“คุณจะทำอะไร” “ฉันอยากลองเดินโดยไม่ใช้มัน” “แน่ใจ ล้มต่อหน้าฉันแล้วจะพาลหงุดหงิดใส่ฉันไม่ได้นะ” “หุบปาก พูดมาก” ชายหนุ่มหยัดกายยืนตัวตรง เป่าปากพ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะก้าวขาซ้ายไปข้างหน้าช้าๆ แล้วขาขวาตามมาติดๆ โดยมียัยตัวแสบคอยเฝ้าระวังและเดินถอยหลังทีละก้าวตรงหน้าของเขา เสียงนับเลขตามจำนวนก้าวดังสลับกับคำชมที่ธนาได้ยินจนชินหู แต่แล้วด้วยความใจร้อนรีบก้าวทำให้ขาที่ยังอ่อนแรงทรงตัวได้ไม่นานก็อ่อนเปลี้ยจนเสียหลักล้มลง แต่ที่ทำให้คนล้มและคนรับตกใจ เมื่อปากของทั้งสองประกบกันราวกับจงใจ คนที่ความรู้สึกและสติกลับมาไวกว่า ก็ออกแรงใช้มือ เท้า ทั้งผลัก ดัน ถีบเต็มแรงแล้วรีบลุกขึ้นยืน รู้สึกได้ถึงไอร้อนที่แผ่กระจายทั่วใบหน้า “ซุ่มซ่าม” พลอยยาดาต่อว่า พร้อมกับหมุนตัวเตรียมออกจากห้อง “เห้ย! เดี๋ยวสิ มาช่วยฉันก่อน” ธนาร้องประท้วงเมื่อแม่ตัวดีที่ทั้งผลักและถีบเขาเดินหนีไม่ยอมช่วยให้ลุกขึ้น “เดี๋ยวให้พี่เก่งมาช่วย คุณนอนเล่นแบบนั้นไปก่อน” พลอยยาดาสะบัดหน้าแรงๆ แล้วรีบวิ่งลงบันไดเพื่อไปตามพี่เก่ง ให้ขึ้นไปช่วยนายปากหมา ขืนให้เธอยังอยู่ในห้องนั้น ตาบ้านั่นต้องได้ยินเสียงหัวใจของเธอแน่ๆ ด้านชายหนุ่มที่ยังคงนอนแผ่หลาอยู่บนพื้นพรม ก็เป่าปากพ่นลมหายใจออกมา โดยที่มือหนาวางแปะอยู่ที่หน้าอกด้านซ้ายของตัวเอง “บ้าไปแล้วไอ้ธนา แบบนี้มันบ้าชัดๆ”