เมื่อแม่หญิงแห่งอโยธยา ข้ามกาลเวลามาพบกับนายแพทย์อายุรศาสตร์จอมหยิ่ง
เรื่องรักปนการแพทย์ยุ่งๆ จึงเกิดขึ้น!​

ในโลกที่มีแต่ความวุ่นวาย
ห้องฉุกเฉินเต็มไปด้วยคนไข้ที่รอเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
มีอีบ้านุ่งโจงห่มสไบด้วยผมเผ้าที่ฟูฟ่องวิ่งตามคุณหมออยู่ตรงนั้น!
“เจ้าจะทำอันใด นะ…นี่เจ้าจักใช้เข็มนั่นแทงเขารึ!”
“ผมจะทำงาน ใครก็ได้จับตัวผู้หญิงคนนี้ไปส่งแผนกจิตเวชที!”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

“ผมรู้ว่าคุณคงจะช็อคมาก เอาเป็นว่าถ้ายอมรับได้เมื่อไหร่ก็รีบไปหาที่นอนดีๆ นะ กลางค่ำกลางคืนแบบนี้ ริมถนนไม่ปลอดภัยหรอก”
ไม่พูดเปล่าเขายังใช้มือตบลงบริเวณไหล่ข้างหนึ่งของหล่อนก่อนที่จะเดินไปข้างหน้า ยื่นมือออกไปโบกรถแท็กซี่ที่ผ่านมาทางนี้โดยไม่ได้หันไปสนใจหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย
บัวแก้วเห็นเช่นนั้นแล้วสายตาก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ถึงแม้ภายในใจจะยังตกใจ แต่ก็ยังรีบลุกขึ้นยืนแล้วไปจับแขนเสื้อเขาไว้แน่น
“นั่นเจ้าจะไปที่ใด”
“ผมจะกลับไปทำงาน”
ไม่ว่าเปล่ายังยกนาฬิกาขึ้นดูพร้อมกับแท็กซี่คันหนึ่งค่อยๆ หยุดลงตรงหน้า
“ผมไปล่ะ”
“ข้าไปด้วย”
จอมทัพเลิกคิ้วขึ้น ปลดมือที่จับเสื้อของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กะพริบตาปริบๆ ราวกับว่าสิ่งที่เธอทำนั้นไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องเลยแม้แต่น้อย
“คุณเป็นคนบอกเองว่าคุณตอบแทนผมแล้ว เช่นนั้นพวกเราไม่มีเรื่องอะไรติดค้างกันอีก พวกเราแยกกันตรงนี้ โชคดีครับคุณบัวแก้ว”
ว่าแล้วก็เปิดประตูออกแล้วเข้าไปนั่งทันที แน่นอนว่าหญิงสาวเองก็ไม่ปล่อยให้เขาได้หนีเอาตัวรอดแต่เพียงผู้เดียว ร่างบอบบางรีบกระโดดขึ้นรถไปนั่งเคียงข้างเขาแล้วยิ้มหวาน
“ข้ายังติดค้างที่พักเจ้าอีกคืนหนึ่ง”
“จริงสิ”
จอมทัพทำหน้าขบคิดในขณะที่อีกฝ่ายดวงตาลุกวาว รีบผงกศีรษะเร็วๆ แล้วกล่าวเสียงหวาน
“เช่นนั้นให้ข้าตามไปด้วยเถิดหนา”
“ผมไม่ชอบทวงบุญคุณใคร คุณลงไปเถอะ”
“พ่อทูนหัว อย่าทิ้งข้าไปเลย!”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

“คุณจะพาผมกลับบ้านยังไง”
หญิงสาวค่อยๆ หันกลับมามองพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น กะพริบตาปริบๆ อย่างใสซื่อ นั่นทำให้จอมทัพเค้นเสียงมาในลำคอครั้งหนึ่ง พยายามมองดูหล่อนอย่างใจเย็น
“คุณไม่รู้เหรอ”
“อื้อหึ”
บัวแก้วพยักหน้าโดยไม่กล้าแม้แต่จะสบตาอีกฝ่ายด้วยซ้ำ
“แต่คุณข้ามไปข้ามมาสองครั้งแล้ว?”
“แหม...มันก็เป็นเรื่องบังเอิญทั้งนั้น”
พูดจบก็ลุกขึ้นยืน พยายามหาโอกาสวิ่ง
ทว่าจอมทัพกลับระบายยิ้มแล้วสูดลมหายใจเข้าลึก มิหนำซ้ำยังยื่นมือออกมาจับข้อมือหล่อนเอาไว้แน่น
“ตราบใดที่ผมยังกลับบ้านไม่ได้ คุณต้องรับผิดชอบชีวิตผม”
“ข้ากำลังตอบแทนสิ่งที่เจ้าทำให้อย่างไร” ไม่พูดเปล่ายังเอามือชี้ไปยังห่อข้าวที่ถูกกินจนหมดแล้ว “ข้าวของข้าแลกกับบะหมี่ของท่าน เช่นนั้นพวกเราจึงมิมีอันใดติดค้างกันอีก”
“แต่ผมให้ที่พักคุณหนึ่งคืนด้วย”

โบราณว่าไว้...ทีใครทีมัน...

๏ ฤาเพรงบุญหนุนนำแต่ปางก่อน
จึงพาย้อนเรื่องราวพราวพร่างฝัน
คืนนิมิตถักทอแต่ปางบรรพ์
คู่ชีวันเคียงกันดั่งดวงดารา
๏ ฟ้านำทางร่วมเรียงเคียงครองรัก
ผูกสมัครรักใคร่ดั่งผืนผา
ดุจต้องมนต์หมุนเวียนกลับคืนมา
เพียงสบหน้าภักดิ์ใจร่วมฤดี