‘แนบเนื้อเทวะ’ เล่มนี้เป็นอีกเล่มของ อีตู้จวินหัว นักเขียนที่เขียนแนวดราม่าได้น่ารักและไม่หนักจนเกินไป ทั้งยังเคยฝากผลงานมาแล้ว ในเรื่อง ‘เต้าหู้ไซซี’ และ ‘หงส์สังหาร’ ‘แนบเนื้อเทวะ’ เนื้อเรื่องจะค่อนข้างหวานกว่าเล่มก่อนหน้า ออกสไตล์พ่อแง่แม่งอน แต่อารมณ์หลายอย่างที่แฝงไว้ในความหวานของเรื่องนี้กลับมีทั้งโศกเศร้า แค้นเคือง โหยหา และความเข้าใจผิดที่ไม่น่า ให้อภัยปะปนกันอยู่ ทำให้เนื้อหาครบรสด้วยตัวมันเอง สำหรับคนชอบแนวสุขนิยมแต่ระหว่างทางมีลุ้นบ้างพอให้ใจระทึกก็จัดเลยค่ะเล่มนี้ รับรองไม่ผิดหวัง คอนเซปต์ของแนบเนื้อเทวะจะเป็นแนวเทพจุติแล้วมีมารมาผจญ มารตัวใหญ่ที่สุดของเรื่องก็คือ ‘ไห่หวาง’ ท่านเจ้าสมุทรนางเอกของเรานี่เอง เรียกได้ว่าการกระทำทุกอย่างของนางเอกในเรื่องนี้จะมีผลประโยชน์แอบแฝง คือนางหวังว่าจะได้กินเลือดเนื้อของเทวะเหมือนกัน แต่สุดท้ายแล้วใครจะได้กินใคร ความคิดของนางจะเปลี่ยนไปหรือไม่ ต้องติดตามลุ้นด้วยตัวเองค่ะ หากใครชอบเล่มนี้ ขอแนะนำให้สอยผลงานเล่มถัดไปของนักเขียนท่านนี้ไปด้วยเลย ‘ไม่อาจลืม’ ซึ่งจะออกภายในสิ้นปี อย่าพลาดนะคะ

การแต่งงานที่มีที่มาจากความจำเป็นหาใช่ใจรักก็คือวิวาห์ร้ายที่ผูกเขาและเธอไว้ด้วยกัน แต่หัวใจของเขาและเธอจะถูกเชื่อมโยงผูกพันได้หรือไม่ติดตามได้ใน...วิวาห์ร้ายหัวใจพ่ายรัก

เมื่อเขาถูกหลานชายยัดเยียดให้แก่เจ้าสาวแทนตัวเองที่ชิ่งหนี แตต่หัวใจเขาปิดตายมาแสนนาน แถมเธอยังอายุน้อยกว่าถึง20ปี ความวุ่นวายชวนใจสั่นไหวจึงเกิดขึ้น

รักแรกในวัยเยาว์คงฝังใจของเขาอยู่ข้างเดียว รักซ่อนในหัวใจของเขากลายเป็นรักลวงในสายตาของเธอ กว่าเธอจะรู้หัวใจ ความรักที่ซ่อนเสน่หาไว้กับร้อนแรงเกินคาดเดา

“คุณจะทำอะไร” “ฉันอยากลองเดินโดยไม่ใช้มัน” “แน่ใจ ล้มต่อหน้าฉันแล้วจะพาลหงุดหงิดใส่ฉันไม่ได้นะ” “หุบปาก พูดมาก” ชายหนุ่มหยัดกายยืนตัวตรง เป่าปากพ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะก้าวขาซ้ายไปข้างหน้าช้าๆ แล้วขาขวาตามมาติดๆ โดยมียัยตัวแสบคอยเฝ้าระวังและเดินถอยหลังทีละก้าวตรงหน้าของเขา เสียงนับเลขตามจำนวนก้าวดังสลับกับคำชมที่ธนาได้ยินจนชินหู แต่แล้วด้วยความใจร้อนรีบก้าวทำให้ขาที่ยังอ่อนแรงทรงตัวได้ไม่นานก็อ่อนเปลี้ยจนเสียหลักล้มลง แต่ที่ทำให้คนล้มและคนรับตกใจ เมื่อปากของทั้งสองประกบกันราวกับจงใจ คนที่ความรู้สึกและสติกลับมาไวกว่า ก็ออกแรงใช้มือ เท้า ทั้งผลัก ดัน ถีบเต็มแรงแล้วรีบลุกขึ้นยืน รู้สึกได้ถึงไอร้อนที่แผ่กระจายทั่วใบหน้า “ซุ่มซ่าม” พลอยยาดาต่อว่า พร้อมกับหมุนตัวเตรียมออกจากห้อง “เห้ย! เดี๋ยวสิ มาช่วยฉันก่อน” ธนาร้องประท้วงเมื่อแม่ตัวดีที่ทั้งผลักและถีบเขาเดินหนีไม่ยอมช่วยให้ลุกขึ้น “เดี๋ยวให้พี่เก่งมาช่วย คุณนอนเล่นแบบนั้นไปก่อน” พลอยยาดาสะบัดหน้าแรงๆ แล้วรีบวิ่งลงบันไดเพื่อไปตามพี่เก่ง ให้ขึ้นไปช่วยนายปากหมา ขืนให้เธอยังอยู่ในห้องนั้น ตาบ้านั่นต้องได้ยินเสียงหัวใจของเธอแน่ๆ ด้านชายหนุ่มที่ยังคงนอนแผ่หลาอยู่บนพื้นพรม ก็เป่าปากพ่นลมหายใจออกมา โดยที่มือหนาวางแปะอยู่ที่หน้าอกด้านซ้ายของตัวเอง “บ้าไปแล้วไอ้ธนา แบบนี้มันบ้าชัดๆ”

“ข้าขอโทษ ซือหมิน” หงเหม่ยหลงเอ่ยปากออกมาก่อนอย่างรู้สึกผิดอยู่บ้าง “ข้าเคยบอกแก่ท่านแล้ว ว่าข้ามิใช่สตรีใจดี และความอดทนของข้าย่อมมีจำกัด” หลี่ซื่อหมินก้มหน้าตรงซอกคอของหญิงสาวในอ้อมกอดจากทางด้านหลัง เขาพยายามเอ่ยแม้เสียงจะแหบเบา “ข้ารู้ ข้าขอโทษ” “ท่าน...เอ่อ...” หงเหม่ยหลงถามเสียงเบา นางอยากถามให้แน่ใจ “ยังเหมือนเดิม ใช่หรือไม่...” “แน่นอน หลงเอ๋อร์” ชายหนุ่มกระซิบพร้อมกระชับร่างบางไม่ยอมปล่อย “ข้าขอโทษ” หงเหม่ยหลงหมุนตัวเองในอ้อมแขนของชายหนุ่มเพื่อกอดตอบเขาก่อนระเบิดอารมณ์ออกมา “ข้าน่ะ...ข้าจะไม่ทนอีกต่อไป ข้าจะไม่ทนกับอะไรอีกแล้ว ข้าไม่สนใจระบบเมืองหลวง ระบบขั้วอำนาจอะไรทั้งนั้น ท่านเป็นของข้าคนเดียว ท่านเข้าใจหรือไม่” “อืม” หลี่ซื่อหมินตอบเสียงแผ่ว “ต่อไป ข้าจะไม่ให้ใครเข้าใกล้ท่านอีก ข้าจะฆ่าทิ้งให้หมด” หญิงสาวกล่าวด้วยสีหน้าและแววตาดื้อรั้นจนหลี่ซื่อหมินนึกขัน “ข้ารู้ เจ้าเป็นนางมารน้อยของข้า หลงเอ๋อร์” เขากล่าวพลางยกมือขึ้นบิดแก้มนวลนั้นอย่างนึกเอ็นดู “ข้าจะไม่ทนอีกแล้วนะ” “อืม...” “ข้าไม่ได้ล้อท่านเล่น” “ข้ารู้” หงเหม่ยหลงยังคงบ่นอุบอิบอย่างขัดเคืองพลางก้มหน้าซุกซบอยู่กับแผงอกอบอุ่นของหลี่ซื่อหมิน ชายหนุ่มเพียงยืนอมยิ้มประคองกอดนางพลางนึกขอบคุณสวรรค์ เขาขอบคุณทุกสรรพสิ่งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ส่งสตรีนางนี้ให้เกิดมา ขอบคุณที่ทำให้เขาได้พบเจอกับนาง ได้รักนาง... นางเป็นหนึ่งเดียวในดวงใจของเขา เป็นสตรีนางเดียวที่เขาจะรักตลอดไป...

นางเป็นสตรีร้ายกาจ หน้าตาดุดัน นิสัยไม่เหมือนใคร ส่วนเขาเป็นถึงโอรสแห่งมังกร รูปร่างสง่างาม เป็นที่หมายปองของเหล่าสตรี “ท่าน...เป็นคนที่ข้าตามหาหรือ” เจ้าของประโยคนั้นเป็นหงเหม่ยหลงนั่นเอง นางกำลังจ้องมองหลี่ซื่อหมินอย่างเอาเรื่อง หลี่ซื่อหมินชะงักงันกับสตรีตรงหน้าก่อนเรียกเสียงเบา “หลงเอ๋อร์...” ทั้งสองเพียงยืนจ้องหน้ากันนิ่งงัน มิได้เอ่ยคำใดออกมา... รอบด้านพลันเงียบกริบ คล้ายกาลเวลาหยุดเคลื่อนขับ ทุกสรรพสิ่งหยุดเคลื่อนไหว “ท่านอย่าหวัง” เสียงของหงเหม่ยหลงเอ่ยขึ้นอย่างดุดัน “ว่าจะหนีไปจากข้าได้อีก” ประโยคนั้นทำเอาหลี่ซื่อหมินต้องกระพริบตาปริบๆ “เจ้า” หลี่ซื่อหมินยังไม่เชื่อหูตนเองจึงเอ่ย “ว่าอย่างไรนะ” “ข้าบอกว่า ท่านไม่มีสิทธิ์หนีข้าไปไหนได้อีก” “หลงเอ๋อร์” หลี่ซื่อหมินเรียกชื่อนางขณะก้มมองหงเหม่ยหลงพลางยิ้มอบอุ่น มิได้สนใจมีดที่จ่อคออยู่แม้แต่น้อย “ท่านยิ้มอะไร ข้ามิได้ล้อท่านเล่น” หงเหม่ยหลงยังคงเอ่ยเสียงเครียด “ต่อไป ข้าจะไม่ให้ใครเข้าใกล้ท่านอีก ข้าจะฆ่าทิ้งให้หมด” หญิงสาวกล่าวด้วยสีหน้าและแววตาดื้อรั้น จนหลี่ซื่อหมินนึกขัน “ข้ารู้ เจ้าเป็นนางมารน้อยของข้า หลงเอ๋อร์” เขากล่าวพลางยกมือขึ้นบิดแก้มนวลนั้นอย่างนึกเอ็นดู “ข้าจะไม่ทนอีกแล้วนะ” “อืม...” “ข้าไม่ได้ล้อท่านเล่น” “ข้ารู้” ชายหนุ่มเพียงยืนอมยิ้มพลางนึกขอบคุณสวรรค์ เขาขอบคุณทุกสรรพสิ่งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ส่งสตรีนางนี้ให้เกิดมา นางยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แล้วเขาจะเปลี่ยนได้อย่างไร....

เขาคือบุรุษรูปงามที่แสนเย็นชา นางคือสตรีใจกล้านิสัยไม่ดี เจินเจิน หญิงสาวจากฝ่ายอิทธิพลมืด(หรือพรรคมาร) นางซึ่งเป็นสตรีแปลกประหลาดแบบคนละขั้วกับสตรีของเมืองหลวงทุกประการ นางซึ่งแสดงออกอย่างชัดเจนว่ารัก แบบไม่มีปกปิดอาการใดๆ นางคือผู้ที่เกิดตกหลุมรักเข้าอย่างจังกับหนุ่มเมืองหลวงที่เป็นถึงองค์ชาย นามว่า หลี่เซียวเหยา องค์ชายหลี่เซียวเหยา ชายหนุ่มผู้เย็นชา บุรุษผู้ซึ่งรังเกียจอิสตรี โดยเฉพาะสตรีที่มีนามว่า เจินเจิน “ท่านคงโดดเดี่ยวและเหน็บหนาวมาเนิ่นนาน ท่านควรปล่อยวางอดีตที่ขมขื่นและมาเริ่มต้นใหม่อย่างเข้มข้นกับข้าเสีย”

จะเป็นอย่างไร เมื่อบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในใต้หล้า ต้องมาเจอกับสตรีตัวเล็กๆ ที่คิดว่าตนเอง ยิ่งใหญ่กว่า “จะทำอะไรน่ะ” หลินหลินถามเสียงเบาเมื่อคนตรงหน้าโน้มริมฝีปากเข้ามาหา “เจ้ารู้อยู่แล้ว” หลี่หงจินหยางตอบเสียงพร่าเมื่อถูกนิ้วเรียวๆของใครบางคนกดปิดริมฝีปากของเขา “หยุดเลย” หลินหลินปรามอย่างดุดันเบาหวิว “เมื่อคืนยังบอกว่า อย่าหยุด” หลี่หงจินหยางปรามอย่างดุดันยิ่งกว่า “อะไร เมื่อคืนข้าบอกว่า อย่านะ หยุดนะ ต่างหากเล่า” หลินหลินเริ่มเถียงอย่างอับอาย “เจ้าบอกว่า อย่านะ อย่าหยุด” หลี่หงจินหยางเถียงอย่างนึกขัน “หื้อ!” หลินหลินอุทานในลำคอ “หึหึ!” หลี่หงจินหยางหัวเราะในลำคอก่อนจะจับเอานิ้วของใครบางคนออกจากริมฝีปากแล้วโน้มใบหน้าของตนเข้าหาใบหน้าได้รูปงดงามอย่างถือวิสาสะ หลินหลินถึงกับตาโตทำตัวไม่ถูกเมื่อรู้สึกได้ว่าคนตรงหน้าช่างร้ายกาจเหลือเกิน ร้ายกาจมาก... มากเกินไปแล้ว...

นางผู้ปักใจรักเพียงเขา ทำทุกอย่างเพียงเพื่อให้ได้อยู่ใกล้เขา แม้ว่าตนเองจะกลายเป็นคนโง่งม เขาผู้ที่มิได้สนใจใคร่ดีสตรีนางใด แต่กับนาง ไม่รู้ทำไม...ชอบรบกวนหัวใจให้ได้คิดฟุ้งซ่านอยู่ตลอดเวลา หลิวหลี หญิงสาวผู้มีใจรักมั่นกับจูหยวนจาง นางรักเขา ในที่สุด นางก็ได้แต่งงานกับเขา ได้เป็นภรรยาของเขา จูหยวนจาง ชายหนุ่มผู้เย็นชา ไร้ใจ เห็นความรักเป็นเรื่องโง่งม ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แต่งงานกับเขาเช่นนั้นหรือ อยากเป็นภรรยาของเขานักใช่หรือไม่ ได้เลย!

กำยานสูตรพิเศษนี้...นางตั้งใจเอาให้สหายของนาง...แล้วไยกลับกลายเป็นนางกับองค์รัชทายาทผู้นี้กันเล่า!!! ฮึ!เจ้าได้ตัวข้าแล้ว เจ้าต้องรับผิดชอบ! จะหนีไปไหน!? แม้ว่าจุดเริ่มต้นคือความผิดพลาด...แต่ต่อไปนี้ต่างหากคือของจริง! เฉินเจียวเหมย ดอกกุหลาบแห่งความอ่อนหวาน บนความสวยงามอ่อนหวานนางมีหนามแหลมคมที่ซ่อนอยู่ จ้าวจิ่นหลง มังกรผู้หนักแน่น สำหรับเขาแล้วมีเพียงนางเท่านั้นที่เขาไม่อาจปล่อยไป

เมื่อนางตามล่า...แต่เขาตามรัก นางตามล่าเพื่อความแค้นของนางได้รับการสะสาง เขาตามรักเพื่อความแค้นของนางได้รับการขัดขวาง หากนางไม่ยินยอม เขาจะจับนางปล้ำจับกดติดเตียง หากจะมีบุรุษสักคนหนึ่งที่จะรักปักใจกับใครได้มากมายและยาวนานก็คงต้องยกให้เขาคนนี้ นางเป็นสตรีที่เขารักปักใจมาเนิ่นนาน ความปรารถนาในตัวนางย่อมมีมาแต่ไหนแต่ไร หากแต่เขาก็พยายามข่มกลั้นเก็บกดมันเอาไว้ จนกระทั่งเมื่อเขาได้มีโอกาสใกล้ชิดกับนาง ได้พบเจอกันจนกระทั่งได้พูดคุย ถึงแม้ว่าจะมิได้พูดคุยกันดีๆ แต่เขาก็ไม่สามารถห้ามใจของตนมิให้ก้มหน้าลงกดจูบนาง หอมแก้มนาง #รักต้องจูบ #จีนโบราณ

ความรักเหนือกาลเวลาแม้แต่ชาติภพภูมิก็ไม่อาจขวางกั้น ด้ายแดงที่ไม่อาจสะบั้นด้วยเงื่อนไขของสองดวงใจที่ยังคงผูกพันเหนือลิขิตแห่งโชคชะตา โปรดอย่าถามว่าพวกเขารักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะคำตอบที่ได้ยินอาจจะเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ เพราะว่าพวกเขานั้นรักกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว... “ด้วยเกียรติของชาตินักรบ คนเดียวที่ฉันจะไม่ทิ้งไปก็คือคุณ” อิงอิงทำท่าทางขึงขังเข้มข้นทั้งยังพูดจาฉะฉานตามคำสัตย์ที่มีมาตั้งแต่ชาตินู้น อานนท์ได้ฟังประโยคโบราณอย่างนั้น น้ำเสียงอย่างนั้น และท่าทางขึงขังอย่างนั้น เขาถึงกับใจกระตุกอุ่นวาบขึ้นมา มารยาของคนตรงหน้าเขาในเวลานี้นั้น เขากำลังยอมรับว่า ช่างร้ายกาจ! พบกับท่านรองประธานสุดหล่อหุ่นสุดแซ่บมาดสุดเนี๊ยบดุดันเย็นชาอย่าบอกใคร “คืนนี้เรามาต่อกัน” เขาเอ่ยคำนั้นด้วยใบหน้าเรียบเฉยสายตามองอยู่ที่เอกสารในมือ เธอถึงกับกะพริบตาปริบๆ ก่อนตอบออกไป “ไม่เอา ยังเจ็บอยู่เลย” “เจ็บแค่ครั้งแรก...” เขาพูดต่อด้วยท่าทางสุขุมนุ่มลึกสวนทางกับประโยคสนทนา เธอถึงกับเงียบไป มันใช่เรื่องที่จะต้องมาคุยกันในห้องทำงานไหม!? #รักคอมมิดี้โรแมนติกเลิฟซีนร้อนแรง #เพิ่มตอนพิเศษเข้าเล่มหลักแล้ว

เขาเป็นถึงแม่ทัพผู้เกรียงไกร แต่กลับถูกวางยาปลุกกำหนัดได้เสียกับสตรีนางหนึ่งจนต้องแต่งงานกันด้วยแผนการอันแยบยลของนาง แต่เหตุไฉนไยนางถึงไม่ยินดี บัดซบ!

หากใครชมชอบเรื่องราวความรักที่อึนมึนของพี่ชายใหญ่แห่งบ้านฟงกันมาแล้ว (ฟงชินหยาง&หลิงเวย) ครานี้ลองมาติดตามเรื่องราวความรักของสองพี่น้องบ้านฟงกันบ้าง เรื่องนี้ในภาคพิเศษนั้นเป็นเรื่องของสองพี่น้องบ้านฟง คือฟงจินหมิงและฟงลี่หลิน ซึ่งแยกเล่มออกมาแต่คอนเซปยังคงเดิมคือ ร้ายพ่ายกลายรัก นั่นเองค่ะ โดยจะมีภาคพิเศษตอนต้น(เรื่องของฟงลี่หลิน)และภาคพิเศษตอนปลาย(เรื่องของฟงจินหมิง) เป็นสองเรื่องสองคู่รักในเล่มเดียว จัดหนักจัดให้คุ้มสุดๆ กันไปเลยค่ะ

องค์หญิงตัวประกันระหว่างแคว้น... ฮองเฮาที่ถูกทิ้งขว้างไว้ในตำหนักเย็น ทั้งสองฐานะนี้ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนได้ครอบครองก็คงต้องขนหัวลุกด้วยกันทั้งนั้น ซางหลิง... สาวซ่าอันดับหนึ่งอันดับหนึ่งของโลกปัจจุบัน กำลังโลดแล่นจัดการ กลุ่มชายชั่วอย่างเอาเป็นเอาตายจนตัวเองตกตึก โชคดี... ก่อนที่เธอจะดิ่งนรก เธอคว้าร่างของ ‘ชายชั่ว’ ไว้ได้คนหนึ่ง แล้วดึงมันลงมาพร้อมกับเธอ ฮ่าฮ่า อย่างน้อยชาตินี้ฉันก็ไม่ตายฟรี โชคร้าย... เธอฟื้นขึ้นมาอีกครั้งในร่างของฮองเฮาผู้ไม่เป็นที่รักของสามี เป็นองค์หญิงที่มีฐานะเป็นเพียงตัวประกันระหว่างแคว้นเท่านั้น และที่แย่ไปกว่านั้น... ฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน ดันเป็นศัตรูเก่าตัวร้ายที่ถูกเธอดึงลงนรกมาด้วยกัน! ฟ้าจะส่งเธอไปไหนก็ส่งเถอะ แต่ทำไมต้องส่งเจ้าหนี้เก่ามาด้วย ซวยแล้ว...

องค์หญิงตัวประกันระหว่างแคว้น... ฮองเฮาที่ถูกทิ้งขว้างไว้ในตำหนักเย็น ทั้งสองฐานะนี้ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนได้ครอบครองก็คงต้องขนหัวลุกด้วยกันทั้งนั้น ซางหลิง... สาวซ่าอันดับหนึ่งอันดับหนึ่งของโลกปัจจุบัน กำลังโลดแล่นจัดการ กลุ่มชายชั่วอย่างเอาเป็นเอาตายจนตัวเองตกตึก โชคดี... ก่อนที่เธอจะดิ่งนรก เธอคว้าร่างของ ‘ชายชั่ว’ ไว้ได้คนหนึ่ง แล้วดึงมันลงมาพร้อมกับเธอ ฮ่าฮ่า อย่างน้อยชาตินี้ฉันก็ไม่ตายฟรี โชคร้าย... เธอฟื้นขึ้นมาอีกครั้งในร่างของฮองเฮาผู้ไม่เป็นที่รักของสามี เป็นองค์หญิงที่มีฐานะเป็นเพียงตัวประกันระหว่างแคว้นเท่านั้น และที่แย่ไปกว่านั้น... ฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน ดันเป็นศัตรูเก่าตัวร้ายที่ถูกเธอดึงลงนรกมาด้วยกัน! ฟ้าจะส่งเธอไปไหนก็ส่งเถอะ แต่ทำไมต้องส่งเจ้าหนี้เก่ามาด้วย ซวยแล้ว...

'เสน่หา' คือข้ออ้างที่ทำให้เขาเข้าใกล้เธอ โดยหารู้ไม่ว่าเธอคิดแต่จะปฏิเสธเขา ด้วยความแค้นสุมอกที่ต้องเอาคืนให้จงได้ ทว่า...เมื่อถูกเขาบังคับ และยัดเยียดตัวเองให้ เธอจึงจำเป็นต้องใช้ทุกแผนการและวิธี เพื่อลวงเขาให้มาเป็นหนึ่งในหมากของการล้างแค้น - - - - - - - - - - - - - - - - “เมื่อคืนคุณทำอะไรฉัน!” “ยังต้องถามอีกเหรอ สภาพแบบนี้คิดว่าเธออ้วกใส่ฉันจนต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า หรือคิดว่าเธอเมาถอดเสื้อผ้าตัวเองล่ะ” “คุณข่มขืนฉันเหรอ” “ข่มขืน? พูดอะไรน่ะแอฟ เมื่อคืนคุณสมยอมและเรียกร้องผมทั้งคืนด้วยซ้ำ ทศขา...อีกสิ...ทศขา...” “หุบปากไปเลยนะ! คนอย่างฉันไม่มีทางพูดแบบนั้นแน่” “จริงเร้อ...” ทศพลลากเสียงยาวด้วยน้ำเสียงครื้นเครง - - - - - - - - - - - - - - - - ความแค้นนับสิบปี... ทำให้เธอต้องใช้เสน่ห์ที่มีมาล่อลวงให้เขาติดกับ เพราะเขาคือหมาก ที่จะช่วยให้การแก้แค้นสำเร็จและจบสิ้น แต่เขาก็ไม่โง่ให้ลอกใช้ง่าย... เพียงแต่เลือกจะแกล้งโง่ให้เธอหลอกใช้ เมื่อเธอวางแผนที่จะลวงเขาให้เป็นหมากในเกมล้างแค้น เขาก็พร้อมจะให้ความร่วมมือแต่โดยดี ทว่าใครจะคิด...ว่าเสน่ห์ที่เธอใช้ลวงหลอกเพื่อล้างแค้น มันจะซุกซ่อนความรักอยู่ในนั้น แล้วเธอจะเลือกอะไร? ระหว่างความต้องการของหัวใจ... หรือหลีกหนีด้วยการปฏิเสธความช่วยเหลือของเขาอีกครั้ง

แสงใต้เงา [Chance Below Shadow] “เขาสั่งให้เธอย้ายเข้ามานอนห้องเดียวเตียงเดียวกับเขาเพราะคุณแม่ของเขาจะได้มีความสุข” เธอ น้ำแข็ง ชะตาชีวิตให้โอกาสกับเธอเมื่อหญิงสาวคนหนึ่งที่ชื่อเล่นและหน้าตาแทบจะเหมือนกันกับเธอได้เสียชีวิตไป ทำให้เธอได้เข้ามาในชีวิตของเขา ไมล์ ผู้ที่มีรักครั้งแรกแต่ชะตาเล่นตลกให้ความรักครั้งแรกของเขาต้องพลัดพรากจากกันอย่างไม่มีทางได้กลับมา น้ำแข็งหลงรักไมล์ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น ก็เขาทั้งหล่อ ทั้งเท่ห์ ดูดีทุกอิริยาบถ แต่ความรู้สึกที่เธอมีให้กับเขา เธอรู้ว่ามันจะต้องค่อยๆจืดจางไปทีละน้อยอย่างแน่นอน ก็เพราะเขาแสนร้ายกาจกับเธอทุกอย่าง เช่น เขาสั่งให้เธอย้ายเข้ามานอนห้องเดียวเตียงเดียวกับเขาเพราะคุณแม่ของเขาจะได้มีความสุข หน้าที่เดียวของเธอคือทำตามที่เขาสั่งเพื่อทดแทนบุญคุณที่แม่เขามีต่อเธอ สำหรับเขาแล้วเธอก็เป็นเพียงเงา เงาของเธอคนนั้น คนที่เขาไม่มีโอกาสได้ครอบครอง แล้วเธอ น้ำแข็ง คนนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป ใครเล่าจะเป็นวีรบุรุษดึงเธอมาพบกับแสง จะเป็นเขาได้มั้ย? คนที่ตรึงเธอไว้แค่เป็นเพียงเงา