เพียงพริบตาที่ฟ้าร้องฟ้าผ่า หญิงสาวพลันลืมตาในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ผู้อื่นทะลุมิติมาเป็นนางเอกในนิยาย แต่ข้ากลับกลายเป็นนางร้ายในนิยายไปเสียได้ สามีหนีไปรบตั้งแต่แต่งงานได้ไม่นาน ตระกูลสามีคิดกำจัด ซ้ำยังมีลูกอีกหนึ่งคน ชีวิตช่างดีเหลือเกิน แต่จะให้สาวจากยุคปัจจุบันทันด่วนต้องมีชะตาชีวิตเช่นนางร้ายในนิยาย ไม่มีทาง นางจะหย่าแล้วไปหาผัวใหม่ หลิวอวิ้นหยางกระโดดลงจากหลังม้า เมื่อสารถีเปิดม่านรถม้า จึงประสานมือคารวะ "คารวะอันผิงโหว" "คนกันเองทั้งนั้น ลูกเขยอย่าได้เกรงใจ" ชวีหลี่จงเอ่ยน้ำเสียงติดจะเย็นชาเล็กน้อย แม้เสียดายบุรุษดีเช่นนี้ แต่ในเมื่ออีกฝ่ายไร้ใจ เขาก็ทำอันใดไม่ได้ หลิวอวิ้นหยางลอบมองในรถม้า ครั้นเห็นบุรุษหนุ่มน้อยนั่งอยู่ด้วย พลันขมวดคิ้วแปลกใจ แต่พอเพ่งมองให้ดี ใบหน้านี้คุ้นตาอยู่บ้าง ชวีเยว่เล่อโบกมือทักทายหลิวอวิ้นหยาง "ไฮ ว่าที่สามีที่กำลังจะถูกหย่า ไม่ต้องตกใจที่เห็นข้า ข้าตามมาดูแลท่านพ่อ" นางกล่าวชัดเจนเพียงนี้ หวังว่าเขาจะไม่มองว่านางตามตื๊อเขาอีกนะ สตรีอย่างนาง ไม่จำเป็นต้องครองรักกับพระเอกเสมอไป เพราะบุรุษทุกคนในใต้หล้า สามารถเป็นพระเอกได้ต่างหากเล่า หลิวอวิ้นหยางมุมปากกระตุก ผู้ใดจะคาดคิด นางจะเอ่ยวาจาดั่งผายลมออกมา จะร้องประกาศให้ทั้งแผ่นดินรู้เลยหรือ เขาสะบัดปิดม่านรถม้าลง กลับไปขึ้นหลังม้า ตะโกนออกเดินทางด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

เธอตายเพราะแรงระเบิดจากหนอนบ่อนไส้ในองค์กร ทำให้ต้องลงนรกไปชดใช้กรรม ขณะกำลังจะดื่มน้ำแกงยายเมิ่ง เรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อมีดวงวิญญาณที่ยังไม่ถึงฆาตข้ามสะพานไปเกิดใหม่ ทำให้เธอซึ่งเป็นดวงวิญญาณสตรีเพียงหนึ่งเดียวต้องถูกเจ้าหน้าที่ในนรกใช้แก้ไขเรื่องราว เธอลืมตาตื่นอีกครั้งในยุคโบราณ สถานที่ซึ่งสามารถฝึกยุทธ์ได้ แต่เหตุใดสวรรค์จึงไม่ให้ร่างที่ดีกว่านี้เล่า มาเฟียสาวเจ็บใจถึงขีดสุด แต่ด้วยตนเป็นคนโฉดชั่วหาที่ดีมิได้ จึงตั้งมั่นว่าจะทำความชั่ว กระทั่งวันหนึ่งได้พบบุรุษผู้สูงส่ง หัวใจที่ด้านชาพลันเต้นระรัว ความชั่วที่ตั้งมั่นจะทำให้ได้ มิรู้จะไปถึงฝั่งฝันหรือไม่

ความตายเป็นเหตุการณ์ธรรมชาติ ทว่าตายแล้ววิญญาณกระเด็นไปที่ใดไม่รู้เท่ากับสวรรค์ลงโทษ เธอลืมตาขึ้นในโลกที่ไม่คุ้นชิน ซ้ำยังอยู่ในร่างเด็กสิบสามขวบอีก ซ้ำยังเป็นบุตรที่เกิดจากอนุ กระหน่ำซ้ำ… บิดาไม่สนใจ มารดาอย่าได้เอ่ยถึง อยู่ต่อตระกูลนี้ไม่ดี ไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า ทว่าสวรรค์ยังคงไร้เมตตา หาได้จับพลัดจับผลูไม่ แต่แม่ทัพหน้าหยกกลับจับนางยัดใส่กองทัพหน้าตาเฉย สตรีบอบบางร่างแทบปลิวลมจึงต้องใช้ชีวิตเฉกเช่นบุรุษ

สองร่าง สองภพ สองดวงจิตวาสนารักพันผูกมิรู้ลืม เมื่อสตรีสองนางต่างสลับดวงจิตกัน หัวใจรักที่ด้านชา กลับกลายมีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง หลิวหลิน นักฆ่าที่มิคิดมีความรัก ความรักคือสิ่งต้องห้าม ต้องไปอยู่ในยุคโบราณ ที่ทุกอย่างมีพร้อมสรรพ สามี บุตรี ยศถาหนิงเหม่ยหลิน สตรีที่มิเต็มใจแต่งงานให้บุรุษ ต้องไปอยู่ในยุคปัจจุบัน ที่นั่นนางได้พบคนรัก ทว่า… สวรรค์ยังคงกลั่นแกล้งพวกเธอ วันเวลามิยั่งยืน พวกเธอควรทำเช่นไรให้ตนได้ครองคู่กับคนที่รัก

บัวชมพู หญิงสาวที่เพิ่งเรียนจบ เข้าทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง เธอคิดว่าชีวิตกำลังไปได้สวย มีงานทำ มีแฟนคนแรกเป็นตัวเป็นตน แต่แล้วชีวิตไม่ราบรื่นอย่างที่คิด เพราะท่านประธานสุดแปลก ที่แปลกแบบเนียน ๆ หัวใจดวงน้อยจะไม่หวั่นไหวได้อย่างไร

*** โหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนตัดสินใจนะคะ บุปผาย้ายถิ่น หยั่งรากลงผืนดิน มังกรคลั่งฝุ่นตลบ หมายมั่นหวนคืนถิ่น สิ่งที่ปรารถนาคือชีวิตสุขสงบ ทว่าเหลียนฉิงเซียงรู้ดี นับแต่พบกับเขา ชีวิตสุขสงบคล้ายใกล้เพียงเอื้อมมือ ทว่าเอื้อมไม่ถึงเสียที ต่อสู้กับคนน่ารำคาญภายนอก ไม่เหนื่อยเท่าต่อสู้กับสามีหน้าหนา ทว่ามิอาจปฏิเสธ รสชาติชีวิตเช่นนี้… ดีเหมือนกัน “หยุดนะเพคะ” เหลียนฉิงเซียงน้ำเสียงแข็งขึ้นหลายส่วน “ท่านอย่าได้คิดเคี่ยวกรำหม่อมฉัน” “หมายความว่าอย่างไร” ตงอ๋องทำหน้างุนงง ปลดสายรัดเอวนางออก สอดมือเข้าใต้ร่มผ้า ลูบไล้ผิวกายเนียนนุ่มของหญิงสาว เหลียนฉิงเซียงพ่นลมหายใจแรง หนากว่าหนังหมีคือหน้าเขา “ท่านไม่ต้องการให้หม่อมฉันเข้าไปยุ่มย่ามเรื่องที่ท่านกำลังทำ” แค่นเสียงขึ้นจมูก ราตรียาวนาน ยวนยางเล่นน้ำ ว่างเมื่อไหร่จ้องกลืนกินนาง เมื่อนางหมดเรี่ยวแรง รีบจากไปวางแผนการต่อ เจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว “ฉลาดเกินไป” ตงอ๋องหัวเราะในลำคอ “แต่ว่านะเซียงเอ๋อร์ เริ่มแล้วไม่อาจหยุด” ขอบคุณสำหรับทุกยอดสนับสนุนนะคะ

*** 4 เล่มจบนะคะ *** โหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนตัดสินใจนะคะ สายลมพัดผ่าน ฤดูกาลเปลี่ยนผัน ทว่าบุปผาเพียงอ่อนเอน มิได้เปลี่ยนผันตามฤดู ความจริงที่ซ่อนเร้นมานาน เหลียนฉิงเซียงได้รับรู้จากปากของหนานกงหยางหลง เส้นทางนี้ไม่ง่าย ราชโองการมาถึงนาง น้อมรับด้วยความเต็มใจ วันคืนที่เฝ้าฝันกำลังจะเป็นความจริง เส้นทางนี้คือปลายทางของจุดจบความรักหวานชื่น หรือแท้จริงคือจุดเริ่มต้นเพื่อไปถึงจุดบที่ควรจะเป็น เซี่ยะอ๋องนิ่งอยู่นาน มือกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน “เสด็จพ่อ หม่อมฉันไม่ได้กระหายโลหิต แต่ผู้อื่นมักหาโลหิตมาถวาย” สายตาเย็นชาดุจชั้นน้ำแข็งหนามองไปทางประตู พบเจินเหยียนพยักหน้าให้ “หม่อมฉันส่งเงาของตนติดตามเซียงเอ๋อร์ตลอดเวลา เงาไม่เคยโกหก” ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กลิ่นอายสังหารแผ่ออกมาเล็กน้อย “เพราะข้านิ่งเฉยมานานใช่หรือไม่ พวกเจ้าจึงคิดว่าจะกระทำสิ่งใดลงไปก็ได้” สะบัดแขนเสื้อ เดินจากไปทันที หนานกงหยางหลงนิ่งตะลึง ขยับปากเอ่ยวาจาทว่าไร้สุ้มเสียง “ต้าอ๋อง” ขอบคุณสำหรับทุกยอดสนับสนุนนะคะ

*** 4 เล่มจบนะคะ เล่มต่อไปออกไม่เกิน 1 อาทิตย์ค่ะ *** โหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนตัดสินใจนะคะ เหลียนฉิงเซียงได้รู้คำตอบที่ไม่น่าอภิรมย์จากปากเซี่ยะอ๋อง ทำให้นางต้องตั้งเป้าหมายใหม่ ส่วนเขากระวนกระวายใจ หาวิธีง้อนาง อุปสรรตเข้ามาไม่หมดสิ้น เผ่าอี๋เดินทางมาเยือนแคว้นฉางหลิน ศึกใหม่เริ่มขึ้นอีกครั้ง “กล้าดีอย่างไรมาแอบมองสตรีอาบน้ำ” เซี่ยะอ๋องส่ายหน้ารัว ๆ ละล่ำละลักเอ่ย “ข้าเพียงมาเฝ้า เกรงจะมีสัตว์เข้ามาก่อกวน” เหลียนฉิงเซียงแค่นเสียงขึ้นจมูก “เดรัจฉานตัวนั้นคือพยัคฆ์ใช่หรือไม่” “ใช่ ๆ” เซี่ยะอ๋องรีบตอบรับอย่างไม่ทันยั้งคิด “เซียงเอ๋อร์มาแต่งตัว” จางซูหนี่ว์เรียก “มาแล้ว ๆ” โป๊ก เซี่ยะอ๋องยกมือกุมศีรษะเมื่อกะละมังร่วงมาโดนพอดี เกากงกงรีบปิดปากเซี่ยะอ๋อง ไม่ให้ส่งเสียงร้องดัง ขอบคุณสำหรับทุกยอดสนับสนุนนะคะ

บุปผาเหนือฤดูกาล เรื่องราวความรักระหว่างบุตรีเสนาบดีกับท่านอ๋องแห่งตำหนักสี่ฤดู เอกบุรุษมีถึงสี่ ทว่านางมีเพียงหนึ่ง บุปผาควรผลิบานเพียงฤดูกาลเดียว ทว่านางผลิบานทุกฤดูกาล บุรุษใดจะกุมใจนาง หรือแท้จริงนางกุมใจบุรุษทุกคน…

ตอนพิเศษเสริม สำหรับเผื่อบางท่านอาจยังไม่อิ่มใจ หวังว่าจะชอบกันนะคะ

ความรักกว่าจะเติบโตต้องใช้ระยะเวลา ใบชากว่าจะเก็บเกี่ยวได้ต้องรอผ่านพ้นหลายฤดูกาล ยามเป็นเพียงต้นกล้า อ่อนแอราวเด็กทารก ต้องประคบประหงมเอาใจ ยามเติบใหญ่แข็งแรงมั่นคง ผลิใบให้เก็บเกี่ยว ชีวิตที่เคยสูงส่งดั่งอยู่บนสรวงสวรรค์ กลับต้องผลิกผันร่วงลงสู่พื้นดิน เธอไม่ได้ปรารถนาความตาย แต่กลับถูกล่าสังหาร หลังจากลืมตาขึ้นมาในโลกที่ไม่คุ้นเคย จากหงส์กลายเป็นเพียงนกธรรมดาทั่วไป บุรุษผู้สูงส่ง กลับกลายต้องขังตนเองไว้ในเงามืด ทว่ายามพบนาง แสงสว่างนั้นสาดส่องไล่ความมืดมนให้จางหายไป เขาจะออกมาเผชิญโลกภายนอกได้อีกครั้งหรือไม่

ความรักกว่าจะเติบโตต้องใช้ระยะเวลา ใบชากว่าจะเก็บเกี่ยวได้ต้องรอผ่านพ้นหลายฤดูกาล ยามเป็นเพียงต้นกล้า อ่อนแอราวเด็กทารก ต้องประคบประหงมเอาใจ ยามเติบใหญ่แข็งแรงมั่นคง ผลิใบให้เก็บเกี่ยว ชีวิตที่เคยสูงส่งดั่งอยู่บนสรวงสวรรค์ กลับต้องผลิกผันร่วงลงสู่พื้นดิน เธอไม่ได้ปรารถนาความตาย แต่กลับถูกล่าสังหาร หลังจากลืมตาขึ้นมาในโลกที่ไม่คุ้นเคย จากหงส์กลายเป็นเพียงนกธรรมดาทั่วไป บุรุษผู้สูงส่ง กลับกลายต้องขังตนเองไว้ในเงามืด ทว่ายามพบนาง แสงสว่างนั้นสาดส่องไล่ความมืดมนให้จางหายไป เขาจะออกมาเผชิญโลกภายนอกได้อีกครั้งหรือไม่

ความรักกว่าจะเติบโตต้องใช้ระยะเวลา ใบชากว่าจะเก็บเกี่ยวได้ต้องรอผ่านพ้นหลายฤดูกาล ยามเป็นเพียงต้นกล้า อ่อนแอราวเด็กทารก ต้องประคบประหงมเอาใจ ยามเติบใหญ่แข็งแรงมั่นคง ผลิใบให้เก็บเกี่ยว ชีวิตที่เคยสูงส่งดั่งอยู่บนสรวงสวรรค์ กลับต้องผลิกผันร่วงลงสู่พื้นดิน เธอไม่ได้ปรารถนาความตาย แต่กลับถูกล่าสังหาร หลังจากลืมตาขึ้นมาในโลกที่ไม่คุ้นเคย จากหงส์กลายเป็นเพียงนกธรรมดาทั่วไป บุรุษผู้สูงส่ง กลับกลายต้องขังตนเองไว้ในเงามืด ทว่ายามพบนาง แสงสว่างนั้นสาดส่องไล่ความมืดมนให้จางหายไป เขาจะออกมาเผชิญโลกภายนอกได้อีกครั้งหรือไม่

นาง เป็นเพียงวิญญาเร่ร่อน เขา เป็นท่านอ๋องผู้แสนเย็นชา ทั้งสองมาพบกัน เขาสามารถเห็นนางได้ นางจึงต้องร้องขอความช่วยเหลือ ความรักก่อตัวขึ้นโดยไม่รู้ตัว บทสรุปจะเป็นเช่นไรหนอ… จิ้นอ๋องหันไปกระซิบ “ทำไมนางต้องเดินส่ายไปส่ายมาด้วย เดินดี ๆ ไม่ได้หรืออย่างไร” “สตรีก็เดินเช่นนี้ทุกคนมิใช่หรือ” องครักษ์จูมองว่าการเดินเลื้อยไปเลื้อยมาเช่นอสรพิษของเถ้าแก่เนี้ยนั้นแสนจะธรรมดา เลื้อยมากเลื้อยน้อย อันนี้คงขึ้นอยู่กับอายุที่มากขึ้น “อ้อ” จิ้นอ๋องพยักหน้าตอบรับสั้น ๆ เขาพอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง “เถ้าแก่เนี้ย” เขาตอบรับเถ้าแก่เนี้ยเสียงหวานพร้อมกับเดินเลื้อยไปเลื้อยมาเช่นที่เถ้าแก่เนี้ยทำ “…” องครักษ์จูแทบลมจับ ปากอ้าตาค้าง นั่นมันท่าเดินของสตรี ท่านเป็นชายชาตรีจะมาเดินส่ายสะโพกโยกย้ายเช่นนั้นได้อย่างไร เขาอยากร่ำไห้เสียเหลือเกิน “คิก จะให้พี่สาวคนนี้เรียกน้องสาวหรือน้องชายดี” เถ้าแก่เนี้ยยิ้มแย้มด้วยความยินดี นางเจอลูกค้ามาทุกระดับประทับใจเสียจนชิน “แน่นอนว่าต้องน้องสาว” จิ้นอ๋องสุดแสนจะดีใจรีบเข้าไปเกาะแขนเถ้าแก่เนี้ยราวกับพี่น้องที่สนิทสนมกันมานาน

ภาค มู่หรงหย่งเจี้ยน เธอหมดลมหายใจ ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง แต่เหตุใดมาอยู่ในร่างของบุรุษได้เล่า อยากร้องไห้ ทว่าไร้น้ำตา อยากหาคำตอบ แต่เหมือนไม่มี ชีวิตต้องดำเนินต่อไป จนกว่าจะพบบทสรุป แต่ก่อนจะพบบทสรุป เหตุใดต้องมาพบเขาที่ทำให้ใจสั่นไหวด้วย “น้องรอง” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ย มู่หรงหย่งเจี้ยนหันไปตามเสียง คิดเพียงว่าน้ำเสียงเช่นนี้ช่างไพเราะจับจิตเสียเหลือเกิน ยามได้เห็นใบหน้าคนเรียกสติแทบกระเจิง เทพบุตร หล่อวัวตายควายล้ม “น้องรอง” มู่หรงหย่งจื้อเผยรอยยิ้มหวานชวนฝัน เยื้องย่างมาหาราวกับเทพเซียนเหยียบย่างบนปุยเมฆ มู่หรงหย่งเจี้ยนจ้องด้วยสายตาโง่งม ศีรษะคล้ายถูกทุบตีจนลืมสิ้นทุกอย่าง “น้องรอง” มู่หรงหย่งจื้อเอื้อมมือไปจับมือหนาของน้องชาย บีบแผ่วเบาเพื่อให้รู้สึกตัว “ว้าย” มู่หรงหย่งเจี้ยนเผลอร้อง เอียงตัวตกจากหลังม้า มู่หรงหย่งจื้อรีบเข้ารับโอบประคอง มู่หรงหย่งเจี้ยนความคิดขาวโพลน สัมผัสนั้นช่างเหมือนถูกกระแสไฟฟ้าปล่อยผ่านเข้าร่างกาย รู้สึกตัวชา ใบหน้าเห่อร้อน ยิ่งอ้อมกอดโอบประคองแข็งแกร่ง ยิ่งทำให้ใจและกายอ่อนระทวย ภาค เว่ยหนิงเซียน คิดว่าตนสิ้นลมหายใจแล้วจะจบ ทว่าลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง กลับอยู่ในร่างของสตรี อยากดีใจทว่ากลับไร้รอยยิ้ม เหตุใดสวรรค์ส่งมาอยู่ในร่างของสตรีบอบบางเช่นนี้ และยังมิวายถูกกลั่นแกล้งรังแกอีก จะได้พบเทพบุตรอีกไหมหนอ ชะตาจะเป็นเช่นไรต่อไป เว่ยหนิงเซียนเลือกดีดพิณ นิ้วเรียวงามดุจลำเทียนแตะลงที่สายพิณ ใบหน้างามผินมองชายหนุ่ม สีหน้าเช่นนี้หรือต้องการนาง ถ้าเขาแสดงออกว่ารัก นางจะไม่ต่อต้านเลย เวลานี้ภายในใจรู้สึกหดหู่ เสียงพิณบรรเลงได้เสียดแก้วหู หากนกบินอยู่บนท้องฟ้าคงต้องรีบใช้ปีกอุดหูแน่นอน จากนั้นคงร่วงลงมาตาย แต่ละคนได้ฟังล้วนมีสีหน้าราวกับดื่มยาขมลงไป ทว่าบุรุษหน้าตายกลับเผยรอยยิ้มอ่อนหวานละมุนชวนฝัน แปะ ๆ ๆ ๆ เว่ยหนิงเซียนและทุกคนหันไปตามเสียงปรบมือ พบมู่หรงหย่งจื้อปรบมือด้วยความชอบใจ ใบหน้าหล่อเหลาประดับรอยยิ้มตลอดเวลา “ไพเราะจับจิต ได้ฟังแล้วเหมือนล่องลอยไปในสรวงสวรรค์” มู่หรงหย่งจื้อเอ่ย “ฝ่าบาท กระหม่อมยืนยันคำเดิมพ่ะย่ะค่ะ”