ซาตานดื้อรัก เมื่ออุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้ต้องกลายเป็นคนพิการ หนำซ้ำคู่หมั้นก็ทิ้งไป ทำให้เทพบุตรนักบิดอย่างเขากลายเป็นปีศาจที่ใครก็เข้าหน้าไม่ติด เธอที่ตั้งใจมาเพื่อดูแลจึงไม่ต่างจากแพะที่ถูกส่งมาบูชายัญ

อยู่เป็นโสดมาตั้งนาน พอคิดจะมีแฟนคนแรก ดันโป๊ะแตกว่ามีเมียแล้วซะงั้น แถมยังขี้หึงระดับนางยักษ์ที่พร้อมฉีกกินทุกคนที่ขวางหน้า "เพื่อน" ของเธอจึงต้องอาสามาช่วยเป็น "แฟน" ให้เพื่อให้รอดปากเหยี่ยวปากกา แต่ไหงคบไปคบมา หัวใจกลับสั่นแปลก ๆ นี่สิ ### ปฐวีเดินต้อนเธอถอยหลังไปชนผนัง ยกสองแขนขึ้นกันไว้ ทำให้เธอหนีไปไหนไม่ได้ สุดธิดาเงยหน้ามอง กะพริบตาปริบ ๆ “เธอรู้มั้ยว่าสถิติการก่ออาชญากรรมทางเพศส่วนใหญ่ เกิดจากคนใกล้ชิดของเหยื่อทั้งนั้น” “ระ...รู้แล้วจ้ะ” “ฉันไม่ได้ขู่นะ แต่ฉันเป็นห่วงความซื่อบื้อของเธอน่ะเข้าใจที่ฉันพูดใช่มั้ย” “เออ...เข้าใจแล้ว ทีนี้ก็อยู่ห่าง ๆ ฉันได้หรือยัง” “ยัง” ปฐวีตอบสั้น ๆ ก่อนจะก้มลงจุ๊บแรง ๆ หนึ่งที ### เรื่องนี้นางเอกซื่อจนเกือบเซ่อ ถ้าไม่เจอพระเอกของเขาเสียก่อนจะรอดปากเหยี่ยวปากกามั้ยนะนี่ ฝากให้กำลังใจกันด้วยนะคะ เรื่องที่คุณน่าจะสนใจ

เมื่อตอนเด็กเขานี่แหละเป็นหัวโจกคอยล้อเลียนเธอ หลายปีผ่านไปเขาเกือบจะจำเธอไม่ได้ ตรงข้ามกับเธอที่จำเขาได้แม่น...และไม่ลืมสักนิดเดียวว่านอกจากเขาจะเจ้าชู้แล้ว ยังเรียกเธอว่า "เป็ดดำ" -- แต่แปลกที่ทำไมสายตาของเขาในวันนี้นั้น ทำให้เป็ดดำอย่างเธอร้อน ๆ หนาว ๆ ได้ทุกครั้งที่ถูกจ้องมองก็ไม่รู้ “พี่ไม่ได้เมาเลยสักนิด ถ้าเมาจะเดินมาหาศาถูกได้ยังไง แล้วจะมีแรงทำแบบนี้กับศาได้ยังไง” ทินกรก้มจูบยืนยันอีกและเสียดสีร่างกายอย่างจงใจ รวิศาก็แทบจะขาดใจรอนๆ ไปแล้วเหมือนกัน “ศา...อย่ามองคนอื่นนะพี่ขอร้อง” รวิศาไม่เข้าใจก็เลยไม่ตอบ ทินกรจึงจูบซ้ำอีก “พี่ขอจองไว้ก่อน ให้ศารู้ว่าพี่ชอบศาและศาเป็นของพี่จะได้ไม่มีสายตาไปมองใครอีก” “ไม่นะคะ” ได้ยินประโยคเอาแต่ใจแบบนั้นรวิศาก็ฮึดขึ้นมาได้เหมือนกัน “ศาไม่ได้เป็นของพี่ทิน พี่ทินจะทำแบบนี้กับศาไม่ได้” "แน่ใจนะว่าทำไม่ได้"

เธอคือผู้หญิงธรรมดาที่มีสถานะไม่ต่างจาก "คนรับใช้" ของคู่ควงของเขา ส่วนสายตาของเธอ เขาก็เป็นเพียงคาสโนว่าที่ใช้เงินซื้อผู้หญิง...ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งคนที่ถูกซื้อจะเป็นตัวเธอเองไปซะได้... "ผมขอ...ได้ไหม" เขากระซิบเสียงทุ้มต่ำ จ้องมองเธอด้วยแววตาร้อนแรง "ทะ...ทำไมคะ เพื่อตอบแทนที่คุณช่วยฉันไว้อย่างนั้นหรือ" "ไม่ใช่ แต่เพราะผม 'ต้องการ' คุณ" หมายเหตุ : นิยายเล่มนี้เคยตีพิมพ์กับ สนพ. บงกช ในชื่อเรื่อง "เมียจ้างบำเรอรัก" นะคะ เนื้อหาเหมือนกันค่าาา (แต่ตอนนำมาพิมพ์ใหม่ จำชื่อเรื่องผิด เลยกลายเป็น "จ้างรักเมียบำเรอ" แทน แต่เนื้อหาเหมือนกันค่ะ ขออภัยที่ทำให้สับสนนะคะ

อีกคนอยากหนีการคลุมถุงชน อีกคนอยากหาคนช่วยล้างหนี้ เมื่อผลประโยชน์สอดคล้อง เขาและเธอจึงตกลงจะแต่งงานกันชั่วคราว แต่เขาไม่ได้บอกนี่นาว่าจะไม่ทำหน้าที่ "สามี" จริง ๆ "วิ...ที่คุณไม่กลับไปนอนบ้านเพราะคุณรังเกียจผมใช่ไหม" "เปล่านะคะ ฉันจะรังเกียจคุณไปทำไมกัน" "ก็แล้วทำไมไม่กลับบ้านล่ะ" "ก็...ก็ฉันกลัว" วิมาดาสารภาพและก้มหน้างุด ไม่กล้าสบตาเขา ปริญญ์งุนงง "กลัวใคร กลัวอะไร" วิมาดาไม่ตอบแต่หน้าแดงก่ำไปถึงคอ "อย่ากลัวสิวิมาดา ของแบบนี้มันต้อง...เอ่อ...บ่อย ๆ จะได้ไม่ต้องกลัวอีก"

เพื่อเงิน เธอจึงยอมแต่งงานกับพี่ชายของอดีตคนรัก เขาเองก็ไม่ได้รักใคร่อะไรเธอนัก แต่ที่ยื่นข้อเสนอแต่งงานด้วยก็เพราะอยากจะเด็ดดอกไม้กลีบบางที่แสนเย่อหยิ่งมาขยี้ให้แหลกคามือก็เท่านั้น /// "ฉันน่ะอยากจะเข้าหอกับเธอเสียตั้งแต่ตอนนี้เลย...รอเวลาส่วนตัวแทบจะไม่ไหว" เกษราภรณ์หน้าซีด เมื่อถูกตอกย้ำในเรื่องที่เธอรู้อยู่แก่ใจว่ามันต้องเกิดขึ้น...แต่ไม่ว่าเตรียมใจมาสักเท่าไร มันก็ไม่ง่ายเลยสำหรับเธอ “ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันไม่ได้มีรสนิยมวิปริตอะไร ไม่ต้องทำหน้าเหมือนกำลังจะตกนรกแบบนั้นหรอก เพราะที่รอเธออยู่น่ะมันคือสวรรค์...สวรรค์ชั้นเจ็ดเสียด้วย”