ยลดา เด็กกำพร้าที่ถูกป้าเอามาเลี้ยงแบบส่งๆ รู้ตัวเองดีว่าเป็นที่รังเกียจจึงโดนใช้งานสารพัด แต่ก็ใช้มาเถอะ เธอทำได้หมดแหละ และใครจะรู้ว่าการถูกจิกหัวใช้ ตั้งแต่เล็กจนโตมันจะมีประโยชน์ เมื่อเธอถูกโยนให้ไปดูแล ชายหนุ่มที่ประสบอุบัติเหตุจนเดินไม่ได้อย่าง ธาวิน ที่หล่อโคตร รวยโคตร แต่อารมณ์ร้ายโคตร ด่ากราดทุกคน ไม่มีไว้หน้า แต่การทำแบบนั้นใช้ได้ผลกับแค่คนอื่น แต่กับเธอน่ะ ก็มาสิคะ ฉันนี่แหละที่รองรับอารมณ์ของคนทั้งโลก! ถ้าเอาไม่อยู่อย่าเรียกตรูว่า ‘ยลดา’ “ผมชอบคุณได้ไหม” “ชะ...ชอบฉัน...ชอบฉัน คุณชอบฉันเหรอคะ” ถามเสียงแผ่วยกมือทั้งสองปิดปากและแก้มที่มันร้อนผ่าวและคงแดงก่ำจนน่าอายของตัวเองอีกครั้ง “อื้อ” ธาวินพยักหน้ายอมรับเขินๆ “ใจคุณเต้นแรงมาก” เพราะตอนนี้เธออยู่ในอ้อมกอดของเขา สัมผัสได้เลยว่าไม่ใช่แค่เธอที่กำลังตื่นเต้นกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้ เขาเองก็ไม่ต่างกัน “ผมไม่เคยสารภาพรักใคร” ยลดาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างเอ็นดูท่าทางของผู้ชายตัวโตตรงหน้า “คุณน่ารักจัง ต่างจากวันแรกที่เราเจอกันมากๆ เลยค่ะ” “น่ารักก็รับรักผมสิครับ”

เอาตัวแลกหนี้ หน้าที่เธอก็คือเรื่องบนเตียง ++++++++++ “ฉันรู้ว่าคืนนี้ฉันต้องเจออะไร แต่ก่อนอื่นฉันขออะไรคุณสักอย่างหน่อยได้ไหมคะ” พูดจบแล้วก็กลืนน้ำลายลงคอกลั้นหายใจรอคำตอบ “เธอมีสิทธิ์เหรอ” อีกฝ่ายย้อนถาม ไม่ได้ตอบรับแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ นั่นทำให้ไอริณกล้าที่จะพูดต่อ “ไม่รู้สิคะ ฉันไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ก็แค่อยากลองเสี่ยงดู” “ว่ามาสิ” คราวนี้ไอริณเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย แล้วก็ต้องขมวดคิ้ว เมื่อสายตาเริ่มชินกับความมืดทำให้มั่นใจว่าผู้ชายตรงหน้าไม่อ้วนลงพุงแน่นอน แต่เป็นผู้ชายรูปร่างดี สูงใหญ่กำยำต่างหาก “ว่ายังไงล่ะ” เมื่อโดนถามย้ำทำให้ไอริณสะดุ้งหลุดจากความคิดของตัวเอง แล้วละล่ำละลักบอกเรื่องที่ตนเองจะขอออกไป “คืนนี้ฉันจะยอมเป็นของคุณอย่างเต็มใจ หลังจากนี้ก็จะไม่คิดหนี ยอมทำทุกอย่างที่คุณต้องการ จะให้ฉันอยู่ในฐานะไหนก็ได้ จะเฉดหัวฉันทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้เช่นกัน แต่ตอนที่อยู่ที่นี่ขอเพียงอย่างเดียวอย่าทารุณกรรมฉันจะได้ไหมคะ” เธอรู้ว่าถ้าขอให้เขาไม่ทำอะไรเลย คงเป็นไปไม่ได้ แต่เมื่อจะโดนก็ขอแบบธรรมดาเถอะ ไม่อย่างนั้นคนที่ไม่ได้มีรสนิยมอะไรแบบนั้นอย่างเธอคงรับไม่ไหว

“นี่เอาอย่างนี้ไหม วันไหนอายุเยอะแล้ว เราได้กลับมาเจอกันอีก ถ้าต่างคนต่างยังไม่มีใคร เรามาคบกันเองไหม” พิชาวีร์ปรายตามองคนพูดแล้วหัวเราะ “เอาสิ” ก่อนจะตอบรับอย่างไม่ได้คิดอะไร เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายก็แค่พูดเล่นเท่านั้น ด้วยความที่สนิทกันเรื่องอ่ำกันเล่นแนว ๆ นี้ ระหว่างเธอกับภูผามีเยอะแยะเต็มไปหมด “อ้าว ๆ จำคำตัวเองพูดด้วยนะ” ภูผาทักท้วงพร้อมกับชี้หน้าหญิงสาวยิ้ม ๆ “บอกตัวเองเถอะ” พูดจบพิชาวีร์ก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ +++++++++ “เรามาแต่งงานกันไหม” พิชาวีร์ถึงกับสำลักน้ำลาย มองหน้าคนที่ขอตัวเองแต่งงานแล้วหันซ้ายหันขวาว่าผู้ชายตรงหน้าคือภูผาตัวปลอมหรือเปล่า ก่อนจะยืนมือไปอังหน้าผากว่ามีไข้ หรือไม่ก็นอนไม่พอสมองเลยรวน “กี่นิ้ว” “สอง” “กี่นิ้ว” “ห้า” “กี่นิ้ว” “จะถามเพื่อ” ภูผาดึงมือของหญิงสาวลงพร้อมกับถามอย่างหงุดหงิด ทำอย่างกับเขาเพิ่งล้มหัวฟาดพื้น “แกไม่ปกติ” พิชาวีร์ยังคงมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาที่ยังระแวง “แกสิไม่ปกติ ฉันจริงจังนะเนี่ย”

ต้องรักที่ถูกพี่ชายข้างบ้านอย่างเผด็จตัดเยื่อใยแบบไม่รู้เหตุผลจำต้องย้ายบ้าน และหลายปีต่อมาได้ย้ายกลับมาที่บ้านหลังเดิมอีกครั้ง คิดว่าอาจจะลืมพี่ชายข้างบ้านนี้ไปแล้ว ทว่าการได้กลับมาเจอกันอีกครั้งเขายังทำให้หัวใจเต้นรัว อีกทั้งความน่ารักของน้องพรีมหนูน้อยลูกสาวของเผด็จก็น่ารักเสียจนทำให้เธออดใจไม่ได้ที่จะเอาตัวเข้าไปเกี่ยวข้องกับสองพ่อลูกนี้อีกครั้ง +++++++++ “ทำไมพี่เผด็จต้องทำกับต้องแบบนี้ด้วย” “ก็เพราะรักไง มองไม่ออก ?” เผด็จเอียงหน้าถามอย่างงง ๆ เอาจริง ๆ เขาแสดงออกขนาดนี้ ถึงไม่พูดคนทั่วไปก็น่าจะรู้แล้วนะว่ามันคือการมีใจ “ก็พอรู้ แต่ไม่อยากขี้ตู่ไปเอง ไม่อยากอกหักรอบสาม” ต้องรักบอกเสียงเง้างอด “คิดเองเออเองทั้งนั้น แค่รอบเดียวพี่ก็จะใจขาดอยู่แล้ว รักแทบตายแต่อยู่ด้วยกันไม่ได้ พี่ไม่เอาแล้วนะ” เผด็จบอกก่อนจะกอดกระชับร่างบอบบางพร้อมกับซบศีรษะลงที่ไหล่เล็กนั้นอย่างออดอ้อน “ต้องเองก็ไม่ต่างกันหรอก มันเจ็บและทรมานมาก ๆ เลย พี่อย่าทิ้งต้องไปไหนอีกนะคะ”

ครั้งแรกที่ได้เจอ 'ธิษณามดี' ไม่ได้สร้างความประทับใจให้กับ 'ธนภูมิ' เลยแม้แต่นิดเดียว ไม่ใช่แค่การแต่งตัวที่ดูขัดหูขัดตา แต่ความสัมพันธ์ของเธอกับว่าที่พี่เขยเขากลับดูขัดหูขัดตามากยิ่งกว่า จนเขาทนไม่ได้ต้องตามเฝ้าจับตาดูหญิงสาวอย่างใกล้ชิด ทว่า... “ฉันรู้นะว่าที่คุณมาใกล้ชิดกับฉันเพราะอะไร” ธนภูมิเลิกคิ้วแล้วถามกลับ “เพราะอะไร” “เพราะคุณอยากเคลมฉันใช่ไหมล่ะ” พูดจบเธอก็ปิดปากหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ “กะทิ พอเถอะเมาหนักมากแล้ว” “ไม่พอ !” “อย่าดื้อน่า ไปพอ ๆ กลับ ๆ” “คุณอยากมีอะไรกับฉันหรือเปล่า” ธนภูมิที่กำลังพยายามเกลี้ยกล่อมหญิงสาวถึงกับชะงัก เขากลืนน้ำลายลงคอ ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธและกำลังพยายามไม่ใส่ใจ “กลับบ้านเถอะ” นอกจากไม่ฟัง ธิษณามดียังดึงหน้าชายหนุ่มเข้าหาใกล้ชิดจนรับรู้ถึงลมหายใจของกันและกัน “กะทิ...” ธนภูมิครางไม่อยากเชื่อว่าเมาแล้วหญิงสาวจะห่ามได้ขนาดนี้ และที่ไม่น่าเชื่อยิ่งกว่าคือใจของเขาตอนนี้เต้นแรงมาก “ถ้าไม่ทำตอนนี้คุณจะไม่มีโอกาสอีกแล้วนะ” หญิงสาวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง เผยอปากยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างยั่วยวน “คุณกำลังเมา” ไม่ใช่แค่บอกหญิงสาว แต่ธนภูมิกำลังพยายามบอกตัวเองด้วยเหมือนกัน “รู้ไหมว่าถ้าพี่รามแต่งงานเมื่อไหร่ แม่หมดหวัง ฉันอาจจะโดนแม่จับแต่งงานกับผู้ชายที่คิดว่าดีสักคน และเมื่อถึงตอนนั้น ฉันอาจจะไม่มีเหตุที่จะปฏิเสธท่านแล้วก็ได้” ธิษณามดียิ้มขืน เอียงหน้ามองชายหนุ่มราวกับหลงใหล “คุณ...” ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ธิษณามดีก็กดริมฝีปากลงที่ริมฝีปากของชายหนุ่มทันที ธนภูมินิ่งไปชั่วอึดใจก่อนจะจูบตอบอย่างดูดดื่ม แต่ด้วยสถานที่ไม่อำนวยเขาจึงผละออกอย่างเสียดาย “จูบเก่งจัง ฉันจะจำเอาไว้” ธิษณามดีบอกด้วยสายตาเศร้าสร้อย และกำลังจะหันหนี ธนภูมิก็อดใจไม่ไหวดึงหญิงสาวมาจูบอีกครั้ง และคราวนี้ก็ดูดดื่มเนิ่นนานจนรู้สึกว่าเขาจบมันไม่ลงแน่ถ้าไม่ไปต่อให้สุด ชายหนุ่มจำใจผละออกแต่ยังกอดหญิงสาวเอาไว้พร้อมกับกระซิบบอก “คุณต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น”

“พี่ธิชาก็ออกจะน่ารัก ทำไมยังไม่ยอมมีแฟนสักทีคะเนี่ย” หญิงสาวที่ทำงานในแผนกเดียวกับธิชามานานกว่าสองปีถามอย่างสงสัย “ทั้งเก่งและน่ารักขนาดนี้ ต้องมีซุกไว้แน่ๆ ไม่เชื่อหรอกว่าไม่มี แค่ไม่อยากเปิดตัวเท่านั้น ดีไม่ดีอาจจะเป็นเด็กเอาะๆ ที่อย่างพวกเราไม่มีวันได้กิน” หญิงสาวอีกคนคาดเดา และไม่ใช่แค่เธอคนเดียวรวมไปถึงเพื่อนๆ ในแผนกอีกหลายคนต่างก็คิดอย่างนั้น “พอๆ พวกเธอนี่ก็เดาไปเรื่อย ไม่มีก็คือไม่มีจ้ะ พี่มีแค่งานกับเงินก็มีความสุขแล้ว” พูดจบก็แทบอยากจะร้องไห้ เพราะนั่นมันเมื่อก่อน ตอนที่ยังไม่รู้สึกตัว แต่ตอนนี้บอกเลยว่ามาเถอะ จะเด็กจะแก่ลองคุยได้หมดแหละ ถ้าคลิกถูกใจและไปกันได้ ขอแต่งก็จะแต่งเดี๋ยวนั้นเลยค่ะ

เมื่อรักต้องได้ เมื่อไม่ได้ต้องตื๊อ... “ฉันชอบคุณ” สาธุถึงกับอึ้งรับประทาน กลอกตาไปมา เลียริมฝีปากที่อยู่ดีๆ ก็แห้งผาดขึ้นมาซะงั้น จู่ๆ ก็โดนสาววิ่งมาบอกรักถึงบ้าน แถมมาแบบตรงๆ ไม่มีอ้อมค้อม เขาควรทำไง “ผมบอกแล้วไงว่าเรื่องนั้นล้อเล่น” คือตอนพูดไม่ได้คิดอะไร แค่อยากหยอกสาวสวยที่รู้สึกว่าน่ารักดีเล่นๆ ตามประสา “คุณล้อเล่นแต่ฉันเอาจริงค่ะ” วริยายังยืนยันเจตนารมณ์ของตัวเองชัดเจน “ไม่” สาธุปฏิเสธทันควัน เพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงจะไม่ได้จริงจังนักหรอก อาจจะทำเพื่อความสนุกฆ่าเวลาเล่นๆ ระหว่างยังอยู่ที่นี่ “คุณไม่ แต่ฉันจะเอา” วริยายืดตัวนั่งหลังตรงกอดอกหน้าเชิดอย่างถือดี “เอาอะไร” สาธุย้อนถาม แล้วเขาก็ต้องสำลักน้ำลายเมื่อเจอคำตอบที่ตรงไปตรงมาของหญิงสาวอีกครั้ง “เอาคุณมาเป็นแฟนไงคะ”

ณิชานันท์คือครูอนุบาลที่โสดและโสดมานาน นานจนเธอเองก็งงว่าทำไมถึงโสดมาจนทุกวันนี้ ทั้งที่ก็สวยและรวยมากอยู่นะ แต่จู่ๆ โชคชะตาก็เล่นตลก ส่งลูกศิษย์ตัวน้อยมาทาบทามว่า "ครูมาเป็นแฟนกับพ่อหนูไหมคะ" +++++++ "อะไร ตัวแค่นี้คิดจะเป็นแม่สื่อเหรอเรา" "แม่สื่อ?" เด็กน้อยเอียงหน้ามองพ่อ "คิวปิด" พอบอกแบบนี้เด็กน้อยก็ตาเป็นประกายพยักหน้าหงึกหงัก เพราะเคยเห็นในการ์ตูนและรู้ว่ามันถือลูกศรยิงให้คนรักกัน "อ้อ ก็หนูชอบครูณิชานี่คะ" "แล้วครูคนอื่นล่ะ" "ก็ชอบ แต่น้อยกว่าครูณิชาค่ะ" "ทำไมกันนะ" ตุลาชวนลูกสาวคุยไปเรื่อยอย่างที่ชอบทำเป็นปกติอยู่แล้ว จริงๆ เรื่องครูณิชาก็บ่นให้เขาฟังตั้งแต่เมื่อวันศุกร์ไปแล้วหนึ่งรอบ "เพราะครูณิชาตลก สวย ใจดี เหมือนนางฟ้าเลยค่ะ" "ขนาดนั้นเลย" "ค่ะขนาดนั้นเลย หนูอยากได้" หนูน้อยกอดอกเอียงหน้ามองพ่อพร้อมกับทำแก้มป่องๆ "อยากได้อะไรครับ" "อยากได้คุณครูณิชามาเป็นแม่ค่ะ"

“คุณปลุกมันให้ตื่นต้องรับผิดชอบทำมันให้ลงด้วย” คัมภีร์จับมือของหญิงสาวไปวางบนความแข็งแรงที่ดันขึ้นมาจนกางเกงตุงคับไปหมด จากนั้นก็พามือบางนั้นนวดวน ขณะที่ตัวเองก็ขยับสะโพกรับพลางทำหน้าเคลิ้มพร้อมกับครางเบา ๆ “อ๊า...” “เอ่อ...” ยังไม่ทันที่โศภิตาจะได้พูดอะไร ชายหนุ่มก็ดึงเธอลงไปบดจูบอีกครั้ง ไม่นานก็ยอมผละออกอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะหลับตาลงแล้วเบือนหน้าหนี “เอาเป็นว่าผมขอโทษ ผมไม่ควรบังคับคุณ ผมจะให้เวลาคุณสามวิแล้วออกไปที่หน้าบ้านซะ” พูดจบคัมภีร์ก็เงียบไป ตามเวลาที่ให้ไว้ ทว่าเมื่อหันหน้ามา กลับพบหญิงสาวยังอยู่ที่เดิม ในขณะที่เขากำลังจะอ้าปากต่อว่า แต่เหมือนเพิ่งนึกออกว่าคนที่ควรออกไปไม่น่าจะเป็นเขามากกว่า เพราะข้างนอกเล่นน้ำแถมอากาศร้อนโคตร “โทษทีครับ เดี๋ยวผมไปเอง” ว่าแล้วคัมภีร์ก็ลุกขึ้นจะเดินหนี แต่เขาก็ต้องชะงักเมื่อโศภิตากลับเป็นฝ่ายดึงชายเสื้อเขาเอาไว้ “คุณรู้ใช่ไหมว่าถ้าผมยังขืนอยู่ที่นี่มันจะเกิดอะไรขึ้น” คัมภีร์หรี่ตามองหญิงสาวที่ยังยืนก้มหน้าครู่หนึ่งก่อนเขาจะเปิดยิ้ม เมื่อเธอพยักหน้ายอมรับ เพียงเท่านั้นคัมภีร์ก็จูงมือของโศภิตาขึ้นบนห้อง ปล่อยให้เพื่อนสนุกกับการเล่นสาดน้ำที่หน้าบ้าน แต่เขาขอสนุกกับการสาดน้ำบนเตียงก็แล้วกัน

ญารินดาเงยหน้าขึ้นเมื่ออีกฝ่ายเงียบไป แล้วเธอก็เห็นเขายืนจ้องนาเดียร์ และไอ้ท่าทางที่เหมือนมันจะถ่ายทอดมากับดีเอ็นเอนี่ทำให้เธอทั้งขำและหวาดกลัวว่าจะมีใครสังเกตเห็น คนพ่อที่ไม่รู้ตัวว่าเป็นพ่อยืนกอดอกเอียงคอจ้องคนเป็นลูกสาว ในขณะที่คนเป็นลูกสาวยืนนกอดตุ๊กตาเอียงคอมองตอบกลับอย่างงงๆ ก่อนทั้งคู่จะกัดที่ริมฝีปากพร้อมกัน นั่นทำให้รู้ว่ากำลังสงสัยอะไรบางอย่างอยู่ เธอจึงรีบไปดึงตัวลูกสาวมากอดเอาไว้ เพื่อที่จะให้ชายหนุ่มเลิกสนใจในตัวนาเดียร์ซะ “นี่ลูกสาว...” “ค่ะ ลูกสาวฉัน เธอคือลูกสาวฉัน” ญารินดารีบพูดแทรกขึ้นราวกับกลัวคำพูดต่อมาของชายหนุ่ม “มีสมใจแล้วนี่นะ แล้วพ่อของเด็กล่ะ” แดนไทยิ้มขืน เพราะมันคือเหตุผลที่หญิงสาวทิ้งไว้ให้เขาแล้วจากไปเฉย ๆ “นาเดียร์คือลูกสาวฉันคนดียว” ญารินดาเงยหน้าขึ้นมองเขาเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเยาะ แม้จะแค่ในลำคอแต่ก็ได้ยิน “หัวเราะอะไรมิทราบ” “ก็แค่สงสัยว่า เธอทำให้เด็กคนนี้เกิดมาได้ยังไงด้วยตัวคนเดียว” “ฉันจะเก็บของแล้ว ถ้าคุณออกจากห้องก็ปิดประตูให้ด้วยก็แล้วกันนะคะ” ญารินดาตัดบทเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังโดนอีกฝ่ายปั่นหัว

เขาโดนทำร้ายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด และได้เด็กน้อยวัยแค่สิบสองขวบช่วยชีวิตเอาไว้ ก่อนจากไปด้วยเกียรติของหัวหน้าเผ่าอีกาเขาทำการตีตราจองและสัญญาว่าจะกลับมารับเธอไปเป็นเจ้าสาวของเขาแน่นอน ใครก็ห้ามแย่ง +++++++++ “คุณเป็นของผม” วายสะที่จำใจถอนจูบออกมากระซิบเสียงพร่าชิดริมฝีปากอิ่มที่ดูบวมนิด ๆ จากฤทธิ์จูบ สกุณาที่หายใจหอบลืมตาขึ้นอย่างตกใจ ทั้งจากคำพูดของวายสะและตัวเองที่เผลอโอนอ่อนผ่อนตามเขาไป ก็ต้องหน้าร้อนผะผ่าวเมื่อสบเข้ากับนัยน์ตาสีรัตติกาล จะเบือนหน้าหนีก็ไม่ได้เมื่อใบหน้าของเธอตอนนี้นั้นถูกตรึงด้วยมือใหญ่ ดังนั้นสิ่งที่พอทำแก้เขินได้คือการหลุบตาลงเท่านั้น “เราเพิ่งเจอกัน ฉันจะไปเป็นของคุณได้ยังไง” หญิงสาวแย้งเสียงแผ่ว “ผมจะกลับล่ะ” วายสะไม่ตอบแต่เลือกที่ปล่อยหญิงสาวและหยิบเสื้อสูทที่พาดไว้บนพนักโซฟา ก่อนเดินออกจากห้องเขาก็ไม่ลืมที่จะหันไปยิ้มให้หญิงสาวที่ยืนมองเขาตาละห้อย “อย่ามองผมด้วยสายตาอย่างนั้น ไม่งั้นคืนนี้ผมจะนอนเป็นเพื่อนคุณจริง ๆ ด้วย” “ฉันไม่ได้เสียดายซะหน่อย จะกลับก็กลับสิ” คนร้อนตัว ไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอพูดความในใจออกไปเสียแล้ว นั่นทำให้วายสะถึงกับเปิดยิ้มกว้าง อดที่จะก้มลงไปจูบ คนปากกับใจไม่ตรงกันเบา ๆ ไปทีหนึ่ง “ฝันดี พรุ่งนี้ผมจะมารับ” ชายหนุ่มบอกหลังจากผละออกจากริมฝีปากอิ่มนั้นอย่างเสียดายนิด ๆ แต่ก็ต้องยอมตัดใจ เพราะมากกว่านี้เขานี่แหละจะอดใจไม่ไหว “เดี๋ยวสิคะ” เธอดึงชายเสื้อเขาเอาไว้ ขณะที่อีกมือหนึ่งก็เผลอลูบปากที่เพิ่งโดนจูบ “ไม่มีเจ้าอีกาแล้ว ฉันไปเองได้ค่ะ” “ผมไปส่งคุณ ไม่ได้ไปส่งเจ้าอีกา” “แต่ว่า...” หญิงสาวคิดจะแย้ง เพราะเกรงใจ แต่ก็รีบหุบปากฉับเมื่อได้ยินประโยคต่อมาของชายหนุ่ม “ขัดขึ้นอีกทีผมจะไม่กลับแล้วนะ” “ค่ะ” “ค่ะนี่คือ...” วายสะเลิกคิ้ว ใช้มือค้ำพนักโซฟายื่นหน้าเข้าจนเกือบชิดคนที่เขาถามยิ้ม ๆ “คุณกลับไปได้แล้วค่ะ” เพียงเท่านั้นวายสะก็กดจูบที่หน้าผากมนนั้นเบา ๆ เป็นการส่งท้าย แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างว่าง่าย นั่นทำให้สกุณาที่ใจเต้นแรงแทบระเบิดถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ฮู่ว์...” แล้วยกมือลูบหน้าลูบตาของตัวเอง ราวกับเรียกสติที่เหลืออยู่ให้กลับมาให้หมด พร้อมกับบ่นพึมพำ “บ้าไปแล้ว เจอแค่ไม่กี่วันโดนปล้นจูบไปละ ถ้านานกว่านี้สงสัยฉันจะโดนปล้นหมดตัวแน่” รวมไปถึงหัวใจด้วย...

เธอโดนแฟนของเขาแย่งคนรัก ทั้งคู่จึงหันมาคบ (กิน) กันเอง ถึงได้รู้ว่าเข้ากันได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ และเมื่อแฟนเก่าของชายหนุ่มอยากจะมาเอาคืน ก็ฝันไปเถอะ.... “เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย แล้วนี่คุณมาทำอะไรที่นี่ ลุกเร็ว” ชายหนุ่มที่ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวเอาไว้เดินเข้าไปพยุงร่างบางที่นอนอยู่บนพื้นห้อง “ไม่อ้าว...เย็นๆ ๆ ฉันชอบ จะนอนตรงนี้” “ไม่ได้ เดี๋ยวผมพาคุณกลับห้อง” ชายหนุ่มบอกแล้วลุกขึ้นจะผละออกไปใส่เสื้อผ้า แต่ในขณะนั้นเอง คนที่นอนอยู่บนพื้นก็ยื่นมือมาคว้าแล้วดึงชายผ้าเช็ดตัว เป็นผลให้มันหลุดติดมือของเธอไปอย่างไม่ตั้งใจ “เฮ้ย! ” ทีปต์พยายามตะครุบแต่ไม่ทันเสียแล้ว เขารีบนั่งลงตามสัญชาตญาณ “ขอผ้าเช็ดตัวคืนด้วยครับ” ชยานีมองหน้าคนขอแล้วยิ้มตาปรือ นอกจากไม่คืนแล้วเธอยังคลานเข้าไปผลักร่างสูงที่นั่งคุกเข่าอยู่ให้นั่งลงกับพื้น “คุณอายเหรอ” เธอถามพลางใช้มือลูบไล้แผงอกเปลือยเปล่า “พะ...พอเถอะคุณเมามากเกินไปแล้ว” ทีปย์ห้ามหญิงสาวเสียงสั่นพร้อมกับตะครุบมือของเธอเอาไว้ไม่ให้ซุกซนมากไปกว่านี้ “อยากให้พอจริงเหรอคะ ดูสิตรงนี้คุณมันสู้แล้วนะ” ชยานีที่ไม่มีสติสัมปชัญญะถามเสียงกลั้วหัวเราะเมื่อบางอย่างกลางลำตัวของเขามันกำลังชี้หน้าเธออยู่ “ก็คุณเล่นลูบซะขนาดนี้” ทีปย์รีบเอามือบังอย่างเขินๆ นอกจากแฟนแล้วเขาก็ยังไม่เคยแก้ผ้าต่อหน้าผู้หญิงอื่นเลย “ไหนๆ ตอนนี้พวกเราก็โสด เรามาเล่นอะไรๆ สนุกๆ กันไหม” ชยานีชักชวนพลางทำสีหน้ายั่วยวนอีกฝ่ายสุดฤทธิ์ “อย่าเลย” หากแต่ชายหนุ่มกลับปฏิเสธด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้หนักแน่นเลยสักนิด “ทำไมคะ พวกเขาทำได้ ทำไมพวกเราจะทำไม่ได้” ว่าแล้วชยานีก็ก้มลงใช้ปากครอบครองความแข็งแกร่งของทีปต์ที่เตรียมพร้อมใช้งานอย่างไม่ลังเล เหมือนกับบังคับทางอ้อม คือทนได้ก็ทนไป

ผู้ชายที่อายุมากกว่าเกิน5ปีถือว่าแก่ไปสำหรับปฐมา แต่ติณณ์ผู้ชายร่วมชายคาที่อายุมากกว่าหญิงสาวถึง15ปี ที่ขยันหยอดขยันอ่อย ทำให้ปฐมาถึงกับเกาะเงื่อนไขที่ตัวเองตั้งขึ้นไว้แน่น เมื่อรู้ว่าหัวใจมันสั่นคลอน +++++++++ “แล้วพี่ไม่มีแฟนเหรอคะ” ปฐมาเผลอถามออกไปแล้ววางสีหน้าไม่ถูก เมื่ออีกฝ่ายหันมาเลิกคิ้วมอง “ขอโทษค่ะ” เธอยกมือไหว้ บางทีเธอไม่ควรถามเรื่องแบบนี้ แต่.... “ยังไม่มี สนใจสมัครไหมล่ะ” ติณณ์หัวเราะชอบใจเมื่อเห็นสีหน้าเหวอๆ ของหญิงสาว “ถ้าอยากสมัครรีบมายื่นนะ พี่ใกล้จะปิดรับแล้ว” ชายหนุ่มกระเซ้าหนักเข้าไปอีก คราวนี้นอกจากหน้าจะเหวอแล้วยังแดงระเรื่ออีก เขามองก่อนจะเดินหัวเราะขึ้นห้องไปอย่างอารมณ์ดี

“ผมคิดถึงคุณนะ” วาโยกระซิบพร้อมยกมือขึ้นปัดผมที่ตกลงมาปกหน้าของหญิงสาวขึ้นไปทัดที่ใบหู “เพราะอะไรนะทำไมผมลืมคุณไม่ได้” แล้วเลือนมือนั้นมาประคองใบหน้านวลที่แดงระเรื่อชวนมอง “เพราะฉันเป็นคนชวนคุณก่อนมั้งคะ” ชญานินบอกเหตุผลที่พอจะคิดได้เสียงแผ่วพลางหลุบตาต่ำ รู้สึกตัวร้อนผ่าวตั้งแต่หัวจรดเท้า ใจเต้นระรัวแทบจะหลุดออกมานอกอก รุนแรงยิ่งกว่าเจอเขาในลิฟท์เสียอีก “ผู้หญิงหลายคนก็เคยชวน แต่ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้” วาโยสารภาพ “พูดแบบนี้กับผู้หญิงที่เคยชวนคุณทุกคนหรือเปล่าคะ” ชญานินย้อนถามเสียงสั่น เมื่อมือของเขาเริ่มอยู่ไม่สุข “ผมอยากให้คุณเชื่อ” “เป็นคำสั่งของเจ้านายหรือเปล่าคะ” ไม่รู้เพราะอะไรทำให้เธอถามคำถามเหมือนปูทางให้เขา “ถ้ามันจะทำให้คุณยอมเป็นของผม ก็ขอใช้สิทธิ์นั้นได้ไหมล่ะครับ” เหมือนขออนุญาต แต่วาโยไม่คิดจะรอ พูดจบเขาก็ก้มลงไปจุมพิตริมฝีปากอิ่มตรงหน้า บดจูบเบาๆ ละเลียดลิ้มรสความละมุน เมื่ออีกฝ่ายมีปฏิกิริยาตอบรับ ชายหนุ่มจึงเพิ่มความเร่าร้อนดูดดื่มขึ้นเรื่อยๆ

***เกมรักบรรณาการร้อน*** “อย่ามาทำเป็นเล่นตัว ได้เวลาทำหน้าที่ของตัวเองแล้ว” ไมก้าห์ตามไปนั่งคร่อมร่างบางที่ตอนนี้มือทั้งสองข้างของหญิงสาวถูกเขาตรึงไว้เหนือศีรษะด้วยมือข้างเดียวแล้ว “นะ…หน้าที่บ้าบออะไรจะมาทำกันตอนนี้ คุณต้องการกาแฟเพิ่ม ปล่อยฉันสิเดี๋ยวจะไปชงให้ค่ะ” ไออุ่นพยายามพูดคุยอย่างใจเย็น ทั้งที่มาอีหรอบนี้หรือจะต้องการดื่มกาแฟ “ไม่ได้จะกินกาแฟ” “งั้นคุณจะเอาอะไร นี่มันดึกแล้ว จะใช้อะไรฉันก็รอพรุ่งนี้เซ่!” เธอตะโกนสุดเสียงดิ้นสุดฤทธิ์แต่ก็ไม่สามารถหลุดออกจากการควบคุมของมือใหญ่ของไมก้าห์ได้ “หน้าที่กลางคืนก็ต้องทำกลางคืนสิ” ไม่พูดเปล่าไมก้าห์ยังก้มลงไปสูดกลิ่นสาวจากซอกคอหอมกรุ่นอย่างพอใจ แม้รูปร่างจะห่างไกลจากสเปกของเขาแต่กลิ่นเนื้อสาวนี้ถูกใจเขาอย่างประหลาด ดูท่ากลิ่นหอมอ่อนๆ ดูจะถูกจริตเขามากกว่ากลิ่นฉุนๆ ของน้ำหอมยี่ห้อดัง “ไม่ ไม่ มันไม่ใช่แบบนี้” ไออุ่นที่ขนลุกซู่บอกเสียงสะอื้น แต่ไมก้าห์ไม่คิดจะสน ผู้หญิงที่ชอบทำตัวอ่อนประสบการณ์เรียกร้องความใจแบบนี้เขาเจอมาเยอะแล้ว ร้อยทั้งร้อยเครื่องร้อนเต็มที่พวกเธอเหล่านั้นก็กลายร่างเป็นแม่เสือสาวพราวสวาททั้งนั้น “แบบนี้แหละถูกต้องที่สุดแล้ว” ตอบเสียงอู้อี้ ก่อนจะลากไล้ปลายจมูกและริมฝีปากไปทั่วลำคอขาวผ่อง ก่อนจะไล้ขึ้นมายังแก้มใสที่…เปียกชื่นน้ำตา และนั่นทำให้ไมก้าห์ที่กำลังเมากับกลิ่นกายสาวถึงนิ่ง แล้วค่อยๆ ยันตัวขึ้น “อย่ามาเรียกร้องความสนใจด้วยน้ำตา” เขาคำรามอย่างไม่สบอารมณ์ ให้ตาย เขาเกลียดที่สุดคือน้ำตาของผู้หญิง “ก็คุณกำลังจะข่มขื่นฉัน ฉันต้องดีใจหรือไง” ตะคอกกลับเสียงสะอื้น “ข่มขื่นเหรอ พูดให้ถูกมันคือหน้าที่ของเธอต่างหาก” ***เกมรักกับดักพิศวาส*** “ผมต้องการคุณ และรู้ว่าคุณเองก็ต้องการผม เราสองคนต้องการกันและกัน แต่ต่างคนต่างก็ไม่อยากมีพันธะ เซ็กเฟรนด์มันคือคำตอบที่ดีที่สุด” ชายหนุ่มอธิบายเสียงพร่า จมูกโด่งยังคลอเคลียไม่ห่างจากแก้มแดงระเรื่อ “ดียังไง” บุษบันถามเสียงสั่น ดวงตากลมโตยังฉ่ำปรืออย่างคนที่ยังเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสที่เรียกความร้อนและแรงปรารถนาของเธอให้ตื่นขึ้น “ระหว่างเรามันคือความพอใจในเซ็กส์ของกันและกัน มีอิสระที่จะคบหาคนอื่น ไม่มีการหึงหวงหรือก้าวก่ายล่วงล้ำการเป็นส่วนตัว ของกันและกัน เมื่อใครคนใดคนหนึ่งเจอคนที่ใช่ เรื่องของเราคือจบ และผมคิดว่ามันจะต้องจบด้วยดี” มือใหญ่ประคองใบหน้าสวย ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองสบดวงตาสีดำกลมโต นานชั่วอึดใจ ก่อนบุษบันจะเป็นคนหลบสายตา เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ปฏิเสธและมีท่าทีเริ่มจะโอนอ่อนผ่อนตาม บอลด์วินจึงรีบเกลี้ยกล่อมต่อ “เราต่างฝ่ายต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว การหาความสุขใส่ตัวมันไม่ใช่เรื่องผิดหรอก” บุษบันเหลือบตามองชายหนุ่มรูปงามตรงหน้าอีกครั้งแล้วถอนหายใจ เธอไม่ปฏิเสธหรอกว่าพึงพอใจในตัวของบอลด์วินมากเป็นพิเศษ และเขาก็พูดถูกเธอโตแล้ว จะเป็นอะไรไปเล่าถ้าช่วงเวลาหนึ่งเธอจะทำอะไรตามใจตัวเองแบบสุดๆ บ้าง “ตกลง” ***โซ่ตรวนสวาท*** “ผมจะกลืนกินคุณทั้งตัว” คาร์ลอสที่ถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่งบอกพลางจัดการเสื้อผ้าของทั้งตัวเองและหญิงสาวทิ้งกระจายบนพื้นอย่างคนใจร้อน “สวยเหลือเกิน” ชายหนุ่มครางเสียงพร่า จับเรียวแขนเล็กที่หญิงสาวยกขึ้นมาบดบังหน้าอกอวบอิ่มของตัวเองแล้วใช้ปากครอบครองดูดดึงราวกับทารกหิวกระหาย ขณะที่มือทั้งสองข้างก็สัมผัสลูบไล้ไปทั่วร่างบางอย่างถนัดถนี่ไม่ต้องเกรงใจเหมือนอย่างเมื่อคืน “คาร์ล...คะ...” กิ่งแก้วครางเสียงสั่นกระเซ้าบิดเร้าแอ่นอกขึ้นรับสัมผัส ที่ไม่ว่าชายหนุ่มจะแตะต้องลูบคลำส่วนไหนร่างกายของเธอก็เหมือนมันจะร้อนและวาบหวิวไปซะทุกที

“ผมต้องการคุณ และรู้ว่าคุณเองก็ต้องการผม เราสองคนต้องการกันและกัน แต่ต่างคนต่างก็ไม่อยากมีพันธะ เซ็กเฟรนด์มันคือคำตอบที่ดีที่สุด” ชายหนุ่มอธิบายเสียงพร่า จมูกโด่งยังคลอเคลียไม่ห่างจากแก้มแดงระเรื่อ “ดียังไง” บุษบันถามเสียงสั่น ดวงตากลมโตยังฉ่ำปรืออย่างคนที่ยังเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสที่เรียกความร้อนและแรงปรารถนาของเธอให้ตื่นขึ้น “ระหว่างเรามันคือความพอใจในเซ็กส์ของกันและกัน มีอิสระที่จะคบหาคนอื่น ไม่มีการหึงหวงหรือก้าวก่ายล่วงล้ำการเป็นส่วนตัว ของกันและกัน เมื่อใครคนใดคนหนึ่งเจอคนที่ใช่ เรื่องของเราคือจบ และผมคิดว่ามันจะต้องจบด้วยดี” มือใหญ่ประคองใบหน้าสวย ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองสบดวงตาสีดำกลมโต นานชั่วอึดใจ ก่อนบุษบันจะเป็นคนหลบสายตา เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ปฏิเสธและมีท่าทีเริ่มจะโอนอ่อนผ่อนตาม บอลด์วินจึงรีบเกลี้ยกล่อมต่อ “เราต่างฝ่ายต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว การหาความสุขใส่ตัวมันไม่ใช่เรื่องผิดหรอก” บุษบันเหลือบตามองชายหนุ่มรูปงามตรงหน้าอีกครั้งแล้วถอนหายใจ เธอไม่ปฏิเสธหรอกว่าพึงพอใจในตัวของบอลด์วินมากเป็นพิเศษ และเขาก็พูดถูกเธอโตแล้ว จะเป็นอะไรไปเล่าถ้าช่วงเวลาหนึ่งเธอจะทำอะไรตามใจตัวเองแบบสุดๆ บ้าง “ตกลง”

“อย่ามาทำเป็นเล่นตัว ได้เวลาทำหน้าที่ของตัวเองแล้ว” ไมก้าห์ตามไปนั่งคร่อมร่างบางที่ตอนนี้มือทั้งสองข้างของหญิงสาวถูกเขาตรึงไว้เหนือศีรษะด้วยมือข้างเดียวแล้ว “นะ…หน้าที่บ้าบออะไรจะมาทำกันตอนนี้ คุณต้องการกาแฟเพิ่ม ปล่อยฉันสิเดี๋ยวจะไปชงให้ค่ะ” ไออุ่นพยายามพูดคุยอย่างใจเย็น ทั้งที่มาอีหรอบนี้หรือจะต้องการดื่มกาแฟ “ไม่ได้จะกินกาแฟ” “งั้นคุณจะเอาอะไร นี่มันดึกแล้ว จะใช้อะไรฉันก็รอพรุ่งนี้เซ่!” เธอตะโกนสุดเสียงดิ้นสุดฤทธิ์แต่ก็ไม่สามารถหลุดออกจากการควบคุมของมือใหญ่ของไมก้าห์ได้ “หน้าที่กลางคืนก็ต้องทำกลางคืนสิ” ไม่พูดเปล่าไมก้าห์ยังก้มลงไปสูดกลิ่นสาวจากซอกคอหอมกรุ่นอย่างพอใจ แม้รูปร่างจะห่างไกลจากสเปกของเขาแต่กลิ่นเนื้อสาวนี้ถูกใจเขาอย่างประหลาด ดูท่ากลิ่นหอมอ่อนๆ ดูจะถูกจริตเขามากกว่ากลิ่นฉุนๆ ของน้ำหอมยี่ห้อดัง “ไม่ ไม่ มันไม่ใช่แบบนี้” ไออุ่นที่ขนลุกซู่บอกเสียงสะอื้น แต่ไมก้าห์ไม่คิดจะสน ผู้หญิงที่ชอบทำตัวอ่อนประสบการณ์เรียกร้องความใจแบบนี้เขาเจอมาเยอะแล้ว ร้อยทั้งร้อยเครื่องร้อนเต็มที่พวกเธอเหล่านั้นก็กลายร่างเป็นแม่เสือสาวพราวสวาททั้งนั้น “แบบนี้แหละถูกต้องที่สุดแล้ว” ตอบเสียงอู้อี้ ก่อนจะลากไล้ปลายจมูกและริมฝีปากไปทั่วลำคอขาวผ่อง ก่อนจะไล้ขึ้นมายังแก้มใสที่…เปียกชื่นน้ำตา และนั่นทำให้ไมก้าห์ที่กำลังเมากับกลิ่นกายสาวถึงนิ่ง แล้วค่อยๆ ยันตัวขึ้น “อย่ามาเรียกร้องความสนใจด้วยน้ำตา” เขาคำรามอย่างไม่สบอารมณ์ ให้ตาย เขาเกลียดที่สุดคือน้ำตาของผู้หญิง “ก็คุณกำลังจะข่มขื่นฉัน ฉันต้องดีใจหรือไง” ตะคอกกลับเสียงสะอื้น “ข่มขื่นเหรอ พูดให้ถูกมันคือหน้าที่ของเธอต่างหาก”

“ไปเสม็ด” เกวิลนทวนคำเสียงตื่นแล้วรีบถามต่อ “ไปกลับหรือค้างคืน” “ค้างคืน” ชมพูนุชตอบอย่างไม่คิดจะปิดบัง นั่นทำให้เกวลินตาโต เดินเข้าไปจับต้นแขนของชมพูนุชเพื่อให้อีกฝ่ายมองหน้าของเธอ “นี่อย่าบอกนะว่าเธอกับแทน...” “แล้วถ้าใช้เธอจะทำไม” ชมพูนุชถามกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่คนฟังกลับนิ่งไม่ได้ “เธอก็รู้ว่าแทนคือผู้ชายที่ฉันรัก แล้วเธอจะยัง...” พูดยังไม่ทันจบชมพูนุชก็พูดแทรกขึ้นทันควัน “ยังกล้าพูดเหรอว่าแทนคือผู้ชายที่เธอรัก ทั้งๆ ที่เพิ่งกลับมาจากหาผู้ชายอีกคน และอีกอย่างเธอเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอว่าถ้าสงสารเขาก็เอาไว้เอง ตอนนี้ฉันเอาเขาไว้แล้วเธอจะมาทวงคืนอีกทำไม”

เบญจากับวายุที่รักกันมาหลายปี จนในที่สุดตัดสินใจจะแต่งงานกัน แต่แม่ของทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างไม่ชอบอีกฝ่าย ทำให้ในวันเจรจาสู่ขอล่มไม่เป็นท่า... “พวกเราลองทำอย่างที่ท่านต้องการดูไหมคะ” “ห๊ะ! คุณว่าอะไรนะ...ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม” วายุถามอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง “ไม่หรอกค่ะ เบญคิดอย่างนั้นจริงๆ แม่เบญไม่ชอบคุณ และแม่คุณเองก็...รังเกียจเบญ” ท้ายประโยคน้ำเสียงของหญิงสาวสั่นเครือจนคนฟังใจไม่ดี “ผมขอโทษแทนท่านด้วย ผมรู้ว่าท่านพูดแรงเกินไป” แต่วายุก็ไม่รู้จะพูดอะไรที่มันดูดีกว่านี้ “แต่มันคือเรื่องจริง เรื่องจริงที่ฉันฟังแล้วถึงกับหน้าชา” เบญจาหัวเราะขืนๆ ปาดน้ำตาที่รื่นขึ้นมา ก่อนจะพูดต่อ “เบญรู้ว่าท่านไม่ชอบเบญ แต่ไม่คิดว่าจะมากขนาดนี้...แปดเปื้อนวงศ์ตระกูล” คราวนี้หญิงสาวถึงกลับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ปล่อยเสียงสะอื้นออกมาจนวายุตกใจ “เบญ...ผมจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้” “ไม่ต้องหรอกค่ะ เบญไม่เป็นไร คุณอยู่ที่นั่นดีแล้ว ต่างคนต่างอยู่สักพัก บางทีอะไรๆ มันอาจจะเป็นไปในทางที่ดี” เบญจารีบห้าม ไม่อย่างนั้นเชื่อได้เลยว่าวายุมาหาเธอจริงๆ แน่ “คุณต้องการอย่างนั้นเหรอ” วายุครางถามด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด “บางทีสิ่งที่ท่านเลือกให้มันอาจจะดีก็ได้นะคะ”

อนามิกา หญิงสาวที่ถูกเลิกจ้างงานต้องการแค่ไปเที่ยวพักผ่อนที่ลาสเวกัสตามคำชักชวนของเพื่อนรักไม่นานก็จะกลับ แต่ก็ดันเกิดเรื่องไม่คาดฝันทำให้เธอจำเป็นต้องทำงานที่นั่นต่อ แล้วจะทำอย่างไรเมื่อเธออยากอยู่และทำงานที่ลาสเวกัสแบบถูกกฏหมาย กรีนการ์ดคือสิ่งที่เธอต้องการ และวิธีที่จะได้มันมาเธอกับเพื่อนคิดไม่ออกนอกจากการจ้างใครสักคนมาจดทะเบียนสมรส และผู้ชายที่ อนามิกา หาได้คือผู้ชายมอซอ หิวโซ ไม่มีกระทั่งเงินซื้อขนมปังกินเพราะเสียพนันจนหมดตัว แต่...ใครจะรู้ละว่าผู้ชายมอซอ หิวโซคนนั้นคือ เคเลอร์ วิล ดาเวนพอร์ต เจ้าของคาสิโนชื่อดังในลาสเวกัส

เมื่อเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อระหว่าง เกณิกา กับ ปรินทร์ ที่ชายหนุ่มกำลังจะแต่งงานกับแฟนสาว แต่ก็ดันมาเกิดเรื่องดันไปเกินเลยกับเพื่อนสนิทอย่าง เกณิกา แต่ก่อนจะเกิดปัญหา เกณิกาก็ชิงแก้ปัญหาด้วยการหนีไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่เมื่อเธอกลับมา ก็มาพร้อมกับลูกสาวตัวน้อย แต่เธอไม่ยอมรับว่า ปรินทร์ คือพ่อของลูก แต่มีหรือปรินทร์จะยอม จากนั้นการเปิดปากคนปากแข็งที่สุดแสนจะเร่าร้อนก็เกิดขึ้น... “ถ้านั่งคุยไม่รู้เรื่องสงสัยจะต้องนอนคุย” ไม่พูดเปล่าปรินทร์ยังโถมตัวเข้าหาเกณิกาจนล้มลงไปบนที่นอน “ไอ้บ้า! แกจะทำอะไรน่ะ” เกณิการ้องถามเสียงสั่น “น้องปรายเป็นลูกใคร” ปรินทร์ไม่ตอบแต่กลับถามคนที่นอนหน้าตื่นอยู่ใต้ร่าง “ลูกฉันคนเดียว” เกณิกาตอบเน้นๆ ชัดๆ อย่างไม่คิดจะยอมพ่อของลูก นั่นทำให้ปรินทร์กระตุกยิ้ม “สงสัยจะลืมว่าของแบบนี้มันทำคนเดียวไม่ได้” เกณิกาไม่ตอบโต้ได้แต่นอนเม้มปากหันหน้าหนีไม่ยอมสบตาคนที่อยู่เหนือร่าง “เอะ หรืออาจจะลืม งั้นเรามาย้อนความจำกันหน่อยดีกว่าจะได้รู้ว่าใครคือพ่อน้องปรายตัวจริง” “แกจะทำอะไร” คราวนี้เกณิกาดิ้นขัดขืนสุดแรง “ทำลูกไงทำน้องให้น้องปรายสักคน” “ไม่นะ...” เกณิกาตะโกนออกมาได้แค่นั้นก็ถูกปิดปากด้วยปาก นั่นทำให้หญิงสาวถึงกับเบิกตากว้างนอนนิ่งตัวแข็งอย่างคาดไม่ถึง เปิดปากให้ชายหนุ่มสอดปลายลิ้นลุกล้ำได้อย่างง่ายดาย จะขัดขืนก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเธอโดนปลุกเร้าจนในเวลาต่อมาอ่อนระทวย มือที่เคยผลักไสเลื่อนขึ้นไปโอบรอบต้นคอแข็งแรงพร้อมจูบตอบอย่างโหยหา

“คุณธี คุณจะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะคะ!” ประณาลีถามเสียงตื่น พยายามดิ้นรนขัดขืนตุบตีและผลักไสร่างใหญ่ให้ออกห่าง แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สะทกสะท้าน “ไม่มีทางที่รัก ผมปล่อยคุณมานานเกินไปแล้ว” เอ่ยจบนิธิภัทรก็เปลี่ยนจากกอดรัดมาตวัดร่างบางขึ้นอุ้ม แล้วเดินดุ่มๆ ตรงไปที่เตียงกว้าง ท่ามกลางเสียงวี้ดร้องและกระเสือกกระสนของหญิงสาว “ไม่นะคุณธี คุณจะทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้นะ ฉันเป็นพี่เลี้ยงไม่ได้เป็นนางบำเรอของคุณ” “ก็ใครบอกว่าจะให้คุณเป็นนางบำเรอล่ะทูนหัว” นิธิภัทรวางร่างบางลงบนเตียงกว้างแล้วโถมร่างใหญ่ตามลงไปแบบติดๆ จากนั้นเขาก็ทำการปิดปากพี่เลี้ยงสาวที่มักจะปฏิเสธเขาตลอดเวลาด้วยจูบอ่อนหวาน ขณะเดียวกันกำปั้นน้อยๆ ของหญิงสาวก็ยังทุบเข้าที่ไหล่กว้าง แต่ไม่นานมือนั้นก็ค่อยๆ เปลี่ยนมาเป็นลูบไล้อย่างเคลิ้มไปกับจูบที่เริ่มเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ สติที่คอยย้ำเตือนตัวเองอยู่ตลอดเวลาแตกกระเจิงไม่มีชิ้นดี เหลือเพียงความรู้สึกลึกๆ ที่เก็บงำเอาไว้ภายในใจ ที่เริ่มจะแสดงออกมา และเมื่อเป็นอย่างนั้นทำให้ประณาลีกล้าพอที่จะจูบตอบกลับไปอย่างไม่ประสีประสามากนัก หากแต่จูบนั้นแฝงไปด้วยความเร่าร้อนอ่อนหวาน มันจึงสามารถเรียกเสียงครางจากชายหนุ่มได้เป็นระยะๆ สร้างความร้อนรุ่มไปทุกอณูขุมขน เปลวไฟพิศวาสคุกรุ่นพร้อมจะมอดไหม้ นิธิภัทรไม่รอช้าจัดการปราการที่ขวางกั้นทั้งของตัวเองและประณาลีที่นอนอ่อนระทวยใต้ร่างออกอย่างชำนาญ “คืนนี้คุณจะต้องชดเชยเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมานะที่รัก” เรื่องที่คุณน่าจะสนใจ

“ผมจะกลืนกินคุณทั้งตัว” คาร์ลอสที่ถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่งบอกพลางจัดการเสื้อผ้าของทั้งตัวเองและหญิงสาวทิ้งกระจายบนพื้นอย่างคนใจร้อน “สวยเหลือเกิน” ชายหนุ่มครางเสียงพร่า จับเรียวแขนเล็กที่หญิงสาวยกขึ้นมาบดบังหน้าอกอวบอิ่มของตัวเองแล้วใช้ปากครอบครองดูดดึงราวกับทารกหิวกระหาย ขณะที่มือทั้งสองข้างก็สัมผัสลูบไล้ไปทั่วร่างบางอย่างถนัดถนี่ไม่ต้องเกรงใจเหมือนอย่างเมื่อคืน “คาร์ล...คะ...” กิ่งแก้วครางเสียงสั่นกระเซ้าบิดเร้าแอ่นอกขึ้นรับสัมผัส ที่ไม่ว่าชายหนุ่มจะแตะต้องลูบคลำส่วนไหนร่างกายของเธอก็เหมือนมันจะร้อนและวาบหวิวไปซะทุกที

ไตรทศไม่ชอบหน้าเขมิกาเด็กน้อยที่คนเป็นพ่อพาเข้ามาในบ้าน เพียงเพราะกลัวว่าเธอจะมาแย่งความรักจากคนเป็นพ่อไป เมื่อโตขึ้น เขาก็ยิ่งเกลียดเธฮมากขึ้นตามกาลเวลา เพราะรู้สึกว่าหญิงสาวกำลังอยากจะได้ตำแหน่งแม่เลี้ยงของเขาไปครอบครอง +++++++++ “เลิกมายุ่งกับผมได้ไหม” “ไม่ได้ค่ะ คุณลุงบอกเสมอว่า ถ้าเมื่อไหร่ท่านไม่อยู่ ขวัญต้องดูแลพี่ไตรดีๆ อย่างวันนี้ ถ้าขวัญไม่มา พี่จะกินข้าวหรือเปล่าก็รู้ สั่งมาก็วางทิ้งเอาไว้ไม่ยอมกิน ใช่ไหมล่ะคะ” “อย่ามาทำตัวเป็นแม่เลี้ยงผมหน่อยเลย เพราะพ่อก็ตายไปแล้ว บทบาทนั้นผมไม่ต้องการ” ไตรทศพูดเสียงลอดไรฟัน เรื่องความสัมพันธ์ของพ่อกับเขมิกา เขาเคยสงสัยมานาน จนตราบเท่าทุกวันนี้ความสงสัยนั้นก็ไม่ได้รับการคลี่คลาย เพราะเขมิกาชอบเข้าออกนอกในห้องของพ่อเขาตอนดึกๆ ดื่นๆ แทบทุกวัน แม้ท่านและหญิงสาวจะปฏิเสธมาตลอด แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาเชื่อได้เลยสักครั้ง “งั้นฉันขอบทบาทอื่นได้ไหมล่ะคะ” ไม่พูดเปล่าเขมิกายังลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งลงบนตักของไตรทศ ใช้มือทั้งสองลูบแก้มแล้วไล้มาที่ริมฝีปาก ที่นับวันยิ่งด่าได้เจ็บและแสบสัน “อยากได้บทบาทนางบำเรอหรือไง” ชายหนุ่มถามพลางกดยิ้มหยัด เขมิกาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะปรับสีหน้าแล้วฉีกยิ้มหวานยั่วยวน “อยากลองดูหน่อยไหมล่ะคะ” คำพูดท้าทายนั้น ทำให้ไตรทศถึงกับหมดความอดทน ยกร่างบอบบางนั้นขึ้นไปนั่งบนโต๊ะ แล้วบดจูบริมฝีปากอวบอิ่มที่มักจะคอยพูดจายั่วยวนหรือยั่วโมโหเขาบ่อยๆ