โจวเหิงเป็นบุรุษร่างใหญ่ ไม่ชอบพูดจา แต่อันผิงรู้ว่าเขาเป็นคนใจดีมาก ท่านป้าของนางเห็นเขาเป็นเช่นนี้มานานจึงยอมยกนางให้เขาแต่โดยดี แม้ว่าโจวเหิงจะมีอายุถึงยี่สิบสองปีและฐานะยากจนที่สุดในกลุ่มคนที่มาสู่ขอนางก็ตาม “ข้าสัญญานะอันผิง สัญญาว่าจะมอบชีวิตที่สุขสบายให้เจ้า ให้เจ้าเป็นสตรีที่มีความสุขที่สุด”

'เฟยเฟย' โดนครอบครัวของอดีตสามีที่ไม่เคยพบหน้าบีบให้แต่งกับ... 'ไห่หยาง' บุรุษใสซื่อผู้แสนดี ถูกพี่สะใภ้ใหญ่บังคับให้แต่งงานเพื่อแลกกับข้าวสาลีกระสอบใหญ่... ความรักค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในความแร้นแค้น ทั้งสองช่วยกันสร้างฐานะโดยมีตัวช่วยที่มองไม่เห็นด้วยดวงตามนุษย์

“จะคบหาใครก็ต้องดูดีๆนะหว่าหวา ส่วนเรื่องแต่งงาน อารอให้หว่าหวาแต่งก่อนดีหรือไม่” “กว่าหว่าหวาจะแต่ง อาฟงก็กลายเป็นตาแก่พอดี” “ถ้าอาแก่ หว่าหวาจะรังเกียจอาหรือ” “ไม่รังเกียจเจ้าค่ะ หากไม่มีใครแต่งงานกับอาฟง หว่าหวาจะแต่งกับอาฟงเอง หว่าหวาจะได้ดูแลอาฟงตลอดไปดีหรือไม่เจ้าคะ”

"คุณกำลังจะบอกหลินว่า การแต่งงานครั้งนี้จะไม่มีการหย่าขาดงั้นหรอ" "ใช่" "บ้าหรอ แล้วถ้าคุณผิดต่อฉัน ไปมีเมียน้อย ไปติดการพนัน ไปทำสิ่งที่ฉันไม่ชอบฉันต้องทนคุณไปจนตายเลยหรือไง" บ้าไปแล้ว ถ้าเธอตกลงละก็ เธอต้องบ้าแน่ๆ "ผมไม่มีวันทำผิดต่อภรรยาของผมด้วยการมีเมียน้อย ผมไม่ชอบการพนัน ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ส่วนเรื่องที่คุณไม่ชอบ ผมจะพยายามปรับตัว" บ้าไปแล้ว บ้าแน่ๆ ทำไมจู่ๆเธอก็มองว่าเขาดูหล่อ มีเสน่ห์ น่ารัก น่าฟัด น่าจับมัดไปปู้ยี่ปู้ยำขนาดนี้ "ถ้าคุณทำได้แบบนั้นฉันก็โอเค แต่ถ้าไปกันไม่รอดจริงๆ เราก็อยู่กันแบบเพื่อนก็ได้เนาะ" อย่างน้อยก็ขอต่อรองให้ตัวเองหน่อยเถอะ ถ้าไปไม่รอดจริงๆเธอก็ไม่อยากฝืน "เสียใจด้วย ผมต้องการภรรยา ไม่ใช่เพื่อน"