นางเป็นสตรีร้ายกาจ หน้าตาดุดัน นิสัยไม่เหมือนใคร
ส่วนเขาเป็นถึงโอรสแห่งมังกร รูปร่างสง่างาม เป็นที่หมายปองของเหล่าสตรี

“ท่าน...เป็นคนที่ข้าตามหาหรือ”
เจ้าของประโยคนั้นเป็นหงเหม่ยหลงนั่นเอง นางกำลังจ้องมองหลี่ซื่อหมินอย่างเอาเรื่อง
หลี่ซื่อหมินชะงักงันกับสตรีตรงหน้าก่อนเรียกเสียงเบา “หลงเอ๋อร์...”
ทั้งสองเพียงยืนจ้องหน้ากันนิ่งงัน มิได้เอ่ยคำใดออกมา...
รอบด้านพลันเงียบกริบ คล้ายกาลเวลาหยุดเคลื่อนขับ ทุกสรรพสิ่งหยุดเคลื่อนไหว
“ท่านอย่าหวัง” เสียงของหงเหม่ยหลงเอ่ยขึ้นอย่างดุดัน “ว่าจะหนีไปจากข้าได้อีก”
ประโยคนั้นทำเอาหลี่ซื่อหมินต้องกระพริบตาปริบๆ
“เจ้า” หลี่ซื่อหมินยังไม่เชื่อหูตนเองจึงเอ่ย “ว่าอย่างไรนะ”
“ข้าบอกว่า ท่านไม่มีสิทธิ์หนีข้าไปไหนได้อีก”
“หลงเอ๋อร์” หลี่ซื่อหมินเรียกชื่อนางขณะก้มมองหงเหม่ยหลงพลางยิ้มอบอุ่น มิได้สนใจมีดที่จ่อคออยู่แม้แต่น้อย
“ท่านยิ้มอะไร ข้ามิได้ล้อท่านเล่น” หงเหม่ยหลงยังคงเอ่ยเสียงเครียด
“ต่อไป ข้าจะไม่ให้ใครเข้าใกล้ท่านอีก ข้าจะฆ่าทิ้งให้หมด” หญิงสาวกล่าวด้วยสีหน้าและแววตาดื้อรั้น จนหลี่ซื่อหมินนึกขัน
“ข้ารู้ เจ้าเป็นนางมารน้อยของข้า หลงเอ๋อร์” เขากล่าวพลางยกมือขึ้นบิดแก้มนวลนั้นอย่างนึกเอ็นดู
“ข้าจะไม่ทนอีกแล้วนะ”
“อืม...”
“ข้าไม่ได้ล้อท่านเล่น”
“ข้ารู้”
ชายหนุ่มเพียงยืนอมยิ้มพลางนึกขอบคุณสวรรค์
เขาขอบคุณทุกสรรพสิ่งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ส่งสตรีนางนี้ให้เกิดมา
นางยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
แล้วเขาจะเปลี่ยนได้อย่างไร....