยก” ดมิสาทำท่าขัดใจเหมือนเด็กๆ เมื่อโดนเขาขู่แบบนั้น เขาก็ทำท่าล้อเลียนเธอ นิยายชุด 1. เล่ห์หวาม 2. เล่ห์สวาท

ตอนนี้สารภาพตรงๆ ว่าไม่ได้คิดว่าเรื่องความผอม แต่คิดว่าตัวเองกำลังเป็นลูกข่าง โลกนี้มันช่างพลิกคว่ำพลิกหงายไปหมด เธอได้ยินเสียงหอบฟืดฟาดรุนแรงของเขา มันรุกเร้าเข้ามาในอารมณ์หวาม เธอถูกช้อนให้หยัดสะโพกรับ ก่อนที่ทุกอย่างจะพุ่งทะยานขึ้นไปสู่จุดหมายปลายทางที่ไม่เคยพานพบมาก่อน ธิดารับรู้ได้ถึงอ้อมแขนที่กอดรัดเธอเอาไว้แนบแน่นเนื้อกายของเธอกับเขาสั่นระริก หัวใจที่เต้นโครมครามเริ่มสงบลง เขาขยับออกห่างเล็กน้อยแต่ยังฝังกายอยู่ในความนุ่มละมุน ใบหน้าของเธอแดงก่ำ เผยอปากหอบหายใจน้อยๆ เขาทาบหน้าผากลงมาหา มองสบตาเธอ ธิดาเขินอาย เธอหลบสายตาเป็นพัลวัน “ขี่หลังพี่ไปอาบน้ำกันนะ” นางเอกในนิยายพระเอกต้องอุ้มไปอาบน้ำ แต่เธอต้องขี่หลัง คิดเอาเองสิ! น้ำหนักเกินมาตรฐานขนาดไหน!!!!!!!!!!!!!!!!!

พระจันทร์ถูกบิดาเลี้ยงและพี่สาวนอกไส้สุดแสนใจร้ายบังคับแกมขอร้องให้มาดูแลคนตาบอด เธอจะไม่รู้สึกอะไรเลยหากผู้ชายน่าสงสารคนนั้นจะไม่… หล่อเหลา คมเข้ม.. ร่างเพรียวแข็งแรงสมส่วน... เซ็กซี่กินขาด... และหื่น!!! “ว้าย! ปล่อยนะ” “คุณก็เพิ่งเดินทางมาเหนื่อยๆ อาบน้ำด้วยกันนะ” “ไม่ค่ะ พระจันทร์ค่อยอาบทีหลัง” ดูเหมือนคำพูดของเธอจะไม่ซึมเข้าไปในห้วงความรู้สึกอะไรของเขาเลย มือหนาควานไปเปิดฝักบัวไม่นานน้ำก็ราดรดลงมา เธอดิ้นเร่าๆ อยู่ในอ้อมแขนแข็งแรง แต่ดิ้นหนีไปไหนไม่รอด ใช่! เขาตาบอด แต่อย่างอื่นยังสมบูรณ์แข็งแรงไม่ได้สึกหรอ… “อื้อ...” เขาตาบอดแต่สัญชาตญาณเขายังดี ปากร้อนที่บดจูบลงมาเหมาะเจาะเหมือนจับวาง เขาบีบปลายคางของเธอแน่น สอดแทรกลิ้นเข้ามาพัวพันด้านใน ร่างกายแข็งแรงของเขาบดเบียดเข้าหา เธอรับรู้ได้ถึงความเป็นชายที่เสียดสีอยู่กับหน้าท้องแบนราบ มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ เธอนี่แหละผิดพลาดที่ไม่รีบวิ่งหนีออกไปจากคฤหาสน์อันโอ่อ่าแห่งนี้ แต่ตัดสินใจเดินเข้ามาดูแลเขาเพียงเพราะสงสาร “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!”

กริชไท (กระทิง) ต้องปวดหัวไม่เว้นแต่ละวันเมื่อโดนญารินดา (หญ้าหวาน) ปั่นป่วนหัวใจอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แล้วเขาจะอดใจได้อย่างไรเล่า ในเมื่อหญ้าหวานๆ นั้นเกิดมาเป็นอาหารอันแสนโอชะของกระทิงหนุ่มเช่นเขา “พี่กระทิงคะ พี่กระทิง!” “ครับ ว่าไงหญ้าหวาน” กริชไทสะดุ้งกะพริบตาปริบๆ หันมองคนหน้าหวานที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง “พี่กระทิงจะป้อนข้าวหญ้าหวานที่ปากหรือที่...” เธอหลุบตาลงต่ำก้มลงมองอกอวบๆ ของตัวเอง ตอนนี้ช้อนข้าวต้มที่ถูกเป่าจนหายร้อนจ่ออยู่ตรงร่องอกอิ่ม “เฮ้ย!” กริชไทสะดุ้งเมื่อมองตามสายตาของเธอ ก่อนจะดึงมือหนีจากร่องอกอวบที่เขาจ่อข้าวต้มเข้าไปหา *** “หญ้าหวานเกิดมาเป็นของพี่ ของพี่กระทิงคนเดียว” “รู้ไหมกินหญ้าแล้วจะถูกหาว่าโง่” “ใครบอกกัน กินหญ้าหวาน มีประโยชน์และสรรพคุณเยอะแยะเลย” เขาตอบเสียงนุ่ม มองสบตาเธออย่างแสนรัก “อะไรบ้างล่ะคะ บอกมาทีละข้อสิ” เธอทำเสียงเฉียบสั่ง เหมือนคุณครูแสนสวยสั่งลูกศิษย์ตัวโข่ง “สมุนไพรหญ้าหวานช่วยเพิ่มกำลังวังชา เห็นไหม พี่แรงเยอะขนาดไหน กินหญ้าหวานได้ทั้งคืนเลย”

เมื่อความรักมันรุนแรง เขาจึงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้สาวน้อยมาครอบครอง แม้ว่าวิธีการนั้นจะต้องเข้าหาเธอทางหน้าต่าง แทนประตูบ้านก็ตามที!!! *** “เรื่องอิงฟ้าว่าไง” “ว่าไงอะไรยังไงเฮีย” “ฉันเห็นแกนั่งเจาะถุงยางอนามัยสิบกล่อง สรุปน้ำยาแกดีทำให้อิงฟ้าท้องได้ไหมวะ” “เฮ้ย! เฮียเป็นพวกถ้ำมองเหรอไง รู้ด้วยว่าผมทำอะไร” คนฟังสะดุ้งสุดตัวใบหน้าเหลอหลา มองพี่ชายเหมือนเห็นตัวประหลาด “เปล่า แค่บังเอิญเห็นเท่านั้น แล้วถอนใจเฮือกๆ เป็นอะไร” “แค่บังเอิญเห็นจริงๆ เหรอเฮีย นี่ผมได้ยินแม่ยังบ่นอยู่เลยว่าเฮียกับเมียเดี๋ยวนี้ชอบเผือกเรื่องชาวบ้าน” อธิราชสะดุ้งโหยงมองน้องชายใบหน้าเหลอหลา เขาเปล่าเผือกเสียหน่อย “แล้วสรุปว่า” อธิราชวกกลับมาเรื่องเดิมอีกครั้ง “ไม่ท้องน่ะสิเฮีย” พอได้ยินแบบนั้นอธิราชก็หลุดขำจนท้องแข็ง ก่อนจะได้รับใบหน้าบึ้งตึงจากน้องชายคนเดียวตอบกลับมา “ไหนแกขี้โม้บอกน้ำยาดีนักหนา” “ตอนไหน” “ตอนเมา” “เฮีย” “ว่าไง” “ยี่สิบกล่องยังไม่ท้องเลย” อธิราชขำตัวงอ มันหยุดหัวเราะไม่ได้จริงๆ เขาหัวเราะจนน้ำตาเล็ด “ถ้าจะมาหัวเราะเยาะไปไกลๆ เลยเฮีย” คนกำลังหงุดหงิดหน้าบึ้งกอดอกเหมือนงอนพี่ชาย “แกเจาะรูเล็กไปไหม ลูกชายเลยมุดรูถุงยางออกไปกินไข่แดงไม่ได้” อธิราชพูดขำๆ เขากลั้นขำจนปวดกราม “อาจจะจริง แต่ผมก็เจาะด้านข้างหลายรูเลยนะ” “เดี๋ยวนะ เมื่อกี้แกว่าอะไรนะ” อธิราชถามน้องชายใบหน้าเหลอหลา “ก็เจาะหลายรู” “แกบอกว่าแกเจาะถุงยางตรงไหนนะ” “ด้านข้าง” “กับผีมึงสิไอ้โซ่ เรื่องคนอื่นมึงฉลาดทุกเรื่อง ทีเรื่องตัวเองโง่บรม” “เฮียว่าผมโง่” “วันนี้เมียกูทำปลากะพงนึ่งมะนาวเดี๋ยวกูยกให้มึงกินหมดทั้งตัวเลย” “เฮีย!” “เรียกทำไมเสียงดัง ยืนใกล้แค่นี้” “เฮียบอกว่าผมไม่ฉลาดต้องกินปลา” “อ้อ... อันนี้ฉลาด รู้ด้วยว่ากำลังโดนด่า” “เฮีย!” อธิปไตยทำหน้าบึ้งใส่พี่ชาย ใช่น่ะสิ! ตัวเองมีเมียดีทำปลาให้บริโภคทุกวัน เมื่อก่อนก็กินหญ้าเหมือนกันนั่นแหละ “มึงด่ากูในใจกูรู้” “แสนรู้อีก” “ลามปามนะมึง” “ไม่คุยกับเฮียแล้ว” “มึงเอาถุงยางมาเดี๋ยวกูจัดการให้” “เฮียจะเอาไปทำอะไร” “เดี๋ยวทำให้ท้องเอง” “เอาไปปลุกเสกเหรอ” “ถามเยอะ อยากมีเมียไหม จะช่วยเอง” “ผมจะลองเชื่อเฮียดูสักครั้ง” “เอาน่าเชื่อเฮียรับรองทีเดียวท้องแน่นอน”

“จะไปไหน!” เสียงแข็งที่เอ่ยถามทำให้เด็กสาวสะดุ้งสุดตัว เธอเห็นสิงห์ยืนหน้าบึ้งอยู่ที่ประตูบ้าน “จะกลับไปทำงานค่ะ” เธอตอบเขาเสียงเบา ก้มหน้าไม่อยากมองคนใจร้าย รีบเดินกะเผลกๆ ไปที่ประตู “ขยันจริงนะ” เขาแดกดัน เดินเข้าหาก่อนจะอุ้มเธอขึ้น สารภีร้องเบาๆ ก่อนที่ร่างจะถูกพาไปที่เตียงนอนกว้าง “พ่อกับแม่เป็นหนี้เสี่ยใหญ่อยู่ค่ะ กล้วยต้องไปทำงานใช้หนี้” เธอบอกเขาตามตรง เขาจะได้เลิกเอาแต่ใจกักเธอเอาไว้สักที เพราะเธอก็ไม่เห็นเหตุผลว่าเขาจะกักเธอเอาไว้ทำไมอีก “ถ้ากล้าเดินออกจากห้องนี้ไปฉันจับเธอตีก้นแน่” “ลุงสิงห์เอาแต่ใจ เคยเห็นใจคนอื่นบ้างไหม” เธอเหวใส่ มองเขาแล้วน้ำตานองหน้า “เด็กซื่อบื้อ” “ซื่อบื้อก็เรื่องของกล้วย” “คิดว่าจะทำอะไร จะเดินกลับไปให้มันพาไปขายตัวหรือไง” คนถามน้ำเสียงดุดันขึงโกรธ “เรื่องของกล้วย” “นี่เธอ!!!” คนปากดีโดนกดไปบนเตียงนอนกว้าง ใบหน้าของเขาบึ้งตึงบ่งบอกว่ากำลังโมโห “ชอบเหรอไงถึงอยากขายตัว” “มันไม่เกี่ยวกับลุงสิงห์” “เหอะ! แบบนี้เรียกหน้าโง่” “กล้วยหน้าโง่ก็อย่ามายุ่งกับเด็กโง่ๆ แบบกล้วยเลย” เธอปล่อยโฮออกมา เคยถามเขาแล้วว่าจะรับเธอเป็นเมียได้ไหม เขาปฏิเสธอย่างเลือดเย็น ชีวิตเธอถึงได้เป็นแบบนี้ไง อยากเรียนต่อก็ไม่ได้เรียน แค่อยากเรียนเย็บผ้าเปิดร้านทำมาหากินเล็กๆ น้อยๆ ยังไม่มีปัญญา ก็จริงนั่นแหละ คนอย่างเธอจะไปทำอะไรได้นอกจากขายตัว! สารภีคิดอย่างทดท้อใจ เธอดิ้นเขาก็กดแนบเอาไว้กับเตียงนอนกว้างไม่ยอมปล่อย “ถ้าชอบขายตัวก็ขายให้ฉันแล้วกัน” “กล้วยจะขายให้ทุกคนยกเว้นลุงสิงห์” “ก็ลองดูกันไป แม่เด็กปากดี”

กันต์ รักษ์ชาติไทย ผู้กองคนเก่งแห่งหน่วยปราบปรามยาเสพติด เขาได้รับภารกิจสำคัญให้ไปสืบราชการลับเพื่อกำจัดคนชั่วหนักแผ่นดินให้สิ้นบ้านเมือง เหมือนชะตาฟ้าลิขิตให้เขาพบเจอกับสาวน้อยสู้ชีวิต ปาหนัน ธรรมชาติก่อเกิด เด็กสาววัยเพียงสิบเก้าที่ต้องต่อสู้ดิ้นรนให้ตัวเองและครอบครัวอยู่รอด อาจเป็นเพราะความผิดพลาดตกกะไดพลอยโจนที่ทำให้กันต์ต้องรับผิดชอบสาวน้อยแสนสวยที่ตามหามาตลอดทั้งชีวิต แต่เหนือสิ่งอื่นใด คือความรักอันอ่อนหวานซาบซ่านหัวใจที่ผูกหัวใจสองดวงเข้าด้วยกัน

พฤกษ์ เกริกเกียรติสุริยะ... เขารักเธอไม่มีวันเปลี่ยนแปลงและจะรักตลอดไป “เจ็บหรือเปล่า ทำไมไม่หลบ” นิ่มสัมผัสถึงน้ำเหนียวๆ ที่ติดมากับเล็บและมือ เธอทำเขาเลือดตกยางออกอีกแล้ว “หลบได้ไง เมียกำลังโมโห ถ้าหกล้มฟาดไปจะทำยังไง พี่เป็นห่วงนิ่ม ห่วงลูกของเรานะ” พฤกษ์คุกเข่าลงตรงหน้า เขาแนบหน้าโอบกอดเอวเธอเอาไว้ “พี่พฤกษ์” “เจ็บแค่นี้เล็กน้อย พี่ยอมทำให้เมียและลูกรู้สึกดีขึ้นเมื่อได้ระบายอารมณ์ ยอมเป็นกระสอบทรายให้ทั้งสองคนฟัดตลอดชีวิตเลย” “พี่พฤกษ์” นิ่มอนงค์ปิดปากร้องไห้โฮ รู้สึกตื้อในอก มีผู้ชายแบบนี้อยู่ในโลกจริงเหรอ *** นิ่มอนงค์ พงศ์ไพบูลย์วิทยา... เธอเพิ่งรู้ว่ารักเขา ผู้ชายที่ทำทุกอย่างเพื่อเธอมาทั้งชีวิต ในวันที่เขาจะจากไป เธอไม่มีวันยอมโดยเด็ดขาด “หวงนิ่มเหรอ” นิ่มอนงค์ยิ้มจนแก้มพองเมื่อได้ยินประโยคของเขา อารมณ์ตึงเครียดคราแรกแปรเปลี่ยนเป็นรื่นรมย์ในทันที “ใครพูด ยังไม่ได้พูดสักคำ” พฤกษ์ตอบหน้าตาย เขาจับขาเธอพาดบ่า “อื้อ... พี่พฤกษ์” นิ่มอนงค์หยัดสะโพกรับ “กะจะจับพี่โดยการปล่อยตัวให้ท้องหรือไง” “คิดว่าได้ผลไหมคะ นิ่มอยากจะปรึกษาเรื่องนี้กับพี่พฤกษ์อยู่เหมือนกัน ถ้าได้ผลนิ่มจะได้ปล้ำพี่พฤกษ์ทั้งวันทั้งคืนให้ตัวเองตั้งท้อง” เธอหัวเราะคิก พฤกษ์เข่นเขี้ยว ทำให้คนปากดีครางไม่เป็นภาษา

“คิดถึงเราบ้างไหม” “ก็... คิดถึง” เธอตอบเขาเสียงสั่นๆ ใจสั่นยิ่งกว่าอะไร “ชื่นใจเหมือนกันนะ มีคนบอกว่าคิดถึง” เขาเลื่อนมือมาจับมือเธอเอาไว้ ประสานเข้าหากัน มือที่กุมเข้ามาหาทำให้เธอหน้าแดงหนักกว่าเก่า เธอไม่ได้ดึงมือหนีเพราะมันรู้สึกอบอุ่นและมีความสุข “ใกล้ปีใหม่แล้วเนอะลม” เธอชวนเขาคุย ท่าทีเขินอายทำให้เขามองแก้มสาวไม่วาง “อืม... แก่ขึ้นอีกปีแล้ว” “กลัวแก่เหรอ” “เปล่า แค่รู้สึกว่าเวลามันช่างเดินไปเร็วเหลือเกิน อันดาว่าไหมแป๊บเดียวก็จะขึ้นปีสองแล้ว รู้สึกเหมือนเพิ่งรับน้องไปเมื่อวานเอง” “อยากกลับไปรับน้องใหม่เหรอ” เธอถามขำๆ หัวเราะเบาๆ ก่อนจะหยุดกึกมองหน้าเขา สบตาอย่างเผลอไผล “เวลาอันดายิ้มหรือหัวเราะแล้วน่ารัก” เขาไล้แก้มสาวเบาๆ คนถูกชมเขินอายหนักกว่าเก่า “เอ่อ...” เธอก้มงุด สัมผัสของเขาให้ความรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมด “ฝนยังตกหนักอยู่เลย อันดาไม่ได้พาร่มมา” เธอเปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่น มองมือตัวเองที่อยู่ในอุ้งมือเขาแล้วใจสั่นรัว “ตกก็ดีนะ จะได้นั่งอยู่แบบนี้นานๆ” เธอเงยหน้ามองเขาก็หน้าร้อน ก้มงุดอีกรอบ เขาเชยคางสาวให้แหงนขึ้นสบตา อันดารู้สึกใจเต้นแรงกับสัมผัสของเขา “อันดาตัวสั่น” เขาจับบ่าของเธอเบาๆ อันดายิ่งสั่น เขินอายอย่างหนัก เกิดมาไม่เคยถูกผู้ชายสัมผัสในทำนองนี้มาก่อน แม้เขาจะไม่ได้ทำอะไรล่วงเกินมากมาย แค่จับมือส่งสายตามาให้เธอก็วาบหวามอย่างไม่อาจควบคุมได้ “กลัวเราเหรอ” “เปล่า” “แล้วทำไมตัวสั่น” “เขิน” เธอตอบแล้วเขินหนักกว่าเก่า เขาหลุดหัวเราะเบาๆ กับคำตอบน่ารักนั้น “ก็เห็นแอบมองเราทุกวัน” “แอบมอง?” เธอเงยหน้าขึ้นมอง สบตาแล้วก้มงุด กัดปากตัวเองเบาๆ เขารู้ด้วยเหรอว่าเธอแอบมอง “แอบมองอยู่ที่บานเกล็ดหน้าต่าง ลมจำได้เลยว่าห้องนอนอันดาอยู่ตรงไหน” “เห็นได้ยังไง” เธอถามเสียงเบาหวิว “บานเกล็ดมันยกขึ้น เลยเห็นว่าแอบมอง” เขายิ้มขำคนทำหน้าเหลอหลา เธอเขินหนักมาก ไม่รู้จะวางไม้วางมือตรงไหนดี “ทีหลังไม่ต้องแอบมองก็ได้ จะถอดเสื้อให้มองเต็มๆ ตา” “ลมน่ะ” เขามาพูดอะไรแบบนี้ ใครจะอยากไปมองเขาถอดเสื้อผ้ากันเล่า! โอ๊ย! คนบ้า ถ้าไม่ติดว่าฝนกำลังตกหนัก เธอคงวิ่งหนีไปแล้ว วายุยกยิ้มมุมปาก เห็นคนขี้อายแล้วหยิกแก้มเบาๆ “อุ๊ย!” เธอยกมือขึ้นลูบแก้มไปมา อยากจะมุดพื้นหนีเสียตั้งแต่ตอนนี้ถ้าทำได้ *** “อันดาอยากมีลูกสักกี่คนครับ” “คะ?” เธอหันมามองเขาแล้วหน้าแดง มาถามอะไรแบบนี้ “ไม่รู้สิ” เธอก้มงุดตักข้าวต้มกินอย่างขัดเขิน “สักโหลดีไหม ตั้งทีมฟุตบอล” “บ้าเหรอ เราไม่ใช่แม่หมูนะ” “อันดาจะเป็นเมียเราเหรอ” เขาขยับหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะกระซิบถาม คนถูกถามหน้าแดงร้อนเห่อกว่าเก่า “ไม่รู้ไม่ชี้” *** “อันดา เรามีอะไรจะบอก” “อะไรจ๊ะ อื้อ...” เธอขยับใบหน้าเข้าไปใกล้เพื่อถามเขา เลยโดนหอมแก้มฟอดใหญ่ “จะบอกว่าแก้มหอม” “คนเจ้าเล่ห์” เธอยกมือขึ้นกุมแก้มตัวเอง ลูบไปมาเบาๆ มองร่างสูงที่เดินออกไปรอเธอนอกบ้านด้วยความขัดเขิน

“เรื่องมิ่งขวัญว่าไงเฮีย” อธิปไตยเปลี่ยนเรื่อง เห็นพี่ชายโมโหก็เลยไม่อยากพูดเรื่องเขียนฟ้าอีก “ว่าไงอะไรยังไง” “เฮียยัดเยียดความเป็นผัวให้เด็กมันแล้ว จะไม่รับผิดชอบหรือไง” “ก็ให้แม่ดูแลไป” “แม่จะส่งมิ่งขวัญไปเรียนในเมือง” “ก็ดีแล้ว ยังเด็กอยู่ ควรจะเรียนหนังสือ” “เฮียรู้ด้วยนะว่ามิ่งขวัญยังเด็ก” อธิไตยประชดพี่ชายหน่อยๆ “เออ... มีตานะโว้ย” “อ้อ... ผมก็ไม่ได้ว่าเฮียตาบอด” “ไอ้นี่กวนส้นรองเท้า” “แม่บอกว่ามิ่งขวัญเรียนจบกลับมา จะให้แต่งงานกับเฮีย” “แค่กๆๆๆ” คนเมาสำลัก ไอติดกันหลายครั้ง ตบอกไปมา มองน้องชายเหมือนเห็นสิ่งแปลกประหลาด “ไหนบอกรับมาเป็นน้อง” “ตอนแรกก็คิดอย่างงั้น แต่เฮียดันไปกินตับเด็กมันซะก่อน” “คืนนั้นมันเมา” “มิ่งขวัญนิสัยดีนะเฮีย อยู่บ้านเราเดือนนึงใครๆ ก็รุมรัก เข้ากับทุกคนได้ดี มีน้ำใจ พูดเพราะ ขยันขันแข็ง แม่นี่ปลื้มมากกว่าใครเพื่อน ทำอาหารอร่อยมากเลยเฮีย” “ขี้เหร่จะตายไป” คนเมาพูดแล้วเสมองไปทางอื่น... ซะเมื่อไหร่ล่ะ เด็กนั่นน่ารักจะตายไป แต่คนอย่างเขาเหรอจะยอมรับ! “เห้อ...” “ถอนใจอะไรของแก” “จู่ๆ ก็นึกสงสาร” “แกสงสารฉันล่ะสิ จู่ๆ ก็ได้เมียขี้เหร่” “เปล่า สงสารเด็กมัน หมดอนาคตกับเฮียนี่แหละ” “แค่กๆๆๆๆ” อธิราชสำลักหูตาแดงไปหมด “ไอ้!” เขาหันมาจะด่าน้องชายแต่ด่าไม่ออก “เด็กมันเพิ่งสิบแปด แล้วดูเฮียสิแก่งั่ก มิ่งขวัญจบปริญญาตรี อีกสี่ปีเฮียเกือบสี่สิบ สงสารเด็กมัน” “ไอ้!” คนด่ามือไม้สั่น ไอ้น้องเวรตะไลมันหาว่าเขาแก่ “มาบอกเฮียแค่นี้แหละ” “ไม่จำเป็นก็ได้” “เปล่า แม่ให้มาดูว่าตายหรือไง หนวดเคราโกนบ้างนะ โจรยังดูดีกว่าเฮียอีก” “ไอ้โซ่” “อือ... เฮียว่าไง” “มึงเคยโดนเตะไหมวะ” “ไม่เคย” “อยากโดนไหม” “แก่ๆ แบบเฮียวิ่งเตะผมไหวเหรอ” “ไอ้โซ่มึง มึง มึง!” ภาษาพ่อขุนหลุดออกมาเต็มเหนี่ยว อธิปไตยเผ่นแนบ

“พี่หาญคะ” เธอเรียกเขาหลังจากรวบรวมกำลังใจ มองเขาแล้วรู้สึกว่าแก้มร้อนซู่ “พี่หาญไปค้างที่บ้านหลังนั้น เคยพาผู้หญิงกลับไปนอนด้วยหรือเปล่าคะ” หนึ่งธิดารู้สึกว่าเลือดในกายไหลวนรุนแรง ถามออกไปแล้วต้องกัดปากตัวเอง ด่าตัวเองเบาๆ ว่าเธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ไปถามอะไรเขาแบบนั้นกัน อยากจะย้อนเวลากลับไปแล้วไม่ถามเขาแบบนี้นัก “ทำไมเหรอครับ” เขาเลิกคิ้วขึ้นถาม สายตาของเขาล้ำลึกจนเธอเดาไม่ถูกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ช่างเถอะ ถือว่าหนึ่งไม่ได้ถามพี่ก็แล้วกัน” เธอพูดแล้วเดินหนีในทันที “เดี๋ยวครับ” เขารั้งแขนของเธอเอาไว้ “มีอะไรคะ” ถามเขากลับไปเสียงสั่น แม้จะพยายามบังคับน้ำเสียงไว้ขนาดไหนก็ตามที “คนแบบพี่ถ้าไม่รัก จะไม่พาใครไปนอนด้วยสุ่มสี่สุ่มห้าหรอกครับ” เขาก้มลงมากระซิบที่ริมหู ลมหายใจร้อนผ่าวทำเอาเธอแก้มร้อนระอุ พอเงยหน้ามองเขาก็สบกับในตาหวามลึกทำเอาใจสั่นสะท้าน

หญิงสาวแทบจะกรีดร้องเมื่อเขาดันก้นของเธอขึ้นไป ให้เธอปีนขึ้นจากสระได้เป็นผลสำเร็จ “ไอ้คนลามก” “ผมลามกตรงไหน” “คุณจับก้นฉัน” “อ้อ... เห็นคุณปีนขึ้นสระไม่ไหว สงสัยจะน้ำหนักเยอะเกินมาตรฐาน ผมเลยช่วยดัน แต่พูดก็พูดเถอะ ก้นคุณนี่... จริงๆ เลย” เขาเว้นประโยคหลังไม่พูดให้สมบูรณ์ ทำเอาคนฟังตาวาววับขึ้นมาในทันที “ก้นฉันทำไม” “ก้นคุณเหรอ ทั้งนุ่มทั้งเด้ง” “อ๊ายยย... ไอ้คนลามก กลับมานี่เลยนะ” **** “ตาลอยแบบนั้นคิดอะไรกับผมเหรอ” เขาขยับเข้ามาใกล้ ยื่นหน้าเข้ามาแทบชิดพวงแก้มสาว “นี่ถอยไปไกลๆ เลยนะ ใครจะไปคิดอะไรกับคุณ ชิ! พวกหลงตัวเอง” เธอดันใบหน้ายียวนกวนประสาทของเขาออกห่าง คนฟอกสบู่ผิวปากสบายอารมณ์ เขาถูไปทั่วตัว ก่อนจะถลกผ้าขาวม้าขึ้นเพื่อฟอกขาอ่อนตัวเอง ผู้ชายอะไรขาขาวเป็นบ้า! “คุณรู้อะไรไหม” “อะ... อะไร” เธอถามเสียงสั่น เบือนหน้าหนีขาอ่อนของเขา ไอ้ผู้ชายบ้า คิดจะอ่อยเธออย่างนั้นเหรอ ไม่มีทางเสียหรอก “ผมยังไม่เคยให้ใครเห็นขาอ่อนของผมเลยนะ” “เชอะ! ใครจะไปอยากเห็นขาอ่อนของคุณกันเล่า”