“เรื่องมิ่งขวัญว่าไงเฮีย”
อธิปไตยเปลี่ยนเรื่อง เห็นพี่ชายโมโหก็เลยไม่อยากพูดเรื่องเขียนฟ้าอีก
“ว่าไงอะไรยังไง”
“เฮียยัดเยียดความเป็นผัวให้เด็กมันแล้ว จะไม่รับผิดชอบหรือไง”
“ก็ให้แม่ดูแลไป”
“แม่จะส่งมิ่งขวัญไปเรียนในเมือง”
“ก็ดีแล้ว ยังเด็กอยู่ ควรจะเรียนหนังสือ”
“เฮียรู้ด้วยนะว่ามิ่งขวัญยังเด็ก”
อธิไตยประชดพี่ชายหน่อยๆ
“เออ... มีตานะโว้ย”
“อ้อ... ผมก็ไม่ได้ว่าเฮียตาบอด”
“ไอ้นี่กวนส้นรองเท้า”
“แม่บอกว่ามิ่งขวัญเรียนจบกลับมา จะให้แต่งงานกับเฮีย”
“แค่กๆๆๆ”
คนเมาสำลัก ไอติดกันหลายครั้ง ตบอกไปมา มองน้องชายเหมือนเห็นสิ่งแปลกประหลาด
“ไหนบอกรับมาเป็นน้อง”
“ตอนแรกก็คิดอย่างงั้น แต่เฮียดันไปกินตับเด็กมันซะก่อน”
“คืนนั้นมันเมา”
“มิ่งขวัญนิสัยดีนะเฮีย อยู่บ้านเราเดือนนึงใครๆ ก็รุมรัก เข้ากับทุกคนได้ดี มีน้ำใจ พูดเพราะ ขยันขันแข็ง แม่นี่ปลื้มมากกว่าใครเพื่อน ทำอาหารอร่อยมากเลยเฮีย”
“ขี้เหร่จะตายไป”
คนเมาพูดแล้วเสมองไปทางอื่น...
ซะเมื่อไหร่ล่ะ
เด็กนั่นน่ารักจะตายไป แต่คนอย่างเขาเหรอจะยอมรับ!
“เห้อ...”
“ถอนใจอะไรของแก”
“จู่ๆ ก็นึกสงสาร”
“แกสงสารฉันล่ะสิ จู่ๆ ก็ได้เมียขี้เหร่”
“เปล่า สงสารเด็กมัน หมดอนาคตกับเฮียนี่แหละ”
“แค่กๆๆๆๆ”
อธิราชสำลักหูตาแดงไปหมด
“ไอ้!” เขาหันมาจะด่าน้องชายแต่ด่าไม่ออก
“เด็กมันเพิ่งสิบแปด แล้วดูเฮียสิแก่งั่ก มิ่งขวัญจบปริญญาตรี อีกสี่ปีเฮียเกือบสี่สิบ สงสารเด็กมัน”
“ไอ้!”
คนด่ามือไม้สั่น ไอ้น้องเวรตะไลมันหาว่าเขาแก่
“มาบอกเฮียแค่นี้แหละ”
“ไม่จำเป็นก็ได้”
“เปล่า แม่ให้มาดูว่าตายหรือไง หนวดเคราโกนบ้างนะ โจรยังดูดีกว่าเฮียอีก”
“ไอ้โซ่”
“อือ... เฮียว่าไง”
“มึงเคยโดนเตะไหมวะ”
“ไม่เคย”
“อยากโดนไหม”
“แก่ๆ แบบเฮียวิ่งเตะผมไหวเหรอ”
“ไอ้โซ่มึง มึง มึง!”
ภาษาพ่อขุนหลุดออกมาเต็มเหนี่ยว อธิปไตยเผ่นแนบ