สงครามอยู่ใต้พรมใกล้จะถูกรื้อขึ้นมาทุกที! อาณาจักรทั้งสามสานพันธไมตรี หารู้ไม่ว่าการมาเยือนของจี้ชิงเฟิงจะทำให้วังหลวงย้อมไปด้วยเลือด เหยียนอี้ที่เดิมทีไม่อยากเข้าไปยุ่งสุดท้ายก็ถูกเพ่งเล็งในฐานะจุดอ่อนของรัชทายาทจนได้ การลอบฆ่าเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ต่างฝ่ายต่างแผนซ้อนแผน ศัตรูอยู่ทุกทิศทาง หากไม่ระวังตัว เกรงว่าชีวิตนี้ก็ไม่อาจได้กลับเมืองอวิ๋นเจี้ยนอีกแล้วกระมัง

จับพลัดจับพลูเข้ามาในวังหลวงจนได้ นึกว่าเข้ามาแล้วจะสบาย แต่เหยียนอี้กลับโดนกลั่นแกล้งสารพัด กระนั้นฝีมืออันโอชะก็ได้พาเหยียนอี้ไปพบพานกับรัชทายาทผู้งามสง่า เข้าวังแล้วย่อมมีเรื่องวุ่นวาย หากไม่ระวังตัวก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงการถูกใส่ร้ายป้ายสีได้ หลบเรื่องแก่งแย่งชิงดียังไม่ได้ นับประสาอะไรกับเรื่องความรักต้องห้ามที่เบ่งบานในรั้ววังหลวง ดูท่าจะต้องอยู่ห่างๆรัชทายาทและเฉินฟู่เซินเสียแล้ว

"ไม่พอใจที่รู้ว่าข้าสั่งฮองเฮาไม่ให้เรียกเจ้าเข้าพบหรือ" "หม่อมฉันคิดว่าเราสองคนควรต้องยุติความรู้สึกไม่ดีต่อกันลงได้แล้วนะเพคะ หม่อมฉันทำให้พระองค์ทรงสูญเสียความมั่นใจ พระองค์เองก็ทอดทิ้งหม่อมฉันให้อยู่ใต้ฝ่าเท้าของคนในวังมาหลายปี หรือหากพระองค์จะทรมานหม่อมฉันต่อไปอีกก็ทรงทำได้" "นั่นไม่ถูก ข้าไม่ได้รู้สึกไม่ดีกับเจ้า...ก็บอกตั้งแต่แรกแล้วอย่างไรว่าขอบใจที่บอกให้รู้ว่าข้าไม่ดีตรงไหน ข้ารู้สึกเช่นที่กล่าวกับเจ้าโดยไร้นัยแฝง ไยจึงคิดไปว่าข้าโกรธเคืองเจ้า หลิวอี้...เจ้ากับข้า เราพูดคุยกันอยู่บ่อยครั้งเจ้าจดจำข้าไม่ได้เลยหรือ" น้ำเสียงแฝงความน้อยใจทำให้หลิวอี้นิ่งคิดใคร่ครวญอย่างหนัก เขาหมายความว่าอย่างไรที่กล่าวเช่นนั้น

สามีมิรัก…ก็หาได้หวาดหวั่น สามีมิสนใจ…ก็หาได้โกรธเคือง แต่สตรีใดมาเกาะแกะเขา…อย่าหาว่านางไม่เตือน! นับหนึ่งถึงสาม จะไปดีๆ หรือต้องให้ยอดภรรยาอย่างข้าจัดการ? - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - "ท่านเป็นอะไรไป" เฉินเซียงเหยาถามออกมาอย่างตื่นตระหนก ไม่คิดว่าคืนนี้เขาจะกลับมาด้วยสภาพราวกับคนจรจัด ผมเผ้าฟูฟ่องยุ่งเหยิง เสื้อผ้าหลุดรุ่ย ดวงตาดูเลื่อนลอย อีกทั้งยังขบกัดริมฝีปากด้วยความทรมาน แม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นจ้าวสบตานาง หอบหายใจเค้นเสียงต่ำ "ข้าถูกน้ำตาสลายวิญญาณ" "สตรีชั่วช้า!" หญิงสาวกล่าวเสียงลอดไรฟัน นางดูคนไม่ผิด หญิงผู้นั้นยั่วยวนสามีนาง หน็อยแน่…คิดจะเข้ามาเป็นอนุภรรยาเขาจริงๆ ด้วย คิดจะท้าทายนางเรอะ! "ไปเถอะ...ข้าจะพาท่านไปที่หอคณิกา" น้ำตาสลายวิญญาณ คือยาปลุกกำหนัดที่มีฤทธิ์รุนแรง หากมิได้รับการถอนพิษภายในหนึ่งขั่วยาม ร่างกายเขาแย่แน่ เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง "เหตุใดจะต้องไปที่นั่น" คราวนี้นอกจากน้ำเสียงแล้ว สายตาเขายังดุดันไม่แพ้กันด้วย "ท่านต้องถอนพิษเดี๋ยวนี้" "ข้าถอนที่นี่ได้" "ท่านหมายถึงให้ข้าไปตามพวกนางมาที่นี่หรือ" หญิงโง่งมผู้นี้คิดอะไรอยู่ นางเป็นภรรยาของเขาแท้ๆ แต่กลับจะให้เขาไปร่วมเตียงกับสตรีอื่น วันนี้แหละเขาจะทำให้นางเป็นยอดภรรยาแม่ทัพอย่างแท้จริง! "เจ้าเอ่ยปากมาเองว่าเจ้าเป็นยอดภรรยาของข้า เรื่องง่ายดายเช่นนี้เจ้าต้องยืมมือผู้อื่นมาจัดการหรือ!"

ข้าพยายามหาทางสังหารเขา... แต่เขาพยายามปกป้องข้าตลอดเวลา ข้าบอกไม่ถูกว่าควรร้องไห้หรือหัวเราะดี ป.ล. สองเล่มจบ ค่ะ

โปรย เขาหายไปจากชีวิตของเธอ และกลับมาอีกครั้งในวันที่เธอมีลูกน้อยให้เขา ตัวอย่างบางช่วงบางตอน “เวมีลูกแล้วเหรอ” สิบทิศเอ่ยถาม พลางรั้งแขนของหญิงสาวเอาไว้ เขามองเด็กน้อยแล้วหัวใจกระตุก เด็กคนนี้หน้าเหมือนใครสักคนที่เขาเห็นมาแต่เกิด สิบทิศไม่รอให้ตัวเองต้องสงสัยนาน เขาหันไปมองกระจกทางด้านหลังของห้างสรรพสินค้าก่อนที่จะตาโต เด็กคนนี้หน้าเหมือนเขาราวกับแกะ คงไม่หรอกมั้ง อย่าบอกนะว่า!!! “กรุณาปล่อยแขนของดิฉันด้วยค่ะ” ประโยคห่างเหินนั้นทำให้สิบทิศได้สติ รีบเอ่ยถามในสิ่งที่เขาอยากรู้ทันที “เด็กคนนี้ลูกของใครเว ตอบพี่มา” “ต้นกล้าเป็นลูกของเวค่ะ ลูกของเวคนเดียว ไม่ใช่ลูกของผู้ชายเห็นแก่ตัวที่ไหน” “พี่ไม่เชื่อ” สิบทิศพูดออกมาอย่างมั่นใจ

ในโลกนี้มีคนหลายแบบ แบบที่ชอบใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์ไปวันๆ อย่างที่สังคมเรียกว่าพวก ‘ปลาเค็ม’ ก็มีเยอะ ‘โจวเยี่ยน’ เป็นหนึ่งในนั้น ปลาเค็มตัวนี้ไม่ปรารถนาอะไรมาก แค่กินอิ่มนอนหลับ เที่ยวเล่นเพลิดเพลิน ได้หายใจอย่างสงบสุขบนโลกใบนี้ก็พอ แต่ชีวิตไหนเลยจะง่ายดาย วันหนึ่งเธอตื่นขึ้นมาพบว่าตนอยู่ในร่างของ ‘เลี่ยนถิงเยี่ยน’ ศิษย์สาวแห่งสำนักบำเพ็ญเพียร เลี่ยนถิงเยี่ยนเป็นหนึ่งในร้อยสาวงามที่ถูกคัดเลือกให้ไปปรนนิบัติ ‘ท่านปรมาจารย์ซือหม่าเจียว’ ซึ่งกำลังจะออกจากการบำเพ็ญเพียรห้าร้อยปีอันยาวนาน ความจริงงานดูแลคนแก่ก็ไม่น่าจะหวือหวาอะไร พอจะกล้ำกลืนฝืนทำได้ ทว่า... ปรมาจารย์ขี้รำคาญนั่นดันชอบฆ่าคนเป็นงานอดิเรกเสียนี่ เอาไงดี ชีวิตแบบนี้มันไม่ใช่วิถีของปลาเค็มแล้ว!

ในโลกนี้มีคนหลายแบบ แบบที่ชอบใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์ไปวันๆ อย่างที่สังคมเรียกว่าพวก ‘ปลาเค็ม’ ก็มีเยอะ ‘โจวเยี่ยน’ เป็นหนึ่งในนั้น ปลาเค็มตัวนี้ไม่ปรารถนาอะไรมาก แค่กินอิ่มนอนหลับ เที่ยวเล่นเพลิดเพลิน ได้หายใจอย่างสงบสุขบนโลกใบนี้ก็พอ แต่ชีวิตไหนเลยจะง่ายดาย วันหนึ่งเธอตื่นขึ้นมาพบว่าตนอยู่ในร่างของ ‘เลี่ยนถิงเยี่ยน’ ศิษย์สาวแห่งสำนักบำเพ็ญเพียร เลี่ยนถิงเยี่ยนเป็นหนึ่งในร้อยสาวงามที่ถูกคัดเลือกให้ไปปรนนิบัติ ‘ท่านปรมาจารย์ซือหม่าเจียว’ ซึ่งกำลังจะออกจากการบำเพ็ญเพียรห้าร้อยปีอันยาวนาน ความจริงงานดูแลคนแก่ก็ไม่น่าจะหวือหวาอะไร พอจะกล้ำกลืนฝืนทำได้ ทว่า... ปรมาจารย์ขี้รำคาญนั่นดันชอบฆ่าคนเป็นงานอดิเรกเสียนี่ เอาไงดี ชีวิตแบบนี้มันไม่ใช่วิถีของปลาเค็มแล้ว!

ในโลกนี้มีคนหลายแบบ แบบที่ชอบใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์ไปวันๆ อย่างที่สังคมเรียกว่าพวก ‘ปลาเค็ม’ ก็มีเยอะ ‘โจวเยี่ยน’ เป็นหนึ่งในนั้น ปลาเค็มตัวนี้ไม่ปรารถนาอะไรมาก แค่กินอิ่มนอนหลับ เที่ยวเล่นเพลิดเพลิน ได้หายใจอย่างสงบสุขบนโลกใบนี้ก็พอ แต่ชีวิตไหนเลยจะง่ายดาย วันหนึ่งเธอตื่นขึ้นมาพบว่าตนอยู่ในร่างของ ‘เลี่ยนถิงเยี่ยน’ ศิษย์สาวแห่งสำนักบำเพ็ญเพียร เลี่ยนถิงเยี่ยนเป็นหนึ่งในร้อยสาวงามที่ถูกคัดเลือกให้ไปปรนนิบัติ ‘ท่านปรมาจารย์ซือหม่าเจียว’ ซึ่งกำลังจะออกจากการบำเพ็ญเพียรห้าร้อยปีอันยาวนาน ความจริงงานดูแลคนแก่ก็ไม่น่าจะหวือหวาอะไร พอจะกล้ำกลืนฝืนทำได้ ทว่า... ปรมาจารย์ขี้รำคาญนั่นดันชอบฆ่าคนเป็นงานอดิเรกเสียนี่ เอาไงดี ชีวิตแบบนี้มันไม่ใช่วิถีของปลาเค็มแล้ว!

เพราะเธอหลงรักชายที่เป็นพระรองในนิยายเรื่องหนึ่งเข้าเต็มเปา ร้องไห้เสียใจเมื่อเขาต้องพบกับความสูญเสีย ดังนั้นเมื่อมีปาฏิหารย์ที่ส่งเธอไปยังโลกที่เขาอยู่ เธอก็ต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ครองคู่กับเขา!

เพราะคำสั่งจากผู้บังคับบัญชาทำให้เขาและเธอต้องร่วมมือกันปฏิบัติภารกิจลับอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่เมื่อภารกิจสิ้นสุดลง ทำไมความรู้สึกของทั้งคู่ถึงไม่สิ้นสุดตาม?

โปรยปกหน้า ความรักที่ไม่ได้เริ่มจากรัก...ความใคร่ที่นำไปสู่ความรัก... สุดท้ายเราจะใช้หัวใจเป็นตัวลิขิต... โปรยปกหลัง เพราะอกหัก...ทำให้เธอต้องหาที่พึ่ง... เพราะน้ำเมาทำให้เธอต้องเสียความสาว... ความสัมพันธ์ชั่วคืนทำให้เขาอยากผูกมัดและครอบครอง ผิดกับอีกคนที่ต้องการถอยห่างและจากหาย... จีรณานางแบบสาวสวยพราวเสนห์ต้องผิดหวังจากรักแรกและยังต้องมาพ่ายแพ้ให้กับหนุ่มกะล่อนอย่างกันต์อีกต่างหาก สถานะที่เคยมีเลยต้องเปลี่ยนไป...จากเพื่อนรักต้องกลายมาเป็นเมีย!!

คำโปรยด้านหน้าปก: เพราะว่ารักโดยแท้ จึงทำในสิ่งที่หัวใจปรารถนาเพื่อคว้าหัวใจจ้าวเมืองหนุ่มรูปงามผู้สุดแสนเย็นชา คำโปรยด้านหลังปก: ฟ่งชิงยีบุตรีเจ้าของตลาดประจำเมืองแสนมั่งคั่งถูกเลี้ยงดูมาอย่างไร้ซึ่งกรอบบังคับ ดรุณีน้อยหมายเคียงครองขุนนางหนุ่มอันสตรีทั้งสิบหกดินแดนใฝ่ฝัน ทว่าเขากลับแสดงออกแจ้งชัดว่าไม่ต้องการผูกสัมพันธ์อันใดด้วย แต่ถึงอย่างนั้น เจ้าคนรั้นก็หาได้ถอดใจไม่ ยังคงเดินหน้าเต็มกำลัง แม้จะถูกชาวบ้านชาวเมืองครหานินทา แม้ต้องถูกถากถางก่นด่าว่าก็ไม่คิดหวาดหวั่น ครั้นเมื่อกิจการตลาดของครอบครัวประสบปัญหาบางอย่าง ข้อต่อรองเพื่อชีวิตเล็กๆของตนก็ลดน้อยถอยลง ถูกดูหมิ่นเหยียดหยาม ต้องเรียนรู้ที่จะยืนหยัดอย่างที่ไม่เคยมาก่อน กระทั่งมีโอกาสได้ใช้พรสวรรค์ในการเขียนภาพและดันต้องพระราชหฤทัยฮ่องเต้เข้า เจ้าคนพริ้มเพรากลับยิ่งห่างไกลความรักอันสุดแสนยากเย็นที่จะได้มา ดรุณีน้อยวัยสิบห้าจะทำเช่นไร

ข้าพยายามหาทางสังหารเขา... แต่เขาพยายามปกป้องข้าตลอดเวลา ข้าบอกไม่ถูกว่าควรร้องไห้หรือหัวเราะดี ป.ล. สองเล่มจบ ค่ะ

“หย่ากัน!” เฉินเซินหลับตา กำใบหย่าไว้แน่น ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองภรรยาแม้แต่น้อบ สุดท้ายก็เอ่ย “ถ้าที่ผมทำยังไม่ดีพอ แล้วคุณทนไม่ไหวจริงๆ ยังต้องการจะหย่ากัน ถ้าอย่างนั้นผมก็จะเคารพการตัดสินใจของคุณ” เฉินเซินคลายเนกไทออกก่อนมองเธอด้วยสายตาเรียบเฉย “แต่หมิงซู หลังหย่ากันแล้ว คุณคงไม่มีโอกาสได้เก็บสะสมพวกกระเป๋าหายากราคาแพงพวกนั้นอีก ไม่ได้นั่งเครื่องบินส่วนตัวไปดูแฟชั่นโชว์ถึงปารีส หรือประมูลไพลินปัทมาของศรีลังกาอีกแล้วนะ” “เดี๋ยวก่อน...” อาการหัวร้อนของจี้หมิงซูหายวับไปในพริบตา สิ่งที่หลงเหลืออยู่มีเพียงความรู้สึกว่าตัวเองนั้นเล่นใหญ่เกินไปแล้ว! “ลองมาคิดดู ที่ผ่านก็แค่สีสันในชีวิต ฉันว่าพอรับมือได้อยู่นะ” เฉินเซิน: ‘คุณนายบ้านนี้ เอาใจยากจริงๆ’

“หย่ากัน!” เฉินเซินหลับตา กำใบหย่าไว้แน่น ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองภรรยาแม้แต่น้อบ สุดท้ายก็เอ่ย “ถ้าที่ผมทำยังไม่ดีพอ แล้วคุณทนไม่ไหวจริงๆ ยังต้องการจะหย่ากัน ถ้าอย่างนั้นผมก็จะเคารพการตัดสินใจของคุณ” เฉินเซินคลายเนกไทออกก่อนมองเธอด้วยสายตาเรียบเฉย “แต่หมิงซู หลังหย่ากันแล้ว คุณคงไม่มีโอกาสได้เก็บสะสมพวกกระเป๋าหายากราคาแพงพวกนั้นอีก ไม่ได้นั่งเครื่องบินส่วนตัวไปดูแฟชั่นโชว์ถึงปารีส หรือประมูลไพลินปัทมาของศรีลังกาอีกแล้วนะ” “เดี๋ยวก่อน...” อาการหัวร้อนของจี้หมิงซูหายวับไปในพริบตา สิ่งที่หลงเหลืออยู่มีเพียงความรู้สึกว่าตัวเองนั้นเล่นใหญ่เกินไปแล้ว! “ลองมาคิดดู ที่ผ่านก็แค่สีสันในชีวิต ฉันว่าพอรับมือได้อยู่นะ” เฉินเซิน: ‘คุณนายบ้านนี้ เอาใจยากจริงๆ’

หลังจากที่เหยียนซีไม่ตอบตกลงไปดินเนอร์กับฟรานซิสเพื่อสร้างชื่อเป็นดาราดังทางลัดตามคำสั่งของประธาน OLE ที่เพิ่งเซ็นสัญญาไป อุปสรรคและขวากหนามที่ขัดขวางไม่ให้เธอกลับสู่วงการบันเทิงก็มีขึ้นอีกครั้ง และคราวนี้ก็ดูจะหนักข้อกว่าเดิมด้วย เป็นอีกครั้งที่เธอต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่ากลัวยิ่งกว่าตอนอยู่ฮุยหวงเอนเตอร์เทนต์เมนต์อีก! แต่ยังโชคดีที่เจียงโม่เฉิน สามีในทะเบียนสมรสที่เธอกับเขาชักจะรักกันจริง ๆ แล้วคอยหนุนหลังไม่ห่าง เหยียนซีจะต้องเจอกับสารพัดแผนสกัดดาวรุ่งอะไรในบริษัทใหม่ และเธอจะผ่านมันไปได้หรือไม่? โปรดติดตามได้ใน แต่งก่อนค่อยรักกัน เล่ม 4 ทาง EnjoyBook

ชีวิตก่อนเธอต้องเจอกับความเจ็บปวดจากหลายสิ่งหลายอย่างมากเหลือคณานับ จนกระทั่งเธอตายอยู่ในตรอกมืดท่ามกลางสายฝน ใครจะรู้เล่าว่าชีวิตที่ควรจบสิ้นของเธอกลับได้รับโอกาสใหม่อีกครั้ง!

พราวรุ้งถูกสามีทรยศขณะตั้งครรภ์ นางเศร้าโศกเสียใจจนแท้งลูกและตรอมใจตาย แต่ปาฏิหาริย์พลันบังเกิด...เมื่อวิญญาณของนางย้อนเวลาเข้าไปสิงสู่ในร่างของอี้จี้สาวผู้โด่งดังที่กำลังตั้งครรภ์พอดีของต้าเหลียง เพื่อปกป้องลูกน้อยในครรภ์ที่พราวรุ้งได้รับโอกาสที่จะมีลูกเป็นรักแท้อีกครั้ง นางจึงต้องพยายามสืบหาพ่อของเด็กภายในสามวัน หาไม่...แม่เล้าจะให้เหล่าแมงดาข่มขืนนางจนแท้งลูกแล้วต้องกลายเป็นคณิกาขายตัว คาดไม่ถึง...พ่อของเด็กในครรภ์จะเป็นถึงหัวหน้าพรรคกระดูกขาว ที่มีความเป็นมาเป็นไปลึกลับ!

เธอเป็นเลขาจอมเฉิ่มของเขา ในสายตาของเธอ เขาทั้งดุ ทั้งปากร้ายและน่ากลัวเป็นที่สุด ตัวอย่างบางช่วงบางตอน “วะ! ว้าย” เธอร้องเมื่อเขากระชากแขนของเธอเอาไว้ นั่นทำให้เธอสะดุดขาตัวเองจนหกล้มลงบนตัวของเขา ทัพพ์เองก็เสียหลักเพราะไม่คิดว่าเธอจะล้มลงมาทับบนตัวของเขา ทำให้ทั้งสองหกล้มไปด้วยกัน “นี่คุณ!” ทัพพ์เสียงดังใส่คนเหนือร่างที่ทาบทับอยู่บนตัวของเขา แต่พอเธอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละ เขาก็ถึงกับตกตะลึง แว่นหนาเตอะของเธอหลุดออกจากใบหน้าสวยหวานที่เขาไม่เคยได้เห็นชัดๆ เช่นนี้มาก่อน เพราะแว่นตาของเธอปิดบังใบหน้าอยู่เสมอ “ขะ... ขอโทษค่ะท่านประธาน” วิจิตรารีบลุก ในขณะที่ทัพพ์แกล้งกอดรัดหล่อนเอาไว้แน่น “ทะ... ท่านประธาน อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” เธอตะเกียกตะกายลุกขึ้น เลยล้มทับไปบนร่างของเขา ริมฝีปากจุ๊บไปที่ปากหนาเต็ม ๆ ทำเอาหล่อนถึงกับตาโต แก้มสาวแดงเรื่อร้อนผ่าว นึกในใจว่าคงต้องโดนเขาตำหนิอีกแน่ ๆ “คุณนี่ซุ่มซ่ามจริงๆ เลย” เขาทำเสียงดุใส่ แกล้งกอดรัดเธอเอาไว้แน่น “ปล่อยวิด้วยค่ะท่านประธาน” เธอเพิ่งรู้ว่าที่ลุกไม่ขึ้นก็เพราะว่าอ้อมแขนแกร่งของเขานี่แหละที่กอดรัดเธอเอาไว้แนบอก “ก็คุณทับผมเอาไว้แบบนี้ ผมจะลุกได้ยังไงกันล่ะ” เขาพูดไปอีกทาง ในขณะที่ร่างกายของเธอทาบทับเขาอยู่ วิจิตราสายตาสั้นตั้งแต่เด็ก เธอจึงมองใบหน้าของเขาได้ไม่ชัดเจน ในขณะที่ทัพพ์มองใบหน้าของเลขาสาวจอมเฉิ่มแต่แสนน่ารักได้อย่างชัดเจน “ขอโทษค่ะ วิจะพยายามลุกนะคะ” เธอขยับตัวไปมา ร่างกายท่อนล่างเสียดสีกันมากขึ้น นั่นทำให้ทัพพ์สำนึกว่าควรปล่อยเธอ ไม่ใช่อะไรหรอก ถ้ายังอยู่ในลักษณะนี้ เขานี่แหละจะจับเธอปล้ำทำเมียเสียตั้งแต่ตอนนี้ เขายอมคลายอ้อมแขนออกอย่างแสนเสียดาย ในขณะที่เลขาสาวของเขากำลังควานมือหาแว่นตาหนาเตอะของเธอ ทัพพ์จัดการหยิบแว่นตาที่หล่นทำตกพื้นขึ้นมาสวมให้เลขาสาว เธอกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะมองใบหน้าของเขาชัดเจนขึ้น “ขอบคุณค่ะท่านประธาน” ในครานี้แม้จะมีแว่นตาหนาเตอะ แต่เขาก็สามารถมองทะลุแว่นไปถึงความสวยน่ารักของเธอได้ เขาเองก็เพิ่งรู้ว่าเลขาสาวของเขาน่ารักน่าใคร่ขนาดนี้ ปกติสมภารจะไม่กินไก่วัด แต่ไก่วัดตัวนี้เนื้อตัวหอมกรุ่น ชวนเชิญอยากให้เขาได้ลิ้มลองเนื้อแสนหวานเสียเหลือเกิน

พราวรุ้งถูกสามีทรยศขณะตั้งครรภ์ นางเศร้าโศกเสียใจจนแท้งลูกและตรอมใจตาย แต่ปาฏิหาริย์พลันบังเกิด...เมื่อวิญญาณของนางย้อนเวลาเข้าไปสิงสู่ในร่างของอี้จี้สาวผู้โด่งดังที่กำลังตั้งครรภ์พอดีของต้าเหลียง เพื่อปกป้องลูกน้อยในครรภ์ที่พราวรุ้งได้รับโอกาสที่จะมีลูกเป็นรักแท้อีกครั้ง นางจึงต้องพยายามสืบหาพ่อของเด็กภายในสามวัน หาไม่...แม่เล้าจะให้เหล่าแมงดาข่มขืนนางจนแท้งลูกแล้วต้องกลายเป็นคณิกาขายตัว คาดไม่ถึง...พ่อของเด็กในครรภ์จะเป็นถึงหัวหน้าพรรคกระดูกขาว ที่มีความเป็นมาเป็นไปลึกลับ!

[บทที่ 61-120] การแก้แค้นในครั้งนี้เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น... หลังเอาคืนแม่เลี้ยงใจร้ายและพี่สาวต่างมารดาขี้อิจฉาไปได้ระลอกหนึ่ง สวี่ชิงก็ได้แต่งงานเข้าตระกูลโจวอย่างที่เคยเป็นเหมือนในชีวิตชาติก่อน และเธอก็ได้ค้นพบความลับที่ไม่เคยรู้อีกมากมาย เป็นต้นว่าคนที่ทำร้ายเธอไม่ได้มีเพียงแม่เลี้ยงและพี่สาวต่างมารดาเท่านั้น แต่ยังมีคนในตระกูลโจวบางคนที่เป็นคนร่วมสายเลือดของโจวจินหนานสามีของเธอด้วย และเขาเองก็ตกเป็นเหยื่อของคนเหล่านี้ด้วยเช่นกัน เมื่อคนโหดสองคนมาใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน เรื่องราวจะดุเด็ดเผ็ดมันขนาดไหน ติดตามได้ใน 'เกิดใหม่เป็นภรรยาสุดโหดยุค 80' เล่ม 2

เมื่อได้เห็นธาตุแท้ของถูหมิ่น กุ้ยชุนเจียวจึงยอมตัดใจ ตบปากรับคำว่าจะกลับกับครอบครัว เพียงแต่พ่อค้าผู้นั้นไม่ยิมยอมและบอกว่าจะป่าวประกาศเรื่องนี้ออกไป จนกระทั่งกู้เสี่ยวหวานและฉินเย่จือออกโรง ชายคนนั้นจึงยอมแพ้ สามีภรรยากุ้ยยอมปล่อยถูหมิ่นผู้นี้ไป หากแต่กู้เสี่ยวหวานยังไม่ว่างใจเกรงว่าเขาจะวกกลับมาลอบกัดอีกครั้ง ความกังวลอีกหนึ่งประการที่ยังไม่อาจคลี่คลายลง ครั้นกลับถึงหมู่บ้านอู๋ซีพวกจะอธิบายเรื่องราวเหล่านี้อย่างไร เรื่องบานปลายเช่นนี้ก็เป็นเพราะลูกปากสว่างของตระกูลกุ้ย กู้เสี่ยวจำต้องแบกหน้าไปขอร้องให้เถ้าแก้หลี่ช่วย แก้ต่างกอบกู้ชื่อเสียงของกุ้ยชุนเจียว .... เถ้าหลี่จะใช้วิธีใดในการกอบกู้ชื่อเสียงของกุ้ยชุนเจี่ยว ติดตามเรื่องราวได้ใน ‘ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย’ เล่ม 8

เทศกาลปีใหญ่มาเยือนอีกครั้ง ครานี้เมื่อเฉาซื่อกลับถึงบ้านก็พลันนึกขึ้นได้ว่าทิ้งลูกน้อยทั้งสองไว้ตามลำพัง นอกจากนี้สามีผู้ไม่เอาไหนก็โผล่หัวกลับมาเสียที การทะเลาะวิวาทใหญ่โตของสองสามีภรรยาเกิดขึ้น เฉาซื่อถูกย่ำยีจนไม่อาจลุกจากเตียงได้ กู้ถิงถิงและกู้ซุ่นสีจึงต้องแบกหน้าไปขอข้าวบ้านกู้เสี่ยวหวานอีกครั้ง หากแต่กู้เสี่ยวหวานไม่ยอมบอกว่าให้ข้าวเด็กยังพอว่า ไฉนยังต้องให้ผู้ใหญ่เช่นเฉาซื่ออีก ทว่าครั้งนี้เด็กชายกลับปากคอเราะร้ายกล่าวว่า ไม่ว่าอย่างไรเงินของกู้เสี่ยวหวานครึ่งก็ต้องเป็นของเขา เด็กน้อยจะมีความคิดเช่นนี้ได้อย่างให้ไม่ใช่ถูกผู้เป็นแม่เสี่ยมสอน.... กู้เสี่ยวหวานจะจัดการกับเด็กสองคนที่ความคิดบิดเบี้ยวนี้อย่างไร ติดตามเรื่องราวได้ใน ‘ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย’ เล่ม 7