กินเด็กเป็นอมตะคือนิยามการเลือกแฟนของฟ้ารุ่ง ภูมิที่หล่อแต่อายุห่างกันเป็นสิบปีจึงไม่เคยถูกมองในฐานะอื่นๆ นอกจากน้า และจะไม่มีวัน คิดว่ามันจะเป็นอย่างนั้นแต่เมื่อเวลาผ่านไป เฮ้อ! ก็ว่าจะไม่แล้วเชียว ++++++++ “เมื่อกลางวันพี่ผู้หญิงถามฟ้าด้วยค่ะว่าน้าภูมิมีแฟนหรือยัง” “จริงเหรอ แล้วเราตอบว่าไง” ภูมิถามโดยที่สายตายังไม่ได้ละจากจอสี่เหลี่ยมเล็กๆ ในมือ “ฟ้าบอกว่า ฟ้านี่แหละแฟนน้าภูมิ” เด็กน้อยจีบปากจีบคอพูดไปตามประสา แต่คนฟังถึงกับชะงัก วางโทรศัพท์ลงแล้วหันมามองใบหน้ากลมๆ แก้มป่องๆ แล้วถามกลับยิ้มๆ ว่า “ทำไม ต้องเป็นเราด้วยล่ะ” “ก็พี่เขาบอกว่า แฟนคือคนที่รักกันอยู่ด้วยกันและแต่งงานกันเหมือนคุณพ่อคุณแม่นี่คะ ฟ้าก็รักน้าภูมิจะอยู่กับน้าภูมิ และจะแต่งงานกับน้าภูมิด้วย น้าภูมิจะแต่งงานกับฟ้าไหมคะ” ภูมิถึงกับยกมือกุมขมับหลังจากถูกขอแต่งงานแบบไม่ทันตั้งตัว พรุ่งเขาจะเทศนาพวกเพื่อนๆ ให้หนักเลย ที่มาพูดมาสอนอะไรก็ไม่รู้ให้กับหลานของเขา

ใกล้วันเกิดครบรอบสิบหกปี สาวน้อย ‘นนนี่’ ภาวนาขอให้มีแฟนหล่อๆ สักคน เพื่อมาฉลองงานวันเกิดด้วยกัน และแล้วคำภาวนาของเธอก็เป็นจริง เมื่อมีหนุ่มหล่อ สูง ขาว มาตกหลุมรัก (ดัก) ทว่าหนุ่มหล่อนามว่า ‘ซัมเมอร์’ คนนั้นกลับ...

กรรณิกาแอบหลงรักพี่ชายข้างบ้านอย่างธนาธิปมานาน ตอนเขาอกหักก็ได้แต่ปลอบ และด้วยความที่ชายหนุ่มค่อนข้างบ้างาน วัน ๆ หมกตัวอยู่แต่ในฟาร์ม ไม่ออกไปไหน ยังไง ๆ คนคนนี้ก็เสร็จเธอแน่นอน ทว่าในเวลาต่อมาคู่แข่งกลับปรากฏตัวมาถึงสองคน... คนแรกเป็นเด็กมหาลัยวัยขบเผาะ น่ารักสดใส มนุษยสัมพันธ์ดี คนสอง สวยหวาน เรียบร้อย งานบ้านงานเรือนเป็นเลิศ ที่สำคัญอยู่ชายคาเดียวกับชายหนุ่มอีกด้วย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังมั่นใจว่า ถึงงานบ้านงานเรือนของเธอจะติดลบ แต่ความสวย ความถึกอึดทน และความสายเปย์ของเธอที่ไม่เป็นสองรองใคร จะทำให้เป็นผู้ชนะในแมตนี้แน่นอน... +++++++++ “พี่เซนต์...” ธนาธิปหันไปมองเล็กน้อยก่อนจะเร่งจดในสิ่งที่จำเป็นจนเสร็จจึงหันมาคุยกับคนที่ยืนเหนือยหอบ “อะไรวิ่งหน้าตาตื่นมาเชียว” “เมื่อกี้ป้าหลงมาที่บ้านเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ฟัง จริงเหรอคะ” กรรณิกาถามด้วยหน้าตาตื่นเต้นระคนอยากรู้อยากเห็น “เรื่องอะไรล่ะ” ธนาธิปแกล้งย้อนถามแล้วเดินนำหญิงสาวไปที่รถของตัวเอง ก่อนจะตักน้ำเย็น ๆ ในกระติกให้หญิงสาวดื่มแก้กระหาย “ก็เรื่องที่จิ๊กมันมาบุกปล้ำพี่ถึงที่บ้านน่ะสิ” กรรณิกาพูดต่อหลังจากที่ดื่มน้ำจนอิ่มและยื่นแก้วเปล่าคืนให้กับชายหนุ่ม “เมาหนักน่ะเลยทำอะไรไม่คิด” ธนาธิปพูดสั้น ๆ เพราะคิดว่าหญิงสาวคงได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากคนเป็นแม่ไปแล้ว “นั่นสิถ้าคิดคงไม่แห้วแบบนี้” กรรณิกาส่ายหน้าให้กับการกระทำที่เหมือนจะอ่อนด้อยของดารินทร์ “ทำไมจะไม่แห้ว” ธนาธิปหรี่ตามอง คนที่ตอนนี้ที่กำลังกอดอกเชิดหน้าราวกับเป็นกูรูในเรื่องแบบนี้ “ถ้าเป็นดรีมนะ...” กรรณิกาพูดยังไม่ทันจบ ธนาธิปก็ถามแทรกขึ้น “จะทำยังไง” “จะล่อลวงพี่ไปที่บ้าน จากนั้นก็จะมอมเหล้าให้เมา แล้วลากขึ้นไปกินบนห้องเลย”

เพราะเงื่อนไขของบุพการี ‘ทรรศิกา’ จำต้องไปใช้ชีวิตที่บ้านนอกคอกนา เป็นเวลาหนึ่งเดือน และที่นั่นเองเธอก็ได้พบกับ ‘เขา’ หนุ่มหล่อคมเข้ม ที่มีทั้งความเถื่อนและอ่อนโยนจนเริ่มทำให้หัวใจของเธอหวั่นไหว เพราะคิดว่าเป็นคุณหนูจากเมืองกรุงประเภทเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ทำให้ ‘อคิราภ์’ รู้สึกไม่ชอบ ‘ทรรศิกา’ ตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า แต่ตัวจริงที่สวยราวกับนางฟ้าเดินดิน ทำเอาหัวใจเขาถึงกับหวั่นไหว นานวันยิ่งใกล้ชิดเขาก็ไม่อยากให้เธอจากไป อยากให้มาเป็น เจ้าหัวใจในแดนเถื่อน แห่งนี้ แต่ทว่าเขาจะทำอย่างไร เมื่อสาวเจ้ากลับมีเจ้าของจับจองหัวใจอยู่แล้ว “วันหลังเวลาขอของจากผู้ใหญ่หัดพูดให้มันเพราะๆ หน่อยสิ...เอ้า เอาไปไม่เห็นน่าพิศวาสตรงไหนไซส์อนุบาลซะขนาดนั้น” หลังจากแกล้งจนพอใจ มือหนาจึงวางเสื้อชั้นในตัวน้อยพาดลงบนบ่าของหญิงสาว ที่ยืนหน้าตูมหายใจฟืดฟาด ก่อนจะพาร่างสูงของตัวเองเดินหายเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่สนใจคนที่ยืนตัวสั่น เพราะโกรธและอายที่โดนดูถูก “อะ...ไอ้บ้า! ไซส์อนุบาลบ้านคุณนะสิคัพบี จำไว้เลยนะ...โธ่เอ๊ย! ตัวเองเหมือนกับหนอนใบชาล่ะสิถึงได้มาว่าคนอื่นทุเรศ” มือหนาที่กำลังจะดึงผ้าเช็ดตัวออกจากเอว เปลี่ยนมายืนถอนหายใจหนักๆ เอากับเขาสิยัยคุณหนูผู้ไม่รู้จักแพ้ เดี๋ยวได้รู้สึก ชายหนุ่มคิดอย่าหมั่นเขี้ยว “ดูถูกใช่ไหม หนอนใบชาใช่ไหม...ได้...อย่างนี้มันต้องพิสูจน์ให้เห็นกับตา”

"สวัสดีครับผมเป็นลูกชายของแม่นะครับ" ละอองดาวถึงกับตกใจ จู่ ๆ ก็มีเด็กผู้ชายแปลกหน้ามาบอกว่าเป็นลูกชายของเธอ มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อเธอยังไม่มีแม้แต่แฟน เรื่องมีลูกมันเป็นไปไม่ได้ +++++++++ “อ้าว ทำไมไม่นอน อย่าบอกน่ะว่ารอผมน่ะ” วาโยเดินเข้าไปทักคนเป็นภรรยายิ้ม ๆ “ค่ะ” ละอองดาวมองท่อนบนที่เปล่าเปลือยของสามีตาปริบ ๆ แม้จะอายแต่รู้สึกว่ามันละสายตาไม่ได้ กล้ามเนื้อผู้ชายที่มีหยดน้ำเกาะพราวนี้มันเซ็กซี่ดีจริง ๆ หุ่นก็ดี หน้าตาก็หล่อ เขาเป็นสามีของเธอจริง ๆ เหรอเนี่ย คู่ควรกับการขึ้นคานรอมานานจริง ๆ ให้ตายสิถึงจะได้มาแบบฟลุ๊ค ๆ ก็เถอะ “อยากทำอย่างว่าเหรอ” วาโยยืนถามเสียงกลั้วหัวเราะกับการมองเขาตาปรอยของอีกฝ่าย “ค่ะ เอ๊ย! ไม่ใช่ ๆ ฉันแค่จะบอกว่าคุณนอนฝั่งนั้นฉันนอนฝั่งนี้ไม่ก้าวก่ายกันโอเคไหม แค่นี้แหละ” ละอองดาวพูดจบก็ทิ้งตัวลงนอนดึงผ้าห่มคลุมโปงตบปากตัวเองรัว ๆ ที่ดันไปหลุดอะไรแบบนั้นออกไป เขาได้คิดว่าเธออดยากกันพอดี ถึงมันจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะ “เสียดายนึกว่าจะยอมเสียอีก” วาโยถอนหายใจยิ้ม ๆ แล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหากางเกงใส่ ส่วนเสื้อนั้นไม่คิดจะใส่อยู่แล้ว เพราะมันไม่ชิน “แม่” “เฮ้ย!” “เป็นอะไร” วาโยเดินเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง เพราะจู่ ๆ คนที่นอนคลุมโปงอยู่บนเตียงก็ร้องพร้อมกับลุกขึ้นนั่งด้วยสีหน้าตื่นตกใจ “เปล่าค่ะ เหมือนลืมอะไรหรือเปล่า แต่คงไม่ลืมหรอกนอนแล้วค่ะ” ละอองดาวมองค้อนผีเด็กที่จู่ ๆ ก็โผล่มาเรียกแม่ ทำเอาหัวใจเธอแทบวาย “นี่คุณจะไม่ยอมจริงเหรอ” วาโยที่ตอนนี้มานั่งอยู่บนเตียงแล้วแกล้งพูดแหย่หญิงสาวเล่น และยังไม่ทันที่ละอองดาวจะปฏิเสธ ว่าที่ลูกชายของเธอก็คะยั้นคะยอ “ยอม ๆ เขาไปเถอะแม่ เผื่อผมจะได้ไปเกิด” เธอถึงกับกลอกตามองบนมองคนสลับกับผีแล้วตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ไม่ค่ะ ตราบใดที่คุณยังลืมแฟนเก่าไม่ได้ฉันจะไม่ยอมคุณเด็ดขาด นอนแล้วค่ะ”

ร้อยรัก ผู้เชื่อมั่นในรัก แต่ไฉนเลยกลับถูกโชคชะตากลั่นแกล้งอยู่ร่ำไป คนที่คิดว่าใช่ กลับไม่ใช่ สุดท้ายยังต้องเข้าพิธีวิวาห์กับน้องชายของเจ้าบ่าว! +++++++++ ‘นี่คุณมานอนบนนี้ตั้งแต่เมื่อไร’ ร้อยรัก ถามเสียงห้วนแล้วก้มสำรวจตัวเองตามสัญชาตญาณ ‘ก็ตั้งแต่เมื่อคืนนั่นแหละครับ’ ‘ฉะ...ฉันนึกว่าคุณจะนอนข้างล่างเสียอีก’ คีรินทร์ หัวเราะขำ แล้วตอบกลับตรงๆ ‘ฝันไปเถอะ เหนื่อยจะตายมีที่นอนนุ่มๆ จะไปนอนที่พื้นเพื่อ...’ ‘ก็...เราไม่ได้เป็นอะไรกัน และคิดว่าคุณจะเป็นสุภาพบุรุษกว่านี้เสียอีก’ ‘ตื่นจากมโนได้แล้วคุณ คนที่แต่งงานกับคุณไม่ใช่ผู้ชายอ่อนโยน แสนดี และเป็นสุภาพบุรุษอย่างที่ต้องการหรอกนะ มีแต่ผม...ผู้ชายที่สันดานไม่ดีคนนี้แหละ’

เด็กกะโปโล’ คือคำจำกัดความของ วรรณวลี ในสายตาของหนุ่มหล่อพี่ชายข้างบ้านอย่าง พศวัต และ ‘ตาแก่’ ที่กล้าพูดว่าเธอเป็นเด็กกะโปโล คอยดูเถอะเด็กกะโปโลคนนี้จะทำให้ตาแก่ปากร้ายมาสยบแทบเท้าให้ได้ ในอดีตเขาเคยปฏิเสธการหมั้นหมายกับ วรรณวลี ตามความต้องการของผู้ใหญ่เพราะคิดว่าเธอยังเด็กเกินไปสำหรับเรื่องพวกนี้ แต่ในวันนี้เด็กสาวในอดีตกลับมาพร้อมการเป็นหญิงสาวที่สวยสะพรั่ง เสน่ห์ยั่วยวนใจเขาอย่างร้ายกาจ และนั่นมันทำให้เขาอยากจะทำให้ความต้องการของผู้ใหญ่ในอดีตให้เป็นจริง …เขาต้องทำมันให้สำเร็จ ก็ผู้หญิงคนนี้เกือบจะถูกหมายปองให้เป็นของเขาตั้งแต่หลายปีก่อนแล้วนี่ และตอนนี้ก็ได้เวลาเอาจริง!!! “ยะ…หยุดนะ” ห้ามเสียงสั่นพร้อมทั้งดิ้นขัดขืนและพยายามดึงตัวเองกลับ แต่ก็ดูเหมือนจะไร้ผล ยิ่งดิ้นชายหนุ่มก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นไปอีก “หือ…อย่าหยุดเหรอได้…จัดไป” “กรี๊ดดด! หยุดดด! ไม่ใช่อย่าหยุด ไอ้พี่พตบ้า” วรรณวลีตวาดแว้ดมือไม้ทั้งผลักไสทุบตีคนบ้ารัวไม่เลือกที่และไม่มียั้ง หลบได้ก็หลบแต่ถ้าหลบไม่ได้ไม่ก็ต้องโดนจนช้ำกันไปบ้างล่ะ “พอแล้ว พอแล้ว พี่ยอมแล้ว ไม่ทำอะไรเราแล้ว” พศวัตห้ามเสียงกลั้วหัวเราะ พร้อมทั้งหลบซ้ายหลบขวายกแขนรับกำปั้นน้อยๆ ที่รัวเข้าใส่อย่างรู้สึกสนุกมากกว่าเจ็บตัว “สัญญานะ” ถามอย่างระแวง “ครับ…” เพียงเท่านั้นมือบางก็ผลักอกกว้างแรงๆ เป็นการส่งท้าย ก่อนจะขยับตัวกลับมานั่งที่เบาะของตัวเองพร้อมทั้งรัดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย อย่างน้อยก็ป้องกันไม่ให้เขากระชากเธอเข้าไปหาอีก ด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงและแดงก่ำ “งั้นก็รีบๆ กลับบ้านสิคะ ฉัน…ว้าย!” วรรณวลีร้องเสียงหลง รีบยกมือปิดปากที่โดนพศวัตอาศัยโอกาสเพียงแค่เสี้ยวนาทีขโมยจูบไปอีกครั้งเอาไว้ ส่วนอีกข้างยกขึ้นชี้หน้าคนฉวยโอกาสที่นั่งหัวเราะยักคิ้วหลิ่วตาอย่างยียวนอย่างโมโหระคนอายจนตัวสั่น “เอาสิเรียกแบบนั้นอีกสิ ฉันๆ คุณๆ เนี่ย พ่อจะจูบให้หนำใจเลย”

ผู้ชายในโลกของนิยายและซีรีส์นี่มันดีจริง ๆ ทั้งหล่อ เท่ อบอุ่นใจดี รักเดียวใจเดียว ชีวิตนี้ไม่มีผู้ชายในชีวิตก็ไม่เสียดาย ขอตายไปทั้งที่โสดแบบนี้แหละ เพลินตาคิดเอาไว้แบบนั้น แต่แล้ว... ผู้ชายที่ชื่อนักรบก็โผล่มากระชากหัวใจของเธอให้กลับมาสู่โลกของความเป็นจริงอีกครั้ง +++++++++ “ผมอยากไถ่โทษเรื่องที่เข้าใจคุณผิด คุณอยากไปไหนผมจะพาไป” ‘เข้าใจคุณผิด’ คำคำนี้ทำเอาเพลินตาใจเต้นระรัว เธอขอเข้าข้างตัวเองได้ไหมว่าเขาอาจจะหึงเธออย่างที่วิลันดาบอกมา “ว่าไงครับ” เสียงทักจากนักรบทำให้เพลินตาหลุดจากภวังค์หันมายิ้มแหย ๆ ให้เขาแล้วพยายามคิดว่าเธอจะไปไหนดีนะ ไหน ๆ โอกาสมาถึงแล้วขอที่โรแมนติกและสร้างความทรงจำดี ๆ หน่อย “อืม...” “ผมไม่ได้บังคับนะ ว่างวันไหนคุณค่อยบอกก็ได้ครับ” นักรบเอ่ยแทรกขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าเหมือนจะคิดหนักของอีกฝ่าย “ว่างค่ะพรุ่งนี้ว่าง แต่ฉันไปทั้งวันไม่ได้นะคะ ยังไงช่วงบ่ายก็ต้องกลับมาทำงาน” บอกอย่างเสียดายแต่งานมันลนก้นจริง ๆ “ได้ครับ พรุ่งนี้ เก้าโมงผมมารับที่นี่นะ อย่าลืมคิดมาล่ะว่าอยากไปไหน” ชายหนุ่มย้ำอีกครั้ง “ร้านหนังสือดีไหมนะ” คราวนี้เพลินตาพึมพำถึงที่ที่เธออยากไปแม้มันจะไม่ได้โรแมนติกอะไรเลย แต่ใต้จิตสำนึกคืออยากไปที่สุดนั่นแหละ และมันก็ดังพอที่จะทำให้คนที่ยืนข้าง ๆ ได้ยิน “ได้สิ คุณอยากได้เล่มไหนผมจ่ายเอง” นักรบบอกอย่างใจป้ำ “จริงนะคะ” เพลินตาถามกลับด้วยสายตาเป็นประกาย แต่เมื่อรู้สึกว่าเธอจะออกอาการมากเกินไปจึงรีบปรับสีหน้า “ไม่เป็นไรค่ะฉันจ่ายเองดีกว่า” “ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มอยากจ่ายให้จริง ๆ ครับ” เมื่อได้ยินอีกฝ่ายยืนยันอย่างนั้น เพลินตาก็ไม่คิดจะขัดศรัทธา “งั้นโอเคเลยค่ะ คุณซื้อหนังสือให้ฉัน ฉันเลี้ยงข้าวคุณ ห้ามปฏิเสธ” แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่อาจจะรับฝ่ายเดียวได้ “โอเคครับ ลิสต์รายชื่อไว้เลย” “ค่ะ คุณนี่น่ารักที่สุดเลย” “ครับ” นักรบตอบรับยิ้ม ๆ เมื่อเห็นอาการดีใจของหญิงสาวที่เอาตรง ๆ ก็คือแปลกจากผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยรู้จักมาโดยสิ้นเชิง เพราะปกติถ้าให้เลือกที่จะไปและจ่ายให้ ส่วนใหญ่ก็เลือกช็อปปิ้งพวกเสื้อผ้ากระเป๋า เครื่องสำอางอะไรเทือกนี้ เพิ่งมีเพลินตานี่ละที่อยากไปร้านหนังสือ

จู่ๆ ก็มีเงินห้าหมื่นมานอนอยู่ในบัญชีของ'กัญชรส'สาวห้าวบ้านิยายที่ตกงานแถมยังถังแตก แน่นอนเธอกดมันมาปลดหนี้ให้ตัวเองแต่ปัญหาก็ดันมาเกิดเมื่อหนุ่มหล่อเจ้าของเงินอย่าง'อิงครัต'มาทวงเงินที่โอนผิดนั้นคืน +++++++++ “แต่ว่า...ตอนนี้ฉันยังตกงานอยู่เลย เรื่องเงินสามหมื่นที่ว่าจะคืน...ฉันขอเวลาหน่อยได้ไหมคะ” ชายหนุ่มเริ่มชักสีหน้า แววจะไม่ได้เงินส่วนนี้คืนเห็นอยู่รำไร จะยกให้เลยก็ใช่ที่ เพราะเขาก็ไม่ได้ร่ำรวยมากจากไหน เงินสามหมื่นกว่าจะได้มามันก็ไม่ใช่ง่ายๆ “นานแค่ไหน” “ก็จนกว่าฉันจะได้งานน่ะค่ะ” และในชั่วขณะนั้นเอง หางตาของกัญชรสก็เหลือบไปเห็นป้ายประกาศรับสมัครงานติดอยู่ตรงหน้าอู่ ซึ่งมันก็ทำให้นัยน์ตาของหญิงสาวเป็นประกายขึ้นมาทันที “หรือไม่อย่างนั้นคุณก็รับฉันเข้าทำงานที่นี่เลยสิคะ อู่ของคุณเปิดรับอยู่ไม่ใช่เหรอนั่นฉันเห็น” นิ้วเรียวชี้ไปที่กระดาษปิดประกาศ ที่เพิ่งจะถูกนำมาติดเมื่อเช้านี้เอง ด้านอิงครัตรีบหันขวับไปมองตามแล้วก็ต้องร้องเสียงหลง “เฮ๊ย! ไม่ได้ คุณเดินเข้าไปอ่านตำแหน่งที่ผมเปิดรับชัดๆ หรือยัง อู่ผมไม่ได้เปิดรับพนักงานบัญชี พนักงานทำเอกสาร หรือว่าแม่บ้านนะ” “มันไม่ได้ไกลมาก ตัวหนังสือก็ใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่มซะขนาดนั้น และที่สำคัญสายตาฉันดีพอ นั่งอยู่ตรงนี้ฉันก็อ่านออกว่าคุณรับสมัครผู้ช่วยช่าง” “นั่นไง คุณเข้าใจแล้วใช่ไหมว่า คุณเป็นผู้หญิงสมัครไม่ได้หรอก ไปหางานอย่างอื่นทำดีกว่า เรื่องเงินผมรอได้” อิงครัตแนะนำอย่างใจกว้าง ตอนนี้รู้สึกเห็นใจผู้หญิงตัวเล็กๆ ตรงหน้าไม่น้อย ที่คงจะอยากได้งานเพื่อเอาเงินมาคืนเขามาก จนต้องออกปากขอทำงานผู้ช่วยช่าง ที่เป็นงานของคนที่ต้องเรียนด้านนี้มาหรือไม่ก็ชื่นชอบอยากหาประสบการณ์ ซึ่งก็เป็นผู้ชาย ดังนั้นเพื่อลดความกดดัน เขาจึงไม่อยากเร่งรัดเรื่องเงินที่หญิงสาวเอาไปใช้ แต่ดูเหมือนความหวังดีของเขาจะถูกปฏิเสธ เมื่อได้ยินอีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น อิงครัตแทบอยากจะเอาหัวโขกโต๊ะให้กับความดื้อดึงของหญิงสาวมาดทอมบอยคนนี้ ให้รู้แล้วรู้รอดไป “ไม่ค่ะ! ฉันยังยืนยันที่จะสมัครเป็นผู้ช่วยช่างที่อู่ของคุณ”

เธอแอบรักเขาตั้งแต่สมัยเป็นเพื่อนร่วมฝึกงานจนตอนนี้ผ่านมาหลายปี ก็ยังคบกันเป็นเพื่อนมาตลอด แต่แม่กำลังจะจับเธอกับผู้ชายอื่น เธอต้องทำไงดีละ สารภาพรักกับคนที่แอบรักมาตลอดหรือตามใจแม่ปล่อยเลยตามเลย

ขัตติยะ...เพราะไม่อยากมีห่วงมาคล้องคอจึงคิดเกม 'แฟนกำมะลอ' ขึ้นมาเพื่อตบตามารดา พีรยา...เพราะรักและหนี้จึงยอมกระโดดลงไปร่วมเกม 'แฟนกำมะลอ' อย่างเลี่ยงไม่ได้ “เธอทำอะไร” “อ้าว ก็นายให้ฉันแสดงความรักฉันก็ทำแล้วไง” “นี่แม่คุณ ฉันไม่ใช่ลูกชายหรือน้องชายของเธอนะ จะได้มาแสดงความรักโดยการกอด ลูบหัวลูบหลังอย่างนี้น่ะ” ขัตติยะดันร่างนุ่มนิ่มในอ้อมแขนออก แล้วยืดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เท้าสะเอวเอียงคอมองหญิงสาวที่นั่งมองเขาตาเขียว ก่อนส่ายหน้า นี่เขาคิดผิดหรือคิดถูกที่มาเลือกยายลิงทโมนอย่างพีรยามาแสดงเป็นแฟนเนี่ย “ยังไงการกอดมันก็ถือได้ว่า เป็นการแสดงความรัก ต่อคนที่รักอีกวิธีหนึ่งละน่า” “แต่สำหรับคนเป็นแฟนกันมันต้องจูบ...เคยไหม จูบน่ะจูบ แล้วก็ต้องจูบตรงนี้ด้วย” ชายหนุ่มชี้ไปที่ริมฝีปากของตัวเอง พร้อมกับทิ้งตัวลงไปนั่งจนชิดกับหญิงสาวอีกครั้ง “ห๊า! จูบปากนายเนี่ยนะ..."

พลอยขวัญผู้หญิงบ้างาน ที่ไม่คิดจะมีใคร แต่จู่ ๆ คนรู้จักคนเป็นแม่ก็บอกว่าอยากได้ผู้หญิงราศีกุมภ์ไปเป็นลูกสะใภ้ แถมลูกชายของอีกฝ่ายคือสิงหา ผู้ชายที่เธอแอบรักมาตั้งแต่แรกพบ ใช่เธอไง ผู้หญิงราศีกุมภ์ แม้คนในครอบครัวจะตะโกนใส่หูว่าไม่ใช่... แกเกิดราศีกันย์ แต่ใครจะทำไม ก็ฉันจะเกิดราศีกุมภ์... ฉันเกิดราศีกุมภ์... ฉันอยากได้ผู้ชายคนนี้...

ในการขึ้นรถเมล์ไปทำงานในวันแรก ใครจะคาดคิดว่า ‘ละอองรัก’ จะได้พบกับ ‘องศา’ และตกหลุมรักเขาในทันทีที่สบตา +++++++++ ละอองรักแอบยิ้มพร้อมกับยกมือทาบอก ถึงรู้ว่าหัวใจเต้นแรงมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน หรือเพราะอากาศบนรถมันน้อยกว่าปกติ และในขณะที่หญิงสาวพยายามหาเหตุผลให้ตัวเองอยู่นั้น ก็มีอะไรบางอย่างมาสะกิดที่ข้อมือ พอหันไปมองหัวใจละอองรักยิ่งเต้นรัวหนักขึ้นกว่าเดิม “คะ” “เอาไว้ใช้สิ ฝนยังไม่หยุดเลย” “เอ่อ...” ละอองรักมองชายหนุ่มอย่างงง ๆ ระคนเขิน จะอ้าปากถามก็กล้า ๆ กลัว ๆ มันตื่นเต้นไปหมด “ผมต้องลงแล้ว” เขายัดร่มใส่มือของเธอแล้วลงจากรถไป ในขณะที่ละอองรักยังงง ๆ ระคนตื่นเต้นได้แต่มองตามตาปริบ ๆ ก่อนจะมองร่มในมือสลับกับการมองออกไปนอกรถ แม้ตอนนี้จะไม่เห็นชายหนุ่มแล้วก็ตาม ผู้ชายให้ร่ม แปลว่ามีใจหรือเปล่านะ...

จะแมนหรือไม่แมนต้องลองมาเป็นแฟน...ถึงจะรู้ +++++++ “เดี๋ยวสิคุณ ฉันทำอาหารไม่เป็น” ปราณปริยาบอกออกมาในที่สุด สรัลหมุนตัวมาเลิกคิ้วและหรี่ตามองหญิงสาวที่ยืนทำหน้ามุ่ยถามเขาเสียงเง้างอดว่า “มองอย่างนี้หมายความว่าไงคะ” “ลูกสาวเจ้าของร้านอาหารหรูไม่ใช่หรือ เราน่ะ” สรัลถามยิ้มๆ “ก็ใช่ค่ะ แต่ทำงานเกี่ยวกับบัญชี ไม่ได้เป็นเชฟ” “มันก็จริงของคุณ” ชายหนุ่มยักไหล่พร้อมกับพยักหน้าอย่างรับรู้ เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบกะหล่ำม่วงออกมาล้าง ขณะที่ปากก็คุยกับปราณปริยาที่ยืนอยู่กลางห้องครัว “งั้นเป็นลูกมือผมได้ไหมครับ” ถามพลางพยักหน้าเป็นเชิงเรียก “แค่เอาผักมาล้างแล้วเอามาหั่นแบบนี้” ชายหนุ่มสาธิตการหั่นผักให้ดูอย่างคล่องแคล่ว ชนิดที่ผู้หญิงแท้ๆ อย่างปราณปริยายังอาย จนต้องแกล้งถามกลับไปว่า “ว่าแต่คุณทำทานได้แน่นะคะ” “คุณว่าผมเป็นใคร” สรัลหันมาถามพร้อมกับยื่นมีดให้ลูกมือสาวสวยได้ลองทำ “คุณชายเพียงขวัญไงคะ” ปราณปริยาเชิดหน้าตอบพร้อมหัวเราะคิกอย่างชอบใจ ขณะที่มือก็ค่อยๆ บรรจงหั่นผัก “ปากดีอย่างนี้ เดี๋ยวจูบซะให้เข็ดเลย” สรัลยื่นปลายจมูกไปเบียดแก้มใส แล้วต้องรีบผงะออกเมื่อปราณปริยายกมีดในมือขึ้นมาขู่ “เขามาสิ หน้าสวยๆ คุณได้แผลแน่” “อู้ย...โหดจังแม่คุณ” สรัลทำท่ากลัวแต่สีหน้ากลับยียวนสุดๆ จนเธออยากจะเอามีดบากหน้าเสียให้เข็ด “ทำหน้าที่ของตัวเองไปเลย อย่ามารุ่มร่ามกับฉันเชียว ไม่งั้นเมนูมื้อนี้ได้กินลาบเลือดแน่”

“ก็ไปถามสิครับ” เขาแนะนำอย่างไม่เต็มใจ แต่ก็ทำอะไรได้ไม่มากไปกว่านี้ อีกทั้งจะห้ามนั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ “ดีเหรอ” ตะวันเอียงศีรษะกระซิบถามคนข้างๆ ยิ้มๆ “ดีสิครับ ไม่ถามจะรู้ได้ไง” “โอเค ถามก็ถาม” ตะวันขยับตัวนั่งให้ตรง แล้วกระแอมกระไอวอร์มเสียง ก่อนจะสะกิดคนข้างๆ ที่นั่งทำหน้าซังกะตาย และเมื่ออีกฝ่ายหันมาจึงถามทันที “มาเป็นเมียพี่ไหม”

“จะไปไหน เรามีเรื่องต้องคุยกัน” “แต่มิ้นไม่มี ปล่อยค่ะ มิ้นจะกลับไปทำงาน” หญิงสาวพยายามบิดข้อมือให้หลุดพ้นจากการบีบรัดของมือใหญ่ แต่ก็ไม่สำเร็จยิ่งเธอขัดขืนมือนั้นก็ยิ่งรัดแน่นจนรู้สึกเจ็บ “อย่าหวังว่าจะได้กลับ ถ้าวันนี้เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง” บอกแล้วก็เหวี่ยงร่างบางให้กลับไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม “เรามีเรื่องต้องคุยกันด้วยเหรอคะ” มินรญาถามแล้วยิ้มเยาะ คำพูดเมื่อวันนั้นยังทิ่งแทงใจจนวันนี้ แม้จะบอกตัวเองว่าอย่าใส่ใจ แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ จนกลายเป็นประชดด้วยการยอมคบกับภูมิน “คบกับไอ้หมอนั่นเมื่อไหร่” คูเปอร์ที่ยืนอยู่หันมาถามเสียงเข้ม และเมื่อหญิงสาวยังเงียบ ชายหนุ่มเลยตะคอกใส่อีกครั้ง “ตอบ!" “สามวันที่แล้ว” มินรญาที่เริ่มจะกลัวใจของคนตรงหน้ารีบตอบทันที บอกตรงๆ สมัยก่อนตั้งแต่คบกันมาเธอไม่เคยเห็นชายหนุ่มในโหมดนี้เลยสักครั้ง ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงดูน่ากลัวจนน่าวิ่งหนี “คบกันแค่สามวันแต่มันกล้าขอแต่งงานมันหมายความว่าไง” คูเปอร์ถามเสียงลอดไรฟัน พร้อมกับโน้มตัวเอาแขนทั้งสองข้างไปค้ำที่พนักโซฟา เลยกลายเป็นว่าตอนนี้มินรญาได้โดยกักตัวเอาไว้แล้ว “แล้วพี่คู้ปจะสนใจไปทำไมคะ ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน” มินรญาเน้นเสียงหนักในท้ายประโยคอย่างต้องการย้ำสถานะของตัวเอง “เวลาเปลี่ยนคนเราก็เปลี่ยน” คูเปอร์มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาหยามเหยียด ไม่เท่านั้นมันยังตามมาด้วยคำพูดที่เสียดแทงใจ “แม้แต่คนที่นอนด้วยกันกี่ครั้งต่อกี่ครั้งมาแล้วยังพูดออกมาได้ว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน” “มิ้นไม่เคยเปลี่ยน มีแต่พี่นั่นแหละที่เปลี่ยน มิ้นผิดเหรอที่พยายามจะไม่สนใจคนที่ไม่เคยคิดอะไรกับตัวเองมากกว่าคนรู้จัก แม้จะนอนด้วยกันหลายต่อหลายครั้ง” มินรญาตะโกนใส่หน้ารัวเป็นพร้อมกับผลักอกอีกฝ่ายอย่างฉุนเฉียว “แล้วทำไมต้องแต่งงานกับมันด้วย” “มิ้นจะได้ออกไปจากชีวิตคนใจร้ายอย่างพี่ไงคะ ลืมให้หมดลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมแม้กระทั่งว่ารักผู้ชายใจร้ายอย่างพี่...อุ๊บ...” เสียงตะคอกเมื่อครู่ถึงกลืนหายลงไปในลำคอ เมื่อชายหนุ่มฉกวูบเปิดปากด้วยปาก และมันก็เป็นวิธีที่ได้ผลมากเลยทีเดียว เมื่อทั้งสองคนต่างรู้สึกว่าอาการฉุนเฉียวรุนแรงเมื่อครู่ค่อยๆ จากหายและมันก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความวาบหวามทราบซ่านรัญจวนใจ “อย่าคิดแม้แต่จะออกไปจากชีวิตพี่” คูเปอร์บอกเสียงนุ่มทุ้มกว่าเดิมพลางประคองใบหน้านวลที่แดงปลั่ง ก่อนจะเอียงหน้าก้มลงไปบดจูบกัดเม้มริมฝีปากอิ่มนั้นอีกครั้ง คราวนี้อารมณ์กรุ่นโกรธได้มลายหายไปจนสิ้น ความหอมหวานที่ห่างหายไปไม่กี่วันกลับทำให้คูเปอร์ที่คะนึงหาอยากจะสูบจะกลืนกินเก็บผู้หญิงคนนี้เอาไว้ไม่ให้ใครหน้าไหนเห็นหรือชื่นชมมันนอกจากตัวเขา

น้องสาวตัวแสบก่อวีรกรรมหนีไปเที่ยวต่างประเทศกับใครก็ไม่รู้ ทิ้งแหวนหมั้นพร้อมกับกระดาษโน๊ตที่ระบุข้อความว่าให้เธอซึ่งเป็นพี่สาวฝาแฝดทำหน้าที่ทุกอย่างแทนชั่วคราว รวมถึงการเป็นคู่หมั้นของ ‘รามิล’

เพื่อนพ่อ ถ้าจะหล่อขนาดนี้ มีหรือจะปล่อยให้หลุดมือ +++++++++++ “กาแฟค่ะ” หญิงสาววางแก้วกาแฟลงตรงหน้าชายหนุ่มแล้วยืนยิ้มรอ “มีอะไรหรือเปล่า” ธันน์ถามพลางปิดหนังสือพิมพ์ในมือ พับและวางมันลงบนโต๊ะ ก่อนจะยกกาแฟขึ้นดื่มระหว่างรอคำตอบจากคนที่ยืนนิ่งไม่ยอมขยับไปไหน “อร่อยกว่าปกติไหมคะ” ได้ยินคำถามธันน์ถึงกับขมวดคิ้วมุ่น เงยหน้ามองคนที่จ้องหน้าเขาด้วยสายตาเป็นประกาย หรือนี่คือเหตุผลที่หญิงสาวยังรอไม่ไปไหน “ก็นิดหน่อย” จะตอบว่ารสชาติปกติก็กะไรอยู่ เลยแบ่งรับแบ่งสู้ให้มีกำลังใจ “ว่าแล้วเชียว เพราะในกาแฟถ้วยนั้นมันเต็มไปด้วยความรักของลดาที่มีต่ออายังไงคะ ชงตามสูตรที่ป้าแต๋วบอกเปะๆ แต่ก็ถูกบอกว่าอร่อยกว่าปกตินิดหน่อย ดีใจมากค่ะ” พูดจบหญิงสาวก็หมุนตัวเดินฮัมเพลงกลับเข้าไปในห้องครัวอย่างอารมณ์ดี ผิดกับธันน์ที่ถึงกับสำลักกาแฟที่เต็มไปด้วยความรัก “ไม่น่าเลย” ชายหนุ่มส่ายศีรษะพลางหัวเราะ ก่อนจะยกมือปิดปากกลั้นยิ้มเมื่อลดาเดินกลับออกมาพร้อมกับชามข้าวต้ม “มาแล้วค่ะ ข้าวต้มแห่งรัก” “เรากำลังเล่นอะไรอยู่เนี่ย” ธันน์ถามหญิงสาวที่กำลังถอดผ้ากันเปื้อนพาดไว้ที่พนักเก้าอี้ แล้วนั่งลงคนข้าวต้มในชามของตัวเอง “ใครเล่นคะ ลดาจริงจังค่ะ จากนี้ไปลดาจะทำอาหารให้อาธันน์กินทุกมื้อ อยากจะกินอะไรบอกได้นะคะ ลดาจะทำให้กินเอง”