“คุณมันคนเจ้าเล่ห์ ฉันไม่คิดเลยนะว่าคุณจะเป็นพวกลิ้นสองแฉกตลบตะแลง นี่น่ะหรือสุธนา วงศ์นพกานต์ทายาทเวิร์ลเรียลเอสเตทผู้มั่งคั่ง แท้จริงแล้วก็ไม่ต่างอะไรจากอสรพิษ” เมริศาโพล่งออกไปอย่างเหลืออดพร้อมกับระดมกำปั้นเล็กๆทุบตีไปตามอกกว้าง แม้เรี่ยวแรงที่หญิงสาวประทุษร้ายจะไม่ได้สร้างความระคายเคืองให้กับสุธนาเลยแม้แต่น้อย แต่ด้วยแรงโทสะเพราะความดื้อดึงอวดดีของหญิงสาวทำให้สุธนาลืมตัว “ผมก็ไม่คิดว่านางแบบสาวลูกเศรษฐีอย่างคุณจะปากคอเราะร้ายไม่ต่างจากแม่ค้าในตลาดติดแอร์” “แล้วไอ้โจรชั่วบ้ากามคนไหนที่ใช้ให้ลูกน้องไปจับตัวแม่ค้าปากตลาดอย่างฉันมา” เมริศาทิ้งมาดนางแบบสาวมานิ่งกลายเป็นสาวปากร้ายต่อปากต่อคำอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ “มันจะมากไปแล้วนะเมริศา” “มันน้อยไปด้วยซ้ำสำหรับคนหน้าเนื้อใจเสืออย่างคุณ...” เสียงหวานเอ่ยยังไม่ทันจบประโยคก็ถูกริมฝีปากร้อนกดประทับเรียวปากสีอิ่ม “อื้อ อนอ้า อ่อยอ๊ะ (คนบ้าปล่อยนะ)” หญิงสาวพยายามเปล่งเสียงร้อง แต่ดูอีกฝ่ายจะไม่สดับรับฟังเธอเลยสักนิดนอกจากเพิ่มแรงกดบดเคล้าขยี้จนริมฝีปากบางชอกช้ำด้วยความเอาแต่ใจ สุธนาดันร่างบางชนชิดติดกำแพงโดยไม่ยอมถอนจุมพิตร้อนจากกลีบปากแสนหวาน ร่างหนาเบียดชิดจนอกแกร่งบดเบียดกับความนุ่มหยุ่นของทรวงอกอวบจนแทบไม่อยากจะเชื่อว่านางแบบสาวหุ่นบอบบางจะซ่อนความอวบใหญ่ไว้ภายใต้เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ ร่างสูงถึงกับอดใจไม่ไหวที่จะสัมผัสเนื้อแท้ของความอวบอิ่มนั้น

“คุณจะให้ฉันทำอะไร” คนกล้าๆกลัวๆโพล่งถามด้วยความหวั่นใจ “ถอดเสื้อผ้า...” “ถะ...ถอดเสื้อผ้า? คุณต้องบ้า..ไปแล้วแน่ๆ ฉันไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด” พะพราวปฏิเสธโดยไม่ต้องคิดแม้เธอจะเคยมีคนรักแต่เธอก็ไม่เคยทำเรื่องน่าอายแบบนี้ต่อหน้าผู้ชายคนไหน “ฮึ...ก็ดี ผมจะได้เรียกลูกน้องให้มาจับคุณแก้ผ้าแล้วมัดไว้กับเตียง คิดดูนะผู้ชายหื่นๆที่มันไม่ค่อยเจอเรื่องอย่างว่ามานับเดือนจะหื่นกระหายขนาดไหนถ้าได้เจอผู้หญิงหุ่นน่าฟัดอย่างคุณ...ผมแทบไม่อยากจะคิด...ว่ามันจะสนุกถึงใจคุณขนาดไหน” อากิยกยิ้มร้ายหลังจากข่มขวัญจนอีกฝ่ายกระเจิดกระเจิง

“ยะ อย่าเอามือสกปรกของอามาร์คมาแตะต้องตัวพริส” พริสซิล่าแหวใส่เสียงลั่น ตอนนี้ดีกรีความกรุ่นโกรธของมาร์คทะลุเกินความอดทน จนไม่อาจคุมสติตัวเองได้ สิ่งเดียวที่มาร์ครู้ในตอนนี้คือเขาต้องกำราบเด็กสาวในปกครองให้ยอมศิโรราบใต้ร่างเขาเท่านั้น “ปากดีนักนะพริสซิล่า” มาร์คไม่ฟังคำทัดทานของคนตัวเล็กเลยสักนิด มือหนาหยาบกระด้างเคล้นขยี้ทรวงอกอิ่มของเด็กสาวอย่างแรงจนพริสซิล่าถึงกับร้องครางทั้งน้ำตา

“ยัง...มันยังไม่พอหรอกนะสลิน ถ้าฉันยังไม่อิ่มอย่าหวังว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ” ภวินทร์เอ่ยเสียงพร่าขณะกายแกร่งยังคงกระเด็กสาวอย่างหนักหน่วงสาดซัดพายุสวาทเข้าใส่ราวกับไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

“อย่า...”เสียงหวานกรีดร้องพร้อมกับพยายามปัดป้องแรงคุกคามจากคนเอาแต่ใจ “เธอยินยอมขายเรือนร่างขายศักดิ์ศรีให้ฉันแล้ว อย่ามาทำเป็นสะดีดสะดิ้งเล่นตัวให้ฉันต้องเสียอารมณ์หน่อยเลย” อทิตติเค้นเสียงรอดไรฟันข่มขวัญหญิงสาว

บทรักของเขาดุจดังหมาป่ากระหายเหยื่อ กระต่ายน้อยอย่างเธอเป็นได้แค่เพียงเหยื่ออันโอชะ ภายใต้บทรักดิบเถื่อนที่เขาหยิบยื่นให้

“ปล่อยนะ นี่มันในรถนะคุณ” เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ดวงตาของเขาแฝงประกายแห่งความน่ากลัวออกมาราวกับสัตว์ป่า “ในรถนี่ซิดี จะได้เปลี่ยนบรรยากาศ เขาบอกกันว่าในที่แคบมักเร้าใจมากกว่าในที่โล่ง ผมเลยอยากลองดูสักที” พูดจบชายหนุ่มกดริมฝีปากลงมาปิดปากอิ่มของธารระริน หญิงสาวพยายามขัดขืนเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่นไม่ยอมให้เขารุกรานเข้าไปได้ง่าย ๆ ชายหนุ่มออกแรงกดริมฝีปากมากขึ้นแล้วใช้มือบีบขากรรไกรของเธอเอาไว้แน่น จนเธอต้องเผยอปากออกจากกันเพราะความเจ็บปวด ลิ้นร้ายอันชำนาญรุกล้ำกวาดชิมรสหวานอย่างย่ามใจ

เมื่อโค้ชหนุ่มเกิดติดตาต้องใจผู้จัดการทีมสาวคนใหม่ ความเอาแต่ใจมีหรือจะปล่อยให้เหยื่อชิ้นงามผ่านเลยไป แถมเหยื่อสาวที่พยายามหนีหน้ากลับกลายเป็นน้องสาวบุญธรรมที่ต้องมาอยู่บ้านเดียวกับเขา

“ไม่ต้องทำเป็นมารยาบีบน้ำตากับฉันหรอกนะสาวน้อยเพราะไม่ว่าอย่างไรที่ไหนหรือเมื่อไหร่ ถ้าฉันต้องการปลดปล่อยเธอก็ต้องพร้อมที่จะเป็นเครื่องสนองความอยากของฉันได้ทุกเวลา” ชายหนุ่มพูดเสียงเหี้ยมพร้อมกับรวบข้อมือบางทั้งสองข้างกดลงกับที่นอนด้วยมือแกร่งเพียงข้างเดียว ในขณะที่มือหนาอีกข้างดึงทึ้งชุดสวยที่ขาดวิ่นหลุดจากเรือนกายบอบบางเผยให้เห็นความงามที่เขาเชยชมมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ยิ่งได้เชยชม ยิ่งได้สัมผัสความต้องการของเขากลับยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ “ไม่...อย่านะ ได้โปรดเถอะคุณแอนดี้” หญิงสาวร้องห้ามด้วยความหวาดกลัวกับการกระทำอันป่าเถื่อนของอสูรร้ายเอาแต่ใจ “อ้อนวอนร้องขอทั้งๆที่เธอเพิ่งจะด่าว่าฉันมันเป็นคนชั่ว คนเห็นแก่ตัวไม่มีหัวใจ เดี๋ยวเธอก็จะได้รู้บทรักของคนชั่วมันไม่มีหัวใจมันจะรุนแรงไปถึงแก่นใจเธอเลยหรือเปล่า” รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏบนริมฝีปากหยักได้รูปที่ก้มลงขบเม้มรอยช้ำรอยเดิมเพื่อตีตราย้ำชัดอีกครั้งว่าเขาคือเจ้าของเธอเพียงผู้เดียว

เพียงเพราะความปรารถนาอยากครอบครองเรือกายแสนบริสุทธิ์ของลูกศิษย์สาวฉุดกระชากให้อาจารย์หนุ่มมาขรึมต้องใช้เล่ห์ร้ายบีบบังคับหญิงสาวให้เรียนรู้บทรักสุดเร่าร้อน

“ใช่ ฉันมันช่ำชองลีลาเด็ดไม่อย่างนั้นคุณคงไม่โง่ยกหนี้หลายสิบล้านเพื่อแลกกับการให้ฉันบำเรอสุขให้คุณบนเตียงหรอก” วรุณดาตอกกลับเจ็บแสบไม่แพ้กันพร้อมกับผลักร่างสูงเต็มแรงก่อนจะตั้งหลักเพื่อหาทางหนีทีไล่ “ปากดีนักเห็นเงียบๆเรียบร้อยที่แท้ก็สวมหน้ากากหลอกเพื่อให้คนอื่นดูว่าใสซื่อ” ดวงตาแข็งกร้าวของชายหนุ่มจับจ้องดวงหน้าหวานราวกับเสือร้ายที่หมายจะขย้ำเหยื่อให้จมเขี้ยว “แล้วแต่คุณจะคิด แต่ฉันเกลียดพวกหน้าเนื้อใจเสืออย่างคุณที่สุด ทำทีวางมาดสุขุมแต่เนื้อแท้ก็คือเสือผู้หญิงดีๆนี่เอง” วรุณดาไม่ลดละที่จะต่อกรกับชายหนุ่มด้วยคำพูดอันเจ็บแสบที่เป็นเสมือนเชื้อไฟชั้นดีราดรดลงบนเป็นเพลิงอย่าง อทิตยวัฒน์ผู้ร้อนแรงไม่ต่างจากชื่อของชายหนุ่ม